Σανούρ
Ο καλός μας Γιάνος ήρθε στην ώρα του. Πρωί πρωί φορτώσαμε βαλίτσες καί αναχωρήσαμε γιά το παραλιακό Σανούρ.
Τόσες μέρες «οργώσαμε» την ενδοχώρα τού Μπαλί, καιρός να βγούμε στα παράλια. Σε νησί είμαστε άλλωστε, βρε αδερφέ!
Είχαμε κλείσει πέντε διανυκτερεύσεις σε ένα πεντάστερο συγκρότημα, στη βόρεια πλευρά της Σανούρ. Στόχος μας να κάνουμε ρηλάξ.
Το ξενοδοχείο αποδείχτηκε εξαιρετική επιλογή. Μόνο γιά τούς κήπους του, χρειαστήκαμε μισή μέρα. Πλούσιο πρωινό σε μπουφέ καί η θέση του ακριβώς πάνω στην παραλία. Τιμή: 48 ευρώ το δίκλινο με πρωινό.
Η παραλία μαγευτική, με χρυσή άμμο, εκτείνεται σε τέσσερα χιλιόμετρα.
Βγάλαμε τα πέδιλα καί αφήσαμε τα πόδια μας να βυθιστούν στην ζεστή άμμο.
Κοιτάξαμε ένα γύρω. Το βλέμμα χάθηκε στον απέραντο τού ωκεανού. Αλλά πού είναι οί λουόμενοι? Κανείς μέσα στην θάλασσα. Κόσμος στην παραλία, αλλά κανείς ΜΕΣΑ στην θάλασσα. Κι’ όμως η Σανούρ θεωρείται η πιό ασφαλής παραλία στο Μπαλί γιά κολύμπι.
Ρωτήσαμε στην ρεσεψιόν καί μας διαβεβαίωσαν γι’ αυτό. Τολμήσαμε λοιπόν να κάνουμε την επανάστασή μας κόντρα στο ρεύμα καί βουτήξαμε. Σας διαβεβαιώ ότι στην Σαλαμίνα έχει ωραιότερες θάλασσες.
Μέσα όλο πέτρα καί ρηχά νερά. Ούτε να κολυμπήσεις μπορούσες ούτε να περπατήσεις. Αρκεστήκαμε λοιπόν καί μείς στις πισίνες τού ξενοδοχείου, όπως όλος ο κόσμος.
Τι μπορείς λοιπόν να κάνεις σε μιά τόσο ωραία παραλία, αν δεν μπορείς να κολυμπήσεις?
Πολλά. Να ξαπλώσεις κάτω από τα τροπικά δέντρα καί να αφεθείς στη μαγεία τού Ινδικού Ωκεανού. Να κάνεις ποδήλατο στο ειδικά διαμορφωμένο μονοπάτι. Να κάνεις μασάζ επί τόπου από τις μασέζ πού τριγυρίζουν καί ψαρεύουν πελάτες (με την καλή έννοια). Να πετάξεις χαρταετό. Να απολαύσεις τα ρομαντικά ηλιοβασιλέματα. Να γευτείς τις νοστιμιές στα παραθαλάσσια εστιατόρια. Να κάνεις γιόγκα καί διαλογισμό. Τέλος πάντων, να κάνεις οτιδήποτε άλλο, εκτός από κολύμπι.
Συμπέρασμα καί συμβουλή: Αν σκοπεύετε να έρθετε στο Μπαλί γιά τις ονειρεμένες θάλασσες καί μόνο ,πού βλέπετε στα διαφημιστικά φυλλάδια, αλλάξτε προορισμό. Εκτός αν σας ελκύουν οί θαλάσσιες δραστηριότητες με «τσιμπημένες» τιμές.
Δύο από αυτές κάναμε καί μείς πού ομολογώ ήταν πρωτόγνωρες γιά μας καί άκρως διασκεδαστικές.
Την μία μέρα κολυμπήσαμε με δελφίνια (τιμή 110 ευρώ συν οι υποχρεωτικές φωτογραφίες). Μην φανταστείτε ένα ελεύθερο κολύμπι μ’ αυτά τα αξιαγάπητα πλάσματα. Μας βάλανε σε μιά πισίνα σε μία ομάδα έξι ατόμων καί δύο εκπαιδευμένα δελφίνια. Εναλλάξ λοιπόν καί με εντολή-σφύριγμα τού εκπαιδευτή έρχονταν καί σε φιλούσαν, σού έκαναν «μασάζ» στα πέλματα, τα κρατούσες στην αγκαλιά σου, τα έπιανες από τα πτερύγια καί σε στροβίλιζαν, πηδούσαν από πάνω σου καί έκαναν ένα σωρό παιγνίδια πού μας ξετρέλαναν. Το όλο «σόου» κρατάει σαράντα λεπτά συνολικά γιά όλη την ομάδα. Οσο λίγο καί αν ακούγεται, είναι μοναδική η αίσθηση της συνύπαρξης μ’ αυτά τα υπέροχα πλάσματα.
Η δεύτερη εμπειρία πού είχαμε την επόμενη μέρα, ήταν το «sea walking>>.
(90 ευρώ συν 40 ευρώ τα δύο άτομα γιά τις υποχρεωτικές φωτογραφίες).
Μας πήραν με αυτοκίνητο από το ξενοδοχείο καί κατευθυνθήκαμε στην περιοχή της Νούσα Ντούα διασχίζοντας την πόλη της Κούτα. Από ότι είχαμε δεί ως τώρα στο Μπαλί, η Κούτα μού φάνηκε ότι πιό άσχημο έχει να επιδείξει το νησί. Μία άσχημη καί πολύβουη πόλη, πού προφανώς μόνο η έντονη νυχτερινή ζωή την κάνει τόσο διάσημη.
Αφού φτάσαμε στο κέντρο θαλάσσιων σπόρ στην Νούσα Ντούα, μας έδωσαν καί φορέσαμε στολή δύτη, μας παρέδωσαν καί μία υποβρύχια κάμερα καί επιβιβαστήκαμε σε βάρκα πού μας πήγε σε μία εξέδρα απ’ όπου θα γινόταν η κατάδυση. Φορέσαμε καί κατάλληλα παπουτσάκια καί αρχίσαμε να κατεβαίνουμε την σκάλα. Οταν το νερό έφτασε στο ύψος τού λαιμού, μας φόρεσαν μία κάσκα, σαν τού αστροναύτη, άβολη καί βαριά πρέπει να ομολογήσω, στην οποία παρείχαν αέρα μέσω μία σωλήνας. Μαζί μας κατέβηκε καί ο «κάμεραν μαν» πού θα αποθανάτιζε τις «γοργόνες» τού ωκεανού. Μας βοήθησε καί μας καθοδήγησε να πιαστούμε από τα σίδερα της οριοθετημένης περιοχής καί μας έδωσε ψωμάκια γιά να «τραβήξουμε» τα ψαράκια. Πράγματι, μπροστά από την κάσκα άρχισαν να μαζεύονται πολύχρωμα ψαράκια, δημιουργώντας ένα πολύ όμορφο θέαμα, αλλά λιγότερο εντυπωσιακό από ότι περιμέναμε. Τα κοράλλια καί τα φυτά τού βυθού ήταν ελάχιστα στην περιοχή πού μας επιτρεπόταν να κινηθούμε καί η όλη παραμονή μας στον βυθό δεν ξεπέρασε τα δεκαπέντε λεπτά.
Παρ’ ότι το αποτέλεσμα ήταν κατώτερο των προσδοκιών μας, η όλη εμπειρία ήταν μοναδική.
Η όλη εμπειρία τού ταξιδιού στο Μπαλί θεωρώ ότι είναι μοναδική. Είναι από αυτά πού αποκαλούμε «ταξίδια ζωής». Μιάς ζωής διαφορετικής, αλλιώτικης, μαγικής, σαγηνευτικής. Πού θα δείς, θα ακούσεις, θα γευτείς, θα βιώσεις, θα νοιώσεις έναν άλλο κόσμο, τόσο μακρινό στον χάρτη καί τόσο κοντινό στην καρδιά σου!!!
ΤΕΛΟΣ
Ο καλός μας Γιάνος ήρθε στην ώρα του. Πρωί πρωί φορτώσαμε βαλίτσες καί αναχωρήσαμε γιά το παραλιακό Σανούρ.
Τόσες μέρες «οργώσαμε» την ενδοχώρα τού Μπαλί, καιρός να βγούμε στα παράλια. Σε νησί είμαστε άλλωστε, βρε αδερφέ!
Είχαμε κλείσει πέντε διανυκτερεύσεις σε ένα πεντάστερο συγκρότημα, στη βόρεια πλευρά της Σανούρ. Στόχος μας να κάνουμε ρηλάξ.
Το ξενοδοχείο αποδείχτηκε εξαιρετική επιλογή. Μόνο γιά τούς κήπους του, χρειαστήκαμε μισή μέρα. Πλούσιο πρωινό σε μπουφέ καί η θέση του ακριβώς πάνω στην παραλία. Τιμή: 48 ευρώ το δίκλινο με πρωινό.
Η παραλία μαγευτική, με χρυσή άμμο, εκτείνεται σε τέσσερα χιλιόμετρα.
Βγάλαμε τα πέδιλα καί αφήσαμε τα πόδια μας να βυθιστούν στην ζεστή άμμο.
Κοιτάξαμε ένα γύρω. Το βλέμμα χάθηκε στον απέραντο τού ωκεανού. Αλλά πού είναι οί λουόμενοι? Κανείς μέσα στην θάλασσα. Κόσμος στην παραλία, αλλά κανείς ΜΕΣΑ στην θάλασσα. Κι’ όμως η Σανούρ θεωρείται η πιό ασφαλής παραλία στο Μπαλί γιά κολύμπι.
Ρωτήσαμε στην ρεσεψιόν καί μας διαβεβαίωσαν γι’ αυτό. Τολμήσαμε λοιπόν να κάνουμε την επανάστασή μας κόντρα στο ρεύμα καί βουτήξαμε. Σας διαβεβαιώ ότι στην Σαλαμίνα έχει ωραιότερες θάλασσες.
Μέσα όλο πέτρα καί ρηχά νερά. Ούτε να κολυμπήσεις μπορούσες ούτε να περπατήσεις. Αρκεστήκαμε λοιπόν καί μείς στις πισίνες τού ξενοδοχείου, όπως όλος ο κόσμος.
Τι μπορείς λοιπόν να κάνεις σε μιά τόσο ωραία παραλία, αν δεν μπορείς να κολυμπήσεις?
Πολλά. Να ξαπλώσεις κάτω από τα τροπικά δέντρα καί να αφεθείς στη μαγεία τού Ινδικού Ωκεανού. Να κάνεις ποδήλατο στο ειδικά διαμορφωμένο μονοπάτι. Να κάνεις μασάζ επί τόπου από τις μασέζ πού τριγυρίζουν καί ψαρεύουν πελάτες (με την καλή έννοια). Να πετάξεις χαρταετό. Να απολαύσεις τα ρομαντικά ηλιοβασιλέματα. Να γευτείς τις νοστιμιές στα παραθαλάσσια εστιατόρια. Να κάνεις γιόγκα καί διαλογισμό. Τέλος πάντων, να κάνεις οτιδήποτε άλλο, εκτός από κολύμπι.
Συμπέρασμα καί συμβουλή: Αν σκοπεύετε να έρθετε στο Μπαλί γιά τις ονειρεμένες θάλασσες καί μόνο ,πού βλέπετε στα διαφημιστικά φυλλάδια, αλλάξτε προορισμό. Εκτός αν σας ελκύουν οί θαλάσσιες δραστηριότητες με «τσιμπημένες» τιμές.
Δύο από αυτές κάναμε καί μείς πού ομολογώ ήταν πρωτόγνωρες γιά μας καί άκρως διασκεδαστικές.
Την μία μέρα κολυμπήσαμε με δελφίνια (τιμή 110 ευρώ συν οι υποχρεωτικές φωτογραφίες). Μην φανταστείτε ένα ελεύθερο κολύμπι μ’ αυτά τα αξιαγάπητα πλάσματα. Μας βάλανε σε μιά πισίνα σε μία ομάδα έξι ατόμων καί δύο εκπαιδευμένα δελφίνια. Εναλλάξ λοιπόν καί με εντολή-σφύριγμα τού εκπαιδευτή έρχονταν καί σε φιλούσαν, σού έκαναν «μασάζ» στα πέλματα, τα κρατούσες στην αγκαλιά σου, τα έπιανες από τα πτερύγια καί σε στροβίλιζαν, πηδούσαν από πάνω σου καί έκαναν ένα σωρό παιγνίδια πού μας ξετρέλαναν. Το όλο «σόου» κρατάει σαράντα λεπτά συνολικά γιά όλη την ομάδα. Οσο λίγο καί αν ακούγεται, είναι μοναδική η αίσθηση της συνύπαρξης μ’ αυτά τα υπέροχα πλάσματα.
Η δεύτερη εμπειρία πού είχαμε την επόμενη μέρα, ήταν το «sea walking>>.
(90 ευρώ συν 40 ευρώ τα δύο άτομα γιά τις υποχρεωτικές φωτογραφίες).
Μας πήραν με αυτοκίνητο από το ξενοδοχείο καί κατευθυνθήκαμε στην περιοχή της Νούσα Ντούα διασχίζοντας την πόλη της Κούτα. Από ότι είχαμε δεί ως τώρα στο Μπαλί, η Κούτα μού φάνηκε ότι πιό άσχημο έχει να επιδείξει το νησί. Μία άσχημη καί πολύβουη πόλη, πού προφανώς μόνο η έντονη νυχτερινή ζωή την κάνει τόσο διάσημη.
Αφού φτάσαμε στο κέντρο θαλάσσιων σπόρ στην Νούσα Ντούα, μας έδωσαν καί φορέσαμε στολή δύτη, μας παρέδωσαν καί μία υποβρύχια κάμερα καί επιβιβαστήκαμε σε βάρκα πού μας πήγε σε μία εξέδρα απ’ όπου θα γινόταν η κατάδυση. Φορέσαμε καί κατάλληλα παπουτσάκια καί αρχίσαμε να κατεβαίνουμε την σκάλα. Οταν το νερό έφτασε στο ύψος τού λαιμού, μας φόρεσαν μία κάσκα, σαν τού αστροναύτη, άβολη καί βαριά πρέπει να ομολογήσω, στην οποία παρείχαν αέρα μέσω μία σωλήνας. Μαζί μας κατέβηκε καί ο «κάμεραν μαν» πού θα αποθανάτιζε τις «γοργόνες» τού ωκεανού. Μας βοήθησε καί μας καθοδήγησε να πιαστούμε από τα σίδερα της οριοθετημένης περιοχής καί μας έδωσε ψωμάκια γιά να «τραβήξουμε» τα ψαράκια. Πράγματι, μπροστά από την κάσκα άρχισαν να μαζεύονται πολύχρωμα ψαράκια, δημιουργώντας ένα πολύ όμορφο θέαμα, αλλά λιγότερο εντυπωσιακό από ότι περιμέναμε. Τα κοράλλια καί τα φυτά τού βυθού ήταν ελάχιστα στην περιοχή πού μας επιτρεπόταν να κινηθούμε καί η όλη παραμονή μας στον βυθό δεν ξεπέρασε τα δεκαπέντε λεπτά.
Παρ’ ότι το αποτέλεσμα ήταν κατώτερο των προσδοκιών μας, η όλη εμπειρία ήταν μοναδική.
Η όλη εμπειρία τού ταξιδιού στο Μπαλί θεωρώ ότι είναι μοναδική. Είναι από αυτά πού αποκαλούμε «ταξίδια ζωής». Μιάς ζωής διαφορετικής, αλλιώτικης, μαγικής, σαγηνευτικής. Πού θα δείς, θα ακούσεις, θα γευτείς, θα βιώσεις, θα νοιώσεις έναν άλλο κόσμο, τόσο μακρινό στον χάρτη καί τόσο κοντινό στην καρδιά σου!!!
ΤΕΛΟΣ