Señor_Nada
Member
- Μηνύματα
- 1.541
- Likes
- 8.517
- Ταξίδι-Όνειρο
- Άβυσσος
Trujillo (μέρος 2ο)
Ζήτησα από τον οδηγό να με αφήσει κοντά στην κεντρική πλατεία και να πιέσω λίγο τον εαυτό μου να φάει. Είχα αρχίσει να ανησυχώ με την αφαγία μου. Έφαγα λίγο κοτόπουλο με ρύζι και έκανα μια βόλτα στο κέντρο. Στη Lima και στη Huaraz είδα ελάχιστους τουρίστες. Στο Trujillo μπορεί και να μην γέμιζαν ταξί. Πολύ παράξενο λόγω των άπειρων αρχαίων που έχει. Αν κάποιος θέλει να επισκεφθεί όλα τα αρχαία της περιοχής μάλλον θα πρέπει να μείνει καμιά βδομάδα στην πόλη.
Όπως έγραψα και στο προηγούμενο μήνυμα, μου θύμισε Lima σε μικρογραφία. Το κομμάτι με τα χρωματιστά σπίτια και τα μπαλκόνια είναι μικρό, αλλά υπέροχο.
Φυσικά έχει και πανέμορφες χρωματιστές εκκλησίες.
Κλασσικά γύρισα να ξαπλώσω και ξαναβγήκα το βράδυ μια βόλτα. Συνέχισα να μην αισθάνομαι καθόλου καλά και δεν έκατσα μέχρι αργά. Σκεφτόμουν ότι μάλλον πρέπει να πάω σε κάποιο φαρμακείο να ντοπαριστώ, αλλά το άφησα για την ώρα.
Την επόμενη μέρα ξυπνάω και είμαι περδίκι! Η ναυτία έχει εξαφανιστεί και πεινάω σαν λύκος! Χλαπάκιασα στο πρωινό του ξενοδοχείου σε αστείο βαθμό. Παρόλα αυτά αποφάσισα για το υπόλοιπο του ταξιδιού να μην ρισκάρω με τίποτα που μπορεί να μου προκαλέσει τροφική δηλητηρίαση και χάσω κι άλλο χρόνο. Δεν ξαναδοκίμασα ceviche (και το Trujillo φημίζεται γι'αυτό), δεν έφαγα σε τοπική αγορά που ήταν πάμφθηνες και δεν ξαναήπια pisco sour που έχει ασπράδι αβγού. Τα chilcano τα τάραξα βέβαια που είναι σαν pisco sour χωρίς το ασπράδι. Την επόμενη μέρα θα έφευγα από την πόλη και ήθελα να δώσω για πλύσιμο κάτι ρούχα. Το ξενοδοχείο δεν έπλενε ρούχα τις Κυριακές και γι'αυτό πήρα τους δρόμους για να βρω κανα μαγαζί. Έχει μπόλικα στο Trujillo, βρήκα το πιο κοντινό ξενοδοχείο που ζητούσε 10 soles το κιλό, το βρήκα υπερβολικό το ποσό, όμως με βόλευε η τοποθεσία του. Μου λένε θα είναι έτοιμα κατά τις 19:00 και μου έδωσαν ένα χαρτί (όχι απόδειξη). Το πλάνο μου για την ημέρα ήταν να το αφιερώσω όλο στην πόλη και να δω όσα περισσότερα πράγματα μπορώ. Ιδανικά να έκανα κι ένα walking tour, είχα δει ότι έχει με ξεκίνημα από την κεντρική πλατεία στις 11. Γύρισα στο ξενοδοχείο να μιλήσω με τους δικούς μου, γιόρταζε κι η μάνά μου, τελικά είχε περάσει 11 και πήγα στο κέντρο με την ησυχία μου.
Μια στάση στην πλατεία Recreo.
Όπου υπάρχει και μια ρέπλικα της εισόδου στην πόλη από την εποχή που ήταν οχυρωμένη πίσω από τείχη. Τα χρώματα είναι λευκό και κόκκινο για να συμβολίζουν τα χρώματα της σημαίας τους.
Ξέχασα να πω όταν έγραψα για τη Λίμα ότι το Περού δεν υπέφερε μόνο από τις καταστροφές και τις λεηλασίες των Ισπανών. Οι Χιλιανοί κατέστρεψαν επίσης κομμάτια των πόλεων στον πόλεμο του Ειρηνικού. Κατέκτησαν μάλιστα πόλεις όπως το Trujillo και τη Lima. Άκουσα από Περουβιανούς διάφορα καντήλια για τους γείτονές τους.
Walking tour δεν υπήρχε πλέον, περίμενε όμως κοντά στην κεντρική πλατεία το τουριστικό λεωφορείο που έκανε ξενάγηση στην πόλη. Μπήκα κατευθείαν χωρίς πολλά πολλά. Το εισιτήριο κόστιζε 12,5 soles, οι επιβάτες ήταν όλοι Περουβιανοί και η ξενάγηση έγινε στα Ισπανικά. Πραγματικά την ευχαριστήθηκα! Πέρασμα από όλα τα όμορφα σημεία της πόλης και ουσιαστική επεξήγηση στο τι κτίρια βλέπουμε. Μπόνους η καταπληκτική Περουβιανή ρέτρο μουσική.
Τα highlights:
Αυτό νομίζω ότι είναι το παλιότερο μπαλκόνι της πόλης.
Palacio Iturregui, εμπνευσμένο από τα Ιταλικά αναγεννησιακά κτίρια.
Απίθανο μωσαϊκό που κοσμεί ολόκληρο το τείχος της πανεπιστημιούπολης. Έχει όλη την ιστορία του Περού από την αρχαιότητα μέχρι τη σύγχρονη και κάποια κομμάτια με κοσμογονική θεματολογία.
Το πανεπιστήμιο του Trujillo είναι το πρώτο που άνοιξε στο Περού. Η κεντρική πύλη της πανεπιστημιούπολης. Συγκρίσεις με το αίσχος στου Ζωγράφου περιττές.
Στην παρακάτω φωτογραφία βλέπετε ένα αστυνομικό τμήμα όπως μπορείτε να διαβάσετε στην ταμπέλα. Αυτό κάποτε ήταν ένα νυχτερινό κέντρο. Οι ιδιοκτήτες πουλούσαν και ναρκωτικά, τους έπιασαν, το κράτος κατάσχεσε το κτίριο και το μετέτρεψε σε αστυνομικό τμήμα! Δεν θα κουραστώ να το λέω think outside the box people!
Με το που τελείωσε το τουρ, το οποίο επαναλαμβάνω ήταν εξαιρετικό και το προτείνω, επισκέφθηκα το Museo de Arqueología, Antropología e Historia de la UNT. Ένα ακόμα μικρό μουσείο που ακόμα και να μην είστε φαν φαντάζομαι θα σας αρέσει ο χώρος. Είναι ένα όμορφο κτίριο αποικιοκρατικού στυλ.
Όπως έγραψα και σε προηγούμενο ποστ οι Περουβιανοί παρουσιάζουν τα πράγματα λιγότερο πολιτικώς ορθά από όσο θα περίμενα και αυτό μου άρεσε πολύ. Αναφέρουν συνεχώς ότι ήταν Ισπανοί οι εισβολείς και όχι απλά αποικιοκράτες. Ελπίζω να μην αλλάξει ποτέ αυτό στα πλαίσια της λογικής we are the world we are the children. Κάποιοι λαοί έκαναν εγκλήματα, δεν τιμωρήθηκαν ποτέ γι'αυτά και δεν πρέπει να τα ξεχνάμε.
Μετά την επίσκεψη στο μουσείο ένιωσα μια ακαταμάχητη όρεξη να φάω ψητά στα κάρβουνα. Ψάχνοντας λοιπόν για parilladas είδα πολλά μαζεμένα μαγαζιά κοντά στην πανεπιστημιούπολη και στο βοτανικό κήπο. Μ'ένα σμπάρο δυο τρυγόνια σκέφτηκα, μετά το φαΐ θα επισκεφθώ το βοτανικό κήπο. Καθώς απομακρυνόμουν από τον κήπο, οι εικόνες άλλαζαν, έβλεπα πιο άσχημα κτίρια και δεν υπήρχαν τόσα χρώματα και μπαλκόνια. Μου είχαν πει Περουβιανοί ότι το Trujillo είναι από τις επικίνδυνες πόλεις και πραγματικά δεν ένιωσα σε καμία στιγμή κάτι τέτοιο. Δεν αντιλαμβανόμαστε όλοι την επικινδυνότητα με τον ίδιο τρόπο, για μένα πάντως αυτή δεν είναι μια πόλη που μου θα με φόβιζε να την περπατήσω τουλάχιστον την ημέρα.
Δυστυχώς πολλά μαγαζιά ήταν κλειστά κι έκατσα στο μόνο που είδα ανοιχτό και τόνιζε το parilladas, το buffalo beef premium grill. Το όνομα με φόβιζε μην είναι τίποτα κυριλέ σχάρα, εγώ αναζητούσα χωριατίλα. Είδα ότι είχε επιλογές με Αργεντίνικες μπριζόλες και είπα να δω τι ψάρια πιάνουν. Γυρνάει η σερβιτόρα με απογοητευμένο ύφος και μου λέει ότι δεν έχουν Αργεντίνικα. Έτσι όπως άρχισα να σκέφτομαι, μου λέει να σου φέρω την ποικιλία κρεατικών. Και δεν τη φέρνεις λέω χωρίς καν να δω τι περιέχει. Κι έρχονται 2 μπολάκια με σαλάτες, ένα μπολ με πατάτες τηγανίτες, 2 χοιρινές μπριζόλες, 1 κομμάτι κοτόπουλο (μπούτι και λίγο πλάτη) και 1 λουκάνικο. Γελάω και τη ρωτάω σίγουρα δεν έχει γίνει κάποιο λάθος και μου λέει όχι έτσι είναι. Τα κρέατα ήταν ψημένα με το χωριάτικο στυλ που ποθούσα. Κρέατα και σαλάτες τα φαγα όλα (πατάτες τηγανιτές τρώω σπάνια) και ήπια και 2 λεμονάδες... Οι λεμονάδες φοβερές γενικά όπου κι αν ήπια στη χώρα.
Το στομάχι έτοιμο να εκραγεί και άρχισα να μετακινούμαι στον βοτανικό κήπο. Όταν έφτασα στην είσοδο είδα ότι κλείνει στις 16:00, η ώρα ήταν 15:55. Δεν είδα τους Περουβιανούς που ήταν μέσα να ετοιμάζονται, η φύλακας δεν έλεγε τίποτα, ε μπήκα μέσα. Τίποτα το αξιοσημείωτο. Έχει κάτι ψάρια, κάτι πουλιά, χελώνες, μερικά φυτά δεν νομίζω ότι άξιζε τον χρόνο μου και 16:15 ήμουν ήδη έξω.
Επιστροφή στο ξενοδοχείο για ξάπλα. Όταν πήγε 19:00 η ώρα πάω να πάρω τα πλυμένα ρούχα μου. Ένας πανικός από κόσμο μπροστά απ'το κατάστημα, μια χαρτούρα μέχρι το ταβάνι και τα ρούχα έτοιμα να πνίξουν τους υπαλλήλους. Δίνω το χαρτάκι και μου λέει δεν είναι έτοιμα ακόμα, πέρνα αύριο. Μου γυρνάνε τα μυαλά! Τους λέω το πρωί δεν σας είπα ότι τα θέλω οπωσδήποτε για σήμερα και μου είπατε δεν υπάρχει πρόβλημα. Ακολουθεί σιωπή και στο βάθος ακούγονται γρύλοι. Εν τω μεταξύ είχα ήδη πληρώσει και η απόδειξη γράφτηκε στο χιόνι. Μένω εκεί και σε κάποια φάση βλέπω μια τσάντα που μοιάζει να έχει τα ρούχα μου. Αυτή είναι τους λέω. Τους δίνω το χαρτάκι με το νούμερο επιβεβαιώνουν ότι είναι αυτή και την τραβάω με κάτι νεύρα, κόντεψα να τη σκίσω και να μαζεύω ρούχα.
Το βράδυ βγήκα πάλι εντελώς χαλαρά, σκεφτόμουν ότι νυχτερινή ζωή θέλω να κυρίως σε Κούσκο και Λίμα δεν χρειάζεται να το κυνηγήσω εδώ. Εξάλλου την άλλη ημέρα είχα πτήση στις 11 το πρωί. Θα πήγαινα στο Κούσκο μέσω Λίμα, δεν είχε απευθείας. Στο αεροδρόμιο του Trujillo διαπίστωσα με χαρά ότι τα νερά περνάνε απ'τον έλεγχο. Μάλιστα πήγα να το πετάξω και με σταμάτησε ένας υπάλληλος και μου λέει περνάς κανονικά μην το πετάξεις. Το αεροδρόμιο είναι πολύ μικρό, οι ανακοινώσεις ήταν μόνο στα Ισπανικά και χωρίς μεγάφωνο. Όταν έφτασα στο αεροδρόμιο της Λίμα δεν ξέρω αν έκανα κάτι λάθος, αλλά δεν είδα να έχει κάπου ανταπόκριση για την εσωτερική πτήση. Η διαδρομή που ακολούθησα με έβγαλε εκτός αεροδρομίου! Για να μπεις στο αεροδρόμιο περνάς από έλεγχο εισιτηρίου πριν μπεις στον ευρύτερο χώρο. Χωρίς εισιτήριο δεν μπαίνεις στο αεροδρόμιο. Ευτυχώς είχα χρόνο μέχρι την επόμενη πτήση διαφορετικά θα είχα αγχωθεί τρελά.
Φτάνοντας στο Κούσκο είχαμε επιστροφή στα μεγάλα υψόμετρα. Βγαίνοντας απ'το αεροδρόμιο μια ουρά από ταξιτζήδες να προτείνουν κάτι τραγελαφικές ταρίφες. Ανοίγω uber και βλέπω προτάσεις στην μισή τιμή. Κλείνω ένα και στην κυριολεξία ήρθε ταξιτζής από δίπλα με τις αστείες αρχικές τιμές... Οι πρώτες εικόνες από το Κούσκο δεν με ενθουσίασαν καθόλου, μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο και να δω μία από τις ωραιότερες πόλεις που έχω δει.
Ζήτησα από τον οδηγό να με αφήσει κοντά στην κεντρική πλατεία και να πιέσω λίγο τον εαυτό μου να φάει. Είχα αρχίσει να ανησυχώ με την αφαγία μου. Έφαγα λίγο κοτόπουλο με ρύζι και έκανα μια βόλτα στο κέντρο. Στη Lima και στη Huaraz είδα ελάχιστους τουρίστες. Στο Trujillo μπορεί και να μην γέμιζαν ταξί. Πολύ παράξενο λόγω των άπειρων αρχαίων που έχει. Αν κάποιος θέλει να επισκεφθεί όλα τα αρχαία της περιοχής μάλλον θα πρέπει να μείνει καμιά βδομάδα στην πόλη.
Όπως έγραψα και στο προηγούμενο μήνυμα, μου θύμισε Lima σε μικρογραφία. Το κομμάτι με τα χρωματιστά σπίτια και τα μπαλκόνια είναι μικρό, αλλά υπέροχο.
Φυσικά έχει και πανέμορφες χρωματιστές εκκλησίες.
Κλασσικά γύρισα να ξαπλώσω και ξαναβγήκα το βράδυ μια βόλτα. Συνέχισα να μην αισθάνομαι καθόλου καλά και δεν έκατσα μέχρι αργά. Σκεφτόμουν ότι μάλλον πρέπει να πάω σε κάποιο φαρμακείο να ντοπαριστώ, αλλά το άφησα για την ώρα.
Την επόμενη μέρα ξυπνάω και είμαι περδίκι! Η ναυτία έχει εξαφανιστεί και πεινάω σαν λύκος! Χλαπάκιασα στο πρωινό του ξενοδοχείου σε αστείο βαθμό. Παρόλα αυτά αποφάσισα για το υπόλοιπο του ταξιδιού να μην ρισκάρω με τίποτα που μπορεί να μου προκαλέσει τροφική δηλητηρίαση και χάσω κι άλλο χρόνο. Δεν ξαναδοκίμασα ceviche (και το Trujillo φημίζεται γι'αυτό), δεν έφαγα σε τοπική αγορά που ήταν πάμφθηνες και δεν ξαναήπια pisco sour που έχει ασπράδι αβγού. Τα chilcano τα τάραξα βέβαια που είναι σαν pisco sour χωρίς το ασπράδι. Την επόμενη μέρα θα έφευγα από την πόλη και ήθελα να δώσω για πλύσιμο κάτι ρούχα. Το ξενοδοχείο δεν έπλενε ρούχα τις Κυριακές και γι'αυτό πήρα τους δρόμους για να βρω κανα μαγαζί. Έχει μπόλικα στο Trujillo, βρήκα το πιο κοντινό ξενοδοχείο που ζητούσε 10 soles το κιλό, το βρήκα υπερβολικό το ποσό, όμως με βόλευε η τοποθεσία του. Μου λένε θα είναι έτοιμα κατά τις 19:00 και μου έδωσαν ένα χαρτί (όχι απόδειξη). Το πλάνο μου για την ημέρα ήταν να το αφιερώσω όλο στην πόλη και να δω όσα περισσότερα πράγματα μπορώ. Ιδανικά να έκανα κι ένα walking tour, είχα δει ότι έχει με ξεκίνημα από την κεντρική πλατεία στις 11. Γύρισα στο ξενοδοχείο να μιλήσω με τους δικούς μου, γιόρταζε κι η μάνά μου, τελικά είχε περάσει 11 και πήγα στο κέντρο με την ησυχία μου.
Μια στάση στην πλατεία Recreo.
Όπου υπάρχει και μια ρέπλικα της εισόδου στην πόλη από την εποχή που ήταν οχυρωμένη πίσω από τείχη. Τα χρώματα είναι λευκό και κόκκινο για να συμβολίζουν τα χρώματα της σημαίας τους.
Ξέχασα να πω όταν έγραψα για τη Λίμα ότι το Περού δεν υπέφερε μόνο από τις καταστροφές και τις λεηλασίες των Ισπανών. Οι Χιλιανοί κατέστρεψαν επίσης κομμάτια των πόλεων στον πόλεμο του Ειρηνικού. Κατέκτησαν μάλιστα πόλεις όπως το Trujillo και τη Lima. Άκουσα από Περουβιανούς διάφορα καντήλια για τους γείτονές τους.
Walking tour δεν υπήρχε πλέον, περίμενε όμως κοντά στην κεντρική πλατεία το τουριστικό λεωφορείο που έκανε ξενάγηση στην πόλη. Μπήκα κατευθείαν χωρίς πολλά πολλά. Το εισιτήριο κόστιζε 12,5 soles, οι επιβάτες ήταν όλοι Περουβιανοί και η ξενάγηση έγινε στα Ισπανικά. Πραγματικά την ευχαριστήθηκα! Πέρασμα από όλα τα όμορφα σημεία της πόλης και ουσιαστική επεξήγηση στο τι κτίρια βλέπουμε. Μπόνους η καταπληκτική Περουβιανή ρέτρο μουσική.
Τα highlights:
Αυτό νομίζω ότι είναι το παλιότερο μπαλκόνι της πόλης.
Palacio Iturregui, εμπνευσμένο από τα Ιταλικά αναγεννησιακά κτίρια.
Απίθανο μωσαϊκό που κοσμεί ολόκληρο το τείχος της πανεπιστημιούπολης. Έχει όλη την ιστορία του Περού από την αρχαιότητα μέχρι τη σύγχρονη και κάποια κομμάτια με κοσμογονική θεματολογία.
Το πανεπιστήμιο του Trujillo είναι το πρώτο που άνοιξε στο Περού. Η κεντρική πύλη της πανεπιστημιούπολης. Συγκρίσεις με το αίσχος στου Ζωγράφου περιττές.
Στην παρακάτω φωτογραφία βλέπετε ένα αστυνομικό τμήμα όπως μπορείτε να διαβάσετε στην ταμπέλα. Αυτό κάποτε ήταν ένα νυχτερινό κέντρο. Οι ιδιοκτήτες πουλούσαν και ναρκωτικά, τους έπιασαν, το κράτος κατάσχεσε το κτίριο και το μετέτρεψε σε αστυνομικό τμήμα! Δεν θα κουραστώ να το λέω think outside the box people!
Με το που τελείωσε το τουρ, το οποίο επαναλαμβάνω ήταν εξαιρετικό και το προτείνω, επισκέφθηκα το Museo de Arqueología, Antropología e Historia de la UNT. Ένα ακόμα μικρό μουσείο που ακόμα και να μην είστε φαν φαντάζομαι θα σας αρέσει ο χώρος. Είναι ένα όμορφο κτίριο αποικιοκρατικού στυλ.
Όπως έγραψα και σε προηγούμενο ποστ οι Περουβιανοί παρουσιάζουν τα πράγματα λιγότερο πολιτικώς ορθά από όσο θα περίμενα και αυτό μου άρεσε πολύ. Αναφέρουν συνεχώς ότι ήταν Ισπανοί οι εισβολείς και όχι απλά αποικιοκράτες. Ελπίζω να μην αλλάξει ποτέ αυτό στα πλαίσια της λογικής we are the world we are the children. Κάποιοι λαοί έκαναν εγκλήματα, δεν τιμωρήθηκαν ποτέ γι'αυτά και δεν πρέπει να τα ξεχνάμε.
Μετά την επίσκεψη στο μουσείο ένιωσα μια ακαταμάχητη όρεξη να φάω ψητά στα κάρβουνα. Ψάχνοντας λοιπόν για parilladas είδα πολλά μαζεμένα μαγαζιά κοντά στην πανεπιστημιούπολη και στο βοτανικό κήπο. Μ'ένα σμπάρο δυο τρυγόνια σκέφτηκα, μετά το φαΐ θα επισκεφθώ το βοτανικό κήπο. Καθώς απομακρυνόμουν από τον κήπο, οι εικόνες άλλαζαν, έβλεπα πιο άσχημα κτίρια και δεν υπήρχαν τόσα χρώματα και μπαλκόνια. Μου είχαν πει Περουβιανοί ότι το Trujillo είναι από τις επικίνδυνες πόλεις και πραγματικά δεν ένιωσα σε καμία στιγμή κάτι τέτοιο. Δεν αντιλαμβανόμαστε όλοι την επικινδυνότητα με τον ίδιο τρόπο, για μένα πάντως αυτή δεν είναι μια πόλη που μου θα με φόβιζε να την περπατήσω τουλάχιστον την ημέρα.
Δυστυχώς πολλά μαγαζιά ήταν κλειστά κι έκατσα στο μόνο που είδα ανοιχτό και τόνιζε το parilladas, το buffalo beef premium grill. Το όνομα με φόβιζε μην είναι τίποτα κυριλέ σχάρα, εγώ αναζητούσα χωριατίλα. Είδα ότι είχε επιλογές με Αργεντίνικες μπριζόλες και είπα να δω τι ψάρια πιάνουν. Γυρνάει η σερβιτόρα με απογοητευμένο ύφος και μου λέει ότι δεν έχουν Αργεντίνικα. Έτσι όπως άρχισα να σκέφτομαι, μου λέει να σου φέρω την ποικιλία κρεατικών. Και δεν τη φέρνεις λέω χωρίς καν να δω τι περιέχει. Κι έρχονται 2 μπολάκια με σαλάτες, ένα μπολ με πατάτες τηγανίτες, 2 χοιρινές μπριζόλες, 1 κομμάτι κοτόπουλο (μπούτι και λίγο πλάτη) και 1 λουκάνικο. Γελάω και τη ρωτάω σίγουρα δεν έχει γίνει κάποιο λάθος και μου λέει όχι έτσι είναι. Τα κρέατα ήταν ψημένα με το χωριάτικο στυλ που ποθούσα. Κρέατα και σαλάτες τα φαγα όλα (πατάτες τηγανιτές τρώω σπάνια) και ήπια και 2 λεμονάδες... Οι λεμονάδες φοβερές γενικά όπου κι αν ήπια στη χώρα.
Το στομάχι έτοιμο να εκραγεί και άρχισα να μετακινούμαι στον βοτανικό κήπο. Όταν έφτασα στην είσοδο είδα ότι κλείνει στις 16:00, η ώρα ήταν 15:55. Δεν είδα τους Περουβιανούς που ήταν μέσα να ετοιμάζονται, η φύλακας δεν έλεγε τίποτα, ε μπήκα μέσα. Τίποτα το αξιοσημείωτο. Έχει κάτι ψάρια, κάτι πουλιά, χελώνες, μερικά φυτά δεν νομίζω ότι άξιζε τον χρόνο μου και 16:15 ήμουν ήδη έξω.
Επιστροφή στο ξενοδοχείο για ξάπλα. Όταν πήγε 19:00 η ώρα πάω να πάρω τα πλυμένα ρούχα μου. Ένας πανικός από κόσμο μπροστά απ'το κατάστημα, μια χαρτούρα μέχρι το ταβάνι και τα ρούχα έτοιμα να πνίξουν τους υπαλλήλους. Δίνω το χαρτάκι και μου λέει δεν είναι έτοιμα ακόμα, πέρνα αύριο. Μου γυρνάνε τα μυαλά! Τους λέω το πρωί δεν σας είπα ότι τα θέλω οπωσδήποτε για σήμερα και μου είπατε δεν υπάρχει πρόβλημα. Ακολουθεί σιωπή και στο βάθος ακούγονται γρύλοι. Εν τω μεταξύ είχα ήδη πληρώσει και η απόδειξη γράφτηκε στο χιόνι. Μένω εκεί και σε κάποια φάση βλέπω μια τσάντα που μοιάζει να έχει τα ρούχα μου. Αυτή είναι τους λέω. Τους δίνω το χαρτάκι με το νούμερο επιβεβαιώνουν ότι είναι αυτή και την τραβάω με κάτι νεύρα, κόντεψα να τη σκίσω και να μαζεύω ρούχα.
Το βράδυ βγήκα πάλι εντελώς χαλαρά, σκεφτόμουν ότι νυχτερινή ζωή θέλω να κυρίως σε Κούσκο και Λίμα δεν χρειάζεται να το κυνηγήσω εδώ. Εξάλλου την άλλη ημέρα είχα πτήση στις 11 το πρωί. Θα πήγαινα στο Κούσκο μέσω Λίμα, δεν είχε απευθείας. Στο αεροδρόμιο του Trujillo διαπίστωσα με χαρά ότι τα νερά περνάνε απ'τον έλεγχο. Μάλιστα πήγα να το πετάξω και με σταμάτησε ένας υπάλληλος και μου λέει περνάς κανονικά μην το πετάξεις. Το αεροδρόμιο είναι πολύ μικρό, οι ανακοινώσεις ήταν μόνο στα Ισπανικά και χωρίς μεγάφωνο. Όταν έφτασα στο αεροδρόμιο της Λίμα δεν ξέρω αν έκανα κάτι λάθος, αλλά δεν είδα να έχει κάπου ανταπόκριση για την εσωτερική πτήση. Η διαδρομή που ακολούθησα με έβγαλε εκτός αεροδρομίου! Για να μπεις στο αεροδρόμιο περνάς από έλεγχο εισιτηρίου πριν μπεις στον ευρύτερο χώρο. Χωρίς εισιτήριο δεν μπαίνεις στο αεροδρόμιο. Ευτυχώς είχα χρόνο μέχρι την επόμενη πτήση διαφορετικά θα είχα αγχωθεί τρελά.
Φτάνοντας στο Κούσκο είχαμε επιστροφή στα μεγάλα υψόμετρα. Βγαίνοντας απ'το αεροδρόμιο μια ουρά από ταξιτζήδες να προτείνουν κάτι τραγελαφικές ταρίφες. Ανοίγω uber και βλέπω προτάσεις στην μισή τιμή. Κλείνω ένα και στην κυριολεξία ήρθε ταξιτζής από δίπλα με τις αστείες αρχικές τιμές... Οι πρώτες εικόνες από το Κούσκο δεν με ενθουσίασαν καθόλου, μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο και να δω μία από τις ωραιότερες πόλεις που έχω δει.
