Ισπανία Ισπανία βήμα δεύτερο: Sevilla, Cordoba y Barcelona.

[psilos3]

Οι τελευταίες στιγμές στην Ανδαλουσία



Κατέβηκα από το τρένο σκασμένος από τη ζέστη και την πολυκοσμία του κι αφού προσανατολίστηκα ξεκίνησα να περπατάω, ψάχνοντας ένα πολύ συγκεκριμένο μπαρ.

Όλα κι όλα αγαπητοί μου. Πολλά μπορεί να αγνοήσει κανείς σ’ αυτή τη ζωή, όπως για παράδειγμα μια εντολή του αφεντικού, μια παρότρυνση των φίλων, τη συμβουλή των γονέων, ποτέ όμως τη σύσταση του @gelf για ένα μπαρ στη Σεβίλλη. Αδύνατον!

Λίγη ώρα μετά βρισκόμουν απέναντι από το «Bocao Bar» μπαίνοντας αποφασιστικά μέσα.
Το μόνο διαθέσιμο σκαμπό ήταν δικαιωματικά δικό μου, ξεκινώντας τις Estella μου με μεγάλη όρεξη, μέχρι που η bar woman ανακάλυψε ότι είμαι πατριώτης.

Είπαμε αρκετά για τη ζωή στη Σεβίλλη, ήπια την κερασμένη μου κι αναχώρησα γι’ άλλες πολιτείες από τα έρημα γνώριμα πλέον στενάκια της πόλης:

H νυκτερινή περιήγηση με οδήγησε σε διάφορα μνημεία όπως οι εκκλησίες «Santa Catalina» και «Parroquia de San Pedro Apóstol»

Να που βρισκόμουν και πάλι στο σημείο «Setas de Sevilla» όπως είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου το πρωί. Τσάκισα με ευκολία μια Pizza peperone που βρέθηκε ξαφνικά μπροστά μου και ξεκίνησα να το εξερευνώ:

Το Metropol Parasol όπως είναι η επίσημη ονομασία του είναι μια κατασκευή από ξύλο και τσιμέντο διαστάσεων 150Χ70 μέτρων και ύψους 26, έργο που αποτελεί πλέον σύμβολο και αυτό της πόλης που ολοκληρώθηκε το 2011:

Η βάση του φιλοξενεί μια παραδοσιακή αγορά, εστιατόρια κι ένα αρχαιολογικό μουσείο, με τα μπαλκόνια του να είναι ουσιαστικά πλατφόρμες θέασης προς την παλιά πόλη:

Κάθισα για διάλειμμα σ’ ένα από τα παγκάκια του αφού ολοκλήρωσα τη φωτογράφιση, η ώρα όμως ήταν περασμένη κι έπρεπε να συνεχίσω το δρόμο μου:

Περπάτησα ως την «Plaza del Duque de la Victoria» μέχρι που είδα μια ιδιαίτερη εικόνα καταμεσής του δρόμου, αρκετών ανθρώπων να κουβαλούν κάτι σαν ξύλινη πλατφόρμα. Όποιος γνωρίζει περί τίνος πρόκειται παρακαλώ να βοηθήσει:

Παρόλο που ήταν Δευτέρα βράδυ ο κόσμος διασκέδαζε στον -επιτέλους- καλό καιρό της ημέρας, ή μάλλον της νύχτας:

Κόβοντας δρόμο προκειμένου να φτάσω στο ξενοδοχείο περνούσα για τελευταία φορά από τις όμορφες φωτισμένες γειτονιές της Σεβίλλης.

Έπρεπε να κοιμηθώ, είχα διανύσει 52 ποδαράτα χιλιόμετρα τις τελευταίες 2 μέρες κι ακολουθούσε ταξίδι…

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 8
• 9
• 10
• 11
• 12
• 14
• 14

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 10 of 14

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[varioAthens]

Αααα τελεια... προορισμος που με ενδιαφερει!

 

[evaT]

Ατσαααα, βγήκε ο ποιητής από μέσα σου

 

[psilos3]

Αααα τελεια... προορισμος που με ενδιαφερει!

Υπέροχα μέρη. ΥΠΕΡΟΧΑ!

Ατσαααα, βγήκε ο ποιητής από μέσα σου

Έχω και μια μικρή συνέχεια με ποίημα.

 

[psilos3]

Προετοιμασία και σχεδιασμός εκδρομής


Ας μη γελιόμαστε, την πτήση αυτή την είχα σταμπάρει από την αρχή, πολλώ δε μάλλον από την ώρα που έμαθα ότι θα μείνει και το χειμώνα, περιμένοντας πάντα την κατάλληλη στιγμή, μιας και οι τιμές εκτός αυτής παραμένουν απλησίαστες για το μέσο Έλληνα. Ήταν Μάιος του 2023 όταν έσκασε επιτέλους αυτή η πολυπόθητη προσφορά της Aegean, με το εισιτήριο να κυμαίνεται 110€ μετ’ επιστροφής, κι εμένα να το σκέφτομαι το πολύ 20 δευτερόλεπτα πριν το επιλέξω.

Είχα τη βάση της εκδρομής αρκετά νωρίς μπορούσα να κάνω παιχνίδι, αυτό που ξέρω καλύτερα και χαίρομαι να πραγματοποιώ, μιλώντας πάντα για οργάνωση εκδρομής. Παιχνίδι με το χρόνο και συγκεκριμένα τη Vueling που διεξάγει τις ενδο-ισπανικές πτήσεις και είναι σταθερή αξία. Μόλις το εισιτήριο για Σεβίλλη έπεσε στα 55€ (μετ’ επιστροφής σε βολικές πάντα ώρες), κλείστηκε με μεγάλη ικανοποίηση, το μήνα Οκτώβριο του 2023 επίσης.

Σε παρόμοια κατάσταση ήταν και το τρένο που χρησιμοποίησα, με την επιφύλαξη πως δεν ήμουν σίγουρος αν πράττω σωστά, κάτι που θα έβλεπα ως τελευταία στιγμή. Για καλό και κακό εκδόθηκε ένα εισιτηριάκι τον Νοέμβρη, από τον κεντρικό σταθμό τις Σεβίλλης ως την Κόρδοβα με επιστροφή σε κόστος 22€ μετ’ επιστροφής. Να ναι καλά η Renfe



Τι έμενε; Μα φυσικά η διαμονή και η μελέτη περί αυτού. Ευτυχώς υπήρχε πολύς χρόνος προκειμένου να καταλήξω στο καλύτερο δυνατό, σε μια εποχή χαμηλού σχετικά τουρισμού όπως ο Φεβρουάριος, πλην όμως σε μια Ευρώπη που ο πληθωρισμός καλπάζει…

Όσο κι αν ήθελα δε μου έβγαινε διανυκτέρευση στην Κόρδοβα, επιλέγοντας απλά τη Σεβίλλη και το πολύ καλό βάσει τοποθεσίας Hostal Jentoft σε τιμή 135€ με πρωινό για τρία βράδια, μέσω της πλατφόρμας της booking.

Στη Βαρκελώνη τα πράγματα ήταν σαφώς δυσκολότερα, έχοντας ως γνώμονα τη μία βραδιά διαμονής που όπως είναι λογικό έπρεπε να γίνει κάπου πολύ κεντρικά. Εξαιρετική επιλογή λοιπόν το ξενοδοχείο Hotel Catalunya, δίπλα στον πεζόδρομο Ramblas και την Plaza Catalunya σε τιμή 52 ευρώ για μονόκλινο από την πλατφόρμα hotels.com. Δε ξέρω αν είναι για πολύ, πάντως για 1-2 ημέρες στην πόλη άξιζε και με το παραπάνω, αν δείτε τι τιμές έπαιζαν στα τριγύρω.

Νόμιζα πως είχα προετοιμαστεί καλά για το ταξίδι, μέχρι που λίγες μέρες πριν αυτό εκκινήσει έκανα τη ζωή μου πιο εύκολη κλείνοντας αρχικά ένα lounge μέσω της Vueling στην τιμή των 32€ για να περάσουν εύκολα οι σχεδόν τέσσερις ώρες αναμονής μεταξύ των πτήσεων, αλλά κι ένα εισιτηριάκι για να το έχω εκ των προτέρων με το Aerobus τη Βαρκελώνης από την επίσημη ιστοσελίδα, κόστους 11,65€ μετ’ επιστροφής.



Απαραίτητη προϋπόθεση βεβαίως και το ωραιότερο ίσως κομμάτι του ταξιδιού. Διάβασμα, έρευνα & συμπλήρωση των σημείων που ήθελα να δω στον ηλεκτρονικό χάρτη:





Ήμουν έτοιμος για μια ακόμη ταξιδιωτική περιπέτεια
Έτοιμος για Ισπανία!

 

[tripdreamer1975]

Πολλά likes για την περιεκτική και αναλυτική εισαγωγή και αναμένουμε με ανυπομονησία λατρεμένη "Σεβίλια" και Ανδαλουσία!

 

[alma]

Σε καλωσορίζω στο κλαμπ των Ισπανόφιλων!

Έχει πολύ ψωμι η χωρα!!!!!!!

 

[psilos3]

Πολλά likes για την περιεκτική και αναλυτική εισαγωγή και αναμένουμε με ανυπομονησία λατρεμένη "Σεβίλια" και Ανδαλουσία!

Σ' ευχαριστώ, έρχεται η Sevilla άμεσα, η καταπληκτική αυτή πόλη!

Σε καλωσορίζω στο κλαμπ των Ισπανόφιλων!

Έχει πολύ ψωμι η χωρα!!!!!!!

Άστο, μάλλον είναι λάθος που έκανα την αρχή και συνέχισα, ποιος βρίσκει εισιτήρια τώρα!

 

[Viajero93]

Είναι φανερό ότι η Ισπανία έχει αναδείξει ακόμα πιο πολύ τον ποιητή που κρύβεις μέσα σου!
Και πώς να μη γίνει έτσι, απίστευτη χώρα πραγματικά! Περιμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια, η Ανδαλουσία είναι στα άμεσα πλάνα μου και την έχω καημό.

 

[psilos3]

έχει αναδείξει ακόμα πιο πολύ τον ποιητή που κρύβεις μέσα σου!

Αυτό μη το λέμε παραέξω, γελάει ο κόσμος...

Περιμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια, η Ανδαλουσία είναι στα άμεσα πλάνα μου και την έχω καημό.

Ελπίζω να δώσω μια καλή πρώτη γεύση και να σε βάλω στη πρίζα!

 

[gkalla]

Όλο teaser είσαι κι από τηγανήτα τίποτα! Ο λαός σου ανυπομονεί!
¡Vamos,vamos!

 

[psilos3]

Έλα και φύγαμε για Ισπανία



Σάββατο μεσημέρι δέκα του Φλεβάρη, με σκοτεινιασμένο καιρό στο αεροδρόμιο Μακεδονία, πρόδρομος της βροχής που θ’ ακολουθούσε αλλά ουδόλως μ’ απασχολούσε. Είχα αφήσει τ’ αμάξι σ’ ένα από τα πάρκινγκ και με συνοπτικές διαδικασίες βρέθηκα λίγη ώρα μετά στη σκάλα του αεροπλάνου για την καθιερωμένη φωτογραφία της αναχώρησης:

Η πτήση έφυγε νωρίτερα, διήρκησε λιγότερο του αναμενομένου και ήταν εξαιρετική, μ’ εμένα να βρίσκομαι σε μια άνετη επιτέλους θέση (μέχρι και Τόκιο πήγαινα υπό αυτές τις συνθήκες της Upfront), εκμεταλλευόμενος τα κουπόνια της αναβάθμισης που αν δε τα αξιοποιούσα θα ‘χαν λήξει. Παρέα μου το καλό λευκό κρασί της Aegean και το προαναφερθέν βιβλίο του Καζαντζάκη, έτσι δίχως να το σκεφτώ πέρασαν νεράκι οι 2:30 ώρες ως την προσγείωση στο αεροδρόμιο El Prat της Βαρκελώνης:

Μεγάλη αεροδρομιάρα πολύ καλύτερη του σιχάματος της Μαδρίτης με την ώρα να περνάει ευχάριστα, πόσο μάλλον δε όταν υπάρχει πρόσβαση στο Lounge και μπορείς να δοκιμάσεις όλο το αμπέλι από τα ξακουστά Ισπανικά κρασιά. Για πότε ήρθε η ώρα της επιβίβασης ως τη Sevilla ούτε καν το κατάλαβα:

Επίσης δε κατάλαβα υπό αυτές τις συνθήκες τη μιάμιση περίπου ώρα πτήσης ως τον προορισμό μας. Βγήκα με φούρια από το αεροσκάφος με τις εικόνες των τοπικών ομάδων, πρώτα της Betis και μετά της Sevilla να με καλωσορίζουν στο αεροδρόμιο κάνοντας μου εντύπωση. Για την ιστορία, φέτος λόγω του παικταρά γουστάρουμε την Betis, με το αμιγώς πασοκικό χρώμα:

Η στάση του λεωφορείου που οδηγεί στο κέντρο της πόλης βρίσκεται ακριβώς έξω απ’ τις αφίξεις, με το αντίτιμο των 4€ να πληρώνεται σε αυτόματα μηχανήματα που θα δει κανείς πίσω από τη στάση. Η διαδρομή είναι κοντινή, τα φανάρια όμως τη δυσκολεύουν, τερματίζοντας περίπου 40 λεπτά μετά στο σταθμό Estacion Plz. Armas της πόλης, μόλις λίγα μέτρα μακριά από το ξενοδοχείο μου.



Περιττό να πω ότι οι διαδικασίες του τσεκ ιν και του γνωστού αγαπημένου σουταρίσματος του βαλιτσακίου ολοκληρώθηκαν μέσα σε δευτερόλεπτα, με αποτέλεσμα να βρίσκομαι στο δρόμο απαλλαγμένος από φορτία λίγο μετά τις 11:30 του σαββατόβραδου. Πήρα το «παραλιακό» μονοπάτι και βρέθηκα μονομιάς κάτω από την περίφημη γέφυρα «Puente de Isabel II» ,άριστα φωτισμένη την ώρα εκείνη:

Η χαρά μου ήταν απεριόριστη, με αποτέλεσμα να κατευθυνθώ άμεσα από τις σκάλες στον επάνω δρόμο, βρίσκοντας το κιόσκι που είχα σταμπάρει από τη διαδρομή κιόλας του λεωφορείου. Με περισσή αυτοπεποίθηση πήγα με φόρα στον υπάλληλο, έτοιμος να ξεσκονίσω τα άρτια Ισπανικά μου:

• Una Cerveza
• No
• Τι no ρε κόπανε, είσαι σοβαρός; Νο στον ψηλό δεν έχει σε τέτοια ζητήματα…

Κατσούφης και απογοητευμένος κατέβηκα και πάλι τις σκάλες προκειμένου να συνεχίσω τη νυχτερινή φωτογράφιση. Δε βαριέσαι γίνονται αυτά, χαλάλι την εικόνα που έβλεπα:

Βέβαια όσο κι αν ήθελα να πάρω στα σοβαρά το όνομα και τις εικόνες του ποταμού Γουαδαλκιβίρ, κάτι τέτοιο δεν ήταν εφικτό, ενθυμούμενος πάντα το τετράστιχο του σπουδαίου, του τεράστιου Χαρυ Κλυν βάζοντας τα γέλια όπως είναι λογικό:

Η δίψα όμως ήταν ένα συναίσθημα που δεν έλεγε να ησυχάσει τούτες τις ώρες, οδηγώντας με κεντρικότερα προς τα ενδότερα της Σεβίλλης, που είχε ήδη αρχίζει να μου γουστάρει πολύ. Οι σημειώσεις μου δε λάθεψαν, οδηγώντας με μετά από μικρή περιήγηση στον πολύ όμορφο εξωτερικά χώρο της «The Merchant pub», την οποία λες και Ιρλανδική:

Για κάποιο αδιευκρίνηστο λόγο έκανα εντύπωση στον μπάρμαν, ο οποίος με τσέκαρε από την πόρτα κιόλας κάνοντας μου σήμα τύπου «έλα-έλα» με το χέρι. Τι διάολο, κι εδώ με ξέρουν, πως γίνεται και τραβάω τέτοιους τύπους;

Ήταν νομοτελειακό πως θα άνοιγαν τα βαρέλια των τοπικών Ισπανικών, καλμάροντας έτσι προς ώρας τη δίψα μου, κάνοντας το βράδυ πολύ καλύτερο μέχρι να κλείσει εν τέλει η Pub γύρω στη μιάμιση, κι εμένα να επιστρέψω στο ξενοδοχείο με μια τεράστια κούραση.

Είχα δύσκολη μέρα την επομένη αλλά δε το ‘ξερα…