Εσθονία Λεττονία Λιθουανία Δάση, λίμνες και βατόμουρα

[Marios_Gr]

9 | το Κάουνας

Η δεύτερη σε μέγεθος πόλη της Λιθουανίας και πρωτεύουσα της χώρας από το 1920 μέχρι το 1940, το Κάουνας, ήταν η πρώτη μας στάση κατά τη διαδρομή μας προς τη Λετονία και τη Ρίγα. Φημισμένη ως «μπασκετομάνα» ήδη από την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά και μέχρι σήμερα (με τον Σαμπόνις, τον Μαρτσουλιόνις, τον Γιασικεβίτσιους και τ’αλλα παιδιά…), μας υποδέχθηκε με μία εξαιρετική λιακάδα και θερμοκρασία ιδανική για βόλτα.

Η περιήγησή μας ξεκίνησε από την περιφέρεια της πόλης και το κάστρο του Κάουνας, χτισμένο τον 14 αιώνα στη συμβολή των ποταμών Neris και Nemunas (τρέμω να το αποδώσω στα ελληνικά…), το οποίο μου δημιούργησε μία πολύ θετική αίσθηση με τα ζεστά, ζωντανά του χρώματα και την αρτιότητα της δομής του (προφανώς σε αυτό συνέβαλε η ανακαίνιση του, μόλις το 2011) σε συνδυασμό με τις καταπράσινες όχθες του γειτονικού ποταμού ως φυσικό φόντο.

Εκεί ήταν που άκουσα από κάποιους συνταξιδιώτες τη διαπίστωση «Ε, σίγα το κάστρο. Στην Ελλάδα να σου δείξω εγώ κάστρα…», το οποίο σε παραλλαγές για άλλα αξιοθέατα, το φαγητό, τα μαγαζιά, το είχα πάλι ακούσει και θα το άκουγα και αρκετές άλλες φορές κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Λες και σε κάποιους ανθρώπους δεν αρέσει ποτέ τίποτα, ή ακόμα χειρότερα, μπαίνουν στον κόπο και στα έξοδα ενός ταξιδιού προετοιμασμένοι να μην τους αρέσει τίποτα. Λες και ο πολιτισμός των χωρών μπαίνει στη ζυγαριά και σε ανταγωνισμό για το ποιος είναι σώνει και καλά ανώτερος. Η’ και ακόμα, λες και είναι υποτιμητικό για εμάς να παραδεχθούμε ότι μπορεί και αλλού να υπάρχει κάτι ενδιαφέρον ή και καλύτερο από αυτά που έχουμε στη χώρα μας, όχι από καμία διάθεση δουλικότητας, αλλά από ειλικρινή εκτίμηση της αξίας των έργων άλλων λαών και ενδιαφέροντος για το πώς και εμείς θα μπορούσαμε να μάθουμε κάτι από αυτά.

Συνεχίσαμε πεζή προς την πλατεία δημαρχείου για να δούμε την εκκλησία του Αγίου Francis Xavier, τον καθεδρικό ναό του Κάουνας (Βασιλική των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου) και φυσικά το Δημαρχείο της πόλης. Στον δρόμο μας συναντήσαμε και άλλα παγανιστικά μνημεία, που επιβεβαίωναν την πληροφορία ότι ο παγανισμός είναι ισχυρό στοιχείο της λιθουανικής παράδοσης.

Το Δημαρχείο του Κάουνας

Η εκκλησία του Αγίου Francis Xavier

Ο Καθεδρικός Ναός του Κάουνας

Απέναντι από την πλατεία και μπροστά από τον καθεδρικό ναό ξεκινά ο πεζόδρομος του Κάουνας, ο μοναδικός πεζόδρομος της Ευρώπης που απαγορεύεται το κάπνισμα, όπως λέγεται. Αυτό βέβαια είναι περισσότερο ένας τουριστικός «κράχτης» παρά ένα γεγονός. Και δείχνει το πόσο καλά στο εξωτερικό ξέρουν να «πουλάνε» το τουριστικό τους προϊόν, ακόμα και όταν από μόνο του δεν είναι ιδιαίτερων αξιώσεων. Ο πεζόδρομος παρόλα αυτά ήταν μια χαρά, περιποιημένος, γραφικός και ολάνθιστος. Εφόσον όμως και πάλι ο χρόνος δεν επαρκούσε για να καθίσουμε κάπου για έναν καφέ (πολύ κρίμα πραγματικά), αρκεστήκαμε σε μία περατζάδα και στην αγορά μερικών σουβενίρ από την πάλαι ποτέ πρωτεύουσα της χώρας.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 7
• 8
• 9
• 10
• 11
• …

  Go to chapter

  Go
• 23

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 9 of 23

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Marios_Gr]

2 | καθ' οδόν

Η AirBaltic είναι μία Λετονική αεροπορική εταιρία. Το θετικό της ήταν το μοδάτο λαχανί χρώμα στο λογότυπο και στα αεροσκάφη της. Το άλλο θετικό της ήταν το ενδιαφέρον μενού που είχα δει σε video στο Youtube ότι προσέφεραν στους πελάτες τους. Το σημαντικό αρνητικό της, το οποίο δεν είχα συνειδητοποιήσει μέχρι τότε, είναι ότι είναι μία χαμηλού κόστους εταιρία όπου πληρώνεις τα πάντα που πιθανώς θα χρειαστείς στη διάρκεια μίας πτήσης, φυσικά και το φαγητό. Το γεγονός όμως ότι η πτήση διαρκούσε 3 ώρες, έκανε υποφερτό το να μην αγοράσω τίποτα στις "τουριστικές" τιμές των προϊόντων που πουλούσαν, πόσο μάλλον όταν είχαμε ήδη τσιμπήσει κάτι στο αεροδρόμιο. Οι -το καταλαβαίνω- παράλογοι φόβοι που σου γεννά η ιδέα του ταξιδιού με μία «φθηνή» εταιρία («Σιγά μην είναι έμπειρος ο Λετονός πιλότος», «Πόσο καλής κατασκευής είναι το αεροσκάφος;», «Η υγρασία της Βαλτικής δεν θα έχει σκουριάσει τα μπουλόνια;», «Θα προσγειωθούμε με αλεξίπτωτο!») υποχωρούσαν με την ομαλότητα της πτήσης όσο περνούσε η ώρα.

Και ενώ εγώ ο Έλλην αξιοπρεπέστατα δεν έπεσα στην ανάγκη των Βαλτικών κερδοσκόπων, μη τρώγοντας και πίνοντας τίποτα, εντός ολίγων λεπτών από την απογείωση είδα κάτι που θα θεωρείτο τρομερή γυφτιά για εμάς. Πολλοί από τους αλλοδαπούς -μάλλον Λετονούς- συνταξιδιώτες μας έβγαλαν από τις χειραποσκευές τους πακέτα με σάντουιτς, φαγητά και μπουκαλάκια με νερό (Πως στα κομμάτια τα είχαν περάσει από τον έλεγχο?) που είχαν εφοδιαστεί από το σπίτι τους.
Εγώ να έβγαζα ποτέ το ταπεράκι με τα κεφτεδάκια σε αεροπορική πτήση; Ούτε στα πρόθυρα της λιμοκτονίας!

Σε 3 ώρες και 15 λεπτά το αεροσκάφος χαμήλωνε πάνω από τη Λετονική γη. Τί πράσινο ήταν αυτό; Ούτε σε προεκλογική συγκέντρωση του ΠΑΣΟΚ το ’85. Δάση κωνοφόρων, λιβάδια και λίμνες παντού. Παντού όμως. Εκατοντάδες μικρές λίμνες σε ακανόνιστα σχήματα, ακόμα και μέσα σε χωράφια, μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι. Χαριτωμένα γραφικά εξοχικά σπίτια διάσπαρτα, πύκνωναν όσο πλησιάζαμε στην πρωτεύουσα. Και πράγματι, σε λίγο πρόβαλε η Ρίγα. Φωτισμένη, με το ποτάμι της, τις γέφυρες της, τον πύργο της τηλεόρασής της, πάνω από την οποία το αεροπλάνο έκανε μία στροφή προς τη Βαλτική θάλασσα για να προσγειωθεί στο μικρό της αεροδρόμιο, μέσα σε μία δασοσκεπή έκταση λίγο έξω από την πόλη.

 

[Marios_Gr]

3 | μία σύντομη στάση

Το αεροδρόμιο της Ρίγα είναι ένα μάλλον μικρό αεροδρόμιο. Μαθαίνω ότι ετοιμάζουν καινούριο, φουτουριστικό, γυάλινο και μεγαλύτερο, αλλά εγώ βολεύτηκα με το υπάρχον. Καθαρό, τακτοποιημένο, λιτό, τυπικά σκανδιναβικό. Η προσγείωση ανάμεσα στα έλατα ήταν η πρώτη θετική υποδοχή της βαλτικής προς εμένα. Οι δύο ώρες που χρειάζονταν ώσπου να πάρουμε την πτήση μας για το Βίλνιους, πρώτο ουσιαστικό σταθμό του ταξιδιού μας, μου επέτρεπε να έχω και την πρώτη μου βαλτική γευστική εμπειρία. Τα γλυκά ούτως ή άλλως μου αρέσουν, οπότε δεν υπήρχε ενδοιασμός για το ποια θα ήταν αυτή. Τάρτα με κρέμα και φράουλες. Νόστιμη, μάλλον άγλυκη και, ως τάρτα αεροδρομίου, τσιμπημένη σε τιμή.

Παρατηρώντας τη βιτρίνα του café του αεροδρομίου με τα γλυκά, είδα και κάτι που είχα να το δω 12 χρόνια. Τιμές σε δύο νομίσματα, στο τοπικό και σε ευρώ. Πράγματι, η Λετονία ήταν στο στάδιο της μετάβασης από το δικό της στο ενιαίο νόμισμα. Δεν ξέρω, ίσως τώρα που γράφω, το Lats, το τοπικό νόμισμα, να αποτελεί ήδη οριστικά παρελθόν.

Με την τάρτα, τη συζήτηση για τις πρώτες εντυπώσεις και μία απαραίτητη επίσκεψη στην τουαλέτα, ο χρόνος της μετεπιβίβασης έφτασε. Η ιδέα ότι το επόμενο αεροσκάφος μας για Βίλνιους θα ήταν ένα μικρό ελικοφόρο (επίσης της AirBaltic) δεν με ενθουσίαζε, αλλά ούτε μία ώρα δεν θα ήταν η πτήση, οπότε πήρα βαθιά ανάσα και μπήκα. Λίγοι οι επιβάτες, σύντομες οι διαδικασίες, μηδενικές οι καθυστερήσεις ως τώρα. Η πτήση εκ των πραγμάτων σε πιο χαμηλό υψόμετρο, εγώ πάλι σε παράθυρο, οπότε η ομορφιά της βαλτικής γης ήταν καθαρή και ορατή καθ’όλη αυτή τη μία ώρα. Και άλλο πράσινο, και άλλες λίμνες και λιμνούλες και άλλη χαρά για το ότι όπως το φανταζόμουν ήταν τελικά. Kαι ακόμα καλύτερα.

 

[echo2011]

Πολύ καλή αρχή από ένα ταξίδι που με ενδιαφέρει πολύ! Περιμένω τις εντυπώσεις σου καθώς και τη γνώμη σου για το ποια πόλη ήταν η ομορφότερη!

Την επόμενη φορά που θα ταξιδέψεις με low cost αγόρασε νερό και ότι άλλο θες αμέσως μετά τον έλεγχο. Στο Βενιζέλος έχει πολλά σημεία στις πύλες που πουλούν τρόφιμα-ποτά για να τα έχεις στην πτήση (50 λεπτάκια το νερο 750ml). Βέβαια σνακ μπορείς να έχεις πάρει και απ'το σπίτι σου (εντάξει οι κεφτέδες ίσως είναι υπερβολή ). Δε χρειάζεται να τα χρυσοπληρώσεις στη διάρκεια της πτήσης αλλά ούτε και να κορακιάσεις!

 

[Marios_Gr]

4 | στη Λιθουανία

​

​

​

Ένα από τα μείζονα θέματα κάθε ταξιδιού στην βόρεια Ευρώπη είναι ο καιρός. Ακόμα και το καλοκαίρι, ο «καλός καιρός» όπως τον εννοούμε εμείς δεν είναι καθόλου αυτονόητος εκεί. Οι πληροφορίες που είχα συλλέξει για τη Βαλτική Ιούλιο μήνα ήταν ολίγον αντικρουόμενες. Από το «έσκασα από τη ζέστη» μέχρι το «πάγωσα». Εκεί που όλοι συνέκλιναν ήταν για τις συχνές ξαφνικές μπόρες. Εν πάση περιπτώσει, μακρυμάνικα πουκάμισα, ένα πουλοβεράκι και ένα σπορ σακάκι είχαν μπει στη βαλίτσα μου για παν ενδεχόμενο.

Από την Αθήνα ξεκινήσαμε με συννεφιά, κάτι που συνεχίστηκε και στη Ρίγα, αλλά παραδόξως φτάνοντας στο Βίλνιους ο ουρανός ήταν σχεδόν καθαρός, κάτι που ευτυχώς θα κρατούσε όλες τις επόμενες μέρες, με μία μόνο μικρή «παραφωνία».

Προσγειωθήκαμε στο Βίλνιους, πρωτεύουσα της Λιθουανίας, και ακολουθώντας μία κάπως δαιδαλώδη διαδρομή μέσα στο αεροδρόμιο, συναντήσαμε στην κεντρική είσοδο τον συνοδό μας, όπως ήδη μας είχε ενημερώσει το γραφείο από την Αθήνα, τον Αντώνη, έναν Έλληνα παντρεμένο με Λιθουανή που διέμενε πια μόνιμα στη Λιθουανία.

Την ώρα που παίρναμε σειρά στο γκισέ του συναλλάγματος του αεροδρομίου, αφού όπως μας είπε ο Αντώνης (και κατόπιν διαπίστωσα και προσωπικά) το συνάλλαγμα μέσα στο Βίλνιους είναι δύσκολη υπόθεση, υπέστην το πρώτο πλήγμα σε βαλτικό έδαφος. Μία έντονη μυρωδιά σιτρονέλλας και ευκαλύπτου από τη βαλίτσα μου με ανάγκασε να διαπιστώσω με οδύνη ότι κατά έναν περίεργο τρόπο από το μπουκαλάκι της αντικουνουπικής λοσιόν (γιατί «έχει κουνούπια η Βαλτική», μου είχαν πει…) είχε φύγει το καπάκι και με κάθε τράνταγμα της αποσκευής η ελαιώδης λοσιόν πεταγόταν μέσα στα ρούχα μου, προφανώς καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού. Ένα κοντομάνικο μπλουζάκι και το σακάκι για τα κρύα βράδια είχαν γίνει να τα κλαίνε οι ρέγγες. Ευτυχώς μόνο αυτά. Ελαφρώς αποσυντονισμένος από το απρόοπτο επιβιβάστηκα στο πουλμανάκι για το ξενοδοχείο μας, το Radisson Blu Lietuva με το όνομα, στις όχθες του ποταμού Neris που διασχίζει την πόλη.

Κατά τη διαδρομή μου έκαναν εντύπωση τα πολλά αερόστατα που έβλεπα στον ουρανό, μία συνηθισμένη ατραξιόν για τουρίστες και όχι μόνο, όπως μας εξήγησαν. Πλησιάζοντας στο ξενοδοχείο κινηθήκαμε κατά μήκος του ποταμού Neris και τότε είδα ότι οι καταπράσινες όχθες του φιλοξενούσαν εγκαταστάσεις για σπορ και άλλες δραστηριότητες, καφέ και εστιατόρια, με πλήθος κόσμου, κυρίως νεολαίας, να τις κατακλύζει σε μεγάλη έκταση, σαν να βλέπαμε μία δική μας πολυσύχναστη πλατεία. Ο κάθε λαός προσαρμόζει τελικά τη ζωή του και την ψυχαγωγία του σε αυτά που έχει στη διάθεσή του. Και οι Λιθουανοί τα είχαν καταφέρει μία χαρά σε αυτό.

Γρήγορη τακτοποίηση στο αξιοπρεπές και -όσο δεν έπρεπε όπως αποδείχτηκε- φωτεινό δωμάτιό μας και κάθοδος στο εστιατόριο του ξενοδοχείου για το δείπνο (το πακέτο προσέφερε ένα γεύμα ή δείπνο καθημερινά). Το οποίο δεν ήταν όμως καθόλου αυτό που περίμενα. Μικρή ποικιλία, πιθανώς λόγω και της αργοπορημένης προσέλευσής μας για τα βορειοευρωπαϊκά δεδομένα (ήταν πια περασμένες 8 το βράδυ), αλλά και γενικά άνοστο φαγητό. Τότε είναι που διαπίστωσα ότι και η επικοινωνία μας με την πατρίδα ήταν εξαιρετικά δυσχερής. Δεχόμασταν κλήσεις από Ελλάδα, αλλά δεν μπορούσαμε εμείς να πάρουμε, κάτι που εγώ τουλάχιστον το αντιμετώπισα και στις τρεις χώρες.

Τελειώσαμε γρήγορα το φαγητό μας (δεν ήταν και για να το απολαύσεις περισσότερο) και η πρώτη γνωριμία με το Βίλνιους ξεκινούσε. Περπατήσαμε από το ξενοδοχείο μέχρι το κέντρο της πόλης (περίπου 20λεπτά δρόμος) κατά μήκος του ποταμού. Οι πρώτες εικόνες αντιφατικές. Σύγχρονα ξενοδοχεία από τη μία και παλιά, ατημέλητα, πιθανώς σοβιετικών καταβολών κτήρια από την άλλη. Παντού όμως πολλοί νέοι άνθρωποι. Η Λιθουανία έχει υψηλούς δείκτες γεννητικότητας, μας είπε ο συνοδός μας, λόγω των μεγάλων ρυθμών ανάπτυξης που σημειώνει τα τελευταία χρόνια. Παράδοξο 1: Ιδιαίτερα νέα παιδιά με πανάκριβα πολυτελή αυτοκίνητα. Παράδοξο 2: Άνθρωποι με μπουκάλια ποτών στο χέρι περπατούσαν στον δρόμο, αλλά κανένας δεν καθόταν κάπου να τα πιεί, αφού αυτό, όπως μας είπε ο Αντώνης, απαγορεύεται σε δημόσιους χώρους, λόγω του μεγάλου προβλήματος αλκοολισμού στη χώρα.

Φτάνοντας κοντά στο κέντρο τα κτήρια γίνονταν πιο περιποιημένα. Σε νεοκλασικό ύφος πολλά από αυτά, στέγαζαν δημόσιες υπηρεσίες, καταστήματα αλλά και απλά διαμερίσματα. Το κέντρο του Βίλνιους έδινε μία πρώτη εικόνα καθαρής και τακτοποιημένης πόλης, με πλατείες, φαρδύς δρόμους, πράσινο και λουλούδια. Ειδικά τα λουλούδια είναι ένα στοιχείο σε υπερπληθώρα σε όλες τις πόλεις της Βαλτικής. Πάμπολλα καφέ, εστιατόρια και μπαράκια με τραπεζάκια έξω σε πεζοδρόμια, πλατείες και πεζοδρόμους, έσφυζαν από θαμώνες κάθε ηλικίας. Το μόνο αρνητικό στοιχείο, οι περαστικοί με εμφανή την επήρεια του αλκοόλ που συναντήσαμε στο δρόμο μας. Εν τω μεταξύ, έχοντας φτάσει σχεδόν 11 η ώρα είχε αρχίσει επιτέλους και νύχτωνε. Η ελάχιστη διάρκεια της νύχτας, που θα γινόταν ακόμα πιο ελάχιστη όσο θα οδεύαμε προς τη βορειότερη Εσθονία, είναι κάτι που ομολογώ με δυσκόλεψε εκείνες τις μέρες. Αναζητήσαμε -με κάποια δυσκολία- εμφιαλωμένο νερό για να πάρουμε μαζί μας για τη νύχτα και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο.

 

[roald]

4 | στη Λιθουανία

Ένα από τα μείζονα θέματα κάθε ταξιδιού στην βόρεια Ευρώπη είναι ο καιρός. Ακόμα και το καλοκαίρι, ο «καλός καιρός» όπως τον εννοούμε εμείς δεν είναι καθόλου αυτονόητος εκεί. Οι πληροφορίες που είχα συλλέξει για τη Βαλτική Ιούλιο μήνα ήταν ολίγον αντικρουόμενες. Από το «έσκασα από τη ζέστη» μέχρι το «πάγωσα». Εκεί που όλοι συνέκλιναν ήταν για τις συχνές ξαφνικές μπόρες. Εν πάση περιπτώσει, μακρυμάνικα πουκάμισα, ένα πουλοβεράκι και ένα σπορ σακάκι είχαν μπει στη βαλίτσα μου για παν ενδεχόμενο.

Από την Αθήνα ξεκινήσαμε με συννεφιά, κάτι που συνεχίστηκε και στη Ρίγα, αλλά παραδόξως φτάνοντας στο Βίλνιους ο ουρανός ήταν σχεδόν καθαρός, κάτι που ευτυχώς θα κρατούσε όλες τις επόμενες μέρες, με μία μόνο μικρή «παραφωνία».


Προσγειωθήκαμε στο Βίλνιους, πρωτεύουσα της Λιθουανίας, και ακολουθώντας μία κάπως δαιδαλώδη διαδρομή μέσα στο αεροδρόμιο, συναντήσαμε στην κεντρική είσοδο τον συνοδό μας, όπως ήδη μας είχε ενημερώσει το γραφείο από την Αθήνα, τον Αντώνη, έναν έλληνα παντρεμένο με λιθουανή που διέμενε πια μόνιμα στη Λιθουανία.

Την ώρα που πέρναμε σειρά στο γκισέ του συναλλάγματος του αεροδρομίου, αφού όπως μας είπε ο Αντώνης (και κατόπιν διαπίστωσα και προσωπικά) το συνάλλαγμα μέσα στο Βίλνιους είναι δύσκολη υπόθεση, υπέστην το πρώτο πλήγμα σε βαλτικό έδαφος. Μία έντονη μυρωδιά σιτρονέλλας και ευκαλύπτου από τη βαλίτσα μου με ανάγκασε να διαπιστώσω με οδύνη ότι κατά έναν περίεργο τρόπο από το μπουκαλάκι της αντικουνουπικής λοσιόν (γιατί «έχει κουνούπια η Βαλτική», μου είχαν πει…) είχε φύγει το καπάκι και με κάθε τράνταγμα της αποσκευής η ελαιώδης λοσιόν πεταγόταν μέσα στα ρούχα μου, προφανώς καθ’όλη τη διάρκεια του ταξιδιού. Ένα κοντομάνικο μπλουζάκι και το σακάκι για τα κρύα βράδια είχαν γίνει να τα κλαίνε οι ρέγγες. Ευτυχώς μόνο αυτά. Ελαφρώς αποσυντονισμένος από το απρόοπτο επιβιβάστηκα στο πουλμανάκι για το ξενοδοχείο μας, το Radisson Blu Lietuva, με το όνομα, στις όχθες του ποταμού Neris που διασχίζει την πόλη.

Κατά τη διαδρομή μου έκαναν εντύπωση τα πολλά αερόστατα που έβλεπα στον ουρανό, μία συνηθισμένη ατραξιόν για τουρίστες και όχι μόνο, όπως μας εξήγησαν. Πλησιάζοντας στο ξενοδοχείο κινηθήκαμε κατά μήκος του ποταμού και τότε είδα ότι οι καταπράσινες όχθες του φιλοξενούσαν εγκαταστάσεις για σπορ και άλλες δραστηριότητες, καφέ και εστιατόρια, με πλήθος κόσμου, κυρίως νεολαίας, να τις κατακλύζει σε μεγάλη έκταση, σαν να βλέπαμε μία δική μας πολυσύχναστη πλατεία. Ο κάθε λαός προσαρμόζει τελικά τη ζωή του και την ψυχαγωγία του σε αυτά που έχει στη διάθεσή του. Και οι λιθουανοί τα είχαν καταφέρει μία χαρά σε αυτό.

Γρήγορη τακτοποίηση στο αξιοπρεπές και -όσο δεν έπρεπε όπως αποδείχτηκε- φωτεινό δωμάτιό μας και κάθοδος στο εστιατόριο του ξενοδοχείου για το δείπνο (το πακέτο προσέφερε ένα γεύμα ή δείπνο καθημερινά). Το οποίο δεν ήταν όμως καθόλου αυτό που περίμενα. Μικρή ποικιλία, πιθανώς λόγω και της αργοπορημένης προσέλευσής μας για τα βοριοευρωπαικά δεδομένα (ήταν πια περασμένες 8 το βράδυ), αλλά και γενικά άνοστο φαγητό. Τότε είναι που διαπίστωσα ότι και η επικοινωνία μας με την πατρίδα ήταν εξαιρετικά δυσχερής. Δεχόμασταν κλήσεις από Ελλάδα, αλλά δεν μπορούσαμε εμείς να πάρουμε, κάτι που εγώ τουλάχιστον το αντιμετώπισα και στις τρείς χώρες.

Τελειώσαμε γρήγορα το φαγητό μας (δεν ήταν και για να το απολαύσεις περισσότερο) και η πρώτη γνωριμία με το Βίλνιους ξεκινούσε. Περπατήσαμε από το ξενοδοχείο μέχρι το κέντρο της πόλης (περίπου 20λεπτά δρόμος) κατά μήκος του ποταμού. Οι πρώτες εικόνες αντιφατικές. Σύγχρονα ξενοδοχεία από τη μία και παλιά, ατημέλητα, πιθανώς σοβιετικών καταβολών κτήρια από την άλλη. Παντού όμως πολλοί νέοι άνθρωποι. Η Λιθουανία έχει υψηλούς δείκτες γεννητικότητας, μας είπε ο συνοδός μας, λόγω των μεγάλων ρυθμών ανάπτυξης που σημειώνει τα τελευταία χρόνια. Παράδοξο 1: Ιδιαίτερα νέα παιδιά με πανάκριβα πολυτελή αυτοκίνητα. Παράδοξο 2: Άνθρωποι με μπουκάλια ποτών στο χέρι περπατούσαν στον δρόμο, αλλά κανένας δεν καθόταν κάπου να τα πιεί, αφού αυτό, όπως μας είπε ο Αντώνης, απαγορεύεται σε δημόσιους χώρους, λόγω του μεγάλου προβλήματος αλκοολισμού στη χώρα.

Φτάνοντας κοντά στο κέντρο τα κτήρια γίνονταν πιο περιποιημένα. Σε νεοκλασικό ύφος πολλά από αυτά, στέγαζαν δημόσιες υπηρεσίες, καταστήματα αλλά και απλά διαμερίσματα. Το κέντρο του Βίλνιους έδινε μία πρώτη εικόνα καθαρής και τακτοποιημένης πόλης, με πλατείες, φαρδύς δρόμους, πράσινο και λουλούδια. Ειδικά τα λουλούδια είναι ένα στοιχείο σε υπερπληθώρα σε όλες τις πόλεις της Βαλτικής. Πάμπολλα καφέ, εστιατόρια και μπαράκια με τραπεζάκια έξω σε πεζοδρόμια, πλατείες και πεζοδρόμους, έσφυζαν από θαμώνες κάθε ηλικίας. Το μόνο αρνητικό στοιχείο, οι περαστικοί με εμφανή την επήρεια του αλκοόλ που συναντήσαμε στο δρόμο μας. Εν τω μεταξύ, έχοντας φτάσει σχεδόν 11 η ώρα είχε αρχίσει επιτέλους και νύχτωνε. Η ελάχιστη διάρκεια της νύχτας, που θα γινόταν ακόμα ελαχιστότερη όσο θα οδεύαμε προς τη βορειότερη Εσθονία, είναι κάτι που ομολογώ με δυσκόλεψε εκείνες τις μέρες. Αναζητήσαμε -με κάποια δυσκολία- εμφιαλωμένο νερό για να πάρουμε μαζί μας για τη νύχτα και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο.

Το μεγαλυτερο προιον που παραγει η Λιθουανια ειναι φυσικα το μπασκετ¨Σαμπονις,Μαρτσουλιονις,Κουρτιναιτις,Στομπεργκας,Γιασικεβιτσιους,Κλειζα,Σισκαουσκας και τοσοι αλλοι εχουν κανει τη Λιθουανια παγκοσμιως γνωστη,lietuva με τρελα!!!λεω να παω το καλοκαιρι.

 

[Marios_Gr]

Μα πήγαμε και στο Κάουνας...

 

[Marios_Gr]

5 | ξύπνημα (λέμε τώρα) στο Βίλνιους

Δεν είμαι δύσκολος άνθρωπος. Όχι, πάμε πάλι. Είμαι δύσκολος άνθρωπος, αλλά θεωρώ ότι οι ιδιοτροπίες μου δεν είναι εντελώς αίολες και αναίτιες. Από τον συνάδελφό μου και νυν συγκάτοικό μου όταν ακόμα πρωτοσχεδιάζαμε το ταξίδι μας, είχα ζητήσει να μου πει αν ροχαλίζει. Έχω ένα θέμα με το ροχαλητό, το παραδέχομαι. Η αρνητική του απάντηση, για να είμαι ειλικρινής, δεν με έπεισε απολύτως, αλλά δεν είχα και στοιχεία για να τεκμηριώσω το αντίθετο. Κάθε συγκατοίκηση είναι εκ των πραγμάτων ένα ρίσκο. Όσο όμως μπορείς να μειώνεις τα ενδεχόμενα να τιναχτεί στον αέρα, καλό είναι να το κάνεις. Θα μου πείτε, αν σου έλεγε ότι ροχαλίζει θα έλεγες «Δεν πειράζει, βρε!»; Δεν απαντώ σε υποθετικές ερωτήσεις.

Για να μην τα πολυλογώ, η δυσκολία που έχει έτσι κι’ αλλιώς μία πρώτη νύχτα σε ένα μέρος κάποιες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι σου, το ρωμαλέο ροχαλητό από το διπλανό κρεβάτι που ξεκίνησε με το που πήγα να κλείσω τα ματοτσίνορά μου και το γεγονός ότι κατά τις 4 το πρωί είχε «να!» έναν ήλιο εκεί έξω που μία χαρά έμπαινε από το μικρό άνοιγμα της κουρτίνας, τίναξαν στον αέρα κάθε ευσεβή μου πόθο για ύπνο έστω μίας ωρίτσας. Από το βασανιστικό στριφογύρισμα στο κρεβάτι μου, προτίμησα τελικά ένα γενναίο εγερτήριο κατά τις 6, ήδη πολύ νωρίς για να έχει ανοίξει η τραπεζαρία του ξενοδοχείου για πρωινό.

Έχοντας, λοιπόν, «ξυπνήσει» τόσο νωρίς (καταχρηστικός ο όρος «ξυπνήσει», γιατί προϋποθέτει το να έχεις κοιμηθεί) αποφάσισα να μην χάσω ούτε λεπτό από την εξερεύνηση της πρωτεύουσας της Λιθουανία. Με τη φωτογραφική μηχανή ανά χείρας κατέβηκα για μία πρώτη γνωριμία με τη γειτονιά που βρισκόμασταν, πριν ακόμα πάω για το πρωινό μου. Ουσιαστικά επρόκειτο για μία καταπράσινη παραποτάμια περιοχή με μοντέρνα πολυώροφα ξενοδοχεία, τράπεζες και εμπορικά κέντρα, κάτι απροσδόκητο για την εικόνα που είχα για την Λιθουανία πριν βρεθώ εκεί. Ο δρόμος απέναντι από το ξενοδοχείο γινόταν εν συνεχεία πιο στενός και οι ουρανοξύστες έδιναν τη θέση τους σε μία τυπική γειτονιά με όμορφα παλιά σπίτια, μαγαζάκια και μία εκκλησία με περίτεχνα καμπαναριά και έναν πολύ φροντισμένο κήπο στο τέλος του, που με δελέασε να την απαθανατίσω ως το πρώτο αξιοθέατο της πόλης.

Ο χρόνος ήταν περιορισμένος και η επιστροφή στο ξενοδοχείο για το πρωινό επιβεβλημένη. Το πρωινό πραγματικά μας αποζημίωσε για το ελλιπέστατο δείπνο της προηγουμένης μέρας. Πλούσιο, φρέσκο και καλοπαρουσιασμένο. Έπιασα και μία στρατηγική θέση στη γωνία της τραπεζαρίας με τα μεγάλα παράθυρα για να έχω θέα στον ποταμό και το Βίλνιους που απλωνόταν πέρα από αυτόν, και κατασπάραξα όσα καλούδια δεν θα έτρωγα ποτέ σε ένα πρωινό του σπιτιού μου. Ψωμάκια διαφόρων αποχρώσεων, τυράκια διαφόρων ειδών, αλλαντικά διαφόρων γεύσεων, κρουασανάκια, αυγά σκραμπλ (τα αγαπημένα μου), μηλοπιτάκια...
Απολαυστικό πραγματικά, αλλά η ώρα για την πρώτη μας ομαδική εξόρμηση πλησίαζε. Μία γρήγορη άνοδος στα τελευταία πατώματα του ξενοδοχείου για πανοραμικές φωτογραφίες της γύρω περιοχής ήταν μία καλή ιδέα πριν τη συνάντηση με τους υπόλοιπους στη reception για την αναχώρηση προς τη λίμνη Galvės της περιοχής Trakai και το κάστρο στο νησάκι της.

 

[Marios_Gr]

6 | οι εκκλησίες της αγίας Άννας και των αγίων Πέτρου και Παύλου

Ήταν ιδέα του συνοδού μας να δούμε κάποια αξιοθέατα του Βίλνιους πριν ξεκινήσουμε για το κάστρο του Trakai, και να αφήσουμε τα υπόλοιπα που συμπεριλαμβάνονταν στο πρόγραμμα της ημέρας για μετά την επιστροφή μας από αυτό, κάνοντας μία μεγάλη βόλτα στην πόλη πριν το μεσημεριανό φαγητό μας.

Το καλό με τα ταξίδια με οργανωμένο γκρουπ είναι ότι βλέπεις στοχευμένα και χωρίς σπατάλη χρόνου και δικού σου κόπου για ψάξιμο, τα σημαντικά αξιοθέατα που πρέπει να δεις σε ένα ταξίδι. Το κακό είναι ότι συνήθως τα βλέπεις βιαστικά και αποσπασματικά. Το δεύτερο το διαπίστωσα ιδιαίτερα εκείνη την ημέρα.

Ξεκινώντας με το πούλμαν από το ξενοδοχείο μας για να διασχίσουμε την πόλη και συνεχίζοντας περιφερειακά, διαπίστωσα και υπό το φως της ημέρας ότι το Βίλνιους ήταν μία πραγματικά αξιοβίωτη πόλη με πολύ αστικό πράσινο, αραιή δόμηση και περιαστικές δασικές εκτάσεις ασύλληπτου μεγέθους και ποιότητας για τα ελληνικά δεδομένα.

Πρώτη μας στάση, η εξαιρετική εκκλησία της Αγίας Άννας στην παλιά πόλη του Βίλνιους. Αυτός ο γοτθικός ναός από κόκκινο τούβλο μας γοήτευσε με την επιβλητική αρχιτεκτονική του, τον περίτεχνο εξωτερικό του διάκοσμο και τον όγκο του. Δυστυχώς, η στάση μας ήταν τόσο σύντομη προκειμένου να βγει όλο το υπόλοιπο πρόγραμμα της ημέρας, ώστε εκτός από κάποιες φωτογραφίες του εξωτερικού της εκκλησίας, δεν πρόλαβα να δω ούτε το μπαρόκ εσωτερικό της, αλλά ούτε και τον ολάνθιστο μικρό της κήπο. Προφανώς τη συνιστώ ανεπιφύλακτα για μία διεξοδική εξερεύνηση για όποιον βρεθεί σε εκείνα τα μέρη.

Επιβίβαση στο πούλμαν μας με κατεύθυνση την εκκλησία των Αγίων Πέτρου και Παύλου, σε έναν μικρό λόφο κοντά στον ποταμό Νέρις. Πρόκειται για μία καθολική εκκλησία, μέρος ενός παλαιότερου μοναστηριακού συγκροτήματος, που εξωτερικά δεν προμηνύει αυτό που συναντάς στο εσωτερικό της. Μίας ασύλληπτης πυκνότητας και λεπτομέρειας μπαρόκ διακόσμηση από άκρη σε άκρη του ναού σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό και αναποφάσιστο για το που να πρωτοστρέψεις τη φωτογραφική σου μηχανή. Από ότι μάθαμε, ο αριστουργηματικός αυτός διάκοσμος αναπαριστούσε περί τις δύο χιλιάδες (!) φιγούρες από διάφορες θεματολογίες, για τις οποίες, είναι η αλήθεια, θα χρειαζόταν μία πολύ πιο ενδελεχής περιήγηση για να κατανοήσεις και να αντιληφθείς τη σημασία της τοποθέτησής τους εκεί.

 

[Marios_Gr]

7 | το κάστρο Trakai

Ίσως το πιο χαρακτηριστικό από τα τουριστικά αξιοθέατα της Λιθουανίας είναι το κάστρο της πόλης Trakai. Η διαδρομή προς την περιοχή του Trakai ήταν σύντομη (απέχει λιγότερο από 20 χλμ από το Βίλνιους) αλλά γεμάτη από χρώματα και εντυπώσεις, καθώς διασχίζεις μία δασωμένη περιοχή με πεδινές και λοφώδεις εκτάσεις εξαιρετικής ομορφιάς (το 1/3 όλης της χώρας καλύπτεται από δάση). Αν λάβει κανείς υπόψη του και το ότι η ευρύτερη περιοχή του Trakai περιλαμβάνει περισσότερες από 200 λίμνες, δεν προκαλεί έκπληξη το ότι έχει ανακηρυχθεί σε εθνικό πάρκο. Κύριο αξιοθέατο, το κάστρο στο νησάκι της λίμνης Galvė.

Η παραλιακή πόλη του Trakai είναι μία μάλλον τυπική λιθουανική επαρχιακή πόλη, μικρή, περιποιημένη, με χαμηλά ξύλινα σπιτάκια με μυτερές στέγες, την οποία ωστόσο η ύπαρξη του συγκεκριμένου φυσικού περιβάλλοντος χώρου αναδεικνύει σε ξεχωριστό τουριστικό προορισμό, εντός και εκτός Λιθουανίας.

Το πούλμαν μας άφησε κοντά στις όχθες της λίμνης για να συνεχίσουμε με τα πόδια και υποσχέθηκε να έρθει να μας πάρει σε δύο ώρες. Το κάστρο βρισκόταν στο δεύτερο από τα δύο διαδοχικά νησάκια που απλώνονταν μπροστά από την παραλία και στο οποίο θα φτάναμε διασχίζοντας δύο επίσης διαδοχικές ξύλινες γέφυρες. Κατά την διαδρομή μας εκεί εντύπωση μας έκαναν κάποια περίεργα αυτοσχέδια ξύλινα μνημεία, σαν περίτεχνες σκαλισμένες στήλες στολισμένες με λουλούδια, που συναντήσαμε καθ’οδόν και τα οποία, όπως μας εξήγησε ο Αντώνης, ήταν λατρευτικά παγανιστικά σύμβολα, αφού η Λιθουανία όχι μόνο είχε έντονο παγανιστικό παρελθόν, αλλά ακόμα και σήμερα συγκεντρώνει αξιοσημείωτο ποσοστό πληθυσμού που ασπάζεται τον παγανισμό.

Περπατώντας κατά μήκος της όχθης του πρώτου από τα δύο καταπράσινα νησάκια είδα και κάτι που θα έβλεπα αρκετές ακόμα φορές και στις άλλες δύο βαλτικές χώρες. Γυναίκες της περιοχής με υπαίθριους πάγκους να πουλάνε πλαστικά ποτηράκια γεμάτα με φρεσκοκομμένα φρούτα του δάσους. Βατόμουρα, σμέουρα, μύρτιλα, φραγκοστάφυλα, φράουλες σκέπαζαν τον πάγκο, όπως εμείς θα πουλούσαμε καρπούζια ή κεράσια στους επαρχιακούς δρόμους των τουριστικών μας περιοχών.

Σε μερικά λεπτά περπατούσαμε πάνω στη δεύτερη γέφυρα που έβγαζε στην κεντρική πύλη του κάστρου, του οποίου τόσο η εξωτερική οχύρωση όσο και τα επιμέρους κτίσματα ήταν φτιαγμένο από πέτρα και κόκκινο πυρότουβλο. Ο κόσμος στην πύλη ήδη πολύς, οπότε εφόσον η αναμονή για την είσοδο στην εσωτερική αυλή θα ήταν μεγάλη και ο χρόνος σχετικά περιορισμένος, αποφασίστηκε να περπατήσουμε κατά μήκος της όχθης της νησίδας και κατόπιν να επιστρέψουμε στην παραλία του Trakai για ένα αναψυκτικό στα τουριστικά της καφέ και αγορά σουβενίρ από τα πολυάριθμα κιόσκια που βρίσκονταν στη σειρά, όπως και έγινε.

Η ζέστη αρκετή, υποθέτω και για τα δεδομένα της Λιθουανίας, και έτσι και η ιδέα της βαρκάδας στη λίμνη με ένα μικρό ιστιοφόρο πρόθυμα αντικαταστάθηκε από την ξεκούραση σε κάποιo παραλιακό μαγαζάκι για παγωτό, μπύρα ή χυμό. Εκεί ο Αντώνης μας μίλησε για τη νέα του ζωή στη Λιθουανία, τους Λιθουανούς, την ιδιοσυγκρασία τους, το επίπεδο ζωής και τις δυσκολίες και ευκολίες του να ζεις εκεί, και μοιραία, τη σύγκριση με την Ελλάδα. Η Λιθουανία είναι μία χώρα που αλλάζει. Με πολύ υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης τα τελευταία χρόνια, πρόσφατα εισελθούσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αποχαιρετούσε το μετασοβιετικό παρελθόν της μάλλον οριστικά και σίγουρα πολύ πρόθυμα. Και αυτή την έντονη επιθυμία για τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό και την αποτίναξη του στίγματος του «ανατολικού» την συνάντησα πολύ έντονα και στις τρεις βαλτικές δημοκρατίες αυτές τις οκτώ μέρες.

 

[Marios_Gr]

8 | η παλιά πόλη του Βίλνιους

Νωρίς το μεσημέρι επιστρέψαμε από το Τρακάι. Το λεωφορείο μας άφησε σε ένα μνημείο-σύμβολο της Πόλης του Βίλνιους, την Πύλη Ντάουν, μέρος των οχυρώσεων της πρωτεύουσας του Δουκάτου της Λιθουανίας κατά τον 16ο αιώνα και σημερινή είσοδο για την παλιά πόλη. Κατηφορίζοντας τον πλακόστρωτο δρόμο προς το κέντρο και βλέποντας εκκλησίες, παλιά κτήρια να συνυπάρχουν αρμονικά με νεότερα, περιποιημένα καφέ, εστιατόρια παντός είδους (από παραδοσιακά μέχρι σούσι bar), το Βίλνιους μου δημιούργησε την αίσθηση μίας κοσμικής, σικάτης κυρίας. Νομίζω ότι από τις τρεις πρωτεύουσες που επισκέφτηκα σε αυτό το ταξίδι, αυτή της Λιθουανίας ήταν η πιο «καθαρή» και φωτεινή αισθητικά.

H Πύλη Ντάουν

Η βόλτα μας μοιραία έπρεπε να διακοπεί για το μεσημεριανό μας φαγητό σε εστιατόριο της παλιάς πόλης. Τη λίγη ώρα που ο Αντώνης χρειάστηκε για να συνεννοηθεί με τους υπευθύνους του εστιατορίου, εμείς επισκεφτήκαμε ένα κοντινό supermarket για εφοδιασμό με προμήθειες για το ξενοδοχείο και φυσικά εμφιαλωμένο νερό, είδος ακριβό για τα ελληνικά δεδομένα και στις τρεις βαλτικές χώρες.

Στο εστιατόριο Lokys (www.lokys.lt/en) εγώ δέχθηκα και το τρίτο πλήγμα σε λιθουανικό έδαφος. Όχι για το ίδιο το εστιατόριο, που ήταν ένα συμπαθητικό μαγαζί σε παραδοσιακό λιθουανικό στυλ σε ένα στενό δρομάκι, αλλά για το μενού που είχε κανονιστεί να μας σερβιριστεί (την ημέρα εκείνη το μεσημεριανό γεύμα περιλαμβανόταν στο πακέτο, και όχι δείπνο στο ξενοδοχείο). Κυρίως πιάτο, ψάρι! Και όχι οτιδήποτε ψάρι, αλλά ποταμίσιο! Και ψάρι και από ποτάμι πήγαινε πολύ για τις ούτως ή άλλως πεπερασμένες ανοχές μου στα θαλασσινά εδέσματα. Κατέβαλα βέβαια μία φιλότιμη προσπάθεια να το δοκιμάσω, για να γευτώ ένα υπερβολικά μαλακό και αρκετά γλυφό πράγμα που δεν μου άφηνε περιθώρια για δεύτερη πιρουνιά. Η σαλάτα και το επιδόρπιο (με κρέμα και μύρτιλα) αποδείχθηκαν επίσης μέτρια, οπότε συνολικά η πρώτη απόπειρα επαφής μου με την παραδοσιακή λιθουανική κουζίνα κατέληξε σε παταγώδη αποτυχία. Η ύστερη εξήγηση του Αντώνη ότι από λάθος σερβιρίστηκε ψάρι, ενώ κοτόπουλο είχε αρχικά κανονιστεί να φάμε, με καθησύχασε για τις μελλοντικές προθέσεις του γραφείου, αλλά καθόλου για την πείνα που ένιωθα.

Μετά το γεύμα μας η βόλτα μας συνεχίστηκε. Πέρασμα από το προεδρικό μέγαρο, ευκαιρία για αγορά κεχριμπαριού, προϊόν σήμα κατατεθέν της Βαλτικής, από υπαιθρίους πάγκους (μη με ρωτάτε γιατί πείστηκα ότι το κεχριμπάρι από εκεί και όχι από κανονικό μαγαζί θα ήταν γνήσιο, υποθέτω ότι η απαγορευτική τιμή του στα καταστήματα το έκανε), για να καταλήξουμε στον λευκό καθεδρικό ναό του Βίλνιους με το ρωμαϊκής αισθητικής εξωτερικό του και τους τεράστιους μεγαλοπρεπείς πίνακες, τις χρυσοποίκιλτες πόρτες και τα μεταλλικά αγάλματα βασιλιάδων του ένδοξου λιθουανικού παρελθόντος στο εσωτερικό του, στις κατακόμβες του οποίου έχουν θαφτεί πολλοί γαλαζοαίματοι της Λιθουανίας.

Το προεδρικό μέγαρο

Λουλούδια παντού... σε παρτέρια, μπαλκόνια, γλάστρες, ζαρντινιέρες.

Ο Καθεδρικός Ναός του Βίλνιους (Άγιος Στάνισλαβ)

Οι υπόλοιποι αποφάσισαν ότι ήθελαν να ανέβουν στον πύργο Gediminas στον λόφο της πόλης, για να δουν τη θέα (η οποία δεν τους ενθουσίασε ιδιαίτερα, όπως κατόπιν έμαθα), αλλά εμένα η αϋπνία μου, η κούρασή μου και η πείνα μου με είχαν ήδη πείσει να επιστρέψω στο ξενοδοχείο για μία μικρή ανάπαυλα και ανασυγκρότηση προκειμένου να συνεχίσω αργότερα για μία δεύτερη, βραδινή εξόρμηση στην πόλη. Δεν είχα την αυταπάτη ότι θα μπορούσα να κοιμηθώ, ήταν ήδη απόγευμα, αλλά το να μαζέψω τα κομμάτια μου και να μασουλήσω μερικά μπισκότα, που πολύ προνοητικά είχα ήδη αγοράσει το μεσημέρι, θα ήταν αρκετό προς το παρόν.

Στο κοντινό στο ξενοδοχείο μας εμπορικό κέντρο προμηθεύτηκα και το πρώτο μου σουβενίρ εκείνου του ταξιδιού. Ως αναμνηστικό από κάθε χώρα που επισκέπτομαι θέλω να παίρνω ένα φωτογραφικό λεύκωμα, ένα βιβλίο δηλαδή με εικόνες της χώρας, όχι όμως από τα πολύ τουριστικά με τις τυποποιημένες φωτογραφίες, αλλά κάτι πιο «ψαγμένο» ει δυνατόν. Δεν είχα την τύχη να βρω μία πιο εναλλακτική εκδοχή αυτού που έψαχνα στο βιβλιοπωλείο του συγκεκριμένου εμπορικού κέντρου, αλλά τα μηδενικά κουράγια μου για πιο ενδελεχές ψάξιμο με έκαναν να συμβιβαστώ με ένα πιο τυπικό και ολιγοσέλιδο λεύκωμα με τοπία της Λιθουανίας.

​

. . . . . . . .​

Ξεκούραση και ένα γρήγορο ντους στο δωμάτιο του ξενοδοχείου και αργά το απόγευμα ξεκίνησα για έναν χαλαρό βραδινό περίπατο παρέα με τον συνάδελφο-νυχτερινό ταραξία. Ήδη από την πρωινή μας ξενάγηση είχαμε εντοπίσει όμορφα μαγαζάκια κατά μήκος των κεντρικών πεζοδρόμων της παλιάς πόλης για καφέ και φαγητό, που θα ήταν ιδανικά για τη βραδινή μας εξόρμηση. Η διαδρομή προς το κέντρο πλέον γνωστή, αν και δεν αποφύγαμε να μπερδευτούμε λίγο.

Με το απρόοπτο της διαρροής της αντικουνουπικής λοσιόν στη βαλίτσα μου το προηγούμενο βράδυ δεν είχα δώσει την πρέπουσα σημασία στο να έχω ετοιμάσει αρκετό συνάλλαγμα για δύο ημέρες, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζω ήδη ζήτημα ρευστότητας. Και τότε διαπίστωσα αυτό που μας είχε πει ο Αντώνης ήδη από το αεροδρόμιο. Το συνάλλαγμα δεν είναι εύκολη υπόθεση στο Βίλνιους. Και όντως δεν ήταν. Δεν θέλησα να αλλάξω χρήματα στο ξενοδοχείο, γιατί ως συνήθως, η ισοτιμία δεν ήταν η πιο συμφέρουσα, ελπίζοντας ότι θα μπορούσα να το κάνω στο κέντρο της πόλης. Αλλά, φευ. Τράπεζες κλειστές και ανταλλακτήρια πουθενά. Το γεγονός ότι τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές η Λιθουανία μπαίνει πλέον στο πρώτο στάδιο εισόδου στη ζώνη του ευρώ και το κοινό νόμισμα ήδη κυκλοφορεί μαζί με το τοπικό, με κάνει ίσως το τελευταίο θύμα της συναλλαγματικής της δυσκαμψίας που προφανώς είχε ταλαιπωρήσεις γενιές τουριστών τόσα χρόνια.

Αποφασίζοντας ότι με μία πιο συντηρητική διαχείριση των εναπομεινάντων χρημάτων μου (και με την ασφάλεια ότι στη χειρότερη περίπτωση ο πιο προνοητικός συγκάτοικός μου θα μπορούσε να μου δανείσει κάποια Litas) θα μπορούσα να περάσω άλλη μία βραδιά στο Βίλνιους, παράτησα τη μάταιη αναζήτηση ανταλλακτηρίου και ξεκινήσαμε να βολτάρουμε για να βρούμε κάπου να φάμε.

Στη Βαλτική, όπως και σε άλλες περιοχές της Βόρειας Ευρώπης, τα καφέ, οι μπυραρίες και πολλά εστιατόρια βγάζουν στα πεζοδρόμια υπερυψωμένες ξύλινες εξέδρες με καγκελάκια και ομπρέλες για τον ήλιο, και εκεί έχουν τα τραπεζάκια με τις καρέκλες τους τους ζεστούς μήνες του έτους. Ολόκληροι πεζόδρομοι πλαισιώνονται εκατέρωθεν από τέτοιες, ας τις πούμε, βεράντες με κατάφυτες ζαρντινιέρες στις προσόψεις τους, που σφύζουν από θαμώνες όλων των ηλικιών.

Αυτό ζήσαμε εκείνο το βράδυ στους δρόμους της παλιάς πόλης του Βίλνιους. Καθίσαμε σε ένα από τα γραφικά εστιατόρια, απολαμβάνοντας το φαγητό μας και χαζεύοντας τον κόσμο να περνά δίπλα μας, να συζητά, να γελά ή απλά να χαίρεται τη βόλτα του με φυσικό σκηνικό τα παλιά σπίτια με τις μεγάλες ξύλινες πόρτες και τα καταστήματα με τις περίτεχνες μεσαιωνικές πινακίδες.

Η παραμονή μου στο Βίλνιους ήταν σύντομη, η συντομότερη από αυτές στις τρεις πρωτεύουσες της Βαλτικής. Δεν θεωρώ ότι το γνώρισα όσο και όπως θα ήθελα. Αφήνω, λοιπόν, πίσω μου μία εκκρεμότητα για το μέλλον, γνωρίζοντας ότι πιθανότατα δεν θα είναι σύντομη η επάνοδός μου εκεί, αφού άλλα μέρη έχουν προτεραιότητα. Αλλά είναι καλό να υπάρχει κάπου μία υπόσχεση που περιμένει να εκπληρωθεί, σαν οφειλή προς τον εαυτό σου.

 

[rovespieros]

1 | η αρχή



Οπότε για ένα τέτοιο εκ των πραγμάτων πολυήμερο ταξίδι, το να ακολουθήσω ένα οργανωμένο group από κάποιο ταξιδιωτικό πρακτορείο ήταν μία καλή και εν τέλει μάλλον φθηνότερη λύση.

Hmarton......