psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.334
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προετοιμασία και σχεδιασμός εκδρομής
- Έλα και φύγαμε για Ισπανία
- Καλημέρα στη Βροχερή πόλη
- Ιστορικού κέντρου συνέχεια
- Μήπως είναι καλύτερα τη νύχτα;
- Η Δευτέρα στη Σεβίλλη
- …στην Κόρδοβα ταξίδι
- Cordoba μέρος δεύτερο
- Οι τελευταίες στιγμές στην Ανδαλουσία
- Hola Barcelona
- Στα ωραία της πόλης ως τη νύχτα
- Οι τελευταίες βόλτες στην Καταλανική πρωτεύουσα
- Συμπεράσματα & απολογισμός ταξιδιού
Hola Barcelona
Ξύπνησα αξημέρωτα σε μια πόλη που έτσι κι αλλιώς δε ξημέρωνε πριν τις οκτώ και κατευθύνθηκα προς τον κεντρικό σταθμό των λεωφορείων για να επιβιβαστώ σ’ αυτό του αεροδρομίου.
Η διαδρομή ήταν εκνευριστική, μιας και από τα πολλά φανάρια ολοκληρώθηκε 50 λεπτά μετά, αφήνοντας μας σ’ ένα άδειο αεροδρόμιο. Πέρασα τάχιστα τις διαδικασίες, έφαγα κι ένα πρωινάκι και πριν τις δέκα ήμουν κιόλας στον αέρα:
Η βαρετή πτήση είχε διάρκεια μιάμιση ώρα, με τις εικόνες της άνυδρης κατά κύριο λόγο ισπανικής γης να εναλλάσσονται. 11 και κάτι προσγειωνόμασταν ήδη στο El Prat της Βαρκελώνης:
Ζορίστηκα λίγο μέχρι να βρω το Aerobus και να μπω στη σειρά αναμονής, όμως στην περίπτωση μου το λεωφορείο αυτό αποτελούσε τον ιδανικό τρόπο μετάβασης στο κέντρο, κάνοντας στο σύνολο τέσσερις στάσεις με τις τελευταίες να είναι η Plaça d'Espanya και η «δική μου» Plaça de Catalunya. Πήρα την αποσκευή και κατηφόρισα τον κατάμεστο πεζόδρομο προκειμένου να προσανατολιστώ:
Το δωμάτιο ήθελε 2+ ώρες για να γίνει διαθέσιμο, κάτι που ίσως ήταν για καλό, βγάζοντας με σχεδόν αμέσως στο δρόμο αποφεύγοντας ενδεχόμενο σάπισμα. Ευκαιρίας δοθείσης λοιπόν θα ξεκινούσα αμέσως την περιήγηση, αρχικά ανεβαίνοντας προς την «Plaça de Catalunya»
Δεν ήταν μια πλατεία που χρειαζόταν να ξοδευτεί χρόνος, με την πορεία μου να συνεχίζεται άμεσα ανεβαίνοντας την Pg. de Gràcia :
Η πρώτη κιόλας στάση δεν άργησε να γίνει λίγο πιο κάτω, αντικρύζοντας το «Casa Batlló» , έργο του σπουδαίου Καταλανού αρχιτέκτονα Antoni Gaudí, ένα από τα πολλά δικά του σ’ αυτήν εδώ την πόλη:
Προφανώς και ο χρόνος μου δεν επέτρεπε ενδότερες επισκέψεις στ’ αξιοθέατα παρά μόνο ένα πέρασμα, για τον λόγο αυτό συνέχισα την πορεία μου προς τα πάνω. Η πόλη ήταν όμορφη, η αρχιτεκτονική της χαρακτηριστική και ιδιαίτερη, ωστόσο ακόμα δε μου ‘χε κάνει ούτε κατά διάνοια το κλικ, όπως αντίστοιχα η Σεβίλλη από την οποία ερχόμουν, θυμίζοντας μου απλά μια όμορφη μεν, μεγαλούπολη δε:
Επόμενη μου στάση στην ίδια ευθεία, μαζί με αρκετό ακόμη κόσμο όπως είναι λογικό απέναντι από το «Casa Milà», έργο κι αυτό του σπουδαίου Gaudi:
Το Casa Milà κατασκευάστηκε μεταξύ 1906 και 1912 και αποτελεί έως τις μέρες μας ένα σπουδαίο έργο δομικής καινοτομίας για ιδιωτική κατοικία όπως ήταν αρχικά. Το 1984 η Unesco το χαρακτήρισε επισήμως μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς, το οποίο σήμερα μετά από κάποιες ανακατασκευές είναι επισκέψιμο. Ορίστε και μερικές φωτογραφίες με έμφαση στη λεπτομέρεια της κυματοειδούς μορφής του:
Έχοντας καλύψει τα δύο πρώτα σημεία του χάρτη μου, κινήθηκα ανατολικά προς την Av. Diagonal για τη συνέχεια, βλέποντας επί τη ευκαιρία και το «Casa de les Punxes» που ήταν στο δρόμο μου, σχεδιασμένο και κατασκευασμένο στις αρχές του προηγούμενου αιώνα από τον αρχιτέκτονα «Josep Puig i Cadafalch» αυτή τη φορά:
Ένας πολύ ωραίος και μυρωδάτος φούρνος μου έδωσε την ευκαιρία να τσιμπήσω ένα σάντουιτς με Jamon, μιας και είχε κιόλας μεσημεριάσει, ώσπου ξαφνικά βρέθηκα απέναντι σ’ αυτό εδώ το υπερθέαμα:
Αμέσως κατηφόρισα το χωμάτινο δρομάκι με τους μικροπωλητές προκειμένου να φτάσω κι εγώ μπροστά από τον σπουδαίο και πασίγνωστο στον κόσμο όλο δημιούργημα της «Sagrada Família», έργο στο οποίο ο Gaudi είχε βάλει κι εδώ το χεράκι του.
Βέβαια αυτοί οι άχρηστοι δε το ‘χουν ολοκληρώσει ακόμα από το 1882 που ξεκίνησε, συναγωνιζόμενοι δίχως αμφιβολία το Μετρό της Θεσσαλονίκης που παίζει (ΧΑ - ΧΑ, ΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ) να τελειώσει νωρίτερα.
Ο Gaudi που αφιέρωσε τη ζωή του ως το τέλος της το 1926 βρίσκεται θαμμένος στην κρύπτη του μεγαλεπήβολου αυτού ναού.
Η περιοχή που περιστοίχιζε το ναό ήταν αρκετά όμορφη, με πολλά καταστήματα κυρίως σουβενίρ, δυστυχώς όμως μια πολύ ωραία παμπ που βρίσκεται απέναντι ήταν κλειστή για ανακαίνιση:
Έβγαλα τις τελευταίες φωτογραφίες μου κι αναχώρησα νότια για τη συνέχεια του προγράμματος μου, όντας πολύ χαρούμενος που είχα ξεμπερδέψει νωρίς από τα λεγόμενα βαριά αυτά χαρτιά του:
Επόμενο πέρασμα αυτό από την «Plaça de Tetuan» και το μνημείο «Monument al Doctor Robert», γνωστού Καταλανού εθνικιστή και πρώην δημάρχου της πόλης, απ’ ότι βρίσκω στις πηγές:
Κατηφόριζα ήδη την St. Joan με σκοπό να συνεχίσω απτόητος, ώσπου απέναντι…
Ρε τι μου θυμίζει το όνομα, έσπαγα το κεφάλι μου και δε μπορούσα να βρω. Δε βαριέσαι, ας περάσω το κατώφλι της «James Joyce» να πιώ ένα Pint και το βρίσκω αργότερα!
Καταπληκτικό μαγαζί που εκτός των άλλων είχε κόσμο (ντόπιους) που το επισκέπτονταν για φαγητό.
Τη χρειαζόμουν τελικά αυτή τη στάση…
(Για την ιστορία, Pub με το ίδιο όνομα είχα πετύχει σε Μαδρίτη & Πράγα και το θυμόμουν τελικά από τις αντίστοιχες ιστορίες μου, διαπιστώνοντας εν τέλει πως ουκ ολίγες Ιρλανδικές Pub αυτού του κόσμου φέρουν το όνομα του διάσημου Ιρλανδού συγγραφέα & ποιητή).
Ξύπνησα αξημέρωτα σε μια πόλη που έτσι κι αλλιώς δε ξημέρωνε πριν τις οκτώ και κατευθύνθηκα προς τον κεντρικό σταθμό των λεωφορείων για να επιβιβαστώ σ’ αυτό του αεροδρομίου.
Η διαδρομή ήταν εκνευριστική, μιας και από τα πολλά φανάρια ολοκληρώθηκε 50 λεπτά μετά, αφήνοντας μας σ’ ένα άδειο αεροδρόμιο. Πέρασα τάχιστα τις διαδικασίες, έφαγα κι ένα πρωινάκι και πριν τις δέκα ήμουν κιόλας στον αέρα:
Η βαρετή πτήση είχε διάρκεια μιάμιση ώρα, με τις εικόνες της άνυδρης κατά κύριο λόγο ισπανικής γης να εναλλάσσονται. 11 και κάτι προσγειωνόμασταν ήδη στο El Prat της Βαρκελώνης:
Ζορίστηκα λίγο μέχρι να βρω το Aerobus και να μπω στη σειρά αναμονής, όμως στην περίπτωση μου το λεωφορείο αυτό αποτελούσε τον ιδανικό τρόπο μετάβασης στο κέντρο, κάνοντας στο σύνολο τέσσερις στάσεις με τις τελευταίες να είναι η Plaça d'Espanya και η «δική μου» Plaça de Catalunya. Πήρα την αποσκευή και κατηφόρισα τον κατάμεστο πεζόδρομο προκειμένου να προσανατολιστώ:
Το δωμάτιο ήθελε 2+ ώρες για να γίνει διαθέσιμο, κάτι που ίσως ήταν για καλό, βγάζοντας με σχεδόν αμέσως στο δρόμο αποφεύγοντας ενδεχόμενο σάπισμα. Ευκαιρίας δοθείσης λοιπόν θα ξεκινούσα αμέσως την περιήγηση, αρχικά ανεβαίνοντας προς την «Plaça de Catalunya»
Δεν ήταν μια πλατεία που χρειαζόταν να ξοδευτεί χρόνος, με την πορεία μου να συνεχίζεται άμεσα ανεβαίνοντας την Pg. de Gràcia :
Η πρώτη κιόλας στάση δεν άργησε να γίνει λίγο πιο κάτω, αντικρύζοντας το «Casa Batlló» , έργο του σπουδαίου Καταλανού αρχιτέκτονα Antoni Gaudí, ένα από τα πολλά δικά του σ’ αυτήν εδώ την πόλη:
Προφανώς και ο χρόνος μου δεν επέτρεπε ενδότερες επισκέψεις στ’ αξιοθέατα παρά μόνο ένα πέρασμα, για τον λόγο αυτό συνέχισα την πορεία μου προς τα πάνω. Η πόλη ήταν όμορφη, η αρχιτεκτονική της χαρακτηριστική και ιδιαίτερη, ωστόσο ακόμα δε μου ‘χε κάνει ούτε κατά διάνοια το κλικ, όπως αντίστοιχα η Σεβίλλη από την οποία ερχόμουν, θυμίζοντας μου απλά μια όμορφη μεν, μεγαλούπολη δε:
Επόμενη μου στάση στην ίδια ευθεία, μαζί με αρκετό ακόμη κόσμο όπως είναι λογικό απέναντι από το «Casa Milà», έργο κι αυτό του σπουδαίου Gaudi:
Το Casa Milà κατασκευάστηκε μεταξύ 1906 και 1912 και αποτελεί έως τις μέρες μας ένα σπουδαίο έργο δομικής καινοτομίας για ιδιωτική κατοικία όπως ήταν αρχικά. Το 1984 η Unesco το χαρακτήρισε επισήμως μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς, το οποίο σήμερα μετά από κάποιες ανακατασκευές είναι επισκέψιμο. Ορίστε και μερικές φωτογραφίες με έμφαση στη λεπτομέρεια της κυματοειδούς μορφής του:
Έχοντας καλύψει τα δύο πρώτα σημεία του χάρτη μου, κινήθηκα ανατολικά προς την Av. Diagonal για τη συνέχεια, βλέποντας επί τη ευκαιρία και το «Casa de les Punxes» που ήταν στο δρόμο μου, σχεδιασμένο και κατασκευασμένο στις αρχές του προηγούμενου αιώνα από τον αρχιτέκτονα «Josep Puig i Cadafalch» αυτή τη φορά:
Ένας πολύ ωραίος και μυρωδάτος φούρνος μου έδωσε την ευκαιρία να τσιμπήσω ένα σάντουιτς με Jamon, μιας και είχε κιόλας μεσημεριάσει, ώσπου ξαφνικά βρέθηκα απέναντι σ’ αυτό εδώ το υπερθέαμα:
Αμέσως κατηφόρισα το χωμάτινο δρομάκι με τους μικροπωλητές προκειμένου να φτάσω κι εγώ μπροστά από τον σπουδαίο και πασίγνωστο στον κόσμο όλο δημιούργημα της «Sagrada Família», έργο στο οποίο ο Gaudi είχε βάλει κι εδώ το χεράκι του.
Βέβαια αυτοί οι άχρηστοι δε το ‘χουν ολοκληρώσει ακόμα από το 1882 που ξεκίνησε, συναγωνιζόμενοι δίχως αμφιβολία το Μετρό της Θεσσαλονίκης που παίζει (ΧΑ - ΧΑ, ΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ) να τελειώσει νωρίτερα.
Ο Gaudi που αφιέρωσε τη ζωή του ως το τέλος της το 1926 βρίσκεται θαμμένος στην κρύπτη του μεγαλεπήβολου αυτού ναού.
Η περιοχή που περιστοίχιζε το ναό ήταν αρκετά όμορφη, με πολλά καταστήματα κυρίως σουβενίρ, δυστυχώς όμως μια πολύ ωραία παμπ που βρίσκεται απέναντι ήταν κλειστή για ανακαίνιση:
Έβγαλα τις τελευταίες φωτογραφίες μου κι αναχώρησα νότια για τη συνέχεια του προγράμματος μου, όντας πολύ χαρούμενος που είχα ξεμπερδέψει νωρίς από τα λεγόμενα βαριά αυτά χαρτιά του:
Επόμενο πέρασμα αυτό από την «Plaça de Tetuan» και το μνημείο «Monument al Doctor Robert», γνωστού Καταλανού εθνικιστή και πρώην δημάρχου της πόλης, απ’ ότι βρίσκω στις πηγές:
Κατηφόριζα ήδη την St. Joan με σκοπό να συνεχίσω απτόητος, ώσπου απέναντι…
Ρε τι μου θυμίζει το όνομα, έσπαγα το κεφάλι μου και δε μπορούσα να βρω. Δε βαριέσαι, ας περάσω το κατώφλι της «James Joyce» να πιώ ένα Pint και το βρίσκω αργότερα!
Καταπληκτικό μαγαζί που εκτός των άλλων είχε κόσμο (ντόπιους) που το επισκέπτονταν για φαγητό.
Τη χρειαζόμουν τελικά αυτή τη στάση…
(Για την ιστορία, Pub με το ίδιο όνομα είχα πετύχει σε Μαδρίτη & Πράγα και το θυμόμουν τελικά από τις αντίστοιχες ιστορίες μου, διαπιστώνοντας εν τέλει πως ουκ ολίγες Ιρλανδικές Pub αυτού του κόσμου φέρουν το όνομα του διάσημου Ιρλανδού συγγραφέα & ποιητή).
