Βραζιλία ΒΡΑΖΙΛΙΑ- Ακολουθώντας το "Μονοπάτι του Χρυσού"

[varioAthens]

Ilha Grande

Ανάμεσα στο Paraty και στο Ριο ντε Τζανέϊρο υπάρχει ένας από τους τελευταίους εναπομείναντες επίγειους παραδείσους που λέγεται Ilha Grande.
Είναι ένα παρθένο τροπικό νησί και αποτελεί προστατευόμενο Εθνικό Πάρκο.

Πώς κατάφερε να μείνει ανέγγιχτο? Γιατί μέχρι το 1994 απαγορευόταν όχι μόνο το να κατοικείς αλλά και η ελεύθερη μετακίνηση από/προς το νησί αφού εκεί λειτουργούσε φυλακή υψίστης ασφαλείας και πολύ πιο πριν ήταν καραντίνα για τους μετανάστες.
Αν μη τι άλλο, ωραιότατο μέρος να εκτίσει κάποιος την ποινή του ή την καραντίνα του!

Για να πάμε στο Ilha Grande έπρεπε να πάρουμε το φέρυ από το Angra dos Reis. To φέρυ δεν είναι αυτό που έχουμε στο μυαλό μας από την Ελλάδα, ένα τεράστιο πλοίο με υπόγειο πάρκινγκ για αυτοκίνητα, δεν μοιάζει ούτε καν με την περίφημη "παντόφλα". Το φέρυ για Ίλα Γκράντε μεταφέρει μόνο ανθρώπους, καμιά 50αριά επιβάτες και θυμίζει περισσότερο θαλάσσιο ταξί.
Θα ρωτήσει κανείς: "Και τα αυτοκίνητα πώς πάνε?". Μα αυτό είναι το καλύτερο! Στο νησί δεν επιτρέπονται αυτοκίνητα.
Μπήκαμε λοιπόν στο φέρυ, μετά βίας στριμώξαμε τα πράγματά μας ανάμεσα στα μπαγκάζια των άλλων τουριστών και στα ψώνια των ντόπιων... οι ντόπιοι πάνε στο Angra dos Reis για τα ψώνια τους καθώς στο Ilha Grande δεν υπάρχει ούτε σούπερ μάρκετ.

Μετά από μια σύντομη διαδρομή φτάσαμε στo λιμάνι και πρωτεύουσα Abraao.

Αποβιβαστήκαμε και ξεκινήσαμε να βρούμε το δωμάτιό μας.
Στην αρχή το να σέρνουμε τις χειραποσκευές μας πάνω στον πλακόστρωτο παραλιακό δρόμο ήταν εύκολο και διασκεδαστικό αφού χαζεύαμε τριγύρω μας.
Τα πράγματα δυσκόλεψαν όταν αναγκαστήκαμε να στρίψουμε στον εσωτερικό δρόμο του νησιού που ήταν χωματόδρομος και τα μπαγκάζια σέρνονταν πιο δύσκολα. Ωστόσο το να βλέπουμε ξυπόλητα πιτσιρίκια να τρέχουν, να παίζουν ποδόσφαιρο και να μας πετάνε την μπάλα στο κεφάλι γελώντας, είχε την πλάκα του.
Το λέβελ δυσκολίας ανέβηκε κι άλλο στο σημείο όπου ο χωματόδρομος τελειώνει. Εκεί αναγκαστικά πρέπει να φορτωθείς όλα σου τα υπάρχοντα και να περπατήσεις από την αμμουδιά ενώ βουλιάζεις σε κάθε σου βήμα.
Για κερασάκι στην τούρτα το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής προς τον ξενώνα ήταν μια τεράστια ανηφόρα γιατί είχαμε κλείσει δωμάτιο στην κορυφή του βουνού.

Φτάνοντας ξέπνοοι και καταϊδρωμένοι, η ρεσεψιονίστ μας έβαλε να καθίσουμε, μας έφερε νερά και ως άλλη "πάστα-φλώρα" θυμήθηκε να μας πει "μα καλά γιατί δεν μας είπατε ότι έρχεστε να στείλουμε τον κύριο τάδε με το καρότσι του να μεταφέρει τις αποσκευές σας?" ...Τι να της απαντήσεις τώρα? Πώς μόλις χτες της είχαμε επιβεβαιώσει την ώρα που θα φτάναμε και μας έστειλε αναλυτικότατες οδηγίες για το πώς θα βρούμε το κατάλυμα?

Ο ξενώνας ωστόσο ήταν μια μαγεία… χωμένος στην πλαγιά του βουνού, μέσα στο τροπικό δάσος και με πανοραμική θέα σε όλο τον κόλπο. Ωστόσο, μια εσάνς μούχλας αναδιδόταν από το δωμάτιο.

Φορέσαμε αμέσως μαγιό, πήραμε τις πετσέτες μας και ξεκινήσαμε για εξερεύνηση. Κατηφορίσαμε τον δρόμο που πριν είχαμε ανέβει αγκομαχώντας και φτάσαμε στην θάλασσα. Ακριβώς κάτω από τους ξενώνες γινόταν χαμός: κόσμος που έπαιζε ποδόσφαιρο (άντρες-γυναίκες, μικροί-μεγάλοι), άλλοι άκουγαν μουσικές και χόρευαν, άλλοι έπιναν, φλέρταραν και γελούσαν δυνατά. Ωραία τα party vibes αλλά εμείς θέλαμε κάτι πιο ήσυχο και κυρίως να ανακαλύψουμε το νησί.

Έτσι, ξεκινήσαμε να περπατάμε αρχικά παραλία-παραλία, στη συνέχεια ο δρόμος ανηφόριζε και ξεμάκραινε από την θάλασσα... βρεθήκαμε να περπατάμε σε ένα μονοπάτι στο βουνό, το μονοπάτι μας έβαζε όλο και περισσότερο μέσα στο δάσος που ήταν τόσο πυκνό που έμοιαζε εκεί μέσα σαν να είχε ήδη νυχτώσει. Συνεχίσαμε κι άλλο μέχρι που φτάσαμε σε ένα ξέφωτο και ακριβώς από κάτω μας βρισκόταν ένας μικρός ορμίσκος όπου ήταν "κρυμμένη" μια φανταστική παραλία. Ο κόσμος που είχε καταφέρει να φτάσει μέχρι εδώ ήταν ελάχιστος οπότε την απολαύσαμε σχεδόν πριβέ.

Μείναμε μέχρι αργά το απόγευμα και σε όλο τον δρόμο της επιστροφής βλέπαμε τον ήλιο να δύει και να λούζει το Abraao στα χρώματα του πορτοκαλί και του χρυσού.

To βράδι το νησί ησύχαζε... πυρσοί άναβαν στην παραλία, μπορούσες να κάτσεις για φαγητό ή ποτό σε μαγαζάκια πάνω στην άμμο με την θάλασσα να σκάει στα πόδια σου. Φάγαμε θαλασσινά, ακούσαμε live μουσική και βολτάραμε στο νησί μέχρι που δεν άντεχαν άλλο τα πόδια μας.
- - -
Την επόμενη μέρα κάναμε εκδρομή με σκάφος ώστε να ανακαλύψουμε τις παραλίες του νησιού που είναι άπειρες και δεν είναι προσβάσιμες με άλλον τρόπο αφού, όπως ήδη ανέφερα, δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα.
Tο ποιες θα καταφέρεις να προσεγγίσεις εξαρτάται από τον καιρό. Πάντως όλες έχουν κρυστάλλινα, καταπράσινα νερά, πορτοκαλί αμμουδιά και τόσο πυκνή τροπική βλάστηση που σχεδόν μπαίνει μέσα στο νερό.

Σε κάποιες παραλίες ήμασταν εντελώς μόνοι μας, δεν ξέρω πώς συνέβη αυτό... ειδικά σε μία από τις πιο "διάσημες" την Praia dos Meros πραγματικά δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε πώς ήταν δυνατόν να μην υπάρχουν άλλοι τουρίστες.

Σε κάποια στάση μας, εκτός από κολύμπι κάναμε και πεζοπορία μέσα στο δάσος και ήταν μια ονειρική διαδρομή ακούγοντας πουλιά και μαϊμούδες, προσπερνώντας ένα εγκαταλειμμένο σχολείο και φτάνοντας τελικά σε μία από τις παλαιότερες εκκλησίες όλης της Βραζιλίας, στην μέση του πουθενά.

Αν και είχαμε προγραμματίσει να μείνουμε παραπάνω στο Ilha Grande δυστυχώς αναγκαστήκαμε να φύγουμε εσπευσμένα μια μέρα νωρίτερα... Η υγρασία του Paraty είχε πυροδοτήσει τον αλλεργικό μου βήχα και εδώ έγινε τρισχειρότερος. Η μούχλα που είχε διαποτίσει όλα τα έπιπλα, τις πόρτες και τα κλινοσκεπάσματα του δωματίου και την ανέπνεα όλη την νύχτα ενώ κοιμόμουν, με διέλυσε κυριολεκτικά. Αλλά δεν ήταν έτσι μόνο το δικό μας κατάλυμμα, είναι χαρακτηριστικό όλου του νησιού. Το να φύγουμε ήταν μονόδρομος...
Ωστόσο, αν δεν υπάρχει ανάλογο θέμα υγείας, το Ilha Grande προσφέρεται άνετα και για μία εβδομάδα διακοπών... είναι ένας μαγικός τόπος!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 10
• 11
• 12
• 13
• 14
• …

  Go to chapter

  Go
• 20

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 12 of 20

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[go2dbeach]

Ωωωωω Τέλεια!
Πριν από μερικούς μήνες είχα βρει εισιτήρια για Ριο με 500 ευρώ και δεν ξέρω γιατί δεν τα έκλεισα.
Παραμένει πολύ ψηλά στα μέρη που θέλω να πάω, οπότε περιμένω με αγωνία τη συνέχεια

 

[varioAthens]

Ωωωωω Τέλεια!
Πριν από μερικούς μήνες είχα βρει εισιτήρια για Ριο με 500 ευρώ και δεν ξέρω γιατί δεν τα έκλεισα.
Παραμένει πολύ ψηλά στα μέρη που θέλω να πάω, οπότε περιμένω με αγωνία τη συνέχεια

Αχ δεν ειναι μονο το Ριο... στις παραλιες του Ιλα Γραντε και του Παρατυ ξαναβρηκα τον 25χρονο παραλιοπληκτο εαυτο μου

 

[go2dbeach]

Αχ δεν ειναι μονο το Ριο... στις παραλιες του Ιλα Γραντε και του Παρατυ ξαναβρηκα τον 25χρονο παραλιοπληκτο εαυτο μου

Ωχ μη μου λες τέτοια! Μην αργήσεις τη συνέχεια! Και φωτογραφίες ε?

 

[varioAthens]

Θα κανω τα δεοντα

 

[varioAthens]

Mια φορά κι έναν καιρό ήταν οι Bandeirantes.
Αυτοί ήταν Πορτογάλοι εξερευνητές και τυχοδιώκτες που τον 17ο αιώνα ξεκίνησαν από το Sao Paulo να εξερευνήσουν το αχαρτογράφητο εσωτερικό της Βραζιλίας. Αναζητούσαν χρυσό, πολύτιμους λίθους, σκλάβους και ακόμα περισσότερη γη για το πορτογαλικό στέμμα.
Στις αποστολές τους, που κρατούσαν μήνες, υποδούλωσαν πολλούς αυτόχθονες, κατέκτησαν εδάφη και ανακάλυψαν χρυσό και διαμάντια στα βουνά του Minas Gerais (Μινάς Ζεράις).

Στη συνέχεια, αυτά τα "καλόπαιδα" οι Πορτογάλοι υποχρέωσαν τους σκλάβους να φτιάξουν ορυχεία στο Minas Gerais και να κάνουν τις εξορύξεις του χρυσού και των διαμαντιών, με σκοπό να τα στέλνουν στην Πορτογαλία.
Πώς όμως θα μετέφεραν τα πολύτιμα “λάφυρα” από τα βουνά μέχρι τις ακτές της Βραζιλίας όπου θα τα φόρτωναν στα πλοία? Έβαλαν τους σκλάβους να φτιάξουν ΚΑΙ δρόμο.

Έτσι, φτιάχτηκε η “Estrada Real” (ο "Βασιλικός Δρόμος") που αρχικά συνέδεε το Οuro Preto με το λιμάνι του Paraty. Αυτό ήταν το "παλιό μονοπάτι" ενώ αργότερα προστέθηκαν κι άλλα (ένα που έφτανε στο Ρίο και τα υπόλοιπα που συνέδεαν τα χωριά του Minas Gerais μεταξύ τους).

H Estrada Real αποτελεί μια ιστορική διαδρομή-"βουτιά" στο παρελθόν της Βραζιλίας και παρουσιάζει μεγάλο ταξιδιωτικό ενδιαφέρον.
Αποφασίσαμε να την εντάξουμε στο ταξίδι μας και να ακολουθήσουμε κι εμείς την διαδρομή που ακολουθούσε τότε ο χρυσός: από τα ορυχεία στα βουνά του Minas Gerais και μέσω της ενδοχώρας να καταλήξουμε στο Παρατύ.

Βέβαια, για να είναι όλοι ευχαριστημένοι στην οικογένεια, αναγκάστηκα (μετά λύπης μου) να αφαιρέσω χωριά από το Minas Gerais ώστε να μπουν στο πρόγραμμα και παραλίες (για τους έφηβους), οι Καταρράκτες (για τον husband) και φυσικά το Ρίο (κατά γενική απαίτηση).

Το ταξίδι στην Βραζιλία ήταν δύσκολο να οργανωθεί και γιατί δεν έβρισκα πολλές πληροφορίες για όλα τα μέρη που θέλαμε, και γιατί μιλάμε για τεράστιες αποστάσεις, και γιατί είναι τα πάντα πολύ πολύ ακριβά. Οπότε χρειάστηκε έξτρα προσπάθεια για να τα συμπεριλάβουμε όλα και να τα φέρουμε στα μέτρα μας.
Για παράδειγμα ο Αμαζόνιος, που είναι πολύ ψηλά στο bucket list μου, έφυγε με συνοπτικές διαδικασίες λόγω δυσθεώρητου κόστους και των πολλών ημερών που απαιτούσε.
Για τα υπόλοιπα, επιστρατεύθηκε, μέσω γνωστών μας, κόσμος και κοσμάκης στην Βραζιλία για να μας βοηθήσει... πήρε φωτιά το WhatsApp και όσο μιλάγαμε μαζί τους τόσο πιο πολύ μας εντυπωσίαζε η ζεστασιά, η ευγένεια και η φιλικότητα αυτού του λαού.

 

[varioAthens]

Μετά κόπων και βασάνων φτιάξαμε ένα ενδεικτικό πρόγραμμα.
Για φάση "οδηγός/ξεναγός", πρακτική που μας έχει βολέψει αφάνταστα σε προηγούμενα ταξίδια μας, ούτε λόγος στην Βραζιλία. Μιλάμε για απίστευτη ακρίβεια: τιμές που ξεκινάνε από 300USD/άτομο/μέρα.
Ωστόσο, προέκυψε από το πουθενά μια απίστευτη βοήθεια.

Ο husband έχει έναν συνάδελφο στην Ισπανία, τον Oriol που είναι υπεύθυνος για τον τομέα της Λατινικής Αμερικής και κάθε 1,5-2 μήνες βρίσκεται στο Sao Paulo λόγω της δουλειάς. Με αυτόν μιλάνε σχεδόν κάθε μέρα τηλεφωνικώς και υπάρχει αμοιβαία συμπάθεια. Σε μία από τις συζητήσεις τους, ενώ μιλούσαν για τα καλοκαιρινά τους σχέδια, ανέφερε ο husband στον Oriol ότι προγραμματίζουμε την Βραζιλία αλλά δυσκολευόμαστε να βρούμε ξενοδοχεία, μεταφορές, ξεναγό (τουλάχιστον για το Ρίο τον θέλαμε οπωσδήποτε)... εκείνη την στιγμή ο Oriol δεν είπε τίποτα, αλλά μετά από 3-4 μέρες επανήλθε με πολύ ευχάριστα νέα: "αν πηγαίνατε Sao Paulo θα μπορούσα να βοηθήσω περισσότερο αλλά δυστυχώς δεν πάτε εκεί, ούτε για Ιγκουασού-Παρατύ-Ίλα Γκράντε γνωρίζω κάποιον ΑΛΛΑ κανόνισα αν θέλετε να πάτε στο Ρίο στο ξενοδοχείο που συνεργάζομαι ,να έχετε έκπτωση ενώ στο Μπέλο Οριζόντε υπάρχει φίλος πολύ καλού μου φίλου που θα χαρεί να σας φιλοξενήσει. Επίσης, ο ίδιος παράλληλα με την κανονική δουλειά του κάνει ως 2η δουλειά τον ξεναγό και οδηγό. Αν βάλετε τις βενζίνες, μετά χαράς να σας πάει από Μπέλο Οριζόντε στο Μινάς Ζεράις κι από εκεί Παρατύ, εάν είναι Σαββατοκυριάκο".
Δεν το πιστεύαμε!
Στο σπίτι του ανθρώπου δεν δεχτήκαμε να μείνουμε, αλλά η προοπτική να πάμε παρέα την διαδρομή Μπέλο Οριζόντε-Μινάς Ζεράις-Παρατύ ήταν σαν μάννα εξ' ουρανού.

Αναθαρρήσαμε και στρωθήκαμε στην δουλειά. Επικοινωνία με τον φίλο του φίλου, ονόματι Harrold, επικοινωνία με το ξενοδοχείο στο Ριο, αναζήτηση εσωτερικών πτήσεων-ξενοδοχείων κ.λ.π. ... ούτε καταλάβαμε πότε έφτασε η μέρα της αναχώρησης και ένα ωραίο μεσημέρι του Ιουλίου απογειωθήκαμε από το Ελ. Βενιζέλος για το τεράστιο ταξίδι 3 πτήσεων, 18 ωρών στον αέρα, 26 ωρών συνολικά στα αεροδρόμια και τελικό προορισμό το Iguazu.

 

[varioAthens]

Iguazu I

Kαθώς το αεροπλάνο αρχίζει να κατεβαίνει με κατεύθυνση το αεροδρόμιο του Foz Iguazu αυτό που βλέπεις είναι μια ατελείωτη καταπράσινη πεδιάδα που την διασχίζει ο ποταμός Iguazu. Μάταια κολλήσαμε όλοι πάνω στα παράθυρα ψάχνοντας να δούμε το σημείο που ο ποταμός πέφτει σχηματίζοντας τους διάσημους καταρράκτες. Έπρεπε να κάνουμε λίγη υπομονή ακόμα για να τους δούμε.

Είχαμε κανονίσει με το που θα φτάναμε στο Foz να επισκεφθούμε την βραζιλιάνικη πλευρά, κατευθείαν από το αεροδρόμιο. Έτσι κι αλλιώς η βραζιλιάνικη δεν απαιτεί τόσες ώρες περιήγησης όσες η αργεντίνικη πλευρά.
Είχαμε βρει έναν ταξιτζή από το trip advisor (που εκτελούσε και χρέη tour operator, όπως οι περισσότεροι στο Foz απ' ότι κατάλαβα) ο οποίος θα μας παραλάμβανε από το αεροδρόμιο, θα μας μετέφερε στο Πάρκο (θα κράταγε τις χειραποσκευές μας στο αυτοκίνητο για να μην τις σέρνουμε) και μετά θα μας πήγαινε και στο ξενοδοχείο. Μ' έναν σμπάρο 4 τρυγόνια.

Παρά τις 3 πτήσεις, τις αναμονές στα αεροδρόμια και την έλλειψη ύπνου, είχαμε πολλή ενέργεια και καλή διάθεση που έγινε ακόμα καλύτερη όταν βρήκαμε τον άνθρωπό μας, έναν συμπαθέστατο και πάρα πολύ χαμογελαστό τύπο, η καλύτερη πρώτη εντύπωση για τους βραζιλιάνους.

Φτάσαμε στο Πάρκο μεσημέρι. Κατεβαίνοντας από το αυτοκίνητο, το πρώτο που ακούσαμε ήταν ο ήχος... και αμέσως μετά είδαμε το θαύμα! Απίστευτο θέαμα!

Ένιωσα το ίδιο δέος που έβλεπα κάποτε στα μάτια του μπαμπά μου όταν μίλαγε για το Ιγκουασού. Δεινός ταξιδευτής και κοσμογυρισμένος μας έλεγε πάντα ότι η πιο δυνατή ταξιδιωτική του εμπειρία ήταν όταν στάθηκε απέναντι από τους Καταρράκτες. Για να μας τονίσει δε, το πόσο μεγαλειώδεις είναι δεν παρέλειπε κάθε φορά να μας αναφέρει την περιβόητη φράση "Poor Niagara" που είχε πει χαρακτηριστικά η Έλινορ Ρούσβελτ όταν τους είχε πρωτοαντικρύσει.
Και κάπως έτσι μαγικά, ήταν σαν να ένιωσα την παρουσία του μπαμπά μου ξανά δίπλα μου παρόλο που τον έχω χάσει...

Στην βραζιλιάνικη μεριά, παίρνεις ένα μονοπάτι που έχεις τους Καταρράκτες συνεχώς απέναντί σου. Δεν χορταίναμε το θέαμα καθώς περπατούσαμε και ειδικά έτσι όπως έλουζε ο μεσημεριανός ήλιος το τοπίο με ένα ζεστό χρυσαφένιο χρώμα.
Κάποια στιγμή, στο τέλος της διαδρομής φτάνεις πια δίπλα στους Καταρράκτες, τόσο δίπλα που είναι σαν να έχει πιάσει δυνατή βροχή.
Ανεβήκαμε στην γέφυρα που υπάρχει και ήταν σαν να αιωρούμασταν ανάμεσα στους Καταρράκτες και το κενό.
Ο θόρυβος ήταν εκκωφαντικός και φυσικά γίναμε μούσκεμα από την απίστευτη ορμή του νερού.

Μετά από ώρα πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το αυτοκίνητο, κι αυτό γιατί θα έκλεινε πια το Πάρκο.
Ευτυχώς φτάσαμε γρήγορα στο ξενοδοχείο μιας και είχαμε κλείσει ένα εκεί κοντά, και όχι στην πόλη.
Προτιμήσαμε την απομόνωση και την ερημιά. Και η αλήθεια είναι ότι ήταν πολύ όμορφη εμπειρία το να βρίσκεσαι μέσα στην απόλυτη ησυχία της νυχτερινής φύσης και να βλέπεις τον έναστρο ουρανό πίνοντας την πρώτη καϊπιρίνια το ταξιδιού.

 

[go2dbeach]

Υπερθέαμα οι καταρράκτες! Όσες φωτο και να δεις, ότι κι αν σου διηγηθούν, φαντάζομαι το να βρεθείς εκεί είναι απερίγραπτο!

 

[varioAthens]

Υπερθέαμα οι καταρράκτες! Όσες φωτο και να δεις, ότι κι αν σου διηγηθούν, φαντάζομαι το να βρεθείς εκεί είναι απερίγραπτο!

Ισχυει! Και φαντασου οτι η αλλη πλευρα (της Αργεντινης) μου φανηκε ακομα πιο εντυπωσιακη.

 

[ANASTAPAP]

Iguazu I

Kαθώς το αεροπλάνο αρχίζει να κατεβαίνει με κατεύθυνση το αεροδρόμιο του Foz Iguazu αυτό που βλέπεις είναι μια ατελείωτη καταπράσινη πεδιάδα που την διασχίζει ο ποταμός Iguazu. Μάταια κολλήσαμε όλοι πάνω στα παράθυρα ψάχνοντας να δούμε το σημείο που ο ποταμός πέφτει σχηματίζοντας τους διάσημους καταρράκτες. Έπρεπε να κάνουμε λίγη υπομονή ακόμα για να τους δούμε.

Είχαμε κανονίσει με το που θα φτάναμε στο Foz να επισκεφθούμε την βραζιλιάνικη πλευρά, κατευθείαν από το αεροδρόμιο. Έτσι κι αλλιώς η βραζιλιάνικη δεν απαιτεί τόσες ώρες περιήγησης όσες η αργεντίνικη πλευρά.
Είχαμε βρει έναν ταξιτζή από το trip advisor (που εκτελούσε και χρέη tour operator, όπως οι περισσότεροι στο Foz απ' ότι κατάλαβα) ο οποίος θα μας παραλάμβανε από το αεροδρόμιο, θα μας μετέφερε στο Πάρκο (θα κράταγε τις χειραποσκευές μας στο αυτοκίνητο για να μην τις σέρνουμε) και μετά θα μας πήγαινε και στο ξενοδοχείο. Μ' έναν σμπάρο 4 τρυγόνια.

Παρά τις 3 πτήσεις, τις αναμονές στα αεροδρόμια και την έλλειψη ύπνου, είχαμε πολλή ενέργεια και καλή διάθεση που έγινε ακόμα καλύτερη όταν βρήκαμε τον άνθρωπό μας, έναν συμπαθέστατο και πάρα πολύ χαμογελαστό τύπο, η καλύτερη πρώτη εντύπωση για τους βραζιλιάνους.

Φτάσαμε στο Πάρκο μεσημέρι. Κατεβαίνοντας από το αυτοκίνητο, το πρώτο που ακούσαμε ήταν ο ήχος... και αμέσως μετά είδαμε το θαύμα! Απίστευτο θέαμα!

Ένιωσα το ίδιο δέος που έβλεπα κάποτε στα μάτια του μπαμπά μου όταν μίλαγε για το Ιγκουασού. Δεινός ταξιδευτής και κοσμογυρισμένος μας έλεγε πάντα ότι η πιο δυνατή ταξιδιωτική του εμπειρία ήταν όταν στάθηκε απέναντι από τους Καταρράκτες. Για να μας τονίσει δε, το πόσο μεγαλειώδεις είναι δεν παρέλειπε κάθε φορά να μας αναφέρει την περιβόητη φράση "Poor Niagara" που είχε πει χαρακτηριστικά η Έλινορ Ρούσβελτ όταν τους είχε πρωτοαντικρύσει.
Και κάπως έτσι μαγικά, ήταν σαν να ένιωσα την παρουσία του μπαμπά μου ξανά δίπλα μου παρόλο που τον έχω χάσει...

Στην βραζιλιάνικη μεριά, παίρνεις ένα μονοπάτι που έχεις τους Καταρράκτες συνεχώς απέναντί σου. Δεν χορταίναμε το θέαμα καθώς περπατούσαμε και ειδικά έτσι όπως έλουζε ο μεσημεριανός ήλιος το τοπίο με ένα ζεστό χρυσαφένιο χρώμα.
Κάποια στιγμή, στο τέλος της διαδρομής φτάνεις πια δίπλα στους Καταρράκτες, τόσο δίπλα που είναι σαν να έχει πιάσει δυνατή βροχή.
Ανεβήκαμε στην γέφυρα που υπάρχει και ήταν σαν να αιωρούμασταν ανάμεσα στους Καταρράκτες και το κενό.
Ο θόρυβος ήταν εκκωφαντικός και φυσικά γίναμε μούσκεμα από την απίστευτη ορμή του νερού.

Μετά από ώρα πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το αυτοκίνητο, κι αυτό γιατί θα έκλεινε πια το Πάρκο.
Ευτυχώς φτάσαμε γρήγορα στο ξενοδοχείο γιατί είχαμε κλείσει ένα εκεί κοντά, και όχι στην πόλη.
Προτιμήσαμε την απομόνωση και την ερημιά. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι ήταν πολύ όμορφα να βρίσκεσαι μέσα στην απόλυτη ησυχία της νυχτερινής φύσης και να βλέπεις τον έναστρο ουρανό πίνοντας την πρώτη καϊπιρίνια το ταξιδιού.

View attachment 451000 View attachment 451001 View attachment 451002 View attachment 451003
View attachment 451004

Καλημέρα!πολύ ωραία η περιγραφή σου και οι εικόνες που μας μεταφέρεις,ελπίζω να βρεθούμε στην επερχόμενη κοπή της πίτας και να μου δώσεις tips,καθώς θα βρεθώ εκεί(καλως εχόντων)το Σεπτέμβριο..

 

[varioAthens]

Καλημέρα!πολύ ωραία η περιγραφή σου και οι εικόνες που μας μεταφέρεις,ελπίζω να βρεθούμε στην επερχόμενη κοπή της πίτας και να μου δώσεις tips,καθώς θα βρεθώ εκεί(καλως εχόντων)το Σεπτέμβριο..

Σε ευχαριστω πολυ. Πολυ ευχαριστως σε ο,τι μπορω να βοηθησω! Με το καλο να πας!

Υ.Γ. κοβουμε πιτα;;;