Βραζιλία ΒΡΑΖΙΛΙΑ- Ακολουθώντας το "Μονοπάτι του Χρυσού"

[varioAthens]

Santa Marta - η αυθεντική εμπειρία

Το 1888 η Βραζιλία κατήργησε τη δουλεία οπότε οι Αφρικανοί πρώην σκλάβοι έπρεπε κάπου να μείνουν. Έτσι, λοιπόν, έφτιαξαν στους λόφους του Ριο μικρούς φτωχικούς οικισμούς από πλίνθινα σπίτια, τις γνωστές μας φαβέλες.
Τις επόμενες δεκαετίες προστέθηκαν σ' αυτούς τους, ήδη πυκνοκατοικημένους οικισμούς, και οι μετανάστες που κατέφταναν στο Ριο (που ήταν τότε η πρωτεύουσα) απ' όλες τις γωνιές της Βραζιλίας προς αναζήτηση εργασίας. Τα σπίτια “εξελίχτηκαν” σε ξύλινα και λαμαρινένια.

Κατά καιρούς έγιναν διάφορες προσπάθειες από το κράτος να διαλυθούν οι φαβέλες, όχι τόσο γιατί νοιαζόταν για τους πολίτες αλλά πιο πολύ για να μην χαλάει το πρεστίζ της πόλης, γι’ αυτό άλλωστε και οι προσπάθειες να διαλυθούν οι φαβέλες ξεκινούσαν πάντα από εκείνες που ήταν πιο κοντά σε τουριστικές περιοχές. Δεν υπήρξε όμως αποτέλεσμα κι έτσι συνέχισαν να συσσωρεύονται άνθρωποι “ενός κατώτερου Θεού” στις φαβέλες και να ζουν σε τραγικές συνθήκες.

Σήμερα, στο Ριο υπάρχουν 1.000 φαβέλες όπου ζουν 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι, δηλ. σχεδόν το ¼ του πληθυσμού της πόλης!! Στερούνται βασικών υποδομών, όπως σταθερή παροχή νερού και ηλεκτρισμού, σύστηματα αποχέτευσης και διαχείρισης απορριμμάτων, ενώ μέσα σε αυτές βασιλεύουν οι συμμορίες και το εμπόριο ναρκωτικών.
Μάλιστα ο “πρόεδρος” στην κάθε φαβέλα έχει περισσότερο διακοσμητικό ρόλο αφού αυτός που πραγματικά κάνει κουμάντο είναι ο βαρώνος των ναρκωτικών που ελέγχει την εκάστοτε φαβέλα.

Το θέμα είναι ότι εκεί ζουν και άνθρωποι που ούτε ναρκωτικά πουλάνε, ούτε σε συμμορίες ανήκουν, κάνουν κανονικές δουλειές, ζουν “ήσυχα” την ζωή τους αρκεί να κρατάνε το στόμα τους κλειστό και να μην μπλέκονται στις δουλειές των συμμοριών.
Επίσης, από φαβέλα σε φαβέλα υπάρχει διαφορά... κάποιες είναι λιγότερο “εχθρικές” προς τους ξένους (όχι όμως ότι κι εκεί δεν χρειάζεσαι συνοδεία για να μπεις), έχουν πιο οργανωμένη “κοινότητα” και είναι πιο καθαρές από άλλες.

Μετά το φιάσκο της Ροσίνια όπου η υποτιθέμενη “ξενάγηση” ήταν να δούμε κάτι παιδάκια να κάνουν καποέιρα και μετά το λαμόγιο-ξεναγός μας ανεβοκατέβαζε σε έναν δρόμο πηγαίνοντας μας από σουβενιράδικο σε σουβενιράδικο, έχοντας να αντιμετωπίζουμε και τα εχθρικά βλέμματα των κατοίκων, δεν περίμενα πολλά βλέποντας ακόμη μία φαβέλα. Ήταν όμως ήδη κλεισμένη η ξενάγηση οπότε πήγαμε.

Ο Εmmanuel μας έδωσε τον λόγο του ότι η Santa Marta θα ήταν μια αυθεντική εμπειρία γιατί θα βλέπαμε την “πραγματική” ζωή αφενός, αφετέρου οι κάτοικοι στην Santa Marta, με πρώτη και καλύτερη την ξεναγό μας Σαλέτ (η οποία ζει εκεί), είναι τελείως διαφορετικοί.
Έτσι, λοιπόν, βρεθήκαμε κι εμείς στις παρυφές της Santa Marta περιμένοντας την ξεναγό μας. Μετά από λίγα λεπτά εμφανίστηκε η Σαλέτ, χαμογελαστή, φιλική και διαχυτική, όπως η πλειοψηφία των βραζιλιάνων άλλωστε, γεμίζοντάς μας αγκαλιές και φιλιά σαν να μας γνώριζε χρόνια.
“Χαίρομαι πολύ που είστε εδώ και θα σας ξεναγήσω στο σπίτι μου!” μας είπε με ενθουσιασμό και μας οδηγήσε στο τελεφερίκ.

Το τελεφερίκ είναι σχετικά πρόσφατη προσθήκη στην Santa Marta, φτιάχτηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016, και έχει διευκολύνει την ζωή των κατοίκων αφού η συγκεκριμένη φαβέλα είναι χτισμένη σε πολύ απότομη πλαγιά με 45 μοίρες κλίση και το μεγαλύτερο μέρος της αποτελείται από στενά σοκάκια που δεν μπαίνει καν αυτοκίνητο. Πραγματικά δεν ξέρω πώς μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι ή γονείς φορτωμένοι με τα μωρά τους την ανεβοκατέβαιναν πριν το τελεφερίκ.

Πήραμε το teleferico και φτάσαμε στην κορυφή. Βγαίνοντας από το βαγόνι μας συνειδητοποιήσαμε πώς ήμασταν τόσο ψηλά που νιώθαμε σαν να αιωρούμασταν στα σύννεφα. Η θέα ήταν εντυπωσιακή αλλά και η αντίθεση ακραία... Εμείς στα ετοιμόρροπα σπίτια της Santa Marta και απέναντι από την μια μεριά οι πανύψηλοι πολυτελείς ουρανοξύστες και από την άλλη ο Χριστός Λυτρωτής. Μου φάνηκε τραγική ειρωνία. Όλοι "ίσοι" κάτω από την σκιά του ίδιου Θεού, αλλά στην ουσία τόσο άνισοι.
Δεν ξέρω πώς είναι να ξυπνάς κάθε μέρα της ζωής σου σε ένα σπίτι που δεν υπάρχουν ούτε τα βασικά κι απέναντί σου να βλέπεις την υπέρτατη χλιδή χωρίς να σε πνίγει η αδικία και η απόγνωση.

Ξεκινήσαμε να περιηγούμαστε στην Santa Marta, η οποία είναι ένας δαιδαλώδης λαβύρινθος από στενά σοκάκια που εύκολα μπορείς να χαθείς αν δεν σε συνοδεύει κάποιος που την γνωρίζει.
Το γεγονός ότι ήμασταν με την Σαλέτ, η οποία απ’ ότι κατάλαβα χαίρει συμπάθειας και ιδιαίτερου σεβασμού στην Santa Marta, μας έδωσε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με ανθρώπους, να μπούμε στα μαγαζιά τους και στα σπίτια τους.
Όσοι μας συναντούσαν στο δρόμο μας χαιρετούσαν φιλικά και βλέποντας ότι ήμασταν με την Σαλέτ στεκόντουσαν να αλλάξουμε και 2 κουβέντες. Έβλεπα γνήσια χαρά στα πρόσωπά τους όταν μάθαιναν από πόσο μακρυά ερχόμαστε, καμία σχέση με τους κατοίκους της Ροσίνια.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την κυρία που έχει ένα υποτυπώδες μαγαζάκι με ρούχα που μας κάθισε σχεδόν με το ζόρι για να μας δείξει όλο καμάρι τον εαυτό της στο βιντεοκλίπ του Michael Jackson “The don’t care about us”

Το συγκεκριμένο βιντεοκλιπ έχει γυριστεί στην Santa Marta και στο Salvador και προφανώς είναι ό,τι πιο αξιοσημείωτο έχει συμβεί σε ολόκληρη την ζωή αυτών των ανθρώπων. Μέχρι σήμερα το συζητούν και συγκινούνται... ως και άγαλμα του Michael Jackson έχουν φτιάξει στην κορυφή της φαβέλας για να τον τιμήσουν.

Δεν θα ξεχάσω επίσης τον κύριο που έχει το παντοπωλείο, ένα σκοτεινό χαμηλοτάβανο μαγαζί άλλης εποχής όπου φτιάχνει ο ίδιος τα απορρυπαντικά και τα σαπούνια. Ο Emmanuel ψώνισε κιόλας, γιατί όπως μας εξήγησε, αν και μένει εκτός φαβέλας, τα ψώνια του και το κούρεμά του τα κάνει σε φαβέλες γιατί είναι απείρως φθηνότερα.

Ο κύριος που έχει τον φούρνο ήθελε σώνει και ντε να μας κεράσει κάτι γιατί όπως μας είπε “εφόσον είστε φίλοι της Σαλέτ, είστε και δικοί μου φίλοι” και μας εξήγησε πόσα πολλά προσφέρει η Σαλέτ στην κοινότητα. Τους εφοδιάζε όλους με μάσκες στον κορωνοιο και με επιμονή τους εκπαίδευε για το πόσο σημαντικό ήταν να την φοράνε μέσα σε μια τόσο πυκνοκατοικημένη γειτονιά, τώρα με την ίδια επιμονή τους έχει οργανώσει να έχουν πάντα σακουλάκια για να μαζεύουν τα σκουπίδια και τα κακά των σκυλιών από τα δρομάκια και όντως είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από την Ροσίνια όπου υπήρχαν άπειρα σκουπίδια.
Βέβαια, εκεί που μας τα έλεγε όλα αυτά ξαφνικά ένα κύμα τρομερής δυσοσμίας ήρθε και μας χτύπησε... ένα καφέ ποτάμι ακαθαρσιών τουαλέτας ξεχύθηκε σε ένα χαντάκι, αφού δεν υπάρχει αποχέτευση.
Ωστόσο, αμέσως βγήκαν από τα σπίτια τους 2 κυρίες με χλωρίνες κι έπιασαν να καθαρίζουν τον δρόμο, κι αυτό από παρότρυνση της Σαλέτ, όπως μας διευκρίνισε ο φούρναρης.

Περιηγηθήκαμε άπειρες ώρες βλέποντας παιδιά να παίζουν στους δρόμους, γυναίκες να απλώνουν τα ρούχα τους, είδαμε το κουρείο, το στοιχημα-τζίδικο (παίξαμε κιόλας γνωρίζοντας ότι δεν υπήρχε καμία ελπίδα να κερδίσουμε), ακούγαμε μουσικές να έρχονται μέσα από τα σπίτια.

Μπήκαμε στο ταχυδρομείο και γνωρίσαμε τον πρόεδρο της φαβέλας (τον τύποις πρόεδρο, γιατί όπως είπα, το γενικό κουμάντο το κάνει ο narcoβαρώνος), περάσαμε από τον βρεφονηπιακό σταθμό, μπήκαμε σε μια σχολή brazilian jiu-jitsu και μιλήσαμε με τον εκπαιδευτή που μας έδειχνε με καμάρι τα κύπελλα και τις διακρίσεις της σχολής και κοκκίνησε από αμηχανία όταν η Σαλέτ μας είπε ότι ο συγκεκριμένος μαζεύει και εκπαιδεύει παιδιά από φτωχές και διαλυμένες οικογένειες για να μην “μπλέξουν”.

Η αίσθηση που αποκόμισα είναι ότι πρόκειται για μια γειτονιά πολύ ζωντανή, με απίστευτα ζεστούς και φιλικούς ανθρώπους και με πολύ έντονη την αίσθηση της κοινότητας. Ένιωσα ασφάλεια μα πάνω απ' όλα ένιωσα ευπρόσδεκτη.

Δεν θα ωραιοποιήσω, όμως, τα πράγματα μιλώντας μόνο για τα χαρούμενα παιδιά που έπαιζαν στους δρόμους και για τους συμπαθέστατους ανθρώπους...

Γιατί εκτός από τις όμορφες εικόνες δεν θα ξεχάσω τους λασπωμένους δρόμους, τον καφέ ποταμό των ακαθαρσιών να τρέχει κάτω από τα πόδια μας, τα ετοιμόρροπα σπίτια (που είδα και μέσα), τον συμπαθή κύριο που μας χαιρέτησε εγκάρδια και όταν έστριψα το κεφάλι μου να δω τι κουβαλούσε είδα το καλάσνικοφ....
Δεν θα ξεχάσω τους φουσκωτούς τύπους-μέλη συμμορίας που σήκωναν βάρη σε υπαίθριους αυτοσχέδιους πάγκους, τον τατουατζή που "χτύπαγε" σχέδια συμμοριών και φυλακής, το ότι σε κανά 2 σημεία η Σαλέτ μας είπε “προσοχή εδώ, τώρα καθόλου φωτογραφίες” και είδαμε έφηβα παιδιά να καθαρίζουν τα όπλα τους και παράλληλα να κάνουν χρήση... δεν θα ξεχάσω ούτε τα σημάδια που μας υπέδειξε η Σαλέτ στις πόρτες των σπιτιών που έδειχναν από ποιά συμμορία ελέγχεται το κάθε σπίτι.

Η επίσκεψη στην συγκεκριμένη φαβέλα ήταν μακράν η πιο δυνατή εμπειρία του ταξιδιού μου στην Βραζιλία και στο τοπ 5 των εμπειριών μου συνολικά σε όλα τα ταξίδια που έχω κάνει.
Και χαίρομαι πολύ που την έζησα ενώ στην αρχή με βασάνιζε η ηθική διάσταση μιας τέτοιας επίσκεψης: είναι σωστό να πληρώνει ένας τουρίστας για να δει, σαν άλλος ηδονοβλεψίας, την φτώχια και τις τραγικές συνθήκες στις οποίες ζουν συνάνθρωποί μας?
Είναι όμως μέρος της κουλτούρας του Ριο ... και είναι μια εμπειρία που σε αλλάζει, δεν μπορείς να είσαι ποτέ ξανά ο ίδιος άνθρωπος... ειδικά τα έφηβα παιδιά μας είναι σαν να “ωρίμασαν” απότομα.

Και κάθε φορά που θα κοιτάζω το μπρελοκ που μου χάρισε η Σαλέτ, πάντα θα θυμάμαι την Santa Marta και τους ωραίους ανθρώπους της.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 16
• 17
• 18
• 19
• 20

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 18 of 20

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[go2dbeach]

Ωωωωω Τέλεια!
Πριν από μερικούς μήνες είχα βρει εισιτήρια για Ριο με 500 ευρώ και δεν ξέρω γιατί δεν τα έκλεισα.
Παραμένει πολύ ψηλά στα μέρη που θέλω να πάω, οπότε περιμένω με αγωνία τη συνέχεια

 

[varioAthens]

Ωωωωω Τέλεια!
Πριν από μερικούς μήνες είχα βρει εισιτήρια για Ριο με 500 ευρώ και δεν ξέρω γιατί δεν τα έκλεισα.
Παραμένει πολύ ψηλά στα μέρη που θέλω να πάω, οπότε περιμένω με αγωνία τη συνέχεια

Αχ δεν ειναι μονο το Ριο... στις παραλιες του Ιλα Γραντε και του Παρατυ ξαναβρηκα τον 25χρονο παραλιοπληκτο εαυτο μου

 

[go2dbeach]

Αχ δεν ειναι μονο το Ριο... στις παραλιες του Ιλα Γραντε και του Παρατυ ξαναβρηκα τον 25χρονο παραλιοπληκτο εαυτο μου

Ωχ μη μου λες τέτοια! Μην αργήσεις τη συνέχεια! Και φωτογραφίες ε?

 

[varioAthens]

Θα κανω τα δεοντα

 

[varioAthens]

Mια φορά κι έναν καιρό ήταν οι Bandeirantes.
Αυτοί ήταν Πορτογάλοι εξερευνητές και τυχοδιώκτες που τον 17ο αιώνα ξεκίνησαν από το Sao Paulo να εξερευνήσουν το αχαρτογράφητο εσωτερικό της Βραζιλίας. Αναζητούσαν χρυσό, πολύτιμους λίθους, σκλάβους και ακόμα περισσότερη γη για το πορτογαλικό στέμμα.
Στις αποστολές τους, που κρατούσαν μήνες, υποδούλωσαν πολλούς αυτόχθονες, κατέκτησαν εδάφη και ανακάλυψαν χρυσό και διαμάντια στα βουνά του Minas Gerais (Μινάς Ζεράις).

Στη συνέχεια, αυτά τα "καλόπαιδα" οι Πορτογάλοι υποχρέωσαν τους σκλάβους να φτιάξουν ορυχεία στο Minas Gerais και να κάνουν τις εξορύξεις του χρυσού και των διαμαντιών, με σκοπό να τα στέλνουν στην Πορτογαλία.
Πώς όμως θα μετέφεραν τα πολύτιμα “λάφυρα” από τα βουνά μέχρι τις ακτές της Βραζιλίας όπου θα τα φόρτωναν στα πλοία? Έβαλαν τους σκλάβους να φτιάξουν ΚΑΙ δρόμο.

Έτσι, φτιάχτηκε η “Estrada Real” (ο "Βασιλικός Δρόμος") που αρχικά συνέδεε το Οuro Preto με το λιμάνι του Paraty. Αυτό ήταν το "παλιό μονοπάτι" ενώ αργότερα προστέθηκαν κι άλλα (ένα που έφτανε στο Ρίο και τα υπόλοιπα που συνέδεαν τα χωριά του Minas Gerais μεταξύ τους).

H Estrada Real αποτελεί μια ιστορική διαδρομή-"βουτιά" στο παρελθόν της Βραζιλίας και παρουσιάζει μεγάλο ταξιδιωτικό ενδιαφέρον.
Αποφασίσαμε να την εντάξουμε στο ταξίδι μας και να ακολουθήσουμε κι εμείς την διαδρομή που ακολουθούσε τότε ο χρυσός: από τα ορυχεία στα βουνά του Minas Gerais και μέσω της ενδοχώρας να καταλήξουμε στο Παρατύ.

Βέβαια, για να είναι όλοι ευχαριστημένοι στην οικογένεια, αναγκάστηκα (μετά λύπης μου) να αφαιρέσω χωριά από το Minas Gerais ώστε να μπουν στο πρόγραμμα και παραλίες (για τους έφηβους), οι Καταρράκτες (για τον husband) και φυσικά το Ρίο (κατά γενική απαίτηση).

Το ταξίδι στην Βραζιλία ήταν δύσκολο να οργανωθεί και γιατί δεν έβρισκα πολλές πληροφορίες για όλα τα μέρη που θέλαμε, και γιατί μιλάμε για τεράστιες αποστάσεις, και γιατί είναι τα πάντα πολύ πολύ ακριβά. Οπότε χρειάστηκε έξτρα προσπάθεια για να τα συμπεριλάβουμε όλα και να τα φέρουμε στα μέτρα μας.
Για παράδειγμα ο Αμαζόνιος, που είναι πολύ ψηλά στο bucket list μου, έφυγε με συνοπτικές διαδικασίες λόγω δυσθεώρητου κόστους και των πολλών ημερών που απαιτούσε.
Για τα υπόλοιπα, επιστρατεύθηκε, μέσω γνωστών μας, κόσμος και κοσμάκης στην Βραζιλία για να μας βοηθήσει... πήρε φωτιά το WhatsApp και όσο μιλάγαμε μαζί τους τόσο πιο πολύ μας εντυπωσίαζε η ζεστασιά, η ευγένεια και η φιλικότητα αυτού του λαού.

 

[varioAthens]

Μετά κόπων και βασάνων φτιάξαμε ένα ενδεικτικό πρόγραμμα.
Για φάση "οδηγός/ξεναγός", πρακτική που μας έχει βολέψει αφάνταστα σε προηγούμενα ταξίδια μας, ούτε λόγος στην Βραζιλία. Μιλάμε για απίστευτη ακρίβεια: τιμές που ξεκινάνε από 300USD/άτομο/μέρα.
Ωστόσο, προέκυψε από το πουθενά μια απίστευτη βοήθεια.

Ο husband έχει έναν συνάδελφο στην Ισπανία, τον Oriol που είναι υπεύθυνος για τον τομέα της Λατινικής Αμερικής και κάθε 1,5-2 μήνες βρίσκεται στο Sao Paulo λόγω της δουλειάς. Με αυτόν μιλάνε σχεδόν κάθε μέρα τηλεφωνικώς και υπάρχει αμοιβαία συμπάθεια. Σε μία από τις συζητήσεις τους, ενώ μιλούσαν για τα καλοκαιρινά τους σχέδια, ανέφερε ο husband στον Oriol ότι προγραμματίζουμε την Βραζιλία αλλά δυσκολευόμαστε να βρούμε ξενοδοχεία, μεταφορές, ξεναγό (τουλάχιστον για το Ρίο τον θέλαμε οπωσδήποτε)... εκείνη την στιγμή ο Oriol δεν είπε τίποτα, αλλά μετά από 3-4 μέρες επανήλθε με πολύ ευχάριστα νέα: "αν πηγαίνατε Sao Paulo θα μπορούσα να βοηθήσω περισσότερο αλλά δυστυχώς δεν πάτε εκεί, ούτε για Ιγκουασού-Παρατύ-Ίλα Γκράντε γνωρίζω κάποιον ΑΛΛΑ κανόνισα αν θέλετε να πάτε στο Ρίο στο ξενοδοχείο που συνεργάζομαι ,να έχετε έκπτωση ενώ στο Μπέλο Οριζόντε υπάρχει φίλος πολύ καλού μου φίλου που θα χαρεί να σας φιλοξενήσει. Επίσης, ο ίδιος παράλληλα με την κανονική δουλειά του κάνει ως 2η δουλειά τον ξεναγό και οδηγό. Αν βάλετε τις βενζίνες, μετά χαράς να σας πάει από Μπέλο Οριζόντε στο Μινάς Ζεράις κι από εκεί Παρατύ, εάν είναι Σαββατοκυριάκο".
Δεν το πιστεύαμε!
Στο σπίτι του ανθρώπου δεν δεχτήκαμε να μείνουμε, αλλά η προοπτική να πάμε παρέα την διαδρομή Μπέλο Οριζόντε-Μινάς Ζεράις-Παρατύ ήταν σαν μάννα εξ' ουρανού.

Αναθαρρήσαμε και στρωθήκαμε στην δουλειά. Επικοινωνία με τον φίλο του φίλου, ονόματι Harrold, επικοινωνία με το ξενοδοχείο στο Ριο, αναζήτηση εσωτερικών πτήσεων-ξενοδοχείων κ.λ.π. ... ούτε καταλάβαμε πότε έφτασε η μέρα της αναχώρησης και ένα ωραίο μεσημέρι του Ιουλίου απογειωθήκαμε από το Ελ. Βενιζέλος για το τεράστιο ταξίδι 3 πτήσεων, 18 ωρών στον αέρα, 26 ωρών συνολικά στα αεροδρόμια και τελικό προορισμό το Iguazu.

 

[varioAthens]

Iguazu I

Kαθώς το αεροπλάνο αρχίζει να κατεβαίνει με κατεύθυνση το αεροδρόμιο του Foz Iguazu αυτό που βλέπεις είναι μια ατελείωτη καταπράσινη πεδιάδα που την διασχίζει ο ποταμός Iguazu. Μάταια κολλήσαμε όλοι πάνω στα παράθυρα ψάχνοντας να δούμε το σημείο που ο ποταμός πέφτει σχηματίζοντας τους διάσημους καταρράκτες. Έπρεπε να κάνουμε λίγη υπομονή ακόμα για να τους δούμε.

Είχαμε κανονίσει με το που θα φτάναμε στο Foz να επισκεφθούμε την βραζιλιάνικη πλευρά, κατευθείαν από το αεροδρόμιο. Έτσι κι αλλιώς η βραζιλιάνικη δεν απαιτεί τόσες ώρες περιήγησης όσες η αργεντίνικη πλευρά.
Είχαμε βρει έναν ταξιτζή από το trip advisor (που εκτελούσε και χρέη tour operator, όπως οι περισσότεροι στο Foz απ' ότι κατάλαβα) ο οποίος θα μας παραλάμβανε από το αεροδρόμιο, θα μας μετέφερε στο Πάρκο (θα κράταγε τις χειραποσκευές μας στο αυτοκίνητο για να μην τις σέρνουμε) και μετά θα μας πήγαινε και στο ξενοδοχείο. Μ' έναν σμπάρο 4 τρυγόνια.

Παρά τις 3 πτήσεις, τις αναμονές στα αεροδρόμια και την έλλειψη ύπνου, είχαμε πολλή ενέργεια και καλή διάθεση που έγινε ακόμα καλύτερη όταν βρήκαμε τον άνθρωπό μας, έναν συμπαθέστατο και πάρα πολύ χαμογελαστό τύπο, η καλύτερη πρώτη εντύπωση για τους βραζιλιάνους.

Φτάσαμε στο Πάρκο μεσημέρι. Κατεβαίνοντας από το αυτοκίνητο, το πρώτο που ακούσαμε ήταν ο ήχος... και αμέσως μετά είδαμε το θαύμα! Απίστευτο θέαμα!

Ένιωσα το ίδιο δέος που έβλεπα κάποτε στα μάτια του μπαμπά μου όταν μίλαγε για το Ιγκουασού. Δεινός ταξιδευτής και κοσμογυρισμένος μας έλεγε πάντα ότι η πιο δυνατή ταξιδιωτική του εμπειρία ήταν όταν στάθηκε απέναντι από τους Καταρράκτες. Για να μας τονίσει δε, το πόσο μεγαλειώδεις είναι δεν παρέλειπε κάθε φορά να μας αναφέρει την περιβόητη φράση "Poor Niagara" που είχε πει χαρακτηριστικά η Έλινορ Ρούσβελτ όταν τους είχε πρωτοαντικρύσει.
Και κάπως έτσι μαγικά, ήταν σαν να ένιωσα την παρουσία του μπαμπά μου ξανά δίπλα μου παρόλο που τον έχω χάσει...

Στην βραζιλιάνικη μεριά, παίρνεις ένα μονοπάτι που έχεις τους Καταρράκτες συνεχώς απέναντί σου. Δεν χορταίναμε το θέαμα καθώς περπατούσαμε και ειδικά έτσι όπως έλουζε ο μεσημεριανός ήλιος το τοπίο με ένα ζεστό χρυσαφένιο χρώμα.
Κάποια στιγμή, στο τέλος της διαδρομής φτάνεις πια δίπλα στους Καταρράκτες, τόσο δίπλα που είναι σαν να έχει πιάσει δυνατή βροχή.
Ανεβήκαμε στην γέφυρα που υπάρχει και ήταν σαν να αιωρούμασταν ανάμεσα στους Καταρράκτες και το κενό.
Ο θόρυβος ήταν εκκωφαντικός και φυσικά γίναμε μούσκεμα από την απίστευτη ορμή του νερού.

Μετά από ώρα πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το αυτοκίνητο, κι αυτό γιατί θα έκλεινε πια το Πάρκο.
Ευτυχώς φτάσαμε γρήγορα στο ξενοδοχείο μιας και είχαμε κλείσει ένα εκεί κοντά, και όχι στην πόλη.
Προτιμήσαμε την απομόνωση και την ερημιά. Και η αλήθεια είναι ότι ήταν πολύ όμορφη εμπειρία το να βρίσκεσαι μέσα στην απόλυτη ησυχία της νυχτερινής φύσης και να βλέπεις τον έναστρο ουρανό πίνοντας την πρώτη καϊπιρίνια το ταξιδιού.

 

[go2dbeach]

Υπερθέαμα οι καταρράκτες! Όσες φωτο και να δεις, ότι κι αν σου διηγηθούν, φαντάζομαι το να βρεθείς εκεί είναι απερίγραπτο!

 

[varioAthens]

Υπερθέαμα οι καταρράκτες! Όσες φωτο και να δεις, ότι κι αν σου διηγηθούν, φαντάζομαι το να βρεθείς εκεί είναι απερίγραπτο!

Ισχυει! Και φαντασου οτι η αλλη πλευρα (της Αργεντινης) μου φανηκε ακομα πιο εντυπωσιακη.

 

[ANASTAPAP]

Iguazu I

Kαθώς το αεροπλάνο αρχίζει να κατεβαίνει με κατεύθυνση το αεροδρόμιο του Foz Iguazu αυτό που βλέπεις είναι μια ατελείωτη καταπράσινη πεδιάδα που την διασχίζει ο ποταμός Iguazu. Μάταια κολλήσαμε όλοι πάνω στα παράθυρα ψάχνοντας να δούμε το σημείο που ο ποταμός πέφτει σχηματίζοντας τους διάσημους καταρράκτες. Έπρεπε να κάνουμε λίγη υπομονή ακόμα για να τους δούμε.

Είχαμε κανονίσει με το που θα φτάναμε στο Foz να επισκεφθούμε την βραζιλιάνικη πλευρά, κατευθείαν από το αεροδρόμιο. Έτσι κι αλλιώς η βραζιλιάνικη δεν απαιτεί τόσες ώρες περιήγησης όσες η αργεντίνικη πλευρά.
Είχαμε βρει έναν ταξιτζή από το trip advisor (που εκτελούσε και χρέη tour operator, όπως οι περισσότεροι στο Foz απ' ότι κατάλαβα) ο οποίος θα μας παραλάμβανε από το αεροδρόμιο, θα μας μετέφερε στο Πάρκο (θα κράταγε τις χειραποσκευές μας στο αυτοκίνητο για να μην τις σέρνουμε) και μετά θα μας πήγαινε και στο ξενοδοχείο. Μ' έναν σμπάρο 4 τρυγόνια.

Παρά τις 3 πτήσεις, τις αναμονές στα αεροδρόμια και την έλλειψη ύπνου, είχαμε πολλή ενέργεια και καλή διάθεση που έγινε ακόμα καλύτερη όταν βρήκαμε τον άνθρωπό μας, έναν συμπαθέστατο και πάρα πολύ χαμογελαστό τύπο, η καλύτερη πρώτη εντύπωση για τους βραζιλιάνους.

Φτάσαμε στο Πάρκο μεσημέρι. Κατεβαίνοντας από το αυτοκίνητο, το πρώτο που ακούσαμε ήταν ο ήχος... και αμέσως μετά είδαμε το θαύμα! Απίστευτο θέαμα!

Ένιωσα το ίδιο δέος που έβλεπα κάποτε στα μάτια του μπαμπά μου όταν μίλαγε για το Ιγκουασού. Δεινός ταξιδευτής και κοσμογυρισμένος μας έλεγε πάντα ότι η πιο δυνατή ταξιδιωτική του εμπειρία ήταν όταν στάθηκε απέναντι από τους Καταρράκτες. Για να μας τονίσει δε, το πόσο μεγαλειώδεις είναι δεν παρέλειπε κάθε φορά να μας αναφέρει την περιβόητη φράση "Poor Niagara" που είχε πει χαρακτηριστικά η Έλινορ Ρούσβελτ όταν τους είχε πρωτοαντικρύσει.
Και κάπως έτσι μαγικά, ήταν σαν να ένιωσα την παρουσία του μπαμπά μου ξανά δίπλα μου παρόλο που τον έχω χάσει...

Στην βραζιλιάνικη μεριά, παίρνεις ένα μονοπάτι που έχεις τους Καταρράκτες συνεχώς απέναντί σου. Δεν χορταίναμε το θέαμα καθώς περπατούσαμε και ειδικά έτσι όπως έλουζε ο μεσημεριανός ήλιος το τοπίο με ένα ζεστό χρυσαφένιο χρώμα.
Κάποια στιγμή, στο τέλος της διαδρομής φτάνεις πια δίπλα στους Καταρράκτες, τόσο δίπλα που είναι σαν να έχει πιάσει δυνατή βροχή.
Ανεβήκαμε στην γέφυρα που υπάρχει και ήταν σαν να αιωρούμασταν ανάμεσα στους Καταρράκτες και το κενό.
Ο θόρυβος ήταν εκκωφαντικός και φυσικά γίναμε μούσκεμα από την απίστευτη ορμή του νερού.

Μετά από ώρα πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το αυτοκίνητο, κι αυτό γιατί θα έκλεινε πια το Πάρκο.
Ευτυχώς φτάσαμε γρήγορα στο ξενοδοχείο γιατί είχαμε κλείσει ένα εκεί κοντά, και όχι στην πόλη.
Προτιμήσαμε την απομόνωση και την ερημιά. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι ήταν πολύ όμορφα να βρίσκεσαι μέσα στην απόλυτη ησυχία της νυχτερινής φύσης και να βλέπεις τον έναστρο ουρανό πίνοντας την πρώτη καϊπιρίνια το ταξιδιού.

View attachment 451000 View attachment 451001 View attachment 451002 View attachment 451003
View attachment 451004

Καλημέρα!πολύ ωραία η περιγραφή σου και οι εικόνες που μας μεταφέρεις,ελπίζω να βρεθούμε στην επερχόμενη κοπή της πίτας και να μου δώσεις tips,καθώς θα βρεθώ εκεί(καλως εχόντων)το Σεπτέμβριο..

 

[varioAthens]

Καλημέρα!πολύ ωραία η περιγραφή σου και οι εικόνες που μας μεταφέρεις,ελπίζω να βρεθούμε στην επερχόμενη κοπή της πίτας και να μου δώσεις tips,καθώς θα βρεθώ εκεί(καλως εχόντων)το Σεπτέμβριο..

Σε ευχαριστω πολυ. Πολυ ευχαριστως σε ο,τι μπορω να βοηθησω! Με το καλο να πας!

Υ.Γ. κοβουμε πιτα;;;