Señor_Nada
Member
- Μηνύματα
- 1.722
- Likes
- 9.611
- Ταξίδι-Όνειρο
- Άβυσσος
Cusco (μέρος 1ο)
Όταν φτάσαμε στο κέντρο του Cusco έγινε φανερό πως αυτή η πόλη είναι η παλαιότερη διαρκώς κατοικούμενη πόλη στην ήπειρο. Η μοντέρνα ζωή φαίνεται να έχει προσαρμοστεί στην πόλη και όχι το αντίθετο. Το ταξί τρόμαξε να πάρει την στροφή για να μπούμε στο δρόμο που ήταν το χόστελ μου. Σίγουρα καβάλησε πεζοδρόμιο και δεν νομίζω ότι γινόταν αλλιώς.
Έμεινα στο χόστελ chelitos backpackers. Ξέχασα να αναφέρω στην αρχή ότι σε αυτό το ταξίδι έμεινα σχεδόν αποκλειστικά σε ξενοδοχεία, χόστελ ή ενοικιαζόμενο δωμάτιο ιδιωτικό και με δικό του μπάνιο. Έδωσα μέσο όρο 60 soles/βραδιά. Πραγματικά υπάρχουν πολύ φθηνές επιλογές για διαμονή. Τώρα για ποιότητα ο καθένας έχει άλλα στάνταρ και δεν έχει πολύ νόημα να γράψω κάτι. Μια χαρά τα βρήκα τα δωμάτια σε γενικές γραμμές.
Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να κλείσω μια εκδρομή για την επόμενη ημέρα. Σκέφτηκα για ποικιλία να πάω να δω τα χρωματιστά βουνά. Υπήρχαν 2 επιλογές. Η κοντινή που είναι το Vinicunca ή η μακρινή που είναι το Palccoyo κι έχει τρία χρωματιστά βουνά αντί για ένα. Επέλεξα το Palccoyo. Υπάρχει και τρίτη επιλογή όπως έμαθα αργότερα το Pallay Punchu που βρίσκεται ακόμα πιο μακριά απ'το Palccoyo. Φαίνεται πολύ εντυπωσιακό και ίσως να το επέλεγα αν το ήξερα νωρίτερα. Μου λέει να είσαι στη ρεσεψιόν 4 και τέταρτο το χάραμα. Θα το πάρεις πιο χαλαρά μετά σκέφτομαι και το κλείνω.
Η πρώτη βόλτα στην πόλη ήταν σοκ. Σπίτια και δρομάκια που έχουν βγει από άλλη εποχή.
Αν έγραφα για ωραία σπίτια και μπαλκόνια για Lima και Trujillo εδώ η φάση τερματίστηκε. Η χρωματιστή σημαία που βλέπετε είναι η σημαία της πόλης. Και ναι τα τείχη που βλέπετε χαμηλά στους τείχους να διαφέρουν είναι θεμέλια των Ινκας!
Πρώτο πέρασμα κι από την αγορά της πόλης. Εκείνη την ώρα τα μάζευαν. Εδώ μπορείς να φας με κάτω από 20 soles. Αν δεν είχα περάσει τη ναυτία θα δοκίμαζα σίγουρα.
Κι έξω απ'την κλειστή αγορά έχουν στηθεί και οι υπαίθριες.
Εδώ μια άλλη αγορά με πολλά εργόχειρα. Βρίσκεται απέναντι από την πλατεία San Francisco. Εδώ βρήκα κι αγόρασα retablos.
Σε αυτό το σημείο να πω ότι πλέον δεν υπάρχει το δεν βλέπω τουρίστες. Εδώ είναι σχεδόν το άλλο άκρο, στο κέντρο βλέπω μόνο τουρίστες. Το μέρος είναι εντελώς τουριστικοποιημένο, κράχτες παντού για φαγάδικα, για μπαρ, για εκδρομές, για μασάζ! Πάρα πολλές παμπς στο κέντρο και φαγάδικα που αρέσουν στους Ευρωπαίους και στους Αμερικάνους. Ήταν πολύ αστείο που πηγαίνοντας εκτός κέντρου αρχίζεις πάλι να βλέπεις τα φαγάδικα που έβλεπα στις άλλες πόλεις, απλό καθημερινό κόσμο και καθόλου τουρίστες. Τα παραπάνω τα αναφέρω γιατί κατανοώ ότι η τουριστίλα της πόλης που υπάρχει σε υπερθετικό βαθμό μπορεί να απωθήσει κόσμο και να πει καλά τι μας λέει/έλεγε. Προσωπικά δεν έχω τέτοιο θέμα. Κατανοώ ότι τα σπέσιαλ μέρη αυτού του πλανήτη πάσχουν από αυτό το πρόβλημα και το έχω συνηθίσει. Δεν μου στερεί κάτι απ'το να θαυμάσω ένα μέρος.
Πλησιάζοντας προς την κεντρική πλατεία plaza de Armas, το σκηνικό γινόταν όλο και καλύτερο.
Μέχρι να φτάσω στην ίδια την πλατεία και να θαυμάσω την επιτομή της όμορφης πλατείας. Πραγματικά όπου και να γυρίσεις να κοιτάξεις βλέπεις πανέμορφα κτίρια. Συμπεριλαμβανομένων των εκκλησιών που φυσικά χτίστηκαν παίρνοντας τις πέτρες από τις κατασκευές των Ίνκας.
Στην ευθεία στο βάθος είναι τα γνωστά φαστφουντάδικα που φαντάζεστε. Πρέπει να είναι τα πιο ωραία κτίρια που έχω δει να στεγάζονται αυτά τα καρκινιάρικα εστιατόρια.
Είδα κι άλλα ωραία μέρη του κέντρου την πρώτη ημέρα, αλλά θα τα αφήσω για το 2ο μέρος αφού φυσικά έκοβα βόλτες στην περιοχή κάθε μέρα. Απ'τις πόλεις που δεν βαριέσαι να περπατάς και να χαζεύεις.
Την επόμενη μέρα προς έκπληξη μου κατάφερα να ξυπνήσω και να βρεθώ στη ρεσεψιόν στις 4 και τέταρτο. Εκεί περίμενε και μια Βάσκα που θα πήγαινε σε άλλη εκδρομή. Είχε μόλις γυρίσει απ'τον Αμαζόνιο (Tambopata) και μου έλεγε πόσο της άρεσε. Σε κάποια φάση ήρθε το δικό της λεωφορείο και για μένα τίποτα. Ήταν εκεί η γυναίκα του χόστελ που μου είχε κλείσει τη διαδρομή και μου έλεγε κάθε 5 λεπτά τώρα έρχεται. Σε κάποια φάση το είπε και το εννοούσε με την ώρα να έχει πάει 5. Τελικά με πήρε ένα ταξί και με πήγε στο λεωφορείο. Υποθέτω η καθυστέρηση οφείλεται στον ταξιτζή και μάλλον εξαιτίας του περίμενε και όλο το λεωφορείο.
Με το που μπαίνω στο λεωφορείο λέω καλημέρα χαμογελαστός και ακούω κάτι μουγκανητά για απάντηση. Σε ωραίο γκρουπ έπεσα, σκέφτηκα, ορεξάτο! Έκατσα μπροστά με τον οδηγό και τον συνοδηγό να έχουν όρεξη για κουβέντα, αν και σε κάποια φάση τον πήρα κι έγειρα. Είχα προλάβει να θαυμάσω το Ίνκα κούρεμα του οδηγού - βάζω ένα μπολ στο κεφάλι και κόβω ότι περισσεύει. Η πρώτη στάση έγινε στο εστιατόριο που θα τρώγαμε πρωινό και μεσημεριανό που συμπεριλαμβάνονταν στην τιμή (την οποία δεν θυμάμαι). Λίγα πράγματα στο πρωινό. Ψωμάκια με μαρμελάδες, φρούτα, αβγά (που τα απέφευγα) και κάτι που είπαν ότι είναι καφές. Δεν με έπεισαν. Τα άτομα που έκατσαν στο τραπέζι είχαν όρεξη για μιζεροκουβέντα και δεν πίνεται ο καφές στο Περού και τα δωμάτια είναι κρύα και στον Αμαζόνιο σκάσαμε από τη ζέστη. Άρχισε να με πιάνει αναφυλαξία. Βγαίνω στο ψοφόκρυο που το προτιμώ χίλιες φορές από τη μιζεροκατάσταση και περιμένω να συνεχιστεί η εκδρομή.
Η δεύτερη στάση έγινε σε ένα σημείο που ήθελαν να τσεκάρουν πόσοι μη Περουβιανοί είμαστε. Η απάντηση για το συγκεκριμένο γκρουπ ήταν όλοι. Ο ξεναγός μας είπε ότι καλύτερα να δηλώσουμε μόνο 2-3 γιατί θέλουν τα στοιχεία και θα πάρει πολύ χρόνο να μας καταγράψουν όλους. Δεν ξέρω τι διαπραγματεύσεις έκανε πάντως βρήκε άκρη και δεν χάσαμε πολύ χρόνο. Στο μεταξύ εκμεταλλεύτηκα αυτή την καθυστέρηση για να πάω κοντά σε ένα κοπάδι με άλπακα που έβοσκε εκεί κοντά.
Η διαδρομή μέχρι να φτάσουμε στα χρωματιστά βουνά ήταν για μένα ακόμα καλύτερη κι απ'τα ίδια τα βουνά. Τεράστιες πεδιάδες με πάρα πολλά άλπακα και λάμα να βόσκουν αμέριμνα. Μακάρι να κάναμε στάση και απλά να χάζευα το τοπίο. Μιλώντας με άλλα άτομα μου είπαν ότι αν μου άρεσε τόσο αυτό το τοπίο, τότε να πάω στις πεδιάδες κοντά στην Arequipa και θα ξετρελαθώ. Έχω κρατήσει αυτή την πληροφορία.
Και σ'αυτό το τοπίο δεν κάνεις κάποιο τρεκ, είναι στρωμένο δρομάκι. Στην αρχή του έχει και τουαλέτα που πληρώνεις μάλιστα και ήταν χειρότερα από βούρκο.
Στη διαδρομή είδα και λάμα και άλπακα που λογικά τα φέρνουν μαζί τους οι Περουβιανοί που βρίσκονται εκεί και πουλάνε μπιχλιμπίδια και μερικά φαγώσιμα. Δείτε εδώ φάτσα!
Το τοπίο είναι ωραίο και πριν φτάσεις στα χρωματιστά βουνά.
Και αυτό που θεωρείται το highlight και ο λόγος για να κάνεις την εκδρομή. Δεν έκοψα και τι φλέβες μου.
Καθώς πηγαίναμε προς το εστιατόριο ο ξεναγός βγάζει μια σακούλα με φύλλα κόκας και αρχίζει να βάζει χούφτες στο στόμα του και να τα μασουλάει σαν να είναι πατατάκια. Μου δίνει κι εμένα και ήταν απλά απαίσια! Σφίχτηκα να μην κάνω γκριμάτσα αηδίας. Απορώ πως το μασουλάνε αυτό το πράγμα.
Το μεσημεριανό στο εστιατόριο ήταν μπουφές και όσο πιο πολύ πιάνω κορόιδο τον τουρίστα γίνεται. Δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα, είχα και κάτι μπισκότα μαζί μου, θα φάω κάτι στο Κούσκο καλύτερα σκέφτηκα. Στο τραπέζι καθόμουν με μια παρέα αντικοινωνικών Γάλλων ή σκέτο Γάλλων αν προτιμάτε. Όταν επιστρέψαμε στο βανάκι ο ξενάγος ρώτησα αν μας άρεσε το μεσημεριανό. Δεν ακούστηκε μιλιά, μέχρι να πεταχτεί ο Γάλλος που καθόταν ακριβώς απέναντί μου στο τραπέζι και να πει όχι, είχε λίγα πράγματα, δεν θύμιζε Περουβιανή κουζίνα και δεν ήταν νόστιμο. Αν αναρωτιέστε πόσες φορές γέμισε το πιάτο, σας απαντώ, 3.
Πριν γυρίσουμε στην πόλη είχαμε μια τελευταία στάση στο ηρωικό Checacupe. Ένα χωριό που θύμιζε το Κούσκο στο στυλ και είχε το highlight αυτής της εκδρομής για μένα. Ένα σημείο στο οποίο βρίσκονται τρεις γέφυρες μια σύγχρονη, μια που έχτισαν οι Ισπανοί και μία των Ίνκας. Φοβερή αντίθεση.
Μας λέει ο ξεναγός αν θέλετε μπορείτε να διασχίσετε τη γέφυρα. Δεν πήγα γιατί έχω μια α υψοφοβία και δεν είμαι για πολλές συγκινήσεις, πέρασα απλά από την Ισπανική. Αφού πέρασε κι ο τελευταίος από τη γέφυρα των Ίνκας εμφανίστηκε στην κυριολεξία από το πουθενά, σαν να βγήκε από τα έγκατα της γης, μια Περουβιανή που ζητούσε εισιτήριο από όσους πέρασαν τη γέφυρα! Σαν την αράχνη που περιμένει τα θύματα στον ιστό της! Η τέλεια παγίδα!
Σε αυτή την εκδρομή φάγαμε μπόλικη σκόνη και από τους δρόμους και από το ίδιο το τοπίο. Καλό θα είναι να έχετε και κάποιο πιο πρόχειρο/αθλητικό μπουφάν για τέτοιου είδους μέρη.
Συνέχισα με βόλτες στο Κούσκο το βράδυ, αλλά καλύτερα να γράψω γι'αυτά στο δεύτερο μέρος. Το επόμενο πρωί θα πήγαινα στο Ollantaytambo που θα περνούσα τις επόμενες 2 μέρες/νύχτες.
Όταν φτάσαμε στο κέντρο του Cusco έγινε φανερό πως αυτή η πόλη είναι η παλαιότερη διαρκώς κατοικούμενη πόλη στην ήπειρο. Η μοντέρνα ζωή φαίνεται να έχει προσαρμοστεί στην πόλη και όχι το αντίθετο. Το ταξί τρόμαξε να πάρει την στροφή για να μπούμε στο δρόμο που ήταν το χόστελ μου. Σίγουρα καβάλησε πεζοδρόμιο και δεν νομίζω ότι γινόταν αλλιώς.
Έμεινα στο χόστελ chelitos backpackers. Ξέχασα να αναφέρω στην αρχή ότι σε αυτό το ταξίδι έμεινα σχεδόν αποκλειστικά σε ξενοδοχεία, χόστελ ή ενοικιαζόμενο δωμάτιο ιδιωτικό και με δικό του μπάνιο. Έδωσα μέσο όρο 60 soles/βραδιά. Πραγματικά υπάρχουν πολύ φθηνές επιλογές για διαμονή. Τώρα για ποιότητα ο καθένας έχει άλλα στάνταρ και δεν έχει πολύ νόημα να γράψω κάτι. Μια χαρά τα βρήκα τα δωμάτια σε γενικές γραμμές.
Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να κλείσω μια εκδρομή για την επόμενη ημέρα. Σκέφτηκα για ποικιλία να πάω να δω τα χρωματιστά βουνά. Υπήρχαν 2 επιλογές. Η κοντινή που είναι το Vinicunca ή η μακρινή που είναι το Palccoyo κι έχει τρία χρωματιστά βουνά αντί για ένα. Επέλεξα το Palccoyo. Υπάρχει και τρίτη επιλογή όπως έμαθα αργότερα το Pallay Punchu που βρίσκεται ακόμα πιο μακριά απ'το Palccoyo. Φαίνεται πολύ εντυπωσιακό και ίσως να το επέλεγα αν το ήξερα νωρίτερα. Μου λέει να είσαι στη ρεσεψιόν 4 και τέταρτο το χάραμα. Θα το πάρεις πιο χαλαρά μετά σκέφτομαι και το κλείνω.
Η πρώτη βόλτα στην πόλη ήταν σοκ. Σπίτια και δρομάκια που έχουν βγει από άλλη εποχή.
Αν έγραφα για ωραία σπίτια και μπαλκόνια για Lima και Trujillo εδώ η φάση τερματίστηκε. Η χρωματιστή σημαία που βλέπετε είναι η σημαία της πόλης. Και ναι τα τείχη που βλέπετε χαμηλά στους τείχους να διαφέρουν είναι θεμέλια των Ινκας!
Πρώτο πέρασμα κι από την αγορά της πόλης. Εκείνη την ώρα τα μάζευαν. Εδώ μπορείς να φας με κάτω από 20 soles. Αν δεν είχα περάσει τη ναυτία θα δοκίμαζα σίγουρα.
Κι έξω απ'την κλειστή αγορά έχουν στηθεί και οι υπαίθριες.
Εδώ μια άλλη αγορά με πολλά εργόχειρα. Βρίσκεται απέναντι από την πλατεία San Francisco. Εδώ βρήκα κι αγόρασα retablos.
Σε αυτό το σημείο να πω ότι πλέον δεν υπάρχει το δεν βλέπω τουρίστες. Εδώ είναι σχεδόν το άλλο άκρο, στο κέντρο βλέπω μόνο τουρίστες. Το μέρος είναι εντελώς τουριστικοποιημένο, κράχτες παντού για φαγάδικα, για μπαρ, για εκδρομές, για μασάζ! Πάρα πολλές παμπς στο κέντρο και φαγάδικα που αρέσουν στους Ευρωπαίους και στους Αμερικάνους. Ήταν πολύ αστείο που πηγαίνοντας εκτός κέντρου αρχίζεις πάλι να βλέπεις τα φαγάδικα που έβλεπα στις άλλες πόλεις, απλό καθημερινό κόσμο και καθόλου τουρίστες. Τα παραπάνω τα αναφέρω γιατί κατανοώ ότι η τουριστίλα της πόλης που υπάρχει σε υπερθετικό βαθμό μπορεί να απωθήσει κόσμο και να πει καλά τι μας λέει/έλεγε. Προσωπικά δεν έχω τέτοιο θέμα. Κατανοώ ότι τα σπέσιαλ μέρη αυτού του πλανήτη πάσχουν από αυτό το πρόβλημα και το έχω συνηθίσει. Δεν μου στερεί κάτι απ'το να θαυμάσω ένα μέρος.
Πλησιάζοντας προς την κεντρική πλατεία plaza de Armas, το σκηνικό γινόταν όλο και καλύτερο.
Μέχρι να φτάσω στην ίδια την πλατεία και να θαυμάσω την επιτομή της όμορφης πλατείας. Πραγματικά όπου και να γυρίσεις να κοιτάξεις βλέπεις πανέμορφα κτίρια. Συμπεριλαμβανομένων των εκκλησιών που φυσικά χτίστηκαν παίρνοντας τις πέτρες από τις κατασκευές των Ίνκας.
Στην ευθεία στο βάθος είναι τα γνωστά φαστφουντάδικα που φαντάζεστε. Πρέπει να είναι τα πιο ωραία κτίρια που έχω δει να στεγάζονται αυτά τα καρκινιάρικα εστιατόρια.
Είδα κι άλλα ωραία μέρη του κέντρου την πρώτη ημέρα, αλλά θα τα αφήσω για το 2ο μέρος αφού φυσικά έκοβα βόλτες στην περιοχή κάθε μέρα. Απ'τις πόλεις που δεν βαριέσαι να περπατάς και να χαζεύεις.
Την επόμενη μέρα προς έκπληξη μου κατάφερα να ξυπνήσω και να βρεθώ στη ρεσεψιόν στις 4 και τέταρτο. Εκεί περίμενε και μια Βάσκα που θα πήγαινε σε άλλη εκδρομή. Είχε μόλις γυρίσει απ'τον Αμαζόνιο (Tambopata) και μου έλεγε πόσο της άρεσε. Σε κάποια φάση ήρθε το δικό της λεωφορείο και για μένα τίποτα. Ήταν εκεί η γυναίκα του χόστελ που μου είχε κλείσει τη διαδρομή και μου έλεγε κάθε 5 λεπτά τώρα έρχεται. Σε κάποια φάση το είπε και το εννοούσε με την ώρα να έχει πάει 5. Τελικά με πήρε ένα ταξί και με πήγε στο λεωφορείο. Υποθέτω η καθυστέρηση οφείλεται στον ταξιτζή και μάλλον εξαιτίας του περίμενε και όλο το λεωφορείο.
Με το που μπαίνω στο λεωφορείο λέω καλημέρα χαμογελαστός και ακούω κάτι μουγκανητά για απάντηση. Σε ωραίο γκρουπ έπεσα, σκέφτηκα, ορεξάτο! Έκατσα μπροστά με τον οδηγό και τον συνοδηγό να έχουν όρεξη για κουβέντα, αν και σε κάποια φάση τον πήρα κι έγειρα. Είχα προλάβει να θαυμάσω το Ίνκα κούρεμα του οδηγού - βάζω ένα μπολ στο κεφάλι και κόβω ότι περισσεύει. Η πρώτη στάση έγινε στο εστιατόριο που θα τρώγαμε πρωινό και μεσημεριανό που συμπεριλαμβάνονταν στην τιμή (την οποία δεν θυμάμαι). Λίγα πράγματα στο πρωινό. Ψωμάκια με μαρμελάδες, φρούτα, αβγά (που τα απέφευγα) και κάτι που είπαν ότι είναι καφές. Δεν με έπεισαν. Τα άτομα που έκατσαν στο τραπέζι είχαν όρεξη για μιζεροκουβέντα και δεν πίνεται ο καφές στο Περού και τα δωμάτια είναι κρύα και στον Αμαζόνιο σκάσαμε από τη ζέστη. Άρχισε να με πιάνει αναφυλαξία. Βγαίνω στο ψοφόκρυο που το προτιμώ χίλιες φορές από τη μιζεροκατάσταση και περιμένω να συνεχιστεί η εκδρομή.
Η δεύτερη στάση έγινε σε ένα σημείο που ήθελαν να τσεκάρουν πόσοι μη Περουβιανοί είμαστε. Η απάντηση για το συγκεκριμένο γκρουπ ήταν όλοι. Ο ξεναγός μας είπε ότι καλύτερα να δηλώσουμε μόνο 2-3 γιατί θέλουν τα στοιχεία και θα πάρει πολύ χρόνο να μας καταγράψουν όλους. Δεν ξέρω τι διαπραγματεύσεις έκανε πάντως βρήκε άκρη και δεν χάσαμε πολύ χρόνο. Στο μεταξύ εκμεταλλεύτηκα αυτή την καθυστέρηση για να πάω κοντά σε ένα κοπάδι με άλπακα που έβοσκε εκεί κοντά.
Η διαδρομή μέχρι να φτάσουμε στα χρωματιστά βουνά ήταν για μένα ακόμα καλύτερη κι απ'τα ίδια τα βουνά. Τεράστιες πεδιάδες με πάρα πολλά άλπακα και λάμα να βόσκουν αμέριμνα. Μακάρι να κάναμε στάση και απλά να χάζευα το τοπίο. Μιλώντας με άλλα άτομα μου είπαν ότι αν μου άρεσε τόσο αυτό το τοπίο, τότε να πάω στις πεδιάδες κοντά στην Arequipa και θα ξετρελαθώ. Έχω κρατήσει αυτή την πληροφορία.
Και σ'αυτό το τοπίο δεν κάνεις κάποιο τρεκ, είναι στρωμένο δρομάκι. Στην αρχή του έχει και τουαλέτα που πληρώνεις μάλιστα και ήταν χειρότερα από βούρκο.
Στη διαδρομή είδα και λάμα και άλπακα που λογικά τα φέρνουν μαζί τους οι Περουβιανοί που βρίσκονται εκεί και πουλάνε μπιχλιμπίδια και μερικά φαγώσιμα. Δείτε εδώ φάτσα!
Το τοπίο είναι ωραίο και πριν φτάσεις στα χρωματιστά βουνά.
Και αυτό που θεωρείται το highlight και ο λόγος για να κάνεις την εκδρομή. Δεν έκοψα και τι φλέβες μου.
Καθώς πηγαίναμε προς το εστιατόριο ο ξεναγός βγάζει μια σακούλα με φύλλα κόκας και αρχίζει να βάζει χούφτες στο στόμα του και να τα μασουλάει σαν να είναι πατατάκια. Μου δίνει κι εμένα και ήταν απλά απαίσια! Σφίχτηκα να μην κάνω γκριμάτσα αηδίας. Απορώ πως το μασουλάνε αυτό το πράγμα.
Το μεσημεριανό στο εστιατόριο ήταν μπουφές και όσο πιο πολύ πιάνω κορόιδο τον τουρίστα γίνεται. Δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα, είχα και κάτι μπισκότα μαζί μου, θα φάω κάτι στο Κούσκο καλύτερα σκέφτηκα. Στο τραπέζι καθόμουν με μια παρέα αντικοινωνικών Γάλλων ή σκέτο Γάλλων αν προτιμάτε. Όταν επιστρέψαμε στο βανάκι ο ξενάγος ρώτησα αν μας άρεσε το μεσημεριανό. Δεν ακούστηκε μιλιά, μέχρι να πεταχτεί ο Γάλλος που καθόταν ακριβώς απέναντί μου στο τραπέζι και να πει όχι, είχε λίγα πράγματα, δεν θύμιζε Περουβιανή κουζίνα και δεν ήταν νόστιμο. Αν αναρωτιέστε πόσες φορές γέμισε το πιάτο, σας απαντώ, 3.
Πριν γυρίσουμε στην πόλη είχαμε μια τελευταία στάση στο ηρωικό Checacupe. Ένα χωριό που θύμιζε το Κούσκο στο στυλ και είχε το highlight αυτής της εκδρομής για μένα. Ένα σημείο στο οποίο βρίσκονται τρεις γέφυρες μια σύγχρονη, μια που έχτισαν οι Ισπανοί και μία των Ίνκας. Φοβερή αντίθεση.
Μας λέει ο ξεναγός αν θέλετε μπορείτε να διασχίσετε τη γέφυρα. Δεν πήγα γιατί έχω μια α υψοφοβία και δεν είμαι για πολλές συγκινήσεις, πέρασα απλά από την Ισπανική. Αφού πέρασε κι ο τελευταίος από τη γέφυρα των Ίνκας εμφανίστηκε στην κυριολεξία από το πουθενά, σαν να βγήκε από τα έγκατα της γης, μια Περουβιανή που ζητούσε εισιτήριο από όσους πέρασαν τη γέφυρα! Σαν την αράχνη που περιμένει τα θύματα στον ιστό της! Η τέλεια παγίδα!
Σε αυτή την εκδρομή φάγαμε μπόλικη σκόνη και από τους δρόμους και από το ίδιο το τοπίο. Καλό θα είναι να έχετε και κάποιο πιο πρόχειρο/αθλητικό μπουφάν για τέτοιου είδους μέρη.
Συνέχισα με βόλτες στο Κούσκο το βράδυ, αλλά καλύτερα να γράψω γι'αυτά στο δεύτερο μέρος. Το επόμενο πρωί θα πήγαινα στο Ollantaytambo που θα περνούσα τις επόμενες 2 μέρες/νύχτες.
