Αιθιοπία ΑΙΘΙΟΠΙΑ...

[LULLU]

Πρωι -πρωι με τη αυγη που λεει και το τραγουδι φευγουμε για τους καταραχτες του Μπλε Νειλου. Ο Μπλε Νειλος που πηγαζει απο τη λίμνη Τανα, διασχιζει τη Αιθιοπια που μαzι με τον ασπρο Νειλο, σχηματιζουν το γνωστο σε ολους Νειλο που χυνεται στο δελτα της Αιγυπτου.. Και ειναι να απορει και να νευριαζει κανεις , στη σκεψη και διαπιστωση οτι απαγορευεται στους Αιθιοπες η αντληση νερου (οχι η υπεραντληση) απο το ποταμι τους γιατι ετσι εχουν αποφασισει οι μεγαλες δυναμεις ΗΠΑ και αλλοι σε συμφωνια με τη Αιγυπτο.... και οπως λεει και η μανα μου , αλλοιμονο του, που δεν εχει χερια να ξυστει αμοναχος του....
Η διαδρομη μου θυμιζει λιγο απο Σομαλια οχι απο γεωγραφικης πλευρας γιατι δεν υπαρχει καμμια σχεση, αλλα για το ρυθμο και τροπο ζωης, τις ασχολιες, .
Αν και δεν εβρεξε και φετος και η ανομβρια ειναι σκληρη εδω υπαρχει ακομη πρασινο,μονο οι καλλιεργειες εχουν καταστραφει, τα σιτιρα δεν υπαρχουν ουτε φτανουν για τη τοπικη αγορα.
Γυρω μου οι φιγουρες των κατοικων αδυνατες με τη λευκη ενδυμασια και το μπαστουνακι περασμενο πισω στο αυχενα και στηριγμενο στις ωμοπλατες, οδηγουν τα χιλιαδες ζωα ( αγελαδες, κατσικες)μεσα απο το μακρυ χωματηνο δρομο στις στανες ...,μικροι και μεγαλοι, αγορια και κοριτσια βοσκοι και βοσκοπουλες και εκατονταδες ζωντανα που πρεπει να παραμερισουμε για να περασουν....δεν εχω ξαναδει τοσα πολλα ...
--Πες καλε μια καλημερα στις αδελφες σου μου λενε οι καλοκαρδες φιλεναδες....
Παραμερίζοντας τα αγελαδια και κατσικια μπαινουμε στο χωριο TIS ISAT οπου μας περιμενει μια βαρκα να μας βγαλει στην απέναντι όχθη του ποταμου που ακουει στο ονομα Μπλε Νειλος . Η βοη του νερου που γκρεμοτσακιζεται αποτομα απο τα βραχια φτανει στα αυτια μας αλλα για να μπορεσουμε ναχουμε και οπτικη εικονα πρεπει να περπατησουμε για κανενα δεκαλεπτο μεσα απο τα σπαρμενα χωραφια,να ισσοροποισουμε πανω σε γλυστερες πετρες των ρυακιων οσπου να ανοιχτει στα ματια μας το δυναμικο μεγαλειο μιας αφρισμένης υδατινης πτωσης τονων νερου.... Εβδομηντα μετρα υψος και χιλιαδες κυβικα νερο πεφτουν με τετοια ορμη και δυναμη που ειναι αδυνατον να πλησιασεις χωρις να γινεις παπι ακομη και σε αποσταση 500 μετρων...Οι ντοπιοι που αυτοπροσληφθηκαν σαν οδηγοι, μας οδηγουν απο ενα μονοπατι κατω, στο βαθος στη καρδια του καταραχτη , εκει που με δυναμη σκαει το νερο και ξεπηδουν οι αφροι και ενα συνεφο υδατινης ομιχλης απλωνεται παντου,....οι ιδιοι δε ξεναγοι σε κλασμα δευτερολεπτου γινονται και πωλητες των παντων, εικονες, σταυροι αυτοι οι περιφημοι περιτεχνοι σταυροι,πολυχρωμα σαλια και ριχταρια και ψαθινα καλαθια,που πρεπει να καταβαλεις μεγαλη προσπαθεια να μην υποκυψεις στα παζαρια και στις δελεαστικες προτασεις.
Εκτος απο πραματια τουτοι εδω πουλουν και ιστοριες που αγγιζουν τα ορια της φαντασιας και της τραγικοτητας καμμια φορα.
Ο Τafese ο δικος μου οδηγος μετα τη τοπογεωγραφικη ιστορια και ενημερωση μου λεει οτι ειναι 4ετης ιατρικης και χρειαζεται χρηματα για να βγαλει διδακτορικο , θελει χρηματα για τη αιτηση για την εγγραφη στη σχολη, για τα περιοδικα και αυτο εξηγει γιατι κανει χρηση μιας δευτερης ας τη πουμε εργασια....,..,.. ελα σου ομως που δεν καταφερε να απαντησει σε πολυ απλες ερωτησεις ιατρικης, οποτε εγινε φανερο το ολο στημενο θεατρο.. Ετουτοι εδω , καταλαβαν πως το να απλωνεις χερι ζητιανιας μαλλον εχει γινει κουραστικο η δεν ειναι και πολυ επικερδες γιατι ο τουριστας θα δωσει μονο για να καλυψει ενα πιατο φαι, αποφασισαν λοιπον να το παιξουν τυρανισμενοι φτωχοι μελλοντικοι επιστημονες που με τη βοηθεια των πλουσιων κατ αυτους λευκων, θα μπορεσουν να φυγουν απο τη φτωχια της χωρας τους..., και μαλλον ειχαν δει σωστα, αλλιως θα δεις ενα φοιτητη που εργαζεται σκληρα και αλλιως ενα δηλωμενο ζητιανο... ετσι εχουν σκεφτει...... Εδω λοιπον δρα μια οργανωμενη ομαδα που αποτελειται απο παιδια σχολικης ηλικιας που ζητουν λεφτα για βιβλια, φορμες , στολες, και απο δηθεν φοιτητες που δεν εχουν τα διδακτρα, το ενοικιο, το εισητηριο και πολλα αλλα., ολοι αυτοι πλησιαζουν τους τουριστες και οτι βγει,οτι βγαλουν,.. Ειναι δε χαρακτιριστικο γεγονος πως καποιοι με στολες φυλακων η κατι τετοιο , και με ενα μπαστουνι απομακρυνουν αλλους η αλλα παιδια με τη δικαιολογια να μη μας ενοχλουν ταχαμου, ενω αφηνουν αλλους να πλησιασουν και να προσφερουν το οποιο παραμυθι η ιστορια εχουν.... Αυτο ειναι ενα γεγονος που το ειδαμε και το εντοπισαμε απο τη πρωτη στιγμη..
Ο Tafese λοιπον , μολις ζοριστηκε απο τις ερωτησεις μου που ολο και πιο δυσκολες γινονταν και ο λογος ειναι σαφεστατος νομιζω . ,την εκανε με ελαφρα πηδηματακια σιγουρη πως απο εδω και μπρος η πρωτη ερωτηση που θα κανει σε επομενο τουριστα θα ειναι ...τι δουλεια κανετε στη χωρα σας μαμ??
Μεχρι να τελειωσει η επισκεψη στους καταρραχτες κοντεψαμε να υοθετησουμε απο καμμια δεκαρια μαθητες ο καθε ενας,.., εδω η action aid δεν ειχε ελθει ακομη..., επισημα....Το κλου της υποθεσης ειναι και οι στριγκλιες της κυριας Ζωης, μια 80αρας που βρεθηκε στο δρομο μας, καλοδιατηρημενη και ζωηρη και με αντοχες οπως φαινεται αφου μας ακολουθει κατα ποδας ακουραστη, η οποια αντιδρα σε αυτη τη παθητικη σταση ζωης των αφρικανων, δεν αντεχει να τους βλεπει να καθονται σταυροποδι, στις μυτες των ποδιων σε βαθυ καθισμα ,πανω σε πεζουλια η χαμω και κυριως δεν αντεχει τα σκουπίδια που υπαρχουν παντου, φαινεται πως ειναι το πρωτο ταξιδι στη μαυρη ηπειρο και χειρονομωντας τους φωναζει να παρουν μια παρασυρα, σκουπα και να σκουπισουν τους δρομους και τις αυλες....Σε αυτη την υστερια της κυρα Ζωης γιατι περι υστεριας προκειται, ο Πανος της ανακοινωνει πως τη αλλη φορα σε ενα επομενο ταξιδι να φερουμε Hoover σκουπες να μοιρασουμε αντι για φαρμακα και τετραδια...Τα γελια μας δεν λεγονται οπως δεν περιγραφονται και τα νευρα της κυριας που ανυπομονει να βρεθει στο δωματιο της να λουστει να βαλει και τα μπικουτι στο πορτοκαλοκαφε μαλλι , πραγμα που γινεται καθε βραδυ, να ντυθει με αυτα τα παρδαλα χαβανεζικα εμπριμε πουκαμισα με ασορτι παντα και το κολλιε και να παει για βραδυνο....

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• …

  Go to chapter

  Go
• 17

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 17

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[renata]

χονολουλού μου γράφε να μαθαίνομε ..υπέροχη ιστορία!!

 

[ΕΡΣΗ]

Περιμενω με ανυπομονησια τη συνεχεια

 

[xenos]

Πολυ δυναμικη η εισοδος σου στο φορουμ.
Χαιρομαι που μοιραζεσαι μαζι μας τις εμπειριες σου απο αυτους τους δυσκολους προορισμους.

 

[LULLU]

Και το ταξίδι αρχίζει.. , για την ακρίβεια οι προετοιμασίες άρχισαν ένα χρόνο πριν στη Χιλή…,ναι στη Χιλή … έχουμε αυτή τη λόξα εμείς στη παρέα μας… ενώ βρισκόμαστε σε ταξίδι πέφτουν οι προτάσεις , οι ενστάσεις τα προγράμματα για το επόμενο..
Έτσι λοιπόν και για αυτό, γεννήθηκε στη διαδρομή ανάμεσα στο παγετώνα grey και τη έρημο Atacama.. και ακριβώς μετά από ένα χρόνο πάντα Νοέμβρη μήνα για να έχουμε εμείς οι εργαζόμενοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα άδεια 30 εργάσιμων ημερών, βρισκόμαστε νύχτα στο Ελ. Βενιζέλος καθηλωμένοι 6 ώρες , για τη ακρίβεια ξαπλωμένοι πάνω στα καινούργια sleep bag , αναμονής για πτήση στη Φραγκφούρτη από όπου θα πάρουμε τη πτήση για Addis Abeba..
-Πολύ σκληρά ρε παιδάκι μου το πάτωμα εδώ και καταπαγωμενο., κρυοπαγήματα έπαθε ο κωλος μου γαμωτο.., τι υπνόσακο από πούπουλα χήνας και παπαρες μας είπε ο μαγαζάτορας που μας τα πούλησε… ,,λέει η μια από τις 7 χάριτες..
-Που ξέρεις μωρέ , το χώμα στη κοιλάδα Oμο ,θανε πιο μαλακό, μη σου πω λάσπη, και θα πας καλύτερα….
-Όσο σκεφτομαι 6 ώρες αναμονή, 3 ώρες πτήση, άλλες 2 εκεί για τη πτήση Αιθιοπίας τα ισα πίσω μουρχεται να πάω κολυμπώντας ως τη Αφρική…..
-Και επειδή αυτό δεν γίνεται καλή μου παρόλο που είναι ανοιχτές οι θάλασσες , ασχολήσου με το σουντοκου να περάσει η ώρα, ..προτείνει η άλλη που έχει επιδοθεί με μανία σε αυτό το νέο παιχνίδι ,που όλες τη περιπαίξαμε και εγώ μαζί , που ναξερα, ότι θα πάθαινα ακριβώς την ίδια μανία αρκετό καιρό μετά, διαπιστώνοντας ακόμη μια φορά αυτά που μου έλεγε η μάνα μου.. παιδί μου ότι κοροϊδέψεις θα το κουκουλωθείς μόνο το νου σου….
Οι ώρες ατέλειωτες όπως και οι πόνοι στα κόκαλα, ο πονοκέφαλος πράγμα που μας δημιουργεί μια αναστάτωση και μια γενικώς κακή αρχή , μια αρνητική αύρα …
--Κάποιος βάλθηκε να αυξήσει το βαθμό δυσκολίας του ταξιδιού αυτού, αλλά δεν θα του περάσει δεν ξέρει με τι τα έβαλε!!!!!!!! και νασου οι ασπιρίνες και τα αντιφλεγμονώδη να κατρακυλούν τον οισοφάγο..
Επιτέλους στις 9και μισή το βράδυ προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο της AddisAbbeba, ένα αεροδρόμιο παλιό, (είμαστε το 2003, δεν γνωρίζω αν έχει κάτι αλλάξει από τότε ,)σου θυμίζει αμέσως το που είσαι και γιατί είσαι εδώ…
Μετά από τα παραλαβή των αποσκευών που πήρε αρκετή ώρα , το πρώτο πράγμα που ταξιδιώτης αναζητά , είναι να πετύχει ανταλλακτήριο ανοιχτό …,και αφού πετύχαμε και αυτό ευτυχισμένοι και ενθουσιασμένοι που θα ξεκουράσουμε τα πονεμένα οιδηματώδη πόδια μας και θα γεμίσουμε το άδειο σφιγμένο από τη πείνα στομάχι μας στο πεντάστερο Hilton της πρωτεύουσας πήραμε το δρόμο σιγοτραγουδώντας κιόλας.. ..
Εμ δε..!!!!! τι λογαριάζεις χωρίς το ξενοδόχο? Και στη περίπτωση μας , ο ξενοδόχος είπε…
-Η κουζίνα έχει κλείσει…και μάλιστα τόσο δυνατά που σαν να νιώσαμε στα μούτρα το αέρα στο κλείσιμο της…
Ο ρεσεψιονίστ κοιτά τα χαρτιά του και αποφασίζει να μην αφήσει νηστικά 17 άτομα που βρίσκονται στα πόδια του και που έχουν κάνει κράτηση και που τους περίμενε και που γνωρίζει τη ώρα άφιξης.. και έτσι μας οδηγεί στη μισοσκότεινη τραπεζαρία, όπου εξελίχτηκε ο χειρότερος γαστρονομικός εφιάλτης μου…μπροστά μου να παρελάσουν τα κρύα πιάτα τίγκα στο σκόρδο, να ξεκουφαίνομαι από τα μαχαιροπίρουνα τους παφλασμούς των ικανοποιημένων χειλιών και μασητήρων περιμένοντας τη σαλάτα που παρήγγειλα.. και που ποτέ δεν καταδέχτηκε να εμφανιστεί μπρος μου…και ενώ ακόνιζα τη όρεξη για desert πεπεισμένη ότι στα γλυκά δεν υπάρχει σκόρδο , έφαγα δεύτερη πόρτα..
-Κλείσαμε .. και μαζεύουν τα πάντα…
-Μα έχουμε παραγγείλει …
--Φεύγετε… έχουμε κλείσει…και με κοιτά με ένα βλέμμα ανάμεσα του χθες και του αύριο..
-Που να ….και αρχίζω ένα κατεβατό όχι μιας πεινασμένης ταξιδεύτριας και πελάτισσας αλλά μιας πεπειραμένης βορτηγατζίνας που της έκλεψαν τα χαρτιά της φορτωτικής σε συνοριακό σταθμό….
Σέρνω το πεινασμένο κορμί στο δωμάτιο , μεγάλο άνετο και πάω για ένα ζεστό μπάνιο.. και νασου να αναβοσβήνουν νέα λαμπάκια στο θολωμένο μυαλό. Δεν υπάρχουν πετσέτες , δεν υπάρχει χαρτί τουαλέτας… και εξαντλείται η υπομονή μιας ατέλειωτης αναμονής για την εμφάνιση αυτών των αναγκαίων υλικών…Στη χλιαρή αντιμετώπιση του γεγονότος βρέθηκαν μπροστά στη φουρτουνιασμένη μαινόμενη αντίδραση μου…και οι πετσέτες και τα χαρτιά ακούραστα και ασταμάτητα έκαναν το δρομολόγιο προς το δωμάτιο μου πια…

 

[go2dbeach]

Ωραια υποδοχη ειχατε ! Με το καλωσηρθατε στα δυσκολα..ή μηπως δεν αρχισαν καν τα δυσκολα?
Περιμενω με αγωνια τη συνεχεια!!

 

[Rosa]

Εγώ, πάλι, τι κουσούρι κι αυτό? Όσο αυξάνεται ο βαθμός δυσκολίας, τόσο περισσότερο μου αρέσει!....Αν μου το εξηγήσετε.....
Έλα, Lullu, περιμένουμε συνέχεια!!!!

 

[Yorgos]

Μποράβο για την ιστορία, LULLU. Αλλά τι το θέλατε κι εσείς το Χίλτον; Εμείς στην Αντίς μείναμε σε ένα ξενοδοχειάκι, μας κόστισε 5 ευρώπουλα στο κέντρο της πόλης και έιχε και πετσέτες και φαγητό και χαρτί υγείας κι απ' όλα. Περιμένω ιστορίες από την κοιλάδα Όμο...

 

[ΕΡΣΗ]

Ναι και εγω εχω πιασει στασιδι εδω και περιμενω υπομονετικα...

 

[varsa]

και εγω, διπλα στην Ερση καθομαι...

 

[Dafni]

και εγω, διπλα στην Ερση καθομαι...

Στριμωχτήτε λιγάκι κορίτσια να κάτσω κι εγώ....όλοι χωράμε

Lullu σ'ευχαριστούμε που μοιράζεσαι τις εμπειρίες σου από γωνιές του κόσμου που αρκετοι από μας δεν έχουν τολμήσει καν να φανταστούν ότι θα δουν μια μέρα από κοντά....καλή συνέχεια στο γράψιμο.

 

[LULLU]

..Δύσκολη νύχτα και εγω να βρίσκομαι στο μέσον μιας μαινόμενης φωτιάς που καίει το ΙΚΑ ενώ το νερολάστιχο που κρατώ στα χέρια μόνο γαργαλητό προκαλεί στις φλόγες, όταν ένα δυνατό κουδούνισμα με επαναφέρει από τον εφιάλτη, το ξυπνητήρι άρχισε να κτυπά και αντιλαμβάνομαι ότι ο πεινασμένος δεν ονειρεύεται μόνο καρβέλια αλλά βιώνει και πύρινους εφιάλτες…..
Φρέσκες και δροσερές οι συγκάτοικες πάμε για πρωινό και είναι τόση η ανάγκη του καφέ που σχεδόν δεν ακούμε το …σορυ δεν υπάρχετε στη λίστα!!!!!!!!!!
Εγώ μπορεί να ξύπνησα και να γλύτωσα από τον πύρινο εφιάλτη αλλά δεν γλυτώνω από το χθεσινό έργο της φαγοαπαγορευσης που συνεχίζεται σαν ημιτελή επεισόδια τηλεοπτικής σειράς…..τώρα δεν μένει από το να στοιχηματίσουμε ποιο θανε το τέλος και είμαι σίγουρη κατά ένα περίεργο τρόπο πως δεν θανε το δικό μου ….
Αγέρωχες και πεινασμένες μπουκαρουμε δυναμικά στη τραπεζαρία ..και στο πέρασμα μας νιώθουμε το αυστηρό επικριτικό βλέμμα των δεκάδων γιαπωνέζων και γραβατοφορεμένων λευκών μάνατζερ που απολαμβάνουν το πρωινό παρέα με τα λαπ και τα πολύχρωμα ντοσιέ…, γιατί στα χρόνια τούτα η πρωτεύουσα της χώρας πήρε τα ινία από το Ναϊρόμπι και έγινε το κέντρο του εμπορίου των συναντήσεων, των αποφάσεων των συναλλαγών…Μέχρι να λυθεί το μυστήριο της εξαφάνισης μας από τις λίστες της ρεσεψιόν παρατηρώ τη ράτσα των γιαπωνέζων που η μοίρα μου τόχει να τους βλέπω κατά δεκάδες όπου βρεθώ.., τα μαμαμουνια, αυτό το όνομα τους εδόθη από τη Όλγα σε ένα αεροδρόμιο της Βιρμανίας πριν από χρόνια όπου με το που άνοιξε η πύλη ξεχύθηκαν στον αεροδιάδρομο, γλυτώσαμε από το τσαλαπάτημα στο τσάκ, φοβούμενοι μη μείνουν απέξω από το αεροπλάνο, είχαν διαβάσει μάλλον για τις δύσκολες και δύστροπες εσωτερικές πτήσεις της Βιρμανίας.. , με απορία και δόση ζήλειας παρακολουθώ μια παρέα γιαπωνέζες να καταβροχθίζουν τα πάντα, από κρουασάν ως φακόσουπα, φρούτα και γλυκά και είναι τόσο αδύνατες , ακτινογραφία παιδάκι μου…που το βάζουν τόσο φαί γαμωτο?
Ας είναι , ευτυχώς και για μας άρχισε η μέρα να γίνεται καλύτερη, λύθηκε το μυστήριο, μας τάισαν μας πότισαν ένα δυνατό τούρμπο καβουρντισμένο καφέ και επιτέλους πήραμε το δρόμο για το αεροδρόμιο…θα πετάξουμε στη Μπαχα Ντάρ και στη λίμνη Τάνα.. Διασχίζομαι τη Αddis Abbeba για να πάμε αεροδρόμιο και μπροστά μας ξεδιπλώνεται η Τρίτη σε πληθυσμό πόλη της Αφρικής και Τρίτη σε υψόμετρο 2500 μέτρα. Μεγάλοι φαρδιοί δρόμοι, δένδρα , κυρίως ευκάλυπτοι που αντέχουν στη ξηρασία , χιλιάδες σαραβαλιασμένα αυτοκίνητα που μόλις επέζησαν από κραχ τεστ .. Οι Αιθίοπες ψηλοί αγέρωχοι αδύνατοι και οι γυναίκες όμορφες, πολύ όμορφες , καλαλφιαδιασμένες και δίμετρες…με ένα περπάτημα γαζέλας , ανάλαφρο και υπερήφανο …..
Φτάνουμε αεροδρόμιο ,.. εδώ όπως και σε όλη τη Αφρική ο χρόνος δεν έχει καμιά μα καμιά αξία και ο προγραμματισμός δεν είναι και από τα ατού της χώρας. Η Ινδία δεν έχει πια όλα τα πρωτεία επαυτού…και μια άλλη χώρα της υπομονής εμφανίζεται μπροστά μου πράγμα γνώριμο μια και έζησα πριν χρόνια στη διπλανή Σομαλία για αρκετό καιρό..
Ευτυχώς τα μαγαζάκια είναι κλειστά αν και η ώρα είναι 11 και μισή και το shopping therapy δεν ήταν εφικτό… Ηλθε η ώρα επιτέλους της επιβίβασης , μας χώνουν σε ένα δικινητήριο, που ο ένας επιμένει να μην δουλέψει, αρνείται κάθε παράκληση.. περιμένουμε τους τεχνικούς θα το διορθώσουν ως να πείτε κύμινο.. it’s a piece of cake…., μωρέ και κυμινο είπαμε και όλα τα μπαχάρια της Ανατολής κατονομάσαμε αλλά αυτό μουλάρωσε… , η ζέστη , η μυρωδιά των καύσιμων γίνεται αφόρητη μέσα στη καμπίνα…ευτυχώς που ο τεχνικός απεφάνθη ότι δεν φτιάχνει η ζημιά και αλλάξαμε σκάφος…Με αρκετή ώρα καθυστέρηση , επιτέλους πήραμε ύψος και των αμαστιών μας και βρεθήκαμε να αιωρούμαστε πάνω από τη πόλη που έ αλλάξει όψη σιγα σιγα... Οι λαμαρινοσκεπές γυαλίζουν από τις ακτίνες του ήλιου , παράγκες, χωματόδρομοι είναι η άλλη πλευρά μακριά από το κέντρο, από τα κυβερνητικά κτίρια , εδώ οι άνθρωποι δεν έχουν συνέλθει ακόμη από το μακροχρόνιο πόλεμο με τη Ερυθραία, από τη ανομβρία , τη ξηρασία που οδήγησε εδώ τους εσωτερικούς μετανάστες ψάχνοντας για ευκαιρίες δουλειάς…
Κάτω απλώνεται η καλλιεργήσιμη γη, χωρισμένη σε αγροτεμάχια που το καθένα έχει άλλη καλλιέργεια σιτηρών και συνεπώς άλλο χρόνο ωρίμανσης γεγονός που δίδει διαφορετικό χρώμα βλάστησης, δημιουργώντας ένα πελώριο χαλί , πατσγουορκ τεχνικής… Δεν υπάρχουν χωριά με τη καθαρή αρχιτεκτονική έννοια αλλά παντού διασκορπισμένες λαμαρινένιες κατασκευές , καλύβες, παράγκες που συνδέονται μεταξύ τους με μικρά χωμάτινα μονοπάτια .