Πάρκο Πουλιών - Πάρκο Ερπετών - Τελετή καύσης Lembu -
Γκόα Γκάτζαχ - Γιέχ Πούλου
Παράδεισος χωρίς παραδείσια πουλιά δεν νοείται. Οπως δεν νοείται χωρίς αγγελούδια.
Πρώτη μέρα πού είχαν κλείσει τα σχολεία γιά τις θερινές διακοπές, τα πιτσιρίκια είχαν κατακλύσει το Πάρκο των Πουλιών καί τιτίβιζαν δυνατότερα από τα πουλιά.
Ηδη από τούς δρόμους της Ουμπούντ βλέπαμε τις ομάδες των μαθητών με τις στολές τού σχολείου. Αυτά είναι τα τυχερά παιδιά. Γιατί πολλά παιδιά στο Μπαλί δεν έχουν την ευκαιρία ούτε γιά την στοιχειώδη εκπαίδευση. Η παιδεία δεν είναι δωρεάν καί τα πενιχρά εισοδήματα των περισσότερων οικογενειών δεν επιτρέπουν αυτή την «πολυτέλεια». Το μεροκάματο των 3-4 δολλαρίων δεν μπορεί να καλύψει το κόστος σπουδών. Καί μιλάμε γιά το ποσό των 400-500 δολλαρίων το χρόνο. Ετσι, έχουν δημιουργηθεί διάφοροι οργανισμοί, οί περισσότεροι με ιδιωτική πρωτοβουλία, πού φροντίζουν να βρούν χορηγούς, κυρίως από τον Δυτικό «πλούσιο» Κόσμο.
Το εισιτήριο γιά το Πάρκο των Πουλιών τσουχτερό γιά τα δεδομένα τού Μπαλί: 30 ευρώ, ενιαίο με την είσοδο τού Πάρκου Ερπετών. Ηταν το πιό ακριβό εισιτήριο πού πληρώσαμε. Τα περισσότερα μουσεία καί αξιοθέατα έχουν 2-3 ευρώ είσοδο.
Μόλις μπήκαμε μέσα, μας την «πέσαν» τα πιτσιρίκια:
-Hallo, where are you from?
-Greece.
Μας κοίταγαν με απορία. Κατά πού πέφτει αυτό βρέ παιδιά?
«Γιουνάν» τούς είπαμε στο τέλος (έτσι μας ξέρουν) καί κατάλαβαν.
Πολύ κοινωνικά, χαμογελαστά, στριμώχτηκαν δίπλα μας κάνοντας το σήμα της νίκης. Τί θέλανε? Να βγούν φωτογραφίες μαζί μας. Τα πιτσιρίκια τρελαίνονται με τούς τουρίστες, ιδίως μ’ αυτούς πού είναι «αλλιώτικοι».
Το Πάρκο των Πουλιών ή Τάμαν Μπούρουνγκ, είναι ένας παράδεισος μέσα στον παράδεισο. Δημιουργήθηκε το 1995 σε μιά έκταση όπου υπήρχαν ορυζώνες καί φιλοξενεί πάνω από 1000 παραδείσια καί σπάνια πουλιά από Ινδονησία, Αμερική, Αυστραλία καί Αφρική. Χρώματα, χρώματα, χρώματα. Κελαϊδίσματα, τιτιβίσματα, κρωξίματα. Λοφία σαν βεντάλιες, ουρές σαν καταρράκτες, περίεργα ράμφη. Ο ασπρόμαυρος ασιατικός βούκερος με το κίτρινο μεγάλο ράμφος, το γαλάζιο εστεμμένο περιστέρι, το αυστραλέζικο ροζ κακατούα, η πορτοκαλόχρωμη ψαροκουκουβάγια καί φυσικά οί πολύχρωμοι παπαγάλοι. Εβδομήντα πέντε είδη παπαγάλων σε απίστευτους χρωματικούς συνδυασμούς. Πολλούς από αυτούς τούς εκπαιδεύουν καί κάνουν σώου, άλλους πάλι τούς βάζουν πάνω σου καί βγάζεις φωτογραφίες.
Υπάρχει καί ένα «βρεφοκομείο» πουλιών, όπου εδώ αναπαράγονται τα σπάνια καί υπό εξαφάνιση είδη.
Δίπλα ακριβώς από το πάρκο πουλιών βρίσκεται το Πάρκο Ερπετών. Σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους θα δείτε τον περίφημο Δράκο τού Κομόντο, ιγκουάνα, κροκόδειλους, κόμπρες καί κροταλίες.
Από την προηγούμενη ο Γιάνος μας είχε ενημερώσει ότι γινόταν μία παραδοσιακή τελετή σ’ ένα χωριό κοντά στην Ουμπούντ. Αλλο πού δεν θέλαμε.
Μετά από τις επισκέψεις στα πάρκα, κατευθυνθήκαμε στο χωριό (όνομα δεν θυμάμαι) καί μάλιστα στο χώρο τού κοιμητηρίου. Εδώ γινόταν το αδιαχώρητο. Προφανώς δεν ήταν μόνο όλοι οί κάτοικοι τού χωριού αλλά καί των διπλανών.
Φορέσαμε τα σαρόγκ μας καί ανακατευτήκαμε με τον κόσμο. Να σημειώσω ότι δεν απαγορεύουν στούς ξένους ή αλλόθρησκους να παρακολουθούν τις τελετές τους.
Οί μηχανές πήραν φωτιά. Ομάδες ανδρών ντυμένοι στα λευκά παραδοσιακά ρούχα να προπορεύονται με μουσικά όργανα κάνοντας εκκωφαντικό ήχο, να ακολουθούν άμαξες πού πάνω είχαν ομοιώματα ταύρων στολισμένους με την Αρτα καί τα Γιάννενα, πιό πίσω έρχονταν ελέφαντες με αναβάτες, αμφότεροι στολισμένοι με φτερά καί πούπουλα καί τέλος μιά μεγάλη άμαξα πού έφερε έναν ψηλό πύργο καί στην κορυφή ένα πτώμα καλυμμένο με χρυσό ύφασμα. Δίπλα βρίσκονταν κάποιοι άνδρες (μέλη της οικογένειας απ’ ότι έμαθα εκ των υστέρων) καί ένας ιερέας πού έψελνε.
Καί ξαφνικά λαμπάδιασε το σύμπαν. Από την κορυφή τού πύργου, σαν σε τσουλήθρα, κατέβασαν το πτώμα σε μιά φωτιά γιά αποτέφρωση καί ταυτόχρονα έβαλαν καί φωτιά σε όλες τις άμαξες με τα ομοιώματα ταύρων.
Στο τέλος ακολούθησε φαγοπότι.
Αυτή η τελετή καύσης ονομάζεται Lembu ή Ngaben καί θεωρείται η πιό σημαντική στιγμή τού ανθρώπου γιατί περνά από τον θάνατο στην επόμενη ζωή. Οί τελετές γύρω από τον θάνατο είναι ιδιαίτερα σημαντικές γιά τούς ντόπιους πού αντιμετωπίζουν το τέλος της ζωής σαν μετάβαση σε μιάν άλλη.
Γιά να γίνει όμως αυτή η μετάβαση (μετενσάρκωση) , πρέπει πρώτα ο νεκρός να απελευθερωθεί καί αυτό γίνεται με την καύση. Να λοιπόν γιατί αντιμετωπίζουν αυτό το θλιβερό γεγονός σαν γιορτή. Στην ουσία γιορτάζουν την Ζωή καί όχι τον θάνατο.
Δεδομένου ότι αυτή η τελετή είναι πολυδάπανη καί τις περισσότερες φορές δυσβάστακτη γιά τα πενιχρά οικονομικά της οικογένειας, συμβάλλουν καί οι λοιποί συγγενείς ακόμη καί όλο το χωριό. Αυτός είναι καί ο λόγος πού τις περισσότερες φορές η καύση δεν γίνεται την ημέρα τού θανάτου αλλά ακόμη καί χρόνια αργότερα.
Φύγαμε με ανάμεικτα συναισθήματα.
Η επίσκεψη στο Γκόα Γκάτζαχ (σπηλιά τού ελέφαντα) πού ακολούθησε μας αναζωογόνησε καί μας ενθουσίασε. Είναι απερίγραπτη η ομορφιά τού τοπίου. Κατεβαίνοντας αρκετές σκάλες, βρίσκεσαι μπροστά σε μιά σπηλιά με ανάγλυφους βράχους σε όλη την πρόσοψη. Το στόμα της δρακόμορφης μορφής πού χάσκει, δημιουργεί την είσοδο στην μικρή σπηλιά, γεμάτη με κόγχες με αγάλματα τού Σίβα καί τού Βούδα. Εξω από το σπήλαιο θα δείτε τις ιερές πηγές, με το νερό τους να τρέχει από αγάλματα.
Από εδώ ξεκινάνε άλλες σκάλες πού σε κατεβάζουν στον κυρίως ναό ή μάλλον ότι έμεινε από αυτόν, με ένα κολοσσιαίο άγαλμα τού Βούδα ξαπλωμένο καί σπασμένο. Το τοπίο είναι μαγευτικό πέρα από κάθε περιγραφή. Ρυάκια, μικροί καταρράκτες, σπηλιές, γεφυρούλες, σκάλες πού ανεβαίνουν κατεβαίνουν.
Από τον ναό ένας γέροντας ιερέας μας έκανε νόημα να ανεβούμε. Κάτι μας έψαλε, κάτι μας ράντισε, κάτι μας έδωσε την ευλογία του , μας έτεινε ένα κουτάκι: ότι προαιρείστε!
Πίσω από τον ναό, η πλαγιά τού βουνού γεμάτη με ανάγλυφα κεφάλια πιθήκων.
Συνεχίσαμε γιά το κοντινό χωριό Μπεντούλου γιά να εισκεφθούμε τα μνημειώδη ανάγλυφα στο μεγάλο βράχο της πηγής Γιέχ Πούλου τού 14ου αιώνα. Τα ανάγλυφα αυτά , μήκους 25 μέτρων καί ύψους 2 μέτρων, αναπαριστούν ηρωϊκές σκηνές με ανθρώπους να πολεμούν δαιμονικά τέρατα καί η ιστορία «διαβάζεται» από αριστερά προς τα δεξιά. Είναι πολύ εντυπωσιακά σε συνδυασμό με την θέση καί την γύρω φύση.
Συνεχίζεται...
Γκόα Γκάτζαχ - Γιέχ Πούλου
Παράδεισος χωρίς παραδείσια πουλιά δεν νοείται. Οπως δεν νοείται χωρίς αγγελούδια.
Πρώτη μέρα πού είχαν κλείσει τα σχολεία γιά τις θερινές διακοπές, τα πιτσιρίκια είχαν κατακλύσει το Πάρκο των Πουλιών καί τιτίβιζαν δυνατότερα από τα πουλιά.
Ηδη από τούς δρόμους της Ουμπούντ βλέπαμε τις ομάδες των μαθητών με τις στολές τού σχολείου. Αυτά είναι τα τυχερά παιδιά. Γιατί πολλά παιδιά στο Μπαλί δεν έχουν την ευκαιρία ούτε γιά την στοιχειώδη εκπαίδευση. Η παιδεία δεν είναι δωρεάν καί τα πενιχρά εισοδήματα των περισσότερων οικογενειών δεν επιτρέπουν αυτή την «πολυτέλεια». Το μεροκάματο των 3-4 δολλαρίων δεν μπορεί να καλύψει το κόστος σπουδών. Καί μιλάμε γιά το ποσό των 400-500 δολλαρίων το χρόνο. Ετσι, έχουν δημιουργηθεί διάφοροι οργανισμοί, οί περισσότεροι με ιδιωτική πρωτοβουλία, πού φροντίζουν να βρούν χορηγούς, κυρίως από τον Δυτικό «πλούσιο» Κόσμο.
Το εισιτήριο γιά το Πάρκο των Πουλιών τσουχτερό γιά τα δεδομένα τού Μπαλί: 30 ευρώ, ενιαίο με την είσοδο τού Πάρκου Ερπετών. Ηταν το πιό ακριβό εισιτήριο πού πληρώσαμε. Τα περισσότερα μουσεία καί αξιοθέατα έχουν 2-3 ευρώ είσοδο.
Μόλις μπήκαμε μέσα, μας την «πέσαν» τα πιτσιρίκια:
-Hallo, where are you from?
-Greece.
Μας κοίταγαν με απορία. Κατά πού πέφτει αυτό βρέ παιδιά?
«Γιουνάν» τούς είπαμε στο τέλος (έτσι μας ξέρουν) καί κατάλαβαν.
Πολύ κοινωνικά, χαμογελαστά, στριμώχτηκαν δίπλα μας κάνοντας το σήμα της νίκης. Τί θέλανε? Να βγούν φωτογραφίες μαζί μας. Τα πιτσιρίκια τρελαίνονται με τούς τουρίστες, ιδίως μ’ αυτούς πού είναι «αλλιώτικοι».
Το Πάρκο των Πουλιών ή Τάμαν Μπούρουνγκ, είναι ένας παράδεισος μέσα στον παράδεισο. Δημιουργήθηκε το 1995 σε μιά έκταση όπου υπήρχαν ορυζώνες καί φιλοξενεί πάνω από 1000 παραδείσια καί σπάνια πουλιά από Ινδονησία, Αμερική, Αυστραλία καί Αφρική. Χρώματα, χρώματα, χρώματα. Κελαϊδίσματα, τιτιβίσματα, κρωξίματα. Λοφία σαν βεντάλιες, ουρές σαν καταρράκτες, περίεργα ράμφη. Ο ασπρόμαυρος ασιατικός βούκερος με το κίτρινο μεγάλο ράμφος, το γαλάζιο εστεμμένο περιστέρι, το αυστραλέζικο ροζ κακατούα, η πορτοκαλόχρωμη ψαροκουκουβάγια καί φυσικά οί πολύχρωμοι παπαγάλοι. Εβδομήντα πέντε είδη παπαγάλων σε απίστευτους χρωματικούς συνδυασμούς. Πολλούς από αυτούς τούς εκπαιδεύουν καί κάνουν σώου, άλλους πάλι τούς βάζουν πάνω σου καί βγάζεις φωτογραφίες.
Υπάρχει καί ένα «βρεφοκομείο» πουλιών, όπου εδώ αναπαράγονται τα σπάνια καί υπό εξαφάνιση είδη.
Δίπλα ακριβώς από το πάρκο πουλιών βρίσκεται το Πάρκο Ερπετών. Σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους θα δείτε τον περίφημο Δράκο τού Κομόντο, ιγκουάνα, κροκόδειλους, κόμπρες καί κροταλίες.
Από την προηγούμενη ο Γιάνος μας είχε ενημερώσει ότι γινόταν μία παραδοσιακή τελετή σ’ ένα χωριό κοντά στην Ουμπούντ. Αλλο πού δεν θέλαμε.
Μετά από τις επισκέψεις στα πάρκα, κατευθυνθήκαμε στο χωριό (όνομα δεν θυμάμαι) καί μάλιστα στο χώρο τού κοιμητηρίου. Εδώ γινόταν το αδιαχώρητο. Προφανώς δεν ήταν μόνο όλοι οί κάτοικοι τού χωριού αλλά καί των διπλανών.
Φορέσαμε τα σαρόγκ μας καί ανακατευτήκαμε με τον κόσμο. Να σημειώσω ότι δεν απαγορεύουν στούς ξένους ή αλλόθρησκους να παρακολουθούν τις τελετές τους.
Οί μηχανές πήραν φωτιά. Ομάδες ανδρών ντυμένοι στα λευκά παραδοσιακά ρούχα να προπορεύονται με μουσικά όργανα κάνοντας εκκωφαντικό ήχο, να ακολουθούν άμαξες πού πάνω είχαν ομοιώματα ταύρων στολισμένους με την Αρτα καί τα Γιάννενα, πιό πίσω έρχονταν ελέφαντες με αναβάτες, αμφότεροι στολισμένοι με φτερά καί πούπουλα καί τέλος μιά μεγάλη άμαξα πού έφερε έναν ψηλό πύργο καί στην κορυφή ένα πτώμα καλυμμένο με χρυσό ύφασμα. Δίπλα βρίσκονταν κάποιοι άνδρες (μέλη της οικογένειας απ’ ότι έμαθα εκ των υστέρων) καί ένας ιερέας πού έψελνε.
Καί ξαφνικά λαμπάδιασε το σύμπαν. Από την κορυφή τού πύργου, σαν σε τσουλήθρα, κατέβασαν το πτώμα σε μιά φωτιά γιά αποτέφρωση καί ταυτόχρονα έβαλαν καί φωτιά σε όλες τις άμαξες με τα ομοιώματα ταύρων.
Στο τέλος ακολούθησε φαγοπότι.
Αυτή η τελετή καύσης ονομάζεται Lembu ή Ngaben καί θεωρείται η πιό σημαντική στιγμή τού ανθρώπου γιατί περνά από τον θάνατο στην επόμενη ζωή. Οί τελετές γύρω από τον θάνατο είναι ιδιαίτερα σημαντικές γιά τούς ντόπιους πού αντιμετωπίζουν το τέλος της ζωής σαν μετάβαση σε μιάν άλλη.
Γιά να γίνει όμως αυτή η μετάβαση (μετενσάρκωση) , πρέπει πρώτα ο νεκρός να απελευθερωθεί καί αυτό γίνεται με την καύση. Να λοιπόν γιατί αντιμετωπίζουν αυτό το θλιβερό γεγονός σαν γιορτή. Στην ουσία γιορτάζουν την Ζωή καί όχι τον θάνατο.
Δεδομένου ότι αυτή η τελετή είναι πολυδάπανη καί τις περισσότερες φορές δυσβάστακτη γιά τα πενιχρά οικονομικά της οικογένειας, συμβάλλουν καί οι λοιποί συγγενείς ακόμη καί όλο το χωριό. Αυτός είναι καί ο λόγος πού τις περισσότερες φορές η καύση δεν γίνεται την ημέρα τού θανάτου αλλά ακόμη καί χρόνια αργότερα.
Φύγαμε με ανάμεικτα συναισθήματα.
Η επίσκεψη στο Γκόα Γκάτζαχ (σπηλιά τού ελέφαντα) πού ακολούθησε μας αναζωογόνησε καί μας ενθουσίασε. Είναι απερίγραπτη η ομορφιά τού τοπίου. Κατεβαίνοντας αρκετές σκάλες, βρίσκεσαι μπροστά σε μιά σπηλιά με ανάγλυφους βράχους σε όλη την πρόσοψη. Το στόμα της δρακόμορφης μορφής πού χάσκει, δημιουργεί την είσοδο στην μικρή σπηλιά, γεμάτη με κόγχες με αγάλματα τού Σίβα καί τού Βούδα. Εξω από το σπήλαιο θα δείτε τις ιερές πηγές, με το νερό τους να τρέχει από αγάλματα.
Από εδώ ξεκινάνε άλλες σκάλες πού σε κατεβάζουν στον κυρίως ναό ή μάλλον ότι έμεινε από αυτόν, με ένα κολοσσιαίο άγαλμα τού Βούδα ξαπλωμένο καί σπασμένο. Το τοπίο είναι μαγευτικό πέρα από κάθε περιγραφή. Ρυάκια, μικροί καταρράκτες, σπηλιές, γεφυρούλες, σκάλες πού ανεβαίνουν κατεβαίνουν.
Από τον ναό ένας γέροντας ιερέας μας έκανε νόημα να ανεβούμε. Κάτι μας έψαλε, κάτι μας ράντισε, κάτι μας έδωσε την ευλογία του , μας έτεινε ένα κουτάκι: ότι προαιρείστε!
Πίσω από τον ναό, η πλαγιά τού βουνού γεμάτη με ανάγλυφα κεφάλια πιθήκων.
Συνεχίσαμε γιά το κοντινό χωριό Μπεντούλου γιά να εισκεφθούμε τα μνημειώδη ανάγλυφα στο μεγάλο βράχο της πηγής Γιέχ Πούλου τού 14ου αιώνα. Τα ανάγλυφα αυτά , μήκους 25 μέτρων καί ύψους 2 μέτρων, αναπαριστούν ηρωϊκές σκηνές με ανθρώπους να πολεμούν δαιμονικά τέρατα καί η ιστορία «διαβάζεται» από αριστερά προς τα δεξιά. Είναι πολύ εντυπωσιακά σε συνδυασμό με την θέση καί την γύρω φύση.
Συνεχίζεται...