Βέλγιο Ολλανδία Γιατί κάποιοι έρωτες δεν είναι εφήμεροι αλλά παντοτινοί!

[Klair]

ΑΜΒΕΡΣΑ
2-1-2019

Εξερευνώντας το Zuid, μια από τις πιο ενδιαφέρουσες γειτονιές.

Μετά από αρκετές δεκαετίες στασιμότητας η περιοχή του Zuid γνώρισε αναβίωση από τα μέσα της δεκαετίας του ΄80. Είναι, πλέον, από τις πιο μοντέρνες γειτονιές της πόλης. Κατά τον 16ο αιώνα οι Ισπανοί κατέλαβαν την Αμβέρσα και έχτισαν μια Ακρόπολη, νότια του κέντρου κοντά στον ποταμό Scheld. Η Ακρόπολη χρησιμοποιήθηκε για να ελέγξει την πόλη. Στον χώρο της Ακρόπολης, η Αμβέρσα, ήταν υπεύθυνη για την ανάπτυξη της νέας γειτονιάς, ενώ η κυβέρνηση κατασκεύασε νέες αποβάθρες.

Η πόλη πλήρωσε το 50% του κόστους αγοράς και δημιούργησε μια εταιρεία για την ανάπτυξη της νέας γειτονιάς, με το όνομα: SA Sud d΄Anvers. Το τελικό σχέδιο, που εγκρίθηκε τον Σεπτέμβριο του 1875, θύμιζε το Παρίσι: μεγάλοι δρόμοι σε σχήμα αστεριού, που στο κέντρο πάντα υπάρχει πλατεία, προσφέρουν όμορφη θέα στα πολλά μνημεία. Άλλα βασικά χαρακτηριστικά του σχεδίου ανάπτυξης του Νότου ήταν οι αποβάθρες. Η κατασκευή ορισμένων κτιρίων ορόσημων βοήθησε ώστε να έρθει η ζωή στη νέα γειτονιά. Όλες αυτές οι πληροφορίες κίνησαν και το δικό μας ενδιαφέρον και σκεφτήκαμε ότι έπρεπε να αφιερώσουμε τις ώρες που μας απέμεναν στην Αμβέρσα εξερευνώντας αυτήν τη γειτονιά.

Από τον υπόγειο σταθμό Astrid πήραμε το τραμ και κατεβήκαμε στην Kasteelpleinstraat.

Περπατώντας περίπου 400 μέτρα φτάσαμε στη Marnixplaats.

Πρώτος στόχος της ημέρας ήταν να δούμε το Μνημείο Schelde Vrij που εγκαινιάστηκε το 1873 και είναι αφιερωμένο στην απελευθέρωση του ποταμού η οποία επέτρεψε την ελεύθερη διέλευση των πλοίων στην Αμβέρσα, γεγονός ζωτικής σημασίας για το εμπόριο της πόλης. Το 1585, με την πτώση της Αμβέρσας και μετά την κατοχή των Ισπανών, οι Ολλανδοί διέκοψαν την πρόσβαση στην πόλη εμποδίζοντας την κυκλοφορία στον ποταμό Scheldt.

Ακόμη και μετά την ειρήνη του Munster, το 1648, η οποία τερμάτισε τον 80χρονο πόλεμο μεταξύ Ισπανίας και Κάτω Χωρών, οι Ολλανδοί επέβαλαν μεγάλη επιβάρυνση στα πλοία που έπλεαν στην Αμβέρσα περιορίζοντας την ανάπτυξή της. Τελικά, μια λύση, το 1863, μεταξύ Βελγίου και Κάτω Χωρών έθεσε τέλος στην πρακτική αυτή. Για να τιμήσει αυτό το σημαντικό γεγονός το δημοτικό συμβούλιο αποφάσισε να χτίσει ένα μεγάλο Μνημείο. Το πέτρινο Μνημείο το οποίο εύστοχα ονομάζεται Schelde Vrij (Scheldt Free) εγκαταστάθηκε, το 1873, στη νέα γειτονιά Zuid.

Στην κορυφή είναι ο Ποσειδώνας που κρατάει την τρίαινα, στο δεξί του χέρι. Επίσης, απεικονίζεται ο Ερμής, ο Θεός του Εμπορίου, και μια γονατιστή γυναίκα εκπροσωπεί την πόλη της Αμβέρσας. Η Πλατεία Marnix, που βρίσκεται το Μνημείο, είναι μια κυκλική πλατεία από την οποία ξεκινούν οκτώ δρόμοι. Είναι, δηλαδή, ακριβώς η εφαρμογή του σχεδίου (δρόμοι-αστέρι) που περιέγραψα λίγο πιο πριν.

Το Βασιλικό Μουσείο Καλών Τεχνών είναι το πιο σημαντικό κτίριο και βρίσκεται στην κεντρική Leopold de Waelplaats, της συνοικίας Zuid. Αυτός ο νεοκλασικός "ναός" για τις τέχνες χτίστηκε μεταξύ του 1884 και του 1890. Περιέχει συλλογές από πολυάριθμους Φλαμανδούς καλλιτέχνες και μια από τις μεγαλύτερες συλλογές έργων τέχνης του Rubens.

Το Μουσείο που χτίστηκε ως "ναός" για τις τέχνες (παρόμοιο με μουσεία στο Μόναχο και τη Δρέσδη) αντικατέστησε ένα παλιό Ισπανικό κάστρο. Ήταν ένα από τα κύρια αξιοθέατα της Παγκόσμιας Έκθεσης του 1894 στην Αμβέρσα. Το κτίριο είναι διακοσμημένο με Κορινθιακούς κίονες και κοσμείται από δύο μεγάλα αγάλματα του Άγγελου και της Ειρήνης που οδηγούν ένα άρμα. Ο καθένας που θα διάβαζε όλες αυτές τις περιγραφές για ένα Μουσείο Τέχνης θα περίμενε, πως και πως, να βρεθεί μπροστά από αυτό το αριστούργημα και να θαμπωθεί από την ομορφιά του.

Να μείνει με το στόμα ανοιχτό….Ε!! αυτό πάθαμε και εμείς, μείναμε με το στόμα ανοιχτό… από την απογοήτευση.

Το Μουσείο ήταν κλειστό λόγω ανακαίνισης και αναμένεται να ανοίξει το 2020. Τελικά, ολόκληρη η Αμβέρσα βρισκόταν υπό ανακαίνιση. Ευτυχώς, η περιοχή ήταν ενδιαφέρουσα, με ωραία κτίρια και με πλακοστρωμένο τον κεντρικό της δρόμο.

Φάγαμε μεγάλη ήττα αντικρίζοντας το Μουσείο σε αυτήν την κατάσταση και μπήκαμε σε ένα σούπερ μάρκετ να αγοράσουμε σάντουιτς και γλυκά για να ξεχάσουμε τον πόνο μας.

Το 1987, στο Zuid άνοιξε το νέο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (M HKA) σε ένα πρώην σιλό σιτηρών. Διατηρεί μόνιμη συλλογή από Βέλγους και διεθνείς καλλιτέχνες, έναν κινηματογράφο, και μια εκτενή Βιβλιοθήκη για τη Σύγχρονη Τέχνη.

Μια άλλη αξιοσημείωτη δομή στην περιοχή, λίγα μέτρα δίπλα από το M HKA, στην οδό Waalsekaai,

είναι ο Zuiderperhuis, ένας υδραυλικός σταθμός παραγωγής ενέργειας που χτίστηκε με σκοπό να λειτουργήσουν οι γέφυρες και οι γερανοί στις νέες αποβάθρες της συνοικίας εκείνης της εποχής. Από το 1979 το κτίριο προστατεύτηκε ως βιομηχανική κληρονομιά.

Το μόνο που με χάλασε εδώ ήταν το τεράστιο υπαίθριο parking αυτοκινήτων που καταλαμβάνει έναν πολύ μεγάλο χώρο, απέναντι από το M HKA και τον Zuiderperhuis, και χαλάει την αισθητική της γειτονιάς.

Όμως, στη συνέχεια της βόλτας μας είδαμε κάποιες μεγάλες ταμπέλες με μακέτες σύμφωνα με τις οποίες ο Δήμος έχει εκπονήσει σχέδιο για την κατασκευή υπόγειου parking και την αξιοποίηση του χώρου κατασκευάζοντας δομές αναψυχής. Yπήρχαν δε, σε αυτές τις ταμπέλες και φωτογραφίες της περιοχής οι οποίες έδειχναν ότι εκεί που εκτείνεται τώρα το υπαίθριο parking των αυτοκινήτων κάποτε υπήρχε λίμνη ή κανάλι με νερό. Άρα, τα όμορφα σπίτια-που τώρα βλέπουν παρκαρισμένα αυτοκίνητα-ήταν χτισμένα σε προνομιακή θέση έχοντας θέα στο νερό.

Περάσαμε κάτω από την Πύλη Waterpoort με προορισμό τη Lambermontplaats.

Η Πύλη αυτή, αρχικά, ήταν μέρος του αμυντικού τείχους που περιέβαλε την πόλη από τον 14ο μέχρι τον 19ο αιώνα. Η Πύλη βρισκόταν κοντά στο κέντρο της πόλης και έδινε πρόσβαση στην όχθη του ποταμού, εξ ου και το όνομα Water Gate. Αρχικά, ήταν γνωστή ως Porta Regia, προς τιμήν του Ισπανού βασιλιά Φιλίππου IV. Ο Rubens λέγεται ότι σχεδίασε την Πύλη. Οι ντόπιοι τη γνωρίζουν και ως "Πύλη πεζοπορίας", καθώς η θέση της άλλαξε δύο φορές μέχρι που εγκαταστάθηκε στην Gillisplaats στο Zuid.

Ένα άλλο αξιοσημείωτο μνημείο, σχήματος σκάφους, βρίσκεται στη Lambermontplaats. Η Πλατεία κατέχει περίοπτη θέση σύμφωνα με το πρόγραμμα ανάπτυξης του Νότου. Είναι πολύ κοντά στο Μουσείο Καλών Τεχνών και αποτελεί ένα κύριο σημείο μέσα στη γειτονιά.

Η σπουδαιότητα της Lambermontplaats αντανακλάται και στην αρχιτεκτονική με ωραία, μεγάλα νεοκλασικά σπίτια στους γύρω δρόμους αλλά και απέναντι από αυτήν. Προσφέρει θέα προς την Gillisplaats και την άλλη πλευρά της Porta Regia (πρώτη φωτογραφία του κεφαλαίου).

Δύο Παγκόσμιες Εκθέσεις-το 1885 και το 1894-πραγματοποιήθηκαν στο Zuid. Μετά το τέλος της έκθεσης του 1894 χτίστηκε στη γειτονιά ένας νέος σιδηροδρομικός σταθμός γνωστός ως Zuidstation.
Όμως, το 1965, ο σταθμός κατεδαφίστηκε για να ανοίξει ο χώρος για την κατασκευή ενός νέου εθνικού δρόμου. Για τέσσερις ολόκληρες δεκαετίες ο χώρος παρέμενε έρημος. Το 1968 εγκαταλείφθηκαν και οι αποβάθρες. Με την απώλεια της δραστηριότητας του λιμανιού, πολλοί άνθρωποι εγκατέλειψαν την περιοχή. Το 1990, μόνο 23.000 άνθρωποι ζούσαν στο Zuid, έναντι των 50.000 που ζούσαν το 1920.

Mέσα σε περίπου 80 χρόνια, μετά την έναρξη της ανάπτυξης της Nότιας γειτονιάς, η πτώση άρχισε σταδιακά να επεκτείνεται σε όλους τους τομείς, αρχής γενομένης με το κλείσιμο του Ιπποδρόμου το 1958. Ακολούθησε το κλείσιμο του σιδηροδρομικού σταθμού και η εγκατάλειψη των αποβαθρών, όπως έχει ήδη αναφερθεί λίγο πιο πριν. Η αναβίωση ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του ΄80. Οι τιμές των διαμερισμάτων είχαν μειωθεί σημαντικά γεγονός που προσέλκυσε νέους ανθρώπους. Καλλιτέχνες ανακάλυψαν την περιοχή οπότε πολλά κτίρια άρχισαν να αποκαθίστανται. Αρκετές γκαλερί Τέχνης, ένα νέο Μουσείο Φωτογραφίας και το άνοιγμα ενός νέου Πολιτιστικού Κέντρου στο Zuiderpershuis κατέστησαν τον Νότο ολοένα και πιο ελκυστικό.

Το αποκορύφωμα της αναγέννησης του Zuid ήταν η κατασκευή του νέου Δικαστηρίου το οποίο χτίστηκε στη θέση του πρώην σιδηροδρομικού σταθμού.

Τον New Palace of Justice είναι μια σύγχρονη δομή που χτίστηκε το 2006 για να στεγάσει τα Δικαστήρια της πόλης. Το εντυπωσιακό κτίριο με τις ιδιαίτερες στέγες σχεδιάστηκε από τον Richard Rogers. Παρόλο που η δομή είναι μόλις 5 ορόφων έχει μεγάλη οπτική επίδραση χάρη στις κλιμακωτές στέγες της.

Το νέο Παλάτι της Δικαιοσύνης τιμολογήθηκε ως ένα από τα πρώτα κτίρια φιλικά προς το περιβάλλον χάρη στον φυσικό φωτισμό. Τα βρόχινα ύδατα συλλέγονται και χρησιμοποιούνται για να ποτιστούν οι κήποι μεταξύ των πτερυγίων.

Κάπου εδώ όμως ο χρόνος μας άρχισε να μετράει αντίστροφα. Έπρεπε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο, να πάρουμε τα πράγματά μας, να αποχαιρετήσουμε την Αμβέρσα και να φύγουμε για τον επόμενο προορισμό μας, το Άμστερνταμ.

Με το τραμ από την Bolivarplaats

επιστρέψαμε στο κατάλυμα και στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε γρήγορα στον κεντρικό σταθμό των τρένων κατεβαίνοντας με τις κυλιόμενες σκάλες στα "έγκατα" της γης όπου βρισκόταν η αποβάθρα μας.

Συμπέρασμα: Mου έλειψαν μερικές ώρες ακόμη στην Αμβέρσα. Δεν μπόρεσα να επισκεφθώ 4 αξιοθέατα τα οποία είχα στη λίστα μου και με ενδιέφεραν πολύ.

1. Red Star Line Museum: το Μουσείο εστιάζει στην ιστορία πίσω από τους ανθρώπους που ξεκίνησαν το μακρύ ταξίδι στον Ατλαντικό. H Red Line ήταν μια διατλαντική θαλάσσια γραμμή και τα πλοία της ήταν αναγνωρίσιμα από τα τεράστια κόκκινα αστέρια στις χοάνες των ατμόπλοιων.
   
   
2. Μουσείο στο Ποτάμι: για τη θέα που προσφέρει στην πόλη από την ταράτσα του κτιρίου.
   
   
3. Eκκλησία του Αγίου Παύλου: γνωστή για τον εντυπωσιακό Γολγοθά. Σε μικρή αυλή δίπλα στην εκκλησία, 60 αγάλματα απεικονίζουν τον τόπο της Σταύρωσης του Ιησού.
   
   
4. St. Anna΄s Tunnel: Tο μεγάλο τούνελ κάτω από τον ποταμό Scheldt που οδηγεί στο Linkeroever, απ΄ όπου υπάρχει εκπληκτική θέα προς όλα τα αξιοθέατα της πόλης.

Το γεγονός ότι δεν πρόλαβα να πάω στο St. Anna΄s Tunnel ήταν αυτό που με στεναχώρησε περισσότερο. Σίγουρα στο μέλλον θα προσπαθήσω να επιστρέψω στην Αμβέρσα για μια επανάληψη, άνοιξη ή καλοκαίρι αυτήν τη φορά.

Αυτή η εκτεταμένη χριστουγεννιάτικη αγορά-κατά τα γούστα μου-αφαίρεσε πολλούς πόντους από την ομορφιά του ιστορικού κέντρου της πόλης. Ιδίως το παγοδρόμιο στην Groenplaats, με τις πλαστικές τέντες, ήταν το χειρότερο αποτέλεσμα αυτού του χριστουγεννιάτικου πανηγυριού. Στη Γάνδη και στη Μπριζ οι χριστουγεννιάτικες αγορές δεν με ενόχλησαν τόσο γιατί και τις δύο πόλεις τις είχα ρουφήξει και τις είχα χαρεί στο προηγούμενο ταξίδι μου.

Επίσης, η Αμβέρσα βρισκόταν εκείνη την περίοδο σε πλήρη ανακαίνιση, με όλα της τα στολίδια (Δημαρχείο, Μουσείο Καλών Τεχνών, Het Steen) να είναι παντελώς κρυμμένα πίσω από υφάσματα και σκαλωσιές, ενώ τεράστιοι γερανοί φιγουράριζαν στον ορίζοντα της πόλης. Oπότε, η επιστροφή θα πρέπει να γίνει σίγουρα μετά το 2020 που θα έχουν ολοκληρωθεί τα έργα και η πόλη θα μπορεί να προβάλλει πανηγυρικά, ξανά, τα κάλλη της.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 14
• 15
• 16
• 17
• 18
• …

  Go to chapter

  Go
• 21

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 16 of 21

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[paefstra]

Μετα τα θεματα με τους φοιτητες που φευγουν Ερασμους, πρεπει να ανοιξεις ενα τοπικ "Ελληνιδες Μαμαδες και Ερασμους. Πως να πεισετε τα παιδια να πανε σε εναν προορισμο που θα γουσταρετε κι εσεις."

Τι καταπληκτικες φωτογραφιες!

 

[Klair]

Μετα τα θεματα με τους φοιτητες που φευγουν Ερασμους, πρεπει να ανοιξεις ενα τοπικ "Ελληνιδες Μαμαδες και Ερασμους. Πως να πεισετε τα παιδια να πανε σε εναν προορισμο που θα γουσταρετε κι εσεις."

Χαχα....άσε μου φαίνεται ότι θα έχει μεγάλη συνέχεια το "έργο", αφού και η κοπέλα του γιου μου ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά τη Γάνδη και ετοιμάζεται στο άμεσο μέλλον και εκείνη να κάνει Erasmus εκεί.
Είναι και αυτή φοιτήτρια Ιατρικής. Κάνουν δε όνειρα με τον γιο μου να καταφέρουν να κάνουν μαζί ειδικότητα σε κάποιο νοσοκομείο της πόλης.
Οπότε με βλέπω "μόνιμο κάτοικο" Γάνδης αν τελικά συμβούν όλα αυτά τα σενάρια.

Τι καταπληκτικες φωτογραφιες!

Σε ευχαριστώ!

 

[Klair]

ΓΑΝΔΗ
27-12-2018

Γιατί κάποιοι έρωτες δεν είναι εφήμεροι αλλά παντοτινοί!

Ξύπνησα και λαχταρούσα να βρεθώ πάλι στα πλακόστρωτα δρομάκια της, δίπλα στα κανάλια της, μπροστά στους επιβλητικούς ναούς και τα καμπαναριά της. Λαχταρούσα να ξαναδώ τα βαθμιδωτά κουκλίστικα σπίτια της, τις τοξωτές γέφυρες, τους μοναχικούς κωπηλάτες, τους ποδηλάτες να τρέχουν με μανία, την ιστορία να ξεπηδά από τα καλοδιατηρημένα κτίρια, το σφιχταγκάλιασμα των σπιτιών στην άκρη του ποταμού και το θολό νερό των καναλιών να τους βρέχει τα πόδια. Λαχταρούσα να μυρίσω τη χειμωνιάτικη υγρασία να σηκώνεται πάνω από την πόλη, τις τηγανιτές πατάτες των αμέτρητων friteries, τις φρεσκοψημένες μπαγκέτες και τα κρουασάν. Λαχταρούσα να περπατήσω στο Graslei και την Korenmarkt, ενώ μέσα μου ένιωθα την οικειότητα και τη σιγουριά ότι την ξέρω, πλέον, καλά και δεν περιμένω εκπλήξεις.

Δεν ήθελα άλλες εκπλήξεις. Ήθελα μόνο να την ξαναζήσω, ήθελα να ξαναδώ τα ίδια σημεία αναφοράς, ήθελα να με γοητεύσουν οι ίδιες γειτονιές, η ίδια αρχιτεκτονική, τα ίδια κτίρια, οι ίδιοι δρόμοι, και οι ίδιες πλατείες! Αυτήν τη φορά ήθελα να την χαρώ χωρίς τρέξιμο, χωρίς το "άγχος" της νέας ανακάλυψης, χωρίς τον χρόνο να με πιέζει, γιατί πολύ απλά τη γνώριζα και ένιωθα ότι γύρισα στον τόπο μου, σε ένα μέρος που αγάπησα και θα έχω για πάντα μέσα στην καρδιά μου.

Ένιωθα, όμως, και μια άτυπη υποχρέωση. Να ξεναγήσω τον σύζυγο με τον καλύτερο τρόπο χωρίς, όμως, να τον κουράσω τραβολογώντας τον στο κάθε απόμερο σοκάκι ή στην κάθε απομακρυσμένη γειτονιά. Αυτά είναι, κυρίως, δικά μου βίτσια και τα είχα ήδη εκπληρώσει, οπότε χαλαρές βόλτες στα κεντρικά σημεία και αξιοθέατα αρκούσαν.

Περπατώντας δίπλα στο ποτάμι με προορισμό το κέντρο.

Πλησιάζοντας στη γέφυρα του Αγίου Μιχαήλ.

Η Korenmarkt απ΄ όπου ξεκινά η χριστουγεννιάτικη αγορά και η επιβλητική εκκλησία του Αγίου Νικολάου.

Ο κόσμος ήταν ήδη αρκετός στη χριστουγεννιάτικη αγορά της Korenmarkt.

Προχωρήσαμε προς το Κωδωνοστάσιο.

Η χριστουγεννιάτικη αγορά απλωνόταν σε όλη την Πλατεία Sint Baafsplein, μπροστά από τον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Bavo, με ξύλινα όμορφα κιόσκια και ένα ιδιαίτερο χριστουγεννιάτικο δέντρο το οποίο λειτουργούσε σαν Λούνα Παρκ, αφού περιστρεφόταν και σηκωνόταν ψηλά, μεταφέροντας τα παιδάκια μέσα σε αυτές τις μεγάλες χριστουγεννιάτικες μπάλες.

Φτάσαμε μέχρι το πίσω μέρος του Καθεδρικού, εκεί που βρίσκεται το μνημείο που είναι αφιερωμένο στους αδελφούς Van Eyck.

Μεταξύ του Καθεδρικού και του μνημείου είχε στηθεί μια λευκή πρόχειρη "αποθήκη" μέσα στην οποία φυλάσσονταν εκατοντάδες βαρέλια μπίρας για την τροφοδοσία της χριστουγεννιάτικης αγοράς.

Χαθήκαμε και στη μικρή μουσική γειτονιά Achtersikkel με τη μεσαιωνική ατμόσφαιρα και τα πανέμορφα κτίρια

και στη συνέχεια φτάσαμε έξω από το Δημαρχείο της πόλης.

Μπήκαμε ξανά μέσα στη χριστουγεννιάτικη αγορά για χάζι στους πάγκους με τα ρούχα και τα φαγητά.

Το παγοδρόμιο προστατευμένο κάτω από τη μεγάλη και ιδιαίτερη στέγη του Stadshal

και ο ναός του Aγίου Nικολάου από το μπαλκόνι, ακριβώς πάνω από το μικρό πάρκο The Green.

Eίχε μεσημεριάσει, πλέον, όταν συναντηθήκαμε με τον γιο μας και την κοπέλα του συνεχίζοντας τη χαλαρή μας βόλτα προς τον εμπορικό δρόμο Langemunt της πόλης. Μερικά ψώνια ήταν επιβεβλημένα. Είχαν ξεκινήσει και οι εκπτώσεις και υπήρχαν, ομολογουμένως, ωραία πράγματα σε πάρα πολύ χαμηλές τιμές. Μετά από αρκετή ώρα που αφιερώσαμε στα ψώνια, κουρασμένοι από το shopping therapy, καταλήξαμε στην Korenmarkt για καφέ. Bρήκαμε ένα συμπαθητικό μαγαζάκι με ελεύθερο τραπέζι και σόμπα εξωτερικού χώρου και καθίσαμε έξω, χαζεύοντας την περατζάδα του κόσμου και ανακουφίζοντας τα πονεμένα μας ποδαράκια από το περπάτημα, αλλά και την ορθοστασία στα μαγαζιά.

Κατά τις 5:00 το απόγευμα αποφασίσαμε να αφήσουμε το κέντρο και να πάμε στη γειτονιά του Πανεπιστημίου, στο δωμάτιο του γιου μας, να μαγειρέψουμε και να φάμε όλοι μαζί. Ακόμη μου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι ο σύζυγος δέχτηκε να με ακολουθήσει περπατώντας και δεν εξέφρασε την επιθυμία να πάρει το λεωφορείο μέχρι τη φοιτητική εστία. Τα παιδιά έφυγαν με τα ποδήλατα και εμείς ξεκινήσαμε με τα πόδια.

Η γειτονιά του Πανεπιστημίου βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο της πόλης, όπως επίσης και ο ναός Onze-Lieve-Vrouw-Sint-Pieteskerk. Φτάνοντας στη μεγάλη Πλατεία Sint Pietersplein απολαύσαμε έναν καταπληκτικό ουρανό παραδομένο στη χρωματική παλέτα του γαλάζιου, του ροζ και του φούξια.

Αυτός ο ναός θεωρείται το αριστούργημα του αρχιτέκτονα Pieter Huyssens και ως ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία της μπαρόκ αρχιτεκτονικής. Στο προηγούμενο ταξίδι μου στη Γάνδη, αν και η εκκλησία βρισκόταν στο καθημερινό μου δρομολόγιο προς το κέντρο, δεν την πέτυχα ποτέ ανοιχτή για να μπω στο εσωτερικό της. Σήμερα, όμως, στάθηκα πολύ τυχερή και οι πόρτες του ναού ήταν ορθάνοιχτες. Ο σύζυγος δε θέλησε να με ακολουθήσει στο εσωτερικό και έμεινε ακριβώς έξω από την πόρτα, στα σκαλιά της εκκλησίας να με περιμένει. Του έδωσα μάλιστα να κρατάει την τσάντα μου για να μην την κουβαλάω παίρνοντας μαζί μου μόνο τη φωτογραφική μηχανή.

Η εκκλησία είχε κι άλλα άτομα την ώρα που μπήκα. Άρχισα να περιεργάζομαι το εσωτερικό της θαυμάζοντας τα αγάλματα, αλλά κυρίως τους πίνακες ζωγραφικής που ήταν αναρτημένοι τους πλάγιους τοίχους.

Είχα απορροφηθεί εντελώς από τον πλούτο της εκκλησίας φωτογραφίζοντας την κάθε της λεπτομέρεια. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα καταλάβει πόση ώρα ήμουν μέσα στον ναό.

Υπέθεσα ότι θα είχε περάσει αρκετή ώρα και έστρεψα τη φωτογραφική μου μηχανή προς το εντυπωσιακό εκκλησιαστικό όργανο για να πάρω την τελευταία μου φωτογραφία και στη συνέχεια να φύγω. Ταυτόχρονα με το κλικ της μηχανής μου ακούστηκε και ένας πιο δυνατός ήχος-σαν το κατέβασμα ενός διακόπτη-και η εκκλησία βυθίστηκε στο σκοτάδι. Έμεινα ακίνητη, κοκαλωμένη!! Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα, ίσως και λεπτό, μέχρι τα μάτια να συνηθίσουν την απότομη αλλαγή από το φως στο, σχεδόν, απόλυτο σκοτάδι. Κάπου λίγο πιο μακριά από μένα ξεχώρισα άλλη μια ανθρώπινη σιλουέτα να κινείται αργά προς την έξοδο της εκκλησίας. Με πολύ μικρά, προσεκτικά βήματα προχώρησα και εγώ προς την πόρτα.

Η άλλη σκιά ήταν ένας κύριος ο οποίος έσπρωχνε τη δεξιά πόρτα για να ανοίξει, αλλά μάταια…. ήταν κλειδωμένη! Εγώ προσπάθησα να ανοίξω την πόρτα στην αριστερή πλευρά, αλλά και εδώ τίποτα! Εν ολίγοις ήμασταν κλειδωμένοι μέσα στον ναό και είχαν σβήσει και τα φώτα!! Άρχισα να φωνάζω: -"Hello, hello… Open the door, open the door". Ευτυχώς, ο κύριος ήταν ντόπιος και άρχισε να φωνάζει και αυτός στα φλαμανδικά. Κάποια στιγμή μετά από κάμποσα λεπτά, που εμένα μου φάνηκαν "αιώνας", εμφανίστηκε κάποιος από τα "βάθη" του ναού και μας έβγαλε έξω από μια πλαϊνή πόρτα.

Όταν συνάντησα τον άντρα μου στα σκαλιά να χαζεύει στο κινητό του, του τα έψαλα ένα χεράκι: -"Καλά βρε, δεν άκουσες ότι κάποιος κλείδωσε τις πόρτες, ενώ εγώ βρισκόμουν ακόμη μέσα στην εκκλησία"? -"Ναι" μου απάντησε. -"Βγήκε ένα ζευγάρι και μετά άκουσα ότι κάποιος κλείδωσε την πόρτα, αλλά δεν φαντάστηκα ότι κλείδωσε και τις δύο πόρτες και σε άφησε μέσα". -"Δεν είχα καν το κινητό μου μαζί να σε πάρω τηλέφωνο. Πάλι καλά που έβαλα τις φωνές, με άκουσε κάποιος, ήρθε και με έβγαλε στο πλαϊνό δρομάκι".

Το ΄ζησα κι αυτό και τώρα που το θυμάμαι γελάω, αλλά εκείνη τη στιγμή και πανικοβλήθηκα και νευρίασα για την ανευθυνότητα του "υπεύθυνου κλειδοκράτορα" της εκκλησίας ο οποίος χωρίς να ελέγξει, όχι μόνο κλείδωσε, αλλά έσβησε και τα φώτα. Και όχι τίποτ΄ άλλο… δε βγήκε ποτέ και η φωτογραφία με το εκκλησιαστικό όργανο και ήταν τόσο εντυπωσιακό!

Ψωνίσαμε από το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς και επιδοθήκαμε σε μαγειρικές και όμορφες οικογενειακές στιγμές στο λιτό δωματιάκι της φοιτητικής εστίας του γιου μας. Επιστρέψαμε πάλι με τα πόδια στο ξενοδοχείο μας γύρω στα μεσάνυχτα.

 

[Klair]

ΜΠΡΙΖ
28-12-2018

Η Αρχόντισσα της Ομίχλης.

Ξύπνησα και αμέσως προχώρησα προς το παράθυρο του δωματίου. Έσπρωξα τις χοντρές κουρτίνες στην άκρη και με την παλάμη μου σκούπισα την υγρασία που είχε θολώσει όλο το τζάμι. Μικρά ρυάκια από δάκρυα κύλησαν στην παγωμένη επιφάνεια και έβρεξαν τις βαλίτσες που βρίσκονταν ακριβώς από κάτω. Οι στέγες της πόλης είχαν χαθεί μέσα στη βαριά ομίχλη που απλωνόταν χαμηλά, ανάμεσα σε κτίρια και δρόμους. Άνοιξα το παράθυρο και ένα φρέσκο, παγωμένο αεράκι πλημμύρισε το ζεστό δωμάτιο. Αυτή η πόλη είχε επιστρατεύσει όλα τα ατού που διαθέτει για να με υποδουλώσει ολοκληρωτικά.

Πήραμε πρωινό στο δωμάτιο και βγήκαμε στον δρόμο. Ακριβώς έξω από την πόρτα του ξενοδοχείου υπάρχει στάση τραμ το οποίο μας μετέφερε στον σταθμό τρένων Sint Pieters της πόλης.

Μπήκαμε στο εσωτερικό του πολυσύχναστου και όμορφου σταθμού και εκδώσαμε τέσσερα εισιτήρια με προορισμό τη Μπριζ. Τις ημέρες των Χριστουγέννων έτρεχε μια προσφορά και η τιμή των εισιτηρίων για τις πόλεις της χώρας ήταν στα 10 ευρώ round trip/άτομο.

Χαζέψαμε λίγο το υπέροχο εσωτερικό του σταθμού

και στη συνέχεια βγήκαμε έξω στην πλατεία-πάρκο που βρίσκεται μπροστά από τον σιδηροδρομικό σταθμό περιμένοντας τα παιδιά να εμφανιστούν, από λεπτό σε λεπτό, με τα ποδήλατα. Η ομίχλη απλωνόταν σε ολόκληρη την πόλη και το σκηνικό ήταν μυστηριώδες και μελαγχολικό. Η ημέρα ήταν κρύα, με ένα ελαφρύ ψυχρό αεράκι, αλλά ευτυχώς δεν έβρεχε.

Βρήκαμε την αποβάθρα μας και μπήκαμε στο τρένο. Φτάνοντας στον σταθμό της Μπριζ ο κόσμος που κατέβηκε δεν είχε καμία σχέση με την κοσμοσυρροή που είχα συναντήσει τον Οκτώβρη. Καλό σημάδι αυτό! Ίσως ήταν μια ένδειξη ότι η πόλη θα ήταν πιο "ανάλαφρη" από τουρίστες και αυτό θα μας χαροποιούσε ιδιαίτερα.

Στην Stationsplein συναντήσαμε το hot spot των ημερών, αφού στην Πλατεία λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο το φεστιβάλ γλυπτικής πάγου, εδώ και 25 χρόνια. Είχε ξεκινήσει το Σάββατο 24 Νοεμβρίου του 2018 και θα διαρκούσε μέχρι την Κυριακή 6 Ιανουαρίου του 2019. Κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ καλλιτέχνες απ΄ όλο τον κόσμο ταξιδεύουν στη Μπριζ για να δημιουργήσουν έναν φανταστικό κόσμο γεμάτο μαγεία με νερό και πάγο. Χιλιάδες επισκέπτες επιλέγουν αυτό το φεστιβάλ κάθε χρόνο, αλλά το εισιτήριο των 12 ευρώ το άτομο ήταν αποτρεπτικό για εμάς, οπότε προχωρήσαμε για να βρεθούμε στο πρώτο, πανέμορφο και εντυπωσιακό αξιοθέατο που συναντάει ο επισκέπτης της πόλης το οποίο δεν είναι άλλο από το Minnewaterpark με τη Γέφυρα της Αγάπης.

Περπατήσαμε πάνω στη Γέφυρα για να διατηρήσουμε και εμείς την αιώνια αγάπη, όπως η Μinna με τον σύντροφό της πολεμιστή, σύμφωνα με τον μύθο της πόλης. Σταθήκαμε στο κέντρο της με τα μάτια καρφωμένα στο καταπληκτικό ομιχλώδες τοπίο που απλωνόταν μπροστά μας.

Ήταν εικόνες που μας προετοίμασαν για μια τέλεια εισαγωγή στην παραμυθένια πόλη.

Οι σημερινές συνθήκες ήταν πραγματικά οι ιδανικότερες για να χαρακτηρίσουν την πόλη με όλα τα κοσμητικά επίθετα που της ταιριάζουν: μυστηριώδης, παραμυθένια, μαγική, ρομαντική, γραφική, ιστορική, μεθυστική, γοητευτική, μελαγχολική, ονειρεμένη, κουκλίστικη, ειδυλλιακή!!

Ένας πίνακας ζωγραφικής στεκόταν μπροστά στα μάτια μας για να μας θυμίσει πως ο χειμώνας εξουσίαζε το τοπίο. Τα δέντρα είχαν απομείνει γυμνοί σκελετωμένοι στρατιώτες, παγωμένοι στην ακρολιμνιά, ακοίμητοι φρουροί της ομορφιάς της λίμνης.

Καρτ-ποσταλικό τοπίο με τα δέντρα, μέσα στη γύμνια τους, να καθρεφτίζονται πάνω στο νερό ενώ τα υγρά γραφικά μονοπατάκια, αναδύοντας τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος, συνέθεταν ένα φανταστικό σκηνικό που μας συντρόφευε στη βόλτα μας στο χειμωνιάτικο Minnepark.

Μόνη φωτεινή νότα στο μουντό ομιχλώδες τοπίο το σύμβολο της πόλης, οι κατάλευκοι κύκνοι.

Στην Πλατεία Wijngaardplein με την Κρήνη (Horse Head Drinking Fountain) άμαξες, άλογα και αμαξάδες ήταν παρατεταγμένοι στη σειρά, αφού τελικά ο κόσμος δεν ήταν πολύς και η δουλειά ήταν πεσμένη.

Περάσαμε τη Γέφυρα Begijnhof και μπήκαμε στο Beguinage.

Όσο προχωρούσαμε προς την Church of Our Lady ο κόσμος γινόταν περισσότερος. Λογικό αφού αρχίσαμε να μπαίνουμε για τα καλά στην καρδιά της πόλης.

Επιβεβλημένη η στάση πάνω στη γέφυρα της οδού Mariastraat για τις απαραίτητες φωτογραφίες.

Η Πύλη εισόδου στο Sint Janshospitaal μας οδήγησε στην εσωτερική αυλή ενός από τα παλαιότερα διατηρημένα νοσοκομειακά κτίρια της Ευρώπης.

Στην πίσω πλευρά των κτιρίων του Νοσοκομείου υπάρχει αυτή η "κλειστή λεκάνη" στην οποία βρίσκουν, συνήθως, καταφύγιο ζευγάρια πανέμορφων κύκνων.

Tο Gruuthuse Hof είχε μαζέψει τα τραπεζάκια του.

Προχωρώντας παράλληλα με το κανάλι αυτήν τη φορά δεν υπήρχε η αγορά των αντικών

και ο κόσμος στον σταθμό των boat tours ήταν ελάχιστος συγκριτικά με τον Οκτώβριο.

Από τη γέφυρα της οδού Wollestraat, με το άγαλμα του Saint Joannes Nepomucenus, πήραμε φωτογραφίες της εκκλησίας της Παναγίας τυλιγμένης στην ομίχλη.

Περπατούσαμε, πλέον, στην οδό Wollestraat, τον πιο πολυπερπατημένο εμπορικό δρόμο της Μπριζ. Άμαξες και κόσμος σε αδιάκοπη κίνηση, αφού πλησιάζαμε στην καρδιά της πόλης και τις διάσημες πλατείες της.

Πριν όμως καταλήξουμε στη Markt δε γινόταν να μην τιμήσουμε, για ακόμη μια φορά, το αγαπημένο μας σουβλατζίδικο Olive Tree. Ήταν όλα, πάλι, εξαιρετικά!

 

[North66]

Ιεροσυλία οι φριτ αντί να συνοδεύονται από μια σος ανταλούζ να έχουν από πάνω ντομάτα και ρίγανη λες και είναι χωριάτικη.

 

[Klair]

ΜΠΡΙΖ
28-12-2018

Στην υπέρλαμπρη χριστουγεννιάτικη Markt, στη Brug και βόλτες στις απόμερες γειτονιές της Μπριζ.

Στη σκιά του πανύψηλου επιβλητικού Καμπαναριού, στην Πλατεία Markt, είχε στηθεί η μεγαλοπρεπής και φαντασμαγορική χριστουγεννιάτικη αγορά της πόλης. Η αγορά διέθετε όλα εκείνα τα απαραίτητα στοιχεία ώστε οι επισκέπτες να έχουν την αίσθηση ότι γύρω τους αναβιώνει ένα μεσαιωνικό παραμύθι.

Δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλη, αφού καταλάμβανε τον χώρο μπροστά από το Καμπαναριό και την Πλατεία, αλλά τα γύρω επιβλητικά και ιστορικά κτίρια δημιουργούσαν το απαραίτητο μεσαιωνικό σκηνικό το οποίο συνοδευόταν από άμαξες και πανέμορφα άλογα, από ξύλινα σπιτάκια με σοκολάτες και μοσχομυριστές βάφλες, από υπαίθριους πάγκους με λουκάνικα και από κιόσκια με ζεστό μυρωδάτο κρασί.

Επιπλέον, ένα υπερυψωμένο μεγάλο παγοδρόμιο, πλαισιωμένο με υπέρλαμπρα ολοφώτιστα λευκά και γαλάζια δέντρα, συμπλήρωνε το παραμυθένιο χριστουγεννιάτικο σκηνικό.

Τα πολύχρωμα βαθμιδωτά κοσμήματα-κτίρια των συντεχνιών, με τον απίστευτα πλούσιο χριστουγεννιάτικο διάκοσμο, τράβηξαν όχι μόνο τα βλέμματά μας αλλά και εμάς τους ίδιους να πλησιάσουμε κοντά, απλώνοντας τα χέρια και αγγίζοντας τους τοίχους.

Τον Οκτώβρη που βρέθηκα εδώ υπήρχαν μεγάλες τέντες και ένας απίστευτα μεγάλος αριθμός από τραπέζια και καρέκλες μπροστά από τα εστιατόρια και τα καφέ που στεγάζονται στα πανέμορφα αυτά σπίτια και η εικόνα ήταν εντελώς διαφορετική. Ναι μεν τα guildhalls ήταν πολύ όμορφα, όμως, όλο αυτό το συνονθύλευμα κόσμου και καθισμάτων χαλούσε-κατά τη γνώμη μου-το κάλλος που αποπνέουν αυτά τα πολύχρωμα οικοδομήματα.

Οκτώβριος 2018​

Οκτώβριος 2018​

Τώρα, όμως, είχαμε τη δυνατότητα να τα πλησιάσουμε και να τα αγγίξουμε, νιώθοντας στα πρόσωπά μας την ανάσα της ιστορίας που εκπνέουν, μέσα στους αιώνες, τα guildhalls της Μπριζ. Ο χριστουγεννιάτικος πλούσιος διάκοσμος δεν με χάλασε καθόλου. Ίσα-ίσα που τον βρήκα πολύ καλόγουστο και ταιριαστό με τα χρώματα και το ύφος των κτιρίων.

Γίνομαι γραφική και γλυκανάλατη, αλλά δεν ενοχλήθηκα καθόλου από όλη αυτή τη χριστουγεννιάτικη υπερπαραγωγή με την οποία στολίζονταν οι προσόψεις όλων των εστιατορίων και των καφέ. Και τα λέει όλα αυτά, ποιος? Εγώ!! Που όχι μόνο χριστουγεννιάτικο δέντρο δεν στολίζω ποτέ στο σπίτι μου, αλλά γενικώς αντιπαθώ όλα αυτά τα χριστουγεννιάτικα μπιχλιμπίδια με τις χρυσόσκονες που το μόνο που κάνουν είναι να λερώνουν ό,τι και όπου ακουμπήσουν. Ναι, υπέκυψα και εγώ η σκληρή στη μαγεία των Χριστουγέννων, ή μάλλον, στη μαγεία των Χριστουγέννων στη χριστουγεννιάτικα στολισμένη Μπριζ! Θα μου περάσει…

Στην Πλατεία Brug ο κόσμος ήταν φανερά λιγότερος. Μόνο έξω από τη Βασιλική του Αγίου Αίματος υπήρχε μια αρκετά μεγάλη ουρά.

Στο κέντρο της Πλατείας υπήρχε ένα πολύ ψηλό, φυσικό, αστόλιστο χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Άλλη μια Πλατεία της Μπριζ γεμάτη ιστορία, με κτίρια που αντιπροσωπεύουν μια ποικιλία από αρχιτεκτονικά στιλ. Γοτθικά, αναγεννησιακά και νεοκλασικά.

Βρήκαμε καταφύγιο στο ισόγειο του Δημαρχείου, για να συνέλθουμε λίγο από το κρύο και να ξεκουράσουμε τα πόδια μας από το περπάτημα. Το Δημαρχείο είναι ένα από τα πιο όμορφα γοτθικά κτίρια της Πλατείας, κατά κοινή ομολογία, αλλά εμένα πιο πολύ με γοητεύει η Βασιλική του Αγίου Αίματος η οποία έχει αυτό το ιδιαίτερο σκούρο χρώμα, τη σκαλιστή διακόσμηση και τα επιχρυσωμένα αγάλματα των Counts of Flanders.

Aπό την άλλη και το Brugse Vrije (το πρώην Δικαστήριο), με το χρυσό άγαλμα της Lady Justice στην κορυφή, είναι ένα αξιοπρόσεκτο κτίριο με όλη αυτήν τη χρυσοποίκιλτη διακόσμηση.

Περάσαμε την Πύλη Blinde Ezelstraat με προορισμό τη μικρή κλειστή Πλατεία Huidenvettersplein η οποία περικλείεται από πολλά εστιατόρια. Στο κέντρο της μικρής Πλατείας υπάρχει μια στήλη με δύο λιοντάρια και το έμβλημα των βυρσοδεψών που είχαν εδώ την έδρα τους, τον 14ο αιώνα.

Στην άκρη της Πλατείας βγήκαμε σε ένα πολύ όμορφο σημείο, απ΄ όπου μπορούσαμε να έχουμε θέα στην πίσω αυλή της γνωστής μπιραρίας THE BEER WALL, η είσοδος της οποίας βρίσκεται στην οδό Wollestraat.

Από το ίδιο σημείο υπάρχει, εξίσου, όμορφη θέα προς τη γέφυρα της οδού Wollestraat με το άγαλμα του Saint Joannes Nepomucenus και προς την εκκλησία της Παναγίας.

Δε γινόταν, βέβαια, και αυτήν τη φορά, να μην αφήσουμε τα γνωστά και πολυπερπατημένα σημεία του κέντρου της πόλης προς αναζήτηση άλλων συνοικιών και γειτονιών, λιγότερο τουριστικών και ίσως άγνωστων, στον πολύ κόσμο που επισκέπτεται σε ημερήσιες εκδρομές τη Μπριζ.

Ένα από τα πράγματα που λάτρεψα πιο πολύ σε αυτήν την πόλη ήταν να χάνομαι στον λαβύρινθο των στενών και ήσυχων δρόμων οι οποίοι αρκετές φορές ακολουθούν τα κανάλια.

Κάθε γωνιά σε αυτές τις απόμερες γειτονιές είναι σαν σκηνικό ταινίας κινηματογράφου

και κάθε ανοιχτό παράθυρο σπιτιού σε αφήνει να κρυφοκοιτάξεις για λίγο τις ζωές των απλών ανθρώπων που κατοικούν σε αυτήν την παραμυθένια πόλη.

Περάσαμε και από την Jeruzalemkerk, μια από τις λίγες ιδιωτικές εκκλησίες του Βελγίου, από το 15ο αιώνα

και φυσικά δε γινόταν να μην ξεναγήσουμε και τους νεοφερμένους συνταξιδιώτες μας στο Sint Janshuis, το μεγάλο πράσινο πάρκο με τους ανεμόμυλους δίπλα στο κανάλι.

Έρημο, ομιχλώδες και μελαγχολικό το τοπίο με τους ανεμόμυλους να κυριαρχούν πάνω στους καταπράσινους λόφους. Τα δέντρα γυμνά, αφού σκόρπισαν και τα τελευταία τους φύλλα υποταγμένα στην υγρή παγωνιά του χειμώνα.

Επιστρέψαμε στη χριστουγεννιάτικη Πλατεία τη γλυκιά ώρα που όλα ήταν φωτισμένα, αλλά δεν είχε πέσει ακόμα το σκοτάδι. Ο ζεστός φωτισμός έκανε τα κτίρια και την Πλατεία να μοιάζουν εξωπραγματικά όμορφα και μαγικά.

Ήμασταν παγωμένοι και κουρασμένοι και παρόλο που δε θέλαμε να ξεκολλήσουμε από τη μαγεία της Markt αναζητήσαμε κάποιο καφέ για να πιούμε ζεστές σοκολάτες και τσάι. Nα φάμε και κανένα γλυκάκι. Στο πρώτο καφέ μας είπαν ότι κλείνουν σε λίγα λεπτά, στο δεύτερο-το Vero caffe-σταθήκαμε πιο τυχεροί και καθίσαμε. Αυτό έκλεινε στις 18:00 οπότε είχαμε περιθώριο για λίγη ζεστασιά και ξεκούραση.

Νύχτα, πλέον, κάναμε μερικές γύρες ακόμα στη χριστουγεννιάτικη αγορά

και στη συνέχεια πήραμε σιγά σιγά τον δρόμο της επιστροφής προς τον σταθμό του τρένου.

Φτάνοντας στο εστιατόριο Gruuthuse Hof στρίψαμε στο στενάκι Heilige Geeststraat, περάσαμε έξω από το ξενοδοχείο Het Gheestelic Hof με τον υπέρλαμπρο έως κιτς στολισμό της εσωτερικής αυλής του,

και συναντήσαμε το πίσω μέρος του πραγματικά τεράστιου Καθεδρικού Ναού της πόλης, Sint Salvatorskathedraal. Κάναμε όλο τον γύρο και βγήκαμε μπροστά στον Καθεδρικό και στην οδό Steenstraat. Αυτός ο ναός είναι ένα από τα λίγα κτίρια στη Μπριζ που έχουν επιζήσει χωρίς ζημιές.

Η οδός Steenstraat είναι ένας σημαντικός εμπορικός δρόμος και ένας από τους παλαιότερους της πόλης. Τα καταστήματα ήταν ανοιχτά και αρκετός κόσμος κυκλοφορούσε χαζεύοντας τις βιτρίνες.

Και κάπου εδώ άρχισαν να χτυπάνε τα καμπανάκια της κούρασης από τον εξαντλητικό ποδαρόδρομο και το κρύο. Χωρίς άλλες καθυστερήσεις και παρακάμψεις φτάσαμε στον σταθμό και πήραμε το τρένο της επιστροφής για τη Γάνδη. Φτάνοντας στον σταθμό Sint Pieters, ο σύζυγος και εγώ, κάναμε τη διαδρομή μέχρι το φοιτητικό δωμάτιο του γιου μας με τα πόδια, ενώ τα παιδιά μας άφησαν πολύ πίσω πάνω στα ποδήλατά τους. Η βραδιά συνεχίστηκε με φαγητό και η αναχώρηση για το ξενοδοχείο μας έγινε πολύ μετά τα μεσάνυχτα, με τα πόδια φυσικά.

 

[Klair]

ΓΑΝΔΗ
29-12-2018

Επίσκεψη στο Μουσείο STAM και βόλτες στο Πάρκο Blaarmeersen.

Ένα μοναστήρι του 14ου αιώνα, ένα μοναστήρι του 17ου αιώνα, και το νέο κτίριο του 21ου αιώνα αποτελούν το Μουσείο της πόλης. Μια γιγαντιαία αεροφωτογραφία, 300 τετραγωνικών μέτρων, παρουσιάζει κάθε λεπτομέρεια της Γάνδης. Με όλες αυτές τις πληροφορίες η επιθυμία μου να επισκεφθώ το STAM ήταν διακαής από την προηγούμενη φορά που βρισκόμουν στην πόλη. Τότε, όμως, είχα αφήσει την επίσκεψη στο εσωτερικό του Μουσείου με το σκεπτικό να έρθουμε μαζί με τον σύζυγο.

Η μέρα ήταν-και σήμερα-ομιχλώδης και ξεκινήσαμε το περπάτημα από το ξενοδοχείο με προορισμό το Μουσείο. Φτάνοντας στην είσοδο:

Τελικά, ο σύζυγος άλλαξε γνώμη και αποφάσισε, τελευταία στιγμή, ότι δε θα με ακολουθήσει στο εσωτερικό. Μου είπε ότι θα τηλεφωνήσει στα παιδιά για να κανονίσει μαζί τους κάποια συνάντηση για καφέ ή βόλτα.

Εγώ απτόητη προχώρησα στην είσοδο, έβγαλα το εισιτήριο των 8 ευρώ, και ανέβηκα στον πρώτο όροφο για να ξεκινήσω από την καινούρια αίθουσα στην οποία στεγάζεται η τεράστια αεροφωτογραφία της πόλης. Πριν μπω στη μεγάλη αίθουσα, με τον τεράστιο χωροταξικό χάρτη της Γάνδης, έπρεπε να φορέσω τα ειδικά πλαστικά προστατευτικά παπουτσάκια (ποδονάρια) για την προστασία του δαπέδου.

Αφήνοντας την αίθουσα του χάρτη πέταξα τα πλαστικά παπουτσάκια στο ειδικό καλάθι και συνέχισα στο κύριο Μουσείο όπου κάθε δωμάτιο αντιπροσωπεύει και μια περίοδο της συναρπαστικής ιστορίας της πόλης. Το μεγαλύτερο μέρος του Μουσείου στεγάζεται στο πρώην αβαείο. Η μόνιμη έκθεση του STAM είναι η ιστορία της Γάνδης. Ένα χρονολογικό μονοπάτι που οδηγεί τους επισκέπτες σε ένα ταξίδι στον χρόνο καθιστώντας την πόλη "ευανάγνωστη", αναλύοντας τις διάφορες περιόδους της ιστορίας της.

Μητρόπολη 1200-1600.

Κατά τον μεσαίωνα η Γάνδη ήταν μια από τις μεγαλύτερες πόλεις της Ευρώπης. Ο πλούτος που συσσωρεύτηκε, ως αποτέλεσμα του εμπορίου υφασμάτων και της αποθήκευσης σιτηρών, εκδηλώθηκε με την κατασκευή μεγάλων πέτρινων οικοδομημάτων για τις συντεχνίες και με την ανέγερση μνημειωδών δημόσιων κτιρίων.

Κατά τη διάρκεια του 15ου αιώνα παρατηρήθηκαν μεγάλες αλλαγές στη Γάνδη και στις άλλες φλαμανδικές πόλεις. Αυτήν την περίοδο αντιμετώπισαν τους φιλόδοξους Δούκες της Βουργουνδίας οι οποίοι ήθελαν ένα ισχυρό κεντρικό κράτος.

Το μουσείο των Όπλων και του Εγκλήματος.

Από τη δεκαετία το ΄30 η μονάδα δικαστικής αστυνομίας της Γάνδης έχει συγκεντρώσει μια αξιόλογη συλλογή φωτογραφιών, αντικειμένων, φακέλων, όπλων και εργαλείων βασανιστηρίων τα οποία απεικονίζουν τον τρόπο με τον οποίο έχουν διαλευκανθεί τα εγκλήματα.

Μια πολύ όμορφη αίθουσα είναι η μεσαιωνική τραπεζαρία που έχει ανακαινιστεί για να αποκαλύψει μια πανέμορφη θολωτή οροφή και τοιχογραφίες. Ο τάφος του Hugo II βρίσκεται στο κέντρο της τραπεζαρίας του μοναστηριού.

Ακόμη διατηρείται και η εκκλησία της μονής.

Άλλη μια αίθουσα του Μουσείου με εξαιρετικό διάκοσμο.

Βγήκα πολύ ευχαριστημένη και χαρούμενη από το Μουσείο και πήρα λίγες φωτογραφίες του χειμωνιάτικου γνώριμου τοπίου γύρω από το STAM.

Τηλεφωνήθηκα με τον σύζυγο για να μάθω πού θα τους βρω. Στο Blaarmeersen Park είχε φτάσει η χάρη τους!

- "Έλα εδώ να μας βρεις" μου είπε ο άντρας μου.
- "Περπάτησες με τα πόδια 3 χιλιόμετρα μέχρι το Πάρκο"? τον ρώτησα.
- "Φυσικά" μου απάντησε. - "Γιατί σου κάνει εντύπωση"?

Γνώριμη η διαδρομή για εμένα, αφού την είχα ξανακάνει τον Οκτώβρη, οπότε ξεκίνησα.

Αυτή ήταν η πρώτη εικόνα του Πάρκου που είχα φωτογραφίσει και την προηγούμενη φορά, μόνο που τότε η μέρα ήταν ηλιόλουστη και η θερμοκρασία στους 24ο C.

Tους βρήκα στο καφέ της λίμνης,

δίπλα στη τζαμαρία να τρώνε pancakes και να πίνουν το καφεδάκι τους.

Εσωτερικά το μαγαζί ήταν πολύ συμπαθητικό και στην ατμόσφαιρα επικρατούσε η μυρωδιά του ξύλου που καίγεται στο τζάκι, αλλά τζάκι δεν είδα να υπάρχει σε κανέναν χώρο του καφέ.

Βγήκαμε να κάνουμε τη βόλτα μας στη νοτισμένη από την υγρασία αμμώδη παραλία της λίμνης. Το τοπίο έβγαζε μια μελαγχολία και το αεράκι ήταν ψυχρό. Μαύρα πουλιά μαζεύτηκαν στο νερό μόλις κατάλαβαν την παρουσία μας.

Τα κλαδιά των δέντρων είχαν απομείνει γυμνά και έμοιαζαν σαν υψωμένα χέρια ικεσίας παραδομένα στην ανελέητη βροχή και στην παγωνιά του άγριου βοριά που, χωρίς καμία λύπηση, πάσχιζαν να αφαιρέσουν από τις φλέβες τους και την τελευταία σταγόνα χυμού. Μόνο η λίμνη απόμενε γαλήνια. Μετρούσε τις ώρες και τις στιγμές, να διαδέχονται η μια την άλλη, και υπομονετικά περίμενε να γυρίσει ξανά η ζωή έτσι όπως τη θέλει ο φυσικός νόμος.

 

[Klair]

ΓΑΝΔΗ
29-12-2018

Στη γειτονιά Bij Sint Jacobs.

Αφήσαμε το Πάρκο Blaarmeersen και σταθήκαμε στη στάση δίπλα στο κανάλι περιμένοντας το λεωφορείο.

Με το λεωφορείο ο σύζυγος και εγώ, με τα ποδήλατα τα παιδιά επιστρέψαμε πίσω στην πόλη. Δώσαμε ραντεβού έξω από την εκκλησία Sint Jacobskerk.

Kάναμε βόλτα στην όμορφη Πλατεία Bij Sint Jacobs, το hot spot των κυνηγών αντικών αλλά και κέντρο των καλοκαιρινών εκδηλώσεων (Ghent Festival)

και στη συνέχεια μπήκαμε στην κλειστή αγορά Holy Food Market η οποία στεγάζεται στο πρώην αβαείο Baudelo για να τσιμπήσουμε κάτι και να ζεσταθούμε.

Η βραδιά συνεχίστηκε με ατελείωτες βόλτες στην Friday Market όπου πάλι ήταν στημένη αγορά με ρούχα,

αλλά και στην οδό Langemunt όπου γινόταν ένας μικρός πανικός, αφού τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά. Eπιδoθήκαμε και εμείς σε shopping μέχρι τελικής πτώσης.

Στη συνέχεια καταλήξαμε, για άλλη μια φορά, στην Πλατεία Korenmarkt και κάναμε πάλι ένα πέρασμα από τη χριστουγεννιάτικη αγορά. Η ζωντάνια και η μαγεία της πόλης δεν σε άφηναν να χαλαρώσεις παρόλη την κούραση και το κρύο που μας είχαν καταβάλει. Δεν μπορούσαμε να ξεκολλήσουμε με τίποτα και συνεχώς θέλαμε να περπατάμε και να απολαμβάνουμε αυτό το πάρτι που επικρατούσε στους κεντρικούς δρόμους και τις πλατείες της πόλης.

Όπως κάθε βράδυ καταλήξαμε κατά τις 22:00 στο δωματιάκι του γιου μας για κουβεντούλα και χαλάρωση και μετά τα μεσάνυχτα, ο σύζυγος και εγώ, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής προς το ξενοδοχείο.

 

[escursione]

Τέλεια η ιστορία σε αγαπημένες σε όλους μας πόλεις που ποτέ δεν τις βαριέσαι! Αν και τη διάβασα από το κινητό τέλειες οι φώτο σου, περιμένω να ολοκληρωθεί για να τη διαβάσω άλλη μια φορά από την οθόνη του pc για να απολαύσω τις φωτογραφίες στη μεγάλη οθόνη.

 

[Klair]

Τέλεια η ιστορία σε αγαπημένες σε όλους μας πόλεις που ποτέ δεν τις βαριέσαι! Αν και τη διάβασα από το κινητό τέλειες οι φώτο σου, περιμένω να ολοκληρωθεί για να τη διαβάσω άλλη μια φορά από την οθόνη του pc για να απολαύσω τις φωτογραφίες στη μεγάλη οθόνη.

Σε ευχαριστώ πολύ που διαβάζεις την ιστορία μου και την σχολιάζεις με τόσο όμορφα λόγια.

 

[PhysioDuck]

Υπέροχα μέρη και πολύ όμορφη αφήγηση! Ευχαριστούμε για τον χρόνο σου και το κέφι σου! Δεν τα είχα δει ποτέ έτσι στολισμένα. Μου θύμισες ότι πρέπει να ξαναπάω κάποια στιγμή...