psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.334
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προετοιμασία και σχεδιασμός εκδρομής
- Έλα και φύγαμε για Ισπανία
- Καλημέρα στη Βροχερή πόλη
- Ιστορικού κέντρου συνέχεια
- Μήπως είναι καλύτερα τη νύχτα;
- Η Δευτέρα στη Σεβίλλη
- …στην Κόρδοβα ταξίδι
- Cordoba μέρος δεύτερο
- Οι τελευταίες στιγμές στην Ανδαλουσία
- Hola Barcelona
- Στα ωραία της πόλης ως τη νύχτα
- Οι τελευταίες βόλτες στην Καταλανική πρωτεύουσα
- Συμπεράσματα & απολογισμός ταξιδιού
Στα ωραία της πόλης ως τη νύχτα
Αλήθεια είναι πως μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα ενθουσιαστεί με τη Βαρκελώνη. Παρατήρησα την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, τους φαρδείς δρόμους, τα διάσημα αξιοθέατα, ωστόσο η αίσθηση που μου έδινε ήταν αυτή της αφιλόξενης μεγαλούπολης, σαν την Αθήνα ένα πράμα, γεγονός που έχει σίγουρα την εξήγηση του μιας και προερχόμουν από μια μικρότερη πόλη στο ταξίδι αυτό, τη Σεβίλλη.
Με αυτές τις περίεργες αν μη τι άλλο σκέψεις κατέβαινα αποφασισμένος τη St. Joan πως τα καλύτερα ήταν μπροστά μου, περνώντας μονομιάς το φανάρι της αψίδας «Arc de Triomf» που ορθωνόταν απέναντι μου:
Η μνημειακή αψίδα του αρχιτέκτονα Josep Vilaseca χτίστηκε το 1888 αποτελώντας την κύρια πύλη πρόσβασης για την Παγκόσμια Έκθεση της Βαρκελώνης και σήμερα σηματοδοτεί την εκκίνηση ενός ακόμα πολύ ωραίου πεζοδρόμου, του «Passeig de Lluís Companys» όπου και βρισκόμουν:
Η καλοκαιρία και το τουριστικό του ζητήματος είχαν βγάλει πολύ κόσμο στο δρόμο. Δεν άργησα να φτάσω στο μνημείο «Rius and Taulet» προκειμένου να συνεχίσω την πορεία μου στη νοητή ευθεία που περνάει μέσα από το πάρκο «Ciutadella» αμέσως μετά:
Το πάρκο του 19ου αιώνα ήταν για καιρό η μοναδική εστία πρασίνου της πόλης, κι εκτός των άλλων φιλοξενεί και το κοινοβούλιο της Καταλονίας. Φυσικό κι επόμενο ήταν να φτάσω μέχρι και το διάσημο σιντριβάνι σχεδιασμένο από τον Josep Fontserè, κάνοντας μια σύντομη στάση για να σχεδιάσω τις επόμενες κινήσεις μου:
Ωραίο το πάρκο, ωραία ίσως η παραλία που ήταν μία από τις σκέψεις μου, εγώ ωστόσο ήθελα κάτι άλλο έτσι δεν άργησα να πάρω την απόφαση μου και να κατευθυνθώ δυτικά, με στόχο τι άλλο, την παλιά πόλη (Ciutat Vella) απ’ την οποία απείχα λίγα μόνο μέτρα. Έφτασα πολύ γρήγορα, διακρίνοντας όμως ένα συνωστισμό αρχικά που μετά κατάλαβα ότι ήταν για το ζαχαροπλαστείο. Αστεία πράγματα:
Τώρα μάλιστα! Τώρα ναι!
Τώρα άρχισα επιτέλους να νιώθω λίγο από το συναίσθημα αυτής της πόλης:
Καταπληκτικά πεζοδρομημένα ως επί το πλείστον στενάκια που με οδηγούσαν να χαθώ μέσα τους, άλλοτε χωρίς ιδιαίτερο λόγο, άλλοτε πάλι για να δω γνωστότερα σημεία όπως η «Passeig Del Born» που πέρασα για μερικές στιγμές:
Η περιήγηση με οδήγησε σε κάποια φάση και στη βασιλική «Santa Maria del Mar», ναό του 14ου αιώνα, χαρακτηριστικής γοτθικής αρχιτεκτονικής:
Καθώς επίσης και σε άλλα διάσημα κτήρια όπως αυτό του ιδιαίτερου «Porxos d'en Xifré» αλλά και του παλατιού «de la Generalitat de Catalunya», βαδίζοντας πλέον στη Γοτθική συνοικία μερικές στιγμές αργότερα:
Μόνο τυχαία δεν είχα φτάσει ως εκεί, μιας κι απ’ ότι διαπίστωσα το επόμενο αξιοθέατο του χάρτη μου βρισκόταν δεξιά στο στενάκι del Bisbe
Η πανέμορφη μαρμάρινη «Pont del Bisbe» είναι στην ουσία μια νεογοτθική αερογέφυρα που συνδέει το Palau de la Generalitat με το La Casa dels Canonges κι αποτελεί πόλο έλξης επισκεπτών στον συγκεκριμένο δρόμο:
Εντυπωσιασμένος επιτέλους προχωρούσα με σκοπό να φτάσω στο ξενοδοχείο, δίχως να ‘χω στα υπόψιν κάτι άλλο. Να που όμως που η πορεία μου επιφύλασσε ακόμη περισσότερα. Αρχικά είδα το μνημείο «als Herois del 1809», ώσπου στην επόμενη στροφή…
Ο σπουδαίος καθεδρικός ναός της Βαρκελώνης «de la Santa Creu i Santa Eulàlia» είναι ακόμη ένα εντυπωσιακό έργο του οποίου η κατασκευή κράτησε κοντά δύο αιώνες, μεταξύ δέκατου τρίτου και δέκατου πέμπτου συγκεκριμένα, αποτελώντας σήμερα την έδρα του αρχιεπισκόπου της πόλης:
Με την κίνηση των πεζών να αυξάνεται προχώρησα κι εγώ από τους πεζόδρομους του κέντρου μέχρι το ξενοδοχείο, προκειμένου να κάνω επιτέλους check in και ν’ αφήσω το σακίδιο που δεν είχα αποχωριστεί όλη μέρα:
Αφού τελείωσα με τα διαδικαστικά ξαναβγήκα για μερικά πρώτα ψώνια, φτάνοντας ως την «Via Laietana» με τα όμορφα κτήρια της:
Όταν ξαναβγήκα πλέον για βόλτα μετά την απαραίτητη ξεκούραση ήταν λίγο πριν τις εννιά το βράδυ, με την κίνηση στη Rabla να είναι κάπως -όχι πολύ- μειωμένη, κι ακόμη περισσότερο στα γύρω στενά:
Ποιος ψάχνει τώρα περισσότερο μωρέ, αφού το βρήκες πάλι, σκέφτηκα όταν έπεσα πάνω στην Ιρλανδική «Shamrock». Καλά είναι, με μπυρίτσες από δεξαμενή & Man City στην οθόνη, θα περάσουν ευχάριστα οι ώρες:
Χορτασμένος κι αποκαμωμένος πήρα το δρόμο της επιστροφής γύρω στη μία:
Η τελευταία μέρα της εκδρομής είχε φτάσει…
Αλήθεια είναι πως μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα ενθουσιαστεί με τη Βαρκελώνη. Παρατήρησα την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, τους φαρδείς δρόμους, τα διάσημα αξιοθέατα, ωστόσο η αίσθηση που μου έδινε ήταν αυτή της αφιλόξενης μεγαλούπολης, σαν την Αθήνα ένα πράμα, γεγονός που έχει σίγουρα την εξήγηση του μιας και προερχόμουν από μια μικρότερη πόλη στο ταξίδι αυτό, τη Σεβίλλη.
Με αυτές τις περίεργες αν μη τι άλλο σκέψεις κατέβαινα αποφασισμένος τη St. Joan πως τα καλύτερα ήταν μπροστά μου, περνώντας μονομιάς το φανάρι της αψίδας «Arc de Triomf» που ορθωνόταν απέναντι μου:
Η μνημειακή αψίδα του αρχιτέκτονα Josep Vilaseca χτίστηκε το 1888 αποτελώντας την κύρια πύλη πρόσβασης για την Παγκόσμια Έκθεση της Βαρκελώνης και σήμερα σηματοδοτεί την εκκίνηση ενός ακόμα πολύ ωραίου πεζοδρόμου, του «Passeig de Lluís Companys» όπου και βρισκόμουν:
Η καλοκαιρία και το τουριστικό του ζητήματος είχαν βγάλει πολύ κόσμο στο δρόμο. Δεν άργησα να φτάσω στο μνημείο «Rius and Taulet» προκειμένου να συνεχίσω την πορεία μου στη νοητή ευθεία που περνάει μέσα από το πάρκο «Ciutadella» αμέσως μετά:
Το πάρκο του 19ου αιώνα ήταν για καιρό η μοναδική εστία πρασίνου της πόλης, κι εκτός των άλλων φιλοξενεί και το κοινοβούλιο της Καταλονίας. Φυσικό κι επόμενο ήταν να φτάσω μέχρι και το διάσημο σιντριβάνι σχεδιασμένο από τον Josep Fontserè, κάνοντας μια σύντομη στάση για να σχεδιάσω τις επόμενες κινήσεις μου:
Ωραίο το πάρκο, ωραία ίσως η παραλία που ήταν μία από τις σκέψεις μου, εγώ ωστόσο ήθελα κάτι άλλο έτσι δεν άργησα να πάρω την απόφαση μου και να κατευθυνθώ δυτικά, με στόχο τι άλλο, την παλιά πόλη (Ciutat Vella) απ’ την οποία απείχα λίγα μόνο μέτρα. Έφτασα πολύ γρήγορα, διακρίνοντας όμως ένα συνωστισμό αρχικά που μετά κατάλαβα ότι ήταν για το ζαχαροπλαστείο. Αστεία πράγματα:
Τώρα μάλιστα! Τώρα ναι!
Τώρα άρχισα επιτέλους να νιώθω λίγο από το συναίσθημα αυτής της πόλης:
Καταπληκτικά πεζοδρομημένα ως επί το πλείστον στενάκια που με οδηγούσαν να χαθώ μέσα τους, άλλοτε χωρίς ιδιαίτερο λόγο, άλλοτε πάλι για να δω γνωστότερα σημεία όπως η «Passeig Del Born» που πέρασα για μερικές στιγμές:
Η περιήγηση με οδήγησε σε κάποια φάση και στη βασιλική «Santa Maria del Mar», ναό του 14ου αιώνα, χαρακτηριστικής γοτθικής αρχιτεκτονικής:
Καθώς επίσης και σε άλλα διάσημα κτήρια όπως αυτό του ιδιαίτερου «Porxos d'en Xifré» αλλά και του παλατιού «de la Generalitat de Catalunya», βαδίζοντας πλέον στη Γοτθική συνοικία μερικές στιγμές αργότερα:
Μόνο τυχαία δεν είχα φτάσει ως εκεί, μιας κι απ’ ότι διαπίστωσα το επόμενο αξιοθέατο του χάρτη μου βρισκόταν δεξιά στο στενάκι del Bisbe
Η πανέμορφη μαρμάρινη «Pont del Bisbe» είναι στην ουσία μια νεογοτθική αερογέφυρα που συνδέει το Palau de la Generalitat με το La Casa dels Canonges κι αποτελεί πόλο έλξης επισκεπτών στον συγκεκριμένο δρόμο:
Εντυπωσιασμένος επιτέλους προχωρούσα με σκοπό να φτάσω στο ξενοδοχείο, δίχως να ‘χω στα υπόψιν κάτι άλλο. Να που όμως που η πορεία μου επιφύλασσε ακόμη περισσότερα. Αρχικά είδα το μνημείο «als Herois del 1809», ώσπου στην επόμενη στροφή…
Ο σπουδαίος καθεδρικός ναός της Βαρκελώνης «de la Santa Creu i Santa Eulàlia» είναι ακόμη ένα εντυπωσιακό έργο του οποίου η κατασκευή κράτησε κοντά δύο αιώνες, μεταξύ δέκατου τρίτου και δέκατου πέμπτου συγκεκριμένα, αποτελώντας σήμερα την έδρα του αρχιεπισκόπου της πόλης:
Με την κίνηση των πεζών να αυξάνεται προχώρησα κι εγώ από τους πεζόδρομους του κέντρου μέχρι το ξενοδοχείο, προκειμένου να κάνω επιτέλους check in και ν’ αφήσω το σακίδιο που δεν είχα αποχωριστεί όλη μέρα:
Αφού τελείωσα με τα διαδικαστικά ξαναβγήκα για μερικά πρώτα ψώνια, φτάνοντας ως την «Via Laietana» με τα όμορφα κτήρια της:
Όταν ξαναβγήκα πλέον για βόλτα μετά την απαραίτητη ξεκούραση ήταν λίγο πριν τις εννιά το βράδυ, με την κίνηση στη Rabla να είναι κάπως -όχι πολύ- μειωμένη, κι ακόμη περισσότερο στα γύρω στενά:
Ποιος ψάχνει τώρα περισσότερο μωρέ, αφού το βρήκες πάλι, σκέφτηκα όταν έπεσα πάνω στην Ιρλανδική «Shamrock». Καλά είναι, με μπυρίτσες από δεξαμενή & Man City στην οθόνη, θα περάσουν ευχάριστα οι ώρες:
Χορτασμένος κι αποκαμωμένος πήρα το δρόμο της επιστροφής γύρω στη μία:
Η τελευταία μέρα της εκδρομής είχε φτάσει…
