psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.322
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προετοιμασία και σχεδιασμός
- Αναχώρηση, άφιξη & οι πρώτες βόλτες
- Φωτογραφίες 1ου κεφαλαίου
- Bonjour mon ami
- Φωτογραφίες 2ου κεφαλαίου
- Τα «διάσημα» του Παρισίου
- Φωτογραφίες 3ου κεφαλαίου
- Στη γειτονιά των καλλιτεχνών
- Φωτογραφίες 4ου κεφαλαίου
- Η νύχτα της παραμονής
- Φωτογραφίες 5ου κεφαλαίου
- Χριστούγεννα υπό βροχή
- Φωτογραφίες 6ου κεφαλαίου
- Στο ποτάμι και γύρω από τα νησιά
- Φωτογραφίες 7ου κεφαλαίου
- Μα πόσα αξιοθέατα έχετε ακόμα;
- Φωτογραφίες 8ου κεφαλαίου
- Βόλτες και μπύρες στο Saint-Germain
- Φωτογραφίες 9ου κεφαλαίου
- Οι τελευταίες στιγμές στο Παρίσι & αναχώρηση
- Φωτογραφίες 10ου κεφαλαίου
- Συμπεράσματα - Αποτίμηση - Προτάσεις
- Bonus κεφάλαιο: Έγχρωμη Χριστουγεννιάτικη ιστορία
Αναχώρηση, άφιξη & οι πρώτες βόλτες
Επιβιβάστηκα με χαρά και ικανοποίηση που για μια ακόμη φορά μέσα σε λίγες μέρες πήγαινα κατευθείαν από τη δουλειά σε ταξίδι, χωρίς καν να προλάβω να το σκεφτώ, μια χαρά που έγινε μεγαλύτερη όταν διαπίστωσα ότι η τριάδα απέναντι μου ήταν εντελώς άδεια, κάνοντας με να μεταφερθώ και να ξαπλωθώ με ταχύτατες κινήσεις λίγο μετά την απογείωση.
Λίγο η συγγραφή, λίγο η ταινία που διάλεξα να δω στο laptop και με τράβηξε σαν σφουγγάρι (Oxford Murders) ούτε κατάλαβα πότε συμπληρώθηκε το τρίωρο πτήσης, απορώντας όταν είδα ξαφνικά φώτα από το φινιστρίνι μου. Προς στιγμή σκέφτηκα «αποκλείεται» , η θέαση όμως του πύργου του Αΐφελ δε μου άφησε περιθώρια αμφιβολίας.
Μα τι μαγικές στιγμές ήταν αυτές; Τι ωραίο νυχτερινό χριστουγεννιάτικο δώρο; Πάνω που η σκέψη μου ήταν ακόμα πίσω στο δύσκολο εργασιακά Δεκέμβρη, τα νέα μέτρα και τους περιορισμούς, ήρθε απ’ το πουθενά αυτή η εικόνα να τα σβήσει μονομιάς όλα! Καταστάσεις και συναισθήματα που μόνο ένα νέο ταξίδι μπορεί να σου δώσει, ασχέτως προορισμού.
Εντυπωσιασμένος όπως ήμουν ούτε κατάλαβα για πότε προσγειωθήκαμε, τροχοδρομήσαμε και κολλήσαμε εν τέλει στη φυσούνα του terminal 3 στο αεροδρόμιο Orly. Πήρα το σακίδιο μου χωρίς βιασύνη και βγήκα έξω τελευταίος, πατώντας κι ένα καυγά με άψογα αγγλοελληνικά μπινελίκια για το καλωσήρθατε με τον υπεύθυνο που επιβίβασε σχεδόν όλη τη πτήση σε ένα λεωφορείο εν καιρώ πανδημίας, θυμίζοντας παστωμένες σαρδέλες στο δρομολόγιο του 31 (Βούλγαρη – Σφαγεία). Κατά τα άλλα ο έλεγχος που περίμενα να περάσω για έγγραφα και πιστοποιητικά δεν έγινε ποτέ, βγαίνοντας έξω σα να μη τρέχει τίποτα.
Ο πολύ καλός καιρός του Παρισίου με ξάφνιασε αναπάντεχα, μιας και στη Θεσσαλονίκη επικρατούσαν αρκετά πιο κρύες θερμοκρασίες, έτσι οι δέκα βαθμοί ήταν ένα πολύ ευχάριστο γεγονός.
H περιπέτεια εύρεσης του οδηγού του transfer κράτησε χονδρικά μία ώρα, κάνοντας με να το μετανιώσω επιτόπου. Οι ακόμα πιο σουρεάλ στιγμές με το δεξιοτίμονο (!) βανάκι ήρθαν να ολοκληρώσουν την έκπληξη. Τέλος καλό – όλα καλά και αφού πήρα μια μικρή γεύση από νυχτερινό Παρίσι στη διαδρομή, γύρω στις 11 ήμουν εν τέλει στο δωμάτιο μου, μασουλώντας ένα σάντουιτς που κουβαλούσα απ’ το σπίτι, κάνοντας παράλληλα σκέψεις αν θα βγω για μια πρώτη βόλτα ή όχι.
Πάλι καλά που δεν άργησα να το αποφασίσω και πολύ, έτσι ετοιμάστηκα γρήγορα παρόλη τη κούραση που κουβαλούσα πάνω μου, παίρνοντας τους άδειους δρόμους για αναγνώριση όχι πολύ μακριά απ’ το ξενοδοχείο μου, καταλήγοντας στο πλακόστρωτο πεζόδρομο της Rue Mouffetard που περνούσε λίγα μέτρα παραδίπλα.
Το όλο μέρος μου φάνηκε για κάποιο λόγο αρκετά οικείο αν και ήσυχο, παρόλο που έβλεπα αρχικά μόνο φαγάδικα με κόσμο που περίμενε υπομονετικά τη σειρά του. Ήμουν σίγουρος ότι θα βρω κάποιο μπαρ παρακάτω αν και η ησυχία δεν έδινε αισιόδοξα μηνύματα.
Η πίστη μου όμως μετουσιώθηκε σε πράξη όταν φτάνοντας στη πλατεία de la Contrescarpe είδα περισσότερο κόσμο και κίνηση. Τι κι αν μερικά από τα μπαράκια ήταν κλειστά προφανώς λόγω εορτών, εγώ βρήκα ένα για το bienvenue στη πόλη και ιδιαίτερα στη Παριζιάνικη νύχτα.
Δεν είχα στο μυαλό μου κάτι συγκεκριμένο, δεν είχα προσδοκίες εν αντιθέσει με άλλες εκδρομές στο τομέα αυτό, ωστόσο μόνο καλή εντύπωση μου έκαναν τα πρώτα καφέ και μπαράκια του Παρισίου που έβλεπα. Καλαίσθητα και πολύ όμορφα, ιδανικά δεμένα με το αστικό τοπίο της περιοχής.
Ιδανική θα έλεγα νύχτα…
- Καλά ακόμα εδώ είσαι; Έξι και τέταρτο πάει η ώρα.
- Πως κάνετε έτσι, δίπλα είναι τ΄ αεροδρόμιο, άντε καλές γιορτές να έχουμε.
Επιβιβάστηκα με χαρά και ικανοποίηση που για μια ακόμη φορά μέσα σε λίγες μέρες πήγαινα κατευθείαν από τη δουλειά σε ταξίδι, χωρίς καν να προλάβω να το σκεφτώ, μια χαρά που έγινε μεγαλύτερη όταν διαπίστωσα ότι η τριάδα απέναντι μου ήταν εντελώς άδεια, κάνοντας με να μεταφερθώ και να ξαπλωθώ με ταχύτατες κινήσεις λίγο μετά την απογείωση.
Λίγο η συγγραφή, λίγο η ταινία που διάλεξα να δω στο laptop και με τράβηξε σαν σφουγγάρι (Oxford Murders) ούτε κατάλαβα πότε συμπληρώθηκε το τρίωρο πτήσης, απορώντας όταν είδα ξαφνικά φώτα από το φινιστρίνι μου. Προς στιγμή σκέφτηκα «αποκλείεται» , η θέαση όμως του πύργου του Αΐφελ δε μου άφησε περιθώρια αμφιβολίας.
Μα τι μαγικές στιγμές ήταν αυτές; Τι ωραίο νυχτερινό χριστουγεννιάτικο δώρο; Πάνω που η σκέψη μου ήταν ακόμα πίσω στο δύσκολο εργασιακά Δεκέμβρη, τα νέα μέτρα και τους περιορισμούς, ήρθε απ’ το πουθενά αυτή η εικόνα να τα σβήσει μονομιάς όλα! Καταστάσεις και συναισθήματα που μόνο ένα νέο ταξίδι μπορεί να σου δώσει, ασχέτως προορισμού.
Εντυπωσιασμένος όπως ήμουν ούτε κατάλαβα για πότε προσγειωθήκαμε, τροχοδρομήσαμε και κολλήσαμε εν τέλει στη φυσούνα του terminal 3 στο αεροδρόμιο Orly. Πήρα το σακίδιο μου χωρίς βιασύνη και βγήκα έξω τελευταίος, πατώντας κι ένα καυγά με άψογα αγγλοελληνικά μπινελίκια για το καλωσήρθατε με τον υπεύθυνο που επιβίβασε σχεδόν όλη τη πτήση σε ένα λεωφορείο εν καιρώ πανδημίας, θυμίζοντας παστωμένες σαρδέλες στο δρομολόγιο του 31 (Βούλγαρη – Σφαγεία). Κατά τα άλλα ο έλεγχος που περίμενα να περάσω για έγγραφα και πιστοποιητικά δεν έγινε ποτέ, βγαίνοντας έξω σα να μη τρέχει τίποτα.
Ο πολύ καλός καιρός του Παρισίου με ξάφνιασε αναπάντεχα, μιας και στη Θεσσαλονίκη επικρατούσαν αρκετά πιο κρύες θερμοκρασίες, έτσι οι δέκα βαθμοί ήταν ένα πολύ ευχάριστο γεγονός.
H περιπέτεια εύρεσης του οδηγού του transfer κράτησε χονδρικά μία ώρα, κάνοντας με να το μετανιώσω επιτόπου. Οι ακόμα πιο σουρεάλ στιγμές με το δεξιοτίμονο (!) βανάκι ήρθαν να ολοκληρώσουν την έκπληξη. Τέλος καλό – όλα καλά και αφού πήρα μια μικρή γεύση από νυχτερινό Παρίσι στη διαδρομή, γύρω στις 11 ήμουν εν τέλει στο δωμάτιο μου, μασουλώντας ένα σάντουιτς που κουβαλούσα απ’ το σπίτι, κάνοντας παράλληλα σκέψεις αν θα βγω για μια πρώτη βόλτα ή όχι.
Πάλι καλά που δεν άργησα να το αποφασίσω και πολύ, έτσι ετοιμάστηκα γρήγορα παρόλη τη κούραση που κουβαλούσα πάνω μου, παίρνοντας τους άδειους δρόμους για αναγνώριση όχι πολύ μακριά απ’ το ξενοδοχείο μου, καταλήγοντας στο πλακόστρωτο πεζόδρομο της Rue Mouffetard που περνούσε λίγα μέτρα παραδίπλα.
Το όλο μέρος μου φάνηκε για κάποιο λόγο αρκετά οικείο αν και ήσυχο, παρόλο που έβλεπα αρχικά μόνο φαγάδικα με κόσμο που περίμενε υπομονετικά τη σειρά του. Ήμουν σίγουρος ότι θα βρω κάποιο μπαρ παρακάτω αν και η ησυχία δεν έδινε αισιόδοξα μηνύματα.
Η πίστη μου όμως μετουσιώθηκε σε πράξη όταν φτάνοντας στη πλατεία de la Contrescarpe είδα περισσότερο κόσμο και κίνηση. Τι κι αν μερικά από τα μπαράκια ήταν κλειστά προφανώς λόγω εορτών, εγώ βρήκα ένα για το bienvenue στη πόλη και ιδιαίτερα στη Παριζιάνικη νύχτα.
Δεν είχα στο μυαλό μου κάτι συγκεκριμένο, δεν είχα προσδοκίες εν αντιθέσει με άλλες εκδρομές στο τομέα αυτό, ωστόσο μόνο καλή εντύπωση μου έκαναν τα πρώτα καφέ και μπαράκια του Παρισίου που έβλεπα. Καλαίσθητα και πολύ όμορφα, ιδανικά δεμένα με το αστικό τοπίο της περιοχής.
Ιδανική θα έλεγα νύχτα…
Last edited: