Señor_Nada
Member
- Μηνύματα
- 1.722
- Likes
- 9.611
- Ταξίδι-Όνειρο
- Άβυσσος
Huaraz (μέρος 2ο)
Η Huaraz είναι η βάση για εκδρομές για τους περισσότερους τουρίστες. Κάποιες εκδρομές ξεκινούν από τις 5 η ώρα. Τα μπαμ μπουμ - πρατς προυτς ξεκίνησαν από πολύ νωρίς στο χόστελ. Είχα πέσει νωρίς την προηγούμενη μέρα και είχα χορτάσει ύπνο. Το τουρ που θα έκανα στη λίμνη Parón έφευγε απ'το χόστελ στις 8. Η λίμνη Parón βρίσκεται και αυτή στο πάρκο Huascarán, αρκετά μακριά απ'το Pastoruri. Το υψόμετρο που βρίσκεται είναι μεγαλύτερο από 4000μ και περιβάλλεται από βουνοκορφές που ξεπερνούν και τα 6000μ. Είναι η μεγαλύτερη σε έκταση λίμνη της περιοχής. Αν το Chavin de Huantar ήταν επισκέψιμο, αυτή η λίμνη θα έμενε εκτός πλάνου.
Το πρωινό το σέρβιραν στις 7:30. Είχα περιθώριο να τσιμπήσω κάτι πριν την εκδρομή. Ήταν μόνο μια γυναίκα στην κουζίνα η οποία σέρβιρε και τα πιάτα. Τα έφερνε ένα ένα πχ τηγάνιζε ξεχωριστά κάθε αυγό για να είναι ζεστό, με τούτα και με κείνα κατέβηκα στη ρεσεψιόν 8 και 5. Το μίνι βαν για την εκδρομή ήταν ήδη εκεί. Parón με ρωτάνε, ναι τους λέω. Έχουν κλείσει άλλα τρία άτομα απ'το χόστελ, μου λένε, μήπως ξέρεις ποιοι είναι. Δεν έχω ιδέα. Άρχισαν να ανεβοκατεβαίνουν το ξενοδοχείο να βρουν τα άτομα, χωρίς φυσικά να έχουν τα στοιχεία τους. Έψαχναν στα τυφλά τρία άτομα που είχαν κλείσει για Parón σε ένα άγνωστο πρακτορείο. Μετά από μερικά λεπτά κατέβηκε ένας Γάλλος κι άφησε την τσάντα του στο μίνι βαν κι επέστρεψε στο χόστελ. Πλέον ήταν 2 οι άγνωστοι εκδρομείς. Έχουμε κι άτομα σε άλλο ξενοδοχείο λένε. Πάμε εκεί και ξαναγυρνάμε. Και φύγαμε μαζί με την τσάντα του Γάλλου. Θα θελα να δω την φάτσα του Γάλλου όταν γύρισε και δεν βρήκε το μίνι βαν. Ένα βαν με κάτι αγνώστους που σου έχουν πει ότι πάνε στο Parón χωρίς να έχεις καμία απόδειξη. Αφού μαζέψαμε τους υπόλοιπους επιστρέψαμε στο χόστελ όπου ακόμα τα 2 άτομα δεν είχαν εμφανιστεί. Κατά τις 8:40 εμφανίζονται οι 2 Περουβιανές που είχαν καθυστερήσει -λιγάκι- και μπαίνουν στο βαν τραγουδώντας. Τα μικροπράγματα που μου φτιάχνουν την διάθεση.
Από τις πρώτες στιγμές ο ξεναγός έδειξε ότι θα ξεπαρθενιαζόταν στις πλάτες μας. Ήταν πολύ αγχωμένος, κόλλαγε σε αυτά που ήθελε να πει, γελούσε αμήχανα σε άκυρες φάσεις. Σε κάποια φάση μας είπε κιόλας συγγνώμη είμαι νευρικός γιατί δεν έχω πολύ εμπειρία. Δυσκολευόμουν πολύ να τον παρακολουθήσω. Μας ρώτησε αν θέλουμε να τα εξηγεί και στα αγγλικά, αλλά του είπαμε όχι τα ισπανικά αρκούν. Ο Γάλλος δεν μιλούσε ισπανικά, αλλά τι να πει όταν έβλεπε ότι ούτε στα Ισπανικά είχε ροή ο λόγος του.
Η πρώτη στάση έγινε σε μια πόλη που δεν θυμάμαι πως την λένε, η οποία θύμιζε πάρα πολύ Huaraz σε μικρότερη έκταση. Η στάση έγινε κυρίως για τουαλέτα και μας είπε ότι το μαγαζί έχει και καλό παγωτό. Συνήθως αυτές οι στάσεις στις εκδρομές είναι σε μαγαζιά φόλες και αποφεύγω να πάρω κάτι. Όλα άλλαξαν όταν είδα παγωτό με γεύση lúcuma. Ήταν τέλειο. Η πόλη αν και είχε την ασχήμια της Huaraz είχε ωραιότερη κεντρική πλατεία.
Επόμενη στάση ένα επαρχιακό μέρος που όργωναν τα χωράφια με βόδια και που βρισκόταν το εστιατόριο που θα τρώγαμε αργότερα. Πηγαίνοντας στην τουαλέτα πέτυχα τη σεφ να ετοιμάζει τη σάλτσα.
Από εκεί πήγαμε στον στόχο της εκδρομής που ήταν η λίμνη Parón. Ζητούσαν αν δεν κάνω λάθος 5 soles για την είσοδο στην περιοχή. Η πρώτη θέα προς τη λίμνη ήταν και η καλύτερη που είδα.
Το τοπίο είναι όντως πολύ όμορφο. Αναπόφευκτα θα κάνω την σύγκριση με ένα παρόμοιο τοπίο που έχω δει και είναι η γαλάζια λίμνη στους Δολομίτες των Άλπεων. Εκείνο το τοπίο το βρίσκω πολύ ανώτερο και σαν φυσικό τοπίο και στα χρώματα. Υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα άφηνα το Chavin για να δω αυτό το μέρος.
Όπως βλέπετε στη λίμνη μπορούσες να κάνεις βαρκάδα με κάποιον οδηγό ή καγιάκ μόνος σου.
Υπήρχε και ένα σημείο που μπορούσες να ανέβεις για θέα. Αν προσέξετε στην παρακάτω φώτο κάτι κουκίδες που φαίνονται στην κορυφή είναι άνθρωποι.
Δεν θα σας κρύψω ότι ζορίστηκα αρκετά να ανέβω εκεί πάνω, ειδικά προς το τέλος που απλά πάταγες πάνω σε πέτρες. Θέλει κατάλληλα παπούτσια η ανάβαση.
Έφτασα μέχρι ένα σημείο που θεώρησα ότι με παίρνει, μετά τα πράγματα δυσκόλευαν πολύ. Προτιμώ την θέα της πρώτης φώτο.
Μετά τη λίμνη επιστρέψαμε στο εστιατόριο να φάμε. Εκεί δοκίμασα πρώτη φορά chicha morada. Ένα ρόφημα χωρίς αλκοόλ που φτιάχνεται από μωβ καλαμπόκι. Πολύ καλό! Εστιατόριο Περουβιανής επαρχίας.
Πριν γυρίσουμε Huaraz κάναμε και μια στάση σε μια ακόμα πόλη που έμοιαζε με Huaraz στην ασχήμια και στην όμορφη κεντρική πλατεία. Εκεί σταματήσαμε για να δοκιμάσουμε κάτι που μας είπαν ότι μοιάζει με dulce de leche, δεν συγκράτησα όνομα, η γεύση ήταν ακριβώς ίδια με dulce de leche. Βέβαια dulce de leche = τελειότητα όποτε και αυτό τέλειο ήταν. Μια γεύση από την πλατεία.
Το βράδυ είχα δυνάμεις να γυρίσω λίγο την πόλη. Αυτό που είδα δεν το βρήκα καθόλου ενδιαφέρον και προτίμησα να γυρίσω νωρίς γιατί η επόμενη μέρα θα ήταν κουραστική.
Την τελευταία μέρα θα την αφιέρωνα στην πόλη, αφού ουσιαστικά δεν είχα δει τίποτα λόγω των εκδρομών. Μιλάμε για 3000μ σε ένα μέρος που έχουν χειμώνα και το πρωί έσκασα! Χωρίς κοντομάνικο δεν παλευόταν. Ξεκινώντας τη βόλτα πέτυχα τα πιτσιρίκια να έχουν μια σχολική γιορτή. Διέσχιζαν την πόλη κάνοντας χαμό!
Το πρώτο πράγμα που ήθελα να δω ήταν ο δρόμος Jirón José Olaya. Είχα διαβάσει στον ταξιδιωτικό οδηγό του lonely planet ότι είναι ο μοναδικός δρόμος της πόλης που δεν καταστράφηκε από τους σεισμούς και σου δίνει μια γεύση του πως ήταν η πόλη πριν καταστραφεί. Η διαδρομή με φόβισε αρκετά λόγω των αδέσποτων. Ήμουν πολύ προσεκτικός. Ο δρόμος αυτός όντως ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα. Κρίμα που δεν είναι έτσι ολόκληρη η πόλη.
Από εκεί πήγα περπατώντας στον αρχαιολογικό χώρο Pumacayán. Το μέρος δεν έχει αποκατασταθεί αρκετά. Καταλαβαίνεις ότι μάλλον κάποτε εκεί υπήρχε πυραμίδα, αλλά μοιάζει με έναν απλό λόφο. Η είσοδος στον χώρο είναι δωρεάν, μου είπε ένας φύλακας που ήταν στην είσοδο ότι το φιλοδώρημα είναι ευπρόσδεκτο. Μου δίνει ένα μπαστούνι και μου λέει μπορεί να σου χρειαστεί γιατί στον χώρο κόβουν βόλτες κάτι σκυλιά που μπορεί να γίνουν επιθετικά. Για μια στιγμή είπα σε αυτό το σημείο να αποχωρήσω, έβλεπα όμως κι άλλους να ανεβαίνουν και μου έδωσαν θάρρος. Το μέρος σου δίνει θέα στην πόλη. Θαυμάστε ομορφιά! Φαίνονται και τα παιδάκια που συνέχιζαν ακάθεκτα.
Αφού θαύμασα αυτήν την υπέροχη θέα είπα να μετακινηθώ προς το κέντρο στο επόμενο σημείο ενδιαφέροντός μου. Δίνω το μπαστούνι στον φύλακα και μερικά soles για φιλοδώρημα και πάω να φύγω. Στην είσοδο του χώρου περίμεναν 5 σκυλιά. Θα αναγνωρίσουν το πτώμα σου από τα κουμπιά σκέφτηκα κι επέστρεψα στον φύλακα ο οποίος με συνόδευσε με το μπαστούνι του για να φύγω σώος από την αγέλη. Στη διαδρομή προς το κέντρο θαύμασα τα επιμελώς τοποθετημένα καλώδια.
Και τις ουρές στις τράπεζες για ανάληψη (στο Κούσκο και στη Λίμα είδα χειρότερες εικόνες απλά δεν έχω φώτο).
Το σημείο ενδιαφέροντος στο κέντρο ήταν το μουσείο Ancash. Είναι μικρό μουσείο, δεν έχει πολλά εκθέματα. Νομίζω το εισιτήριο κόστιζε 8 soles. Μην με ρωτήσετε ποτέ αν ένας αρχαιολογικός χώρος ή ένα μουσείο με τοπικά ευρήματα αξίζει. Θα πληρώσω για να τα στηρίξω ακόμα κι αν δεν έχω χρόνο να τα επισκεφθώ. Αυτό το μουσείο έχει και κάποια εκθέματα από Chavin που δεν μπόρεσα να δω, ενώ μπορείς να δεις και μούμιες ή τα χειρουργημένα κρανία που είναι το χαρακτηριστικό στο αρχαίο Περού.
Η μέρα συνεχίστηκε με βόλτες στην πόλη και άραγμα σε καφέ και μπαρ χωρίς κάτι το αξιοσημείωτο. Αργά το απόγευμα πήγα στο σταθμό των λεωφορείων. Ψάχνοντας για μεταφορά συνειδητοποίησα ότι στη Huaraz δεν δουλεύει η εφαρμογή uber. Στο Περού υπάρχουν κι άλλες 2 εφαρμογές η μία είναι η indriver (που μπορείς να παζαρέψεις την τιμή) και μία ακόμα που δεν θυμάμαι όνομα. Ίσως λόγω μεγάλου ανταγωνισμού οι τιμές στα ταξί ήταν επίσης χαμηλές. Προσωπικά όπου δεν έβρισκα uber χρησιμοποιούσα ταξί. Η βραδινή διαδρομή Huaraz-Trujillo είναι πιθανότατα η χειρότερη λεωφορειοδιαδρομή που έχω κάνει.
Η Huaraz είναι η βάση για εκδρομές για τους περισσότερους τουρίστες. Κάποιες εκδρομές ξεκινούν από τις 5 η ώρα. Τα μπαμ μπουμ - πρατς προυτς ξεκίνησαν από πολύ νωρίς στο χόστελ. Είχα πέσει νωρίς την προηγούμενη μέρα και είχα χορτάσει ύπνο. Το τουρ που θα έκανα στη λίμνη Parón έφευγε απ'το χόστελ στις 8. Η λίμνη Parón βρίσκεται και αυτή στο πάρκο Huascarán, αρκετά μακριά απ'το Pastoruri. Το υψόμετρο που βρίσκεται είναι μεγαλύτερο από 4000μ και περιβάλλεται από βουνοκορφές που ξεπερνούν και τα 6000μ. Είναι η μεγαλύτερη σε έκταση λίμνη της περιοχής. Αν το Chavin de Huantar ήταν επισκέψιμο, αυτή η λίμνη θα έμενε εκτός πλάνου.
Το πρωινό το σέρβιραν στις 7:30. Είχα περιθώριο να τσιμπήσω κάτι πριν την εκδρομή. Ήταν μόνο μια γυναίκα στην κουζίνα η οποία σέρβιρε και τα πιάτα. Τα έφερνε ένα ένα πχ τηγάνιζε ξεχωριστά κάθε αυγό για να είναι ζεστό, με τούτα και με κείνα κατέβηκα στη ρεσεψιόν 8 και 5. Το μίνι βαν για την εκδρομή ήταν ήδη εκεί. Parón με ρωτάνε, ναι τους λέω. Έχουν κλείσει άλλα τρία άτομα απ'το χόστελ, μου λένε, μήπως ξέρεις ποιοι είναι. Δεν έχω ιδέα. Άρχισαν να ανεβοκατεβαίνουν το ξενοδοχείο να βρουν τα άτομα, χωρίς φυσικά να έχουν τα στοιχεία τους. Έψαχναν στα τυφλά τρία άτομα που είχαν κλείσει για Parón σε ένα άγνωστο πρακτορείο. Μετά από μερικά λεπτά κατέβηκε ένας Γάλλος κι άφησε την τσάντα του στο μίνι βαν κι επέστρεψε στο χόστελ. Πλέον ήταν 2 οι άγνωστοι εκδρομείς. Έχουμε κι άτομα σε άλλο ξενοδοχείο λένε. Πάμε εκεί και ξαναγυρνάμε. Και φύγαμε μαζί με την τσάντα του Γάλλου. Θα θελα να δω την φάτσα του Γάλλου όταν γύρισε και δεν βρήκε το μίνι βαν. Ένα βαν με κάτι αγνώστους που σου έχουν πει ότι πάνε στο Parón χωρίς να έχεις καμία απόδειξη. Αφού μαζέψαμε τους υπόλοιπους επιστρέψαμε στο χόστελ όπου ακόμα τα 2 άτομα δεν είχαν εμφανιστεί. Κατά τις 8:40 εμφανίζονται οι 2 Περουβιανές που είχαν καθυστερήσει -λιγάκι- και μπαίνουν στο βαν τραγουδώντας. Τα μικροπράγματα που μου φτιάχνουν την διάθεση.
Από τις πρώτες στιγμές ο ξεναγός έδειξε ότι θα ξεπαρθενιαζόταν στις πλάτες μας. Ήταν πολύ αγχωμένος, κόλλαγε σε αυτά που ήθελε να πει, γελούσε αμήχανα σε άκυρες φάσεις. Σε κάποια φάση μας είπε κιόλας συγγνώμη είμαι νευρικός γιατί δεν έχω πολύ εμπειρία. Δυσκολευόμουν πολύ να τον παρακολουθήσω. Μας ρώτησε αν θέλουμε να τα εξηγεί και στα αγγλικά, αλλά του είπαμε όχι τα ισπανικά αρκούν. Ο Γάλλος δεν μιλούσε ισπανικά, αλλά τι να πει όταν έβλεπε ότι ούτε στα Ισπανικά είχε ροή ο λόγος του.
Η πρώτη στάση έγινε σε μια πόλη που δεν θυμάμαι πως την λένε, η οποία θύμιζε πάρα πολύ Huaraz σε μικρότερη έκταση. Η στάση έγινε κυρίως για τουαλέτα και μας είπε ότι το μαγαζί έχει και καλό παγωτό. Συνήθως αυτές οι στάσεις στις εκδρομές είναι σε μαγαζιά φόλες και αποφεύγω να πάρω κάτι. Όλα άλλαξαν όταν είδα παγωτό με γεύση lúcuma. Ήταν τέλειο. Η πόλη αν και είχε την ασχήμια της Huaraz είχε ωραιότερη κεντρική πλατεία.
Επόμενη στάση ένα επαρχιακό μέρος που όργωναν τα χωράφια με βόδια και που βρισκόταν το εστιατόριο που θα τρώγαμε αργότερα. Πηγαίνοντας στην τουαλέτα πέτυχα τη σεφ να ετοιμάζει τη σάλτσα.
Από εκεί πήγαμε στον στόχο της εκδρομής που ήταν η λίμνη Parón. Ζητούσαν αν δεν κάνω λάθος 5 soles για την είσοδο στην περιοχή. Η πρώτη θέα προς τη λίμνη ήταν και η καλύτερη που είδα.
Το τοπίο είναι όντως πολύ όμορφο. Αναπόφευκτα θα κάνω την σύγκριση με ένα παρόμοιο τοπίο που έχω δει και είναι η γαλάζια λίμνη στους Δολομίτες των Άλπεων. Εκείνο το τοπίο το βρίσκω πολύ ανώτερο και σαν φυσικό τοπίο και στα χρώματα. Υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα άφηνα το Chavin για να δω αυτό το μέρος.
Όπως βλέπετε στη λίμνη μπορούσες να κάνεις βαρκάδα με κάποιον οδηγό ή καγιάκ μόνος σου.
Υπήρχε και ένα σημείο που μπορούσες να ανέβεις για θέα. Αν προσέξετε στην παρακάτω φώτο κάτι κουκίδες που φαίνονται στην κορυφή είναι άνθρωποι.
Δεν θα σας κρύψω ότι ζορίστηκα αρκετά να ανέβω εκεί πάνω, ειδικά προς το τέλος που απλά πάταγες πάνω σε πέτρες. Θέλει κατάλληλα παπούτσια η ανάβαση.
Έφτασα μέχρι ένα σημείο που θεώρησα ότι με παίρνει, μετά τα πράγματα δυσκόλευαν πολύ. Προτιμώ την θέα της πρώτης φώτο.
Μετά τη λίμνη επιστρέψαμε στο εστιατόριο να φάμε. Εκεί δοκίμασα πρώτη φορά chicha morada. Ένα ρόφημα χωρίς αλκοόλ που φτιάχνεται από μωβ καλαμπόκι. Πολύ καλό! Εστιατόριο Περουβιανής επαρχίας.
Πριν γυρίσουμε Huaraz κάναμε και μια στάση σε μια ακόμα πόλη που έμοιαζε με Huaraz στην ασχήμια και στην όμορφη κεντρική πλατεία. Εκεί σταματήσαμε για να δοκιμάσουμε κάτι που μας είπαν ότι μοιάζει με dulce de leche, δεν συγκράτησα όνομα, η γεύση ήταν ακριβώς ίδια με dulce de leche. Βέβαια dulce de leche = τελειότητα όποτε και αυτό τέλειο ήταν. Μια γεύση από την πλατεία.
Το βράδυ είχα δυνάμεις να γυρίσω λίγο την πόλη. Αυτό που είδα δεν το βρήκα καθόλου ενδιαφέρον και προτίμησα να γυρίσω νωρίς γιατί η επόμενη μέρα θα ήταν κουραστική.
Την τελευταία μέρα θα την αφιέρωνα στην πόλη, αφού ουσιαστικά δεν είχα δει τίποτα λόγω των εκδρομών. Μιλάμε για 3000μ σε ένα μέρος που έχουν χειμώνα και το πρωί έσκασα! Χωρίς κοντομάνικο δεν παλευόταν. Ξεκινώντας τη βόλτα πέτυχα τα πιτσιρίκια να έχουν μια σχολική γιορτή. Διέσχιζαν την πόλη κάνοντας χαμό!
Το πρώτο πράγμα που ήθελα να δω ήταν ο δρόμος Jirón José Olaya. Είχα διαβάσει στον ταξιδιωτικό οδηγό του lonely planet ότι είναι ο μοναδικός δρόμος της πόλης που δεν καταστράφηκε από τους σεισμούς και σου δίνει μια γεύση του πως ήταν η πόλη πριν καταστραφεί. Η διαδρομή με φόβισε αρκετά λόγω των αδέσποτων. Ήμουν πολύ προσεκτικός. Ο δρόμος αυτός όντως ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα. Κρίμα που δεν είναι έτσι ολόκληρη η πόλη.
Από εκεί πήγα περπατώντας στον αρχαιολογικό χώρο Pumacayán. Το μέρος δεν έχει αποκατασταθεί αρκετά. Καταλαβαίνεις ότι μάλλον κάποτε εκεί υπήρχε πυραμίδα, αλλά μοιάζει με έναν απλό λόφο. Η είσοδος στον χώρο είναι δωρεάν, μου είπε ένας φύλακας που ήταν στην είσοδο ότι το φιλοδώρημα είναι ευπρόσδεκτο. Μου δίνει ένα μπαστούνι και μου λέει μπορεί να σου χρειαστεί γιατί στον χώρο κόβουν βόλτες κάτι σκυλιά που μπορεί να γίνουν επιθετικά. Για μια στιγμή είπα σε αυτό το σημείο να αποχωρήσω, έβλεπα όμως κι άλλους να ανεβαίνουν και μου έδωσαν θάρρος. Το μέρος σου δίνει θέα στην πόλη. Θαυμάστε ομορφιά! Φαίνονται και τα παιδάκια που συνέχιζαν ακάθεκτα.
Αφού θαύμασα αυτήν την υπέροχη θέα είπα να μετακινηθώ προς το κέντρο στο επόμενο σημείο ενδιαφέροντός μου. Δίνω το μπαστούνι στον φύλακα και μερικά soles για φιλοδώρημα και πάω να φύγω. Στην είσοδο του χώρου περίμεναν 5 σκυλιά. Θα αναγνωρίσουν το πτώμα σου από τα κουμπιά σκέφτηκα κι επέστρεψα στον φύλακα ο οποίος με συνόδευσε με το μπαστούνι του για να φύγω σώος από την αγέλη. Στη διαδρομή προς το κέντρο θαύμασα τα επιμελώς τοποθετημένα καλώδια.
Και τις ουρές στις τράπεζες για ανάληψη (στο Κούσκο και στη Λίμα είδα χειρότερες εικόνες απλά δεν έχω φώτο).
Το σημείο ενδιαφέροντος στο κέντρο ήταν το μουσείο Ancash. Είναι μικρό μουσείο, δεν έχει πολλά εκθέματα. Νομίζω το εισιτήριο κόστιζε 8 soles. Μην με ρωτήσετε ποτέ αν ένας αρχαιολογικός χώρος ή ένα μουσείο με τοπικά ευρήματα αξίζει. Θα πληρώσω για να τα στηρίξω ακόμα κι αν δεν έχω χρόνο να τα επισκεφθώ. Αυτό το μουσείο έχει και κάποια εκθέματα από Chavin που δεν μπόρεσα να δω, ενώ μπορείς να δεις και μούμιες ή τα χειρουργημένα κρανία που είναι το χαρακτηριστικό στο αρχαίο Περού.
Η μέρα συνεχίστηκε με βόλτες στην πόλη και άραγμα σε καφέ και μπαρ χωρίς κάτι το αξιοσημείωτο. Αργά το απόγευμα πήγα στο σταθμό των λεωφορείων. Ψάχνοντας για μεταφορά συνειδητοποίησα ότι στη Huaraz δεν δουλεύει η εφαρμογή uber. Στο Περού υπάρχουν κι άλλες 2 εφαρμογές η μία είναι η indriver (που μπορείς να παζαρέψεις την τιμή) και μία ακόμα που δεν θυμάμαι όνομα. Ίσως λόγω μεγάλου ανταγωνισμού οι τιμές στα ταξί ήταν επίσης χαμηλές. Προσωπικά όπου δεν έβρισκα uber χρησιμοποιούσα ταξί. Η βραδινή διαδρομή Huaraz-Trujillo είναι πιθανότατα η χειρότερη λεωφορειοδιαδρομή που έχω κάνει.
