Βραζιλία ΒΡΑΖΙΛΙΑ- Ακολουθώντας το "Μονοπάτι του Χρυσού"

[varioAthens]

Iguazu IΙ

Την επόμενη μέρα, παρά το γεγονός ότι ήμασταν κομμάτια από την κούραση, ξυπνήσαμε με μεγάλη ευκολία στις 6.00 το πρωί (ας είναι καλά το jetlag) γιατί o στόχος μας ήταν να περάσουμε τα σύνορα όσο το δυνατόν νωρίτερα και να καταφέρουμε να μπούμε από τους πρώτους στο Πάρκο από την πλευρά της Αργεντινής.
Ήταν ακόμα νύχτα όταν σηκωθήκαμε και δεν κυκλοφορούσε ψυχή στο ξενοδοχείο. Ήπιαμε τον καφέ μας για ν' ανοίξει το μάτι μας και να ζεσταθούμε, γιατί είχε αρκετή ψύχρα (χειμώνας γαρ), και στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς την είσοδο του ξενοδοχείου να βρούμε τον ταξιτζή που θα μας μετέφερε στον προορισμό μας.

Φτάσαμε στα σύνορα Βραζιλίας - Αργεντινής την ώρα που χάραζε. Για μένα ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία γιατί δεν είχα διασχίσει ποτέ ξανά χερσαία σύνορα... απίστευτο? κι όμως αληθινό.
Περάσαμε πολύ γρήγορα τον έλεγχο λόγω της ειδικής σειράς που υπάρχει για τα ταξί και τα τουριστικά οχήματα και 8.10 ήμασταν στην είσοδο του Πάρκου.


Το Πάρκο είναι τεράστιο και έχει πολλά μονοπάτια και διαδρομές.
Ήμασταν αποφασισμένοι να κάνουμε όσα περισσότερα μπορούσαμε με πρώτο και καλύτερο (για να προλάβουμε τα πλήθη) το Devil´s Throat, τον "Λαιμό του Διαβόλου" (ή "Λαρύγγι" κατά άλλους).

Επιβιβαστήκαμε στο τραινάκι που σε πάει μέχρι την αρχή του συγκεκριμένου trail για να συνεχίσεις από εκεί με τα πόδια.
Πήραμε το πρώτο δρομολόγιο οπότε ευτυχώς δεν καθυστερήσαμε καθόλου (προς το μεσημέρι η κατάσταση δυσκολεύει αφού ο κόσμος είναι πολύ περισσότερος και καμιά φορά καθυστερούν τα δρομολόγια).
Λόγω του ότι το τραινάκι είναι ανοιχτό και κινείται με αργή ταχύτητα, είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε την πανέμορφη διαδρομή: την πυκνή βλάστηση ακούγοντας τα κρωξίματα, τα τιτιβίσματα και ένα σωρό άλλους ήχους της ζούγκλας.


Στο τέλος της διαδρομής, αποβιβαστήκαμε και συνεχίσαμε με τα πόδια για περίπου 1,5 km από μια σιδερένια γέφυρα. Βαδίζοντας στην γέφυρα, ακούσαμε από κάπου μακριά τον βρυχηθμό του Λαρυγγιού. Ο ήχος ολοένα και δυνάμωνε, σημάδι ότι πλησιάζαμε, και η προσμονή γινόταν ανυπομονησία μέχρι που τελικά φτάσαμε δίπλα του και νιώσαμε να μας κατακλύζει το δέος και η συγκίνηση.
Γιατί πραγματικά, όσα κι αν έχεις ακούσει ή διαβάσει, όσες φωτογραφίες κι αν έχεις δει, όσο προετοιμασμένος κι αν νομίζεις ότι είσαι, το θέαμα είναι τόσο μεγαλειώδες που σου κόβει την ανάσα.

Τα facts που είχα διαβάσει με είχαν βάλει λίγο στο κλίμα: το ύψος του καταρράκτη είναι ίσο με κτίριο 30 ορόφων και η ροή του είναι τόσο μεγάλη και ορμητική που μπορεί να γεμίσει μέσα σε 1 μόλις λεπτό 36 πισίνες ολυμπιακών διαστάσεων !!!
Πράγματι, η ορμή του νερού είναι τόσο δυνατή που ακόμα κι αν έχει ήλιο και ζέστη στο υπόλοιπο Πάρκο, στο συγκεκριμένο σημείο βιώνεις άλλες καιρικές συνθήκες: αέρα, βροχή και κρύο.
Είναι, ομολογουμένως, ο πιο εντυπωσιακός καταρράκτης και το γεγονός ότι φτάνεις τόσο κοντά του που σχεδόν τον "αγγίζεις" είναι μια απαράμιλλη εμπειρία που δύσκολα μπορεί να περιγραφεί με λέξεις.

Ούτε κι εγώ ξέρω πόση ώρα κάτσαμε εκεί μαγεμένοι να χαζεύουμε αυτό το θαύμα της φύσης.

Μετά από αρκετή ώρα, όταν άρχισαν να καταφτάνουν τα πρώτα γκρουπς τουριστών, πήραμε το μονοπάτι της επιστροφής ώστε να συνεχίσουμε με τα υπόλοιπα trails.

Kάναμε το Upper Walk (θέλει περίπου 1-1,5 ώρα) από το οποίο έχεις θέα από ψηλά και πανοραμικά, το Lower Walk (θέλει περίπου 1,5-2 ώρες) που σε βάζει πιο "μέσα" στην ζούγκλα Παρανά, καθώς και το Green Trail (γύρω στα 20').
Άμα υπολογίσουμε και το Devil's Throat Walk που είναι γύρω στην 1 ώρα, γίνεται αντιληπτό γιατί εκείνη την μέρα το app με τα βήματα με συνεχάρη ιδιαιτέρως που ξεπέρασα τα 10.000 πριν καν μεσημεριάσει.
Υπάρχει κι άλλο ένα trail από το οποίο καταλήγεις σε ένα καταρρακτάκι όπου μπορείς να κολυμπήσεις. Είναι και το μόνο σημείο που μπορείς να κολυμπήσεις στο Iguazu.

Γενικά, το Πάρκο είναι απίστευτης φυσικής ομορφιάς και αξίζει και από μόνο του να το επισκεφθεί κανείς. Μόνο τα αμέτρητα ουράνια τόξα που είδαμε... πραγματικά δεν έχω ξαναδεί τόσα πολλά μαζί...

Η μέρα ολοκληρώθηκε με speedboat.
Γι' αυτή την δραστηριότητα επιβιβαστήκαμε σε ένα ανοιχτό φορτηγό στον σταθμό που υπάρχει μέσα στο Πάρκο. Ακολουθήσαμε μια ψιλο-off road θα την έλεγα διαδρομή μέσα από το πυκνό τροπικό δάσος. Όλο και κατηφορίζαμε μέχρι που φτάσαμε στο χαμηλότερο επίπεδο του ποταμού.
Εκεί βγάλαμε παπούτσια, τα ρούχα που θέλαμε να μείνουν στεγνά, πολύτιμα αντικείμενα και μπήκαμε στα speedboats.
Εμείς το παίξαμε έξυπνοι ότι δεν θα βραχούμε γιατί είχαμε μεριμνήσει να φορέσουμε κάτι αδιάβροχα μιας χρήσης που μας έχουν βγάλει ασπροπρόσωπους άλλες φορές. Αμ δε!
Εκτός του ότι ο οδηγός οδηγούσε το speedboat σαν δαιμονισμένος και ήδη το νερό είχε αρχίσει να εισχωρεί μέσα από το αδιάβροχο, όταν πια προσεγγίσαμε και μπήκαμε κάτω από τους Καταρράκτες βραχήκαμε μέχρι το μεδούλι. Φωνές, ουρλιαχτά... χαμός... εμένα προσωπικά μου κόπηκε η ανάσα και δεν εννοώ μεταφορικά... κυριολεκτικά... ήταν τέτοια η ορμή του νερού που δεν μου έφτανε η αναπνοή μου...ένιωσα σαν να πνιγόμουν...
Και δεν μας έφτανε η μία φορά, με το που βγήκαμε κάτω από τον Καταρράκτη, κάνει ο οδηγός αναστροφή 180 μοιρών και άντε πάλι με τις μπάντες κάτω από τον Καταρράκτη.
Δεύτερος γύρος πανικού για μένα, δεύτερος γύρος ενθουσιασμού για τους υπόλοιπους, ειδικά για τα παιδιά.


Απόγευμα πια, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο κατάκοποι αλλά πολύ γεμάτοι από τις απίστευτες εμπειρίες που ζήσαμε μέσα σε μία, μόλις, μέρα.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• …

  Go to chapter

  Go
• 20

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 20

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[go2dbeach]

Ωωωωω Τέλεια!
Πριν από μερικούς μήνες είχα βρει εισιτήρια για Ριο με 500 ευρώ και δεν ξέρω γιατί δεν τα έκλεισα.
Παραμένει πολύ ψηλά στα μέρη που θέλω να πάω, οπότε περιμένω με αγωνία τη συνέχεια

 

[varioAthens]

Ωωωωω Τέλεια!
Πριν από μερικούς μήνες είχα βρει εισιτήρια για Ριο με 500 ευρώ και δεν ξέρω γιατί δεν τα έκλεισα.
Παραμένει πολύ ψηλά στα μέρη που θέλω να πάω, οπότε περιμένω με αγωνία τη συνέχεια

Αχ δεν ειναι μονο το Ριο... στις παραλιες του Ιλα Γραντε και του Παρατυ ξαναβρηκα τον 25χρονο παραλιοπληκτο εαυτο μου

 

[go2dbeach]

Αχ δεν ειναι μονο το Ριο... στις παραλιες του Ιλα Γραντε και του Παρατυ ξαναβρηκα τον 25χρονο παραλιοπληκτο εαυτο μου

Ωχ μη μου λες τέτοια! Μην αργήσεις τη συνέχεια! Και φωτογραφίες ε?

 

[varioAthens]

Θα κανω τα δεοντα

 

[varioAthens]

Mια φορά κι έναν καιρό ήταν οι Bandeirantes.
Αυτοί ήταν Πορτογάλοι εξερευνητές και τυχοδιώκτες που τον 17ο αιώνα ξεκίνησαν από το Sao Paulo να εξερευνήσουν το αχαρτογράφητο εσωτερικό της Βραζιλίας. Αναζητούσαν χρυσό, πολύτιμους λίθους, σκλάβους και ακόμα περισσότερη γη για το πορτογαλικό στέμμα.
Στις αποστολές τους, που κρατούσαν μήνες, υποδούλωσαν πολλούς αυτόχθονες, κατέκτησαν εδάφη και ανακάλυψαν χρυσό και διαμάντια στα βουνά του Minas Gerais (Μινάς Ζεράις).

Στη συνέχεια, αυτά τα "καλόπαιδα" οι Πορτογάλοι υποχρέωσαν τους σκλάβους να φτιάξουν ορυχεία στο Minas Gerais και να κάνουν τις εξορύξεις του χρυσού και των διαμαντιών, με σκοπό να τα στέλνουν στην Πορτογαλία.
Πώς όμως θα μετέφεραν τα πολύτιμα “λάφυρα” από τα βουνά μέχρι τις ακτές της Βραζιλίας όπου θα τα φόρτωναν στα πλοία? Έβαλαν τους σκλάβους να φτιάξουν ΚΑΙ δρόμο.

Έτσι, φτιάχτηκε η “Estrada Real” (ο "Βασιλικός Δρόμος") που αρχικά συνέδεε το Οuro Preto με το λιμάνι του Paraty. Αυτό ήταν το "παλιό μονοπάτι" ενώ αργότερα προστέθηκαν κι άλλα (ένα που έφτανε στο Ρίο και τα υπόλοιπα που συνέδεαν τα χωριά του Minas Gerais μεταξύ τους).

H Estrada Real αποτελεί μια ιστορική διαδρομή-"βουτιά" στο παρελθόν της Βραζιλίας και παρουσιάζει μεγάλο ταξιδιωτικό ενδιαφέρον.
Αποφασίσαμε να την εντάξουμε στο ταξίδι μας και να ακολουθήσουμε κι εμείς την διαδρομή που ακολουθούσε τότε ο χρυσός: από τα ορυχεία στα βουνά του Minas Gerais και μέσω της ενδοχώρας να καταλήξουμε στο Παρατύ.

Βέβαια, για να είναι όλοι ευχαριστημένοι στην οικογένεια, αναγκάστηκα (μετά λύπης μου) να αφαιρέσω χωριά από το Minas Gerais ώστε να μπουν στο πρόγραμμα και παραλίες (για τους έφηβους), οι Καταρράκτες (για τον husband) και φυσικά το Ρίο (κατά γενική απαίτηση).

Το ταξίδι στην Βραζιλία ήταν δύσκολο να οργανωθεί και γιατί δεν έβρισκα πολλές πληροφορίες για όλα τα μέρη που θέλαμε, και γιατί μιλάμε για τεράστιες αποστάσεις, και γιατί είναι τα πάντα πολύ πολύ ακριβά. Οπότε χρειάστηκε έξτρα προσπάθεια για να τα συμπεριλάβουμε όλα και να τα φέρουμε στα μέτρα μας.
Για παράδειγμα ο Αμαζόνιος, που είναι πολύ ψηλά στο bucket list μου, έφυγε με συνοπτικές διαδικασίες λόγω δυσθεώρητου κόστους και των πολλών ημερών που απαιτούσε.
Για τα υπόλοιπα, επιστρατεύθηκε, μέσω γνωστών μας, κόσμος και κοσμάκης στην Βραζιλία για να μας βοηθήσει... πήρε φωτιά το WhatsApp και όσο μιλάγαμε μαζί τους τόσο πιο πολύ μας εντυπωσίαζε η ζεστασιά, η ευγένεια και η φιλικότητα αυτού του λαού.

 

[varioAthens]

Μετά κόπων και βασάνων φτιάξαμε ένα ενδεικτικό πρόγραμμα.
Για φάση "οδηγός/ξεναγός", πρακτική που μας έχει βολέψει αφάνταστα σε προηγούμενα ταξίδια μας, ούτε λόγος στην Βραζιλία. Μιλάμε για απίστευτη ακρίβεια: τιμές που ξεκινάνε από 300USD/άτομο/μέρα.
Ωστόσο, προέκυψε από το πουθενά μια απίστευτη βοήθεια.

Ο husband έχει έναν συνάδελφο στην Ισπανία, τον Oriol που είναι υπεύθυνος για τον τομέα της Λατινικής Αμερικής και κάθε 1,5-2 μήνες βρίσκεται στο Sao Paulo λόγω της δουλειάς. Με αυτόν μιλάνε σχεδόν κάθε μέρα τηλεφωνικώς και υπάρχει αμοιβαία συμπάθεια. Σε μία από τις συζητήσεις τους, ενώ μιλούσαν για τα καλοκαιρινά τους σχέδια, ανέφερε ο husband στον Oriol ότι προγραμματίζουμε την Βραζιλία αλλά δυσκολευόμαστε να βρούμε ξενοδοχεία, μεταφορές, ξεναγό (τουλάχιστον για το Ρίο τον θέλαμε οπωσδήποτε)... εκείνη την στιγμή ο Oriol δεν είπε τίποτα, αλλά μετά από 3-4 μέρες επανήλθε με πολύ ευχάριστα νέα: "αν πηγαίνατε Sao Paulo θα μπορούσα να βοηθήσω περισσότερο αλλά δυστυχώς δεν πάτε εκεί, ούτε για Ιγκουασού-Παρατύ-Ίλα Γκράντε γνωρίζω κάποιον ΑΛΛΑ κανόνισα αν θέλετε να πάτε στο Ρίο στο ξενοδοχείο που συνεργάζομαι ,να έχετε έκπτωση ενώ στο Μπέλο Οριζόντε υπάρχει φίλος πολύ καλού μου φίλου που θα χαρεί να σας φιλοξενήσει. Επίσης, ο ίδιος παράλληλα με την κανονική δουλειά του κάνει ως 2η δουλειά τον ξεναγό και οδηγό. Αν βάλετε τις βενζίνες, μετά χαράς να σας πάει από Μπέλο Οριζόντε στο Μινάς Ζεράις κι από εκεί Παρατύ, εάν είναι Σαββατοκυριάκο".
Δεν το πιστεύαμε!
Στο σπίτι του ανθρώπου δεν δεχτήκαμε να μείνουμε, αλλά η προοπτική να πάμε παρέα την διαδρομή Μπέλο Οριζόντε-Μινάς Ζεράις-Παρατύ ήταν σαν μάννα εξ' ουρανού.

Αναθαρρήσαμε και στρωθήκαμε στην δουλειά. Επικοινωνία με τον φίλο του φίλου, ονόματι Harrold, επικοινωνία με το ξενοδοχείο στο Ριο, αναζήτηση εσωτερικών πτήσεων-ξενοδοχείων κ.λ.π. ... ούτε καταλάβαμε πότε έφτασε η μέρα της αναχώρησης και ένα ωραίο μεσημέρι του Ιουλίου απογειωθήκαμε από το Ελ. Βενιζέλος για το τεράστιο ταξίδι 3 πτήσεων, 18 ωρών στον αέρα, 26 ωρών συνολικά στα αεροδρόμια και τελικό προορισμό το Iguazu.

 

[varioAthens]

Iguazu I

Kαθώς το αεροπλάνο αρχίζει να κατεβαίνει με κατεύθυνση το αεροδρόμιο του Foz Iguazu αυτό που βλέπεις είναι μια ατελείωτη καταπράσινη πεδιάδα που την διασχίζει ο ποταμός Iguazu. Μάταια κολλήσαμε όλοι πάνω στα παράθυρα ψάχνοντας να δούμε το σημείο που ο ποταμός πέφτει σχηματίζοντας τους διάσημους καταρράκτες. Έπρεπε να κάνουμε λίγη υπομονή ακόμα για να τους δούμε.

Είχαμε κανονίσει με το που θα φτάναμε στο Foz να επισκεφθούμε την βραζιλιάνικη πλευρά, κατευθείαν από το αεροδρόμιο. Έτσι κι αλλιώς η βραζιλιάνικη δεν απαιτεί τόσες ώρες περιήγησης όσες η αργεντίνικη πλευρά.
Είχαμε βρει έναν ταξιτζή από το trip advisor (που εκτελούσε και χρέη tour operator, όπως οι περισσότεροι στο Foz απ' ότι κατάλαβα) ο οποίος θα μας παραλάμβανε από το αεροδρόμιο, θα μας μετέφερε στο Πάρκο (θα κράταγε τις χειραποσκευές μας στο αυτοκίνητο για να μην τις σέρνουμε) και μετά θα μας πήγαινε και στο ξενοδοχείο. Μ' έναν σμπάρο 4 τρυγόνια.

Παρά τις 3 πτήσεις, τις αναμονές στα αεροδρόμια και την έλλειψη ύπνου, είχαμε πολλή ενέργεια και καλή διάθεση που έγινε ακόμα καλύτερη όταν βρήκαμε τον άνθρωπό μας, έναν συμπαθέστατο και πάρα πολύ χαμογελαστό τύπο, η καλύτερη πρώτη εντύπωση για τους βραζιλιάνους.

Φτάσαμε στο Πάρκο μεσημέρι. Κατεβαίνοντας από το αυτοκίνητο, το πρώτο που ακούσαμε ήταν ο ήχος... και αμέσως μετά είδαμε το θαύμα! Απίστευτο θέαμα!

Ένιωσα το ίδιο δέος που έβλεπα κάποτε στα μάτια του μπαμπά μου όταν μίλαγε για το Ιγκουασού. Δεινός ταξιδευτής και κοσμογυρισμένος μας έλεγε πάντα ότι η πιο δυνατή ταξιδιωτική του εμπειρία ήταν όταν στάθηκε απέναντι από τους Καταρράκτες. Για να μας τονίσει δε, το πόσο μεγαλειώδεις είναι δεν παρέλειπε κάθε φορά να μας αναφέρει την περιβόητη φράση "Poor Niagara" που είχε πει χαρακτηριστικά η Έλινορ Ρούσβελτ όταν τους είχε πρωτοαντικρύσει.
Και κάπως έτσι μαγικά, ήταν σαν να ένιωσα την παρουσία του μπαμπά μου ξανά δίπλα μου παρόλο που τον έχω χάσει...

Στην βραζιλιάνικη μεριά, παίρνεις ένα μονοπάτι που έχεις τους Καταρράκτες συνεχώς απέναντί σου. Δεν χορταίναμε το θέαμα καθώς περπατούσαμε και ειδικά έτσι όπως έλουζε ο μεσημεριανός ήλιος το τοπίο με ένα ζεστό χρυσαφένιο χρώμα.
Κάποια στιγμή, στο τέλος της διαδρομής φτάνεις πια δίπλα στους Καταρράκτες, τόσο δίπλα που είναι σαν να έχει πιάσει δυνατή βροχή.
Ανεβήκαμε στην γέφυρα που υπάρχει και ήταν σαν να αιωρούμασταν ανάμεσα στους Καταρράκτες και το κενό.
Ο θόρυβος ήταν εκκωφαντικός και φυσικά γίναμε μούσκεμα από την απίστευτη ορμή του νερού.

Μετά από ώρα πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το αυτοκίνητο, κι αυτό γιατί θα έκλεινε πια το Πάρκο.
Ευτυχώς φτάσαμε γρήγορα στο ξενοδοχείο μιας και είχαμε κλείσει ένα εκεί κοντά, και όχι στην πόλη.
Προτιμήσαμε την απομόνωση και την ερημιά. Και η αλήθεια είναι ότι ήταν πολύ όμορφη εμπειρία το να βρίσκεσαι μέσα στην απόλυτη ησυχία της νυχτερινής φύσης και να βλέπεις τον έναστρο ουρανό πίνοντας την πρώτη καϊπιρίνια το ταξιδιού.

 

[go2dbeach]

Υπερθέαμα οι καταρράκτες! Όσες φωτο και να δεις, ότι κι αν σου διηγηθούν, φαντάζομαι το να βρεθείς εκεί είναι απερίγραπτο!

 

[varioAthens]

Υπερθέαμα οι καταρράκτες! Όσες φωτο και να δεις, ότι κι αν σου διηγηθούν, φαντάζομαι το να βρεθείς εκεί είναι απερίγραπτο!

Ισχυει! Και φαντασου οτι η αλλη πλευρα (της Αργεντινης) μου φανηκε ακομα πιο εντυπωσιακη.

 

[ANASTAPAP]

Iguazu I

Kαθώς το αεροπλάνο αρχίζει να κατεβαίνει με κατεύθυνση το αεροδρόμιο του Foz Iguazu αυτό που βλέπεις είναι μια ατελείωτη καταπράσινη πεδιάδα που την διασχίζει ο ποταμός Iguazu. Μάταια κολλήσαμε όλοι πάνω στα παράθυρα ψάχνοντας να δούμε το σημείο που ο ποταμός πέφτει σχηματίζοντας τους διάσημους καταρράκτες. Έπρεπε να κάνουμε λίγη υπομονή ακόμα για να τους δούμε.

Είχαμε κανονίσει με το που θα φτάναμε στο Foz να επισκεφθούμε την βραζιλιάνικη πλευρά, κατευθείαν από το αεροδρόμιο. Έτσι κι αλλιώς η βραζιλιάνικη δεν απαιτεί τόσες ώρες περιήγησης όσες η αργεντίνικη πλευρά.
Είχαμε βρει έναν ταξιτζή από το trip advisor (που εκτελούσε και χρέη tour operator, όπως οι περισσότεροι στο Foz απ' ότι κατάλαβα) ο οποίος θα μας παραλάμβανε από το αεροδρόμιο, θα μας μετέφερε στο Πάρκο (θα κράταγε τις χειραποσκευές μας στο αυτοκίνητο για να μην τις σέρνουμε) και μετά θα μας πήγαινε και στο ξενοδοχείο. Μ' έναν σμπάρο 4 τρυγόνια.

Παρά τις 3 πτήσεις, τις αναμονές στα αεροδρόμια και την έλλειψη ύπνου, είχαμε πολλή ενέργεια και καλή διάθεση που έγινε ακόμα καλύτερη όταν βρήκαμε τον άνθρωπό μας, έναν συμπαθέστατο και πάρα πολύ χαμογελαστό τύπο, η καλύτερη πρώτη εντύπωση για τους βραζιλιάνους.

Φτάσαμε στο Πάρκο μεσημέρι. Κατεβαίνοντας από το αυτοκίνητο, το πρώτο που ακούσαμε ήταν ο ήχος... και αμέσως μετά είδαμε το θαύμα! Απίστευτο θέαμα!

Ένιωσα το ίδιο δέος που έβλεπα κάποτε στα μάτια του μπαμπά μου όταν μίλαγε για το Ιγκουασού. Δεινός ταξιδευτής και κοσμογυρισμένος μας έλεγε πάντα ότι η πιο δυνατή ταξιδιωτική του εμπειρία ήταν όταν στάθηκε απέναντι από τους Καταρράκτες. Για να μας τονίσει δε, το πόσο μεγαλειώδεις είναι δεν παρέλειπε κάθε φορά να μας αναφέρει την περιβόητη φράση "Poor Niagara" που είχε πει χαρακτηριστικά η Έλινορ Ρούσβελτ όταν τους είχε πρωτοαντικρύσει.
Και κάπως έτσι μαγικά, ήταν σαν να ένιωσα την παρουσία του μπαμπά μου ξανά δίπλα μου παρόλο που τον έχω χάσει...

Στην βραζιλιάνικη μεριά, παίρνεις ένα μονοπάτι που έχεις τους Καταρράκτες συνεχώς απέναντί σου. Δεν χορταίναμε το θέαμα καθώς περπατούσαμε και ειδικά έτσι όπως έλουζε ο μεσημεριανός ήλιος το τοπίο με ένα ζεστό χρυσαφένιο χρώμα.
Κάποια στιγμή, στο τέλος της διαδρομής φτάνεις πια δίπλα στους Καταρράκτες, τόσο δίπλα που είναι σαν να έχει πιάσει δυνατή βροχή.
Ανεβήκαμε στην γέφυρα που υπάρχει και ήταν σαν να αιωρούμασταν ανάμεσα στους Καταρράκτες και το κενό.
Ο θόρυβος ήταν εκκωφαντικός και φυσικά γίναμε μούσκεμα από την απίστευτη ορμή του νερού.

Μετά από ώρα πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το αυτοκίνητο, κι αυτό γιατί θα έκλεινε πια το Πάρκο.
Ευτυχώς φτάσαμε γρήγορα στο ξενοδοχείο γιατί είχαμε κλείσει ένα εκεί κοντά, και όχι στην πόλη.
Προτιμήσαμε την απομόνωση και την ερημιά. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι ήταν πολύ όμορφα να βρίσκεσαι μέσα στην απόλυτη ησυχία της νυχτερινής φύσης και να βλέπεις τον έναστρο ουρανό πίνοντας την πρώτη καϊπιρίνια το ταξιδιού.

View attachment 451000 View attachment 451001 View attachment 451002 View attachment 451003
View attachment 451004

Καλημέρα!πολύ ωραία η περιγραφή σου και οι εικόνες που μας μεταφέρεις,ελπίζω να βρεθούμε στην επερχόμενη κοπή της πίτας και να μου δώσεις tips,καθώς θα βρεθώ εκεί(καλως εχόντων)το Σεπτέμβριο..

 

[varioAthens]

Καλημέρα!πολύ ωραία η περιγραφή σου και οι εικόνες που μας μεταφέρεις,ελπίζω να βρεθούμε στην επερχόμενη κοπή της πίτας και να μου δώσεις tips,καθώς θα βρεθώ εκεί(καλως εχόντων)το Σεπτέμβριο..

Σε ευχαριστω πολυ. Πολυ ευχαριστως σε ο,τι μπορω να βοηθησω! Με το καλο να πας!

Υ.Γ. κοβουμε πιτα;;;