varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 5.504
- Likes
- 8.039
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Iguazu I
- Iguazu IΙ
- Belo Horizonte - Minas Gerais: Mariana & Ouro Preto
- Photos Ouro Preto και Mariana
- Minas Gerais: Minas da Passagem
- Fazenda do Paraizo
- Περιπέτειες στον δρόμο για το Paraty & Βραδινό Paraty
- Paraty & νησιά
- Ilha Grande
- Rio De Janeiro Ι
- Rio de Janeiro ΙΙ
- Rio de Janeiro III & μια νύχτα στην φαβέλα [I](α.σ.υ.ν.ό.δ.ε.υ.τ.ο.ι)[/I]
- Μια νύχτα στην φαβέλα (συνέχεια)
- Rio de Janeiro IV
- Santa Marta - η αυθεντική εμπειρία
- Rio De Janeiro V
- Επίλογος - "Τudo bem"
Μια νύχτα στην φαβέλα (συνέχεια)
Μέχρι να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς γίνεται είχαμε φτάσει έξω από το club.
Kατεβήκαμε από το ταξί ενώ το μυαλό μου δούλευε πυρετωδώς για το τι έπρεπε να κάνουμε...
Παρόλο που είχα διαβάσει ότι την συγκεκριμένη σχολή samba επισκέπτονται αρκετοί τουρίστες, εγώ δεν είδα κανέναν τουρίστα ούτε για δείγμα, γεγονός που ενέτεινε την ανησυχία μου.
Από την μία ήθελα να κάνουμε μεταβολή και να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο, από την άλλη, η περιέργειά μου -αυτή που πάντα με σέρνει σε περιπέτειες- με κράταγε κολλημένη εκεί να παρατηρώ γοητευμένη το όλο σκηνικό που εκτυλισσόταν μπροστά μας.
Κόσμος είχε αρχίσει να μαζεύεται έξω από το club, φίλοι βρισκόντουσαν, αγκαλιαζόντουσαν και αντάλλαζαν φιλιά, πανέτοιμοι για χορό και ξεφάντωμα.
Στην είσοδο κάτι μεσόκοπες κυρίες που έβγαζαν τα εισιτήρια, μας κοίταξαν από την κορφή μέχρι τα νύχια γιατί ήμασταν σαν την μύγα μες στο γάλα: όλοι περιποιημένοι για βραδινή έξοδο κι εμείς σαν τους λέτσους με τα ρούχα που φορούσαμε από το πρωί, κατάκοποι και ταλαιπωρημένοι.
Μπήκαμε μέσα στο club το οποίο σαν χώρος ήταν κάτι ανάμεσα σε εκθεσιακό κέντρο και πανηγύρι αλλά με samba αντί για κλαρίνα. Στο κέντρο υπήρχε η πίστα και κόκκινα πλαστικά τραπεζοκαθίσματα ενώ ολόγυρα είχε περίπτερα που πουλούσαν φαγητό και ποτό, γι' αυτό και παρόλο που ήσουν σε club είχε και μια εσάνς τηγανίλας. Η όλη φάση ήταν κάλτ.
Σε περίοπτη θέση βρισκόταν η μπάντα που έπαιζε live μουσική samba. Αγοράσαμε ποτά για εμάς και αναψυκτικά για τα παιδιά, βολευτήκαμε σε ένα τραπέζι και αρχίσαμε να παρατηρούμε τον κόσμο απολαμβάνοντας την live μουσική. Στην πίστα εναλλασσόταν το ετερόκλητο πλήθος: νεαρά ζευγάρια και παρέες, γυναικοπαρέες μεγαλύτερης ηλικίας, μέχρι και οικογένειες με μικρά παιδιά.
Ανά διαστήματα ανέβαιναν στην πίστα και οι επαγγελματίες χορευτές/χορεύτριες της σχολής, αυτοί που εκπροσωπούν την σχολή στο Καρναβάλι του Ριο. Κάποια στιγμή εμφανίστηκε και ένα γκρουπ με γιαγιάδες χορεύτριες που ξεσήκωσε κύμα ενθουσιασμού στους θαμώνες. Ήταν το γκρουπ που κάθε χρόνο κατεβαίνει στο Σαμποδρόμιο προς τιμήν της Βραζιλιάνας ηρωϊδας Rosa Maria Egipciaca (που έχω αναφέρει σε προηγούμενο κεφάλαιο).
Η ατμόσφαιρα ήταν μεθυστική... το κέφι και το μπρίο αυτού του λαού δύσκολα περιγράφεται με λόγια. Τα κινητά μας είχαν πάρει φωτιά να απαθανατίζουν τις στιγμές. Αποτέλεσμα? Να ξεμείνουμε από μπαταρία αφού δεν είχαμε προλάβει να φορτίσουμε πριν φύγουμε από το ξενοδοχείο.
Μάταια προσπαθούσαμε να συνεννοηθούμε με την μοναδική εργαζόμενη που ήξερε κάτι λίγα αγγλικά ώστε να μας βοηθήσει να καλέσουμε uber. "Νοοο, taxi outside" έλεγε διαρκώς χαμογελαστή. Πώς να της εξηγήσουμε ότι, για λόγους ασφαλείας, δεν θέλαμε να πάρουμε ένα τυχαίο ταξί. Άκρη δεν βγάλαμε κι έτσι αναγκαστήκαμε να βγούμε έξω από το club και να πάμε στην πιάτσα. Στην οποία πιάτσα δεν είδαμε ούτε ένα ταξί της εταιρείας που μας είχε συστήσει ο Emmanuel. Τέλεια! Τι κάνουμε τώρα? Τον σταυρό μας και μπήκαμε στο πρώτο διαθέσιμο ταξί.
Ο κυριούλης, μιας κάποιας ηλικίας δεν μιλούσε γρι αγγλικά, δεν καταλάβαινε ούτε καν το ξενοδοχείο που του λέγαμε να μας πάει, ωστόσο μας χαμογελούσε αποκαλύπτοντας το φαφούτικο στόμα του. "Χωρίς δόντια ο οδηγός... μάλιστα... μπας και είναι δείγμα χρήσης ναρκωτικών?" σκέφτηκα. Δεν πρόλαβα να το επεξεργαστώ περισσότερο αφού έβαλε μπρος την μηχανή και ξεκίνησε ο εφιάλτης. Καθώς κλείσαμε τα παράθυρα γιατί κρυώναμε, διαπιστώσαμε ότι το αμάξι έζεχνε αλκοόλ. Η δε οδήγησή του ταξιτζή φανέρωνε ότι ήταν εντελώς μεθυσμένος. Το αυτοκίνητο έκανε 8άρια... τον έπαιρνε ο ύπνος με αποτέλεσμα να του φεύγει το ταξί μια από 'δω και μια από 'κει πάνω στα πεζοδρόμια. Ευτυχώς δεν υπήρχε ψυχή στους δρόμους. Τα ουρλιαχτά μας τον επανάφεραν στην πραγματικότητα. Στο μεταξύ, το να κατέβουμε επί τόπου για να βρούμε άλλο τρόπο να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο, δεν αποτελούσε καν επιλογή... η πλήρης ερημιά.
Ο τυπάς συνέχιζε να οδηγεί μια σαν να κοιμάται στο τιμόνι και μια σαν να είναι ο Σουμάχερ κάνοντάς μας να φωνάζουμε πανικόβλητοι. Στο τέλος θύμωσε με τις φωνές μας και μας έβρισε... τουλάχιστον έτσι καταλάβαμε. Περάσαμε τα 30 πιο εφιαλτικά λεπτά της ζωής μας μέχρι να φτάσουμε τελικά στο ξενοδοχείο. Το ότι φτάσαμε χωρίς να τρακάρουμε ή χωρίς να μας κατεβάσει σε κάποιον έρημο δρόμο τόσο που είχε νευριάσει μαζί μας, μόνο σε θαύμα μπορώ να το αποδώσω.
Τώρα, εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς πια, μπορώ να πω ότι ήταν από τις ωραιότερες εμπειρίες του ταξιδιού.... το clubbing στην φαβέλα, όχι η οδήγηση του σουρωμένου!
Μέχρι να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς γίνεται είχαμε φτάσει έξω από το club.
Kατεβήκαμε από το ταξί ενώ το μυαλό μου δούλευε πυρετωδώς για το τι έπρεπε να κάνουμε...
Παρόλο που είχα διαβάσει ότι την συγκεκριμένη σχολή samba επισκέπτονται αρκετοί τουρίστες, εγώ δεν είδα κανέναν τουρίστα ούτε για δείγμα, γεγονός που ενέτεινε την ανησυχία μου.
Από την μία ήθελα να κάνουμε μεταβολή και να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο, από την άλλη, η περιέργειά μου -αυτή που πάντα με σέρνει σε περιπέτειες- με κράταγε κολλημένη εκεί να παρατηρώ γοητευμένη το όλο σκηνικό που εκτυλισσόταν μπροστά μας.
Κόσμος είχε αρχίσει να μαζεύεται έξω από το club, φίλοι βρισκόντουσαν, αγκαλιαζόντουσαν και αντάλλαζαν φιλιά, πανέτοιμοι για χορό και ξεφάντωμα.
Στην είσοδο κάτι μεσόκοπες κυρίες που έβγαζαν τα εισιτήρια, μας κοίταξαν από την κορφή μέχρι τα νύχια γιατί ήμασταν σαν την μύγα μες στο γάλα: όλοι περιποιημένοι για βραδινή έξοδο κι εμείς σαν τους λέτσους με τα ρούχα που φορούσαμε από το πρωί, κατάκοποι και ταλαιπωρημένοι.
Μπήκαμε μέσα στο club το οποίο σαν χώρος ήταν κάτι ανάμεσα σε εκθεσιακό κέντρο και πανηγύρι αλλά με samba αντί για κλαρίνα. Στο κέντρο υπήρχε η πίστα και κόκκινα πλαστικά τραπεζοκαθίσματα ενώ ολόγυρα είχε περίπτερα που πουλούσαν φαγητό και ποτό, γι' αυτό και παρόλο που ήσουν σε club είχε και μια εσάνς τηγανίλας. Η όλη φάση ήταν κάλτ.
Σε περίοπτη θέση βρισκόταν η μπάντα που έπαιζε live μουσική samba. Αγοράσαμε ποτά για εμάς και αναψυκτικά για τα παιδιά, βολευτήκαμε σε ένα τραπέζι και αρχίσαμε να παρατηρούμε τον κόσμο απολαμβάνοντας την live μουσική. Στην πίστα εναλλασσόταν το ετερόκλητο πλήθος: νεαρά ζευγάρια και παρέες, γυναικοπαρέες μεγαλύτερης ηλικίας, μέχρι και οικογένειες με μικρά παιδιά.
Ανά διαστήματα ανέβαιναν στην πίστα και οι επαγγελματίες χορευτές/χορεύτριες της σχολής, αυτοί που εκπροσωπούν την σχολή στο Καρναβάλι του Ριο. Κάποια στιγμή εμφανίστηκε και ένα γκρουπ με γιαγιάδες χορεύτριες που ξεσήκωσε κύμα ενθουσιασμού στους θαμώνες. Ήταν το γκρουπ που κάθε χρόνο κατεβαίνει στο Σαμποδρόμιο προς τιμήν της Βραζιλιάνας ηρωϊδας Rosa Maria Egipciaca (που έχω αναφέρει σε προηγούμενο κεφάλαιο).
Η ατμόσφαιρα ήταν μεθυστική... το κέφι και το μπρίο αυτού του λαού δύσκολα περιγράφεται με λόγια. Τα κινητά μας είχαν πάρει φωτιά να απαθανατίζουν τις στιγμές. Αποτέλεσμα? Να ξεμείνουμε από μπαταρία αφού δεν είχαμε προλάβει να φορτίσουμε πριν φύγουμε από το ξενοδοχείο.
Μάταια προσπαθούσαμε να συνεννοηθούμε με την μοναδική εργαζόμενη που ήξερε κάτι λίγα αγγλικά ώστε να μας βοηθήσει να καλέσουμε uber. "Νοοο, taxi outside" έλεγε διαρκώς χαμογελαστή. Πώς να της εξηγήσουμε ότι, για λόγους ασφαλείας, δεν θέλαμε να πάρουμε ένα τυχαίο ταξί. Άκρη δεν βγάλαμε κι έτσι αναγκαστήκαμε να βγούμε έξω από το club και να πάμε στην πιάτσα. Στην οποία πιάτσα δεν είδαμε ούτε ένα ταξί της εταιρείας που μας είχε συστήσει ο Emmanuel. Τέλεια! Τι κάνουμε τώρα? Τον σταυρό μας και μπήκαμε στο πρώτο διαθέσιμο ταξί.
Ο κυριούλης, μιας κάποιας ηλικίας δεν μιλούσε γρι αγγλικά, δεν καταλάβαινε ούτε καν το ξενοδοχείο που του λέγαμε να μας πάει, ωστόσο μας χαμογελούσε αποκαλύπτοντας το φαφούτικο στόμα του. "Χωρίς δόντια ο οδηγός... μάλιστα... μπας και είναι δείγμα χρήσης ναρκωτικών?" σκέφτηκα. Δεν πρόλαβα να το επεξεργαστώ περισσότερο αφού έβαλε μπρος την μηχανή και ξεκίνησε ο εφιάλτης. Καθώς κλείσαμε τα παράθυρα γιατί κρυώναμε, διαπιστώσαμε ότι το αμάξι έζεχνε αλκοόλ. Η δε οδήγησή του ταξιτζή φανέρωνε ότι ήταν εντελώς μεθυσμένος. Το αυτοκίνητο έκανε 8άρια... τον έπαιρνε ο ύπνος με αποτέλεσμα να του φεύγει το ταξί μια από 'δω και μια από 'κει πάνω στα πεζοδρόμια. Ευτυχώς δεν υπήρχε ψυχή στους δρόμους. Τα ουρλιαχτά μας τον επανάφεραν στην πραγματικότητα. Στο μεταξύ, το να κατέβουμε επί τόπου για να βρούμε άλλο τρόπο να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο, δεν αποτελούσε καν επιλογή... η πλήρης ερημιά.
Ο τυπάς συνέχιζε να οδηγεί μια σαν να κοιμάται στο τιμόνι και μια σαν να είναι ο Σουμάχερ κάνοντάς μας να φωνάζουμε πανικόβλητοι. Στο τέλος θύμωσε με τις φωνές μας και μας έβρισε... τουλάχιστον έτσι καταλάβαμε. Περάσαμε τα 30 πιο εφιαλτικά λεπτά της ζωής μας μέχρι να φτάσουμε τελικά στο ξενοδοχείο. Το ότι φτάσαμε χωρίς να τρακάρουμε ή χωρίς να μας κατεβάσει σε κάποιον έρημο δρόμο τόσο που είχε νευριάσει μαζί μας, μόνο σε θαύμα μπορώ να το αποδώσω.
Τώρα, εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς πια, μπορώ να πω ότι ήταν από τις ωραιότερες εμπειρίες του ταξιδιού.... το clubbing στην φαβέλα, όχι η οδήγηση του σουρωμένου!
Last edited by a moderator: