psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.322
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προετοιμασία και σχεδιασμός
- Αναχώρηση, άφιξη & οι πρώτες βόλτες
- Φωτογραφίες 1ου κεφαλαίου
- Bonjour mon ami
- Φωτογραφίες 2ου κεφαλαίου
- Τα «διάσημα» του Παρισίου
- Φωτογραφίες 3ου κεφαλαίου
- Στη γειτονιά των καλλιτεχνών
- Φωτογραφίες 4ου κεφαλαίου
- Η νύχτα της παραμονής
- Φωτογραφίες 5ου κεφαλαίου
- Χριστούγεννα υπό βροχή
- Φωτογραφίες 6ου κεφαλαίου
- Στο ποτάμι και γύρω από τα νησιά
- Φωτογραφίες 7ου κεφαλαίου
- Μα πόσα αξιοθέατα έχετε ακόμα;
- Φωτογραφίες 8ου κεφαλαίου
- Βόλτες και μπύρες στο Saint-Germain
- Φωτογραφίες 9ου κεφαλαίου
- Οι τελευταίες στιγμές στο Παρίσι & αναχώρηση
- Φωτογραφίες 10ου κεφαλαίου
- Συμπεράσματα - Αποτίμηση - Προτάσεις
- Bonus κεφάλαιο: Έγχρωμη Χριστουγεννιάτικη ιστορία
Μα πόσα αξιοθέατα έχετε ακόμα;
Ανεβαίνω τα σκαλιά και με δύο δρασκελιές περνάω το δρόμο «Φρανσουά Μιτεράν» και βρίσκομαι στο προαύλιο ενός από τα πιο γνωστά μουσεία τέχνης -και όχι μόνο- στο κόσμο. Παραδόξως εκείνη τη στιγμή δε συναντώ αρκετούς επισκέπτες, κάτι που αλλάζει μερικά λεπτά αργότερα, ενώ εν τω μεταξύ έχω βρει ένα ακριανό παγκάκι να ξαποστάσω απ’ το περπάτημα της ημέρας.
Η πάγια αντίληψη και η θέση μου για τα μουσεία που συμπεριλαμβάνουν κλεψιμαίικα αντικείμενα είναι πολύ συγκεκριμένη, ωστόσο το Λούβρο το υπερβαίνει όλο αυτό όντας τρομερά πιο πολυδιάστατο με αποτέλεσμα να επιθυμώ σίγουρα να το επισκεφτώ. Ο ήδη περιορισμένος χρόνος όμως δεν επαρκεί, το μειωμένο επίσης ωράριο λειτουργίας δε βοηθάει μιας και η τελευταία επίσκεψη είναι στις 15:00, οπότε το κρίνω σκόπιμο να το αφήσω για την επόμενη φορά.
Κατευθύνομαι λοιπόν προς το παράδεισο των απανταχού ινφλουένσερ, έναν από τους πολλούς που διαθέτει η πόλη, την είσοδο δηλαδή με τη χαρακτηριστική γυάλινη πυραμίδα. Η συντριπτική πλειοψηφία έχει έρθει εδώ για τη βόλτα και τη φωτογραφία απ’ ότι φαίνεται, δεν είμαι ο μόνος. Θαυμάζω το εντυπωσιακό κατά τα άλλα κτήριο με τα περίτεχνα αγάλματα και τους κήπους στη πρόσοψη του όσο απομακρύνομαι και μπαίνω στη μικρή πλατεία du Carrousel.
Μπροστά μου βρίσκεται ακόμα μια αψίδα νεοκλασικής αρχιτεκτονικής προς τιμήν των νικών του Ναπολέοντα (τι περίεργο), η Arc de Triomphe du Carrousel, ευρισκόμενη σε μια φυσική μεγάλη ευθεία με την αντίστοιχη μεγαλύτερη αψίδα. Από κει ξεκινάει και το πάρκο Jardin des Tuileries που σφύζει από ζωή την ώρα αυτή, από το οποίο έτσι κι αλλιώς είχα σκοπό να περάσω. Οι περισσότεροι βέβαια κατευθύνονται προς το λούνα παρκ που έχει στηθεί μέσα στο πολύ όμορφο πάρκο. Εγώ μιας και δε τα συμπαθώ συνεχίζω στην ευθεία και το περνάω ξόφαλτσα. Προτιμώ τις μικρές λιμνούλες με τις πάπιες και τη γαλήνη που προσφέρουν μες τη πολυκοσμία.
Βρίσκομαι στην άλλη έξοδο και τη Place de la Concorde όπου επίσης τη πετυχαίνω με έργα. Είναι το σημείο που οριοθετεί το τέλος του 1ου διαμερίσματος και την αρχή του πολύ μεγαλύτερου 8ου και για άλλη μια φορά στη συγκεκριμένη εκδρομή οι εικόνες είναι μοναδικές, αναγκάζοντας με σε περιστροφή και αμέτρητα πήγαινε – έλα. Βγάζω μερικές από τις καλύτερες φωτογραφίες μου, με αποκορύφωμα αυτή προς τη γεμάτη des Champs-Élysées και την αψίδα του θριάμβου, κάδρο που έχω δει και «ζηλέψει» ουκ ολίγες φορές.
Ανεβαίνω στη γέφυρα de la Concorde προκειμένου να πάρω το δρόμο της επιστροφής και σταματάω για πολλοστή φορά πάνω απ’ το Σηκουάνα, που μοιράζει τα στιγμιότυπα απλόχερα προς το πύργο του Αΐφελ, συνειδητοποιώντας πλέον απόλυτα τι σημαίνει κέντρο του Παρισιού και γιατί γίνεται τόση μεγάλη κουβέντα γι’ αυτή τη πόλη.
Η στιγμή που θα πέσει ο ήλιος δεν αργεί κοντεύοντας 5, οπότε κατευθύνομαι αντίθετα αυτή τη φορά προς την άλλη όχθη του ποταμού, βλέποντας από τη μία τα μουσεία με την εντυπωσιακή τους αρχιτεκτονική κι από την άλλη τα καραβάκια να φορτώνουν κόσμο για τη μίνι κρουαζιέρα, ίσως στην ενδεδειγμένη ώρα.
Ένας πάγκος με ρετρό περιοδικά και εικόνες μου κίνησε τη περιέργεια ώστε να σταματήσω, ενδεχομένως και να ψωνίσω παρόλο που δε καταλάβαινα τίποτα. Πόσο πιο όμορφες μπορούσαν να γίνουν οι εικόνες τις ημέρας;
Ανεβαίνω τα σκαλιά και με δύο δρασκελιές περνάω το δρόμο «Φρανσουά Μιτεράν» και βρίσκομαι στο προαύλιο ενός από τα πιο γνωστά μουσεία τέχνης -και όχι μόνο- στο κόσμο. Παραδόξως εκείνη τη στιγμή δε συναντώ αρκετούς επισκέπτες, κάτι που αλλάζει μερικά λεπτά αργότερα, ενώ εν τω μεταξύ έχω βρει ένα ακριανό παγκάκι να ξαποστάσω απ’ το περπάτημα της ημέρας.
Η πάγια αντίληψη και η θέση μου για τα μουσεία που συμπεριλαμβάνουν κλεψιμαίικα αντικείμενα είναι πολύ συγκεκριμένη, ωστόσο το Λούβρο το υπερβαίνει όλο αυτό όντας τρομερά πιο πολυδιάστατο με αποτέλεσμα να επιθυμώ σίγουρα να το επισκεφτώ. Ο ήδη περιορισμένος χρόνος όμως δεν επαρκεί, το μειωμένο επίσης ωράριο λειτουργίας δε βοηθάει μιας και η τελευταία επίσκεψη είναι στις 15:00, οπότε το κρίνω σκόπιμο να το αφήσω για την επόμενη φορά.
Κατευθύνομαι λοιπόν προς το παράδεισο των απανταχού ινφλουένσερ, έναν από τους πολλούς που διαθέτει η πόλη, την είσοδο δηλαδή με τη χαρακτηριστική γυάλινη πυραμίδα. Η συντριπτική πλειοψηφία έχει έρθει εδώ για τη βόλτα και τη φωτογραφία απ’ ότι φαίνεται, δεν είμαι ο μόνος. Θαυμάζω το εντυπωσιακό κατά τα άλλα κτήριο με τα περίτεχνα αγάλματα και τους κήπους στη πρόσοψη του όσο απομακρύνομαι και μπαίνω στη μικρή πλατεία du Carrousel.
Μπροστά μου βρίσκεται ακόμα μια αψίδα νεοκλασικής αρχιτεκτονικής προς τιμήν των νικών του Ναπολέοντα (τι περίεργο), η Arc de Triomphe du Carrousel, ευρισκόμενη σε μια φυσική μεγάλη ευθεία με την αντίστοιχη μεγαλύτερη αψίδα. Από κει ξεκινάει και το πάρκο Jardin des Tuileries που σφύζει από ζωή την ώρα αυτή, από το οποίο έτσι κι αλλιώς είχα σκοπό να περάσω. Οι περισσότεροι βέβαια κατευθύνονται προς το λούνα παρκ που έχει στηθεί μέσα στο πολύ όμορφο πάρκο. Εγώ μιας και δε τα συμπαθώ συνεχίζω στην ευθεία και το περνάω ξόφαλτσα. Προτιμώ τις μικρές λιμνούλες με τις πάπιες και τη γαλήνη που προσφέρουν μες τη πολυκοσμία.
Βρίσκομαι στην άλλη έξοδο και τη Place de la Concorde όπου επίσης τη πετυχαίνω με έργα. Είναι το σημείο που οριοθετεί το τέλος του 1ου διαμερίσματος και την αρχή του πολύ μεγαλύτερου 8ου και για άλλη μια φορά στη συγκεκριμένη εκδρομή οι εικόνες είναι μοναδικές, αναγκάζοντας με σε περιστροφή και αμέτρητα πήγαινε – έλα. Βγάζω μερικές από τις καλύτερες φωτογραφίες μου, με αποκορύφωμα αυτή προς τη γεμάτη des Champs-Élysées και την αψίδα του θριάμβου, κάδρο που έχω δει και «ζηλέψει» ουκ ολίγες φορές.
Ανεβαίνω στη γέφυρα de la Concorde προκειμένου να πάρω το δρόμο της επιστροφής και σταματάω για πολλοστή φορά πάνω απ’ το Σηκουάνα, που μοιράζει τα στιγμιότυπα απλόχερα προς το πύργο του Αΐφελ, συνειδητοποιώντας πλέον απόλυτα τι σημαίνει κέντρο του Παρισιού και γιατί γίνεται τόση μεγάλη κουβέντα γι’ αυτή τη πόλη.
Η στιγμή που θα πέσει ο ήλιος δεν αργεί κοντεύοντας 5, οπότε κατευθύνομαι αντίθετα αυτή τη φορά προς την άλλη όχθη του ποταμού, βλέποντας από τη μία τα μουσεία με την εντυπωσιακή τους αρχιτεκτονική κι από την άλλη τα καραβάκια να φορτώνουν κόσμο για τη μίνι κρουαζιέρα, ίσως στην ενδεδειγμένη ώρα.
Ένας πάγκος με ρετρό περιοδικά και εικόνες μου κίνησε τη περιέργεια ώστε να σταματήσω, ενδεχομένως και να ψωνίσω παρόλο που δε καταλάβαινα τίποτα. Πόσο πιο όμορφες μπορούσαν να γίνουν οι εικόνες τις ημέρας;
Last edited:
