varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 5.504
- Likes
- 8.039
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Iguazu I
- Iguazu IΙ
- Belo Horizonte - Minas Gerais: Mariana & Ouro Preto
- Photos Ouro Preto και Mariana
- Minas Gerais: Minas da Passagem
- Fazenda do Paraizo
- Περιπέτειες στον δρόμο για το Paraty & Βραδινό Paraty
- Paraty & νησιά
- Ilha Grande
- Rio De Janeiro Ι
- Rio de Janeiro ΙΙ
- Rio de Janeiro III & μια νύχτα στην φαβέλα [I](α.σ.υ.ν.ό.δ.ε.υ.τ.ο.ι)[/I]
- Μια νύχτα στην φαβέλα (συνέχεια)
- Rio de Janeiro IV
- Santa Marta - η αυθεντική εμπειρία
- Rio De Janeiro V
- Επίλογος - "Τudo bem"
Ilha Grande
Ανάμεσα στο Paraty και στο Ριο ντε Τζανέϊρο υπάρχει ένας από τους τελευταίους εναπομείναντες επίγειους παραδείσους που λέγεται Ilha Grande.
Είναι ένα παρθένο τροπικό νησί και αποτελεί προστατευόμενο Εθνικό Πάρκο.
Πώς κατάφερε να μείνει ανέγγιχτο? Γιατί μέχρι το 1994 δεν επιτρεπόταν ούτε να κατοικεί κανείς αλλά ούτε και η ελεύθερη μετακίνηση από/προς το νησί, καθώς εκεί λειτουργούσε φυλακή υψίστης ασφαλείας και πιο πριν ήταν καραντίνα για τους μετανάστες.
Αν μη τι άλλο, ωραιότατο μέρος να εκτίσει κάποιος την ποινή του ή την καραντίνα του!
Για να πάμε στο Ilha Grande πήραμε το φέρυ από το Angra dos Reis. To φέρυ δεν είναι αυτό που έχουμε στο μυαλό μας από την Ελλάδα, πιο πολύ θαλάσσιο ταξί θα το έλεγες με πολλές θέσεις (καμιά 50αριά) και δεν μεταφέρει αυτοκίνητα αφού δεν επιτρέπονται στο νησί.
Μετά βίας στριμώξαμε τα πράγματά μας ανάμεσα στα μπαγκάζια των άλλων τουριστών και στα ψώνια των ντόπιων... οι ντόπιοι πάνε στο Angra dos Reis για τα ψώνια τους καθώς στο Ilha Grande δεν υπάρχει ούτε σούπερ μάρκετ.
Μετά από μια σύντομη διαδρομή με το φέρυ φτάσαμε στo λιμάνι-πρωτεύουσα Abraao.
Αποβιβαστήκαμε και ξεκινήσαμε να βρούμε το δωμάτιό μας.
Στην αρχή το να σέρνουμε τις χειραποσκευές μας πάνω στον πλακόστρωτο παραλιακό δρόμο ήταν εύκολο και διασκεδαστικό αφού χαζεύαμε τριγύρω μας.
Τα πράγματα δυσκόλεψαν όταν αναγκαστήκαμε να στρίψουμε στον εσωτερικό δρόμο του νησιού που ήταν χωματόδρομος και τα μπαγκάζια σέρνονταν πιο δύσκολα. Ωστόσο το να βλέπουμε ξυπόλητα πιτσιρίκια να τρέχουν, να παίζουν ποδόσφαιρο και να μας πετάνε την μπάλα στο κεφάλι γελώντας, είχε την πλάκα του.
Το λέβελ δυσκολίας ανέβηκε κι άλλο στο σημείο όπου ο χωματόδρομος τελειώνει. Εκεί αναγκαστικά πρέπει να φορτωθείς όλα σου τα υπάρχοντα και να περπατήσεις από την αμμουδιά ενώ βουλιάζεις σε κάθε σου βήμα.
Για κερασάκι στην τούρτα το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής προς τον ξενώνα ήταν μια τεράστια ανηφόρα γιατί είχαμε κλείσει δωμάτιο στην κορυφή του βουνού.
Φτάνοντας ξέπνοοι και καταϊδρωμένοι, η ρεσεψιονίστ μας έβαλε να καθίσουμε, μας έφερε νερά και ως άλλη πάστα-φλώρα θυμήθηκε να μας πει "μα καλά γιατί δεν μας είπατε ότι έρχεστε να στείλουμε τον κύριο τάδε με το καρότσι του να μεταφέρει τις αποσκευές σας?" ...Τι να της απαντήσεις τώρα? Πώς μόλις χτες της είχαμε επιβεβαιώσει την ώρα που θα ερχόμασταν και μας έστειλε οδηγίες για το πώς θα βρούμε το κατάλυμα?
Ο ξενώνας ωστόσο ήταν μια μαγεία… χωμένος στην πλαγιά του βουνού, μέσα στο τροπικό δάσος και με πανοραμική θέα σε όλο τον κόλπο.
Βάλαμε αμέσως μαγιό, πήραμε τις πετσέτες μας και ξεκινήσαμε για εξερεύνηση. Κατηφορίσαμε τον δρόμο που πριν είχαμε ανέβει αγκομαχώντας και φτάσαμε στην θάλασσα. Ακριβώς κάτω από τους ξενώνες γινόταν χαμός: κόσμος που έπαιζε ποδόσφαιρο (άντρες-γυναίκες, μικροί-μεγάλοι), άλλοι άκουγαν μουσικές και χόρευαν, άλλοι έπιναν, φλέρταραν και γελούσαν δυνατά. Ωραία τα party vibes αλλά εμείς θέλαμε κάτι πιο ήσυχο και κυρίως να ανακαλύψουμε το νησί.
Έτσι, ξεκινήσαμε να περπατάμε αρχικά παραλία-παραλία, στη συνέχεια ανηφορίσαμε σε ένα μονοπάτι στο βουνό, μετά το μονοπάτι μας έβαλε μέσα στο πυκνό δάσος για να καταλήξουμε τελικά σε έναν μικρό κολπίσκο όπου ήταν "κρυμμένη" μια φανταστική παραλία. Ο κόσμος που είχε καταφέρει να φτάσει μέχρι εδώ ελάχιστος και έτσι ήμασταν σχεδόν πριβέ.
Μείναμε μέχρι αργά το απόγευμα και σε όλο τον δρόμο της επιστροφής βλέπαμε τον ήλιο να δύει και να λούζει το Abraao στα χρώματα του πορτοκαλί και του χρυσού.
To βράδι το νησί ησύχαζε... πυρσοί άναβαν στην παραλία, μπορούσες να κάτσεις για φαγητό ή ποτό πάνω στην άμμο με την θάλασσα να σκάει στα πόδια σου. Φάγαμε θαλασσινά υπό τις μελωδίες live μουσικής και βολτάραμε στο νησί μέχρι που δεν άντεχαν άλλο τα πόδια μας.
- - -
Την επόμενη μέρα κάναμε εκδρομή με σκάφος ώστε να ανακαλύψουμε τις παραλίες του νησιού που είναι άπειρες και δεν είναι προσβάσιμες με άλλον τρόπο αφού, όπως ανέφερα, δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα.
Tο ποιες θα καταφέρεις να προσεγγίσεις εξαρτάται από τον καιρό. Πάντως όλες έχουν καταπράσινα και κρυστάλλινα νερά, πορτοκαλί αμμουδιά και τόσο πυκνή τροπική βλάστηση που σχεδόν μπαίνει μέσα στο νερό.
Σε κάποιες παραλίες ήμασταν εντελώς μόνοι μας, δεν ξέρω πώς συνέβη αυτό... ειδικά σε μία από τις πιο "διάσημες" την Praia dos Meros πραγματικά δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε πώς ήταν δυνατόν να μην υπάρχουν άλλοι τουρίστες.
Σε κάποια στάση μας, εκτός από κολύμπι κάναμε και πεζοπορία μέσα στο δάσος και ήταν μια ονειρική διαδρομή ακούγοντας πουλιά και μαϊμούδες, προσπερνώντας ένα εγκαταλειμμένο σχολείο και φτάνοντας τελικά σε μία από τις παλαιότερες εκκλησίες όλης της Βραζιλίας, στην μέση του πουθενά.
Αν και είχαμε προγραμματίσει να μείνουμε παραπάνω στο Ilha Grande αναγκαστήκαμε να φύγουμε νωρίτερα δυστυχώς... Η υγρασία του Paraty είχε πυροδοτήσει τον αλλεργικό μου βήχα και εδώ έγινε ακόμη χειρότερος. Η υγρασία στο νησί είναι κάτι το φοβερό, άτομα με άσθμα δεν ξέρω αν καταφέρουν να την παλέψουν. Εγώ δεν άντεξα και φύγαμε εσπευσμένα για Ριο.
Ωστόσο, αν δεν υπάρχει ανάλογο θέμα υγείας, το Ilha Grande προσφέρεται άνετα και για μία εβδομάδα... είναι ένας μαγικός τόπος!
Ανάμεσα στο Paraty και στο Ριο ντε Τζανέϊρο υπάρχει ένας από τους τελευταίους εναπομείναντες επίγειους παραδείσους που λέγεται Ilha Grande.
Είναι ένα παρθένο τροπικό νησί και αποτελεί προστατευόμενο Εθνικό Πάρκο.
Πώς κατάφερε να μείνει ανέγγιχτο? Γιατί μέχρι το 1994 δεν επιτρεπόταν ούτε να κατοικεί κανείς αλλά ούτε και η ελεύθερη μετακίνηση από/προς το νησί, καθώς εκεί λειτουργούσε φυλακή υψίστης ασφαλείας και πιο πριν ήταν καραντίνα για τους μετανάστες.
Αν μη τι άλλο, ωραιότατο μέρος να εκτίσει κάποιος την ποινή του ή την καραντίνα του!
Για να πάμε στο Ilha Grande πήραμε το φέρυ από το Angra dos Reis. To φέρυ δεν είναι αυτό που έχουμε στο μυαλό μας από την Ελλάδα, πιο πολύ θαλάσσιο ταξί θα το έλεγες με πολλές θέσεις (καμιά 50αριά) και δεν μεταφέρει αυτοκίνητα αφού δεν επιτρέπονται στο νησί.
Μετά βίας στριμώξαμε τα πράγματά μας ανάμεσα στα μπαγκάζια των άλλων τουριστών και στα ψώνια των ντόπιων... οι ντόπιοι πάνε στο Angra dos Reis για τα ψώνια τους καθώς στο Ilha Grande δεν υπάρχει ούτε σούπερ μάρκετ.
Μετά από μια σύντομη διαδρομή με το φέρυ φτάσαμε στo λιμάνι-πρωτεύουσα Abraao.
Αποβιβαστήκαμε και ξεκινήσαμε να βρούμε το δωμάτιό μας.
Στην αρχή το να σέρνουμε τις χειραποσκευές μας πάνω στον πλακόστρωτο παραλιακό δρόμο ήταν εύκολο και διασκεδαστικό αφού χαζεύαμε τριγύρω μας.
Τα πράγματα δυσκόλεψαν όταν αναγκαστήκαμε να στρίψουμε στον εσωτερικό δρόμο του νησιού που ήταν χωματόδρομος και τα μπαγκάζια σέρνονταν πιο δύσκολα. Ωστόσο το να βλέπουμε ξυπόλητα πιτσιρίκια να τρέχουν, να παίζουν ποδόσφαιρο και να μας πετάνε την μπάλα στο κεφάλι γελώντας, είχε την πλάκα του.
Το λέβελ δυσκολίας ανέβηκε κι άλλο στο σημείο όπου ο χωματόδρομος τελειώνει. Εκεί αναγκαστικά πρέπει να φορτωθείς όλα σου τα υπάρχοντα και να περπατήσεις από την αμμουδιά ενώ βουλιάζεις σε κάθε σου βήμα.
Για κερασάκι στην τούρτα το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής προς τον ξενώνα ήταν μια τεράστια ανηφόρα γιατί είχαμε κλείσει δωμάτιο στην κορυφή του βουνού.
Φτάνοντας ξέπνοοι και καταϊδρωμένοι, η ρεσεψιονίστ μας έβαλε να καθίσουμε, μας έφερε νερά και ως άλλη πάστα-φλώρα θυμήθηκε να μας πει "μα καλά γιατί δεν μας είπατε ότι έρχεστε να στείλουμε τον κύριο τάδε με το καρότσι του να μεταφέρει τις αποσκευές σας?" ...Τι να της απαντήσεις τώρα? Πώς μόλις χτες της είχαμε επιβεβαιώσει την ώρα που θα ερχόμασταν και μας έστειλε οδηγίες για το πώς θα βρούμε το κατάλυμα?
Ο ξενώνας ωστόσο ήταν μια μαγεία… χωμένος στην πλαγιά του βουνού, μέσα στο τροπικό δάσος και με πανοραμική θέα σε όλο τον κόλπο.
Βάλαμε αμέσως μαγιό, πήραμε τις πετσέτες μας και ξεκινήσαμε για εξερεύνηση. Κατηφορίσαμε τον δρόμο που πριν είχαμε ανέβει αγκομαχώντας και φτάσαμε στην θάλασσα. Ακριβώς κάτω από τους ξενώνες γινόταν χαμός: κόσμος που έπαιζε ποδόσφαιρο (άντρες-γυναίκες, μικροί-μεγάλοι), άλλοι άκουγαν μουσικές και χόρευαν, άλλοι έπιναν, φλέρταραν και γελούσαν δυνατά. Ωραία τα party vibes αλλά εμείς θέλαμε κάτι πιο ήσυχο και κυρίως να ανακαλύψουμε το νησί.
Έτσι, ξεκινήσαμε να περπατάμε αρχικά παραλία-παραλία, στη συνέχεια ανηφορίσαμε σε ένα μονοπάτι στο βουνό, μετά το μονοπάτι μας έβαλε μέσα στο πυκνό δάσος για να καταλήξουμε τελικά σε έναν μικρό κολπίσκο όπου ήταν "κρυμμένη" μια φανταστική παραλία. Ο κόσμος που είχε καταφέρει να φτάσει μέχρι εδώ ελάχιστος και έτσι ήμασταν σχεδόν πριβέ.
Μείναμε μέχρι αργά το απόγευμα και σε όλο τον δρόμο της επιστροφής βλέπαμε τον ήλιο να δύει και να λούζει το Abraao στα χρώματα του πορτοκαλί και του χρυσού.
To βράδι το νησί ησύχαζε... πυρσοί άναβαν στην παραλία, μπορούσες να κάτσεις για φαγητό ή ποτό πάνω στην άμμο με την θάλασσα να σκάει στα πόδια σου. Φάγαμε θαλασσινά υπό τις μελωδίες live μουσικής και βολτάραμε στο νησί μέχρι που δεν άντεχαν άλλο τα πόδια μας.
- - -
Την επόμενη μέρα κάναμε εκδρομή με σκάφος ώστε να ανακαλύψουμε τις παραλίες του νησιού που είναι άπειρες και δεν είναι προσβάσιμες με άλλον τρόπο αφού, όπως ανέφερα, δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα.
Tο ποιες θα καταφέρεις να προσεγγίσεις εξαρτάται από τον καιρό. Πάντως όλες έχουν καταπράσινα και κρυστάλλινα νερά, πορτοκαλί αμμουδιά και τόσο πυκνή τροπική βλάστηση που σχεδόν μπαίνει μέσα στο νερό.
Σε κάποιες παραλίες ήμασταν εντελώς μόνοι μας, δεν ξέρω πώς συνέβη αυτό... ειδικά σε μία από τις πιο "διάσημες" την Praia dos Meros πραγματικά δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε πώς ήταν δυνατόν να μην υπάρχουν άλλοι τουρίστες.
Σε κάποια στάση μας, εκτός από κολύμπι κάναμε και πεζοπορία μέσα στο δάσος και ήταν μια ονειρική διαδρομή ακούγοντας πουλιά και μαϊμούδες, προσπερνώντας ένα εγκαταλειμμένο σχολείο και φτάνοντας τελικά σε μία από τις παλαιότερες εκκλησίες όλης της Βραζιλίας, στην μέση του πουθενά.
Αν και είχαμε προγραμματίσει να μείνουμε παραπάνω στο Ilha Grande αναγκαστήκαμε να φύγουμε νωρίτερα δυστυχώς... Η υγρασία του Paraty είχε πυροδοτήσει τον αλλεργικό μου βήχα και εδώ έγινε ακόμη χειρότερος. Η υγρασία στο νησί είναι κάτι το φοβερό, άτομα με άσθμα δεν ξέρω αν καταφέρουν να την παλέψουν. Εγώ δεν άντεξα και φύγαμε εσπευσμένα για Ριο.
Ωστόσο, αν δεν υπάρχει ανάλογο θέμα υγείας, το Ilha Grande προσφέρεται άνετα και για μία εβδομάδα... είναι ένας μαγικός τόπος!
Last edited by a moderator: