Αιθιοπία ΑΙΘΙΟΠΙΑ...

[LULLU]

.. η επισκεψη μας στα περιτεχνα σκαλισμενα βαθη της γης αρχισε απο τον ναο του Αγιου Μερκουριου...Mια στενη σκοτεινη στοα μηκους 70 μετρων μας εβγαλε σκουντουφλωντας ποτε στο πλαι ποτε στη κορυφη του βραχου με κερδος καμμια δεκαρια καρουμπαλα εκαστος,μια και δεν ειχαμε αρκετους φακους για να βλεπουμε τη πορεια μας, στα σωθικα του ναου αυτου.Κολωνες δεξια αριστερα λαμπερες και υγρες απο τη υπογεια υγρασια, ενα ιερο κατασκοτεινο , και σε καθε εκκλησια ο ιερεας και ο αντιστοιχος σταυρος ...., τοσο σκοτεινα ειναι ολα που ακομη και ο ιερεας φορα μαυρα γυαλια λες και βοβαται μη δει λιγο απο το τεχνητο των φακων μας φως ,η μην δουμε τα χαραχτηριστικα του προσωπου του...ολα κοιμουνται και κινουνται στο απολυτο υγρο σκοταδι...και αν εισαι ολιγο κλειστοφοβικος την εκανες λαχειο ....Μας πηρε ωρα να συνηθισει το ματι μας στο σκοταδι , μας κατεπληξε το σιωπηλο αυτο υπογειο βασίλειο και χαμηλοφωνα αποδεικνυαμε το θαυμασμο και τη εκπληξη μας... Τα α και ου συνεχιστηκαν και στη εκκλησια του Εμμανουηλ ωσπου καποια στιγμη μπερδεψαν τα ποδια μας στα στενα πετρινα σκαλια που μας οδηγουν , για την ακριβεια μας φερνουν να αιωρουμαστε πανω απο μια τεραστια λακουβα σχηματισμενη απο τους γυρω βραχους και εμεις στα πλαινα τοιχωματα του ενος απο αυτων των βραχων να πρεπει να τον κατεβουμε και να διασχισουμε αυτη τη λεκανη- λακουβα που μεσα κινουνται και σερνονται εκατονταδες κορμια αποστεομενα εξαντλημενα απο τη πεινα και τις αρρωστιες χωρις λαλια και ψυχη σχεδον,ισα που μπορουσαν να κρατησουν το χερι απλωμενο λιγα εκατοστα μακρυα απο το κορμο , για να ζητιανεψουν οτι ο καθε καλοθρεμενος τουριστας εχει σε αφθονια...
Η πρωτη αντιδραση ,μετα απο το τρανταγμα της μπουνιας στο στομαχι ειναι να σφραγισεις τα αυτια να κλεισεις τα ματια, σε αυτο που απλωνεται μπροστα σου, σε αυτες τις εικονες που μονο απο περιοδικα και σε σινεμα μπορεις να δεις, ... μαλλον ετσι πρεπει να ηταν και οι λεπροι στη ΣπιναΛογκα , ετσι θα περιμεναν και καταδικοι στη αρενα του κολοσσαιου τα λιονταρια να τους κατασπαραξουν....Δεν εκλεισα τα ματια ,μαλλον απο ντροπη παρα απο το οτι δοκιμαζα τις αντοχες μου στο να βλεπω να ξετρυπωνουν πισω απο τα βραχια και μεσα απο τις σπηλιες κορμια να σερνονται , να απλωνονται δεκαδες χερια στο περασμα μου, να σφηροκοπα στα αυτια μου η βοη απο το συνεχιζομενο παρακαλετο της φτωχειας και το βασανιστικο μουγκριτο των μυγιων που αφηνιασμενες που δεν εβρισκαν αρκετο αιμα να ρουφιξουν απο τους καθημερινους και μονιμους πελατες εξαπολουσαν πολεμο εναντιον μας.... Νοιωθω πολυ μικρη και ενα τιποτα , αμηχανη και αιφνιδιασμενη και με οσο κουραγιο μενει στο βλεμμα μου τολμω να μοιρασω το μονο υλικο αγαθο που η παρεα ειχε μαζι της, τις καραμελες για τις συχνες υπογλυκαιμιες λιγα μπισκοτα και λιγα bir , αλλα και παλι καποια χερια εμειναν αδεια, καποιο στομα συνεχισε να παρακαλα .., οι αθλιοι της γης και των πολιτικων συστηματων ενα σκαλι πριν απο το θανατο που για αυτους θα ειναι λυτρωση, ειναι πολλοι, ειναι τραγικα φανερο το χαος, η διαφορα απο τα χρυσα αμφια και διαμαντοφορεμενους σταυρους της χριστιανοσυνης εως εδω στη λακουβα της αθλιοτητας.....
Δεν μενει νους και ορεξη για να συνεχισουμε τη ξεναγηση στα αγαθα και τις εκκλησιες στα ταματα , στις πανακριβες φορεσιες και τα δωρα στο θεο που ακομη και μεσω των εκροσωπων του μενει κουφος και τυφλος ...δεν θα θαυμασω αλλο τα κατορθωματα ενος λαου, συστηματος που πολιτες πεθαινουν , δεν θα αναψω κερι στη χαρη αυτου που δεν βλεπει...οχι..., αγαναχτηση, νευρα, οδινη,..
Φυγαμε , γυρισαμε στα αυτοκινητα, εκει ειχαμε αποθηκευσει δεκαδες τσαντες που μας εχουν χαριστει στα συνενδρια μας, δεκαδες στυλο και μολυβια και αποφασισαμε να τα χαρισουμε σε αυτη τη πονεμενη , βασανισμενη πολη... Στο δρομο εξω απο ενα σχολειο στημενοι καρτερουσαμε να σχολασουν τα παιδια...το τι εγινε δεν περιγραφεται..
.Ξαφνικα ολοι μα ολοι μικροι και μεγαλοι εγιναν μαθητες, σπουδαστες, ολοι σπρωχνονταν για ενα στυλο, ακομη και τα 2χρονα που σερνονταν στις λασπες ζητουσαν τετραδια για να γραψουν λες και η δασκαλα θα τα τιμωρουσε σκληρα αν δεν εγραφαν....ασε που ο ενας εκανε πασο τα βιβλια στο αλλο να φαινεται φοιτητης και να επωφεληθει και αυτος και ετσι ελαβε τελος η μοιρασια νωρις... Το σχεδιο να δωσουμε τσαντες και γραφικη υλη σε οποιο παιδι βλεπαμε στο δρομο μας οτι κραταγε βιβλια στο χερι ειχε ααποδωση. , ετσι αποφυγαμε το να τροφοδοτησουμε με γραφικη υλη ,παιδια που καμμια σχεση δεν ειχαν με σχολειο.. Αξεχαστη θα μεινει η εκπληξη στα ματια των μαθητων οταν εβλεπαν να τους φτανει στα χερια απο τα ανοιχτα τζαμια του αυτοκινητου τσαντες και τετραδια..ενα χαμογελο ..αυτο το χαμογελο...
Μεχρι να φτασουμε στο ξενοδοχειο , ειχε διαδοθει το νεο και μας περιμεναν στη εισοδο καμμια εκατοστι φητητες, οπως σας ειχα γραψει αρχικα και αρχισε το γνωστο τροπαριο...
..Μαμ εχω γενεθλια.., τι θα μου χαρισεις?
Μαμ,. Αυριο πρεπει να γραφτω στα αγγλικα και δεν εχω να αγορασω βιβλια αγγλικων..
Ποσο κανει το βιβλιο τολμα να ρωτησει η Ολγα..
Να μαμ, σε αυτο το μαγαζι το πουλουν ...και η Ολγα οδευει για την αγορα του βιβλιου ...Δεν προλαβε να το δωσει στο μικρο και το βιβλιο, που ητααν σκισμενο τσαλακωμενο , ξαναπαει στο παγκο του καταστηματος που πουλουσε ειδη λαικης τεχνης..
Ολγα καλη μου ...σουβενιρ πουλαα ο κυριος ... το βιβλιο ειναι κολπο...
Δεν πειραζει ..τα καημενα παιδια...
Την επιασε το παιδιαστικο μυξομενο βλεμμα τους,,.., εχει και το αλλοθι λογω ειδικοτητας...
Γυρω μου γινονταν μια απιστευτη ανταλαγη διευθυνσεων, τραπεζικων λογαριασμων, τηλ και email ναι email και fax και οταν ρωτησα το γιατι πηρα μια αποκαρδιωτικη απαντηση του τυπου...
.. Γιναμε λεει αναδοχες μητερες και θα τους στελνουμε καθε εξαμηνο λεφτα και αυτα θα μας στελνουν την προοδο τους..
...Θα γινεις και δικη μου αναδοχη μαμα? Εγω θα σου φερνω τον ελεγχο σπιτι καλε!!!!!!!!!!
..Δηλαδη μας κοροιδευουν?
..Σωπα!!!!!!!!!!! ξερεις στη χωρα σου πολλα 11χρονα που εχουν τραπεζικο λογαριασμο και ταυτοτητα για αναληψη, υπολογιστη και φαξ αλλα ζητιανευουν τη εγγραφη στο σχολειο?
..Καλα δεν πειραζει λεει ο Μινως... εχουν τη συνειδηση τους ησυχη οτι εν γνωσει τους τις κοροιδεψαν...
Και τι δεν σκαρφιστηκαν για να δελεασουν τις πιο σκληρες, τι για το Σωκρατη, Αριστοτελη και Πλατωνα , τι για την γεωγραφικη θεση της Ελλαδας στη Ευρωπη, για τα συνορα, μας κατεταξαν στα Βαλκανια σωστα, την ωρα που αλλοι δεν ειχαν καν ξανακουσει το ονομα Ελλαδα, κατι ειναι και αυτο, αλλα δεν ηταν αρκετο να μας συγκινησουν να μας αναψει μεσα μας το φιλτρο της μητερας εστω και της αναδοχης...... η πονηρια αν δεν σκοτωνει , απομακρυνει και γρηγορα ...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 7
• 8
• 9
• 10
• 11
• …

  Go to chapter

  Go
• 17

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 9 of 17

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[renata]

χονολουλού μου γράφε να μαθαίνομε ..υπέροχη ιστορία!!

 

[ΕΡΣΗ]

Περιμενω με ανυπομονησια τη συνεχεια

 

[xenos]

Πολυ δυναμικη η εισοδος σου στο φορουμ.
Χαιρομαι που μοιραζεσαι μαζι μας τις εμπειριες σου απο αυτους τους δυσκολους προορισμους.

 

[LULLU]

Και το ταξίδι αρχίζει.. , για την ακρίβεια οι προετοιμασίες άρχισαν ένα χρόνο πριν στη Χιλή…,ναι στη Χιλή … έχουμε αυτή τη λόξα εμείς στη παρέα μας… ενώ βρισκόμαστε σε ταξίδι πέφτουν οι προτάσεις , οι ενστάσεις τα προγράμματα για το επόμενο..
Έτσι λοιπόν και για αυτό, γεννήθηκε στη διαδρομή ανάμεσα στο παγετώνα grey και τη έρημο Atacama.. και ακριβώς μετά από ένα χρόνο πάντα Νοέμβρη μήνα για να έχουμε εμείς οι εργαζόμενοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα άδεια 30 εργάσιμων ημερών, βρισκόμαστε νύχτα στο Ελ. Βενιζέλος καθηλωμένοι 6 ώρες , για τη ακρίβεια ξαπλωμένοι πάνω στα καινούργια sleep bag , αναμονής για πτήση στη Φραγκφούρτη από όπου θα πάρουμε τη πτήση για Addis Abeba..
-Πολύ σκληρά ρε παιδάκι μου το πάτωμα εδώ και καταπαγωμενο., κρυοπαγήματα έπαθε ο κωλος μου γαμωτο.., τι υπνόσακο από πούπουλα χήνας και παπαρες μας είπε ο μαγαζάτορας που μας τα πούλησε… ,,λέει η μια από τις 7 χάριτες..
-Που ξέρεις μωρέ , το χώμα στη κοιλάδα Oμο ,θανε πιο μαλακό, μη σου πω λάσπη, και θα πας καλύτερα….
-Όσο σκεφτομαι 6 ώρες αναμονή, 3 ώρες πτήση, άλλες 2 εκεί για τη πτήση Αιθιοπίας τα ισα πίσω μουρχεται να πάω κολυμπώντας ως τη Αφρική…..
-Και επειδή αυτό δεν γίνεται καλή μου παρόλο που είναι ανοιχτές οι θάλασσες , ασχολήσου με το σουντοκου να περάσει η ώρα, ..προτείνει η άλλη που έχει επιδοθεί με μανία σε αυτό το νέο παιχνίδι ,που όλες τη περιπαίξαμε και εγώ μαζί , που ναξερα, ότι θα πάθαινα ακριβώς την ίδια μανία αρκετό καιρό μετά, διαπιστώνοντας ακόμη μια φορά αυτά που μου έλεγε η μάνα μου.. παιδί μου ότι κοροϊδέψεις θα το κουκουλωθείς μόνο το νου σου….
Οι ώρες ατέλειωτες όπως και οι πόνοι στα κόκαλα, ο πονοκέφαλος πράγμα που μας δημιουργεί μια αναστάτωση και μια γενικώς κακή αρχή , μια αρνητική αύρα …
--Κάποιος βάλθηκε να αυξήσει το βαθμό δυσκολίας του ταξιδιού αυτού, αλλά δεν θα του περάσει δεν ξέρει με τι τα έβαλε!!!!!!!! και νασου οι ασπιρίνες και τα αντιφλεγμονώδη να κατρακυλούν τον οισοφάγο..
Επιτέλους στις 9και μισή το βράδυ προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο της AddisAbbeba, ένα αεροδρόμιο παλιό, (είμαστε το 2003, δεν γνωρίζω αν έχει κάτι αλλάξει από τότε ,)σου θυμίζει αμέσως το που είσαι και γιατί είσαι εδώ…
Μετά από τα παραλαβή των αποσκευών που πήρε αρκετή ώρα , το πρώτο πράγμα που ταξιδιώτης αναζητά , είναι να πετύχει ανταλλακτήριο ανοιχτό …,και αφού πετύχαμε και αυτό ευτυχισμένοι και ενθουσιασμένοι που θα ξεκουράσουμε τα πονεμένα οιδηματώδη πόδια μας και θα γεμίσουμε το άδειο σφιγμένο από τη πείνα στομάχι μας στο πεντάστερο Hilton της πρωτεύουσας πήραμε το δρόμο σιγοτραγουδώντας κιόλας.. ..
Εμ δε..!!!!! τι λογαριάζεις χωρίς το ξενοδόχο? Και στη περίπτωση μας , ο ξενοδόχος είπε…
-Η κουζίνα έχει κλείσει…και μάλιστα τόσο δυνατά που σαν να νιώσαμε στα μούτρα το αέρα στο κλείσιμο της…
Ο ρεσεψιονίστ κοιτά τα χαρτιά του και αποφασίζει να μην αφήσει νηστικά 17 άτομα που βρίσκονται στα πόδια του και που έχουν κάνει κράτηση και που τους περίμενε και που γνωρίζει τη ώρα άφιξης.. και έτσι μας οδηγεί στη μισοσκότεινη τραπεζαρία, όπου εξελίχτηκε ο χειρότερος γαστρονομικός εφιάλτης μου…μπροστά μου να παρελάσουν τα κρύα πιάτα τίγκα στο σκόρδο, να ξεκουφαίνομαι από τα μαχαιροπίρουνα τους παφλασμούς των ικανοποιημένων χειλιών και μασητήρων περιμένοντας τη σαλάτα που παρήγγειλα.. και που ποτέ δεν καταδέχτηκε να εμφανιστεί μπρος μου…και ενώ ακόνιζα τη όρεξη για desert πεπεισμένη ότι στα γλυκά δεν υπάρχει σκόρδο , έφαγα δεύτερη πόρτα..
-Κλείσαμε .. και μαζεύουν τα πάντα…
-Μα έχουμε παραγγείλει …
--Φεύγετε… έχουμε κλείσει…και με κοιτά με ένα βλέμμα ανάμεσα του χθες και του αύριο..
-Που να ….και αρχίζω ένα κατεβατό όχι μιας πεινασμένης ταξιδεύτριας και πελάτισσας αλλά μιας πεπειραμένης βορτηγατζίνας που της έκλεψαν τα χαρτιά της φορτωτικής σε συνοριακό σταθμό….
Σέρνω το πεινασμένο κορμί στο δωμάτιο , μεγάλο άνετο και πάω για ένα ζεστό μπάνιο.. και νασου να αναβοσβήνουν νέα λαμπάκια στο θολωμένο μυαλό. Δεν υπάρχουν πετσέτες , δεν υπάρχει χαρτί τουαλέτας… και εξαντλείται η υπομονή μιας ατέλειωτης αναμονής για την εμφάνιση αυτών των αναγκαίων υλικών…Στη χλιαρή αντιμετώπιση του γεγονότος βρέθηκαν μπροστά στη φουρτουνιασμένη μαινόμενη αντίδραση μου…και οι πετσέτες και τα χαρτιά ακούραστα και ασταμάτητα έκαναν το δρομολόγιο προς το δωμάτιο μου πια…

 

[go2dbeach]

Ωραια υποδοχη ειχατε ! Με το καλωσηρθατε στα δυσκολα..ή μηπως δεν αρχισαν καν τα δυσκολα?
Περιμενω με αγωνια τη συνεχεια!!

 

[Rosa]

Εγώ, πάλι, τι κουσούρι κι αυτό? Όσο αυξάνεται ο βαθμός δυσκολίας, τόσο περισσότερο μου αρέσει!....Αν μου το εξηγήσετε.....
Έλα, Lullu, περιμένουμε συνέχεια!!!!

 

[Yorgos]

Μποράβο για την ιστορία, LULLU. Αλλά τι το θέλατε κι εσείς το Χίλτον; Εμείς στην Αντίς μείναμε σε ένα ξενοδοχειάκι, μας κόστισε 5 ευρώπουλα στο κέντρο της πόλης και έιχε και πετσέτες και φαγητό και χαρτί υγείας κι απ' όλα. Περιμένω ιστορίες από την κοιλάδα Όμο...

 

[ΕΡΣΗ]

Ναι και εγω εχω πιασει στασιδι εδω και περιμενω υπομονετικα...

 

[varsa]

και εγω, διπλα στην Ερση καθομαι...

 

[Dafni]

και εγω, διπλα στην Ερση καθομαι...

Στριμωχτήτε λιγάκι κορίτσια να κάτσω κι εγώ....όλοι χωράμε

Lullu σ'ευχαριστούμε που μοιράζεσαι τις εμπειρίες σου από γωνιές του κόσμου που αρκετοι από μας δεν έχουν τολμήσει καν να φανταστούν ότι θα δουν μια μέρα από κοντά....καλή συνέχεια στο γράψιμο.

 

[LULLU]

..Δύσκολη νύχτα και εγω να βρίσκομαι στο μέσον μιας μαινόμενης φωτιάς που καίει το ΙΚΑ ενώ το νερολάστιχο που κρατώ στα χέρια μόνο γαργαλητό προκαλεί στις φλόγες, όταν ένα δυνατό κουδούνισμα με επαναφέρει από τον εφιάλτη, το ξυπνητήρι άρχισε να κτυπά και αντιλαμβάνομαι ότι ο πεινασμένος δεν ονειρεύεται μόνο καρβέλια αλλά βιώνει και πύρινους εφιάλτες…..
Φρέσκες και δροσερές οι συγκάτοικες πάμε για πρωινό και είναι τόση η ανάγκη του καφέ που σχεδόν δεν ακούμε το …σορυ δεν υπάρχετε στη λίστα!!!!!!!!!!
Εγώ μπορεί να ξύπνησα και να γλύτωσα από τον πύρινο εφιάλτη αλλά δεν γλυτώνω από το χθεσινό έργο της φαγοαπαγορευσης που συνεχίζεται σαν ημιτελή επεισόδια τηλεοπτικής σειράς…..τώρα δεν μένει από το να στοιχηματίσουμε ποιο θανε το τέλος και είμαι σίγουρη κατά ένα περίεργο τρόπο πως δεν θανε το δικό μου ….
Αγέρωχες και πεινασμένες μπουκαρουμε δυναμικά στη τραπεζαρία ..και στο πέρασμα μας νιώθουμε το αυστηρό επικριτικό βλέμμα των δεκάδων γιαπωνέζων και γραβατοφορεμένων λευκών μάνατζερ που απολαμβάνουν το πρωινό παρέα με τα λαπ και τα πολύχρωμα ντοσιέ…, γιατί στα χρόνια τούτα η πρωτεύουσα της χώρας πήρε τα ινία από το Ναϊρόμπι και έγινε το κέντρο του εμπορίου των συναντήσεων, των αποφάσεων των συναλλαγών…Μέχρι να λυθεί το μυστήριο της εξαφάνισης μας από τις λίστες της ρεσεψιόν παρατηρώ τη ράτσα των γιαπωνέζων που η μοίρα μου τόχει να τους βλέπω κατά δεκάδες όπου βρεθώ.., τα μαμαμουνια, αυτό το όνομα τους εδόθη από τη Όλγα σε ένα αεροδρόμιο της Βιρμανίας πριν από χρόνια όπου με το που άνοιξε η πύλη ξεχύθηκαν στον αεροδιάδρομο, γλυτώσαμε από το τσαλαπάτημα στο τσάκ, φοβούμενοι μη μείνουν απέξω από το αεροπλάνο, είχαν διαβάσει μάλλον για τις δύσκολες και δύστροπες εσωτερικές πτήσεις της Βιρμανίας.. , με απορία και δόση ζήλειας παρακολουθώ μια παρέα γιαπωνέζες να καταβροχθίζουν τα πάντα, από κρουασάν ως φακόσουπα, φρούτα και γλυκά και είναι τόσο αδύνατες , ακτινογραφία παιδάκι μου…που το βάζουν τόσο φαί γαμωτο?
Ας είναι , ευτυχώς και για μας άρχισε η μέρα να γίνεται καλύτερη, λύθηκε το μυστήριο, μας τάισαν μας πότισαν ένα δυνατό τούρμπο καβουρντισμένο καφέ και επιτέλους πήραμε το δρόμο για το αεροδρόμιο…θα πετάξουμε στη Μπαχα Ντάρ και στη λίμνη Τάνα.. Διασχίζομαι τη Αddis Abbeba για να πάμε αεροδρόμιο και μπροστά μας ξεδιπλώνεται η Τρίτη σε πληθυσμό πόλη της Αφρικής και Τρίτη σε υψόμετρο 2500 μέτρα. Μεγάλοι φαρδιοί δρόμοι, δένδρα , κυρίως ευκάλυπτοι που αντέχουν στη ξηρασία , χιλιάδες σαραβαλιασμένα αυτοκίνητα που μόλις επέζησαν από κραχ τεστ .. Οι Αιθίοπες ψηλοί αγέρωχοι αδύνατοι και οι γυναίκες όμορφες, πολύ όμορφες , καλαλφιαδιασμένες και δίμετρες…με ένα περπάτημα γαζέλας , ανάλαφρο και υπερήφανο …..
Φτάνουμε αεροδρόμιο ,.. εδώ όπως και σε όλη τη Αφρική ο χρόνος δεν έχει καμιά μα καμιά αξία και ο προγραμματισμός δεν είναι και από τα ατού της χώρας. Η Ινδία δεν έχει πια όλα τα πρωτεία επαυτού…και μια άλλη χώρα της υπομονής εμφανίζεται μπροστά μου πράγμα γνώριμο μια και έζησα πριν χρόνια στη διπλανή Σομαλία για αρκετό καιρό..
Ευτυχώς τα μαγαζάκια είναι κλειστά αν και η ώρα είναι 11 και μισή και το shopping therapy δεν ήταν εφικτό… Ηλθε η ώρα επιτέλους της επιβίβασης , μας χώνουν σε ένα δικινητήριο, που ο ένας επιμένει να μην δουλέψει, αρνείται κάθε παράκληση.. περιμένουμε τους τεχνικούς θα το διορθώσουν ως να πείτε κύμινο.. it’s a piece of cake…., μωρέ και κυμινο είπαμε και όλα τα μπαχάρια της Ανατολής κατονομάσαμε αλλά αυτό μουλάρωσε… , η ζέστη , η μυρωδιά των καύσιμων γίνεται αφόρητη μέσα στη καμπίνα…ευτυχώς που ο τεχνικός απεφάνθη ότι δεν φτιάχνει η ζημιά και αλλάξαμε σκάφος…Με αρκετή ώρα καθυστέρηση , επιτέλους πήραμε ύψος και των αμαστιών μας και βρεθήκαμε να αιωρούμαστε πάνω από τη πόλη που έ αλλάξει όψη σιγα σιγα... Οι λαμαρινοσκεπές γυαλίζουν από τις ακτίνες του ήλιου , παράγκες, χωματόδρομοι είναι η άλλη πλευρά μακριά από το κέντρο, από τα κυβερνητικά κτίρια , εδώ οι άνθρωποι δεν έχουν συνέλθει ακόμη από το μακροχρόνιο πόλεμο με τη Ερυθραία, από τη ανομβρία , τη ξηρασία που οδήγησε εδώ τους εσωτερικούς μετανάστες ψάχνοντας για ευκαιρίες δουλειάς…
Κάτω απλώνεται η καλλιεργήσιμη γη, χωρισμένη σε αγροτεμάχια που το καθένα έχει άλλη καλλιέργεια σιτηρών και συνεπώς άλλο χρόνο ωρίμανσης γεγονός που δίδει διαφορετικό χρώμα βλάστησης, δημιουργώντας ένα πελώριο χαλί , πατσγουορκ τεχνικής… Δεν υπάρχουν χωριά με τη καθαρή αρχιτεκτονική έννοια αλλά παντού διασκορπισμένες λαμαρινένιες κατασκευές , καλύβες, παράγκες που συνδέονται μεταξύ τους με μικρά χωμάτινα μονοπάτια .