Αιθιοπία ΑΙΘΙΟΠΙΑ...

[LULLU]

Περασαμε σαν σιφουνες απο την εισοδο του Rocha καβαλωντας σχεδον το βουνο των φιλων και αφησαμε τα πονεμενα κορμια μας απο τη τοση σημερινη πεζοπορια να ξαποστασουν σε αυτο το ημισκληρο αλλα ουχι πουπουλενιο στρωμα ,,..
Ματι δεν εκλεισα αποψε παλι, τη μια τα κουνουπια, την αλλη η ζεστη αλλα κυριως τα εντονα γαυγισματα των αδεσποτων που τσακωνονται κατω απο το παραθυρο μου., αλλα και η πρωινη ψαλμοδια στην εκκλησια στη διαπασων τα γκαζια! , ..και ηλθε και εδεσε το κερασακι με τα παιδια να φωναζουν παλι ενα ενα τα ονοματα μας.. Δεν αντεξε η Κικη ανοιξε τα παραθυρα και τα πηρε κυνηγι με κερδος ενα μισαωρο ακομη υπνου για οσους εχουν το υπνο στο τεπακι...οι υπολοιποι για πρωινο...
Σημερα φευγομαι απο τη σκονισμενη ξερη αγονη πολη και πριν πουμε το αντιο σε αυτο το αγριο τοπιο, σταματαμε σε ενα ακομη μοναστηρι που ειναι χωμενο σε μια σπηλια λιγα χιλιομετρα εξω απο τη πολη. Μια μεγαλη αιθουσα στενομακρη, ημισκοτεινη με καλαμενια παραθυρα και αχυρενια στρωσιδια . Για να μπουμε οπως και σε καθε εκκλησια , βγαζουμε τα παπουτσια μας. Και ειναι αληθεια ενα βασανο να λυνεις και να δενεις τα κορδονια τοσες φορες την ημερα ,τοσο που περνα απο το μυαλο να πεις οχι .. Ασε που κυνδυνευεις να βγεις και να μην βρεις τα παπουτσια σου κυριως εκει οπου υπαρχει πολυς κοσμος.
Μονο στη εκκλησια του Αγιου Γεωργιου δεν υπηρχε περιπτωση να χασεις τιποτα. Στα σκαλια λοιπον εξω, αφησαμε τα παπουτσια μας καμμια 50 ανθρωποι, οταν δε βγηκαμε, ενας νεαρος που ηταν εκει και επεβλεπε με το που εκοβε τη φατσα μας εφερνε και το δικο μας παπουτσι..
Πως το κανεις αυτο ? Πως θυμασαι ποιο παπουτσι ανηκει σε ποιον?
Μαμ ..ολα ειναι ευκολα..
Δεν ειναι δυνατον.. ετυχε λεω και καθομαι και παρατηρω το επομενο γρουπ ... ο δικος σου με το που αρχισαν να βγαινουν απο την εκκλησια τους εβαζε στο χερι τα παπουτσια χωρις να κανει κανενα λαθος... .Λοιπον εδω σε αυτη την εκκλησια δεν υπηρχε ψυχη για να μπερδεψουμε τα παπουτσια υπηρχαν ομως κατι υπουλα ζωυφια που σφηνωθηκαν στα δαχτυλα μας και που μετα απο 2 μερες ολοι αντιμετωπισαμε μικροαποστηματα..
Μας βγηκε λιγο η γλωσσα στη ανηφορα μεχρι να πιασουμε ισωμα παλι , αλλα πηραμε μια ανασα σταματωντας στη κορυφη που μας περιμεναν τα παιδια του σχολειου με τραγουδια και ταμπουρλα... Επομενος σταθμος το αεροδρομιο για να πεταξουμε για Αxum. Μετα τη διαδικασια ελεγχου η επιβιβαση οπου τραγικη ανακαλυψη η ελλειψη θεσεων. Τα νευρικα γελια μας ,ενοχλησαν κατι ιταλους σε βαθια προχωρημενα γεραματα , ( γκιουρασικ γκρουπ κατα τη Τζινα,)που ηλθαν για ιερο προσκυνημα στη Αξωμη ασε δε που εκδηλωσαν φοβο για την ασφαλεια της πτησης..Ευτυχως η Τζινα βρηκε θεση στο πιλοτηριο και εμεις στα καθισματακια διπλα στη αεροσυνοδο.....Ειχαμε τυχη και προσγειωθηκαμε το απογευμα στη πολη και αμεσως επισκεψη στο μουσειο λες και θα χαναμε κανενα γλυπτο... Ενα πολυ μικρο, φτωχο και τιγκα στη σκονη μουσειο, ετσι για να τονιζει την ηλικια των ευρηματων, πραγμα που αφηνιαζει τη κυρα Ζωη..
Ε ...ειπαμε τωρα, βρωμα στο δρομο και στα σπιτια τους αλλα και στο μουσειο? Το μουσειο πρεπει να αστραφτει!!!!!!
Η πολη μας ανοιγεται διαφορετικη, ειναι διαφορετικη.. , εχει μεγαλους δρομους περισσοτερα μαγαζια και πολυ πιο πολυ καθαρη αν και δεν πειθεται η Ζωη.. Αντιλαμβανεσαι οτι εδω ο κοσμος ερχεται σε επαφη συχνοτερα με τουριστες, αλλες νοοτροπιες..Ακομη και το τσουρμο των φιλων εχει αφανιστει σχεδον..
Αναστεναξαν τα μαγαζια και οι μαγαζατορες απο τα σκληρα παζαρια των κοριτσιων.. , αλλα ειπαμε το χουι πεθαινει τελευταιο... Επι 5 ωρες η Ολγα μπαινοβγαινε στα μαγαζια μην μπορωντας να αποφασισει για την αγορα μια καρφιτσας και ενος ζευγαριου σκουλαρικια που σημειωτεον το ιδιο και μοναδικο σχεδιο υπηρχε σε ολα τα μαγαζια... , γλυτωσα το εγκεφαλικο και η Ολγα τον αποκεφαλισμο με το να αποχωρησω απο τη μαγαζοτσαρκα....
Αυριο ,αξημερωτα , δηλαδη μαυρα μεσανυχτα θα παμε να παρακολουθησουμε στο κεντρο της πολης ,μια ιερη ακολουθεια.. Νυχτα με φακους φτανουμε στη πλατεια και μπροστα μας απλωνεται ενα θρησκευτικο μεγαλειο που μονο σε επικα χολυγουτιανα εργα βλεπουμε. Εκατονταδες πιστοι τυλιγμενοι με ενα ασπρο μανδυα και σαλι τοποθετημενοι κυκλικα γυρω απο ενα βαθρο , μια σκηνη οπου μεσα παπαδες και κληρικοι ψελνουν... Τα προσωπα φωτιζονται απο αναμμενα κερια που μοιραζαν στη εισοδο σε καθε ενα ...Ενας ψαλμος ακουγεται και σιγα σιγα αρχιζει η περιφορα της εικονας και πισω οι πιστοι σε κυκλο ., μαζι και εμεις που εχουμε κυριευθει απο μια κατανυξη , ενα δεος.Η αληθεια ξαφνιαστηκα με ολα αυτο , κοιτω δεξια και βλεπω να δακρυζουν οι κολλητες μου, κοιτω κατω και αριστερα το ιδιο και οι αλλες και βρισκομαι αναμεσα σε ενα φορτισμενο συγκινησιακα χωρο που δεν μονο στη μνημη μπορω να αποτυπωσω γιατι η ηλιθια αφησα τη μηχανη στο ξενοδοχειο..., τετοια χαζομαρα δεν εχω διαπραξει ποτε......
Τυχερες που γευτηκαμε αυτη τη θρησκευτικη τελετη γυρισαμε στο ξενοδοχειο για πρωινο κατα τις 6 οπου οι αλλοι κοιμουνται ακομη τον υπνο του δικαιου και τι παραπονα οταν μαθουν τι εχασαν ...
.Οι τεραστιες κολωνες των 25 και 30 μετρων που ορθωνονται μπροστα μας μαγνητιζουν τα βλεμματα και απορουμε πως σκαλιστηκαν σε αυτο το μονοκομματο βραχο πως μεταφερθηκααν και πως καταφεραν οι πανπονηροι Ιταλοι να κλεψουν τη μεγαλητερη και σαφως πιο βαρια κολωνα που κοσμει της Ρωμης το μουσειο...
Εχουν γινει εκκλησεις να μας επιστρεψετε πισω τη κολωνα λεει ο ξεναγος...γουι σι..
Να σας επιστρεψουμε?
Ναι την εχετε στη Ρωμη!!!!!!!!
Ναι μα δεν εχουμε Ρωμη στη Ελλαδα .για την οποια ειχε δηλωσει πως γνωριζε τα μηκη και τα γεωγραφικα πλατη και την ιστορια της..
Παλι μας μπερδεψαν λεει η Αγγελικη...ας ειναι τουλαχιστον η συγκριση εγινε με Ιταλια παλι καλα....
Μετα τη επισκεψη μας στο παλατι της βασιλισσας Σαββας, που καπως μπερδευτηκα γιατι νομιζα οτι υπηρξε μονο στην Υεμενη αλλα ειπαμε ,βασιλεια ειναι αυτα απο ανατολη στη δυση ιδρυονται και καταργουνται .....,,,,.
Ετοιμοι για επιστροφη στη πρωτευουσα ξεκουραση μια μερα γιατι απο αυριο ξεκινα το οδοιπορικο στη κοιλαδα της ΟΜΟ .
Να πω οτι αυτη τη φορα ευτυχως και θεση βρηκαμε στο αεροπλανο και εφυγε και μια ωρα ενωριτερα οποτε φτασαμε ΑDDIS ABBEBA γυρω στις 7 το απογευμα.Δεν θα φηναμε να περασει το βραδυ ετσι χλιαρα και αποφασισαμε να παρακολουθησουμε παραδοσιακους χορους και να γευτουμε τα παραδοσιακα εδεσματα. Και εκει που ο νους ταρακουνιεται βλεποντας τους χορευτες να κουνουν μονο ωμους και αυχενα σουρχεται εσενα το ρεβοκρανο και τρεχεις για κολαρο...Τα ματια εχορτασαν αλλα το στομαχι αηδιασε στη γευση της ιγκερα, το τοπικο ψωμι ,που μοιαζει σαν βιτεξ που φουσκωνει στο νερο με μια οξινη γευση απιστευτη...Το Χιλτον μας περιμενει να μας κοιμησει , αναρωτιεμαι αν ειχε και να μας ταισει αλλα δεν ρωτησα...
Ξυπνημα πολυ πρωινο και σημερα... μας περιμενει μια διαδρομη 10 ωρων με τζιπ και ενας ουρανος συνεφιασμενος που μας φοβεριζει,,..
Α α δεν ειναι βροχη, ειναι η ρυπανση, η πολη μας ειναι απο τις πολεις εκεινες που πηραν τα πρωτεια στη ατμοσφαιρικη ρυπανση ...
Η διαδρομη απιστευτα ενδιαφερουσα Εδω στο νοτο κανει την εμφανηση του και λιγι πρασινο, μπανανιες, ακακιες, ευκαλυπτοι. Ενας βιοτοπος που ηταν και υδρο βιοτοπος αλλα λογω της υπεραντλησης εχει ξεραθει, φιλοξενει παρα μα παρα πολλα πουλια τα μονα που εμεινα μεχρι να φυγουν και αυτα κυνηγημενα απο τη δειψα και τα αεροβολα, τα ζωα την εχουν κανει εδω και καιρο, ενω η κυβερνηση της χωρας μενει παγερα αδιαφορη ., ναι σιγα μη σκασει, εδω δεν κανει απολυτως τιποτα για να βελτιωθει η ζωη των πολιτων θα κοιτα τα πουλια και ζωα?
Ανταμα με τα δεκαδες πουλια, εκατομυρια μυγες και κουνουπια, εκατονταδες ρακενδυτα αποστεομενα παιδια να φωναζουν να ποδοπαντουνται σε ενα κατατοπι πισω μας...Και τι φωναζουν? Στυλο μπλουζακια και τελευταια χρηματα, μιας και γνωριζουν πως και να τους δωθουν δεν μπορουν να τα αξιοποιησουν...
Οι κακτοι το μονο φυτο που αντεχει στη ξηρασια και για να πω τη αληθεια και στο μπαλκονι μου , φτανουν αρκετα μετρα σε υψος που τους χρησιμοποιουν για περιφραξη χωραφιων.
Ο κοσμος, πολυς κοσμος και παντα στα ασπρα, ο καθιερωμενος ενδυματολογικος χρωματισμος της χωρας... Ενα συνεχες πηγαινε- ελα σαν ενα σμηνος μελισσων που ψαχνει για λουλουδια και στις ακριες του δρομου με το που παει να δυση ο ηλιος αρχιζουν τη παρελαση χιλιαδες αγελαδες , που αφησαν τα βοσκοτοπια και επιστρεφουν στις στανες.Αρκετεες φορες αναγκαστηκαμε να σταματησουμε στη ακρη του δρομου και για αρκετη ωρα , διδοντας προτεραιοτητα σε αυτη τη κινουμενη θαλασσα... αλλοστε δεν υπηρχε και αλλη επιλογη περαν του ποδοπατηματος που δεν ηταν επιθυμητο απο κανενα μας... Σταματησαμε καθ οδον για καφε αρκετες φορες και φτασαμε στη λιμνη ArbaMunichπου θα διανυχτερευαμε..Στη μια πλευρα της λιμνης λοιπον σε ενα χωραφι, σκορπισμενα κατι μικρα αθλια δωματια χωρις μπανιο ,εκτος και αν η σωληνα που βγαινει στο τοιχο και τρεχει νερο θεωρηθει αξεσουαρ μπανιου,με ενα πλαστικο ροζουλι τριανταφυλλο να διακοσμει ενα ποτηρι και μια κουτα, ολοκληρη κουτα απο προφυλαχτικα πανω στο κρεββατι.. ,επεσε το γελιο της αρκουδας..

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 9
• 10
• 11
• 12
• 13
• …

  Go to chapter

  Go
• 17

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 11 of 17

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[renata]

χονολουλού μου γράφε να μαθαίνομε ..υπέροχη ιστορία!!

 

[ΕΡΣΗ]

Περιμενω με ανυπομονησια τη συνεχεια

 

[xenos]

Πολυ δυναμικη η εισοδος σου στο φορουμ.
Χαιρομαι που μοιραζεσαι μαζι μας τις εμπειριες σου απο αυτους τους δυσκολους προορισμους.

 

[LULLU]

Και το ταξίδι αρχίζει.. , για την ακρίβεια οι προετοιμασίες άρχισαν ένα χρόνο πριν στη Χιλή…,ναι στη Χιλή … έχουμε αυτή τη λόξα εμείς στη παρέα μας… ενώ βρισκόμαστε σε ταξίδι πέφτουν οι προτάσεις , οι ενστάσεις τα προγράμματα για το επόμενο..
Έτσι λοιπόν και για αυτό, γεννήθηκε στη διαδρομή ανάμεσα στο παγετώνα grey και τη έρημο Atacama.. και ακριβώς μετά από ένα χρόνο πάντα Νοέμβρη μήνα για να έχουμε εμείς οι εργαζόμενοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα άδεια 30 εργάσιμων ημερών, βρισκόμαστε νύχτα στο Ελ. Βενιζέλος καθηλωμένοι 6 ώρες , για τη ακρίβεια ξαπλωμένοι πάνω στα καινούργια sleep bag , αναμονής για πτήση στη Φραγκφούρτη από όπου θα πάρουμε τη πτήση για Addis Abeba..
-Πολύ σκληρά ρε παιδάκι μου το πάτωμα εδώ και καταπαγωμενο., κρυοπαγήματα έπαθε ο κωλος μου γαμωτο.., τι υπνόσακο από πούπουλα χήνας και παπαρες μας είπε ο μαγαζάτορας που μας τα πούλησε… ,,λέει η μια από τις 7 χάριτες..
-Που ξέρεις μωρέ , το χώμα στη κοιλάδα Oμο ,θανε πιο μαλακό, μη σου πω λάσπη, και θα πας καλύτερα….
-Όσο σκεφτομαι 6 ώρες αναμονή, 3 ώρες πτήση, άλλες 2 εκεί για τη πτήση Αιθιοπίας τα ισα πίσω μουρχεται να πάω κολυμπώντας ως τη Αφρική…..
-Και επειδή αυτό δεν γίνεται καλή μου παρόλο που είναι ανοιχτές οι θάλασσες , ασχολήσου με το σουντοκου να περάσει η ώρα, ..προτείνει η άλλη που έχει επιδοθεί με μανία σε αυτό το νέο παιχνίδι ,που όλες τη περιπαίξαμε και εγώ μαζί , που ναξερα, ότι θα πάθαινα ακριβώς την ίδια μανία αρκετό καιρό μετά, διαπιστώνοντας ακόμη μια φορά αυτά που μου έλεγε η μάνα μου.. παιδί μου ότι κοροϊδέψεις θα το κουκουλωθείς μόνο το νου σου….
Οι ώρες ατέλειωτες όπως και οι πόνοι στα κόκαλα, ο πονοκέφαλος πράγμα που μας δημιουργεί μια αναστάτωση και μια γενικώς κακή αρχή , μια αρνητική αύρα …
--Κάποιος βάλθηκε να αυξήσει το βαθμό δυσκολίας του ταξιδιού αυτού, αλλά δεν θα του περάσει δεν ξέρει με τι τα έβαλε!!!!!!!! και νασου οι ασπιρίνες και τα αντιφλεγμονώδη να κατρακυλούν τον οισοφάγο..
Επιτέλους στις 9και μισή το βράδυ προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο της AddisAbbeba, ένα αεροδρόμιο παλιό, (είμαστε το 2003, δεν γνωρίζω αν έχει κάτι αλλάξει από τότε ,)σου θυμίζει αμέσως το που είσαι και γιατί είσαι εδώ…
Μετά από τα παραλαβή των αποσκευών που πήρε αρκετή ώρα , το πρώτο πράγμα που ταξιδιώτης αναζητά , είναι να πετύχει ανταλλακτήριο ανοιχτό …,και αφού πετύχαμε και αυτό ευτυχισμένοι και ενθουσιασμένοι που θα ξεκουράσουμε τα πονεμένα οιδηματώδη πόδια μας και θα γεμίσουμε το άδειο σφιγμένο από τη πείνα στομάχι μας στο πεντάστερο Hilton της πρωτεύουσας πήραμε το δρόμο σιγοτραγουδώντας κιόλας.. ..
Εμ δε..!!!!! τι λογαριάζεις χωρίς το ξενοδόχο? Και στη περίπτωση μας , ο ξενοδόχος είπε…
-Η κουζίνα έχει κλείσει…και μάλιστα τόσο δυνατά που σαν να νιώσαμε στα μούτρα το αέρα στο κλείσιμο της…
Ο ρεσεψιονίστ κοιτά τα χαρτιά του και αποφασίζει να μην αφήσει νηστικά 17 άτομα που βρίσκονται στα πόδια του και που έχουν κάνει κράτηση και που τους περίμενε και που γνωρίζει τη ώρα άφιξης.. και έτσι μας οδηγεί στη μισοσκότεινη τραπεζαρία, όπου εξελίχτηκε ο χειρότερος γαστρονομικός εφιάλτης μου…μπροστά μου να παρελάσουν τα κρύα πιάτα τίγκα στο σκόρδο, να ξεκουφαίνομαι από τα μαχαιροπίρουνα τους παφλασμούς των ικανοποιημένων χειλιών και μασητήρων περιμένοντας τη σαλάτα που παρήγγειλα.. και που ποτέ δεν καταδέχτηκε να εμφανιστεί μπρος μου…και ενώ ακόνιζα τη όρεξη για desert πεπεισμένη ότι στα γλυκά δεν υπάρχει σκόρδο , έφαγα δεύτερη πόρτα..
-Κλείσαμε .. και μαζεύουν τα πάντα…
-Μα έχουμε παραγγείλει …
--Φεύγετε… έχουμε κλείσει…και με κοιτά με ένα βλέμμα ανάμεσα του χθες και του αύριο..
-Που να ….και αρχίζω ένα κατεβατό όχι μιας πεινασμένης ταξιδεύτριας και πελάτισσας αλλά μιας πεπειραμένης βορτηγατζίνας που της έκλεψαν τα χαρτιά της φορτωτικής σε συνοριακό σταθμό….
Σέρνω το πεινασμένο κορμί στο δωμάτιο , μεγάλο άνετο και πάω για ένα ζεστό μπάνιο.. και νασου να αναβοσβήνουν νέα λαμπάκια στο θολωμένο μυαλό. Δεν υπάρχουν πετσέτες , δεν υπάρχει χαρτί τουαλέτας… και εξαντλείται η υπομονή μιας ατέλειωτης αναμονής για την εμφάνιση αυτών των αναγκαίων υλικών…Στη χλιαρή αντιμετώπιση του γεγονότος βρέθηκαν μπροστά στη φουρτουνιασμένη μαινόμενη αντίδραση μου…και οι πετσέτες και τα χαρτιά ακούραστα και ασταμάτητα έκαναν το δρομολόγιο προς το δωμάτιο μου πια…

 

[go2dbeach]

Ωραια υποδοχη ειχατε ! Με το καλωσηρθατε στα δυσκολα..ή μηπως δεν αρχισαν καν τα δυσκολα?
Περιμενω με αγωνια τη συνεχεια!!

 

[Rosa]

Εγώ, πάλι, τι κουσούρι κι αυτό? Όσο αυξάνεται ο βαθμός δυσκολίας, τόσο περισσότερο μου αρέσει!....Αν μου το εξηγήσετε.....
Έλα, Lullu, περιμένουμε συνέχεια!!!!

 

[Yorgos]

Μποράβο για την ιστορία, LULLU. Αλλά τι το θέλατε κι εσείς το Χίλτον; Εμείς στην Αντίς μείναμε σε ένα ξενοδοχειάκι, μας κόστισε 5 ευρώπουλα στο κέντρο της πόλης και έιχε και πετσέτες και φαγητό και χαρτί υγείας κι απ' όλα. Περιμένω ιστορίες από την κοιλάδα Όμο...

 

[ΕΡΣΗ]

Ναι και εγω εχω πιασει στασιδι εδω και περιμενω υπομονετικα...

 

[varsa]

και εγω, διπλα στην Ερση καθομαι...

 

[Dafni]

και εγω, διπλα στην Ερση καθομαι...

Στριμωχτήτε λιγάκι κορίτσια να κάτσω κι εγώ....όλοι χωράμε

Lullu σ'ευχαριστούμε που μοιράζεσαι τις εμπειρίες σου από γωνιές του κόσμου που αρκετοι από μας δεν έχουν τολμήσει καν να φανταστούν ότι θα δουν μια μέρα από κοντά....καλή συνέχεια στο γράψιμο.

 

[LULLU]

..Δύσκολη νύχτα και εγω να βρίσκομαι στο μέσον μιας μαινόμενης φωτιάς που καίει το ΙΚΑ ενώ το νερολάστιχο που κρατώ στα χέρια μόνο γαργαλητό προκαλεί στις φλόγες, όταν ένα δυνατό κουδούνισμα με επαναφέρει από τον εφιάλτη, το ξυπνητήρι άρχισε να κτυπά και αντιλαμβάνομαι ότι ο πεινασμένος δεν ονειρεύεται μόνο καρβέλια αλλά βιώνει και πύρινους εφιάλτες…..
Φρέσκες και δροσερές οι συγκάτοικες πάμε για πρωινό και είναι τόση η ανάγκη του καφέ που σχεδόν δεν ακούμε το …σορυ δεν υπάρχετε στη λίστα!!!!!!!!!!
Εγώ μπορεί να ξύπνησα και να γλύτωσα από τον πύρινο εφιάλτη αλλά δεν γλυτώνω από το χθεσινό έργο της φαγοαπαγορευσης που συνεχίζεται σαν ημιτελή επεισόδια τηλεοπτικής σειράς…..τώρα δεν μένει από το να στοιχηματίσουμε ποιο θανε το τέλος και είμαι σίγουρη κατά ένα περίεργο τρόπο πως δεν θανε το δικό μου ….
Αγέρωχες και πεινασμένες μπουκαρουμε δυναμικά στη τραπεζαρία ..και στο πέρασμα μας νιώθουμε το αυστηρό επικριτικό βλέμμα των δεκάδων γιαπωνέζων και γραβατοφορεμένων λευκών μάνατζερ που απολαμβάνουν το πρωινό παρέα με τα λαπ και τα πολύχρωμα ντοσιέ…, γιατί στα χρόνια τούτα η πρωτεύουσα της χώρας πήρε τα ινία από το Ναϊρόμπι και έγινε το κέντρο του εμπορίου των συναντήσεων, των αποφάσεων των συναλλαγών…Μέχρι να λυθεί το μυστήριο της εξαφάνισης μας από τις λίστες της ρεσεψιόν παρατηρώ τη ράτσα των γιαπωνέζων που η μοίρα μου τόχει να τους βλέπω κατά δεκάδες όπου βρεθώ.., τα μαμαμουνια, αυτό το όνομα τους εδόθη από τη Όλγα σε ένα αεροδρόμιο της Βιρμανίας πριν από χρόνια όπου με το που άνοιξε η πύλη ξεχύθηκαν στον αεροδιάδρομο, γλυτώσαμε από το τσαλαπάτημα στο τσάκ, φοβούμενοι μη μείνουν απέξω από το αεροπλάνο, είχαν διαβάσει μάλλον για τις δύσκολες και δύστροπες εσωτερικές πτήσεις της Βιρμανίας.. , με απορία και δόση ζήλειας παρακολουθώ μια παρέα γιαπωνέζες να καταβροχθίζουν τα πάντα, από κρουασάν ως φακόσουπα, φρούτα και γλυκά και είναι τόσο αδύνατες , ακτινογραφία παιδάκι μου…που το βάζουν τόσο φαί γαμωτο?
Ας είναι , ευτυχώς και για μας άρχισε η μέρα να γίνεται καλύτερη, λύθηκε το μυστήριο, μας τάισαν μας πότισαν ένα δυνατό τούρμπο καβουρντισμένο καφέ και επιτέλους πήραμε το δρόμο για το αεροδρόμιο…θα πετάξουμε στη Μπαχα Ντάρ και στη λίμνη Τάνα.. Διασχίζομαι τη Αddis Abbeba για να πάμε αεροδρόμιο και μπροστά μας ξεδιπλώνεται η Τρίτη σε πληθυσμό πόλη της Αφρικής και Τρίτη σε υψόμετρο 2500 μέτρα. Μεγάλοι φαρδιοί δρόμοι, δένδρα , κυρίως ευκάλυπτοι που αντέχουν στη ξηρασία , χιλιάδες σαραβαλιασμένα αυτοκίνητα που μόλις επέζησαν από κραχ τεστ .. Οι Αιθίοπες ψηλοί αγέρωχοι αδύνατοι και οι γυναίκες όμορφες, πολύ όμορφες , καλαλφιαδιασμένες και δίμετρες…με ένα περπάτημα γαζέλας , ανάλαφρο και υπερήφανο …..
Φτάνουμε αεροδρόμιο ,.. εδώ όπως και σε όλη τη Αφρική ο χρόνος δεν έχει καμιά μα καμιά αξία και ο προγραμματισμός δεν είναι και από τα ατού της χώρας. Η Ινδία δεν έχει πια όλα τα πρωτεία επαυτού…και μια άλλη χώρα της υπομονής εμφανίζεται μπροστά μου πράγμα γνώριμο μια και έζησα πριν χρόνια στη διπλανή Σομαλία για αρκετό καιρό..
Ευτυχώς τα μαγαζάκια είναι κλειστά αν και η ώρα είναι 11 και μισή και το shopping therapy δεν ήταν εφικτό… Ηλθε η ώρα επιτέλους της επιβίβασης , μας χώνουν σε ένα δικινητήριο, που ο ένας επιμένει να μην δουλέψει, αρνείται κάθε παράκληση.. περιμένουμε τους τεχνικούς θα το διορθώσουν ως να πείτε κύμινο.. it’s a piece of cake…., μωρέ και κυμινο είπαμε και όλα τα μπαχάρια της Ανατολής κατονομάσαμε αλλά αυτό μουλάρωσε… , η ζέστη , η μυρωδιά των καύσιμων γίνεται αφόρητη μέσα στη καμπίνα…ευτυχώς που ο τεχνικός απεφάνθη ότι δεν φτιάχνει η ζημιά και αλλάξαμε σκάφος…Με αρκετή ώρα καθυστέρηση , επιτέλους πήραμε ύψος και των αμαστιών μας και βρεθήκαμε να αιωρούμαστε πάνω από τη πόλη που έ αλλάξει όψη σιγα σιγα... Οι λαμαρινοσκεπές γυαλίζουν από τις ακτίνες του ήλιου , παράγκες, χωματόδρομοι είναι η άλλη πλευρά μακριά από το κέντρο, από τα κυβερνητικά κτίρια , εδώ οι άνθρωποι δεν έχουν συνέλθει ακόμη από το μακροχρόνιο πόλεμο με τη Ερυθραία, από τη ανομβρία , τη ξηρασία που οδήγησε εδώ τους εσωτερικούς μετανάστες ψάχνοντας για ευκαιρίες δουλειάς…
Κάτω απλώνεται η καλλιεργήσιμη γη, χωρισμένη σε αγροτεμάχια που το καθένα έχει άλλη καλλιέργεια σιτηρών και συνεπώς άλλο χρόνο ωρίμανσης γεγονός που δίδει διαφορετικό χρώμα βλάστησης, δημιουργώντας ένα πελώριο χαλί , πατσγουορκ τεχνικής… Δεν υπάρχουν χωριά με τη καθαρή αρχιτεκτονική έννοια αλλά παντού διασκορπισμένες λαμαρινένιες κατασκευές , καλύβες, παράγκες που συνδέονται μεταξύ τους με μικρά χωμάτινα μονοπάτια .