Βραζιλία ΒΡΑΖΙΛΙΑ- Ακολουθώντας το "Μονοπάτι του Χρυσού"

[varioAthens]

Rio De Janeiro Ι

Το πρόβλημα υγείας που προέκυψε μας άλλαξε όλα τα σχέδια:

Έπρεπε:
1)να ακυρώσουμε την τελευταία διανυκτέρευση στο Ίλα Γκράντε
2)να δούμε αν το ξενοδοχείο στο Ριο είχε διαθεσιμότητα ώστε να πάμε μια μέρα νωρίτερα
3)να δούμε αν ο Emmanuel (ο οδηγός/ξεναγός που είχαμε κλείσει για Ριο) ήταν επίσης διάθεσιμος μια μέρα νωρίτερα
4)να βρούμε τρόπο μεταφοράς από το λιμάνι μέχρι το Ριο, 2 ώρες δρόμος.
Όμως, προέκυψαν νέα προβλήματα:
1)το ξενοδοχείο στο Ίλα Γκράντε δεν μας έδινε πίσω τα χρήματά μας
2)το ξενοδοχείο στο Ριο δεν είχε διαθεσιμότητα
3)ο Emmanuel είχε μια άλλη δουλειά
4)για πολύ λίγο δεν προλαβαίναμε το τελευταίο λεωφορείο για Ριο, οπότε θα έπρεπε είτε να μείνουμε αμανάτι στο λιμάνι όλη νύχτα είτε να νοικιάσουμε αυτοκίνητο και να οδηγήσουμε βραδιάτικα μέχρι το Ριο. Μετά την πρόσφατη περιπέτειά μας δεν υπήρχε ουδεμία περίπτωση να οδηγήσουμε μέσα στα μαύρα τα σκοτάδια.
Εν τέλει:
1)το ξενοδοχείο στο Ίλα Γκράντε, μετά από μαραθώνιο διαπραγματεύσεων (ε ρε κάτι μηνύσεις που θα πέσουν) μας επέστρεψε τα χρήματά μας και για τα υπόλοιπα φρόντισε ο Εμμανουελ ο οποίος προφανώς συναισθάνθηκε όλο το άγχος και την απόγνωσή μας και ανέλαβε δράση, έτσι:
2)κατάφερε να μας βρει δωμάτιο στο ξενοδοχείο του Ριο
3)άλλαξε το πρόγραμμά του προκειμένου να μας κάνει ξενάγηση την έξτρα μέρα που προέκυψε
4)έστειλε έναν συνεργάτη του να έρθει να μας παραλάβει από το λιμάνι με Ι.Χ. και να μας μεταφέρει στο Ριο.

Και κάπως έτσι... μέσα στην μαύρη νύχτα και σαν τους κυνηγημένους φτάσαμε στα πρώτα προάστια στην είσοδο του Ριο όπου μας περίμενε ο Emmanuel, ο φύλακας-άγγελος μας, η πιο "ευγενική" φυσιογνωμία που έχω δει στα χρόνια που ταξιδεύουμε.
Μας περίμενε χαμογελαστός-χαμογελαστός με νερά και σνακ γιατί ήξερε την ταλαιπωρία που είχαμε τραβήξει φεύγοντας εσπευσμένα από το νησί και υποθέτοντας (πολύ σωστά) ότι θα ήμασταν πεινασμένοι.

Αν και ήταν αργά τη νύχτα, το μποτιλιάρισμα ήταν απίστευτο.
Όσο ήμασταν μέσα στο αυτοκίνητο εγκλωβισμένοι στην κίνηση, είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε και να γνωριστούμε καλύτερα.
Κάποια στιγμή, βλέποντας πέρα μακριά να έχει πιάσει φωτιά σε μια φαβέλα και να τρέχουν περιπολικά και πυροσβεστικά με τις σειρήνες τέρμα, άρπαξα την ευκαιρία να ρωτήσω και αυτό που μας "έκαιγε", δηλαδή αν ήταν ασφαλές να περπατήσουμε στην πόλη.

Γιατί κακά τα ψέματα, με αυτά που ακούς για το Ριο νομίζεις ότι ανά πάσα στιγμή θα πέσεις θύμα ένοπλης ληστείας, απαγωγής ή ανθρωποκτονίας έστω κι εξ' αμέλειας από καμιά αδέσποτη σφαίρα.
Αυτό που με είχε προβληματίσει ιδιαίτερα ήταν ότι σε διάφορα sites ή στις επικοινωνίες που είχα μέσω whatsapp, οι ίδιοι οι ντόπιοι με είχαν φοβίσει πάρα πολύ σχετικά με την επικινδυνότητα του Ριο και με είχαν παροτρύνει να μην πολυκυκλοφορούμε. Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να θέσω τα παιδιά μου σε κίνδυνο, δεν ήθελα όμως και να εγκλωβιστούμε σ' ένα ξενοδοχείο.

Ο Emmanuel μας ηρέμησε σε μεγάλο βαθμό... μας είπε ότι δεν είναι τόσο χάλια τα πράγματα ωστόσο ταυτόχρονα μας έδωσε σαφείς οδηγίες: "μην περπατάτε στην κάτω πλευρά της παραλίας αφού νυχτώσει", "μην απαντάτε σε 15χρονους που θα σας ρωτήσουν το ο,τιδήποτε", "μην έχετε ανοιχτό το παράθυρο του αυτοκινήτου ούτε εν κινήσει ούτε σε φανάρι", "για τις βραδινές μετακινήσεις σας μόνο ταξί συγκεκριμένης εταιρείας ή uber", δηλαδή πάνω-κάτω όσα με είχαν συμβουλέψει και τα μέλη εδώ στο φόρουμ.

Αυτό που είναι κάπως ανησυχητικό στο Ριο είναι ότι δεν υπάρχουν συγκεκριμένες γειτονιές που είναι πιο επικίνδυνες για να τις αποφύγεις κι άλλες πιο ασφαλείς για να τις επιλέξεις...
Η "φάση" μπορεί να σου κάτσει οπουδήποτε... από την φτωχογειτονιά μέχρι το πιο τουριστικό σημείο στην Κοπακαμπάνα ή σε ακριβή γειτονιά που ζουν/κυκλοφορούν οι πλούσιοι.
Προσωπικά είδα στην φαβέλα πιτσιρικάδες να παίζουν με τα όπλα τους και να μας τα επιδεικνύουν, είδα όμως και σε απολύτως κυριλέ περιοχή μέρα μεσημέρι Κυριακής και μέσα στο προαύλιο πολυεθνικής εταιρείας (παρακαλώ) να παρασκευάζουν ναρκωτικά καίγοντας δύσοσμα χημικά-πρώτες ύλες, μπροστά στα μάτια μάλιστα τόσο του θυρωρού όσο και των περαστικών.
Επίσης, τα όρια των περιοχών είναι ρευστά που σημαίνει ότι εκεί που περπατάς χαλαρά κι ανέμελα μπορεί σε μια στροφή του δρόμου να βρεθείς στις παρυφές μιας φαβέλας.

Με τα πολλά, μπήκαμε στην πόλη... και ξαφνικά άκουσα τις φωνούλες ενθουσιασμού των παιδιών μας μόλις εντόπισαν φωτισμένο να στέκεται αγέρωχος στην κορυφή του βράχου ο εμβληματικός Χριστός Λυτρωτής.
Ο ενθουσιασμός τους με παρέσυρε... Αχ αυτή η εικόνα! Που την είχα δει τόσες φορές στη ζωή μου από φωτογραφίες και ταινίες και τώρα ήμουν εδώ... σε απόσταση αναπνοής...

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας, αυτό στο οποίο μας είχε εξασφαλίσει εκπτωσάρα ο συνάδελφος του husband, το οποίο ήταν ό,τι καλύτερο... ντιζαινάτο, μοντέρνο, ακριβώς πάνω στην Ιπανέμα και απ' ότι καταλάβαμε το bar-restaurant του ξενοδοχείου αποτελεί τόπο συνάντησης της upper class των ντόπιων.

Μετά από τόσες μέρες στα βουνά και τις επαρχίες της Βραζιλίας και όντας ξεμαλλιασμένοι, ατημέλητοι από την ταλαιπωρία της ημέρας, φορώντας ακόμη τα μαγιό μας και κουβαλώντας την άμμο και την αρμύρα του Ilha Grande, όταν μπήκαμε σε αυτό το περιβάλλον νιώσαμε λίγο σαν τον Χατζηχρήστο όταν έφτασε με το ταγάρι από το χωριό του στην πρωτεύουσα...

Αφού αφήσαμε τα πράγματα στο δωμάτιο, πλυθήκαμε, σουλουπωθήκαμε, κάναμε μια σύντομη βόλτα γύρω από το τετράγωνο και καταλήξαμε στο μπαρ του ξενοδοχείου μας όπου συμπτωματικά είχε live μια μπάντα και γινόταν κι ένα πάρτυ γενεθλίων... απολαύσαμε καϊπιρίνια κάνοντας people watching τους προνομιούχους cariocas και απολαμβάνοντας την υπέροχη θέα της νυχτερινής Ιπανέμα...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 11
• 12
• 13
• 14
• 15
• …

  Go to chapter

  Go
• 20

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 13 of 20

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[go2dbeach]

Ωωωωω Τέλεια!
Πριν από μερικούς μήνες είχα βρει εισιτήρια για Ριο με 500 ευρώ και δεν ξέρω γιατί δεν τα έκλεισα.
Παραμένει πολύ ψηλά στα μέρη που θέλω να πάω, οπότε περιμένω με αγωνία τη συνέχεια

 

[varioAthens]

Ωωωωω Τέλεια!
Πριν από μερικούς μήνες είχα βρει εισιτήρια για Ριο με 500 ευρώ και δεν ξέρω γιατί δεν τα έκλεισα.
Παραμένει πολύ ψηλά στα μέρη που θέλω να πάω, οπότε περιμένω με αγωνία τη συνέχεια

Αχ δεν ειναι μονο το Ριο... στις παραλιες του Ιλα Γραντε και του Παρατυ ξαναβρηκα τον 25χρονο παραλιοπληκτο εαυτο μου

 

[go2dbeach]

Αχ δεν ειναι μονο το Ριο... στις παραλιες του Ιλα Γραντε και του Παρατυ ξαναβρηκα τον 25χρονο παραλιοπληκτο εαυτο μου

Ωχ μη μου λες τέτοια! Μην αργήσεις τη συνέχεια! Και φωτογραφίες ε?

 

[varioAthens]

Θα κανω τα δεοντα

 

[varioAthens]

Mια φορά κι έναν καιρό ήταν οι Bandeirantes.
Αυτοί ήταν Πορτογάλοι εξερευνητές και τυχοδιώκτες που τον 17ο αιώνα ξεκίνησαν από το Sao Paulo να εξερευνήσουν το αχαρτογράφητο εσωτερικό της Βραζιλίας. Αναζητούσαν χρυσό, πολύτιμους λίθους, σκλάβους και ακόμα περισσότερη γη για το πορτογαλικό στέμμα.
Στις αποστολές τους, που κρατούσαν μήνες, υποδούλωσαν πολλούς αυτόχθονες, κατέκτησαν εδάφη και ανακάλυψαν χρυσό και διαμάντια στα βουνά του Minas Gerais (Μινάς Ζεράις).

Στη συνέχεια, αυτά τα "καλόπαιδα" οι Πορτογάλοι υποχρέωσαν τους σκλάβους να φτιάξουν ορυχεία στο Minas Gerais και να κάνουν τις εξορύξεις του χρυσού και των διαμαντιών, με σκοπό να τα στέλνουν στην Πορτογαλία.
Πώς όμως θα μετέφεραν τα πολύτιμα “λάφυρα” από τα βουνά μέχρι τις ακτές της Βραζιλίας όπου θα τα φόρτωναν στα πλοία? Έβαλαν τους σκλάβους να φτιάξουν ΚΑΙ δρόμο.

Έτσι, φτιάχτηκε η “Estrada Real” (ο "Βασιλικός Δρόμος") που αρχικά συνέδεε το Οuro Preto με το λιμάνι του Paraty. Αυτό ήταν το "παλιό μονοπάτι" ενώ αργότερα προστέθηκαν κι άλλα (ένα που έφτανε στο Ρίο και τα υπόλοιπα που συνέδεαν τα χωριά του Minas Gerais μεταξύ τους).

H Estrada Real αποτελεί μια ιστορική διαδρομή-"βουτιά" στο παρελθόν της Βραζιλίας και παρουσιάζει μεγάλο ταξιδιωτικό ενδιαφέρον.
Αποφασίσαμε να την εντάξουμε στο ταξίδι μας και να ακολουθήσουμε κι εμείς την διαδρομή που ακολουθούσε τότε ο χρυσός: από τα ορυχεία στα βουνά του Minas Gerais και μέσω της ενδοχώρας να καταλήξουμε στο Παρατύ.

Βέβαια, για να είναι όλοι ευχαριστημένοι στην οικογένεια, αναγκάστηκα (μετά λύπης μου) να αφαιρέσω χωριά από το Minas Gerais ώστε να μπουν στο πρόγραμμα και παραλίες (για τους έφηβους), οι Καταρράκτες (για τον husband) και φυσικά το Ρίο (κατά γενική απαίτηση).

Το ταξίδι στην Βραζιλία ήταν δύσκολο να οργανωθεί και γιατί δεν έβρισκα πολλές πληροφορίες για όλα τα μέρη που θέλαμε, και γιατί μιλάμε για τεράστιες αποστάσεις, και γιατί είναι τα πάντα πολύ πολύ ακριβά. Οπότε χρειάστηκε έξτρα προσπάθεια για να τα συμπεριλάβουμε όλα και να τα φέρουμε στα μέτρα μας.
Για παράδειγμα ο Αμαζόνιος, που είναι πολύ ψηλά στο bucket list μου, έφυγε με συνοπτικές διαδικασίες λόγω δυσθεώρητου κόστους και των πολλών ημερών που απαιτούσε.
Για τα υπόλοιπα, επιστρατεύθηκε, μέσω γνωστών μας, κόσμος και κοσμάκης στην Βραζιλία για να μας βοηθήσει... πήρε φωτιά το WhatsApp και όσο μιλάγαμε μαζί τους τόσο πιο πολύ μας εντυπωσίαζε η ζεστασιά, η ευγένεια και η φιλικότητα αυτού του λαού.

 

[varioAthens]

Μετά κόπων και βασάνων φτιάξαμε ένα ενδεικτικό πρόγραμμα.
Για φάση "οδηγός/ξεναγός", πρακτική που μας έχει βολέψει αφάνταστα σε προηγούμενα ταξίδια μας, ούτε λόγος στην Βραζιλία. Μιλάμε για απίστευτη ακρίβεια: τιμές που ξεκινάνε από 300USD/άτομο/μέρα.
Ωστόσο, προέκυψε από το πουθενά μια απίστευτη βοήθεια.

Ο husband έχει έναν συνάδελφο στην Ισπανία, τον Oriol που είναι υπεύθυνος για τον τομέα της Λατινικής Αμερικής και κάθε 1,5-2 μήνες βρίσκεται στο Sao Paulo λόγω της δουλειάς. Με αυτόν μιλάνε σχεδόν κάθε μέρα τηλεφωνικώς και υπάρχει αμοιβαία συμπάθεια. Σε μία από τις συζητήσεις τους, ενώ μιλούσαν για τα καλοκαιρινά τους σχέδια, ανέφερε ο husband στον Oriol ότι προγραμματίζουμε την Βραζιλία αλλά δυσκολευόμαστε να βρούμε ξενοδοχεία, μεταφορές, ξεναγό (τουλάχιστον για το Ρίο τον θέλαμε οπωσδήποτε)... εκείνη την στιγμή ο Oriol δεν είπε τίποτα, αλλά μετά από 3-4 μέρες επανήλθε με πολύ ευχάριστα νέα: "αν πηγαίνατε Sao Paulo θα μπορούσα να βοηθήσω περισσότερο αλλά δυστυχώς δεν πάτε εκεί, ούτε για Ιγκουασού-Παρατύ-Ίλα Γκράντε γνωρίζω κάποιον ΑΛΛΑ κανόνισα αν θέλετε να πάτε στο Ρίο στο ξενοδοχείο που συνεργάζομαι ,να έχετε έκπτωση ενώ στο Μπέλο Οριζόντε υπάρχει φίλος πολύ καλού μου φίλου που θα χαρεί να σας φιλοξενήσει. Επίσης, ο ίδιος παράλληλα με την κανονική δουλειά του κάνει ως 2η δουλειά τον ξεναγό και οδηγό. Αν βάλετε τις βενζίνες, μετά χαράς να σας πάει από Μπέλο Οριζόντε στο Μινάς Ζεράις κι από εκεί Παρατύ, εάν είναι Σαββατοκυριάκο".
Δεν το πιστεύαμε!
Στο σπίτι του ανθρώπου δεν δεχτήκαμε να μείνουμε, αλλά η προοπτική να πάμε παρέα την διαδρομή Μπέλο Οριζόντε-Μινάς Ζεράις-Παρατύ ήταν σαν μάννα εξ' ουρανού.

Αναθαρρήσαμε και στρωθήκαμε στην δουλειά. Επικοινωνία με τον φίλο του φίλου, ονόματι Harrold, επικοινωνία με το ξενοδοχείο στο Ριο, αναζήτηση εσωτερικών πτήσεων-ξενοδοχείων κ.λ.π. ... ούτε καταλάβαμε πότε έφτασε η μέρα της αναχώρησης και ένα ωραίο μεσημέρι του Ιουλίου απογειωθήκαμε από το Ελ. Βενιζέλος για το τεράστιο ταξίδι 3 πτήσεων, 18 ωρών στον αέρα, 26 ωρών συνολικά στα αεροδρόμια και τελικό προορισμό το Iguazu.

 

[varioAthens]

Iguazu I

Kαθώς το αεροπλάνο αρχίζει να κατεβαίνει με κατεύθυνση το αεροδρόμιο του Foz Iguazu αυτό που βλέπεις είναι μια ατελείωτη καταπράσινη πεδιάδα που την διασχίζει ο ποταμός Iguazu. Μάταια κολλήσαμε όλοι πάνω στα παράθυρα ψάχνοντας να δούμε το σημείο που ο ποταμός πέφτει σχηματίζοντας τους διάσημους καταρράκτες. Έπρεπε να κάνουμε λίγη υπομονή ακόμα για να τους δούμε.

Είχαμε κανονίσει με το που θα φτάναμε στο Foz να επισκεφθούμε την βραζιλιάνικη πλευρά, κατευθείαν από το αεροδρόμιο. Έτσι κι αλλιώς η βραζιλιάνικη δεν απαιτεί τόσες ώρες περιήγησης όσες η αργεντίνικη πλευρά.
Είχαμε βρει έναν ταξιτζή από το trip advisor (που εκτελούσε και χρέη tour operator, όπως οι περισσότεροι στο Foz απ' ότι κατάλαβα) ο οποίος θα μας παραλάμβανε από το αεροδρόμιο, θα μας μετέφερε στο Πάρκο (θα κράταγε τις χειραποσκευές μας στο αυτοκίνητο για να μην τις σέρνουμε) και μετά θα μας πήγαινε και στο ξενοδοχείο. Μ' έναν σμπάρο 4 τρυγόνια.

Παρά τις 3 πτήσεις, τις αναμονές στα αεροδρόμια και την έλλειψη ύπνου, είχαμε πολλή ενέργεια και καλή διάθεση που έγινε ακόμα καλύτερη όταν βρήκαμε τον άνθρωπό μας, έναν συμπαθέστατο και πάρα πολύ χαμογελαστό τύπο, η καλύτερη πρώτη εντύπωση για τους βραζιλιάνους.

Φτάσαμε στο Πάρκο μεσημέρι. Κατεβαίνοντας από το αυτοκίνητο, το πρώτο που ακούσαμε ήταν ο ήχος... και αμέσως μετά είδαμε το θαύμα! Απίστευτο θέαμα!

Ένιωσα το ίδιο δέος που έβλεπα κάποτε στα μάτια του μπαμπά μου όταν μίλαγε για το Ιγκουασού. Δεινός ταξιδευτής και κοσμογυρισμένος μας έλεγε πάντα ότι η πιο δυνατή ταξιδιωτική του εμπειρία ήταν όταν στάθηκε απέναντι από τους Καταρράκτες. Για να μας τονίσει δε, το πόσο μεγαλειώδεις είναι δεν παρέλειπε κάθε φορά να μας αναφέρει την περιβόητη φράση "Poor Niagara" που είχε πει χαρακτηριστικά η Έλινορ Ρούσβελτ όταν τους είχε πρωτοαντικρύσει.
Και κάπως έτσι μαγικά, ήταν σαν να ένιωσα την παρουσία του μπαμπά μου ξανά δίπλα μου παρόλο που τον έχω χάσει...

Στην βραζιλιάνικη μεριά, παίρνεις ένα μονοπάτι που έχεις τους Καταρράκτες συνεχώς απέναντί σου. Δεν χορταίναμε το θέαμα καθώς περπατούσαμε και ειδικά έτσι όπως έλουζε ο μεσημεριανός ήλιος το τοπίο με ένα ζεστό χρυσαφένιο χρώμα.
Κάποια στιγμή, στο τέλος της διαδρομής φτάνεις πια δίπλα στους Καταρράκτες, τόσο δίπλα που είναι σαν να έχει πιάσει δυνατή βροχή.
Ανεβήκαμε στην γέφυρα που υπάρχει και ήταν σαν να αιωρούμασταν ανάμεσα στους Καταρράκτες και το κενό.
Ο θόρυβος ήταν εκκωφαντικός και φυσικά γίναμε μούσκεμα από την απίστευτη ορμή του νερού.

Μετά από ώρα πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το αυτοκίνητο, κι αυτό γιατί θα έκλεινε πια το Πάρκο.
Ευτυχώς φτάσαμε γρήγορα στο ξενοδοχείο μιας και είχαμε κλείσει ένα εκεί κοντά, και όχι στην πόλη.
Προτιμήσαμε την απομόνωση και την ερημιά. Και η αλήθεια είναι ότι ήταν πολύ όμορφη εμπειρία το να βρίσκεσαι μέσα στην απόλυτη ησυχία της νυχτερινής φύσης και να βλέπεις τον έναστρο ουρανό πίνοντας την πρώτη καϊπιρίνια το ταξιδιού.

 

[go2dbeach]

Υπερθέαμα οι καταρράκτες! Όσες φωτο και να δεις, ότι κι αν σου διηγηθούν, φαντάζομαι το να βρεθείς εκεί είναι απερίγραπτο!

 

[varioAthens]

Υπερθέαμα οι καταρράκτες! Όσες φωτο και να δεις, ότι κι αν σου διηγηθούν, φαντάζομαι το να βρεθείς εκεί είναι απερίγραπτο!

Ισχυει! Και φαντασου οτι η αλλη πλευρα (της Αργεντινης) μου φανηκε ακομα πιο εντυπωσιακη.

 

[ANASTAPAP]

Iguazu I

Kαθώς το αεροπλάνο αρχίζει να κατεβαίνει με κατεύθυνση το αεροδρόμιο του Foz Iguazu αυτό που βλέπεις είναι μια ατελείωτη καταπράσινη πεδιάδα που την διασχίζει ο ποταμός Iguazu. Μάταια κολλήσαμε όλοι πάνω στα παράθυρα ψάχνοντας να δούμε το σημείο που ο ποταμός πέφτει σχηματίζοντας τους διάσημους καταρράκτες. Έπρεπε να κάνουμε λίγη υπομονή ακόμα για να τους δούμε.

Είχαμε κανονίσει με το που θα φτάναμε στο Foz να επισκεφθούμε την βραζιλιάνικη πλευρά, κατευθείαν από το αεροδρόμιο. Έτσι κι αλλιώς η βραζιλιάνικη δεν απαιτεί τόσες ώρες περιήγησης όσες η αργεντίνικη πλευρά.
Είχαμε βρει έναν ταξιτζή από το trip advisor (που εκτελούσε και χρέη tour operator, όπως οι περισσότεροι στο Foz απ' ότι κατάλαβα) ο οποίος θα μας παραλάμβανε από το αεροδρόμιο, θα μας μετέφερε στο Πάρκο (θα κράταγε τις χειραποσκευές μας στο αυτοκίνητο για να μην τις σέρνουμε) και μετά θα μας πήγαινε και στο ξενοδοχείο. Μ' έναν σμπάρο 4 τρυγόνια.

Παρά τις 3 πτήσεις, τις αναμονές στα αεροδρόμια και την έλλειψη ύπνου, είχαμε πολλή ενέργεια και καλή διάθεση που έγινε ακόμα καλύτερη όταν βρήκαμε τον άνθρωπό μας, έναν συμπαθέστατο και πάρα πολύ χαμογελαστό τύπο, η καλύτερη πρώτη εντύπωση για τους βραζιλιάνους.

Φτάσαμε στο Πάρκο μεσημέρι. Κατεβαίνοντας από το αυτοκίνητο, το πρώτο που ακούσαμε ήταν ο ήχος... και αμέσως μετά είδαμε το θαύμα! Απίστευτο θέαμα!

Ένιωσα το ίδιο δέος που έβλεπα κάποτε στα μάτια του μπαμπά μου όταν μίλαγε για το Ιγκουασού. Δεινός ταξιδευτής και κοσμογυρισμένος μας έλεγε πάντα ότι η πιο δυνατή ταξιδιωτική του εμπειρία ήταν όταν στάθηκε απέναντι από τους Καταρράκτες. Για να μας τονίσει δε, το πόσο μεγαλειώδεις είναι δεν παρέλειπε κάθε φορά να μας αναφέρει την περιβόητη φράση "Poor Niagara" που είχε πει χαρακτηριστικά η Έλινορ Ρούσβελτ όταν τους είχε πρωτοαντικρύσει.
Και κάπως έτσι μαγικά, ήταν σαν να ένιωσα την παρουσία του μπαμπά μου ξανά δίπλα μου παρόλο που τον έχω χάσει...

Στην βραζιλιάνικη μεριά, παίρνεις ένα μονοπάτι που έχεις τους Καταρράκτες συνεχώς απέναντί σου. Δεν χορταίναμε το θέαμα καθώς περπατούσαμε και ειδικά έτσι όπως έλουζε ο μεσημεριανός ήλιος το τοπίο με ένα ζεστό χρυσαφένιο χρώμα.
Κάποια στιγμή, στο τέλος της διαδρομής φτάνεις πια δίπλα στους Καταρράκτες, τόσο δίπλα που είναι σαν να έχει πιάσει δυνατή βροχή.
Ανεβήκαμε στην γέφυρα που υπάρχει και ήταν σαν να αιωρούμασταν ανάμεσα στους Καταρράκτες και το κενό.
Ο θόρυβος ήταν εκκωφαντικός και φυσικά γίναμε μούσκεμα από την απίστευτη ορμή του νερού.

Μετά από ώρα πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το αυτοκίνητο, κι αυτό γιατί θα έκλεινε πια το Πάρκο.
Ευτυχώς φτάσαμε γρήγορα στο ξενοδοχείο γιατί είχαμε κλείσει ένα εκεί κοντά, και όχι στην πόλη.
Προτιμήσαμε την απομόνωση και την ερημιά. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι ήταν πολύ όμορφα να βρίσκεσαι μέσα στην απόλυτη ησυχία της νυχτερινής φύσης και να βλέπεις τον έναστρο ουρανό πίνοντας την πρώτη καϊπιρίνια το ταξιδιού.

View attachment 451000 View attachment 451001 View attachment 451002 View attachment 451003
View attachment 451004

Καλημέρα!πολύ ωραία η περιγραφή σου και οι εικόνες που μας μεταφέρεις,ελπίζω να βρεθούμε στην επερχόμενη κοπή της πίτας και να μου δώσεις tips,καθώς θα βρεθώ εκεί(καλως εχόντων)το Σεπτέμβριο..

 

[varioAthens]

Καλημέρα!πολύ ωραία η περιγραφή σου και οι εικόνες που μας μεταφέρεις,ελπίζω να βρεθούμε στην επερχόμενη κοπή της πίτας και να μου δώσεις tips,καθώς θα βρεθώ εκεί(καλως εχόντων)το Σεπτέμβριο..

Σε ευχαριστω πολυ. Πολυ ευχαριστως σε ο,τι μπορω να βοηθησω! Με το καλο να πας!

Υ.Γ. κοβουμε πιτα;;;