Βραζιλία ΒΡΑΖΙΛΙΑ- Ακολουθώντας το "Μονοπάτι του Χρυσού"

[varioAthens]

Η Λατινική Αμερική μου ασκούσε πάντα τρομερή γοητεία...
Ειδικά μετά το ταξίδι μου στο Μεξικό, εδραιώθηκε η πεποίθηση μέσα μου ότι αυτή η γωνιά της υφηλίου μου ταιριάζει και την νιώθω σαν δεύτερο σπίτι μου. Είναι, όπως έχω ξαναπεί, αυτό το απροσδιόριστο "κάτι" στην ατμόσφαιρα και η αλληλεπίδραση με τους ανθρώπους της που κάνει την Λατινική Αμερική τόσο ξεχωριστή.
Ήθελα οπωσδήποτε να επιστρέψω με την πρώτη ευκαιρία και όταν αυτή προέκυψε, η απόφαση πάρθηκε χωρίς δεύτερη σκέψη: Βραζιλία!

Η μελέτη ξεκίνησε διαβάζοντας πρώτα-πρώτα γενικές πληροφορίες για την χώρα ώστε να την κατανοήσω όσο γινόταν καλύτερα.

Σε όσους αρέσκονται σε αριθμούς, παγκόσμιες κατατάξεις και ημερομηνίες-ορόσημα, here we go:

• Είναι η 7η χώρα σε πληθυσμό στον κόσμο. Με 203.000.000 κατοίκους είναι ίση με 19 Ελλάδες.
• Είναι η 5η χώρα σε έκταση παγκοσμίως. Με 8.500.000 τ.χλμ. ισούται με 64 Ελλάδες!!!.
• Είναι τόσο τεράστια που το ηπειρωτικό κομμάτι της συνορεύει με ΟΛΕΣ τις χώρες της Νότιας Αμερικής (εκτός απ'την Χιλή και το Εκουαδόρ) και το κομμάτι της από την μεριά του Ατλαντικού είναι μια ατελείωτη ακτογραμμή 7.500 χιλιομέτρων.

Ο λαός της Βραζιλίας είναι ένα κράμα πολλών φυλών και εθνικών ομάδων.
Για να το αντιληφθεί αυτό κανείς αρκεί να ρίξει μια σύντομη ματιά στην ιστορία της χώρας:

• Το 9.000 π.Χ. ήρθαν οι αυτόχθονες από την Ασία μέσω του Βερίγγειου Πορθμού.
• Το 1500 έγινε αποικία της Πορτογαλίας όταν την ανακάλυψε ο Πέδρο Αλβάρες Καμπράλ.
• Το 1550 οι Πορτογάλοι ξεκίνησαν να φέρνουν δούλους από την Αφρική, ενώ είχαν ήδη υποδουλώσει τους αυτόχθονες.
• Το 1822 έγινε ανεξάρτητο κράτος.
• Το 1888 καταργήθηκε η δουλεία, μάλιστα ήταν η τελευταία χώρα στην Αμερική που την κατήργησε.
• Μεταξύ 1870-1950 σημειώθηκε έντονο μεταναστευτικό ρεύμα με 5 εκατομμύρια Ευρωπαίους και Ασιάτες να καταφτάνουν στην Βραζιλία.
• Στις αρχές του 20ου αιώνα, υπήρξε αντίστοιχο ρεύμα από την Ιαπωνία και τη Μέση Ανατολή.

Αποτέλεσμα όλων αυτών των μετακινήσεων?
Σήμερα η Βραζιλία έχει τον μεγαλύτερο πληθυσμό αφρικανικής καταγωγής εκτός Αφρικής, τον μεγαλύτερο πληθυσμό ιαπωνικής καταγωγής εκτός Ιαπωνίας, τον μεγαλύτερο πληθυσμό ιταλικής καταγωγής εκτός Ιταλίας και τον 2ο μεγαλύτερο πληθυσμό γερμανικής καταγωγής εκτός Γερμανίας.

Η πλειοψηφία των Πορτογάλων, Ιταλών και Γερμανών μένει στο νότιο τμήμα της Βραζιλίας το οποίο είναι το πλουσιότερο της χώρας από οικονομικής άποψης και το δροσερότερο από πλευράς κλίματος. Επίσης, η αρχιτεκτονική είναι πολύ διαφορετική και μοιάζει περισσότερο με Ευρώπη.
Γενικά, το νότιο τμήμα είναι ένας άλλος κόσμος και εκεί οι κάτοικοι "αντιμετωπίζουν" τους υπόλοιπους βραζιλιάνους, και ειδικά του Ρίο, αρκετά αφ' υψηλού. Αυτό το είχα αντιληφθεί και από μια βραζιλιάνα που είχα γνωρίσει στην Ελλάδα και κάναμε παρέα ένα φεγγάρι, η οποία ήταν από την Φλοριανόπολις και το έφερε περί πολλού.

Και ενώ η χώρα είναι τόσο τεράστια, μου έκανε τρομερή εντύπωση όταν έψαχνα πληροφορίες ότι πολλοί "ταξιδιώτες" την "ξεπετάνε" πηγαίνοντας μόνο Ρίο, Ιγκουασού, άντε και καμιά παραλία προς Ίλα Γράντε και Παρατύ στο τσακίρ κέφι, κι αυτό τα τελευταία χρόνια περισσότερο.
Εγώ, όμως, ήθελα να δω το κάτι παραπάνω ....να πάω και στα βουνά, να διασχίσω την ενδοχώρα, να δω μια αυθεντική φυτεία, οπότε, με πολύ ψάξιμο και τις πολύτιμες συμβουλές του φίλου @GTS , καταστρώθηκε το πρόγραμμα του ταξιδιού: θα ακολουθούσαμε την διαδρομή του "Caminho do Ouro" ή αλλιώς "Το Μονοπάτι του Χρυσού".

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 20

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 20

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[go2dbeach]

Ωωωωω Τέλεια!
Πριν από μερικούς μήνες είχα βρει εισιτήρια για Ριο με 500 ευρώ και δεν ξέρω γιατί δεν τα έκλεισα.
Παραμένει πολύ ψηλά στα μέρη που θέλω να πάω, οπότε περιμένω με αγωνία τη συνέχεια

 

[varioAthens]

Ωωωωω Τέλεια!
Πριν από μερικούς μήνες είχα βρει εισιτήρια για Ριο με 500 ευρώ και δεν ξέρω γιατί δεν τα έκλεισα.
Παραμένει πολύ ψηλά στα μέρη που θέλω να πάω, οπότε περιμένω με αγωνία τη συνέχεια

Αχ δεν ειναι μονο το Ριο... στις παραλιες του Ιλα Γραντε και του Παρατυ ξαναβρηκα τον 25χρονο παραλιοπληκτο εαυτο μου

 

[go2dbeach]

Αχ δεν ειναι μονο το Ριο... στις παραλιες του Ιλα Γραντε και του Παρατυ ξαναβρηκα τον 25χρονο παραλιοπληκτο εαυτο μου

Ωχ μη μου λες τέτοια! Μην αργήσεις τη συνέχεια! Και φωτογραφίες ε?

 

[varioAthens]

Θα κανω τα δεοντα

 

[varioAthens]

Mια φορά κι έναν καιρό ήταν οι Bandeirantes.
Αυτοί ήταν Πορτογάλοι εξερευνητές και τυχοδιώκτες που τον 17ο αιώνα ξεκίνησαν από το Sao Paulo να εξερευνήσουν το αχαρτογράφητο εσωτερικό της Βραζιλίας. Αναζητούσαν χρυσό, πολύτιμους λίθους, σκλάβους και ακόμα περισσότερη γη για το πορτογαλικό στέμμα.
Στις αποστολές τους, που κρατούσαν μήνες, υποδούλωσαν πολλούς αυτόχθονες, κατέκτησαν εδάφη και ανακάλυψαν χρυσό και διαμάντια στα βουνά του Minas Gerais (Μινάς Ζεράις).

Στη συνέχεια, αυτά τα "καλόπαιδα" οι Πορτογάλοι υποχρέωσαν τους σκλάβους να φτιάξουν ορυχεία στο Minas Gerais και να κάνουν τις εξορύξεις του χρυσού και των διαμαντιών, με σκοπό να τα στέλνουν στην Πορτογαλία.
Πώς όμως θα μετέφεραν τα πολύτιμα “λάφυρα” από τα βουνά μέχρι τις ακτές της Βραζιλίας όπου θα τα φόρτωναν στα πλοία? Έβαλαν τους σκλάβους να φτιάξουν ΚΑΙ δρόμο.

Έτσι, φτιάχτηκε η “Estrada Real” (ο "Βασιλικός Δρόμος") που αρχικά συνέδεε το Οuro Preto με το λιμάνι του Paraty. Αυτό ήταν το "παλιό μονοπάτι" ενώ αργότερα προστέθηκαν κι άλλα (ένα που έφτανε στο Ρίο και τα υπόλοιπα που συνέδεαν τα χωριά του Minas Gerais μεταξύ τους).

H Estrada Real αποτελεί μια ιστορική διαδρομή-"βουτιά" στο παρελθόν της Βραζιλίας και παρουσιάζει μεγάλο ταξιδιωτικό ενδιαφέρον.
Αποφασίσαμε να την εντάξουμε στο ταξίδι μας και να ακολουθήσουμε κι εμείς την διαδρομή που ακολουθούσε τότε ο χρυσός: από τα ορυχεία στα βουνά του Minas Gerais και μέσω της ενδοχώρας να καταλήξουμε στο Παρατύ.

Βέβαια, για να είναι όλοι ευχαριστημένοι στην οικογένεια, αναγκάστηκα (μετά λύπης μου) να αφαιρέσω χωριά από το Minas Gerais ώστε να μπουν στο πρόγραμμα και παραλίες (για τους έφηβους), οι Καταρράκτες (για τον husband) και φυσικά το Ρίο (κατά γενική απαίτηση).

Το ταξίδι στην Βραζιλία ήταν δύσκολο να οργανωθεί και γιατί δεν έβρισκα πολλές πληροφορίες για όλα τα μέρη που θέλαμε, και γιατί μιλάμε για τεράστιες αποστάσεις, και γιατί είναι τα πάντα πολύ πολύ ακριβά. Οπότε χρειάστηκε έξτρα προσπάθεια για να τα συμπεριλάβουμε όλα και να τα φέρουμε στα μέτρα μας.
Για παράδειγμα ο Αμαζόνιος, που είναι πολύ ψηλά στο bucket list μου, έφυγε με συνοπτικές διαδικασίες λόγω δυσθεώρητου κόστους και των πολλών ημερών που απαιτούσε.
Για τα υπόλοιπα, επιστρατεύθηκε, μέσω γνωστών μας, κόσμος και κοσμάκης στην Βραζιλία για να μας βοηθήσει... πήρε φωτιά το WhatsApp και όσο μιλάγαμε μαζί τους τόσο πιο πολύ μας εντυπωσίαζε η ζεστασιά, η ευγένεια και η φιλικότητα αυτού του λαού.

 

[varioAthens]

Μετά κόπων και βασάνων φτιάξαμε ένα ενδεικτικό πρόγραμμα.
Για φάση "οδηγός/ξεναγός", πρακτική που μας έχει βολέψει αφάνταστα σε προηγούμενα ταξίδια μας, ούτε λόγος στην Βραζιλία. Μιλάμε για απίστευτη ακρίβεια: τιμές που ξεκινάνε από 300USD/άτομο/μέρα.
Ωστόσο, προέκυψε από το πουθενά μια απίστευτη βοήθεια.

Ο husband έχει έναν συνάδελφο στην Ισπανία, τον Oriol που είναι υπεύθυνος για τον τομέα της Λατινικής Αμερικής και κάθε 1,5-2 μήνες βρίσκεται στο Sao Paulo λόγω της δουλειάς. Με αυτόν μιλάνε σχεδόν κάθε μέρα τηλεφωνικώς και υπάρχει αμοιβαία συμπάθεια. Σε μία από τις συζητήσεις τους, ενώ μιλούσαν για τα καλοκαιρινά τους σχέδια, ανέφερε ο husband στον Oriol ότι προγραμματίζουμε την Βραζιλία αλλά δυσκολευόμαστε να βρούμε ξενοδοχεία, μεταφορές, ξεναγό (τουλάχιστον για το Ρίο τον θέλαμε οπωσδήποτε)... εκείνη την στιγμή ο Oriol δεν είπε τίποτα, αλλά μετά από 3-4 μέρες επανήλθε με πολύ ευχάριστα νέα: "αν πηγαίνατε Sao Paulo θα μπορούσα να βοηθήσω περισσότερο αλλά δυστυχώς δεν πάτε εκεί, ούτε για Ιγκουασού-Παρατύ-Ίλα Γκράντε γνωρίζω κάποιον ΑΛΛΑ κανόνισα αν θέλετε να πάτε στο Ρίο στο ξενοδοχείο που συνεργάζομαι ,να έχετε έκπτωση ενώ στο Μπέλο Οριζόντε υπάρχει φίλος πολύ καλού μου φίλου που θα χαρεί να σας φιλοξενήσει. Επίσης, ο ίδιος παράλληλα με την κανονική δουλειά του κάνει ως 2η δουλειά τον ξεναγό και οδηγό. Αν βάλετε τις βενζίνες, μετά χαράς να σας πάει από Μπέλο Οριζόντε στο Μινάς Ζεράις κι από εκεί Παρατύ, εάν είναι Σαββατοκυριάκο".
Δεν το πιστεύαμε!
Στο σπίτι του ανθρώπου δεν δεχτήκαμε να μείνουμε, αλλά η προοπτική να πάμε παρέα την διαδρομή Μπέλο Οριζόντε-Μινάς Ζεράις-Παρατύ ήταν σαν μάννα εξ' ουρανού.

Αναθαρρήσαμε και στρωθήκαμε στην δουλειά. Επικοινωνία με τον φίλο του φίλου, ονόματι Harrold, επικοινωνία με το ξενοδοχείο στο Ριο, αναζήτηση εσωτερικών πτήσεων-ξενοδοχείων κ.λ.π. ... ούτε καταλάβαμε πότε έφτασε η μέρα της αναχώρησης και ένα ωραίο μεσημέρι του Ιουλίου απογειωθήκαμε από το Ελ. Βενιζέλος για το τεράστιο ταξίδι 3 πτήσεων, 18 ωρών στον αέρα, 26 ωρών συνολικά στα αεροδρόμια και τελικό προορισμό το Iguazu.

 

[varioAthens]

Iguazu I

Kαθώς το αεροπλάνο αρχίζει να κατεβαίνει με κατεύθυνση το αεροδρόμιο του Foz Iguazu αυτό που βλέπεις είναι μια ατελείωτη καταπράσινη πεδιάδα που την διασχίζει ο ποταμός Iguazu. Μάταια κολλήσαμε όλοι πάνω στα παράθυρα ψάχνοντας να δούμε το σημείο που ο ποταμός πέφτει σχηματίζοντας τους διάσημους καταρράκτες. Έπρεπε να κάνουμε λίγη υπομονή ακόμα για να τους δούμε.

Είχαμε κανονίσει με το που θα φτάναμε στο Foz να επισκεφθούμε την βραζιλιάνικη πλευρά, κατευθείαν από το αεροδρόμιο. Έτσι κι αλλιώς η βραζιλιάνικη δεν απαιτεί τόσες ώρες περιήγησης όσες η αργεντίνικη πλευρά.
Είχαμε βρει έναν ταξιτζή από το trip advisor (που εκτελούσε και χρέη tour operator, όπως οι περισσότεροι στο Foz απ' ότι κατάλαβα) ο οποίος θα μας παραλάμβανε από το αεροδρόμιο, θα μας μετέφερε στο Πάρκο (θα κράταγε τις χειραποσκευές μας στο αυτοκίνητο για να μην τις σέρνουμε) και μετά θα μας πήγαινε και στο ξενοδοχείο. Μ' έναν σμπάρο 4 τρυγόνια.

Παρά τις 3 πτήσεις, τις αναμονές στα αεροδρόμια και την έλλειψη ύπνου, είχαμε πολλή ενέργεια και καλή διάθεση που έγινε ακόμα καλύτερη όταν βρήκαμε τον άνθρωπό μας, έναν συμπαθέστατο και πάρα πολύ χαμογελαστό τύπο, η καλύτερη πρώτη εντύπωση για τους βραζιλιάνους.

Φτάσαμε στο Πάρκο μεσημέρι. Κατεβαίνοντας από το αυτοκίνητο, το πρώτο που ακούσαμε ήταν ο ήχος... και αμέσως μετά είδαμε το θαύμα! Απίστευτο θέαμα!

Ένιωσα το ίδιο δέος που έβλεπα κάποτε στα μάτια του μπαμπά μου όταν μίλαγε για το Ιγκουασού. Δεινός ταξιδευτής και κοσμογυρισμένος μας έλεγε πάντα ότι η πιο δυνατή ταξιδιωτική του εμπειρία ήταν όταν στάθηκε απέναντι από τους Καταρράκτες. Για να μας τονίσει δε, το πόσο μεγαλειώδεις είναι δεν παρέλειπε κάθε φορά να μας αναφέρει την περιβόητη φράση "Poor Niagara" που είχε πει χαρακτηριστικά η Έλινορ Ρούσβελτ όταν τους είχε πρωτοαντικρύσει.
Και κάπως έτσι μαγικά, ήταν σαν να ένιωσα την παρουσία του μπαμπά μου ξανά δίπλα μου παρόλο που τον έχω χάσει...

Στην βραζιλιάνικη μεριά, παίρνεις ένα μονοπάτι που έχεις τους Καταρράκτες συνεχώς απέναντί σου. Δεν χορταίναμε το θέαμα καθώς περπατούσαμε και ειδικά έτσι όπως έλουζε ο μεσημεριανός ήλιος το τοπίο με ένα ζεστό χρυσαφένιο χρώμα.
Κάποια στιγμή, στο τέλος της διαδρομής φτάνεις πια δίπλα στους Καταρράκτες, τόσο δίπλα που είναι σαν να έχει πιάσει δυνατή βροχή.
Ανεβήκαμε στην γέφυρα που υπάρχει και ήταν σαν να αιωρούμασταν ανάμεσα στους Καταρράκτες και το κενό.
Ο θόρυβος ήταν εκκωφαντικός και φυσικά γίναμε μούσκεμα από την απίστευτη ορμή του νερού.

Μετά από ώρα πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το αυτοκίνητο, κι αυτό γιατί θα έκλεινε πια το Πάρκο.
Ευτυχώς φτάσαμε γρήγορα στο ξενοδοχείο μιας και είχαμε κλείσει ένα εκεί κοντά, και όχι στην πόλη.
Προτιμήσαμε την απομόνωση και την ερημιά. Και η αλήθεια είναι ότι ήταν πολύ όμορφη εμπειρία το να βρίσκεσαι μέσα στην απόλυτη ησυχία της νυχτερινής φύσης και να βλέπεις τον έναστρο ουρανό πίνοντας την πρώτη καϊπιρίνια το ταξιδιού.

 

[go2dbeach]

Υπερθέαμα οι καταρράκτες! Όσες φωτο και να δεις, ότι κι αν σου διηγηθούν, φαντάζομαι το να βρεθείς εκεί είναι απερίγραπτο!

 

[varioAthens]

Υπερθέαμα οι καταρράκτες! Όσες φωτο και να δεις, ότι κι αν σου διηγηθούν, φαντάζομαι το να βρεθείς εκεί είναι απερίγραπτο!

Ισχυει! Και φαντασου οτι η αλλη πλευρα (της Αργεντινης) μου φανηκε ακομα πιο εντυπωσιακη.

 

[ANASTAPAP]

Iguazu I

Kαθώς το αεροπλάνο αρχίζει να κατεβαίνει με κατεύθυνση το αεροδρόμιο του Foz Iguazu αυτό που βλέπεις είναι μια ατελείωτη καταπράσινη πεδιάδα που την διασχίζει ο ποταμός Iguazu. Μάταια κολλήσαμε όλοι πάνω στα παράθυρα ψάχνοντας να δούμε το σημείο που ο ποταμός πέφτει σχηματίζοντας τους διάσημους καταρράκτες. Έπρεπε να κάνουμε λίγη υπομονή ακόμα για να τους δούμε.

Είχαμε κανονίσει με το που θα φτάναμε στο Foz να επισκεφθούμε την βραζιλιάνικη πλευρά, κατευθείαν από το αεροδρόμιο. Έτσι κι αλλιώς η βραζιλιάνικη δεν απαιτεί τόσες ώρες περιήγησης όσες η αργεντίνικη πλευρά.
Είχαμε βρει έναν ταξιτζή από το trip advisor (που εκτελούσε και χρέη tour operator, όπως οι περισσότεροι στο Foz απ' ότι κατάλαβα) ο οποίος θα μας παραλάμβανε από το αεροδρόμιο, θα μας μετέφερε στο Πάρκο (θα κράταγε τις χειραποσκευές μας στο αυτοκίνητο για να μην τις σέρνουμε) και μετά θα μας πήγαινε και στο ξενοδοχείο. Μ' έναν σμπάρο 4 τρυγόνια.

Παρά τις 3 πτήσεις, τις αναμονές στα αεροδρόμια και την έλλειψη ύπνου, είχαμε πολλή ενέργεια και καλή διάθεση που έγινε ακόμα καλύτερη όταν βρήκαμε τον άνθρωπό μας, έναν συμπαθέστατο και πάρα πολύ χαμογελαστό τύπο, η καλύτερη πρώτη εντύπωση για τους βραζιλιάνους.

Φτάσαμε στο Πάρκο μεσημέρι. Κατεβαίνοντας από το αυτοκίνητο, το πρώτο που ακούσαμε ήταν ο ήχος... και αμέσως μετά είδαμε το θαύμα! Απίστευτο θέαμα!

Ένιωσα το ίδιο δέος που έβλεπα κάποτε στα μάτια του μπαμπά μου όταν μίλαγε για το Ιγκουασού. Δεινός ταξιδευτής και κοσμογυρισμένος μας έλεγε πάντα ότι η πιο δυνατή ταξιδιωτική του εμπειρία ήταν όταν στάθηκε απέναντι από τους Καταρράκτες. Για να μας τονίσει δε, το πόσο μεγαλειώδεις είναι δεν παρέλειπε κάθε φορά να μας αναφέρει την περιβόητη φράση "Poor Niagara" που είχε πει χαρακτηριστικά η Έλινορ Ρούσβελτ όταν τους είχε πρωτοαντικρύσει.
Και κάπως έτσι μαγικά, ήταν σαν να ένιωσα την παρουσία του μπαμπά μου ξανά δίπλα μου παρόλο που τον έχω χάσει...

Στην βραζιλιάνικη μεριά, παίρνεις ένα μονοπάτι που έχεις τους Καταρράκτες συνεχώς απέναντί σου. Δεν χορταίναμε το θέαμα καθώς περπατούσαμε και ειδικά έτσι όπως έλουζε ο μεσημεριανός ήλιος το τοπίο με ένα ζεστό χρυσαφένιο χρώμα.
Κάποια στιγμή, στο τέλος της διαδρομής φτάνεις πια δίπλα στους Καταρράκτες, τόσο δίπλα που είναι σαν να έχει πιάσει δυνατή βροχή.
Ανεβήκαμε στην γέφυρα που υπάρχει και ήταν σαν να αιωρούμασταν ανάμεσα στους Καταρράκτες και το κενό.
Ο θόρυβος ήταν εκκωφαντικός και φυσικά γίναμε μούσκεμα από την απίστευτη ορμή του νερού.

Μετά από ώρα πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το αυτοκίνητο, κι αυτό γιατί θα έκλεινε πια το Πάρκο.
Ευτυχώς φτάσαμε γρήγορα στο ξενοδοχείο γιατί είχαμε κλείσει ένα εκεί κοντά, και όχι στην πόλη.
Προτιμήσαμε την απομόνωση και την ερημιά. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι ήταν πολύ όμορφα να βρίσκεσαι μέσα στην απόλυτη ησυχία της νυχτερινής φύσης και να βλέπεις τον έναστρο ουρανό πίνοντας την πρώτη καϊπιρίνια το ταξιδιού.

View attachment 451000 View attachment 451001 View attachment 451002 View attachment 451003
View attachment 451004

Καλημέρα!πολύ ωραία η περιγραφή σου και οι εικόνες που μας μεταφέρεις,ελπίζω να βρεθούμε στην επερχόμενη κοπή της πίτας και να μου δώσεις tips,καθώς θα βρεθώ εκεί(καλως εχόντων)το Σεπτέμβριο..

 

[varioAthens]

Καλημέρα!πολύ ωραία η περιγραφή σου και οι εικόνες που μας μεταφέρεις,ελπίζω να βρεθούμε στην επερχόμενη κοπή της πίτας και να μου δώσεις tips,καθώς θα βρεθώ εκεί(καλως εχόντων)το Σεπτέμβριο..

Σε ευχαριστω πολυ. Πολυ ευχαριστως σε ο,τι μπορω να βοηθησω! Με το καλο να πας!

Υ.Γ. κοβουμε πιτα;;;