Αιθιοπία ΑΙΘΙΟΠΙΑ...

[LULLU]

Και τι νυχτα!!!!!!! βροχη και λασπη ...
Η Zinca ενα χωριο το τελευταίο πριν απο την εισοδο στη κοιλαδα ΟΜO θα ψαξουμε να βρούμε το καταλυμα μας.. Και που ήταν αυτό? Γυρω -γυρω σε μια εσωτερικη αυλη χτησμένα μικρα μικρα δωματιάκια με μια μπλε πορτα σιδερένια με ενα μικρο ανοιγμα -πορτάκι στη πανω μεριά και για παραθυρο ένα μικρο φεγγίτη.., δωματια που μάλλον άλλαξαν χρηση απο σταυλοι σε φτηνο μοτελ, με το που έμαθαν οτι θα φτανανε στο χωριό τουρίστες, αν και άλογα να κυκλοφορούν ελευθερα χιλιμιντριζοντας στη περιοχή δεν πηρε το ματι μου...
Δεν προλάβαμε να χωσουμε τα πραγματα μεσα στα χωματένια αλλα στεγνα πατωματα των ας τα πουμε δωματια και ανοιξαν οι ουρανοι...ξερνωντας τοσο νερο και με τέτοια δύναμη που δεν μπορούσαμε να βγουμε και μειναμε να παρακολουθούμε απο τις ανοιχτες πορτες τις τρυπες που σχηματίζονταν στο χώμα έξω απο τη δύναμη που έπεφτε το νερο..Οταν περασε η μπορα και η σκονη που υπαρχει παντου, λάσπη κατασταλαξε που πανω της μετα δυσκολίας βαδίζαμε , αν και ακροβατικές τούμπες πηραμε μερικοι.μεχρι να φτασουμε στο σκεπασμενο χωρο που οι μαγειροι μας είχαν ετοιμάσει το βραδυνο., ομολογουμενως πεντανόστιμο , φαινεται πως το βροχινο νερο έκανε θαυματα!!!!!!!
Η βόλτα μετα το φαγητο μας έφερε στο κλειστο τηλεφωνείο και καποιος έριξε την ιδέα οτι αν δωσουμε το κατιτις και φωνάξουν τον υπαλληλο να ανοιξει θα μπορεσουμε να τηλεφωνησουμε στη χωρα μας πριν μπουμε αυριο στη βαθια απομονωση της ΟΜΟ και αφησουμε πισω το πολιτισμο ..
Τι δαιμονια μυαλα αυτοι οι ελληνες... Φεραμε αρρον αρρον το φύλακα , τη τηλεφωνητρια που για την αληθεια επι ωρες προσπαθουσε να βγαλει γραμμη πραγμα μη κατορθωτο για ολους....
Γυρισαμε στο σταυλο-σαλε και πεσαμε ξερές ως τα χαραματα που μας ξύπνησε η καταιγίδα... Και παλι οι ουρανοι σκοτεινοι αλλα ανοιχτοι και παλι το νερο να πεφτει τονους και με ταχυτητα με θορυβο, ο αερας να χτυπα πορτες-παραθυρα, οι δρομοι εγιναν ποτάμια και εμεις μες τη τρελη χαρα περιμενουμε να σιγανεψει η ορμη και να παρουμε τη κατηφορα για το κυνηγι της φυλης Mursi...Oι Μουρσι ειναι η πιο απομακρυσμένη και αγρια ας πουμε φυλη της χωρας, ζουν απομονομένοι και αποκομενοι απο την υπολοιπη Αιθιοπια και εχουν τα πιο ασχημα χαρακτηριστικα λογω των δικων τους παρεμβασεων.Ειναι αυτοι που κυκλοφορουν με τα χειλη τρυπια και περασμενα ολοκληρα πιατα στη περιμετρο τους, και την ιδια διακοσμιτικη τυχη εχει η γλωσσα η μυτη κα τα αυτια ...κυρίως των γυναικων.,. και αυτο γιατι 'ηταν ενα πολυ εξυπνο κόλπο να αποφευγουν τις απαγωγες και τη δουλεια απο τους λευκους καταπατητες αποικιοκρατες τα ομορφα κοριτσια και οι γυναικες. Ποιος θα ηθελε στη δουλεψη του η στο κρεββατι του εστω και περιστασιακα μια τετοια μορφη? Κανενας και ετσι οι εξυπνοι μουρσι προστατεψαν τις οικογενειες τους με το να κανουν ασχημες, αποκρουστικες τις γυναικες τους, πραξη που δεν σταματησε με την ανεξαρτησια τους η γιατι εμειναν εκει στα περασμενα χρονια η γιατι ακομη σημερα ο κινδυνος των μοντερνων σκλαβοπαζαρων ειναι υπαρκτος και στη δικη τους κοινωνια.. Οι ανδρες περιφερονται με τιποτα... τσιτσιδοι η οπως θα ελεγε η μανα μου,¨΄ οπως τους γεννησε η μανα τους, ΄΄ με μοναδικα στολιδια τα βραχιολια στους καρπους και τα κολιε στο γεροδεμένο ψηλο αυχένα, και μια μαγκουρα παραμασχαλα εκτος απο το καλοζνικοφ που κοσμει τους γυμνους ώμους..
Οι λασπομενοι γλιστεροι δρομοι , οι νεοσχηματισμένες λιμνες και λακουβες, εγιναν οι εχθροι και ο τάφος των τζιπ.. αλλα βουλιαξαν μες τα θολα νερα με τις βαλιτσες να επιπλεουν ευτυχως δεμένες, άλλα σερνοντουσαν απο τα ισχυρα συρματοσχοινα των πιο τυχερων 4χ4 σε μια διαδρομη μεσα απο αβατη σχεδον φυση ...Απο τις 7 το πρωι ως τις 4 το απογευμα ενα αδιακοπο ντακου-ντουκου σε πετρες, σε βραχια, ενα κατεβα-σπρωξε, ενα κοπανισμα της σπονδυλικης στηλης λες και σε βιδωνουν κατα γης, ενα αναποδογυρισμα των σπλαχνων μεχρι εμετου, αφου τιποτα δεν φαινεται νανε στη θεση του,περα απο τα ματια που ορθανοιχτα παρακολουθουν εκτος το χορο των αυτοκινητων ,το χορο χιλιαδων πολυχρωμων πεταλουδων που συπληρωνουν ενα τοπιο αξεχαστο,...Περνουν οι ωρες οταν ξαφνικα μπροστα μας σε μια παλια ερειπωμενη γεφυρα εμφανίζονται καμμια εκατοστη απο τη φυλη που αναζητουμε..Μας την εχουν στημένη ειδοποιημενοι απο χθες μαλλον απο καποιον που διεδωσε τα νεα γρηγορα.
Ηλθαν να μας συναντησουν δηλωνοντας οτι εχει κοπει απο το νερο η προσβαση στο χωριο τους και για να μην χασουμε εμεις το θεαμα και αυτοι την εμπειρια μας αναζητησαν...
Μωρε αυτοι μας βλεπουν σαν Kinder εκπληξη μου φαινεται εμενα...
Βρισκομαστε περικυκλωμενοι απο πανυψηλους εφηβους και εφηβες, γερους και γριες απο παιδια αμετρητα που σε περιεργαζονται με εντονο υφος με βροντερα επιφωνηματα του τυπου ..τι ειναι δαυτοι? Με τα ματια εξω απο τι κογχες κατακκοκινα προφανως οχι μονο απο την αυπνια και την επιπευκιτιδα,με τα τρυπια χειλη και τα αυτια περασμένα τα χάλκινα η πυλινα πιατα, που για να τοποθετηθουν πρεπει να βγουν και τα 2 μπροστινα δοντια, προσθετοντας στην ηδη αποκρουστικη φάτσα μια επιπλεον ασχήμια και τα σπρωξιματα και τις επιταχτικες φωνες...φωτο,,φωτο, φωτο ....και μολις εκανες να σηκωσεις τη μηχανη σου αρπαζαν το χερι ζητωντας dollar!!!!!,,,,.. Τοση η ένταση ,η επιμονη και το τσαμπουκαδικο στυλ που αρνηθηκα να βγαλω τη μηχανη απο το σακκιδιο .., ασε δε που δεν καταλαβαιναν οταν ελεγα ουρλιαζοντας ΔΕΝ εχω μηχανη!!!!!!!
Ο ξεναγος και οι ανδρες της παρεας προσπαθουσαν να κλεισουν συμφωνίες ειρηνης και ομαλοποιησης της καταστασης με τον αρχηγο της φυλης,αλλα αν και πληρωσαμε αρκετα μαλλον η οτι αυτος δεν ηταν ο αρχηγος η τον εγραφαν στα αρχ.. τους....
Ξαφνικα οι σιδηρογροθιες κανουν την εμφανιση τους και οι απειλες ειναι ξεκαθαρες πια.. Βριζοντας στη αναθεματισμενη συνηθεια και επιρροη απο προηγουμενους τουριστες , πληρωνω βγαζω και 2 φωτογραφιες και υποχωρω προς το δικο μου τζιπ τραβώντας και τη τρομοκρατημενη Τζινα που καποιο χερι αρχισε να χουφτώνει τα στηθη της....
-Τα ειδαν στητα και σκληρα και ηθελαν να δουν τη διαφορα μωρε απο αυτα των δικων τους ετσι που κρεμονται σαν δυο ζαρωμενες προβιες .... λεω γελωντας να μην τη τρομαξω παραπανω..
Βλεποντας πως η κατασταση αρχισε να ξεφευγει πολυ, οι ντοπιοι οδηγοι και ξεναγοι κανοντας ασπιδα και συζητωντας με τους μουρσι σε μια γλωσσα κοινη, οδηγησαν και τους αλλους στα τζιπ .. Μας ακολουθουν τα παιδια και οι εφηβοι τρεχοντας κουνοντας τα χερια σε ενα τελευταιο χαιρετισμο, ενα παντοτινο αντιο και μονο τοτε τα ματια μας καρφονωνται στα γεννητικα τους οργανα που ταλαντευονται και ξεσπουμαι σε δυνατα γέλια ακουγοντας το σχολιο της κυρα Ζωης..μμμμμ σιγα το πραμμα σαν τσουφια ειναι!!!!!!!!!Στο μοναδικο σχολειο που δεν συμπληρωσε αυτο που λεει παντα σε οτι δει,.. ΄΄εχουμε και εμεις στις Σέρρες΄΄!!!!
..- Να και κατι που δεν εχουν στις Σερρες !!!!!!! λεει ο Πάνος...ευτυχως για του Σερρεους...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 12
• 13
• 14
• 15
• 16
• 17

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 14 of 17

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[renata]

χονολουλού μου γράφε να μαθαίνομε ..υπέροχη ιστορία!!

 

[ΕΡΣΗ]

Περιμενω με ανυπομονησια τη συνεχεια

 

[xenos]

Πολυ δυναμικη η εισοδος σου στο φορουμ.
Χαιρομαι που μοιραζεσαι μαζι μας τις εμπειριες σου απο αυτους τους δυσκολους προορισμους.

 

[LULLU]

Και το ταξίδι αρχίζει.. , για την ακρίβεια οι προετοιμασίες άρχισαν ένα χρόνο πριν στη Χιλή…,ναι στη Χιλή … έχουμε αυτή τη λόξα εμείς στη παρέα μας… ενώ βρισκόμαστε σε ταξίδι πέφτουν οι προτάσεις , οι ενστάσεις τα προγράμματα για το επόμενο..
Έτσι λοιπόν και για αυτό, γεννήθηκε στη διαδρομή ανάμεσα στο παγετώνα grey και τη έρημο Atacama.. και ακριβώς μετά από ένα χρόνο πάντα Νοέμβρη μήνα για να έχουμε εμείς οι εργαζόμενοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα άδεια 30 εργάσιμων ημερών, βρισκόμαστε νύχτα στο Ελ. Βενιζέλος καθηλωμένοι 6 ώρες , για τη ακρίβεια ξαπλωμένοι πάνω στα καινούργια sleep bag , αναμονής για πτήση στη Φραγκφούρτη από όπου θα πάρουμε τη πτήση για Addis Abeba..
-Πολύ σκληρά ρε παιδάκι μου το πάτωμα εδώ και καταπαγωμενο., κρυοπαγήματα έπαθε ο κωλος μου γαμωτο.., τι υπνόσακο από πούπουλα χήνας και παπαρες μας είπε ο μαγαζάτορας που μας τα πούλησε… ,,λέει η μια από τις 7 χάριτες..
-Που ξέρεις μωρέ , το χώμα στη κοιλάδα Oμο ,θανε πιο μαλακό, μη σου πω λάσπη, και θα πας καλύτερα….
-Όσο σκεφτομαι 6 ώρες αναμονή, 3 ώρες πτήση, άλλες 2 εκεί για τη πτήση Αιθιοπίας τα ισα πίσω μουρχεται να πάω κολυμπώντας ως τη Αφρική…..
-Και επειδή αυτό δεν γίνεται καλή μου παρόλο που είναι ανοιχτές οι θάλασσες , ασχολήσου με το σουντοκου να περάσει η ώρα, ..προτείνει η άλλη που έχει επιδοθεί με μανία σε αυτό το νέο παιχνίδι ,που όλες τη περιπαίξαμε και εγώ μαζί , που ναξερα, ότι θα πάθαινα ακριβώς την ίδια μανία αρκετό καιρό μετά, διαπιστώνοντας ακόμη μια φορά αυτά που μου έλεγε η μάνα μου.. παιδί μου ότι κοροϊδέψεις θα το κουκουλωθείς μόνο το νου σου….
Οι ώρες ατέλειωτες όπως και οι πόνοι στα κόκαλα, ο πονοκέφαλος πράγμα που μας δημιουργεί μια αναστάτωση και μια γενικώς κακή αρχή , μια αρνητική αύρα …
--Κάποιος βάλθηκε να αυξήσει το βαθμό δυσκολίας του ταξιδιού αυτού, αλλά δεν θα του περάσει δεν ξέρει με τι τα έβαλε!!!!!!!! και νασου οι ασπιρίνες και τα αντιφλεγμονώδη να κατρακυλούν τον οισοφάγο..
Επιτέλους στις 9και μισή το βράδυ προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο της AddisAbbeba, ένα αεροδρόμιο παλιό, (είμαστε το 2003, δεν γνωρίζω αν έχει κάτι αλλάξει από τότε ,)σου θυμίζει αμέσως το που είσαι και γιατί είσαι εδώ…
Μετά από τα παραλαβή των αποσκευών που πήρε αρκετή ώρα , το πρώτο πράγμα που ταξιδιώτης αναζητά , είναι να πετύχει ανταλλακτήριο ανοιχτό …,και αφού πετύχαμε και αυτό ευτυχισμένοι και ενθουσιασμένοι που θα ξεκουράσουμε τα πονεμένα οιδηματώδη πόδια μας και θα γεμίσουμε το άδειο σφιγμένο από τη πείνα στομάχι μας στο πεντάστερο Hilton της πρωτεύουσας πήραμε το δρόμο σιγοτραγουδώντας κιόλας.. ..
Εμ δε..!!!!! τι λογαριάζεις χωρίς το ξενοδόχο? Και στη περίπτωση μας , ο ξενοδόχος είπε…
-Η κουζίνα έχει κλείσει…και μάλιστα τόσο δυνατά που σαν να νιώσαμε στα μούτρα το αέρα στο κλείσιμο της…
Ο ρεσεψιονίστ κοιτά τα χαρτιά του και αποφασίζει να μην αφήσει νηστικά 17 άτομα που βρίσκονται στα πόδια του και που έχουν κάνει κράτηση και που τους περίμενε και που γνωρίζει τη ώρα άφιξης.. και έτσι μας οδηγεί στη μισοσκότεινη τραπεζαρία, όπου εξελίχτηκε ο χειρότερος γαστρονομικός εφιάλτης μου…μπροστά μου να παρελάσουν τα κρύα πιάτα τίγκα στο σκόρδο, να ξεκουφαίνομαι από τα μαχαιροπίρουνα τους παφλασμούς των ικανοποιημένων χειλιών και μασητήρων περιμένοντας τη σαλάτα που παρήγγειλα.. και που ποτέ δεν καταδέχτηκε να εμφανιστεί μπρος μου…και ενώ ακόνιζα τη όρεξη για desert πεπεισμένη ότι στα γλυκά δεν υπάρχει σκόρδο , έφαγα δεύτερη πόρτα..
-Κλείσαμε .. και μαζεύουν τα πάντα…
-Μα έχουμε παραγγείλει …
--Φεύγετε… έχουμε κλείσει…και με κοιτά με ένα βλέμμα ανάμεσα του χθες και του αύριο..
-Που να ….και αρχίζω ένα κατεβατό όχι μιας πεινασμένης ταξιδεύτριας και πελάτισσας αλλά μιας πεπειραμένης βορτηγατζίνας που της έκλεψαν τα χαρτιά της φορτωτικής σε συνοριακό σταθμό….
Σέρνω το πεινασμένο κορμί στο δωμάτιο , μεγάλο άνετο και πάω για ένα ζεστό μπάνιο.. και νασου να αναβοσβήνουν νέα λαμπάκια στο θολωμένο μυαλό. Δεν υπάρχουν πετσέτες , δεν υπάρχει χαρτί τουαλέτας… και εξαντλείται η υπομονή μιας ατέλειωτης αναμονής για την εμφάνιση αυτών των αναγκαίων υλικών…Στη χλιαρή αντιμετώπιση του γεγονότος βρέθηκαν μπροστά στη φουρτουνιασμένη μαινόμενη αντίδραση μου…και οι πετσέτες και τα χαρτιά ακούραστα και ασταμάτητα έκαναν το δρομολόγιο προς το δωμάτιο μου πια…

 

[go2dbeach]

Ωραια υποδοχη ειχατε ! Με το καλωσηρθατε στα δυσκολα..ή μηπως δεν αρχισαν καν τα δυσκολα?
Περιμενω με αγωνια τη συνεχεια!!

 

[Rosa]

Εγώ, πάλι, τι κουσούρι κι αυτό? Όσο αυξάνεται ο βαθμός δυσκολίας, τόσο περισσότερο μου αρέσει!....Αν μου το εξηγήσετε.....
Έλα, Lullu, περιμένουμε συνέχεια!!!!

 

[Yorgos]

Μποράβο για την ιστορία, LULLU. Αλλά τι το θέλατε κι εσείς το Χίλτον; Εμείς στην Αντίς μείναμε σε ένα ξενοδοχειάκι, μας κόστισε 5 ευρώπουλα στο κέντρο της πόλης και έιχε και πετσέτες και φαγητό και χαρτί υγείας κι απ' όλα. Περιμένω ιστορίες από την κοιλάδα Όμο...

 

[ΕΡΣΗ]

Ναι και εγω εχω πιασει στασιδι εδω και περιμενω υπομονετικα...

 

[varsa]

και εγω, διπλα στην Ερση καθομαι...

 

[Dafni]

και εγω, διπλα στην Ερση καθομαι...

Στριμωχτήτε λιγάκι κορίτσια να κάτσω κι εγώ....όλοι χωράμε

Lullu σ'ευχαριστούμε που μοιράζεσαι τις εμπειρίες σου από γωνιές του κόσμου που αρκετοι από μας δεν έχουν τολμήσει καν να φανταστούν ότι θα δουν μια μέρα από κοντά....καλή συνέχεια στο γράψιμο.

 

[LULLU]

..Δύσκολη νύχτα και εγω να βρίσκομαι στο μέσον μιας μαινόμενης φωτιάς που καίει το ΙΚΑ ενώ το νερολάστιχο που κρατώ στα χέρια μόνο γαργαλητό προκαλεί στις φλόγες, όταν ένα δυνατό κουδούνισμα με επαναφέρει από τον εφιάλτη, το ξυπνητήρι άρχισε να κτυπά και αντιλαμβάνομαι ότι ο πεινασμένος δεν ονειρεύεται μόνο καρβέλια αλλά βιώνει και πύρινους εφιάλτες…..
Φρέσκες και δροσερές οι συγκάτοικες πάμε για πρωινό και είναι τόση η ανάγκη του καφέ που σχεδόν δεν ακούμε το …σορυ δεν υπάρχετε στη λίστα!!!!!!!!!!
Εγώ μπορεί να ξύπνησα και να γλύτωσα από τον πύρινο εφιάλτη αλλά δεν γλυτώνω από το χθεσινό έργο της φαγοαπαγορευσης που συνεχίζεται σαν ημιτελή επεισόδια τηλεοπτικής σειράς…..τώρα δεν μένει από το να στοιχηματίσουμε ποιο θανε το τέλος και είμαι σίγουρη κατά ένα περίεργο τρόπο πως δεν θανε το δικό μου ….
Αγέρωχες και πεινασμένες μπουκαρουμε δυναμικά στη τραπεζαρία ..και στο πέρασμα μας νιώθουμε το αυστηρό επικριτικό βλέμμα των δεκάδων γιαπωνέζων και γραβατοφορεμένων λευκών μάνατζερ που απολαμβάνουν το πρωινό παρέα με τα λαπ και τα πολύχρωμα ντοσιέ…, γιατί στα χρόνια τούτα η πρωτεύουσα της χώρας πήρε τα ινία από το Ναϊρόμπι και έγινε το κέντρο του εμπορίου των συναντήσεων, των αποφάσεων των συναλλαγών…Μέχρι να λυθεί το μυστήριο της εξαφάνισης μας από τις λίστες της ρεσεψιόν παρατηρώ τη ράτσα των γιαπωνέζων που η μοίρα μου τόχει να τους βλέπω κατά δεκάδες όπου βρεθώ.., τα μαμαμουνια, αυτό το όνομα τους εδόθη από τη Όλγα σε ένα αεροδρόμιο της Βιρμανίας πριν από χρόνια όπου με το που άνοιξε η πύλη ξεχύθηκαν στον αεροδιάδρομο, γλυτώσαμε από το τσαλαπάτημα στο τσάκ, φοβούμενοι μη μείνουν απέξω από το αεροπλάνο, είχαν διαβάσει μάλλον για τις δύσκολες και δύστροπες εσωτερικές πτήσεις της Βιρμανίας.. , με απορία και δόση ζήλειας παρακολουθώ μια παρέα γιαπωνέζες να καταβροχθίζουν τα πάντα, από κρουασάν ως φακόσουπα, φρούτα και γλυκά και είναι τόσο αδύνατες , ακτινογραφία παιδάκι μου…που το βάζουν τόσο φαί γαμωτο?
Ας είναι , ευτυχώς και για μας άρχισε η μέρα να γίνεται καλύτερη, λύθηκε το μυστήριο, μας τάισαν μας πότισαν ένα δυνατό τούρμπο καβουρντισμένο καφέ και επιτέλους πήραμε το δρόμο για το αεροδρόμιο…θα πετάξουμε στη Μπαχα Ντάρ και στη λίμνη Τάνα.. Διασχίζομαι τη Αddis Abbeba για να πάμε αεροδρόμιο και μπροστά μας ξεδιπλώνεται η Τρίτη σε πληθυσμό πόλη της Αφρικής και Τρίτη σε υψόμετρο 2500 μέτρα. Μεγάλοι φαρδιοί δρόμοι, δένδρα , κυρίως ευκάλυπτοι που αντέχουν στη ξηρασία , χιλιάδες σαραβαλιασμένα αυτοκίνητα που μόλις επέζησαν από κραχ τεστ .. Οι Αιθίοπες ψηλοί αγέρωχοι αδύνατοι και οι γυναίκες όμορφες, πολύ όμορφες , καλαλφιαδιασμένες και δίμετρες…με ένα περπάτημα γαζέλας , ανάλαφρο και υπερήφανο …..
Φτάνουμε αεροδρόμιο ,.. εδώ όπως και σε όλη τη Αφρική ο χρόνος δεν έχει καμιά μα καμιά αξία και ο προγραμματισμός δεν είναι και από τα ατού της χώρας. Η Ινδία δεν έχει πια όλα τα πρωτεία επαυτού…και μια άλλη χώρα της υπομονής εμφανίζεται μπροστά μου πράγμα γνώριμο μια και έζησα πριν χρόνια στη διπλανή Σομαλία για αρκετό καιρό..
Ευτυχώς τα μαγαζάκια είναι κλειστά αν και η ώρα είναι 11 και μισή και το shopping therapy δεν ήταν εφικτό… Ηλθε η ώρα επιτέλους της επιβίβασης , μας χώνουν σε ένα δικινητήριο, που ο ένας επιμένει να μην δουλέψει, αρνείται κάθε παράκληση.. περιμένουμε τους τεχνικούς θα το διορθώσουν ως να πείτε κύμινο.. it’s a piece of cake…., μωρέ και κυμινο είπαμε και όλα τα μπαχάρια της Ανατολής κατονομάσαμε αλλά αυτό μουλάρωσε… , η ζέστη , η μυρωδιά των καύσιμων γίνεται αφόρητη μέσα στη καμπίνα…ευτυχώς που ο τεχνικός απεφάνθη ότι δεν φτιάχνει η ζημιά και αλλάξαμε σκάφος…Με αρκετή ώρα καθυστέρηση , επιτέλους πήραμε ύψος και των αμαστιών μας και βρεθήκαμε να αιωρούμαστε πάνω από τη πόλη που έ αλλάξει όψη σιγα σιγα... Οι λαμαρινοσκεπές γυαλίζουν από τις ακτίνες του ήλιου , παράγκες, χωματόδρομοι είναι η άλλη πλευρά μακριά από το κέντρο, από τα κυβερνητικά κτίρια , εδώ οι άνθρωποι δεν έχουν συνέλθει ακόμη από το μακροχρόνιο πόλεμο με τη Ερυθραία, από τη ανομβρία , τη ξηρασία που οδήγησε εδώ τους εσωτερικούς μετανάστες ψάχνοντας για ευκαιρίες δουλειάς…
Κάτω απλώνεται η καλλιεργήσιμη γη, χωρισμένη σε αγροτεμάχια που το καθένα έχει άλλη καλλιέργεια σιτηρών και συνεπώς άλλο χρόνο ωρίμανσης γεγονός που δίδει διαφορετικό χρώμα βλάστησης, δημιουργώντας ένα πελώριο χαλί , πατσγουορκ τεχνικής… Δεν υπάρχουν χωριά με τη καθαρή αρχιτεκτονική έννοια αλλά παντού διασκορπισμένες λαμαρινένιες κατασκευές , καλύβες, παράγκες που συνδέονται μεταξύ τους με μικρά χωμάτινα μονοπάτια .