Αιθιοπία ΑΙΘΙΟΠΙΑ...

[LULLU]

Η ωρα περασε και η μερα εκλεισε το κυκλο της με εικονες τοσο διαφορετικες μεταξυ τους που δεν εχουν προλαβει να παρουν τη οριστικη θεση καταταξης στα ερεθισμενα ακομη κυταρα του εγκεφαλου... επεσε το σκοταδι και η δροσια σκεπασε τις λαμαρινοσκεπες που ψηνονταν ολη μερα κατω απο το καυτερο ηλιο ακομη και η σκονη καταλαγιασε , ολα μπαινουν σε τροχια σιωπης και εμεις αποκαμωμενοι απο τη σημερινη εμπειρια κατεβηκαμε για βραδυνο...., οπου για μια ακομη φορα διαπιστωσαμε οτι δεν θελει πολυ σε αυτη τη ζωη να γινεις απο δημαρχος κλητηρας, η απο χορτατος πεινασμενος.... Ο ξεναγος λοιπον ειχε παραγγειλει φαγητο για 14 ατομα ..ναι για 14 ατομα...οι υπολοιποι οφθαλμολουτρα ...
..με ποια λογικη καλε μου αφου ειμαστε 17? γνωριζεις προσθεση?
..Ναι μαμ..μιστεικ....
.Ασε θα φαμε επιδορπιο...
Αμ δε....κατι καραμελε κουνιστη νερουλη μοιρασμενη η μια στα 4 ...εμ τα θαυματα μονο στη Κανα γινινταν και μια φορα μονο.....Και εδω ευτυχως που δεν επαληθευτηκε το ..,,νηστικο αρκουδι δεν χορευει...εμεις και χορεψαμε και ανεκδοτα ολη νυχτα λεγαμε να ξεγελασουμε τη πεινα μας στο κατω κατω γιαμια βραδια ηταν μονο...
..Χαραματα και σαν σε ηχο ακουγα το ονομα μου ρυθμικα... ανοιγω τα ματια και στεινω αυτι... και παλι ακουω το ονομα μου ...
..Ρε ποιος με φωναζει μαυρα μεσανυχτα?
..Ααα ειναι τα παιδια , μαθητες που χθες ηθελαν να μαθουν το ονομα σου ..
..Και τι θελουν εξω απο το μαντροτοιχο του Rocha?
..Ανοιγω το παραθυρο και βλεπω 7-8 ασπρα πουκαμισα να πηδουν εξω απο το τοιχο και να με φωναζουν...
...Μαμ...μη ξεχασετε τα βιβλια, τη εγραφη του σχολειου...τα λεφτα για τις στολες.. να μας στειλεται χρηματα!!!!!!
.. Θα το πω στις μαμαδες σας....οκ?
..Ολγα ..Κικη.. τα παιδια σας αιτουνται αιωνιας αφοσιωσης και προσοχης...
..Ειδες τα καημενα? Λεει η Ολγα που ερχεται για πρωινο κρατωντας μια πλαστικη σακκουλα στα χερια και μας δειχνει το περιεχομενο.. ενα σαλι και ενα ζευγαρι γαντια πλεχτα και ενα δακρυβρεχτο γραμμα απο το θετο παιδι.......λιωμα η Ολγα ετοιμη να την πατησεις!!!!!
Βρε τι ταχυτητα τα ατιμα!!! σε χρονο ρεκορ ετοιμα τα αναμνηστικα , τα δωρα, ...
Αφοσιωθηκα στο καφε και στο πρωινο μιας και το βρισκω αφθονο και διαθεσιμο ..δεν ξερεις τι θα μας βρει το βραδυ, ακολουθω αυτο που λεει συχνα ο πατερας μου...''τρωε οσο να βρισκεις οι οσο να θες...'' αντε και εγω βουρ τωρα που βρισκω...
Ικανοποιημενη οσφρηση , γευση και στομαχι, ξεκινουμε τη ξεναγηση στις βορειες εκκλησιες..
Και εδω επαναλαμβανεται το ιδιο θαυμα και θεαμα,,, ναοι σκαμμενοι μεσα στους βραχους, κατω απο τους βραχους , θυμιζει λιγο τη Πετρα της Ιορδανιας ..Ακομη και εδω στα εγκατα η ιδια συνοδεια, οι best friends οπως αυτοαποκαλλουνται ζητωντας , ζητωντας τα παντα σε σημειο που γινεται αρκετα εκνευριστικο ολο αυτο το σκηνικο που μαζι με τα εκατομυρια μυγες σε φερνουν σε απογνωση.....
Σαββατο σημερα , τα σχολεια κλειστα και μια λαοθαλασσα στο παζαρι. Εδω γινεται ενα μεγαλο παζαρι που εμπορευονται τα παντα, απο αψυχα και εμψυχα αγαθα.. Η εικονα εντονη, μυρωδιες εντονες, φωνες ... κοσμος, παιδια.. και εμεις οι τουριστες να αγωνιουμε να φτασουμε ως τα βαθη του παζαριου με νευρικοτητα αφου δεν μας αφηναν οι παρατρεχαμενοι κολλημενοι σαν βδελες πανω μας, οχι φωτογραφια να παρουμε αλλα ουτε ανασα..ασε που ντε και καλα ηθελαν να μας πεισουν να αγορασουμε γαιδαρο...120 bir για τους ντοπιους ,εμεις που ειμαστε λεει τουριστες θα πληρωσουμε 150....
..Κοιτα τωρα... αν πετα ο γαιδαρος ειναι μια ευκαιρια λεει ο Μινως..εδω πηρατε ενα κολλιε τα διπλασια .. ..
Ευτυχως που δεν πετα Μινω .. αλλιως ολοι με γαιδουρια θα γυρναγαμε πισω!!!!!!
Μεσα σε αυτη τη φασαρια, τα ξυλα, τα καρβουνα , ο καφες, μπαχαρικα,το αλατι, τα ζωντανα, τα φρουτα, τα τζερτζεβατικα, τις ασπροφορεμενες μανες που καταχαμα θυλαζουν τα μωρα, τους ζητιανους,.. χασαμε τη επαφη με τη πραγματικοτητα και βρεθηκαμε αλλου για αλλου.. Εδω φανηκαν χρησιμοι οι best friends που μας οδηγησαν απο κατι αλλα μονοπατια πισω στο ξενοδοχειο. Μπροστα σε αυτη τη πιστη συντροφικοτητα δεν μπορεσαμε να αρνηθουμε τη επισκεψη που μας προτειναν για καφε στο σπιτι μιας ξεδελφης της αδελφης καποιου..., ..
Εμεις που για καφε δινουμε θανατο πηγαμε επισκεψη στο σπιτι της ξαδελφης της αδελφης... Το σπιτι αποτελειται απο ενα στρογυλο χωματινο δωματιο με ενα παγκο κολημενο γυρω -γυρω στο τοιχο . Μια σχισμη και μια εσωχη σε μια ακρη υποδηλωνει τη κρεβατοκαμαρα οπου υπαρχει ενα κρεββατι που πανω κλωσαγαν 2 κοτες.. Εμεις σταυροποδι πανω σε ενα αχυρενιο χαλι παρακολουθουμε τη ξαδελφη να ψυνει το καφε με παραδοσιακο τροπο.., που ομολογω ηταν πεντανοστιμος αρωματικος και μερακληδικος.. Δοκιμασαμε ολες και αυτες που δεν εχουν μικροβιοφοβια αλλα και αυτες που εχουν παρ οτι τσεκαραν καθε κινηση της ξεδελφηςγια το που πλενει τα φλιτζανια, που βαζει το νερο, τα κουταλια, καμμια δεν μπορεσε να αντισταθει στη μυρωδια που γαργαλησε τα ρουθουνια μας...
Παντα με συνοδεια βρεθηκαμε στο κεντρο του χωριου προς αναζητηση του τηλεφωνικου κεντρου Μεσα στη κλειστη ζεστη τηλεφωνικη καμπινα ηχησε στα αυτια μου η πιο ζεστη , αισθησιακη φωνη που ακουσα ποτε μου να μου λεει οτι ο αριθμος που καλω δεν απαντα..
...Α βρε μανα.. που γυρνας???!!!!!!! και προσπαθω να μιλησω τουλαχιστον στη αδελφη μου αλλα τζιφος.., η ιδια αισθησιακη φωνη μου επαναλαμβανει το ιδιο .. δεν απαντα.,.. ..βγαινω απο τη καμπινα λουσμενη στο ιδρωτα με τη φωνη να ηχει ακομη στα αυτια μου...ας ειναι ...κατι και αυτο!!!! Με το που βγαινω βλεπω 2 βελγιδες να χτυπιουνται , να μιλουν δυνατα να χειρονομουν τρομοκρατημενες .. Μας πλησιασαν ρωτωντας αν μπορουμε να βοηθουσουμε και διαπιστωσαμε οτι μια αλλη φιλη τους ειναι βαρια αρρωστη και ψαχνουν να φυγουν .. Το βαρια αρρωστη ειναι μια οξεια οσφυαλγια που καθηλωσε τη γυναικα στο κρεββατι,οπως διαπιστωσαμε μολις φτασαμε στο δωματιο τους , δωσαμε τις πρωτες βοηθειες και οδηγιες και φυγαμε..

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 8
• 9
• 10
• 11
• 12
• …

  Go to chapter

  Go
• 17

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 10 of 17

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[renata]

χονολουλού μου γράφε να μαθαίνομε ..υπέροχη ιστορία!!

 

[ΕΡΣΗ]

Περιμενω με ανυπομονησια τη συνεχεια

 

[xenos]

Πολυ δυναμικη η εισοδος σου στο φορουμ.
Χαιρομαι που μοιραζεσαι μαζι μας τις εμπειριες σου απο αυτους τους δυσκολους προορισμους.

 

[LULLU]

Και το ταξίδι αρχίζει.. , για την ακρίβεια οι προετοιμασίες άρχισαν ένα χρόνο πριν στη Χιλή…,ναι στη Χιλή … έχουμε αυτή τη λόξα εμείς στη παρέα μας… ενώ βρισκόμαστε σε ταξίδι πέφτουν οι προτάσεις , οι ενστάσεις τα προγράμματα για το επόμενο..
Έτσι λοιπόν και για αυτό, γεννήθηκε στη διαδρομή ανάμεσα στο παγετώνα grey και τη έρημο Atacama.. και ακριβώς μετά από ένα χρόνο πάντα Νοέμβρη μήνα για να έχουμε εμείς οι εργαζόμενοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα άδεια 30 εργάσιμων ημερών, βρισκόμαστε νύχτα στο Ελ. Βενιζέλος καθηλωμένοι 6 ώρες , για τη ακρίβεια ξαπλωμένοι πάνω στα καινούργια sleep bag , αναμονής για πτήση στη Φραγκφούρτη από όπου θα πάρουμε τη πτήση για Addis Abeba..
-Πολύ σκληρά ρε παιδάκι μου το πάτωμα εδώ και καταπαγωμενο., κρυοπαγήματα έπαθε ο κωλος μου γαμωτο.., τι υπνόσακο από πούπουλα χήνας και παπαρες μας είπε ο μαγαζάτορας που μας τα πούλησε… ,,λέει η μια από τις 7 χάριτες..
-Που ξέρεις μωρέ , το χώμα στη κοιλάδα Oμο ,θανε πιο μαλακό, μη σου πω λάσπη, και θα πας καλύτερα….
-Όσο σκεφτομαι 6 ώρες αναμονή, 3 ώρες πτήση, άλλες 2 εκεί για τη πτήση Αιθιοπίας τα ισα πίσω μουρχεται να πάω κολυμπώντας ως τη Αφρική…..
-Και επειδή αυτό δεν γίνεται καλή μου παρόλο που είναι ανοιχτές οι θάλασσες , ασχολήσου με το σουντοκου να περάσει η ώρα, ..προτείνει η άλλη που έχει επιδοθεί με μανία σε αυτό το νέο παιχνίδι ,που όλες τη περιπαίξαμε και εγώ μαζί , που ναξερα, ότι θα πάθαινα ακριβώς την ίδια μανία αρκετό καιρό μετά, διαπιστώνοντας ακόμη μια φορά αυτά που μου έλεγε η μάνα μου.. παιδί μου ότι κοροϊδέψεις θα το κουκουλωθείς μόνο το νου σου….
Οι ώρες ατέλειωτες όπως και οι πόνοι στα κόκαλα, ο πονοκέφαλος πράγμα που μας δημιουργεί μια αναστάτωση και μια γενικώς κακή αρχή , μια αρνητική αύρα …
--Κάποιος βάλθηκε να αυξήσει το βαθμό δυσκολίας του ταξιδιού αυτού, αλλά δεν θα του περάσει δεν ξέρει με τι τα έβαλε!!!!!!!! και νασου οι ασπιρίνες και τα αντιφλεγμονώδη να κατρακυλούν τον οισοφάγο..
Επιτέλους στις 9και μισή το βράδυ προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο της AddisAbbeba, ένα αεροδρόμιο παλιό, (είμαστε το 2003, δεν γνωρίζω αν έχει κάτι αλλάξει από τότε ,)σου θυμίζει αμέσως το που είσαι και γιατί είσαι εδώ…
Μετά από τα παραλαβή των αποσκευών που πήρε αρκετή ώρα , το πρώτο πράγμα που ταξιδιώτης αναζητά , είναι να πετύχει ανταλλακτήριο ανοιχτό …,και αφού πετύχαμε και αυτό ευτυχισμένοι και ενθουσιασμένοι που θα ξεκουράσουμε τα πονεμένα οιδηματώδη πόδια μας και θα γεμίσουμε το άδειο σφιγμένο από τη πείνα στομάχι μας στο πεντάστερο Hilton της πρωτεύουσας πήραμε το δρόμο σιγοτραγουδώντας κιόλας.. ..
Εμ δε..!!!!! τι λογαριάζεις χωρίς το ξενοδόχο? Και στη περίπτωση μας , ο ξενοδόχος είπε…
-Η κουζίνα έχει κλείσει…και μάλιστα τόσο δυνατά που σαν να νιώσαμε στα μούτρα το αέρα στο κλείσιμο της…
Ο ρεσεψιονίστ κοιτά τα χαρτιά του και αποφασίζει να μην αφήσει νηστικά 17 άτομα που βρίσκονται στα πόδια του και που έχουν κάνει κράτηση και που τους περίμενε και που γνωρίζει τη ώρα άφιξης.. και έτσι μας οδηγεί στη μισοσκότεινη τραπεζαρία, όπου εξελίχτηκε ο χειρότερος γαστρονομικός εφιάλτης μου…μπροστά μου να παρελάσουν τα κρύα πιάτα τίγκα στο σκόρδο, να ξεκουφαίνομαι από τα μαχαιροπίρουνα τους παφλασμούς των ικανοποιημένων χειλιών και μασητήρων περιμένοντας τη σαλάτα που παρήγγειλα.. και που ποτέ δεν καταδέχτηκε να εμφανιστεί μπρος μου…και ενώ ακόνιζα τη όρεξη για desert πεπεισμένη ότι στα γλυκά δεν υπάρχει σκόρδο , έφαγα δεύτερη πόρτα..
-Κλείσαμε .. και μαζεύουν τα πάντα…
-Μα έχουμε παραγγείλει …
--Φεύγετε… έχουμε κλείσει…και με κοιτά με ένα βλέμμα ανάμεσα του χθες και του αύριο..
-Που να ….και αρχίζω ένα κατεβατό όχι μιας πεινασμένης ταξιδεύτριας και πελάτισσας αλλά μιας πεπειραμένης βορτηγατζίνας που της έκλεψαν τα χαρτιά της φορτωτικής σε συνοριακό σταθμό….
Σέρνω το πεινασμένο κορμί στο δωμάτιο , μεγάλο άνετο και πάω για ένα ζεστό μπάνιο.. και νασου να αναβοσβήνουν νέα λαμπάκια στο θολωμένο μυαλό. Δεν υπάρχουν πετσέτες , δεν υπάρχει χαρτί τουαλέτας… και εξαντλείται η υπομονή μιας ατέλειωτης αναμονής για την εμφάνιση αυτών των αναγκαίων υλικών…Στη χλιαρή αντιμετώπιση του γεγονότος βρέθηκαν μπροστά στη φουρτουνιασμένη μαινόμενη αντίδραση μου…και οι πετσέτες και τα χαρτιά ακούραστα και ασταμάτητα έκαναν το δρομολόγιο προς το δωμάτιο μου πια…

 

[go2dbeach]

Ωραια υποδοχη ειχατε ! Με το καλωσηρθατε στα δυσκολα..ή μηπως δεν αρχισαν καν τα δυσκολα?
Περιμενω με αγωνια τη συνεχεια!!

 

[Rosa]

Εγώ, πάλι, τι κουσούρι κι αυτό? Όσο αυξάνεται ο βαθμός δυσκολίας, τόσο περισσότερο μου αρέσει!....Αν μου το εξηγήσετε.....
Έλα, Lullu, περιμένουμε συνέχεια!!!!

 

[Yorgos]

Μποράβο για την ιστορία, LULLU. Αλλά τι το θέλατε κι εσείς το Χίλτον; Εμείς στην Αντίς μείναμε σε ένα ξενοδοχειάκι, μας κόστισε 5 ευρώπουλα στο κέντρο της πόλης και έιχε και πετσέτες και φαγητό και χαρτί υγείας κι απ' όλα. Περιμένω ιστορίες από την κοιλάδα Όμο...

 

[ΕΡΣΗ]

Ναι και εγω εχω πιασει στασιδι εδω και περιμενω υπομονετικα...

 

[varsa]

και εγω, διπλα στην Ερση καθομαι...

 

[Dafni]

και εγω, διπλα στην Ερση καθομαι...

Στριμωχτήτε λιγάκι κορίτσια να κάτσω κι εγώ....όλοι χωράμε

Lullu σ'ευχαριστούμε που μοιράζεσαι τις εμπειρίες σου από γωνιές του κόσμου που αρκετοι από μας δεν έχουν τολμήσει καν να φανταστούν ότι θα δουν μια μέρα από κοντά....καλή συνέχεια στο γράψιμο.

 

[LULLU]

..Δύσκολη νύχτα και εγω να βρίσκομαι στο μέσον μιας μαινόμενης φωτιάς που καίει το ΙΚΑ ενώ το νερολάστιχο που κρατώ στα χέρια μόνο γαργαλητό προκαλεί στις φλόγες, όταν ένα δυνατό κουδούνισμα με επαναφέρει από τον εφιάλτη, το ξυπνητήρι άρχισε να κτυπά και αντιλαμβάνομαι ότι ο πεινασμένος δεν ονειρεύεται μόνο καρβέλια αλλά βιώνει και πύρινους εφιάλτες…..
Φρέσκες και δροσερές οι συγκάτοικες πάμε για πρωινό και είναι τόση η ανάγκη του καφέ που σχεδόν δεν ακούμε το …σορυ δεν υπάρχετε στη λίστα!!!!!!!!!!
Εγώ μπορεί να ξύπνησα και να γλύτωσα από τον πύρινο εφιάλτη αλλά δεν γλυτώνω από το χθεσινό έργο της φαγοαπαγορευσης που συνεχίζεται σαν ημιτελή επεισόδια τηλεοπτικής σειράς…..τώρα δεν μένει από το να στοιχηματίσουμε ποιο θανε το τέλος και είμαι σίγουρη κατά ένα περίεργο τρόπο πως δεν θανε το δικό μου ….
Αγέρωχες και πεινασμένες μπουκαρουμε δυναμικά στη τραπεζαρία ..και στο πέρασμα μας νιώθουμε το αυστηρό επικριτικό βλέμμα των δεκάδων γιαπωνέζων και γραβατοφορεμένων λευκών μάνατζερ που απολαμβάνουν το πρωινό παρέα με τα λαπ και τα πολύχρωμα ντοσιέ…, γιατί στα χρόνια τούτα η πρωτεύουσα της χώρας πήρε τα ινία από το Ναϊρόμπι και έγινε το κέντρο του εμπορίου των συναντήσεων, των αποφάσεων των συναλλαγών…Μέχρι να λυθεί το μυστήριο της εξαφάνισης μας από τις λίστες της ρεσεψιόν παρατηρώ τη ράτσα των γιαπωνέζων που η μοίρα μου τόχει να τους βλέπω κατά δεκάδες όπου βρεθώ.., τα μαμαμουνια, αυτό το όνομα τους εδόθη από τη Όλγα σε ένα αεροδρόμιο της Βιρμανίας πριν από χρόνια όπου με το που άνοιξε η πύλη ξεχύθηκαν στον αεροδιάδρομο, γλυτώσαμε από το τσαλαπάτημα στο τσάκ, φοβούμενοι μη μείνουν απέξω από το αεροπλάνο, είχαν διαβάσει μάλλον για τις δύσκολες και δύστροπες εσωτερικές πτήσεις της Βιρμανίας.. , με απορία και δόση ζήλειας παρακολουθώ μια παρέα γιαπωνέζες να καταβροχθίζουν τα πάντα, από κρουασάν ως φακόσουπα, φρούτα και γλυκά και είναι τόσο αδύνατες , ακτινογραφία παιδάκι μου…που το βάζουν τόσο φαί γαμωτο?
Ας είναι , ευτυχώς και για μας άρχισε η μέρα να γίνεται καλύτερη, λύθηκε το μυστήριο, μας τάισαν μας πότισαν ένα δυνατό τούρμπο καβουρντισμένο καφέ και επιτέλους πήραμε το δρόμο για το αεροδρόμιο…θα πετάξουμε στη Μπαχα Ντάρ και στη λίμνη Τάνα.. Διασχίζομαι τη Αddis Abbeba για να πάμε αεροδρόμιο και μπροστά μας ξεδιπλώνεται η Τρίτη σε πληθυσμό πόλη της Αφρικής και Τρίτη σε υψόμετρο 2500 μέτρα. Μεγάλοι φαρδιοί δρόμοι, δένδρα , κυρίως ευκάλυπτοι που αντέχουν στη ξηρασία , χιλιάδες σαραβαλιασμένα αυτοκίνητα που μόλις επέζησαν από κραχ τεστ .. Οι Αιθίοπες ψηλοί αγέρωχοι αδύνατοι και οι γυναίκες όμορφες, πολύ όμορφες , καλαλφιαδιασμένες και δίμετρες…με ένα περπάτημα γαζέλας , ανάλαφρο και υπερήφανο …..
Φτάνουμε αεροδρόμιο ,.. εδώ όπως και σε όλη τη Αφρική ο χρόνος δεν έχει καμιά μα καμιά αξία και ο προγραμματισμός δεν είναι και από τα ατού της χώρας. Η Ινδία δεν έχει πια όλα τα πρωτεία επαυτού…και μια άλλη χώρα της υπομονής εμφανίζεται μπροστά μου πράγμα γνώριμο μια και έζησα πριν χρόνια στη διπλανή Σομαλία για αρκετό καιρό..
Ευτυχώς τα μαγαζάκια είναι κλειστά αν και η ώρα είναι 11 και μισή και το shopping therapy δεν ήταν εφικτό… Ηλθε η ώρα επιτέλους της επιβίβασης , μας χώνουν σε ένα δικινητήριο, που ο ένας επιμένει να μην δουλέψει, αρνείται κάθε παράκληση.. περιμένουμε τους τεχνικούς θα το διορθώσουν ως να πείτε κύμινο.. it’s a piece of cake…., μωρέ και κυμινο είπαμε και όλα τα μπαχάρια της Ανατολής κατονομάσαμε αλλά αυτό μουλάρωσε… , η ζέστη , η μυρωδιά των καύσιμων γίνεται αφόρητη μέσα στη καμπίνα…ευτυχώς που ο τεχνικός απεφάνθη ότι δεν φτιάχνει η ζημιά και αλλάξαμε σκάφος…Με αρκετή ώρα καθυστέρηση , επιτέλους πήραμε ύψος και των αμαστιών μας και βρεθήκαμε να αιωρούμαστε πάνω από τη πόλη που έ αλλάξει όψη σιγα σιγα... Οι λαμαρινοσκεπές γυαλίζουν από τις ακτίνες του ήλιου , παράγκες, χωματόδρομοι είναι η άλλη πλευρά μακριά από το κέντρο, από τα κυβερνητικά κτίρια , εδώ οι άνθρωποι δεν έχουν συνέλθει ακόμη από το μακροχρόνιο πόλεμο με τη Ερυθραία, από τη ανομβρία , τη ξηρασία που οδήγησε εδώ τους εσωτερικούς μετανάστες ψάχνοντας για ευκαιρίες δουλειάς…
Κάτω απλώνεται η καλλιεργήσιμη γη, χωρισμένη σε αγροτεμάχια που το καθένα έχει άλλη καλλιέργεια σιτηρών και συνεπώς άλλο χρόνο ωρίμανσης γεγονός που δίδει διαφορετικό χρώμα βλάστησης, δημιουργώντας ένα πελώριο χαλί , πατσγουορκ τεχνικής… Δεν υπάρχουν χωριά με τη καθαρή αρχιτεκτονική έννοια αλλά παντού διασκορπισμένες λαμαρινένιες κατασκευές , καλύβες, παράγκες που συνδέονται μεταξύ τους με μικρά χωμάτινα μονοπάτια .