Ντενπασάρ - Τζιμπάραν - Πούρα Λούχουρ Ουλουβατού - Χορός Κέτσακ
Σήμερα θα κάναμε γνωριμία με το νότιο Μπαλί.
Κατευθυνθήκαμε προς την πρωτεύουσα Ντενπασάρ. Στούς δρόμους γινόταν το αδιαχώρητο. Αυτοκίνητα καί μηχανάκια -πολλά μηχανάκια- στριμωγμένα το ένα δίπλα στο άλλο προχωρούσαν βήμα βήμα. Αλλά κανείς δεν κόρναρε, κανείς δεν φώναζε, κανείς δεν έκανε χειρονομίες. Υπομονετικά οί οδηγοί περίμεναν, διευκολύνοντας όσο μπορούσαν την κατάσταση. Γενικά είναι ένας λαός πολύ χαμηλών τόνων καί όσες μέρες μείναμε στο Μπαλί δεν ακούσαμε ούτε ΕΝΑΝ να φωνάζει.
Εκείνο πού μας ενδιέφερε στην θορυβώδη πρωτεύουσα ήταν το Μουσείο τού Μπαλί. Ακόμη καί αν δεν είστε φανατικοί τού είδους, αξίζει μία επίσκεψη εδώ καί μόνο γιά τα κτήρια. Ενα αρχιτεκτονικό διαμάντι με τις τελετουργικές πύλες, την αψιδωτή πύλη της εισόδου, τα κιόσκια καί τον πύργο, τα μπρούτζινα κανόνια, τις ανάγλυφες πόρτες καί τα πέτρινα αγάλματα, όλα κατασκευασμένα στα πρότυπα ενός παλιού βασιλικού παλατιού.
Το Μουσείο τού Μπαλί, πού εγκαινιάσθηκε το 1931, στεγάζει όλη την ιστορία τού νησιού καί περιλαμβάνει μία από τις καλύτερες συλλογές Μπαλινέζικης τέχνης παγκοσμίως.
Από ευρήματα ανασκαφών της εποχής τού χαλκού μέχρι υφάσματα με μπατίκ καί από τελετουργικές μάσκες μέχρι μουσικά όργανα.
Η μεγάλη κίνηση στην Ντενπασάρ καί η πολύωρη επίσκεψη στο μουσείο μας έφαγε όλο το πρωϊνό. Μεσημέρι πιά κατευθυνθήκαμε στην περιοχή Τζιμπάραν, φημισμένη γιά τα παραλιακά εστιατόρια με φρέσκα θαλασσινά καί ψάρια.
Εδώ διαλέγεις μόνος σου: ψάρια, καλαμάρια, χταπόδια, γαρίδες, αχινούς, αστακούς, όστρακα, όλα ολόφρεσκα μυρίζουν θάλασσα. Διαλέγεις ότι θέλεις, όποιο θέλεις, στο ζυγίζουν, πληρώνεις καί τα στέλνουν δίπλα γιά μαγείρεμα.
Διαλέξαμε καλαμάρι, γαρίδες καί όστρακα.
- Στα κάρβουνα, τούς είπαμε.
Φεύ! Δεν ήξερες, δεν ρώταγες?
Εμείς ξέρουμε ότι τα όστρακα τα τρώμε ωμά, με το λεμονάκι τους καί είναι ο καλύτερος μεζές. Το θεωρήσαμε αυτονόητο.
Εκεί μας τα ψήσανε στα κάρβουνα μαζί με όλα τα άλλα. Εγιναν ένα μαύρο πετσί πού δεν τρωγότανε . Πάνε τα καημένα τα οστρακάκια μας. Καί είχαμε κάνει μιά όρεξη!!!
Συνεχίσαμε νωρίς το απόγευμα γιά το νοτιότερο σημείο τού Μπαλί, εδώ πού βρίσκεται ο ναός Πούρα Λούχουρ Ουλουβατού.
Δεν θέλω να γίνομαι κουραστική επαναλαμβάνοντας καί τονίζοντας την ομορφιά κάθε μνημείου, της φύσης καί της θέσης αυτού. Θεωρήστε το δεδομένο ότι παντού, όπου πήγαμε, ότι είδαμε, ήταν απείρου κάλλους καί πέραν πάσης περιγραφής.
Ο Πούρα Λούχουρ Ουλουβατού λοιπόν είναι ένας ναός κυριολεκτικά κρεμασμένος στον γκρεμό. Χτισμένος τον 11ο αιώνα, θεωρείται ένας από τούς ιερότερους χώρους λατρείας τού Μπαλί. Μέχρι τις αρχές τού 20ου αιώνα μόνο οί πρίγκιπες της Ντενπασάρ μπορούσαν να προσευχηθούν εδώ.
Ενα μονοπάτι με σκάλες στον βράχο οδηγεί στον ναό πού βρίσκεται 200 μέτρα πάνω από την θάλασσα. Οσο ανεβαίναμε τόσο πιό εντυπωσιακή θέα είχαμε. Να βλέπουμε από διάφορες οπτικές γωνίες τα κάθετα λευκά βράχια να βουτούν στον Ινδικό Ωκεανό καί τα άγρια κύματα να σκάνε σε ύψος πολλών μέτρων. Το δάσος πού το περιβάλλει είναι γεμάτο πιθηκάκια.
Εκεί κοντά έχουν δημιουργήσει ένα θέατρο όπου δίδονται παραστάσεις τού ιερού χορού Κέτσακ.
Κόψαμε εισιτήριο (περίπου 5-6 ευρώ) καί πήγαμε αρκετά νωρίτερα γιά να βρούμε καλή θέση, όχι μόνο γιά την παρακολούθηση της παράστασης καί γιά την συνολική άγρια ομορφιά τού τοπίου αλλά καί να δούμε το φημισμένο ηλιοβασίλεμα .
Στην σκηνή ήδη υπήρχε μία εστία με πέντε αναμμένους πυρσούς. Μόλις άρχισε να σουρουπώνει βγήκαν περίπου πενήντα άνδρες με σαρόνγκ, γυμνοί από την μέση καί πάνω, με ένα κατακόκκινο ιβίσκο στο δεξί αυτί, κύκλωσαν τούς πυρσούς, κάθισαν οκλαδόν καί άρχισαν ένα αδιάκοπο μακρόσυρτο τελετουργικό συριγμό να το πώ? Βογγυτό να το πώ? Τακα τακα τα, αααααα!
Δεν σταμάτησαν καθόλου καθ’ όλη την διάρκεια της παράστασης, πάνω από μία ώρα. Τούς έβλεπες να πέφτουν σιγά σιγά σε έκσταση.
Πίσω τους, στο βάθος τού ορίζοντα, ο ήλιος έπεφτε καί αυτός στην δική του έκσταση. Πύρινος, βουτούσε καί χανότανε σιγά σιγά στο απύθμενο τού ωκεανού. Απλωνε στο νερό τις χρυσές του πλεξούδες σε μιά απέλπιδα προσπάθεια να κρατηθεί. Ο ναός έγειρε ακόμη περισσότερο στον γκρεμό γιά να τού δώσει το χέρι, πλην όμως ματαίως. Εσυρε μιά φωνή : τακα τακα τα αααααα καί χάθηκε....
Συμβουλή γιά τούς αθεράπευτα ρομαντικούς: αποφεύγετε τα ηλιοβασιλέματα.
Σας ξεστρατίζουν...
Το κέτσακ (kecak) είναι τελετουργικός χορός καί απαρτίζεται από τον ανδρικό χορό πού πέφτει σε έκσταση καί τούς ηθοποιούς πού αναπαριστούν ένα απόσπασμα από το Επος Ραμαγιάνα. Αφηγείται την ιστορία τού πρίγκιπα Ράμα, ο οποίος με την βοήθεια τού Πιθήκου νικά τον κακό βασιλιά Ραβάνα καί σώζει την πριγκίπισσα Σίτα. Η όλη τελετουργία βασίζεται στην πεποίθηση ότι οί πνευματικές οντότητες θα εισέλθουν στα σώματα των χορευτών.
Είναι μία μυσταγωγική καί μοναδική παράσταση. Μην τη χάσετε...
Συνεχίζεται
Σήμερα θα κάναμε γνωριμία με το νότιο Μπαλί.
Κατευθυνθήκαμε προς την πρωτεύουσα Ντενπασάρ. Στούς δρόμους γινόταν το αδιαχώρητο. Αυτοκίνητα καί μηχανάκια -πολλά μηχανάκια- στριμωγμένα το ένα δίπλα στο άλλο προχωρούσαν βήμα βήμα. Αλλά κανείς δεν κόρναρε, κανείς δεν φώναζε, κανείς δεν έκανε χειρονομίες. Υπομονετικά οί οδηγοί περίμεναν, διευκολύνοντας όσο μπορούσαν την κατάσταση. Γενικά είναι ένας λαός πολύ χαμηλών τόνων καί όσες μέρες μείναμε στο Μπαλί δεν ακούσαμε ούτε ΕΝΑΝ να φωνάζει.
Εκείνο πού μας ενδιέφερε στην θορυβώδη πρωτεύουσα ήταν το Μουσείο τού Μπαλί. Ακόμη καί αν δεν είστε φανατικοί τού είδους, αξίζει μία επίσκεψη εδώ καί μόνο γιά τα κτήρια. Ενα αρχιτεκτονικό διαμάντι με τις τελετουργικές πύλες, την αψιδωτή πύλη της εισόδου, τα κιόσκια καί τον πύργο, τα μπρούτζινα κανόνια, τις ανάγλυφες πόρτες καί τα πέτρινα αγάλματα, όλα κατασκευασμένα στα πρότυπα ενός παλιού βασιλικού παλατιού.
Το Μουσείο τού Μπαλί, πού εγκαινιάσθηκε το 1931, στεγάζει όλη την ιστορία τού νησιού καί περιλαμβάνει μία από τις καλύτερες συλλογές Μπαλινέζικης τέχνης παγκοσμίως.
Από ευρήματα ανασκαφών της εποχής τού χαλκού μέχρι υφάσματα με μπατίκ καί από τελετουργικές μάσκες μέχρι μουσικά όργανα.
Η μεγάλη κίνηση στην Ντενπασάρ καί η πολύωρη επίσκεψη στο μουσείο μας έφαγε όλο το πρωϊνό. Μεσημέρι πιά κατευθυνθήκαμε στην περιοχή Τζιμπάραν, φημισμένη γιά τα παραλιακά εστιατόρια με φρέσκα θαλασσινά καί ψάρια.
Εδώ διαλέγεις μόνος σου: ψάρια, καλαμάρια, χταπόδια, γαρίδες, αχινούς, αστακούς, όστρακα, όλα ολόφρεσκα μυρίζουν θάλασσα. Διαλέγεις ότι θέλεις, όποιο θέλεις, στο ζυγίζουν, πληρώνεις καί τα στέλνουν δίπλα γιά μαγείρεμα.
Διαλέξαμε καλαμάρι, γαρίδες καί όστρακα.
- Στα κάρβουνα, τούς είπαμε.
Φεύ! Δεν ήξερες, δεν ρώταγες?
Εμείς ξέρουμε ότι τα όστρακα τα τρώμε ωμά, με το λεμονάκι τους καί είναι ο καλύτερος μεζές. Το θεωρήσαμε αυτονόητο.
Εκεί μας τα ψήσανε στα κάρβουνα μαζί με όλα τα άλλα. Εγιναν ένα μαύρο πετσί πού δεν τρωγότανε . Πάνε τα καημένα τα οστρακάκια μας. Καί είχαμε κάνει μιά όρεξη!!!
Συνεχίσαμε νωρίς το απόγευμα γιά το νοτιότερο σημείο τού Μπαλί, εδώ πού βρίσκεται ο ναός Πούρα Λούχουρ Ουλουβατού.
Δεν θέλω να γίνομαι κουραστική επαναλαμβάνοντας καί τονίζοντας την ομορφιά κάθε μνημείου, της φύσης καί της θέσης αυτού. Θεωρήστε το δεδομένο ότι παντού, όπου πήγαμε, ότι είδαμε, ήταν απείρου κάλλους καί πέραν πάσης περιγραφής.
Ο Πούρα Λούχουρ Ουλουβατού λοιπόν είναι ένας ναός κυριολεκτικά κρεμασμένος στον γκρεμό. Χτισμένος τον 11ο αιώνα, θεωρείται ένας από τούς ιερότερους χώρους λατρείας τού Μπαλί. Μέχρι τις αρχές τού 20ου αιώνα μόνο οί πρίγκιπες της Ντενπασάρ μπορούσαν να προσευχηθούν εδώ.
Ενα μονοπάτι με σκάλες στον βράχο οδηγεί στον ναό πού βρίσκεται 200 μέτρα πάνω από την θάλασσα. Οσο ανεβαίναμε τόσο πιό εντυπωσιακή θέα είχαμε. Να βλέπουμε από διάφορες οπτικές γωνίες τα κάθετα λευκά βράχια να βουτούν στον Ινδικό Ωκεανό καί τα άγρια κύματα να σκάνε σε ύψος πολλών μέτρων. Το δάσος πού το περιβάλλει είναι γεμάτο πιθηκάκια.
Εκεί κοντά έχουν δημιουργήσει ένα θέατρο όπου δίδονται παραστάσεις τού ιερού χορού Κέτσακ.
Κόψαμε εισιτήριο (περίπου 5-6 ευρώ) καί πήγαμε αρκετά νωρίτερα γιά να βρούμε καλή θέση, όχι μόνο γιά την παρακολούθηση της παράστασης καί γιά την συνολική άγρια ομορφιά τού τοπίου αλλά καί να δούμε το φημισμένο ηλιοβασίλεμα .
Στην σκηνή ήδη υπήρχε μία εστία με πέντε αναμμένους πυρσούς. Μόλις άρχισε να σουρουπώνει βγήκαν περίπου πενήντα άνδρες με σαρόνγκ, γυμνοί από την μέση καί πάνω, με ένα κατακόκκινο ιβίσκο στο δεξί αυτί, κύκλωσαν τούς πυρσούς, κάθισαν οκλαδόν καί άρχισαν ένα αδιάκοπο μακρόσυρτο τελετουργικό συριγμό να το πώ? Βογγυτό να το πώ? Τακα τακα τα, αααααα!
Δεν σταμάτησαν καθόλου καθ’ όλη την διάρκεια της παράστασης, πάνω από μία ώρα. Τούς έβλεπες να πέφτουν σιγά σιγά σε έκσταση.
Πίσω τους, στο βάθος τού ορίζοντα, ο ήλιος έπεφτε καί αυτός στην δική του έκσταση. Πύρινος, βουτούσε καί χανότανε σιγά σιγά στο απύθμενο τού ωκεανού. Απλωνε στο νερό τις χρυσές του πλεξούδες σε μιά απέλπιδα προσπάθεια να κρατηθεί. Ο ναός έγειρε ακόμη περισσότερο στον γκρεμό γιά να τού δώσει το χέρι, πλην όμως ματαίως. Εσυρε μιά φωνή : τακα τακα τα αααααα καί χάθηκε....
Συμβουλή γιά τούς αθεράπευτα ρομαντικούς: αποφεύγετε τα ηλιοβασιλέματα.
Σας ξεστρατίζουν...
Το κέτσακ (kecak) είναι τελετουργικός χορός καί απαρτίζεται από τον ανδρικό χορό πού πέφτει σε έκσταση καί τούς ηθοποιούς πού αναπαριστούν ένα απόσπασμα από το Επος Ραμαγιάνα. Αφηγείται την ιστορία τού πρίγκιπα Ράμα, ο οποίος με την βοήθεια τού Πιθήκου νικά τον κακό βασιλιά Ραβάνα καί σώζει την πριγκίπισσα Σίτα. Η όλη τελετουργία βασίζεται στην πεποίθηση ότι οί πνευματικές οντότητες θα εισέλθουν στα σώματα των χορευτών.
Είναι μία μυσταγωγική καί μοναδική παράσταση. Μην τη χάσετε...
Συνεχίζεται