psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.322
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προετοιμασία και σχεδιασμός
- Αναχώρηση, άφιξη & οι πρώτες βόλτες
- Φωτογραφίες 1ου κεφαλαίου
- Bonjour mon ami
- Φωτογραφίες 2ου κεφαλαίου
- Τα «διάσημα» του Παρισίου
- Φωτογραφίες 3ου κεφαλαίου
- Στη γειτονιά των καλλιτεχνών
- Φωτογραφίες 4ου κεφαλαίου
- Η νύχτα της παραμονής
- Φωτογραφίες 5ου κεφαλαίου
- Χριστούγεννα υπό βροχή
- Φωτογραφίες 6ου κεφαλαίου
- Στο ποτάμι και γύρω από τα νησιά
- Φωτογραφίες 7ου κεφαλαίου
- Μα πόσα αξιοθέατα έχετε ακόμα;
- Φωτογραφίες 8ου κεφαλαίου
- Βόλτες και μπύρες στο Saint-Germain
- Φωτογραφίες 9ου κεφαλαίου
- Οι τελευταίες στιγμές στο Παρίσι & αναχώρηση
- Φωτογραφίες 10ου κεφαλαίου
- Συμπεράσματα - Αποτίμηση - Προτάσεις
- Bonus κεφάλαιο: Έγχρωμη Χριστουγεννιάτικη ιστορία
Βόλτες και μπύρες στο Saint-Germain
Η υπο-περιοχή του Saint-Germain ήταν απ’ αυτές που ήξερα ότι επιβάλλεται να δω στη πόλη, τουλάχιστον ως προς τη βόλτα και τη διασκέδαση πέρα από την ομορφιά της. Έτσι με το σκοτάδι πλέον να κυριαρχεί δε το σκέφτηκα στιγμή στρίβοντας δεξιά προς το 6ο διαμέρισμα, μιας και είχα ανάγκη πλέον από λίγες στιγμές καλοπέρασης, σε συνδυασμό με την εξερεύνηση μιας ακόμα συνοικίας.
Η ιδιότητα του Παρισίου να εναλλάσσεται είναι νομίζω μοναδική. Από τις μεγάλες πολύβουες λεωφόρους στα μικρά στενάκια, κι από τα τεράστιας σημασίας και ιστορίας κτήρια στις πιο απλές καθημερινές γειτονιές σε λίγα μόλις μέτρα. Έχω αφήσει για τα καλά πίσω μου τον Σηκουάνα και κινούμαι στα όμορφα άδεια δρομάκια βλέποντας απλές καθημερινές εικόνες, κατευθυνόμενος μαζί με τη μάζα προς τα κεντρικότερα, που ‘χα ήδη τσεκαρισμένα από τις σημειώσεις μου.
Δεν άργησα να ανακαλύψω τα κύρια σημεία της περιοχής. Καλαίσθητα στολισμένα καφέ κι εστιατόρια κατά μήκος των δρόμων που από τη πολυκοσμία έτειναν να μετατραπούν σε πεζοδρόμους. Η Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα ήταν διάχυτη και σίγουρα δεν έφταιγαν μόνο οι στολισμοί γι’ αυτό.
Συνέχισα να περιπλανιέμαι ρουφώντας εικόνες, στοχεύοντας παράλληλα σε κάποιο μπαρ να ξεδιψάσω, κάτι που ήταν λίγο πιο δύσκολο λόγω ημέρας και ώρας, γι’ αυτό με το που ανακαλύπτω τη pub st Germain δε κωλυσιεργώ, μπουκάροντας και πιάνοντας το πρώτο διαθέσιμο σκαμπό, σε ένα μαγαζί σίγουρα άξιο αναφοράς και ομορφιάς, με πολύ γευστικές βαρελίσιες συν τοις άλλοις που ήρθαν ως βάλσαμο στην όλη κούραση της ημέρας.
Λίγο μετά η συνέχεια με βρίσκει ανάμεσα σε περισσότερα στολισμένα στενάκια μαζί με στοές που εκ πρώτης όψεως δεν είναι εύκολο ν’ ανακαλύψεις, αλλά αν παρατηρήσεις λίγο τον κόσμο που κινείται στη περιοχή γίνεται εφικτό. Φτάνω μέχρι τη πλατεία de l'Odéon και το ομώνυμο θέατρο που φωταγωγημένο όπως ήταν φώναζε από μακριά, επιστρέφοντας και πάλι στη περιοχή που βρισκόμουν νωρίτερα για ένα παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο …Γαλλικό ντονέρ. Όση ώρα παραγγέλνω και πληρώνω το υψηλό σχετικά αντίτιμο, ο ανατολίτης ιδιοκτήτης κάνει πλάκα με δύο αρκετά σουρωμένους Γάλλους που έχουν κατά πως φαίνεται πρόβλημα καταμέτρησης και αντίληψης.
Η αναζήτηση ενός κάδου με φέρνει στο απέναντι στενάκι, με σκοπό να ξεφορτωθώ απλά τα σκουπίδια και να φύγω, η μουσική όμως με τη φωνάρα του Johnny Cash που έρχεται από κάπου με σκαλώνει. Τα βήματα μου πηγαίνουν μηχανικά στο απέναντι πεζοδρόμιο, η μουσική δυναμώνει, το μπαρ με τη μεγάλη αστερόεσσα και το όνομα Tennessee είναι μπροστά μου και με περιμένει, αν και εντελώς άδειο. Καταλαβαίνω αυτομάτως ότι πρόκειται για τις στιγμές που λατρεύω να ζω σε κάθε μου εκδρομή!
Η μία μπύρα διαδέχεται την άλλη στα πλαίσια του happy hour και η συζήτηση με τον μπάρμαν/ιδιοκτήτη ανάβει παρόλο που δε τον καταλαβαίνω απόλυτα… Αντιλαμβάνομαι το λόγο όταν διαπιστώνω πως είναι Ιρλανδός, σε μια απόλυτη αντίθεση με το σκηνικό και το όνομα μπαρ που συνάντησα. Δε πειράζει, τότε είναι που ξεκίνησαν τα καλά, με τον Rory να δίνει τη θέση του στον Johnny και το Ιρλανδέζικο απόσταγμα - κέρασμα να γεμίζει τα σφηνοπότηρα.
-Πως μας βρήκες, με ρωτάει
-Έψαχνα να βρω κάδο για τα σκουπίδια κι έπεσα πάνω σας, απαντάω
Αλήθεια, πως τους βρίσκω πάντα κάτι τέτοιους;
Η υπο-περιοχή του Saint-Germain ήταν απ’ αυτές που ήξερα ότι επιβάλλεται να δω στη πόλη, τουλάχιστον ως προς τη βόλτα και τη διασκέδαση πέρα από την ομορφιά της. Έτσι με το σκοτάδι πλέον να κυριαρχεί δε το σκέφτηκα στιγμή στρίβοντας δεξιά προς το 6ο διαμέρισμα, μιας και είχα ανάγκη πλέον από λίγες στιγμές καλοπέρασης, σε συνδυασμό με την εξερεύνηση μιας ακόμα συνοικίας.
Η ιδιότητα του Παρισίου να εναλλάσσεται είναι νομίζω μοναδική. Από τις μεγάλες πολύβουες λεωφόρους στα μικρά στενάκια, κι από τα τεράστιας σημασίας και ιστορίας κτήρια στις πιο απλές καθημερινές γειτονιές σε λίγα μόλις μέτρα. Έχω αφήσει για τα καλά πίσω μου τον Σηκουάνα και κινούμαι στα όμορφα άδεια δρομάκια βλέποντας απλές καθημερινές εικόνες, κατευθυνόμενος μαζί με τη μάζα προς τα κεντρικότερα, που ‘χα ήδη τσεκαρισμένα από τις σημειώσεις μου.
Δεν άργησα να ανακαλύψω τα κύρια σημεία της περιοχής. Καλαίσθητα στολισμένα καφέ κι εστιατόρια κατά μήκος των δρόμων που από τη πολυκοσμία έτειναν να μετατραπούν σε πεζοδρόμους. Η Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα ήταν διάχυτη και σίγουρα δεν έφταιγαν μόνο οι στολισμοί γι’ αυτό.
Συνέχισα να περιπλανιέμαι ρουφώντας εικόνες, στοχεύοντας παράλληλα σε κάποιο μπαρ να ξεδιψάσω, κάτι που ήταν λίγο πιο δύσκολο λόγω ημέρας και ώρας, γι’ αυτό με το που ανακαλύπτω τη pub st Germain δε κωλυσιεργώ, μπουκάροντας και πιάνοντας το πρώτο διαθέσιμο σκαμπό, σε ένα μαγαζί σίγουρα άξιο αναφοράς και ομορφιάς, με πολύ γευστικές βαρελίσιες συν τοις άλλοις που ήρθαν ως βάλσαμο στην όλη κούραση της ημέρας.
Λίγο μετά η συνέχεια με βρίσκει ανάμεσα σε περισσότερα στολισμένα στενάκια μαζί με στοές που εκ πρώτης όψεως δεν είναι εύκολο ν’ ανακαλύψεις, αλλά αν παρατηρήσεις λίγο τον κόσμο που κινείται στη περιοχή γίνεται εφικτό. Φτάνω μέχρι τη πλατεία de l'Odéon και το ομώνυμο θέατρο που φωταγωγημένο όπως ήταν φώναζε από μακριά, επιστρέφοντας και πάλι στη περιοχή που βρισκόμουν νωρίτερα για ένα παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο …Γαλλικό ντονέρ. Όση ώρα παραγγέλνω και πληρώνω το υψηλό σχετικά αντίτιμο, ο ανατολίτης ιδιοκτήτης κάνει πλάκα με δύο αρκετά σουρωμένους Γάλλους που έχουν κατά πως φαίνεται πρόβλημα καταμέτρησης και αντίληψης.
Η αναζήτηση ενός κάδου με φέρνει στο απέναντι στενάκι, με σκοπό να ξεφορτωθώ απλά τα σκουπίδια και να φύγω, η μουσική όμως με τη φωνάρα του Johnny Cash που έρχεται από κάπου με σκαλώνει. Τα βήματα μου πηγαίνουν μηχανικά στο απέναντι πεζοδρόμιο, η μουσική δυναμώνει, το μπαρ με τη μεγάλη αστερόεσσα και το όνομα Tennessee είναι μπροστά μου και με περιμένει, αν και εντελώς άδειο. Καταλαβαίνω αυτομάτως ότι πρόκειται για τις στιγμές που λατρεύω να ζω σε κάθε μου εκδρομή!
Η μία μπύρα διαδέχεται την άλλη στα πλαίσια του happy hour και η συζήτηση με τον μπάρμαν/ιδιοκτήτη ανάβει παρόλο που δε τον καταλαβαίνω απόλυτα… Αντιλαμβάνομαι το λόγο όταν διαπιστώνω πως είναι Ιρλανδός, σε μια απόλυτη αντίθεση με το σκηνικό και το όνομα μπαρ που συνάντησα. Δε πειράζει, τότε είναι που ξεκίνησαν τα καλά, με τον Rory να δίνει τη θέση του στον Johnny και το Ιρλανδέζικο απόσταγμα - κέρασμα να γεμίζει τα σφηνοπότηρα.
-Πως μας βρήκες, με ρωτάει
-Έψαχνα να βρω κάδο για τα σκουπίδια κι έπεσα πάνω σας, απαντάω
Αλήθεια, πως τους βρίσκω πάντα κάτι τέτοιους;
Last edited:
