psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.322
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προετοιμασία και σχεδιασμός
- Αναχώρηση, άφιξη & οι πρώτες βόλτες
- Φωτογραφίες 1ου κεφαλαίου
- Bonjour mon ami
- Φωτογραφίες 2ου κεφαλαίου
- Τα «διάσημα» του Παρισίου
- Φωτογραφίες 3ου κεφαλαίου
- Στη γειτονιά των καλλιτεχνών
- Φωτογραφίες 4ου κεφαλαίου
- Η νύχτα της παραμονής
- Φωτογραφίες 5ου κεφαλαίου
- Χριστούγεννα υπό βροχή
- Φωτογραφίες 6ου κεφαλαίου
- Στο ποτάμι και γύρω από τα νησιά
- Φωτογραφίες 7ου κεφαλαίου
- Μα πόσα αξιοθέατα έχετε ακόμα;
- Φωτογραφίες 8ου κεφαλαίου
- Βόλτες και μπύρες στο Saint-Germain
- Φωτογραφίες 9ου κεφαλαίου
- Οι τελευταίες στιγμές στο Παρίσι & αναχώρηση
- Φωτογραφίες 10ου κεφαλαίου
- Συμπεράσματα - Αποτίμηση - Προτάσεις
- Bonus κεφάλαιο: Έγχρωμη Χριστουγεννιάτικη ιστορία
Οι τελευταίες στιγμές στο Παρίσι & αναχώρηση
Γεμάτος από εικόνες, εντυπώσεις και αλκοόλ πάνω απ’ όλα ελίσσομαι στα στενάκια και κατόπιν κατηφορίζω με γρήγορο ρυθμό τις λεωφόρους st Germain & Monge, διανύοντας τα 2 χιλιόμετρα που με χώριζαν από το ξενοδοχείο μου ποδαράτος, σταθερός δηλαδή στις πεποιθήσεις μου όπως και όλη την υπόλοιπη ημέρα. Μετά αναρωτιόμουν πως έγραψα 50 χιλιόμετρα σε δύο 24ωρα…
Κατέβηκα στο σταθμό του μετρό βγάζοντας τα εισιτήρια για το ερχόμενο πρωί, ένα απλό κι ένα «αεροδρομίου» για το Orly Bus, του οποίου η διαδρομή ήταν η μόνη που γνώριζα με σιγουριά. Έφτασα στο ξενοδοχείο όπου με τη βοήθεια του ευγενικού ρεσεψιονίστ τύπωσα και τα αποτελέσματα του pcr που είχα μαζί μου από Ελλάδα, και ανέβηκα στο δωμάτιο μου για να σβήσω όπως νόμιζα…
Αμ δε, για κανένα λόγο, τι νόημα έχει το ταξίδι χωρίς αυτά, ή τι νόημα έχει τα’ όνειρο χωρίς μικρές νοθείες που λέει κι ο ποιητής. Ποια κούραση και ποια ταλαιπωρία; Πόσες φορές θα περάσω ξανά Χριστούγεννα στη πόλη του φωτός;
Τα περισσότερα απ’ αυτά τα βαρετά κλισέ τα σκεφτόμουν καθώς ντυνόμουν, αλλά και λίγες στιγμές αργότερα ανηφορίζοντας για μια φορά ακόμη το πεζόδρομο Mouffetard με κατεύθυνση τη γνωστή πλατεία, ανεβαίνοντας στο άδειο από κόσμο πλακόστρωτο. Βρίσκω ένα τραπεζάκι έξω στο Café les Arts, δίπλα από μια παρέα φασαριόζων πιτσιρικάδων Γάλλων (που θύμιζαν Ιταλούς σε Ελληνικό νησί) και παραγγέλνω τα κρασιά μου, που ως στιγμής δεν είχα δοκιμάσει. Η βραδιά κλείνει περασμένες μία με το καλύτερο δυνατό τρόπο.
Χωρίς πολύ ύπνο και λίγες ώρες μετά, πριν τις έξι το πρωί είμαι στο δρόμο και μασουλάω κάτι κρουασανάκια που είχα ψωνίσει για πρωινό. Η αναζήτηση μέσου αποδεικνύεται μάταια τέτοια μέρα κάτι που με κάνει να αποφασίσω να το κόψω με τα πόδια μέχρι τη Denfert-Rochereau που αποτελεί και την αφετηρία του Orly Bus, περπατώντας κάτω από γέφυρες, μες το σκοτάδι και το ψιλόβροχο σε όχι ιδανικές συνθήκες, φορτωμένος επίσης με το σακίδιο. Τρώω και μια φρίκη στην οδό Arago, περνώντας έξω από τις φυλακές όπου ακούω για κάποιο λόγο φασαρία και κραυγές των κρατουμένων, χωρίς συνέχεια ευτυχώς, λίγα μέτρα πριν φτάσω με ακόμα ταχύτερο βήμα στη στάση.
Στο αεροδρόμιο επιστρατεύω όλη μου τη μαεστρία και καθησυχάζομαι τελικά από το άγχος όταν κάθομαι στην άδεια πάλι τριάδα του αεροσκάφους της Transavia, μιας και ελέγχθηκαν μεν τα πάντα, αλλά ρόλο έπαιξε τελικά μόνο η ένδειξη Negative στο (Ελληνικό) test. Προσπαθώ ανεπιτυχώς να κλείσω τη σακούλα δίπλα μου καλύτερα, μιας και το Camembert που προμηθεύτηκα από τα καταστήματα παρέα μ’ ένα κρασί απ’ το Μπορντώ μου φαίνεται ότι μυρίζει σ’ όλο το αεροσκάφος. Έτσι δε λένε όμως για τα καλά τυριά;
Επίσης λένε και κάτι άλλο: Τέλος καλό – όλα καλά.
Αυτό σκέφτομαι αφήνοντας για λίγο στην άκρη το βιβλίο μου κοιτάζοντας τη θέα στο παράθυρο πάνω απ’ τα σύννεφα. Όλα πήγαν καλά, πάμε να κάνουμε Χριστούγεννα τώρα και στο σπίτι, μιας και στη Γαλλία τα καταφέραμε.
Γεμάτος από εικόνες, εντυπώσεις και αλκοόλ πάνω απ’ όλα ελίσσομαι στα στενάκια και κατόπιν κατηφορίζω με γρήγορο ρυθμό τις λεωφόρους st Germain & Monge, διανύοντας τα 2 χιλιόμετρα που με χώριζαν από το ξενοδοχείο μου ποδαράτος, σταθερός δηλαδή στις πεποιθήσεις μου όπως και όλη την υπόλοιπη ημέρα. Μετά αναρωτιόμουν πως έγραψα 50 χιλιόμετρα σε δύο 24ωρα…
Κατέβηκα στο σταθμό του μετρό βγάζοντας τα εισιτήρια για το ερχόμενο πρωί, ένα απλό κι ένα «αεροδρομίου» για το Orly Bus, του οποίου η διαδρομή ήταν η μόνη που γνώριζα με σιγουριά. Έφτασα στο ξενοδοχείο όπου με τη βοήθεια του ευγενικού ρεσεψιονίστ τύπωσα και τα αποτελέσματα του pcr που είχα μαζί μου από Ελλάδα, και ανέβηκα στο δωμάτιο μου για να σβήσω όπως νόμιζα…
Αμ δε, για κανένα λόγο, τι νόημα έχει το ταξίδι χωρίς αυτά, ή τι νόημα έχει τα’ όνειρο χωρίς μικρές νοθείες που λέει κι ο ποιητής. Ποια κούραση και ποια ταλαιπωρία; Πόσες φορές θα περάσω ξανά Χριστούγεννα στη πόλη του φωτός;
Τα περισσότερα απ’ αυτά τα βαρετά κλισέ τα σκεφτόμουν καθώς ντυνόμουν, αλλά και λίγες στιγμές αργότερα ανηφορίζοντας για μια φορά ακόμη το πεζόδρομο Mouffetard με κατεύθυνση τη γνωστή πλατεία, ανεβαίνοντας στο άδειο από κόσμο πλακόστρωτο. Βρίσκω ένα τραπεζάκι έξω στο Café les Arts, δίπλα από μια παρέα φασαριόζων πιτσιρικάδων Γάλλων (που θύμιζαν Ιταλούς σε Ελληνικό νησί) και παραγγέλνω τα κρασιά μου, που ως στιγμής δεν είχα δοκιμάσει. Η βραδιά κλείνει περασμένες μία με το καλύτερο δυνατό τρόπο.
Χωρίς πολύ ύπνο και λίγες ώρες μετά, πριν τις έξι το πρωί είμαι στο δρόμο και μασουλάω κάτι κρουασανάκια που είχα ψωνίσει για πρωινό. Η αναζήτηση μέσου αποδεικνύεται μάταια τέτοια μέρα κάτι που με κάνει να αποφασίσω να το κόψω με τα πόδια μέχρι τη Denfert-Rochereau που αποτελεί και την αφετηρία του Orly Bus, περπατώντας κάτω από γέφυρες, μες το σκοτάδι και το ψιλόβροχο σε όχι ιδανικές συνθήκες, φορτωμένος επίσης με το σακίδιο. Τρώω και μια φρίκη στην οδό Arago, περνώντας έξω από τις φυλακές όπου ακούω για κάποιο λόγο φασαρία και κραυγές των κρατουμένων, χωρίς συνέχεια ευτυχώς, λίγα μέτρα πριν φτάσω με ακόμα ταχύτερο βήμα στη στάση.
Στο αεροδρόμιο επιστρατεύω όλη μου τη μαεστρία και καθησυχάζομαι τελικά από το άγχος όταν κάθομαι στην άδεια πάλι τριάδα του αεροσκάφους της Transavia, μιας και ελέγχθηκαν μεν τα πάντα, αλλά ρόλο έπαιξε τελικά μόνο η ένδειξη Negative στο (Ελληνικό) test. Προσπαθώ ανεπιτυχώς να κλείσω τη σακούλα δίπλα μου καλύτερα, μιας και το Camembert που προμηθεύτηκα από τα καταστήματα παρέα μ’ ένα κρασί απ’ το Μπορντώ μου φαίνεται ότι μυρίζει σ’ όλο το αεροσκάφος. Έτσι δε λένε όμως για τα καλά τυριά;
Επίσης λένε και κάτι άλλο: Τέλος καλό – όλα καλά.
Αυτό σκέφτομαι αφήνοντας για λίγο στην άκρη το βιβλίο μου κοιτάζοντας τη θέα στο παράθυρο πάνω απ’ τα σύννεφα. Όλα πήγαν καλά, πάμε να κάνουμε Χριστούγεννα τώρα και στο σπίτι, μιας και στη Γαλλία τα καταφέραμε.
Last edited:
