Αιθιοπία ΑΙΘΙΟΠΙΑ...

[LULLU]

Και οσο πιο νοτια παμε τοσο τα χωρια και οι περιξ οικισμοι αποτελουν και μια φυλη.
Περναμε απο τα χωρια των Samai , εδω οι κατοικοι εχουν επιλεξει σαν χρωμα το μπλε με ψηλο καρουδακι στο υφασμα,αλλα το στυλ ραφης ιδιο, φουστα διπλη μακρια, υφασμα στενο μακρυ για τους ανδρες ., αλλα τα μαλλια ραστα .., παντου και ολοι ραστα στυλ Bob Marley, κιθαρες δεν ειδα πουθενα ομως!
Οση εκπληξη δηλωνουν τα ματια και τα αναφωνητα μας, αλλη τοση μαζι και τρομο σχεδον βγαζουν και οι Αιθιοπες στο περασμα μας. Ειμαστε για αυτους εισβολεις ξυνοι, λευκοι, περιεργοι και νιωθουν αβολα , περιεργα..δασκαλεμενοι ειδοποιημενοι ομως ολοι, λες απο καποια αορατη ντουντουκα η γρηγορο ιντερνετ οτι φτανουν στο χωριο κατι περιεργοι με κατι κουτια στα χερια που κανουν κλικ και αστραφτουν φωτιες και ζητηστε λεφτα ...και αυτοι δινουν....
Ναι δινουν ...στη αρχη λιγα στο αρχηγο της φυλης,μετα ηθελαν καθε ενας που ειναι στη φωτογραφια , μετα καθε ενας που θα εφερνε καποιον αλλο για φωτογραφια, ουτε η Λιντα Εβαγγελιστα τετοια αμοιβη για καστ....ελεος!!!!!! ασε που ερχονται κατα εκατονταδες ! Που ηταν κρυμμενοι ? Αλλη μια τρανη αποδειξη για του πως και με τι αλλαζει η νοοτροπια, η αξια του ατομου και του τοπου, κοινως η επιρροη!!!!!
Αποφασισμενη να μην ξαναδωσω φραγκο η να μην βγαλω ποτε των ποτων αλλη φωτογραφια ,κατευθυνομαι στο καφενε του επομενου χωριου. Ειναι τα χωρια των Bena ή Beno. Τουτοι εδω εχουν καθιερωσει τα κοχυλια να στολιζουν τις φορεσιες τους που αποτελουνται απο προβια η απο το γνωστο πια καρω υφασματακι σαν τραπεζομαντηλο φαγητου. Τα κοχυλια εδω παλια ειχαν μεγαλη αξια , διοτι με αυτα γινονταν οι ανταλαγες και αγορες εμπορευματων, αγαθων, πληρωνονταν οι υποχρεωσεις των κατοικων προς αλλους, οι αμοιβες εργαζομενων κτλ. Ακομη και σημερα σε ορισμενα χωρια τπ χρημα Bir δεν εχουν καμμια χρηματικη αξια, ολε οι αγοροπωλησιες γινονται με τα κοχυλια. Οσο δε πιο πολλα κοχυλια ειχε καποιος , τοσο πιο πλουσιος εθεωρητο απο την κοινωτητα ...
Στη αυλη του κεφενε σκαει μυτη ενα ζευγαρι νεαρων αγοριων ντυμενοι φυσικα με κοχυλια και καρω τραπεζομαντηλο, μινι ομως και αγκαζε αρχιζουν να ποζαρουν φας και προφιλ με εντελως θηλυπρεπη κινηση και χαρη...να κανουν χορευτικες φιγουρες και αλματα μιμουμενοι τα αλματα των Μασαι (που αν τους εβλεπαν θα τους ισοπεδωναν,τοσο ξεφτυλιζαν την αντριστικη χορευτικη ικανοτητα των Μασαι,και ολων των Αφρικων νομιζω.. ).. Τα χορευτικα τυπου Γαλατη και οι φωνουλες δηλαδη στριγκλουλες και παιχνιδιαρισματα αφησαν ασυγκινητους τους ανδρες της παρεας, που δεν ειχαν ουτε ορεξη ,ουτε διαθεση για ερωτικα τριγωνα -καλαντα ... Και εδω ο σεξοτουρισμος δινεικαι παιρνει... δινει τα παντα και παιρνει κανενα δεκαδολαρο μοιρασμενο στο αρχηγο της φυλης, στο πατερα της κοπελας η του αγοριου και οτι μεινει αν μεινει στο προσωπο...
Στη παρεα των μοντελων ,καθολου φανατικων αρσενικων, προστιθονται σιγα -σιγα πληθος κοσμου, μικροι, μεγαλοι, ντυμενοι, γυμνοι, ολο το εμψυχο διαθεσιμο δυναμικο που διαθετει η περιοχη .. ενα σκλαβοπαζαρο μοντερνων καιρων.... Εμεις αυτο που μπορουμε να διαθεσουμε ειναι καναδυο κιλα καραμελες και καμμια δεκαρια στυλο αντε και κανενα κολυριο για τα γεματα επιπευκιτιδα ματια τους.... Γλυτωσα απο αυτο το αξιοθρηνητο θεαμα, ηλιθιο κακουγουστο δημιουργημα τουριστων και ντοπιων.. Τα δωρα μου ειναι ενα σαπουνι και ενα μπουκαλι νερο αν θα βγαλω καμμια φωτογραφια και καθομαι κατω απο ενα δενδρο περιμενοντας να τελειωσει αυτο το μαρτυριο. Δεν ειναι ευκολο να αποκρουσεις τετοιες συμπεριφορες , πρεπει να ξερεις να ελιχθεις, να μην προσβαλεις τον αρχηγο που σου δωριζει κορη , γυναικα και γιο, να κανεις πως εκτιμας τις προθεσεις και προτασεις αλλα να καταστρωνεις σχεδιο διαφυγης,..., πραγμα που ασχολειται ο Πανος, Μινως και Ντανιελ...
Επιτελους φτανουμε στη Zinca,,. Εδω θα περασουμε τη νυχτα μας...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 11
• 12
• 13
• 14
• 15
• 17
• 17

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 13 of 17

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[renata]

χονολουλού μου γράφε να μαθαίνομε ..υπέροχη ιστορία!!

 

[ΕΡΣΗ]

Περιμενω με ανυπομονησια τη συνεχεια

 

[xenos]

Πολυ δυναμικη η εισοδος σου στο φορουμ.
Χαιρομαι που μοιραζεσαι μαζι μας τις εμπειριες σου απο αυτους τους δυσκολους προορισμους.

 

[LULLU]

Και το ταξίδι αρχίζει.. , για την ακρίβεια οι προετοιμασίες άρχισαν ένα χρόνο πριν στη Χιλή…,ναι στη Χιλή … έχουμε αυτή τη λόξα εμείς στη παρέα μας… ενώ βρισκόμαστε σε ταξίδι πέφτουν οι προτάσεις , οι ενστάσεις τα προγράμματα για το επόμενο..
Έτσι λοιπόν και για αυτό, γεννήθηκε στη διαδρομή ανάμεσα στο παγετώνα grey και τη έρημο Atacama.. και ακριβώς μετά από ένα χρόνο πάντα Νοέμβρη μήνα για να έχουμε εμείς οι εργαζόμενοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα άδεια 30 εργάσιμων ημερών, βρισκόμαστε νύχτα στο Ελ. Βενιζέλος καθηλωμένοι 6 ώρες , για τη ακρίβεια ξαπλωμένοι πάνω στα καινούργια sleep bag , αναμονής για πτήση στη Φραγκφούρτη από όπου θα πάρουμε τη πτήση για Addis Abeba..
-Πολύ σκληρά ρε παιδάκι μου το πάτωμα εδώ και καταπαγωμενο., κρυοπαγήματα έπαθε ο κωλος μου γαμωτο.., τι υπνόσακο από πούπουλα χήνας και παπαρες μας είπε ο μαγαζάτορας που μας τα πούλησε… ,,λέει η μια από τις 7 χάριτες..
-Που ξέρεις μωρέ , το χώμα στη κοιλάδα Oμο ,θανε πιο μαλακό, μη σου πω λάσπη, και θα πας καλύτερα….
-Όσο σκεφτομαι 6 ώρες αναμονή, 3 ώρες πτήση, άλλες 2 εκεί για τη πτήση Αιθιοπίας τα ισα πίσω μουρχεται να πάω κολυμπώντας ως τη Αφρική…..
-Και επειδή αυτό δεν γίνεται καλή μου παρόλο που είναι ανοιχτές οι θάλασσες , ασχολήσου με το σουντοκου να περάσει η ώρα, ..προτείνει η άλλη που έχει επιδοθεί με μανία σε αυτό το νέο παιχνίδι ,που όλες τη περιπαίξαμε και εγώ μαζί , που ναξερα, ότι θα πάθαινα ακριβώς την ίδια μανία αρκετό καιρό μετά, διαπιστώνοντας ακόμη μια φορά αυτά που μου έλεγε η μάνα μου.. παιδί μου ότι κοροϊδέψεις θα το κουκουλωθείς μόνο το νου σου….
Οι ώρες ατέλειωτες όπως και οι πόνοι στα κόκαλα, ο πονοκέφαλος πράγμα που μας δημιουργεί μια αναστάτωση και μια γενικώς κακή αρχή , μια αρνητική αύρα …
--Κάποιος βάλθηκε να αυξήσει το βαθμό δυσκολίας του ταξιδιού αυτού, αλλά δεν θα του περάσει δεν ξέρει με τι τα έβαλε!!!!!!!! και νασου οι ασπιρίνες και τα αντιφλεγμονώδη να κατρακυλούν τον οισοφάγο..
Επιτέλους στις 9και μισή το βράδυ προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο της AddisAbbeba, ένα αεροδρόμιο παλιό, (είμαστε το 2003, δεν γνωρίζω αν έχει κάτι αλλάξει από τότε ,)σου θυμίζει αμέσως το που είσαι και γιατί είσαι εδώ…
Μετά από τα παραλαβή των αποσκευών που πήρε αρκετή ώρα , το πρώτο πράγμα που ταξιδιώτης αναζητά , είναι να πετύχει ανταλλακτήριο ανοιχτό …,και αφού πετύχαμε και αυτό ευτυχισμένοι και ενθουσιασμένοι που θα ξεκουράσουμε τα πονεμένα οιδηματώδη πόδια μας και θα γεμίσουμε το άδειο σφιγμένο από τη πείνα στομάχι μας στο πεντάστερο Hilton της πρωτεύουσας πήραμε το δρόμο σιγοτραγουδώντας κιόλας.. ..
Εμ δε..!!!!! τι λογαριάζεις χωρίς το ξενοδόχο? Και στη περίπτωση μας , ο ξενοδόχος είπε…
-Η κουζίνα έχει κλείσει…και μάλιστα τόσο δυνατά που σαν να νιώσαμε στα μούτρα το αέρα στο κλείσιμο της…
Ο ρεσεψιονίστ κοιτά τα χαρτιά του και αποφασίζει να μην αφήσει νηστικά 17 άτομα που βρίσκονται στα πόδια του και που έχουν κάνει κράτηση και που τους περίμενε και που γνωρίζει τη ώρα άφιξης.. και έτσι μας οδηγεί στη μισοσκότεινη τραπεζαρία, όπου εξελίχτηκε ο χειρότερος γαστρονομικός εφιάλτης μου…μπροστά μου να παρελάσουν τα κρύα πιάτα τίγκα στο σκόρδο, να ξεκουφαίνομαι από τα μαχαιροπίρουνα τους παφλασμούς των ικανοποιημένων χειλιών και μασητήρων περιμένοντας τη σαλάτα που παρήγγειλα.. και που ποτέ δεν καταδέχτηκε να εμφανιστεί μπρος μου…και ενώ ακόνιζα τη όρεξη για desert πεπεισμένη ότι στα γλυκά δεν υπάρχει σκόρδο , έφαγα δεύτερη πόρτα..
-Κλείσαμε .. και μαζεύουν τα πάντα…
-Μα έχουμε παραγγείλει …
--Φεύγετε… έχουμε κλείσει…και με κοιτά με ένα βλέμμα ανάμεσα του χθες και του αύριο..
-Που να ….και αρχίζω ένα κατεβατό όχι μιας πεινασμένης ταξιδεύτριας και πελάτισσας αλλά μιας πεπειραμένης βορτηγατζίνας που της έκλεψαν τα χαρτιά της φορτωτικής σε συνοριακό σταθμό….
Σέρνω το πεινασμένο κορμί στο δωμάτιο , μεγάλο άνετο και πάω για ένα ζεστό μπάνιο.. και νασου να αναβοσβήνουν νέα λαμπάκια στο θολωμένο μυαλό. Δεν υπάρχουν πετσέτες , δεν υπάρχει χαρτί τουαλέτας… και εξαντλείται η υπομονή μιας ατέλειωτης αναμονής για την εμφάνιση αυτών των αναγκαίων υλικών…Στη χλιαρή αντιμετώπιση του γεγονότος βρέθηκαν μπροστά στη φουρτουνιασμένη μαινόμενη αντίδραση μου…και οι πετσέτες και τα χαρτιά ακούραστα και ασταμάτητα έκαναν το δρομολόγιο προς το δωμάτιο μου πια…

 

[go2dbeach]

Ωραια υποδοχη ειχατε ! Με το καλωσηρθατε στα δυσκολα..ή μηπως δεν αρχισαν καν τα δυσκολα?
Περιμενω με αγωνια τη συνεχεια!!

 

[Rosa]

Εγώ, πάλι, τι κουσούρι κι αυτό? Όσο αυξάνεται ο βαθμός δυσκολίας, τόσο περισσότερο μου αρέσει!....Αν μου το εξηγήσετε.....
Έλα, Lullu, περιμένουμε συνέχεια!!!!

 

[Yorgos]

Μποράβο για την ιστορία, LULLU. Αλλά τι το θέλατε κι εσείς το Χίλτον; Εμείς στην Αντίς μείναμε σε ένα ξενοδοχειάκι, μας κόστισε 5 ευρώπουλα στο κέντρο της πόλης και έιχε και πετσέτες και φαγητό και χαρτί υγείας κι απ' όλα. Περιμένω ιστορίες από την κοιλάδα Όμο...

 

[ΕΡΣΗ]

Ναι και εγω εχω πιασει στασιδι εδω και περιμενω υπομονετικα...

 

[varsa]

και εγω, διπλα στην Ερση καθομαι...

 

[Dafni]

και εγω, διπλα στην Ερση καθομαι...

Στριμωχτήτε λιγάκι κορίτσια να κάτσω κι εγώ....όλοι χωράμε

Lullu σ'ευχαριστούμε που μοιράζεσαι τις εμπειρίες σου από γωνιές του κόσμου που αρκετοι από μας δεν έχουν τολμήσει καν να φανταστούν ότι θα δουν μια μέρα από κοντά....καλή συνέχεια στο γράψιμο.

 

[LULLU]

..Δύσκολη νύχτα και εγω να βρίσκομαι στο μέσον μιας μαινόμενης φωτιάς που καίει το ΙΚΑ ενώ το νερολάστιχο που κρατώ στα χέρια μόνο γαργαλητό προκαλεί στις φλόγες, όταν ένα δυνατό κουδούνισμα με επαναφέρει από τον εφιάλτη, το ξυπνητήρι άρχισε να κτυπά και αντιλαμβάνομαι ότι ο πεινασμένος δεν ονειρεύεται μόνο καρβέλια αλλά βιώνει και πύρινους εφιάλτες…..
Φρέσκες και δροσερές οι συγκάτοικες πάμε για πρωινό και είναι τόση η ανάγκη του καφέ που σχεδόν δεν ακούμε το …σορυ δεν υπάρχετε στη λίστα!!!!!!!!!!
Εγώ μπορεί να ξύπνησα και να γλύτωσα από τον πύρινο εφιάλτη αλλά δεν γλυτώνω από το χθεσινό έργο της φαγοαπαγορευσης που συνεχίζεται σαν ημιτελή επεισόδια τηλεοπτικής σειράς…..τώρα δεν μένει από το να στοιχηματίσουμε ποιο θανε το τέλος και είμαι σίγουρη κατά ένα περίεργο τρόπο πως δεν θανε το δικό μου ….
Αγέρωχες και πεινασμένες μπουκαρουμε δυναμικά στη τραπεζαρία ..και στο πέρασμα μας νιώθουμε το αυστηρό επικριτικό βλέμμα των δεκάδων γιαπωνέζων και γραβατοφορεμένων λευκών μάνατζερ που απολαμβάνουν το πρωινό παρέα με τα λαπ και τα πολύχρωμα ντοσιέ…, γιατί στα χρόνια τούτα η πρωτεύουσα της χώρας πήρε τα ινία από το Ναϊρόμπι και έγινε το κέντρο του εμπορίου των συναντήσεων, των αποφάσεων των συναλλαγών…Μέχρι να λυθεί το μυστήριο της εξαφάνισης μας από τις λίστες της ρεσεψιόν παρατηρώ τη ράτσα των γιαπωνέζων που η μοίρα μου τόχει να τους βλέπω κατά δεκάδες όπου βρεθώ.., τα μαμαμουνια, αυτό το όνομα τους εδόθη από τη Όλγα σε ένα αεροδρόμιο της Βιρμανίας πριν από χρόνια όπου με το που άνοιξε η πύλη ξεχύθηκαν στον αεροδιάδρομο, γλυτώσαμε από το τσαλαπάτημα στο τσάκ, φοβούμενοι μη μείνουν απέξω από το αεροπλάνο, είχαν διαβάσει μάλλον για τις δύσκολες και δύστροπες εσωτερικές πτήσεις της Βιρμανίας.. , με απορία και δόση ζήλειας παρακολουθώ μια παρέα γιαπωνέζες να καταβροχθίζουν τα πάντα, από κρουασάν ως φακόσουπα, φρούτα και γλυκά και είναι τόσο αδύνατες , ακτινογραφία παιδάκι μου…που το βάζουν τόσο φαί γαμωτο?
Ας είναι , ευτυχώς και για μας άρχισε η μέρα να γίνεται καλύτερη, λύθηκε το μυστήριο, μας τάισαν μας πότισαν ένα δυνατό τούρμπο καβουρντισμένο καφέ και επιτέλους πήραμε το δρόμο για το αεροδρόμιο…θα πετάξουμε στη Μπαχα Ντάρ και στη λίμνη Τάνα.. Διασχίζομαι τη Αddis Abbeba για να πάμε αεροδρόμιο και μπροστά μας ξεδιπλώνεται η Τρίτη σε πληθυσμό πόλη της Αφρικής και Τρίτη σε υψόμετρο 2500 μέτρα. Μεγάλοι φαρδιοί δρόμοι, δένδρα , κυρίως ευκάλυπτοι που αντέχουν στη ξηρασία , χιλιάδες σαραβαλιασμένα αυτοκίνητα που μόλις επέζησαν από κραχ τεστ .. Οι Αιθίοπες ψηλοί αγέρωχοι αδύνατοι και οι γυναίκες όμορφες, πολύ όμορφες , καλαλφιαδιασμένες και δίμετρες…με ένα περπάτημα γαζέλας , ανάλαφρο και υπερήφανο …..
Φτάνουμε αεροδρόμιο ,.. εδώ όπως και σε όλη τη Αφρική ο χρόνος δεν έχει καμιά μα καμιά αξία και ο προγραμματισμός δεν είναι και από τα ατού της χώρας. Η Ινδία δεν έχει πια όλα τα πρωτεία επαυτού…και μια άλλη χώρα της υπομονής εμφανίζεται μπροστά μου πράγμα γνώριμο μια και έζησα πριν χρόνια στη διπλανή Σομαλία για αρκετό καιρό..
Ευτυχώς τα μαγαζάκια είναι κλειστά αν και η ώρα είναι 11 και μισή και το shopping therapy δεν ήταν εφικτό… Ηλθε η ώρα επιτέλους της επιβίβασης , μας χώνουν σε ένα δικινητήριο, που ο ένας επιμένει να μην δουλέψει, αρνείται κάθε παράκληση.. περιμένουμε τους τεχνικούς θα το διορθώσουν ως να πείτε κύμινο.. it’s a piece of cake…., μωρέ και κυμινο είπαμε και όλα τα μπαχάρια της Ανατολής κατονομάσαμε αλλά αυτό μουλάρωσε… , η ζέστη , η μυρωδιά των καύσιμων γίνεται αφόρητη μέσα στη καμπίνα…ευτυχώς που ο τεχνικός απεφάνθη ότι δεν φτιάχνει η ζημιά και αλλάξαμε σκάφος…Με αρκετή ώρα καθυστέρηση , επιτέλους πήραμε ύψος και των αμαστιών μας και βρεθήκαμε να αιωρούμαστε πάνω από τη πόλη που έ αλλάξει όψη σιγα σιγα... Οι λαμαρινοσκεπές γυαλίζουν από τις ακτίνες του ήλιου , παράγκες, χωματόδρομοι είναι η άλλη πλευρά μακριά από το κέντρο, από τα κυβερνητικά κτίρια , εδώ οι άνθρωποι δεν έχουν συνέλθει ακόμη από το μακροχρόνιο πόλεμο με τη Ερυθραία, από τη ανομβρία , τη ξηρασία που οδήγησε εδώ τους εσωτερικούς μετανάστες ψάχνοντας για ευκαιρίες δουλειάς…
Κάτω απλώνεται η καλλιεργήσιμη γη, χωρισμένη σε αγροτεμάχια που το καθένα έχει άλλη καλλιέργεια σιτηρών και συνεπώς άλλο χρόνο ωρίμανσης γεγονός που δίδει διαφορετικό χρώμα βλάστησης, δημιουργώντας ένα πελώριο χαλί , πατσγουορκ τεχνικής… Δεν υπάρχουν χωριά με τη καθαρή αρχιτεκτονική έννοια αλλά παντού διασκορπισμένες λαμαρινένιες κατασκευές , καλύβες, παράγκες που συνδέονται μεταξύ τους με μικρά χωμάτινα μονοπάτια .