Βραζιλία ΒΡΑΖΙΛΙΑ- Ακολουθώντας το "Μονοπάτι του Χρυσού"

[varioAthens]

Rio de Janeiro ΙΙ

Ξύπνημα στο Rio de Janeiro ή Xίου τζε Zανέϊροου ή κάπως έτσι τελοσπάντων..
Δύσκολη η πορτογαλοβραζιλιάνικη προφορά... με το -ο- να γίνεται -ου-, το -ου- να γίνεται -ο-, το -ρ- να μην προφέρεται καν και πάει λέγοντας. Δυσκολεύτηκα να προφέρω σωστά το Ouro Preto, το Belo Horizonte αλλά εκεί που στραμπούληξα την γλώσσα μου ήταν προσπαθώντας να πω Xίου τζιε Zανέϊροου, κανονικός γλωσσοδέτης.

Το Rio de Janeiro αποτελεί μια παγκόσμια πρωτοτυπία: υπήρξε για κάποια χρόνια πρωτεύουσα ευρωπαϊκού κράτους, της Πορτογαλίας.
Αυτό δεν είχε ξανασυμβεί ποτέ... πρωτεύουσα ευρωπαϊκού κράτους που βρισκόταν σε άλλη ήπειρο? Πόσω μάλλον σε αποικία?
Συγκεκριμένα, όταν το 1807 ο Ναπολέων έφτασε στην Πορτογαλία η βασιλική οικογένεια "την έκανε" για Ρίο και μαζί μετέφερε και την έδρα της πρωτεύουσας.
Και βέβαια, η πόλη θα έπρεπε να είναι αρκούντως πολυτελής, κόμψη και σοφιστικέ για να "στεγάσει" την "κατατρεγμένη" βασιλική οικογένεια. Έτσι, έγιναν μεγάλα έργα, χτίστηκαν υπέρλαμπρα κτίρια. αριστοκρατικός αέρας έπνεε και για τα χρόνια που υπήρξε πρωτεύουσα της Πορτογαλίας, το Ρίο ευημερούσε περισσότερο από κάθε άλλη πόλη της Λατινικής Αμερικής.

H μέρα μας ξεκίνησε από τα φαρμακεία της πόλης για να βρω τα κατάλληλα φάρμακα που θα ηρεμούσαν τον αφόρητο βήχα μου που με είχε κρατήσει άυπνη όλη νύχτα. Να 'ναι καλά ποιός άλλος? Ο Emmanuel φυσικά που μας βοήθησε να βρούμε τα βραζιλιάνικα γενόσημα και μάλιστα χωρίς συνταγή γιατρού κάποια από αυτά.
Φορτώθηκα χάπια, σιρόπια και μια αντιβίωση να βρίσκεται και ξεκινήσαμε για την γνωριμία μας με την πόλη.

Μιας και έβρεχε πολύ εκείνο το πρωϊ, έπρεπε να τροποποιήσουμε το πρόγραμμά μας και να πάμε σε κάποιον κλειστό χώρο. Έτσι, χωρίς να μας πολυενδιαφέρει το πού και πώς φτιάχνονται τα κοστούμια και τα άρματα για το διάσημο Καρναβάλι, βρεθήκαμε στο Samba Factory.
Μας έδειξαν κοστούμια από παλαιότερες παρελάσεις, μας έντυσαν κι εμάς, μας φωτογράφησαν (πιο τουριστίκ πεθαίνεις), βγήκε και μια καλλονή να χορέψει σάμπα (πολύ καλτ φάση, ας όψεται η βροχή) κ.λ.π. κ.λ.π.

Ωστόσο για να μην είμαι εντελώς άδικη περάσαμε ευχάριστα και παράλληλα μάθαμε και αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα για την ιστορία του Καρναβαλιού, όπως:
- Το ξεκίνησαν οι Πορτογάλοι το 1723, ωστόσο από τον 20ο αιώνα άρχισαν να παίρνουν μέρος οι απόγονοι των σκλάβων δίνοντάς του σιγά-σιγά την σημερινή του μορφή ως πιο "ξέφρενο" και "σέξι".
- Γίνεται αδιάλειπτα από το 1723 εκτός από τις περιόδους του Α΄ και Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και της πανδημίας.
- Στο Σαμποδρόμιο παρελαύνουν 12 επιλεγμένες σχολές samba ενώ οι υπόλοιπες (πάνω από 100) παρελαύνουν σε άλλες περιοχές του Ριο. Ισχύει ό,τι και στο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου: οι 2 σχολές που θα έρθουν τελευταίες στην βαθμολογία υποβιβάζονται και την επόμενη χρονιά παρελαύνουν εκτός Σαμποδρόμιου, ενώ 2 σχολές που θα πάρουν την μεγαλύτερη βαθμολογία μπαίνουν στο Σαμποδρόμιο.
- Κάθε μία από τις 12 σχολές έχει 5-7 πληρώματα με 2.500-4.000 άτομα το ΚΑΘΕ πλήρωμα.
- Οι σχολές samba στην συντριπτική τους πλειοψηφία προέρχονται από τις φαβέλες και θεωρείται μεγάλη υπόθεση για κάποιον να εργάζεται στην βιομηχανία του Καρναβαλιού.
- Κάθε χρόνο υπάρχει ένα "θέμα", ένα "μήνυμα" που θέλει να παρουσιάσει η κάθε σχολή, δηλαδή δεν είναι απλά "ράβουμε ωραία κοστούμια και τα δίνουμε σε εντυπωσιακές κοπέλες να τα φορέσουν και να λικνιστούν". Αναλόγως του θέματος κυρίως αλλά και της παρουσίασης γίνεται και η βαθμολόγηση της σχολής από την κριτική επιτροπή.
- Κάθε χρόνο, όλες οι σχολές τιμούν (με ένα πλήρωμά τους) την Rosa Maria Egipciaca, η οποία ήταν σκλάβα, έγινε πόρνη και τελικά ανακηρύχθηκε σε Αγία. Αποτελεί μια γυναίκα-σύμβολο για τον αγώνα και τις δυσκολίες των μαύρων γυναικών της Βραζιλίας.

Βγαίνοντας από το Samba Factory είχε σταματήσει η βροχή και μας περίμενε ένας ολόλαμπρος ήλιος και πολλή ζέστη σαν να ήταν καλοκαίρι. Όπως μας είπε και ο Emmanuel στο Ρίο έχουν 2 εποχές "το καλοκαίρι και την κόλαση", δηλαδή όλο τον χρόνο καλοκαίρι και τους θεωρητικά καλοκαιρινούς μήνες μια κανονική κόλαση ζέστης και υγρασίας που δεν αντέχεται.

Στη συνέχεια, περιηγηθήκαμε στην περιοχή Praca Maua, μια περιοχή του λιμανιού που κάποτε ήταν υποβαθμισμένη και μαστιζόταν από εγκληματικότητα, πορνεία, ναρκωτικά και συμμορίες με αποτέλεσμα πολλοί ναυτικοί να μην κατεβαίνουν καν από το καράβι όταν έπιαναν εδώ λιμάνι.
Όμως, λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων του 2016 αναμορφώθηκε ριζικά αποτελώντας σήμερα μια ωραία γειτονιά όπου εδρεύουν πολλές εταιρείες, το "Μουσείο του Μέλλοντος", ένα πολύ φουτουριστικό κτίριο δια χειρός του γνωστού μας Καλατράβα, το "Μουσείο Τέχνης" από την ταράτσα του οποίου έχεις πανοραμική θέα και η Boulevard Olimpico με το χαρακτηριστικό τεράστιο γκράφιτι (το μεγαλύτερο παγκοσμίως) με θέμα "Ethnicities" που δείχνει 5 διαφορετικές φυλές από 5 διαφορετικές ηπείρους.

Γενικώς, η περιοχή προσφέρεται για βόλτα και χάζι αρκεί να μην απαντήσεις στις παρέες των φιλικών και χαμογελαστών 15χρονων που πιθανώς να σου πιάσουν κουβέντα αποσκοπώντας όμως σε κλοπή.
Εδώ, μας κέρασε ο Emmanuel tapiocas γιατί θεωρούσε ότι δεν γίνεται να έρθουμε στο Ριο και να μην δοκιμάσουμε το δημοφιλέστερο street food της πόλης. Tapioca είναι ένα είδος κρέπας (από αλεύρι κασσάβας) που την γεμίζεις με κρέας, τυρί κ.λ.π. Σκέτη είναι λίγο άγευστη, αν την γεμίσεις είναι νόστιμη.
Επίσης μας κέρασε και άλλα σνακ: pipoca δηλαδή ποπ κορν, χειροποίητα πατατάκια που ετοιμάζονταν εκείνη την στιγμή και τα Globo που είναι ένα δημοφιλέστατο σνακ στο Ριο φτιαγμένα από αλεύρι κασσάβας και υπάρχουν και σε αλμυρή και σε γλυκιά εκδοχή. Να πω την αλήθεια είναι σαν να τρως χαρτί... αλλά το ομολογώ, είπα στον Emmanuel ότι ήταν καλό, τον ντράπηκα τον άνθρωπο με τόσα κεράσματα.

Πάνω από την Πλατεία Maua βρίσκεται και ένα ωραίο Μοναστήρι του 1592, το Mosteiro de Sao Bento, το οποίο επισκεφθήκαμε.

Το απόγευμα αποφασίσαμε να πάμε στην φαβέλα Ροσίνια.
Η αλήθεια είναι ότι είχαμε προγραμματίσει να επισκεφθούμε μιαν άλλη φαβέλα την μεθεπόμενη μέρα. Όμως λόγω της έξτρα μέρας που προέκυψε στο Ριο, είπαμε να δούμε και την περιβόητη Ροσίνια.
Ο ξεναγός που βρήκαμε να μας πάει -μέσω tripadvisor- δεν ήταν κάτοικος της φαβέλας και ήταν ό,τι χειρότερο μας έχει τύχει ποτέ σε ξεναγό. Το μεγαλύτερο λαμόγιο ever. Τα παίρνει από τους τουρίστες για την υποτιθέμενη "ξενάγηση", τα παίρνει και από έναν τυπά στην φαβέλα που βάζει κάτι δόλια πιτσιρίκια να κάνουν ένα καποέϊρα-σόου για κάτι χάπατα τουρίστες σαν κι εμάς κι αυτό είναι όλο.
Α! μας ανεβοκατέβασε και 2-3 φορές στον κεντρικό δρόμο υπό τα απειλητικά βλέμματα αρκετών ντόπιων περαστικών, ειδικά με αυτό του μπαρμπέρη σκιαχτήκαμε. Μετά μας έβαλε ξανά στο αμάξι, μας είπε να κατεβάσουμε τα παράθυρα μην τυχόν μας περάσουν για μπάτσους και φάμε καμιά αδέσποτη, και από 'δω παν κι οι άλλοι.
Καμία αυθεντικότητα, καμία επαφή με τον αληθινό τρόπο ζωής της φαβέλας. Δεν ξέρω αν έφταιγε ο δικός μας ξεναγός ή έτσι γίνεται γενικά στη Ροσίνια, αλλά δεν την προτείνω. Επιπλέον, το όλο κλίμα ήταν εχθρικό, σε αντίθεση με την φαβέλα που επισκεφθήκαμε 2 μέρες μετά (και θα αναφερθώ σε επόμενο κεφάλαιο).
Τα μόνα θετικά αυτής της ξενάγησης-παρωδίας στην Ροσίνια ήταν o καλύτερος φούρνος ever με τα νοστιμότερα και φθηνότερα cochinas, pastel και empadas και η απίστευτη πανοραμική θέα όλης της πόλης του Ριο από πάρα πολύ ψηλά.

Ο Emmanuel, αντιλαμβανόμενος το ξενέρωμά μας με τον ξεναγό-λαμόγιο και ενώ δεν ήταν δική του επιλογή αλλά δική μας, μας είπε ότι αισθανόταν πολύ άσχημα να έχουμε τέτοια άποψη για τους βραζιλιάνους και μας έκανε δώρο την ξενάγηση εκείνης της ημέρας. Μάταια προσπαθήσαμε να του εξηγήσουμε ότι δεν ευθύνεται ο ίδιος... δεν έκανε πίσω με τίποτα. Μα ξεναγός που μας κερνάει ΚΑΙ φαγητά ΚΑΙ ώρες εργασίας? Δεν μας είχε ξανατύχει ποτέ κάτι τέτοιο... Μας σκλάβωσε!

Αποχαιρετήσαμε τον Emmanuel αργά το απόγευμα δίνοντας ραντεβού για το επόμενο πρωί.
Περπατήσαμε στην παραλία της Ιπανέμα και καταλήξαμε σε ένα πολύ ωραίο εστιατόριο όπου ευχαριστηθήκαμε το περιβόητο βραζιλιάνικο κρέας σε διάφορες κοπές. Καταπληκτικές γεύσεις, ωραίος κόσμος γεμάτος ζωντάνια και κέφι, αρκετά φασαριόζοι σαν εμάς τους Έλληνες.
Επιστροφή στο ξενοδοχείο πάλι με τα πόδια από την παραλία της Ιπανέμα χωρίς να νιώσουμε ούτε μια στιγμή φόβο ή ανασφάλεια.

**Στα περισσότερα ξενοδοχεία και εστιατόρια εργάζονται άτομα από τις φαβέλες. Μου έκανε κλικ το τατού του νεαρού στον λαιμό "ο άγγελος που κρατάει πολυβόλο"... νομίζω ότι δεν υπάρχει κάτι πιο ταιριαστό να περιγράψει την κοινωνία της φαβέλας.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 12
• 13
• 14
• 15
• 16
• …

  Go to chapter

  Go
• 20

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 14 of 20

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[go2dbeach]

Ωωωωω Τέλεια!
Πριν από μερικούς μήνες είχα βρει εισιτήρια για Ριο με 500 ευρώ και δεν ξέρω γιατί δεν τα έκλεισα.
Παραμένει πολύ ψηλά στα μέρη που θέλω να πάω, οπότε περιμένω με αγωνία τη συνέχεια

 

[varioAthens]

Ωωωωω Τέλεια!
Πριν από μερικούς μήνες είχα βρει εισιτήρια για Ριο με 500 ευρώ και δεν ξέρω γιατί δεν τα έκλεισα.
Παραμένει πολύ ψηλά στα μέρη που θέλω να πάω, οπότε περιμένω με αγωνία τη συνέχεια

Αχ δεν ειναι μονο το Ριο... στις παραλιες του Ιλα Γραντε και του Παρατυ ξαναβρηκα τον 25χρονο παραλιοπληκτο εαυτο μου

 

[go2dbeach]

Αχ δεν ειναι μονο το Ριο... στις παραλιες του Ιλα Γραντε και του Παρατυ ξαναβρηκα τον 25χρονο παραλιοπληκτο εαυτο μου

Ωχ μη μου λες τέτοια! Μην αργήσεις τη συνέχεια! Και φωτογραφίες ε?

 

[varioAthens]

Θα κανω τα δεοντα

 

[varioAthens]

Mια φορά κι έναν καιρό ήταν οι Bandeirantes.
Αυτοί ήταν Πορτογάλοι εξερευνητές και τυχοδιώκτες που τον 17ο αιώνα ξεκίνησαν από το Sao Paulo να εξερευνήσουν το αχαρτογράφητο εσωτερικό της Βραζιλίας. Αναζητούσαν χρυσό, πολύτιμους λίθους, σκλάβους και ακόμα περισσότερη γη για το πορτογαλικό στέμμα.
Στις αποστολές τους, που κρατούσαν μήνες, υποδούλωσαν πολλούς αυτόχθονες, κατέκτησαν εδάφη και ανακάλυψαν χρυσό και διαμάντια στα βουνά του Minas Gerais (Μινάς Ζεράις).

Στη συνέχεια, αυτά τα "καλόπαιδα" οι Πορτογάλοι υποχρέωσαν τους σκλάβους να φτιάξουν ορυχεία στο Minas Gerais και να κάνουν τις εξορύξεις του χρυσού και των διαμαντιών, με σκοπό να τα στέλνουν στην Πορτογαλία.
Πώς όμως θα μετέφεραν τα πολύτιμα “λάφυρα” από τα βουνά μέχρι τις ακτές της Βραζιλίας όπου θα τα φόρτωναν στα πλοία? Έβαλαν τους σκλάβους να φτιάξουν ΚΑΙ δρόμο.

Έτσι, φτιάχτηκε η “Estrada Real” (ο "Βασιλικός Δρόμος") που αρχικά συνέδεε το Οuro Preto με το λιμάνι του Paraty. Αυτό ήταν το "παλιό μονοπάτι" ενώ αργότερα προστέθηκαν κι άλλα (ένα που έφτανε στο Ρίο και τα υπόλοιπα που συνέδεαν τα χωριά του Minas Gerais μεταξύ τους).

H Estrada Real αποτελεί μια ιστορική διαδρομή-"βουτιά" στο παρελθόν της Βραζιλίας και παρουσιάζει μεγάλο ταξιδιωτικό ενδιαφέρον.
Αποφασίσαμε να την εντάξουμε στο ταξίδι μας και να ακολουθήσουμε κι εμείς την διαδρομή που ακολουθούσε τότε ο χρυσός: από τα ορυχεία στα βουνά του Minas Gerais και μέσω της ενδοχώρας να καταλήξουμε στο Παρατύ.

Βέβαια, για να είναι όλοι ευχαριστημένοι στην οικογένεια, αναγκάστηκα (μετά λύπης μου) να αφαιρέσω χωριά από το Minas Gerais ώστε να μπουν στο πρόγραμμα και παραλίες (για τους έφηβους), οι Καταρράκτες (για τον husband) και φυσικά το Ρίο (κατά γενική απαίτηση).

Το ταξίδι στην Βραζιλία ήταν δύσκολο να οργανωθεί και γιατί δεν έβρισκα πολλές πληροφορίες για όλα τα μέρη που θέλαμε, και γιατί μιλάμε για τεράστιες αποστάσεις, και γιατί είναι τα πάντα πολύ πολύ ακριβά. Οπότε χρειάστηκε έξτρα προσπάθεια για να τα συμπεριλάβουμε όλα και να τα φέρουμε στα μέτρα μας.
Για παράδειγμα ο Αμαζόνιος, που είναι πολύ ψηλά στο bucket list μου, έφυγε με συνοπτικές διαδικασίες λόγω δυσθεώρητου κόστους και των πολλών ημερών που απαιτούσε.
Για τα υπόλοιπα, επιστρατεύθηκε, μέσω γνωστών μας, κόσμος και κοσμάκης στην Βραζιλία για να μας βοηθήσει... πήρε φωτιά το WhatsApp και όσο μιλάγαμε μαζί τους τόσο πιο πολύ μας εντυπωσίαζε η ζεστασιά, η ευγένεια και η φιλικότητα αυτού του λαού.

 

[varioAthens]

Μετά κόπων και βασάνων φτιάξαμε ένα ενδεικτικό πρόγραμμα.
Για φάση "οδηγός/ξεναγός", πρακτική που μας έχει βολέψει αφάνταστα σε προηγούμενα ταξίδια μας, ούτε λόγος στην Βραζιλία. Μιλάμε για απίστευτη ακρίβεια: τιμές που ξεκινάνε από 300USD/άτομο/μέρα.
Ωστόσο, προέκυψε από το πουθενά μια απίστευτη βοήθεια.

Ο husband έχει έναν συνάδελφο στην Ισπανία, τον Oriol που είναι υπεύθυνος για τον τομέα της Λατινικής Αμερικής και κάθε 1,5-2 μήνες βρίσκεται στο Sao Paulo λόγω της δουλειάς. Με αυτόν μιλάνε σχεδόν κάθε μέρα τηλεφωνικώς και υπάρχει αμοιβαία συμπάθεια. Σε μία από τις συζητήσεις τους, ενώ μιλούσαν για τα καλοκαιρινά τους σχέδια, ανέφερε ο husband στον Oriol ότι προγραμματίζουμε την Βραζιλία αλλά δυσκολευόμαστε να βρούμε ξενοδοχεία, μεταφορές, ξεναγό (τουλάχιστον για το Ρίο τον θέλαμε οπωσδήποτε)... εκείνη την στιγμή ο Oriol δεν είπε τίποτα, αλλά μετά από 3-4 μέρες επανήλθε με πολύ ευχάριστα νέα: "αν πηγαίνατε Sao Paulo θα μπορούσα να βοηθήσω περισσότερο αλλά δυστυχώς δεν πάτε εκεί, ούτε για Ιγκουασού-Παρατύ-Ίλα Γκράντε γνωρίζω κάποιον ΑΛΛΑ κανόνισα αν θέλετε να πάτε στο Ρίο στο ξενοδοχείο που συνεργάζομαι ,να έχετε έκπτωση ενώ στο Μπέλο Οριζόντε υπάρχει φίλος πολύ καλού μου φίλου που θα χαρεί να σας φιλοξενήσει. Επίσης, ο ίδιος παράλληλα με την κανονική δουλειά του κάνει ως 2η δουλειά τον ξεναγό και οδηγό. Αν βάλετε τις βενζίνες, μετά χαράς να σας πάει από Μπέλο Οριζόντε στο Μινάς Ζεράις κι από εκεί Παρατύ, εάν είναι Σαββατοκυριάκο".
Δεν το πιστεύαμε!
Στο σπίτι του ανθρώπου δεν δεχτήκαμε να μείνουμε, αλλά η προοπτική να πάμε παρέα την διαδρομή Μπέλο Οριζόντε-Μινάς Ζεράις-Παρατύ ήταν σαν μάννα εξ' ουρανού.

Αναθαρρήσαμε και στρωθήκαμε στην δουλειά. Επικοινωνία με τον φίλο του φίλου, ονόματι Harrold, επικοινωνία με το ξενοδοχείο στο Ριο, αναζήτηση εσωτερικών πτήσεων-ξενοδοχείων κ.λ.π. ... ούτε καταλάβαμε πότε έφτασε η μέρα της αναχώρησης και ένα ωραίο μεσημέρι του Ιουλίου απογειωθήκαμε από το Ελ. Βενιζέλος για το τεράστιο ταξίδι 3 πτήσεων, 18 ωρών στον αέρα, 26 ωρών συνολικά στα αεροδρόμια και τελικό προορισμό το Iguazu.

 

[varioAthens]

Iguazu I

Kαθώς το αεροπλάνο αρχίζει να κατεβαίνει με κατεύθυνση το αεροδρόμιο του Foz Iguazu αυτό που βλέπεις είναι μια ατελείωτη καταπράσινη πεδιάδα που την διασχίζει ο ποταμός Iguazu. Μάταια κολλήσαμε όλοι πάνω στα παράθυρα ψάχνοντας να δούμε το σημείο που ο ποταμός πέφτει σχηματίζοντας τους διάσημους καταρράκτες. Έπρεπε να κάνουμε λίγη υπομονή ακόμα για να τους δούμε.

Είχαμε κανονίσει με το που θα φτάναμε στο Foz να επισκεφθούμε την βραζιλιάνικη πλευρά, κατευθείαν από το αεροδρόμιο. Έτσι κι αλλιώς η βραζιλιάνικη δεν απαιτεί τόσες ώρες περιήγησης όσες η αργεντίνικη πλευρά.
Είχαμε βρει έναν ταξιτζή από το trip advisor (που εκτελούσε και χρέη tour operator, όπως οι περισσότεροι στο Foz απ' ότι κατάλαβα) ο οποίος θα μας παραλάμβανε από το αεροδρόμιο, θα μας μετέφερε στο Πάρκο (θα κράταγε τις χειραποσκευές μας στο αυτοκίνητο για να μην τις σέρνουμε) και μετά θα μας πήγαινε και στο ξενοδοχείο. Μ' έναν σμπάρο 4 τρυγόνια.

Παρά τις 3 πτήσεις, τις αναμονές στα αεροδρόμια και την έλλειψη ύπνου, είχαμε πολλή ενέργεια και καλή διάθεση που έγινε ακόμα καλύτερη όταν βρήκαμε τον άνθρωπό μας, έναν συμπαθέστατο και πάρα πολύ χαμογελαστό τύπο, η καλύτερη πρώτη εντύπωση για τους βραζιλιάνους.

Φτάσαμε στο Πάρκο μεσημέρι. Κατεβαίνοντας από το αυτοκίνητο, το πρώτο που ακούσαμε ήταν ο ήχος... και αμέσως μετά είδαμε το θαύμα! Απίστευτο θέαμα!

Ένιωσα το ίδιο δέος που έβλεπα κάποτε στα μάτια του μπαμπά μου όταν μίλαγε για το Ιγκουασού. Δεινός ταξιδευτής και κοσμογυρισμένος μας έλεγε πάντα ότι η πιο δυνατή ταξιδιωτική του εμπειρία ήταν όταν στάθηκε απέναντι από τους Καταρράκτες. Για να μας τονίσει δε, το πόσο μεγαλειώδεις είναι δεν παρέλειπε κάθε φορά να μας αναφέρει την περιβόητη φράση "Poor Niagara" που είχε πει χαρακτηριστικά η Έλινορ Ρούσβελτ όταν τους είχε πρωτοαντικρύσει.
Και κάπως έτσι μαγικά, ήταν σαν να ένιωσα την παρουσία του μπαμπά μου ξανά δίπλα μου παρόλο που τον έχω χάσει...

Στην βραζιλιάνικη μεριά, παίρνεις ένα μονοπάτι που έχεις τους Καταρράκτες συνεχώς απέναντί σου. Δεν χορταίναμε το θέαμα καθώς περπατούσαμε και ειδικά έτσι όπως έλουζε ο μεσημεριανός ήλιος το τοπίο με ένα ζεστό χρυσαφένιο χρώμα.
Κάποια στιγμή, στο τέλος της διαδρομής φτάνεις πια δίπλα στους Καταρράκτες, τόσο δίπλα που είναι σαν να έχει πιάσει δυνατή βροχή.
Ανεβήκαμε στην γέφυρα που υπάρχει και ήταν σαν να αιωρούμασταν ανάμεσα στους Καταρράκτες και το κενό.
Ο θόρυβος ήταν εκκωφαντικός και φυσικά γίναμε μούσκεμα από την απίστευτη ορμή του νερού.

Μετά από ώρα πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το αυτοκίνητο, κι αυτό γιατί θα έκλεινε πια το Πάρκο.
Ευτυχώς φτάσαμε γρήγορα στο ξενοδοχείο μιας και είχαμε κλείσει ένα εκεί κοντά, και όχι στην πόλη.
Προτιμήσαμε την απομόνωση και την ερημιά. Και η αλήθεια είναι ότι ήταν πολύ όμορφη εμπειρία το να βρίσκεσαι μέσα στην απόλυτη ησυχία της νυχτερινής φύσης και να βλέπεις τον έναστρο ουρανό πίνοντας την πρώτη καϊπιρίνια το ταξιδιού.

 

[go2dbeach]

Υπερθέαμα οι καταρράκτες! Όσες φωτο και να δεις, ότι κι αν σου διηγηθούν, φαντάζομαι το να βρεθείς εκεί είναι απερίγραπτο!

 

[varioAthens]

Υπερθέαμα οι καταρράκτες! Όσες φωτο και να δεις, ότι κι αν σου διηγηθούν, φαντάζομαι το να βρεθείς εκεί είναι απερίγραπτο!

Ισχυει! Και φαντασου οτι η αλλη πλευρα (της Αργεντινης) μου φανηκε ακομα πιο εντυπωσιακη.

 

[ANASTAPAP]

Iguazu I

Kαθώς το αεροπλάνο αρχίζει να κατεβαίνει με κατεύθυνση το αεροδρόμιο του Foz Iguazu αυτό που βλέπεις είναι μια ατελείωτη καταπράσινη πεδιάδα που την διασχίζει ο ποταμός Iguazu. Μάταια κολλήσαμε όλοι πάνω στα παράθυρα ψάχνοντας να δούμε το σημείο που ο ποταμός πέφτει σχηματίζοντας τους διάσημους καταρράκτες. Έπρεπε να κάνουμε λίγη υπομονή ακόμα για να τους δούμε.

Είχαμε κανονίσει με το που θα φτάναμε στο Foz να επισκεφθούμε την βραζιλιάνικη πλευρά, κατευθείαν από το αεροδρόμιο. Έτσι κι αλλιώς η βραζιλιάνικη δεν απαιτεί τόσες ώρες περιήγησης όσες η αργεντίνικη πλευρά.
Είχαμε βρει έναν ταξιτζή από το trip advisor (που εκτελούσε και χρέη tour operator, όπως οι περισσότεροι στο Foz απ' ότι κατάλαβα) ο οποίος θα μας παραλάμβανε από το αεροδρόμιο, θα μας μετέφερε στο Πάρκο (θα κράταγε τις χειραποσκευές μας στο αυτοκίνητο για να μην τις σέρνουμε) και μετά θα μας πήγαινε και στο ξενοδοχείο. Μ' έναν σμπάρο 4 τρυγόνια.

Παρά τις 3 πτήσεις, τις αναμονές στα αεροδρόμια και την έλλειψη ύπνου, είχαμε πολλή ενέργεια και καλή διάθεση που έγινε ακόμα καλύτερη όταν βρήκαμε τον άνθρωπό μας, έναν συμπαθέστατο και πάρα πολύ χαμογελαστό τύπο, η καλύτερη πρώτη εντύπωση για τους βραζιλιάνους.

Φτάσαμε στο Πάρκο μεσημέρι. Κατεβαίνοντας από το αυτοκίνητο, το πρώτο που ακούσαμε ήταν ο ήχος... και αμέσως μετά είδαμε το θαύμα! Απίστευτο θέαμα!

Ένιωσα το ίδιο δέος που έβλεπα κάποτε στα μάτια του μπαμπά μου όταν μίλαγε για το Ιγκουασού. Δεινός ταξιδευτής και κοσμογυρισμένος μας έλεγε πάντα ότι η πιο δυνατή ταξιδιωτική του εμπειρία ήταν όταν στάθηκε απέναντι από τους Καταρράκτες. Για να μας τονίσει δε, το πόσο μεγαλειώδεις είναι δεν παρέλειπε κάθε φορά να μας αναφέρει την περιβόητη φράση "Poor Niagara" που είχε πει χαρακτηριστικά η Έλινορ Ρούσβελτ όταν τους είχε πρωτοαντικρύσει.
Και κάπως έτσι μαγικά, ήταν σαν να ένιωσα την παρουσία του μπαμπά μου ξανά δίπλα μου παρόλο που τον έχω χάσει...

Στην βραζιλιάνικη μεριά, παίρνεις ένα μονοπάτι που έχεις τους Καταρράκτες συνεχώς απέναντί σου. Δεν χορταίναμε το θέαμα καθώς περπατούσαμε και ειδικά έτσι όπως έλουζε ο μεσημεριανός ήλιος το τοπίο με ένα ζεστό χρυσαφένιο χρώμα.
Κάποια στιγμή, στο τέλος της διαδρομής φτάνεις πια δίπλα στους Καταρράκτες, τόσο δίπλα που είναι σαν να έχει πιάσει δυνατή βροχή.
Ανεβήκαμε στην γέφυρα που υπάρχει και ήταν σαν να αιωρούμασταν ανάμεσα στους Καταρράκτες και το κενό.
Ο θόρυβος ήταν εκκωφαντικός και φυσικά γίναμε μούσκεμα από την απίστευτη ορμή του νερού.

Μετά από ώρα πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το αυτοκίνητο, κι αυτό γιατί θα έκλεινε πια το Πάρκο.
Ευτυχώς φτάσαμε γρήγορα στο ξενοδοχείο γιατί είχαμε κλείσει ένα εκεί κοντά, και όχι στην πόλη.
Προτιμήσαμε την απομόνωση και την ερημιά. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι ήταν πολύ όμορφα να βρίσκεσαι μέσα στην απόλυτη ησυχία της νυχτερινής φύσης και να βλέπεις τον έναστρο ουρανό πίνοντας την πρώτη καϊπιρίνια το ταξιδιού.

View attachment 451000 View attachment 451001 View attachment 451002 View attachment 451003
View attachment 451004

Καλημέρα!πολύ ωραία η περιγραφή σου και οι εικόνες που μας μεταφέρεις,ελπίζω να βρεθούμε στην επερχόμενη κοπή της πίτας και να μου δώσεις tips,καθώς θα βρεθώ εκεί(καλως εχόντων)το Σεπτέμβριο..

 

[varioAthens]

Καλημέρα!πολύ ωραία η περιγραφή σου και οι εικόνες που μας μεταφέρεις,ελπίζω να βρεθούμε στην επερχόμενη κοπή της πίτας και να μου δώσεις tips,καθώς θα βρεθώ εκεί(καλως εχόντων)το Σεπτέμβριο..

Σε ευχαριστω πολυ. Πολυ ευχαριστως σε ο,τι μπορω να βοηθησω! Με το καλο να πας!

Υ.Γ. κοβουμε πιτα;;;