Ubud
Ο Γιάνος έβαλε μπρος το τζιπ-βανάκι. Λίγη ώρα πρίν, στο πρωϊνό, τού είχαμε δώσει το πρόγραμμα των επόμενων ημερών, με επιφύλαξη πρέπει να ομολογήσω, γιατί ήταν απαιτητικό, κάποιες διαδρομές μακρινές καί δύσκολες.
Οχι μόνο το δέχτηκε, αλλά έκανε πολύ χρήσιμες παρατηρήσεις, διευκρινήσεις καί το εμπλούτισε.
Ξεκινήσαμε λοιπόν, περνώντας πρώτα από ανταλλακτήριο συναλλάγματος γιά να κάνουμε ρουπίες. Αξίζει να κάνετε μία έρευνα, γιατί οί τιμές διαφέρουν από γραφείο σε γραφείο. Βέβαια οί διαφορές είναι αμελητέες αν αναλογιστείτε ότι η ισοτιμία χοντρικά είναι 1 προς 15.000 (1 ευρώ = 15.000 ρουπίες Ινδονησίας). Οπωσδήποτε πάντως αποφύγετε τα αεροδρόμια καί τα ξενοδοχεία (όπως παντού άλλωστε). Εκεί οί διαφορές είναι μεγάλες.
Το πρόγραμμα γιά σήμερα έλεγε γνωριμία με την Ουμπούντ, γνωστή ως καλλιτεχνική πρωτεύουσα τού Μπαλί.
Πρώτο μας σταθμός το Καταφύγιο τού Δάσους των Πιθήκων, πού φιλοξενεί τρία είδη μακάκων, ελεύθερα μέσα στο δάσος εννοείται καί πολύ εξοικειωμένα με την παρουσία των ανθρώπων. Ξετρελαθήκαμε με τα πιθηκάκια. Ξεφύτρωναν από παντού, σκαρφάλωναν παντού: στα δέντρα, στα σκαλιά, στα τοιχία καί πάνω μας. Προσοχή, προσοχή: Κρύψτε στην τσάντα σας ότι μικροαντικείμενο έχετε: καπέλο, γυαλιά, τηλέφωνο καί κρατάτε γερά καί με τρόπο την κάμερα. Είναι κλέφτικα τα άτιμα.
Υπαίθριοι πωλητές πωλούν μπανάνες για τα πιθηκάκια. Καί εδώ θέλει προσοχή. Μή δούν όλο το τσαμπί γιατί θα ορμήξουν. Αφήστε τα να έρθουν αυτά κοντά σας, έστω με δέλεαρ την μπανάνα. Θα την καθαρίσουν καί θα την ‘εξαφανίσουν εν ριπή οφθαλμού. Πολλές πιθηκίνες μόλις είχαν γεννήσει καί τα μικρά κρέμονταν από την κοιλιά των μανάδων τους σχεδόν άτριχα.
Μέσα στο δάσος είδαμε καί τον πρώτο μας ναό στο Μπαλί, τον Πούρα Ντάλεμ Αγκουνγκ πού μεταφράζεται ως «ναός των νεκρών» με περίεργα καί θα έλεγα τρομακτικά ανάγλυφα, με κύρίαρχο θέμα τούς πιθήκους.
Εδώ θα ήθελα να σας πώ δύο λόγια γιά την αρχιτεκτονική των Ναών τού Μπαλί. Στην ουσία πρόκειται γιά έναν ανοιχτό περίβολο πού κυκλώνεται από κτίσματα χωρίς τοίχους, μόνο βάση, κίονες καί οροφή. Κάθε κτίσμα είναι προσανατολισμένο πάνω στον άξονα βουνού-θάλασσας. Οσο πιό κοντά στο βουνό είναι το κτίσμα, τόσο πιό ιερό είναι, με εγγύτερο καί ως εκ τούτου ιερότερο τον βωμό Παντμασάνα (θρόνος τού Λωτού). Στήν κορυφή του βρίσκεται ένας άδειος θρόνος πού συμβολίζει τον Ανώτατο Θεό. Ωστόσο από τα πιό εντυπωσιακά είναι η Διαιρεμένη Πύλη (καντι μπένταρ), η πύλη δηλαδή απ’ όπου εισέρχεσαι στην κεντρική αυλή. Μοιάζει με ένα ισοσκελές τρίγωνο πού το έχουν χωρίσει κάθετα σε δύο άλλα μικρότερα ορθογώνια καί απομάκρυναν τα κομμάτια. Δεν είναι απλά θαυμάσιο αρχιτεκτονικά αλλά συμβολίζει την διαίρεση τού κόσμου σε θετικές καί αρνητικές δυνάμεις τού σύμπαντος.
Αλλο εντυπωσιακό κτίσμα στούς ναούς είναι ο βωμός «μέρου». Μοιάζει με παγόδα με πολλά επίπεδα. Αυτά είναι συγκεκριμένα τον αριθμό: 3,5,7,9 ή 11 ανάλογα με την σπουδαιότητα της θεότητας πού είναι αφιερωμένο.
Στην εσωτερική αυλή θα δούμε βωμούς θεοτήτων, κυρίως των βουνών, των λιμνών καί της θάλασσας
Στο Μπαλί τα πάντα έχουν να κάνουν με την Θεά Φύση. Πως αλλιώς θα μπορούσε να είναι άλλωστε, εδώ πού η φύση είναι το κυρίαρχο στοιχείο καί άρρηκτα συνδεδεμένη με την επιβίωση των κατοίκων?
Να αναφέρω ότι γιά να μπείτε σε οποιονδήποτε ναό, άντρες καί γυναίκες, πρέπει να φορέσετε το παραδοσιακό σαρόγκ καί την ιερή ζώνη. Το σαρόγκ είναι ένα μεγάλο κομμάτι ύφασμα πού το δένετε στην μέση καί πρόσθετα από πάνω βάζετε μία υφασμάτινη ζώνη. Αν δεν έχετε δικά σας, υπάρχουν στην είσοδο κάθε ναού.
Οί περισσότεροι ναοί έχουν είσοδο 1-2 ευρώ, ενώ σε κάποιους άλλους κάνετε προσφορά.
Συνεχίσαμε με αξιοθέατα στο κέντρο της Ουμπούντ, στον κεντρικό δρόμο Τζάλαν Ράγια Ουμπούντ.
Εδώ επισκεφθήκαμε το Πούρι Σάρεν, δηλ το βασιλικό παλάτι της Ουμπούντ πού χρονολογείται από το 1890. Λέγοντας παλάτι, μην φανταστείτε κάποιο ανάκτορο δυτικού τύπου, με ατέλειωτες αίθουσες πολυτελώς επιπλωμένες καί διακοσμημένες. Καί εδώ οί αίθουσες, σχεδόν όλες, είναι ανοιχτές χωρίς τοίχους. Η έμφαση δίδεται στούς κήπους, στα περίτεχνα ταβάνια, στις εντυπωσιακές πύλες, στα σκαλιστά υπέρθυρα. Περιττό να αναφέρω ότι παντού υπάρχουν αγάλματα θεοτήτων, κυρίως δρακόμορφων, ντυμένα με «πόλενγκ».
Τι είναι τα πόλενγκ? Αυτά τα φουστανάκια πού βάζουν στα αγάλματα, με πιό συχνά σε ασπρόμαυρο καρό. Οί Μπαλινέζοι πιστεύουν στο δυαρχικό σύμπαν: στο υψηλό καί το ποταπό, στο θετικό καί το αρνητικό, στο Καλό καί το Κακό, τα οποία είναι σε απόλυτη συνύπαρξη καί ισορροπία. Το άσπρο λοιπόν συμβολίζει το Απόλυτο Καλό καί το μαύρο το Απόλυτο Κακό. Στο τέλος δεν κυριαρχεί κανένα. Γιατί απλούστατα δεν υπάρχει τέλος. Υπάρχει μόνο μία αέναη πάλη, με εναλλαγή καί ισορροπία.
Συνεχίσαμε με το Μουσείο Πούρι Λουκίσαν, αλλά η συνέχεια στο επόμενο επεισόδιο...
Ο Γιάνος έβαλε μπρος το τζιπ-βανάκι. Λίγη ώρα πρίν, στο πρωϊνό, τού είχαμε δώσει το πρόγραμμα των επόμενων ημερών, με επιφύλαξη πρέπει να ομολογήσω, γιατί ήταν απαιτητικό, κάποιες διαδρομές μακρινές καί δύσκολες.
Οχι μόνο το δέχτηκε, αλλά έκανε πολύ χρήσιμες παρατηρήσεις, διευκρινήσεις καί το εμπλούτισε.
Ξεκινήσαμε λοιπόν, περνώντας πρώτα από ανταλλακτήριο συναλλάγματος γιά να κάνουμε ρουπίες. Αξίζει να κάνετε μία έρευνα, γιατί οί τιμές διαφέρουν από γραφείο σε γραφείο. Βέβαια οί διαφορές είναι αμελητέες αν αναλογιστείτε ότι η ισοτιμία χοντρικά είναι 1 προς 15.000 (1 ευρώ = 15.000 ρουπίες Ινδονησίας). Οπωσδήποτε πάντως αποφύγετε τα αεροδρόμια καί τα ξενοδοχεία (όπως παντού άλλωστε). Εκεί οί διαφορές είναι μεγάλες.
Το πρόγραμμα γιά σήμερα έλεγε γνωριμία με την Ουμπούντ, γνωστή ως καλλιτεχνική πρωτεύουσα τού Μπαλί.
Πρώτο μας σταθμός το Καταφύγιο τού Δάσους των Πιθήκων, πού φιλοξενεί τρία είδη μακάκων, ελεύθερα μέσα στο δάσος εννοείται καί πολύ εξοικειωμένα με την παρουσία των ανθρώπων. Ξετρελαθήκαμε με τα πιθηκάκια. Ξεφύτρωναν από παντού, σκαρφάλωναν παντού: στα δέντρα, στα σκαλιά, στα τοιχία καί πάνω μας. Προσοχή, προσοχή: Κρύψτε στην τσάντα σας ότι μικροαντικείμενο έχετε: καπέλο, γυαλιά, τηλέφωνο καί κρατάτε γερά καί με τρόπο την κάμερα. Είναι κλέφτικα τα άτιμα.
Υπαίθριοι πωλητές πωλούν μπανάνες για τα πιθηκάκια. Καί εδώ θέλει προσοχή. Μή δούν όλο το τσαμπί γιατί θα ορμήξουν. Αφήστε τα να έρθουν αυτά κοντά σας, έστω με δέλεαρ την μπανάνα. Θα την καθαρίσουν καί θα την ‘εξαφανίσουν εν ριπή οφθαλμού. Πολλές πιθηκίνες μόλις είχαν γεννήσει καί τα μικρά κρέμονταν από την κοιλιά των μανάδων τους σχεδόν άτριχα.
Μέσα στο δάσος είδαμε καί τον πρώτο μας ναό στο Μπαλί, τον Πούρα Ντάλεμ Αγκουνγκ πού μεταφράζεται ως «ναός των νεκρών» με περίεργα καί θα έλεγα τρομακτικά ανάγλυφα, με κύρίαρχο θέμα τούς πιθήκους.
Εδώ θα ήθελα να σας πώ δύο λόγια γιά την αρχιτεκτονική των Ναών τού Μπαλί. Στην ουσία πρόκειται γιά έναν ανοιχτό περίβολο πού κυκλώνεται από κτίσματα χωρίς τοίχους, μόνο βάση, κίονες καί οροφή. Κάθε κτίσμα είναι προσανατολισμένο πάνω στον άξονα βουνού-θάλασσας. Οσο πιό κοντά στο βουνό είναι το κτίσμα, τόσο πιό ιερό είναι, με εγγύτερο καί ως εκ τούτου ιερότερο τον βωμό Παντμασάνα (θρόνος τού Λωτού). Στήν κορυφή του βρίσκεται ένας άδειος θρόνος πού συμβολίζει τον Ανώτατο Θεό. Ωστόσο από τα πιό εντυπωσιακά είναι η Διαιρεμένη Πύλη (καντι μπένταρ), η πύλη δηλαδή απ’ όπου εισέρχεσαι στην κεντρική αυλή. Μοιάζει με ένα ισοσκελές τρίγωνο πού το έχουν χωρίσει κάθετα σε δύο άλλα μικρότερα ορθογώνια καί απομάκρυναν τα κομμάτια. Δεν είναι απλά θαυμάσιο αρχιτεκτονικά αλλά συμβολίζει την διαίρεση τού κόσμου σε θετικές καί αρνητικές δυνάμεις τού σύμπαντος.
Αλλο εντυπωσιακό κτίσμα στούς ναούς είναι ο βωμός «μέρου». Μοιάζει με παγόδα με πολλά επίπεδα. Αυτά είναι συγκεκριμένα τον αριθμό: 3,5,7,9 ή 11 ανάλογα με την σπουδαιότητα της θεότητας πού είναι αφιερωμένο.
Στην εσωτερική αυλή θα δούμε βωμούς θεοτήτων, κυρίως των βουνών, των λιμνών καί της θάλασσας
Στο Μπαλί τα πάντα έχουν να κάνουν με την Θεά Φύση. Πως αλλιώς θα μπορούσε να είναι άλλωστε, εδώ πού η φύση είναι το κυρίαρχο στοιχείο καί άρρηκτα συνδεδεμένη με την επιβίωση των κατοίκων?
Να αναφέρω ότι γιά να μπείτε σε οποιονδήποτε ναό, άντρες καί γυναίκες, πρέπει να φορέσετε το παραδοσιακό σαρόγκ καί την ιερή ζώνη. Το σαρόγκ είναι ένα μεγάλο κομμάτι ύφασμα πού το δένετε στην μέση καί πρόσθετα από πάνω βάζετε μία υφασμάτινη ζώνη. Αν δεν έχετε δικά σας, υπάρχουν στην είσοδο κάθε ναού.
Οί περισσότεροι ναοί έχουν είσοδο 1-2 ευρώ, ενώ σε κάποιους άλλους κάνετε προσφορά.
Συνεχίσαμε με αξιοθέατα στο κέντρο της Ουμπούντ, στον κεντρικό δρόμο Τζάλαν Ράγια Ουμπούντ.
Εδώ επισκεφθήκαμε το Πούρι Σάρεν, δηλ το βασιλικό παλάτι της Ουμπούντ πού χρονολογείται από το 1890. Λέγοντας παλάτι, μην φανταστείτε κάποιο ανάκτορο δυτικού τύπου, με ατέλειωτες αίθουσες πολυτελώς επιπλωμένες καί διακοσμημένες. Καί εδώ οί αίθουσες, σχεδόν όλες, είναι ανοιχτές χωρίς τοίχους. Η έμφαση δίδεται στούς κήπους, στα περίτεχνα ταβάνια, στις εντυπωσιακές πύλες, στα σκαλιστά υπέρθυρα. Περιττό να αναφέρω ότι παντού υπάρχουν αγάλματα θεοτήτων, κυρίως δρακόμορφων, ντυμένα με «πόλενγκ».
Τι είναι τα πόλενγκ? Αυτά τα φουστανάκια πού βάζουν στα αγάλματα, με πιό συχνά σε ασπρόμαυρο καρό. Οί Μπαλινέζοι πιστεύουν στο δυαρχικό σύμπαν: στο υψηλό καί το ποταπό, στο θετικό καί το αρνητικό, στο Καλό καί το Κακό, τα οποία είναι σε απόλυτη συνύπαρξη καί ισορροπία. Το άσπρο λοιπόν συμβολίζει το Απόλυτο Καλό καί το μαύρο το Απόλυτο Κακό. Στο τέλος δεν κυριαρχεί κανένα. Γιατί απλούστατα δεν υπάρχει τέλος. Υπάρχει μόνο μία αέναη πάλη, με εναλλαγή καί ισορροπία.
Συνεχίσαμε με το Μουσείο Πούρι Λουκίσαν, αλλά η συνέχεια στο επόμενο επεισόδιο...