Βραζιλία ΒΡΑΖΙΛΙΑ- Ακολουθώντας το "Μονοπάτι του Χρυσού"

[varioAthens]

Rio de Janeiro IV

H επόμενη μέρα, Κυριακή, μας βρήκε κατάκοπους.
Κάτι που ήμασταν στο πόδι όλη την προηγούμενη μέρα, κάτι οι ατελείωτες αναμονές στο Sugarloaf, κάτι οι νυχτερινές μας περιπέτειες, ε μια κάποια κούραση μας βγήκε οπότε αποφασίσαμε να ρίξουμε ρυθμούς και να ακολουθήσουμε ένα πιο χαλαρό πρόγραμμα.

H μέρα ήταν ηλιόλουστη και θύμιζε καλοκαίρι... όλοι είχαν ξεχυθεί στην παραλία. Άλλοι έτρεχαν, άλλοι έπαιζαν beach volley, άλλοι beach soccer... Οι καριόκας έχουν "τρέλα" με την φυσική άσκηση και ειδικά στην παραλία, ακόμα και στις 6 το πρωί θα δεις κόσμο να τρέχει, να περπατάει, να αθλείται. Πόσω μάλλον τις Κυριακές που κλείνει ο παραλιακός δρόμος στην Copacabana για τα αυτοκίνητα και γίνεται πεζόδρομος.
Ωστόσο, εμείς αποφασίσαμε να επισκεφθούμε πρώτα 2 γραφικές γειτονιές, την Lapa και την Santa Teresa και να καταλήξουμε αργότερα το μεσημέρι στην παραλία.

H Lapa είναι μια πολύ ζωντανή συνοικία με έντονη νυχτερινή ζωή και καλλιτεχνικά δρώμενα. Εμείς, βέβαια, επειδή πήγαμε πρωϊ και μάλιστα Κυριακή, ήταν πολύ ήσυχα.
Το 1ο σήμα κατατεθέν της περιοχής είναι το πολύ εντυπωσιακό υδραγωγείο με τις 42 καμάρες. Η πλατεία στην οποία βρίσκεται είναι το επίκεντρο της διασκέδασης κάθε βράδυ με street parties, πάγκους με street food και πολύ κόσμο.

Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε τον Καθεδρικό του Sao Sebastiao, δηλαδή την Μητρόπολη. Σαν κτίριο μόνο εκκλησία δεν θυμίζει, εξωτερικά μοιάζει με βιομηχανικό κτίριο, πανύψηλο και σε κωνικό σχήμα. Μπαίνοντας, ο ναός είναι εντυπωσιακός, όχι τόσο λόγω της κατάνυξης που προκαλεί αλλά λόγω του τεράστιου μεγέθους του, χωρά 20.000 κόσμο. Πετύχαμε και την κυριακάτικη Θεία Λειτουργία (σε αυτό το ταξίδι με τις εκκλησίες πια... έχω εκκλησιαστεί για έναν χρόνο νομίζω) και είχε πολύ ενδιαφέρον.
Βγαίνοντας από τον Καθεδρικό, και ενώ θεωρητικά πρόκειται για μια ήσυχη περιοχή με μεγάλες εταιρείες τριγύρω, μας ήρθε μια πολύ άσχημη μυρωδιά σαν να καιγόταν πλαστικό. Ψάξαμε να δούμε από που ερχόταν και είδαμε ότι καιγόταν κάτι στο προαύλιο μιας πολυεθνικής εταιρείας.
-"Drugs" μας εξήγησε ο Emmanuel "και μάλιστα κακής ποιότητας, καίνε διάφορα υλικά από πλαστικά, βενζίνες μέχρι ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς για να τα φτιάξουν. Και μετά φυσικά αυτοί που θα τα πάρουν θα πρέπει να είναι πολύ τυχεροί για να μην πέσουν σε κώμα ή και να πεθάνουν ακόμα".
-"Μα καλά βρε Emmanuel, αυτή η δουλειά να γίνεται μέρα-μεσημέρι? δίπλα στον Καθεδρικό, μέσα στο προαύλιο της εταιρείας και μπροστά στα μάτια, όχι μόνο των περαστικών, αλλά κυρίως του φύλακα της εταιρείας? Και ο φύλακας δεν μπορεί να φωνάξει την αστυνομία?".
-"Δεν είναι τόσο απλό... μπορεί αυτοί που τα φτιάχνουν να είναι από την ίδια γειτονιά (κοινώς από την ίδια φαβέλα) άρα πώς θα συνεχίσει να ζει εκεί? Άσε που αν φωνάξει αστυνομικούς δεν είναι σίγουρο ότι αυτοί θα κάνουν κάτι... στην αστυνομία κυριαρχεί η διαφθορά και όσοι δεν είναι διεφθαρμένοι φοβούνται να κάνουν την δουλειά τους".
Κατάλαβε το σοκ μου και συμπλήρωσε χαμογελώντας:
- "Το Ριο δεν κρύβει κινδύνους μόνο για εσάς, κρύβει και για εμάς που ζούμε εδώ".

Στη συνέχεια πήγαμε στο 2ο σήμα κατατεθέν της περιοχής, τα Selarοn Steps. Πρόκειται για μια σκάλα με 215 σκαλιά που κοσμούνται από χρωματιστά πλακάκια. Το έργο αυτό είναι του Χιλιανού καλλιτέχνη Σελαρόν, που ζούσε σε αυτόν τον δρόμο και το δημιούργησε ως "φόρο τιμής" προς στον βραζιλιάνικο λαό. Το συγκεκριμένο μέρος έχει αναδειχθεί τα τελευταία λίγα χρόνια σε ινσταγκραμικό σποτ με αποτέλεσμα να γίνεται ο κακός χαμός. Τα Selarοn Steps συνδέουν την Lapa με την Santa Teresa, τον επόμενο σταθμό της βόλτας μας.

Η Santa Teresa είναι μια καλλιτεχνική μποεμ γειτονιά με παλιά αρχοντικά και στενούς γραφικούς δρόμους, χτισμένη σε έναν καταπράσινο λόφο με ωραία θέα.
Εδώ παλιά υπήρχε μοναστήρι, απ' το 1750 και μετά άρχιζαν να χτίζουν τις βίλες τους και να ζουν οι πλούσιοι ευρωπαίοι. Το 1872 κατασκευάστηκε και γραμμή τραμ για να συνδεθεί το αριστοκρατικό προάστιο με το Ριο. Κάποια στιγμή η συνοικία παρήκμασε αλλά τα τελευταία χρόνια βιώνει μια αναγέννηση χάρη στα πολλά καλλιτεχνικά δρώμενα και λόγω των μουσείων, εστιατορίων και boutique hotels που έχουν κάνει την εμφάνισή τους.
Μια βόλτα με το ιστορικό τραμ είναι must και αυτό κάναμε κι εμείς. Το τραμ κάνει τον γύρο του λόφου της Σάντα Τερέζα οπότε είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε το Ριο από ψηλά καθώς και τα γραφικά δρομάκια και τα όμορφα αρχοντικά της περιοχής. Εντυπωσιακό επίσης είναι το σημείο της διαδρομής που το τραμ περνάει πάνω από τις αψίδες του υδραγωγείου στην Lapa. Οι συνεπιβάτες μας ήταν στην πλειοψηφία τους ντόπιοι, κυρίως οικογένειες με μικρά παιδιά, που έκαναν την κυριακάτικη βόλτα τους.
Welcome! | Bondes de Santa Teresa

Κόντευε μεσημέρι και ένα διάλειμμα για ξεκούραση ήταν απαραίτητο. Το Aprazivel, φωλιασμένο μέσα στον καταπράσινο λόφο, ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόμασταν: μια δροσερή αυλή με υπέροχη θέα και καλό φαγητό. Território Aprazível | Mais que um restaurante no Rio de Janeiro (aprazivel.com.br)

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, χαιρετήσαμε τον Emmanuel που έτρεχε να προλάβει το ντέρμπι της αγαπημένης του ομάδας Botafogo και αποφασίσαμε για την υπόλοιπη μέρα να χαλαρώσουμε και να κάνουμε ό,τι και οι ντόπιοι: άραγμα και βόλτες στην παραλία. Ήμασταν τυχεροί γιατί ήταν η μοναδική μέρα από όσες μείναμε που ο καιρός ήταν ευνοϊκός για βουτιά και ηλιοθεραπεία.

Κατεβήκαμε, λοιπόν, στην Copacabana, νοικιάσαμε καρέκλες παραλίας, εφοδιαστήκαμε με ποτά και τα τυπικά snacks της παραλίας globo και αράξαμε μέχρι το απόγευμα. Εννοείται κάναμε βουτιές με βάρδιες γιατί δεν αφήνεις τα πράγματά σου χωρίς επιτήρηση για κανέναν λόγο.
Το να κάνεις την βουτιά σου στην Copacabana είναι εμπειρία... δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτό το φανταστικό τοπίο είναι μέρος μιας αστικής παραλίας... επιπλέον, ένιωθα σαν να είμαι μέσα σε μια ζωντανή καρτ ποστάλ.
Το ότι η παραλία δε, είναι δημόσια και ανακατεύονται όλοι με όλους, τουρίστες-ντόπιοι-ευκατάστατοι και μη, την κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα.

Καθίσαμε μέχρι που ψύχρανε ο καιρός και αποφασίσαμε να πιούμε μια καϊπιρίνια στο rooftop bar του εμβληματικού Hilton Copacabana, το Isabel Lounge . Οι τιμές ήταν παραδόξως λογικές και η θέα συγκλονιστική.

Κατεβαίνοντας, βράδυ πια, ο παραλιακός δρόμος έσφυζε ακόμα περισσότερο από ζωή. Εξακολουθούσε να είναι κλειστός για τα αυτοκίνητα και να λειτουργεί μόνο ως πεζόδρομος και έμοιαζε σαν να είχε κατέβει όλη η πόλη για περίπατο, για συναντήσεις με φίλους στα κιόσκια που υπάρχουν στην παραλία και για την συναυλία που γινόταν. Δεν ξέρω ποιος ήταν ο καλλιτέχνης που τραγουδούσε στην υπερυψωμένη εξέδρα αλλά είχε μαζευτεί πάρα πολύς κόσμος να τον ακούσει και είχε τρομερό γκελ στο κοινό. Κάτσαμε αρκετή ώρα και παρασυρμένοι από τον ρυθμό και την μουσική δεν καταλάβαμε ότι είχε περάσει αρκετή ώρα και είχαμε περικυκλωθεί από πάρα πολύ κόσμο που χόρευε και τραγουδούσε ξέφρενα. Αν και δεν ένιωσα κάποιο ιδιαίτερο κίνδυνο, σκέφτηκα ότι καλό θα ήταν να μην προκαλούμε άλλο την τύχη μας σε αυτό το ταξίδι οπότε σιγά-σιγά ανεβήκαμε από την αμμουδιά προς το πεζοδρόμιο που θεωρείται πιο ασφαλές για περπάτημα και συνεχίσαμε την βόλτα μας ως το ξενοδοχείο μας στην Ιπανέμα.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 15
• 16
• 17
• 18
• 19
• 20

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 17 of 20

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[go2dbeach]

Ωωωωω Τέλεια!
Πριν από μερικούς μήνες είχα βρει εισιτήρια για Ριο με 500 ευρώ και δεν ξέρω γιατί δεν τα έκλεισα.
Παραμένει πολύ ψηλά στα μέρη που θέλω να πάω, οπότε περιμένω με αγωνία τη συνέχεια

 

[varioAthens]

Ωωωωω Τέλεια!
Πριν από μερικούς μήνες είχα βρει εισιτήρια για Ριο με 500 ευρώ και δεν ξέρω γιατί δεν τα έκλεισα.
Παραμένει πολύ ψηλά στα μέρη που θέλω να πάω, οπότε περιμένω με αγωνία τη συνέχεια

Αχ δεν ειναι μονο το Ριο... στις παραλιες του Ιλα Γραντε και του Παρατυ ξαναβρηκα τον 25χρονο παραλιοπληκτο εαυτο μου

 

[go2dbeach]

Αχ δεν ειναι μονο το Ριο... στις παραλιες του Ιλα Γραντε και του Παρατυ ξαναβρηκα τον 25χρονο παραλιοπληκτο εαυτο μου

Ωχ μη μου λες τέτοια! Μην αργήσεις τη συνέχεια! Και φωτογραφίες ε?

 

[varioAthens]

Θα κανω τα δεοντα

 

[varioAthens]

Mια φορά κι έναν καιρό ήταν οι Bandeirantes.
Αυτοί ήταν Πορτογάλοι εξερευνητές και τυχοδιώκτες που τον 17ο αιώνα ξεκίνησαν από το Sao Paulo να εξερευνήσουν το αχαρτογράφητο εσωτερικό της Βραζιλίας. Αναζητούσαν χρυσό, πολύτιμους λίθους, σκλάβους και ακόμα περισσότερη γη για το πορτογαλικό στέμμα.
Στις αποστολές τους, που κρατούσαν μήνες, υποδούλωσαν πολλούς αυτόχθονες, κατέκτησαν εδάφη και ανακάλυψαν χρυσό και διαμάντια στα βουνά του Minas Gerais (Μινάς Ζεράις).

Στη συνέχεια, αυτά τα "καλόπαιδα" οι Πορτογάλοι υποχρέωσαν τους σκλάβους να φτιάξουν ορυχεία στο Minas Gerais και να κάνουν τις εξορύξεις του χρυσού και των διαμαντιών, με σκοπό να τα στέλνουν στην Πορτογαλία.
Πώς όμως θα μετέφεραν τα πολύτιμα “λάφυρα” από τα βουνά μέχρι τις ακτές της Βραζιλίας όπου θα τα φόρτωναν στα πλοία? Έβαλαν τους σκλάβους να φτιάξουν ΚΑΙ δρόμο.

Έτσι, φτιάχτηκε η “Estrada Real” (ο "Βασιλικός Δρόμος") που αρχικά συνέδεε το Οuro Preto με το λιμάνι του Paraty. Αυτό ήταν το "παλιό μονοπάτι" ενώ αργότερα προστέθηκαν κι άλλα (ένα που έφτανε στο Ρίο και τα υπόλοιπα που συνέδεαν τα χωριά του Minas Gerais μεταξύ τους).

H Estrada Real αποτελεί μια ιστορική διαδρομή-"βουτιά" στο παρελθόν της Βραζιλίας και παρουσιάζει μεγάλο ταξιδιωτικό ενδιαφέρον.
Αποφασίσαμε να την εντάξουμε στο ταξίδι μας και να ακολουθήσουμε κι εμείς την διαδρομή που ακολουθούσε τότε ο χρυσός: από τα ορυχεία στα βουνά του Minas Gerais και μέσω της ενδοχώρας να καταλήξουμε στο Παρατύ.

Βέβαια, για να είναι όλοι ευχαριστημένοι στην οικογένεια, αναγκάστηκα (μετά λύπης μου) να αφαιρέσω χωριά από το Minas Gerais ώστε να μπουν στο πρόγραμμα και παραλίες (για τους έφηβους), οι Καταρράκτες (για τον husband) και φυσικά το Ρίο (κατά γενική απαίτηση).

Το ταξίδι στην Βραζιλία ήταν δύσκολο να οργανωθεί και γιατί δεν έβρισκα πολλές πληροφορίες για όλα τα μέρη που θέλαμε, και γιατί μιλάμε για τεράστιες αποστάσεις, και γιατί είναι τα πάντα πολύ πολύ ακριβά. Οπότε χρειάστηκε έξτρα προσπάθεια για να τα συμπεριλάβουμε όλα και να τα φέρουμε στα μέτρα μας.
Για παράδειγμα ο Αμαζόνιος, που είναι πολύ ψηλά στο bucket list μου, έφυγε με συνοπτικές διαδικασίες λόγω δυσθεώρητου κόστους και των πολλών ημερών που απαιτούσε.
Για τα υπόλοιπα, επιστρατεύθηκε, μέσω γνωστών μας, κόσμος και κοσμάκης στην Βραζιλία για να μας βοηθήσει... πήρε φωτιά το WhatsApp και όσο μιλάγαμε μαζί τους τόσο πιο πολύ μας εντυπωσίαζε η ζεστασιά, η ευγένεια και η φιλικότητα αυτού του λαού.

 

[varioAthens]

Μετά κόπων και βασάνων φτιάξαμε ένα ενδεικτικό πρόγραμμα.
Για φάση "οδηγός/ξεναγός", πρακτική που μας έχει βολέψει αφάνταστα σε προηγούμενα ταξίδια μας, ούτε λόγος στην Βραζιλία. Μιλάμε για απίστευτη ακρίβεια: τιμές που ξεκινάνε από 300USD/άτομο/μέρα.
Ωστόσο, προέκυψε από το πουθενά μια απίστευτη βοήθεια.

Ο husband έχει έναν συνάδελφο στην Ισπανία, τον Oriol που είναι υπεύθυνος για τον τομέα της Λατινικής Αμερικής και κάθε 1,5-2 μήνες βρίσκεται στο Sao Paulo λόγω της δουλειάς. Με αυτόν μιλάνε σχεδόν κάθε μέρα τηλεφωνικώς και υπάρχει αμοιβαία συμπάθεια. Σε μία από τις συζητήσεις τους, ενώ μιλούσαν για τα καλοκαιρινά τους σχέδια, ανέφερε ο husband στον Oriol ότι προγραμματίζουμε την Βραζιλία αλλά δυσκολευόμαστε να βρούμε ξενοδοχεία, μεταφορές, ξεναγό (τουλάχιστον για το Ρίο τον θέλαμε οπωσδήποτε)... εκείνη την στιγμή ο Oriol δεν είπε τίποτα, αλλά μετά από 3-4 μέρες επανήλθε με πολύ ευχάριστα νέα: "αν πηγαίνατε Sao Paulo θα μπορούσα να βοηθήσω περισσότερο αλλά δυστυχώς δεν πάτε εκεί, ούτε για Ιγκουασού-Παρατύ-Ίλα Γκράντε γνωρίζω κάποιον ΑΛΛΑ κανόνισα αν θέλετε να πάτε στο Ρίο στο ξενοδοχείο που συνεργάζομαι ,να έχετε έκπτωση ενώ στο Μπέλο Οριζόντε υπάρχει φίλος πολύ καλού μου φίλου που θα χαρεί να σας φιλοξενήσει. Επίσης, ο ίδιος παράλληλα με την κανονική δουλειά του κάνει ως 2η δουλειά τον ξεναγό και οδηγό. Αν βάλετε τις βενζίνες, μετά χαράς να σας πάει από Μπέλο Οριζόντε στο Μινάς Ζεράις κι από εκεί Παρατύ, εάν είναι Σαββατοκυριάκο".
Δεν το πιστεύαμε!
Στο σπίτι του ανθρώπου δεν δεχτήκαμε να μείνουμε, αλλά η προοπτική να πάμε παρέα την διαδρομή Μπέλο Οριζόντε-Μινάς Ζεράις-Παρατύ ήταν σαν μάννα εξ' ουρανού.

Αναθαρρήσαμε και στρωθήκαμε στην δουλειά. Επικοινωνία με τον φίλο του φίλου, ονόματι Harrold, επικοινωνία με το ξενοδοχείο στο Ριο, αναζήτηση εσωτερικών πτήσεων-ξενοδοχείων κ.λ.π. ... ούτε καταλάβαμε πότε έφτασε η μέρα της αναχώρησης και ένα ωραίο μεσημέρι του Ιουλίου απογειωθήκαμε από το Ελ. Βενιζέλος για το τεράστιο ταξίδι 3 πτήσεων, 18 ωρών στον αέρα, 26 ωρών συνολικά στα αεροδρόμια και τελικό προορισμό το Iguazu.

 

[varioAthens]

Iguazu I

Kαθώς το αεροπλάνο αρχίζει να κατεβαίνει με κατεύθυνση το αεροδρόμιο του Foz Iguazu αυτό που βλέπεις είναι μια ατελείωτη καταπράσινη πεδιάδα που την διασχίζει ο ποταμός Iguazu. Μάταια κολλήσαμε όλοι πάνω στα παράθυρα ψάχνοντας να δούμε το σημείο που ο ποταμός πέφτει σχηματίζοντας τους διάσημους καταρράκτες. Έπρεπε να κάνουμε λίγη υπομονή ακόμα για να τους δούμε.

Είχαμε κανονίσει με το που θα φτάναμε στο Foz να επισκεφθούμε την βραζιλιάνικη πλευρά, κατευθείαν από το αεροδρόμιο. Έτσι κι αλλιώς η βραζιλιάνικη δεν απαιτεί τόσες ώρες περιήγησης όσες η αργεντίνικη πλευρά.
Είχαμε βρει έναν ταξιτζή από το trip advisor (που εκτελούσε και χρέη tour operator, όπως οι περισσότεροι στο Foz απ' ότι κατάλαβα) ο οποίος θα μας παραλάμβανε από το αεροδρόμιο, θα μας μετέφερε στο Πάρκο (θα κράταγε τις χειραποσκευές μας στο αυτοκίνητο για να μην τις σέρνουμε) και μετά θα μας πήγαινε και στο ξενοδοχείο. Μ' έναν σμπάρο 4 τρυγόνια.

Παρά τις 3 πτήσεις, τις αναμονές στα αεροδρόμια και την έλλειψη ύπνου, είχαμε πολλή ενέργεια και καλή διάθεση που έγινε ακόμα καλύτερη όταν βρήκαμε τον άνθρωπό μας, έναν συμπαθέστατο και πάρα πολύ χαμογελαστό τύπο, η καλύτερη πρώτη εντύπωση για τους βραζιλιάνους.

Φτάσαμε στο Πάρκο μεσημέρι. Κατεβαίνοντας από το αυτοκίνητο, το πρώτο που ακούσαμε ήταν ο ήχος... και αμέσως μετά είδαμε το θαύμα! Απίστευτο θέαμα!

Ένιωσα το ίδιο δέος που έβλεπα κάποτε στα μάτια του μπαμπά μου όταν μίλαγε για το Ιγκουασού. Δεινός ταξιδευτής και κοσμογυρισμένος μας έλεγε πάντα ότι η πιο δυνατή ταξιδιωτική του εμπειρία ήταν όταν στάθηκε απέναντι από τους Καταρράκτες. Για να μας τονίσει δε, το πόσο μεγαλειώδεις είναι δεν παρέλειπε κάθε φορά να μας αναφέρει την περιβόητη φράση "Poor Niagara" που είχε πει χαρακτηριστικά η Έλινορ Ρούσβελτ όταν τους είχε πρωτοαντικρύσει.
Και κάπως έτσι μαγικά, ήταν σαν να ένιωσα την παρουσία του μπαμπά μου ξανά δίπλα μου παρόλο που τον έχω χάσει...

Στην βραζιλιάνικη μεριά, παίρνεις ένα μονοπάτι που έχεις τους Καταρράκτες συνεχώς απέναντί σου. Δεν χορταίναμε το θέαμα καθώς περπατούσαμε και ειδικά έτσι όπως έλουζε ο μεσημεριανός ήλιος το τοπίο με ένα ζεστό χρυσαφένιο χρώμα.
Κάποια στιγμή, στο τέλος της διαδρομής φτάνεις πια δίπλα στους Καταρράκτες, τόσο δίπλα που είναι σαν να έχει πιάσει δυνατή βροχή.
Ανεβήκαμε στην γέφυρα που υπάρχει και ήταν σαν να αιωρούμασταν ανάμεσα στους Καταρράκτες και το κενό.
Ο θόρυβος ήταν εκκωφαντικός και φυσικά γίναμε μούσκεμα από την απίστευτη ορμή του νερού.

Μετά από ώρα πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το αυτοκίνητο, κι αυτό γιατί θα έκλεινε πια το Πάρκο.
Ευτυχώς φτάσαμε γρήγορα στο ξενοδοχείο μιας και είχαμε κλείσει ένα εκεί κοντά, και όχι στην πόλη.
Προτιμήσαμε την απομόνωση και την ερημιά. Και η αλήθεια είναι ότι ήταν πολύ όμορφη εμπειρία το να βρίσκεσαι μέσα στην απόλυτη ησυχία της νυχτερινής φύσης και να βλέπεις τον έναστρο ουρανό πίνοντας την πρώτη καϊπιρίνια το ταξιδιού.

 

[go2dbeach]

Υπερθέαμα οι καταρράκτες! Όσες φωτο και να δεις, ότι κι αν σου διηγηθούν, φαντάζομαι το να βρεθείς εκεί είναι απερίγραπτο!

 

[varioAthens]

Υπερθέαμα οι καταρράκτες! Όσες φωτο και να δεις, ότι κι αν σου διηγηθούν, φαντάζομαι το να βρεθείς εκεί είναι απερίγραπτο!

Ισχυει! Και φαντασου οτι η αλλη πλευρα (της Αργεντινης) μου φανηκε ακομα πιο εντυπωσιακη.

 

[ANASTAPAP]

Iguazu I

Kαθώς το αεροπλάνο αρχίζει να κατεβαίνει με κατεύθυνση το αεροδρόμιο του Foz Iguazu αυτό που βλέπεις είναι μια ατελείωτη καταπράσινη πεδιάδα που την διασχίζει ο ποταμός Iguazu. Μάταια κολλήσαμε όλοι πάνω στα παράθυρα ψάχνοντας να δούμε το σημείο που ο ποταμός πέφτει σχηματίζοντας τους διάσημους καταρράκτες. Έπρεπε να κάνουμε λίγη υπομονή ακόμα για να τους δούμε.

Είχαμε κανονίσει με το που θα φτάναμε στο Foz να επισκεφθούμε την βραζιλιάνικη πλευρά, κατευθείαν από το αεροδρόμιο. Έτσι κι αλλιώς η βραζιλιάνικη δεν απαιτεί τόσες ώρες περιήγησης όσες η αργεντίνικη πλευρά.
Είχαμε βρει έναν ταξιτζή από το trip advisor (που εκτελούσε και χρέη tour operator, όπως οι περισσότεροι στο Foz απ' ότι κατάλαβα) ο οποίος θα μας παραλάμβανε από το αεροδρόμιο, θα μας μετέφερε στο Πάρκο (θα κράταγε τις χειραποσκευές μας στο αυτοκίνητο για να μην τις σέρνουμε) και μετά θα μας πήγαινε και στο ξενοδοχείο. Μ' έναν σμπάρο 4 τρυγόνια.

Παρά τις 3 πτήσεις, τις αναμονές στα αεροδρόμια και την έλλειψη ύπνου, είχαμε πολλή ενέργεια και καλή διάθεση που έγινε ακόμα καλύτερη όταν βρήκαμε τον άνθρωπό μας, έναν συμπαθέστατο και πάρα πολύ χαμογελαστό τύπο, η καλύτερη πρώτη εντύπωση για τους βραζιλιάνους.

Φτάσαμε στο Πάρκο μεσημέρι. Κατεβαίνοντας από το αυτοκίνητο, το πρώτο που ακούσαμε ήταν ο ήχος... και αμέσως μετά είδαμε το θαύμα! Απίστευτο θέαμα!

Ένιωσα το ίδιο δέος που έβλεπα κάποτε στα μάτια του μπαμπά μου όταν μίλαγε για το Ιγκουασού. Δεινός ταξιδευτής και κοσμογυρισμένος μας έλεγε πάντα ότι η πιο δυνατή ταξιδιωτική του εμπειρία ήταν όταν στάθηκε απέναντι από τους Καταρράκτες. Για να μας τονίσει δε, το πόσο μεγαλειώδεις είναι δεν παρέλειπε κάθε φορά να μας αναφέρει την περιβόητη φράση "Poor Niagara" που είχε πει χαρακτηριστικά η Έλινορ Ρούσβελτ όταν τους είχε πρωτοαντικρύσει.
Και κάπως έτσι μαγικά, ήταν σαν να ένιωσα την παρουσία του μπαμπά μου ξανά δίπλα μου παρόλο που τον έχω χάσει...

Στην βραζιλιάνικη μεριά, παίρνεις ένα μονοπάτι που έχεις τους Καταρράκτες συνεχώς απέναντί σου. Δεν χορταίναμε το θέαμα καθώς περπατούσαμε και ειδικά έτσι όπως έλουζε ο μεσημεριανός ήλιος το τοπίο με ένα ζεστό χρυσαφένιο χρώμα.
Κάποια στιγμή, στο τέλος της διαδρομής φτάνεις πια δίπλα στους Καταρράκτες, τόσο δίπλα που είναι σαν να έχει πιάσει δυνατή βροχή.
Ανεβήκαμε στην γέφυρα που υπάρχει και ήταν σαν να αιωρούμασταν ανάμεσα στους Καταρράκτες και το κενό.
Ο θόρυβος ήταν εκκωφαντικός και φυσικά γίναμε μούσκεμα από την απίστευτη ορμή του νερού.

Μετά από ώρα πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το αυτοκίνητο, κι αυτό γιατί θα έκλεινε πια το Πάρκο.
Ευτυχώς φτάσαμε γρήγορα στο ξενοδοχείο γιατί είχαμε κλείσει ένα εκεί κοντά, και όχι στην πόλη.
Προτιμήσαμε την απομόνωση και την ερημιά. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι ήταν πολύ όμορφα να βρίσκεσαι μέσα στην απόλυτη ησυχία της νυχτερινής φύσης και να βλέπεις τον έναστρο ουρανό πίνοντας την πρώτη καϊπιρίνια το ταξιδιού.

View attachment 451000 View attachment 451001 View attachment 451002 View attachment 451003
View attachment 451004

Καλημέρα!πολύ ωραία η περιγραφή σου και οι εικόνες που μας μεταφέρεις,ελπίζω να βρεθούμε στην επερχόμενη κοπή της πίτας και να μου δώσεις tips,καθώς θα βρεθώ εκεί(καλως εχόντων)το Σεπτέμβριο..

 

[varioAthens]

Καλημέρα!πολύ ωραία η περιγραφή σου και οι εικόνες που μας μεταφέρεις,ελπίζω να βρεθούμε στην επερχόμενη κοπή της πίτας και να μου δώσεις tips,καθώς θα βρεθώ εκεί(καλως εχόντων)το Σεπτέμβριο..

Σε ευχαριστω πολυ. Πολυ ευχαριστως σε ο,τι μπορω να βοηθησω! Με το καλο να πας!

Υ.Γ. κοβουμε πιτα;;;