Πούρα Τάμαν Αγιουν - Νεκροταφείο Μαργκαράνα - Πούρα Τάναχ Λοτ
Ο ναός Πούρα Τάμαν Αγιουν (πού μεταφράζεται ως μεγάλος Κήπος) χτίστηκε το 1740 καί αναστηλώθηκε το 1937. Είναι ένας από τούς ιερότερους ινδουϊστικούς ναούς, περιβάλλεται από τάφρο καί συμβολίζει τον ινδουϊστικό κόσμο μέσα στην κοσμική θάλασσα. Διαβήκαμε την Τσάντι Μπένταρ (διαιρεμένη πύλη) καί κάναμε ένα γύρο τα τείχη τού κυρίως ναού, μιάς καί η Κόρι Αγκουνγκ (κεντρική πύλη) είναι κλειστή καί ανοίγει μόνο κατά τις τελετές. Τα περισσότερα «μέρου» είναι αφιερωμένα στούς θεούς των βουνών, τα δε «μπάλε» (ξύλινα περίπτερα) στηρίζονται σε βάσεις με υπέροχα ανάγλυφα. Αξιοπρόσεχτοι επίσης είναι οί εξωτερικοί τοίχοι με πλούσια διακόσμηση.
Δεν είναι τυχαία η θέση του στο χωριό Μένγκβι, μιάς καί κάποτε η πόλη αυτή υπήρξε έδρα τού σημαντικότερου βασιλείου τού δυτικού Μπαλί καί η εξουσία έφτανε να εκτείνεται μέχρι το ανατολικό τμήμα της Ιάβας.
Συνεχίσαμε προς το χωριό Μάργκα, σε έναν από τούς πιό ιερούς τόπους της σύγχρονης ιστορίας τού Μπαλί: το Μνημείο καί Νεκροταφείο Μαργκαράνα.
Εδώ τιμώνται οί 1468 ήρωες πού έπεσαν στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας, κατά την δεκαετία τού 1940 - 1950.
Εξω από το νεκροταφείο υπάρχει μία μεγάλη μαρμάρινη πλάκα με τα ονόματα των ηρώων.
Εσωτερικά, ένας γαλήνιος μεγάλος κήπος φιλοξενεί τούς τάφους σε σχήμα μέρου, όλοι ίδιοι, δημιουργώντας μιά απόκοσμη εικόνα.
Το κεντρικό μνημείο είναι έτσι σχεδιασμένο ώστε να «διαβάζεται» η ημερομηνία της Ανεξαρτησίας: 17 Αυγούστου 1945. Τα τέσσερα σκαλιά καί οί πέντε μικροί στύλοι συμβολίζουν το έτος (45), οί οκτώ στέγες τον μήνα (Αύγουστος) καί τό ύψος των δέκαεπτά μέτρων την ημερομηνία (17).
Εδώ νομίζω αξίζει να σας πώ δυό λόγια γιά τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας.
Το αντιγράφω ακριβώς όπως το αναφέρει ο οδηγός explorer.
«Το 1942 η Ιαπωνία εισέβαλε στις Ολλανδικές Ανατολικές Ινδίες (Ινδονησία) καί τις κατέλαβε. Η επίταξη της σοδειάς οδήγησε σε πείνα. Οί μη Ινδονήσιοι φυλακίστηκαν ή εκδιώχθηκαν. Η κατοχή πυροδότησε τις εθνικιστικές δυνάμεις. Επικεφαλής των εθνικιστών ήταν ο Ιαβανέζος διανοούμενος Σουκάρνο, πού κήρυξε την ανεξαρτησία στις 17 Αυγούστου 1945, δύο ημέρες μετά την παράδοση της Ιαπωνίας.
Ωστόσο οί Ολλανδοί επέστρεψαν καί διεκδίκησαν τις αποικίες τους. Συνάντησαν όμως σκληρή αντίσταση. Στο Μπαλί βρήκαν στήριγμα μεταξύ των πρώην ευγενών. Οί φιλοδημοκρατικοί νέοι συνέχισαν το αντάρτικο μέχρι τον Νοέμβριο τού 1946, οπότε 94 μαχητές της ελευθερίας, με επικεφαλής τον Γκούστι Ενγκούραχ Ράι, σκοτώθηκαν σε πουπούταν στην Μάργκα. Παρά τη νίκη αυτή, οί Ολλανδοί δεν μπορούσαν πλέον να κρατήσουν τη θέση τους. Τρία χρόνια αργότερα αποσύρθηκαν από την Ινδονησία καί παρέδωσαν την εξουσία στις 27 Δεκεμβρίου 1949.>>
Ο Γκούστι Ενγκούραχ Ράι θεωρείται ένας από τούς μεγαλύτερους ήρωες τού Μπαλί καί το αεροδρόμιο της Ντενπασάρ φέρει το όνομά του.
Αφήσαμε γιά το τέλος έναν από τούς πιό αναγνωρίσιμους καί γραφικούς ναούς τού Μπαλί: τον Πούρα Τάναχ Λότ. Σε μιά μαγευτική τοποθεσία στο νοτιο δυτικό Μπαλί, χτισμένο σε ένα νησάκι περίπου εκατό μέτρα από την ακτή, είναι προσβάσιμο μόνο κατά την άμπωτη. Τα βράχια με τις φυσικές γέφυρες, τα μικρά ιερά πού είναι σκορπισμένα γύρω, τα άγρια κύματα τού ωκεανού πού σκάνε σε μεγάλο ύψος, η βόλτα γύρω από το φρύδι, ιδιαίτερα κατά την ώρα τού ηλιοβασιλέματος, είναι σκέτη μαγεία.
Μουσείο Τέχνης Νέκα - Χωριό Πελιάταν - Αγορά Σουκαβάτι - Αχαιολογικό Μουσείο Πουρμπακάλα
Τελευταία μας μέρα με βάση την Ουμπούντ, είπαμε να την αφιερώσουμε στην τέχνη καί στα ψώνια.
Στο χωριό Σανγκίκαν, ακριβώς έξω από την Ουμπούντ, επισκεφθήκαμε το Μουσείο Τέχνης Νέκα, το οποίο θεωρώ μακράαααααν το καλύτερο τού Μπαλί. Ιδρύθηκε το 1976 από τον συλλέκτη καί δάσκαλο Νέκα, ο οποίος έχει πάρει πολλές διακρίσεις, βραβεία καί επαίνους γιά το εξαιρετικό του έργο.
Στα επτά κτήρια πού φιλοξενούν τις ανεκτίμητες συλλογές, ξεχωρίζουν οί πίνακες σε στυλ βαγιάγκ, απίστευτης λεπτομέρειας καί καλλιτεχνικής αξίας αλλά καί οί εξαιρετικές ολοζώντανες προσωπογραφίες.
Πολύ μας εντυπωσίασαν τα ξυλόγλυπτα : ολόκληροι κορμοί δένδρων είχαν σμιλευτεί με πολύ φαντασία, διατηρώντας την φυσική τους φόρμα. Τα κλαδιά είχαν γίνει γοργόνες, άλογα, ελάφια, δράκοντες.
Αν είναι να δείτε ένα μόνο μουσείο στο Μπαλί, το προτείνω ανεπιφύλακτα.
Συνεχίσαμε με το κοντινό χωριό Πελιάταν. Εδώ βρίσκονται άπειρα εργαστήρια καλλιτεχνών, όπου εκτός από αγορές βλέπεις καί τούς καλλιτέχνες επί τώ έργω.
Επισκεφθήκαμε αρκετά ατελιέ ζωγράφων καί θαυμάσαμε την υπομονή καί την προσήλωση των καλλιτεχνών.
Συνεχίσαμε σε εργαστήρια με ξυλόγλυπτα, υφάσματα μπατίκ, φιγούρες θεάτρου σκιών σε ξύλο καί δέρμα, γλυπτά σε πέτρα, καλλιτεχνήματα σε οστά αγελάδας. Ξετρελαθήκαμε με όλα αυτά τα αριστουργήματα. Αγοράσαμε ότι μας επέτρεπε η τσέπη μας καί συνεχίσαμε γιά την περίφημη αγορά Σουκαβάτι.
Αν σας αρέσει ο συνωστισμός, η φορτική συμπεριφορά των πωλητών, τα σκληρά παζάρια, τα μικρά σκοτεινά μαγαζάκια γεμάτα με φτηνοπράματα, εδώ να έρθετε. Αλλιώς, κρατηθείτε μακριά. Ιδίως οί πλανόδιοι πωλητές κολλάν απάνω σου σαν βδέλλα. Αν κάνεις το λάθος καί αγοράσεις κάτι, θα πεταχτούν άλλοι δέκα πού θα σε κυνηγάνε.
Στο χωριό Πέτζεγκ πήγαμε γιά ένα καί μόνο λόγο: να επισκεφθούμε το Αρχαιολογικό Μουσείο Πουρμπακάλα. Εδώ φιλοξενείται μία μοναδική συλλογή από σαρκοφάγους σε σχήμα χελώνας. Δεν έχουμε δεί πουθενά αλλόύ τέτοιες σαρκοφάγους. Ανάγονται στα προϊστορικά χρόνια καί είναι σε άριστη κατάσταση.
Επιστρέψαμε στην βίλα μας, μαζέψαμε τα μπαγκάζια μας, μιά τελευταία αποχαιρετιστήρια βουτιά στην πισίνα, γιατί αύριο πρωί φεύγουμε γιά την δεύτερη βάση μας, στην λίμνη Μπάτουρ.
Συνεχίζεται
Ο ναός Πούρα Τάμαν Αγιουν (πού μεταφράζεται ως μεγάλος Κήπος) χτίστηκε το 1740 καί αναστηλώθηκε το 1937. Είναι ένας από τούς ιερότερους ινδουϊστικούς ναούς, περιβάλλεται από τάφρο καί συμβολίζει τον ινδουϊστικό κόσμο μέσα στην κοσμική θάλασσα. Διαβήκαμε την Τσάντι Μπένταρ (διαιρεμένη πύλη) καί κάναμε ένα γύρο τα τείχη τού κυρίως ναού, μιάς καί η Κόρι Αγκουνγκ (κεντρική πύλη) είναι κλειστή καί ανοίγει μόνο κατά τις τελετές. Τα περισσότερα «μέρου» είναι αφιερωμένα στούς θεούς των βουνών, τα δε «μπάλε» (ξύλινα περίπτερα) στηρίζονται σε βάσεις με υπέροχα ανάγλυφα. Αξιοπρόσεχτοι επίσης είναι οί εξωτερικοί τοίχοι με πλούσια διακόσμηση.
Δεν είναι τυχαία η θέση του στο χωριό Μένγκβι, μιάς καί κάποτε η πόλη αυτή υπήρξε έδρα τού σημαντικότερου βασιλείου τού δυτικού Μπαλί καί η εξουσία έφτανε να εκτείνεται μέχρι το ανατολικό τμήμα της Ιάβας.
Συνεχίσαμε προς το χωριό Μάργκα, σε έναν από τούς πιό ιερούς τόπους της σύγχρονης ιστορίας τού Μπαλί: το Μνημείο καί Νεκροταφείο Μαργκαράνα.
Εδώ τιμώνται οί 1468 ήρωες πού έπεσαν στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας, κατά την δεκαετία τού 1940 - 1950.
Εξω από το νεκροταφείο υπάρχει μία μεγάλη μαρμάρινη πλάκα με τα ονόματα των ηρώων.
Εσωτερικά, ένας γαλήνιος μεγάλος κήπος φιλοξενεί τούς τάφους σε σχήμα μέρου, όλοι ίδιοι, δημιουργώντας μιά απόκοσμη εικόνα.
Το κεντρικό μνημείο είναι έτσι σχεδιασμένο ώστε να «διαβάζεται» η ημερομηνία της Ανεξαρτησίας: 17 Αυγούστου 1945. Τα τέσσερα σκαλιά καί οί πέντε μικροί στύλοι συμβολίζουν το έτος (45), οί οκτώ στέγες τον μήνα (Αύγουστος) καί τό ύψος των δέκαεπτά μέτρων την ημερομηνία (17).
Εδώ νομίζω αξίζει να σας πώ δυό λόγια γιά τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας.
Το αντιγράφω ακριβώς όπως το αναφέρει ο οδηγός explorer.
«Το 1942 η Ιαπωνία εισέβαλε στις Ολλανδικές Ανατολικές Ινδίες (Ινδονησία) καί τις κατέλαβε. Η επίταξη της σοδειάς οδήγησε σε πείνα. Οί μη Ινδονήσιοι φυλακίστηκαν ή εκδιώχθηκαν. Η κατοχή πυροδότησε τις εθνικιστικές δυνάμεις. Επικεφαλής των εθνικιστών ήταν ο Ιαβανέζος διανοούμενος Σουκάρνο, πού κήρυξε την ανεξαρτησία στις 17 Αυγούστου 1945, δύο ημέρες μετά την παράδοση της Ιαπωνίας.
Ωστόσο οί Ολλανδοί επέστρεψαν καί διεκδίκησαν τις αποικίες τους. Συνάντησαν όμως σκληρή αντίσταση. Στο Μπαλί βρήκαν στήριγμα μεταξύ των πρώην ευγενών. Οί φιλοδημοκρατικοί νέοι συνέχισαν το αντάρτικο μέχρι τον Νοέμβριο τού 1946, οπότε 94 μαχητές της ελευθερίας, με επικεφαλής τον Γκούστι Ενγκούραχ Ράι, σκοτώθηκαν σε πουπούταν στην Μάργκα. Παρά τη νίκη αυτή, οί Ολλανδοί δεν μπορούσαν πλέον να κρατήσουν τη θέση τους. Τρία χρόνια αργότερα αποσύρθηκαν από την Ινδονησία καί παρέδωσαν την εξουσία στις 27 Δεκεμβρίου 1949.>>
Ο Γκούστι Ενγκούραχ Ράι θεωρείται ένας από τούς μεγαλύτερους ήρωες τού Μπαλί καί το αεροδρόμιο της Ντενπασάρ φέρει το όνομά του.
Αφήσαμε γιά το τέλος έναν από τούς πιό αναγνωρίσιμους καί γραφικούς ναούς τού Μπαλί: τον Πούρα Τάναχ Λότ. Σε μιά μαγευτική τοποθεσία στο νοτιο δυτικό Μπαλί, χτισμένο σε ένα νησάκι περίπου εκατό μέτρα από την ακτή, είναι προσβάσιμο μόνο κατά την άμπωτη. Τα βράχια με τις φυσικές γέφυρες, τα μικρά ιερά πού είναι σκορπισμένα γύρω, τα άγρια κύματα τού ωκεανού πού σκάνε σε μεγάλο ύψος, η βόλτα γύρω από το φρύδι, ιδιαίτερα κατά την ώρα τού ηλιοβασιλέματος, είναι σκέτη μαγεία.
Μουσείο Τέχνης Νέκα - Χωριό Πελιάταν - Αγορά Σουκαβάτι - Αχαιολογικό Μουσείο Πουρμπακάλα
Τελευταία μας μέρα με βάση την Ουμπούντ, είπαμε να την αφιερώσουμε στην τέχνη καί στα ψώνια.
Στο χωριό Σανγκίκαν, ακριβώς έξω από την Ουμπούντ, επισκεφθήκαμε το Μουσείο Τέχνης Νέκα, το οποίο θεωρώ μακράαααααν το καλύτερο τού Μπαλί. Ιδρύθηκε το 1976 από τον συλλέκτη καί δάσκαλο Νέκα, ο οποίος έχει πάρει πολλές διακρίσεις, βραβεία καί επαίνους γιά το εξαιρετικό του έργο.
Στα επτά κτήρια πού φιλοξενούν τις ανεκτίμητες συλλογές, ξεχωρίζουν οί πίνακες σε στυλ βαγιάγκ, απίστευτης λεπτομέρειας καί καλλιτεχνικής αξίας αλλά καί οί εξαιρετικές ολοζώντανες προσωπογραφίες.
Πολύ μας εντυπωσίασαν τα ξυλόγλυπτα : ολόκληροι κορμοί δένδρων είχαν σμιλευτεί με πολύ φαντασία, διατηρώντας την φυσική τους φόρμα. Τα κλαδιά είχαν γίνει γοργόνες, άλογα, ελάφια, δράκοντες.
Αν είναι να δείτε ένα μόνο μουσείο στο Μπαλί, το προτείνω ανεπιφύλακτα.
Συνεχίσαμε με το κοντινό χωριό Πελιάταν. Εδώ βρίσκονται άπειρα εργαστήρια καλλιτεχνών, όπου εκτός από αγορές βλέπεις καί τούς καλλιτέχνες επί τώ έργω.
Επισκεφθήκαμε αρκετά ατελιέ ζωγράφων καί θαυμάσαμε την υπομονή καί την προσήλωση των καλλιτεχνών.
Συνεχίσαμε σε εργαστήρια με ξυλόγλυπτα, υφάσματα μπατίκ, φιγούρες θεάτρου σκιών σε ξύλο καί δέρμα, γλυπτά σε πέτρα, καλλιτεχνήματα σε οστά αγελάδας. Ξετρελαθήκαμε με όλα αυτά τα αριστουργήματα. Αγοράσαμε ότι μας επέτρεπε η τσέπη μας καί συνεχίσαμε γιά την περίφημη αγορά Σουκαβάτι.
Αν σας αρέσει ο συνωστισμός, η φορτική συμπεριφορά των πωλητών, τα σκληρά παζάρια, τα μικρά σκοτεινά μαγαζάκια γεμάτα με φτηνοπράματα, εδώ να έρθετε. Αλλιώς, κρατηθείτε μακριά. Ιδίως οί πλανόδιοι πωλητές κολλάν απάνω σου σαν βδέλλα. Αν κάνεις το λάθος καί αγοράσεις κάτι, θα πεταχτούν άλλοι δέκα πού θα σε κυνηγάνε.
Στο χωριό Πέτζεγκ πήγαμε γιά ένα καί μόνο λόγο: να επισκεφθούμε το Αρχαιολογικό Μουσείο Πουρμπακάλα. Εδώ φιλοξενείται μία μοναδική συλλογή από σαρκοφάγους σε σχήμα χελώνας. Δεν έχουμε δεί πουθενά αλλόύ τέτοιες σαρκοφάγους. Ανάγονται στα προϊστορικά χρόνια καί είναι σε άριστη κατάσταση.
Επιστρέψαμε στην βίλα μας, μαζέψαμε τα μπαγκάζια μας, μιά τελευταία αποχαιρετιστήρια βουτιά στην πισίνα, γιατί αύριο πρωί φεύγουμε γιά την δεύτερη βάση μας, στην λίμνη Μπάτουρ.
Συνεχίζεται