psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.322
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προετοιμασία και σχεδιασμός
- Αναχώρηση, άφιξη & οι πρώτες βόλτες
- Φωτογραφίες 1ου κεφαλαίου
- Bonjour mon ami
- Φωτογραφίες 2ου κεφαλαίου
- Τα «διάσημα» του Παρισίου
- Φωτογραφίες 3ου κεφαλαίου
- Στη γειτονιά των καλλιτεχνών
- Φωτογραφίες 4ου κεφαλαίου
- Η νύχτα της παραμονής
- Φωτογραφίες 5ου κεφαλαίου
- Χριστούγεννα υπό βροχή
- Φωτογραφίες 6ου κεφαλαίου
- Στο ποτάμι και γύρω από τα νησιά
- Φωτογραφίες 7ου κεφαλαίου
- Μα πόσα αξιοθέατα έχετε ακόμα;
- Φωτογραφίες 8ου κεφαλαίου
- Βόλτες και μπύρες στο Saint-Germain
- Φωτογραφίες 9ου κεφαλαίου
- Οι τελευταίες στιγμές στο Παρίσι & αναχώρηση
- Φωτογραφίες 10ου κεφαλαίου
- Συμπεράσματα - Αποτίμηση - Προτάσεις
- Bonus κεφάλαιο: Έγχρωμη Χριστουγεννιάτικη ιστορία
Στο ποτάμι και γύρω από τα νησιά
Έχοντας πάρει τις ανάσες μου και με κλειστή επιτέλους ομπρέλα κατηφορίζω προς τη Βαστίλη και κινούμαι διαγώνια στη περιοχή που ονομάζεται Arsenal. Όλες μου οι πληροφορίες ανέφεραν ότι έπρεπε οπωσδήποτε να δω τη πλατεία des Vosges, ως μια από τις ωραιότερες πλατείες στο Παρίσι, κάτι που ήταν ευκαιρία μιας και ήμουν αρκετά κοντά.
Τα υπέροχα κτήρια που περιστοιχίζουν αρμονικά την εν λόγω πλατεία δίνουν την πολύ όμορφη αίσθηση, παρόλο που θεωρώ ότι ο χειμωνιάτικος καιρός δεν ευνοεί απόλυτα. Μαθαίνω ότι αποτελεί τη πρώτη σχεδιασμένη πλατεία της πόλης κατά το 17ο αιώνα.
Περνάω κάτω από την είσοδο ανάμεσα στα κτήρια φωτογραφίζοντας καταλήγοντας στη Rue Saint-Antoine, έναν ακόμα καταπληκτικό δρόμο της περιοχής του St Gervais, με πολύ δυνατές εικόνες, όμορφες εκκλησίες και κόσμο κλασσικά …στα ραπιντάδικα.
Ξαναμπαίνω στο σημαντικότερο σημείο της πόλης, στο ιστορικό κέντρο που δε σ’ αφήνει στιγμή να πάρεις τα μάτια σου απ’ αυτό, καθώς όπου και να γυρίσεις το βλέμμα σου έχει κάτι σημαντικό να δεις. Πατάω στη γέφυρα Louis-Philippe και παράλληλα φωτογραφίζω τα τουριστικά πλοία που πραγματοποιούν τις βόλτες τους στο ποτάμι. Σκεφτόμουν κι εγώ να μπω σ’ ένα τέτοιο αλλά τελικά δε το έκανα, προτιμώντας την αγαπημένη μου πάντα λύση του περπατήματος.
Όσο δέος προκαλούν οι εικόνες από το Hôtel de Ville απέναντι, τόση θλίψη προκαλούν αυτές στο καθεδρικό του Notre-Dame, μετά την ανυπολόγιστης αξίας καταστροφή που υπέστη ο ναός τον Απρίλη του 2019. Το μικρό στενάκι ανάμεσα στα σουβενιράδικα και τις λαμαρίνες, έχει αφιερωθεί πλέον σε έκθεση φωτογραφίας σχετικά με τη καταστροφή και την αποκατάσταση της παναγίας των Παρισίων, η οποία βεβαίως και είναι κλειστή για το κοινό.
Είναι ακόμα ένα μέρος που βλέπω αρκετό συγκεντρωμένο κόσμο με αποτέλεσμα να φορέσω τη μάσκα μου, αλλά ακούω κι αρκετά Ελληνικά. Ο κάθε νορμάλ άνθρωπος έχει συνδυασμένο στο μυαλό του τούτο εδώ το μέρος, με κάποια ταινία, κάποιο λογοτεχνικό αριστούργημα ή ακόμα με κάποιο από τα γνωστά παραμύθια. Εγώ πάλι ζητώ από μια παρέα Ασιατών (εγγύηση) να με βγάλει φωτογραφία, τραγουδώντας αυτό το ΕΠΟΣ της μετεφηβικής μου ηλικίας:
Παίρνω την απόφαση να φτάσω κοντά στο νερό και κατεβαίνω τις σκάλες της διπλανής γέφυρας, διαπιστώνοντας ότι δεν είμαι ο μόνος που έχει την ίδια ιδέα. Διασχίζω πλέον κάθετα το μεγάλο νησί σε μια περίπου αντιγραφή της χθεσινοβραδινής μου διαδρομής σε πολύ καλύτερες βέβαια συνθήκες. Βλέπω τη στήλη - σιντριβάνι Fontaine du Châtelet του 1808, ακόμα ένα μνημείο προς τιμήν των εκστρατειών του Βοναπάρτη, καταλαβαίνοντας ότι πρέπει να κάνω αριστερά, συνεχίζοντας παράλληλα με το ποταμό.
Η ευχάριστη έκπληξη είναι ότι το σημείο εκείνο δίπλα στο Σηκουάνα πεζοδρομείται σε μεγάλο βαθμό, δίνοντας μου την ευκαιρία για μια υπέροχη βόλτα που αποδίδει και φωτογραφικά εκτός των άλλων.
Σταματάω προς στιγμήν και παίρνω τηλέφωνο στο σπίτι για ευχές πετυχαίνοντας τους πάνω στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Ζηλεύω και δε το κρύβω, ωστόσο βρίσκομαι σε ένα τόσο υπέροχο μέρος που το ξεχνάω το επόμενο κιόλας δευτερόλεπτο…
Έχοντας πάρει τις ανάσες μου και με κλειστή επιτέλους ομπρέλα κατηφορίζω προς τη Βαστίλη και κινούμαι διαγώνια στη περιοχή που ονομάζεται Arsenal. Όλες μου οι πληροφορίες ανέφεραν ότι έπρεπε οπωσδήποτε να δω τη πλατεία des Vosges, ως μια από τις ωραιότερες πλατείες στο Παρίσι, κάτι που ήταν ευκαιρία μιας και ήμουν αρκετά κοντά.
Τα υπέροχα κτήρια που περιστοιχίζουν αρμονικά την εν λόγω πλατεία δίνουν την πολύ όμορφη αίσθηση, παρόλο που θεωρώ ότι ο χειμωνιάτικος καιρός δεν ευνοεί απόλυτα. Μαθαίνω ότι αποτελεί τη πρώτη σχεδιασμένη πλατεία της πόλης κατά το 17ο αιώνα.
Περνάω κάτω από την είσοδο ανάμεσα στα κτήρια φωτογραφίζοντας καταλήγοντας στη Rue Saint-Antoine, έναν ακόμα καταπληκτικό δρόμο της περιοχής του St Gervais, με πολύ δυνατές εικόνες, όμορφες εκκλησίες και κόσμο κλασσικά …στα ραπιντάδικα.
Ξαναμπαίνω στο σημαντικότερο σημείο της πόλης, στο ιστορικό κέντρο που δε σ’ αφήνει στιγμή να πάρεις τα μάτια σου απ’ αυτό, καθώς όπου και να γυρίσεις το βλέμμα σου έχει κάτι σημαντικό να δεις. Πατάω στη γέφυρα Louis-Philippe και παράλληλα φωτογραφίζω τα τουριστικά πλοία που πραγματοποιούν τις βόλτες τους στο ποτάμι. Σκεφτόμουν κι εγώ να μπω σ’ ένα τέτοιο αλλά τελικά δε το έκανα, προτιμώντας την αγαπημένη μου πάντα λύση του περπατήματος.
Όσο δέος προκαλούν οι εικόνες από το Hôtel de Ville απέναντι, τόση θλίψη προκαλούν αυτές στο καθεδρικό του Notre-Dame, μετά την ανυπολόγιστης αξίας καταστροφή που υπέστη ο ναός τον Απρίλη του 2019. Το μικρό στενάκι ανάμεσα στα σουβενιράδικα και τις λαμαρίνες, έχει αφιερωθεί πλέον σε έκθεση φωτογραφίας σχετικά με τη καταστροφή και την αποκατάσταση της παναγίας των Παρισίων, η οποία βεβαίως και είναι κλειστή για το κοινό.
Είναι ακόμα ένα μέρος που βλέπω αρκετό συγκεντρωμένο κόσμο με αποτέλεσμα να φορέσω τη μάσκα μου, αλλά ακούω κι αρκετά Ελληνικά. Ο κάθε νορμάλ άνθρωπος έχει συνδυασμένο στο μυαλό του τούτο εδώ το μέρος, με κάποια ταινία, κάποιο λογοτεχνικό αριστούργημα ή ακόμα με κάποιο από τα γνωστά παραμύθια. Εγώ πάλι ζητώ από μια παρέα Ασιατών (εγγύηση) να με βγάλει φωτογραφία, τραγουδώντας αυτό το ΕΠΟΣ της μετεφηβικής μου ηλικίας:
Παίρνω την απόφαση να φτάσω κοντά στο νερό και κατεβαίνω τις σκάλες της διπλανής γέφυρας, διαπιστώνοντας ότι δεν είμαι ο μόνος που έχει την ίδια ιδέα. Διασχίζω πλέον κάθετα το μεγάλο νησί σε μια περίπου αντιγραφή της χθεσινοβραδινής μου διαδρομής σε πολύ καλύτερες βέβαια συνθήκες. Βλέπω τη στήλη - σιντριβάνι Fontaine du Châtelet του 1808, ακόμα ένα μνημείο προς τιμήν των εκστρατειών του Βοναπάρτη, καταλαβαίνοντας ότι πρέπει να κάνω αριστερά, συνεχίζοντας παράλληλα με το ποταμό.
Η ευχάριστη έκπληξη είναι ότι το σημείο εκείνο δίπλα στο Σηκουάνα πεζοδρομείται σε μεγάλο βαθμό, δίνοντας μου την ευκαιρία για μια υπέροχη βόλτα που αποδίδει και φωτογραφικά εκτός των άλλων.
Σταματάω προς στιγμήν και παίρνω τηλέφωνο στο σπίτι για ευχές πετυχαίνοντας τους πάνω στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Ζηλεύω και δε το κρύβω, ωστόσο βρίσκομαι σε ένα τόσο υπέροχο μέρος που το ξεχνάω το επόμενο κιόλας δευτερόλεπτο…
Last edited:
