Αζερμπαϊτζάν Αρμενία Γεωργία Καύκασος: Στην άκρη της Ευρώπης

[travelbreak]

Γεωργία: Από τον υπέροχο Καύκασο στη θάλασσα
Είναι πρωί και βρισκόμαστε στο χωριό Ushguli.
Και σήμερα έχουμε λίγο χωματόδρομο αλλά πιστεύουμε ότι θα είναι καλύτερος. Θα πάμε προς το χωριό Mestia, από το οποίο μάθαμε ότι έρχονται εδώ όλα τα αυτοκίνητα και εμείς δεν το ξέραμε. Από την διαδρομή που κάναμε εμείς έρχονται μόνο αυτοί που έχουν μεγάλα τζιπ και δεν έχουν πρόβλημα με το δρόμο. Δεν μπορώ ακόμα να εξηγήσω πως ο πλοηγός με έφερε από εκείνο το δρόμο. Τον είχα χαράξει από την Ελλάδα. Και το Google.maps έδειχνε τον ίδιο δρόμο. Οι κανονικοί τουρίστες έρχονται εδώ στο Ushguli από τη Mestia και φεύγουν, από την ίδια πλευρά δηλαδή την Δυτική. Αλλά μη φανταστεί κανείς ότι έρχεται εδώ κανονικό αυτοκίνητο. Μόνο οχήματα δρόμου. Εμείς ήμασταν με το πιο κοντό από όλα.

Βέβαια οι πρώτες πρωινές εικόνες που βλέπω εδώ είναι υπέροχες. Ελπίζω να μην έχουμε άλλα προβλήματα με τους δρόμους. Θα βλέπουμε χωματόδρομο και θα κάνουμε μεταβολή μετά από το χθεσινό που πάθαμε. Το Ushguli είναι ένα χωριό τελείως ορεινό και αυθεντικό. Αν δεν είχε κάθε τόσο τα σήματα για τα ενοικιαζόμενα δωμάτια θα νόμιζες ότι βρίσκεσαι σε ένα χωριό της χώρας (ή της Μάνης) πριν εκατό χρόνια. Και λέω Μάνη γιατί έχει και εδώ τους περίφημους πύργους. Στενούς και τετράγωνους με μήκος πλευράς 5-6 μέτρα και μια μπορντούρα στο επάνω μέρος. Το ύψος τους είναι γύρω στα δέκα μέτρα. Οι περισσότεροι φαίνονται, και είναι, εγκαταλειμμένοι. Στην πρωινή βόλτα που κάναμε στο χωριό είδαμε υπέροχες εικόνες με πιο σημαδιακή εκείνη που μια νέα κοπέλα άρμεγε τις αγελάδες της μέσα στη μέση του δρόμου. Εννοείται όλοι οι δρόμοι είναι μέσα στη λάσπη και είναι μόνο από χώμα και πέτρα.

Ένα άλλο που με απασχολούσε σχετικά ήταν ότι και στην επικοινωνία από Ελλάδα, αλλά και στο γραφείο τους την πρώτη μέρα της παράδοσης του οχήματος, μου έλεγαν ότι στο αυτοκίνητο έχουν κρυμμένο GPS για να μας παρακολουθούν και να μην τρέχουμε γρήγορα ούτε να πηγαίνουμε σε μερικούς δύσκολους χωματόδρομους. Εγώ σκεφτόμουν ότι αν είναι τόσο προχωρημένοι, θα μας τα ψάλουν στην παράδοση. Φυσικά κάτι σχετικό δεν ισχύει αφού θα μπορούσαν να μου στείλουν κατ’ ευθείαν και email, πράγμα που δεν έκαναν. Εν τω μεταξύ το αυτοκίνητο εξωτερικά, αν και πολύ βρώμικο, δε φαινόταν να έχει κάτι και δεν πίστευα ότι θα το έψαχναν και από κάτω. Τέλος πάντων, θα βλέπαμε τι θα κάναμε. Το πολύ-πολύ να μας κρατούσαν τις προκαταβολές, αφού κάρτες δεν είχαν πάρει. Και το κλείσιμο του οχήματος από Ελλάδα το έκανα με έμβασμα. Η προκαταβολή για μέσα στη Γεωργία ήταν 150 ευρώ και για την Αρμενία ήταν άλλα 280 ευρώ. Ό,τι και να συνέβαινε αυτά μόνο θα μας έπαιρναν. Τα υπόλοιπα θα τα έπαιρναν από την ασφάλεια. Έτσι μου είχαν πει άλλωστε.

Τώρα η ώρα είναι 7:00 το απόγευμα και βρισκόμαστε μακριά από το Ushguli και τη Mestia.

Το πρωί περάσαμε από την όμορφη Mestia (50 χιλιόμετρα χωματόδρομος από το Ushguli) και προχωρήσαμε άλλα 60 χιλιόμετρα.
Η διαδρομή από το Ushguli στη Mestia είναι 50 καταπληκτικά χιλιόμετρα. Ορίστε μερικές φωτογραφίες.

Τώρα βρισκόμαστε σε ένα χωριό. Δεν θυμάμαι πώς το λένε (τελικά το λέγανε Khaishi) και έχουν κλείσει τους δρόμους γιατί έχουν διαδηλώσεις. Βρισκόμαστε εδώ τέσσερις ώρες, όπως και δεκάδες άλλοι τουρίστες με τα αυτοκίνητά τους, περιμένοντας μήπως και μας αφήσουν οι διαδηλωτές να περάσουμε. Οι πιο πολλοί από αυτούς είναι άνθρωποι από 20 μέχρι 40 ετών και κρατάνε ο καθένας της και από ένα καδρόνι και φαίνονται απειλητικοί. Αν και δεν έχουν προκαλέσει κάποιο πρόβλημα ως τώρα. Ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή θα ανοίξουν το δρόμο για να περάσουμε. Έχουμε βρει εδώ που περιμένουμε ένα ζευγάρι από το Ισραήλ που είναι στην ηλικία μας και έχουμε κάνει και διάφορες κουβέντες για ταξίδια με αυτούς. Η υπόλοιπη σημερινή βέβαια περιήγηση στη χώρα έχει χαθεί αφού δεν θα μπορέσουμε να δούμε τα μέρη που είχαμε προγραμματίσει.

Το πρωί από το Ushguli φύγαμε στις 8:00 για να πάμε στην Mestia όπου από ένα κακό, αλλά με φανταστικά τοπία, δρόμο κάναμε τα 45-50 χιλιόμετρα σε δυόμιση ώρες. Όμως αυτός ο δρόμος δεν συγκρίνεται με τον χθεσινό. Η Mestia είναι μία κωμόπολη αρκετά πιο προχωρημένη από το Ushguli, το οποίο βέβαια είναι ένα μικρό χωριό. Δεν μείναμε πολύ χρόνο εκεί, απλά κάναμε μία βόλτα και τραβήξαμε μερικές φωτογραφίες. Έχει περισσότερο ενδιαφέρον από το Ushguli και εκεί βρίσκονται πολύ περισσότεροι πύργοι, πολλοί από τους οποίους είναι αναπαλαιωμένοι και σε καλή κατάσταση. Ήταν πολύ όμορφο να τους βλέπεις μαζεμένους σε κάθε γειτονιά ή στη σειρά να αναβαίνουν την πλαγιά του βουνού. Εδώ όντως άξιζε μια μέρα να μείνουμε αλλά με τα θέματα που είχαμε δεν μείναμε πάνω από μια ώρα.

Mestia:

Στη Mestia έχει ασφαλτοστρωμένους δρόμους και πολλά μαγαζιά και μαγαλούτσικα ξενοδοχεία. Εκεί επίσης μπορείς να βρεις εύκολα αυτοκίνητο για να σε πάει και να σε φέρει στο Ushguli, χωρίς να χρειαστεί να κουραστείς οδηγώντας και κινδυνεύοντας να χαλάσεις το αυτοκίνητό σου.

Όλες οι διαδρομές σε αυτή την περιοχή είναι καταπληκτικές και για το άμεσο περιβάλλον που είναι κυρίως φαράγγια αλλά και για πολύ όμορφες βουνοκορφές που βλέπουμε στο βάθος συνέχεια να εναλλάσσονται. Σε πολλά από αυτά τα βουνά βλέπουμε μικρούς παγετώνες, πράγμα που δεν περιμέναμε.

Μετά την Mestia μπήκαμε σε ένα φαράγγι και ακόμα δεν έχουμε βγει έχοντας διανύσει 70 χιλιόμετρα. Βέβαια συνέχεια περνάμε ποτάμια, μικρά και μεγαλύτερα που δημιουργούνται από τα νερά τα οποία έρχονται από τα βουνά. Αυτός είναι και ο λόγος που γίνονται οι διαδηλώσεις σε τούτο το χωριό. Δηλαδή θέλει η κυβέρνηση να φτιάξει ένα φράγμα ώστε να παράγουν υδροηλεκτρική ενέργεια. Φυσικά οι ντόπιοι διαμαρτύρονται και δεν το θέλουν. Τώρα καθόμαστε δίπλα σε ένα τέτοιο ποτάμι και αν δεν ήταν το πρόβλημα της αναχώρησης θα απολαμβάναμε μία πολύ όμορφη εικόνα. Όταν μπαίναμε εδώ στο χωριό, είδαμε μια μεγάλη σειρά παρκαρισμένων αυτοκινήτων και νομίζαμε ότι είναι επισκέπτες, ίσως σε κάποια γιορτή. Το μυαλό μας δεν πήγε κάπου αλλού γιατί στο δρόμο είχαμε ήδη δει μερικά χιλιόμετρα πριν μια συγκέντρωση κόσμου. Μάλιστα ψάχναμε για κάποια εκκλησία, αφού νομίζαμε πως ήταν γιορτή. Όμως ούτε εκκλησία είχαμε δει, ούτε χωριό και μας έκανε εντύπωση. Τώρα σκεφτόμαστε πως θα ήταν μια συγκέντρωση κάποιου χωριού για να κατέβουν στο κεντρικό μπλόκο. Εκεί δηλαδή που ήμασταν εμείς.

Η διαδρομή ως το Khaishi είχε υπέροχα τοπία:

Μπαίνοντας λοιπόν εμείς στο χωριό, προχωρούσαμε χαλαροί και ανεμπόδιστοι για να περάσουμε και να πάμε γρήγορα στο Μπατούμι και στις παραλίες του Ευξείνου Πόντου. Κάπου όμως σταμάτησαν τα προπορευόμενα λίγα οχήματα και σταματήσαμε κι εμείς. Δίπλα μου βρέθηκε ένας από τους λίγους ανθρώπους του χωριού που γνώριζε αγγλικά, και μας πληροφόρησε τα μαντάτα.

Καλημέρα από κάπου στην δυτική Γεωργία. Παρασκευή, 27/7 2018.

Χθες στο Khaishi με τις διαδηλώσεις, πάνω που είχαμε απογοητευτεί, έγινε το θαύμα Είχαμε πάρει και την πεθερά μου τηλέφωνο ώστε να ξεματιάσει την κατάσταση και πράγματι μετά από δύο ώρες όλα είχαν αλλάξει!

Είχε βραδιάσει πλέον και ο κόσμος το είχε πάρει απόφαση ότι θα έμενε εκεί. Μερικά μικρά ξενοδοχεία που είχε το χωριό πλέον δεν είχαν θέσεις και στρίμωχναν τον κόσμο σε ράντσα στα δωμάτια. Έτσι με πληροφόρησαν κάτι παιδιά από τη Νορβηγία που δεν ξέρω πως ήταν καλά ενημερωμένα. Εμείς, όπως και άλλοι, είχαμε βρει μια βρύση με δροσερό νερό και γεμίζαμε τα μπουκάλια μας. Είχαμε μάθει λίγο την περιοχή. Κάποια στιγμή στις 21:30 αποφασίσαμε οι τέσσερις της παρέας μας να πάμε μια βόλτα μήπως και βρούμε τίποτα για φαγητό. Είχαμε προχωρήσει 500 μέτρα προς τα κάτω του χωριού, δηλαδή προς την κατεύθυνση που θα πηγαίναμε αν φεύγαμε. Ένα δυο εστιατόρια που συναντήσαμε δεν είχαν τίποτα. Ο Γιάννης βρήκε σε ένα μαγαζί, παντοπωλείο στυλ, να πουλά αυγά. Ρώτησε και δέχτηκαν να του βράσουν μερικά για να φάει με την Μαρ και εγώ ήμουν έτοιμος να αγοράσω μία κονσέρβα αρακά και μία μεγάλη μπύρα. Περίμενα πρώτα να βράσουν τα αβγά.

Ξαφνικά, περιμένοντας τα αυγά να βράσουν κι εγώ έτοιμος να πάρω τον αρακά μου, βλέπουμε μερικά αυτοκίνητα να κατηφορίζουν. Ρωτάμε και μας λένε ότι το μπλόκο έχει ανοίξει. Τρέχουμε τρελοί από τη χαρά μας στο αυτοκίνητο (εγώ με τη Ντίνα γιατί ο Γιάννης περίμενε να βράσουν τα αβγά, μη χάσει) και το παίρνουμε για να φύγουμε και εμείς. Ευτυχώς είχαμε σταματήσει στην αρχή του μπλόκου και έτσι δεν χάσαμε πολύ χρόνο. Εκείνη τη στιγμή το ρολόι έδειχνε 10 παρά πέντε, δηλαδή είχαμε μείνει περίπου επτά ώρες σε αυτό το χωριό περιμένοντας την τύχη μας.

Από εκεί προς το Μπατούμι, που ήταν ο προορισμός μας η απόσταση ήταν 200 χιλιόμετρα, και ο χρόνος γι αυτά ήταν τέσσερις ώρες. Άρα θα φτάναμε πολύ αργά στο ξενοδοχείο, στο οποίο είχα στείλει e-mail να τους ειδοποιήσω ότι είτε θα αργούσαμε είτε δεν θα πηγαίναμε καθόλου. Στο δρόμο είχα την ιδέα αν βρούμε κάποιο ξενοδοχείο να μείνουμε, ώστε να μην διακινδυνεύουμε μέσα στη νύχτα και ταυτόχρονα να ξεκουραστούμε όσο γίνεται πιο πολύ. Προχωρώντας βρήκαμε ένα ξενοδοχείο πού με ένα 50άρι το δωμάτιο, δηλαδή λιγότερα από 20 ευρώ, βρήκαμε πολύ ωραία δωμάτια.

Η απόσταση από εδώ, το ξενοδοχείο, στο Μπατούμι είναι περίπου 2 ώρες. Ευτυχώς λοιπόν που σταματήσαμε χθες γιατί φτάσαμε εδώ στις 12:00 το βράδυ. Έτσι μπορέσαμε και κοιμηθήκαμε περίπου στις 1:00 και ξεκουραστήκαμε, αφού ξυπνήσαμε λίγο πριν τις 7:00. Τώρα ετοιμαζόμαστε βέβαια, ώστε κατά τις 8:00 να αναχωρήσουμε. Μάλλον θα πάμε στο Μπατούμι να το δούμε και μετά να συνεχίσουμε στον τελικό προορισμό της ημέρας σύμφωνα με το πρόγραμμα.

Η χθεσινή μέρα, όπως και η προχθεσινή, ήταν περιπετειώδεις, κατά κάποιον τρόπο, αλλά νομίζω ότι όλα πήγαν καλά. Το πολύ-πολύ να χάσαμε τα χρήματα του ξενοδοχείου στο Μπατούμι και λίγη, όχι πολλή, ξενάγηση στις παραλίες του Εύξεινου Πόντου.

Όσο περιμέναμε εκεί στο μπλόκο είχαμε ακούσει διάφορα. Πάντως κανένας δεν περίμενε ότι θα ανοίξει τόσο νωρίς. Ορισμένοι έλεγαν ότι θα άνοιγε μέχρι το πρωί και κάποιοι άλλοι μετά από μερικές μέρες. Φυσικά δρόμος για να γυρίσουμε πίσω και να πάμε από άλλη οδό δεν υπήρχε. Άλλωστε δεν ξέρεις πού αλλού έχουν στήσει μπλόκο, αφού το πρόβλημα της περιοχής φαίνεται μεγάλο, μιας και θέλουν να κατασκευάσουν υδροηλεκτρικό εργοστάσιο και φράγμα που θα αναγκάσουν περίπου 2.000 ντόπιους να μετακινηθούν, ώστε να γίνει η τεχνητή λίμνη.

Εκεί στο μπλόκο πιάσαμε και λίγο γνωριμίες με το ζευγάρι από το Ισραήλ, όπως και με τα δύο παιδιά από την Νορβηγία. Με τα παιδιά που μιλήσαμε, μου έκανε εντύπωση που όταν τους είπα ότι τον περασμένο Σεπτέμβριο είχα δει το Σέλας στο Τρόμσο, με κοίταξαν με θαυμασμό. Ο λόγος ήταν ότι εκείνοι δεν το είχαν δει ποτέ. Βέβαια ήταν από το Όσλο. Μα εκεί δεν φαίνεται ποτέ; Έστω, λιγότερες φορές.

Κανένας, ως τότε, δεν είχε κακή διάθεση από αυτούς που μιλήσαμε, αλλά ήταν μερικές γυναίκες που περίμεναν και είχαν εκνευριστεί και έβαλαν τις φωνές στους διαδηλωτές. Αλλά εκείνοι δεν νοιάστηκαν για τα προβλήματα του κόσμου των τουριστών. Κρατούσαν τα ξύλα τους λες και ήταν έτοιμοι να τα χρησιμοποιήσουν εναντίον κάποιων. Και πούλαγαν μαγκιά και μούρη. Εννοείται ότι στην περιοχή υπήρχαν δεκάδες αστυνομικοί οι οποίοι όμως ουσιαστικά δεν έκαναν τίποτε, αφού δεν έγιναν και επεισόδια. Βεβαίως υπήρχαν συζητήσεις ανάμεσα σε διάφορους που εμείς δεν τους γνωρίζαμε. Εννοώ κουβέντες μεταξύ των διαδηλωτών από τη μια και εκπροσώπων (πιστεύω) της κυβέρνησης και της αστυνομίας από την άλλη. Φυσικά υπήρχαν και τα κανάλια που τραβούσαν συνεχώς εικόνες τις οποίες είδαμε χτες βράδυ εδώ στην τηλεόραση.

Σε αυτό το σημείο περιμέναμε αραχτοί αρκετές ώρες μέχρι το βράδυ που άνοιξε το μπλόκο. Πίσω μου είναι ο Γιάννης.

Μάλιστα εγώ πήγα και μίλησα και με μία δημοσιογράφο και μου έδωσε και την πληροφορία ότι θα αργούσαν πολύ να ανοίξουν. Ευτυχώς δεν ήταν σωστή. Μάλιστα μου είπε ότι σε ένα μήνα θα πάει διακοπές στην Θεσσαλονίκη και στα Μετέωρα. Ήταν πολύ χαρούμενη που μιλήσαμε και ήμουν από την Ελλάδα, αλλά δυστυχώς εκείνη την ώρα μία γυναίκα τουρίστρια άρχισε να ουρλιάζει και έπρεπε να πάει να κάνει και εκείνη τη δουλειά της. Μετά τις οκτώ-εννιά το βράδυ μερικοί, ειδικά γυναίκες, άρχισαν να εκνευρίζονται. Και είχαν δίκιο αφού είχαν μικρά παιδιά και δεν υπήρχε μέρος για να κοιμηθούν.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 9
• 10
• 11
• 12
• 13
• …

  Go to chapter

  Go
• 24

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 11 of 24

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[underwater]

Άλλη μια ιστορία για Καύκασο λίγες εβδομάδες πριν το ταξίδι μου σε εκείνα τα μέρη! Αναμένω με ενθουσιασμό τη συνέχεια!

 

[travelbreak]

Άλλη μια ιστορία για Καύκασο λίγες εβδομάδες πριν το ταξίδι μου σε εκείνα τα μέρη! Αναμένω με ενθουσιασμό τη συνέχεια!

Για τον Καύκασο κράτα μεγάλες κάρτες μνήμης για φωτογραφίες και βαριά ρούχα για το κρύο!

 

[travelbreak]

Και το ταξίδι ξεκινά:

Χθες πολύ πρωί φτάσαμε πολύ νωρίς στο αεροδρόμιο της Τιφλίδας και πήγαμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο. Μας περίμενε ένα ταξί του ξενοδοχείου στις αφίξεις. Ξεκουραστήκαμε τρεις ώρες περίπου, στα δωμάτιά μας, αφού είχαμε πληρώσει όλο το βράδυ, και μετά πήγαμε με ταξί στο γραφείο που θα νοικιάζαμε το αυτοκίνητο, που είχα κλείσει καιρό πριν. Ήταν ένα τοπικό γραφείο ενοικιάσεων πολύ φθηνότερο από τις γνωστές φίρμες. Αποδείχτηκε ότι ήταν αρκετά αξιόπιστο αλλά όχι τόσο όσο τα μεγάλα γραφεία. Όμως η τιμή τους ήταν αρκετά ελκυστική: 550 περίπου ευρώ για 16 ημέρες. Δώσαμε και κάποια ποσά ως εγγύηση, τα οποία μας επιστράφηκαν στο τέλος. Εκεί λοιπόν καθυστερήσαμε αρκετά μέχρι να τακτοποιήσουμε τα έγγραφα και η έκπληξη ήταν ότι ο Γιάννης επειδή είναι πάνω από 65 ετών δεν μπορεί να οδηγήσει στις χώρες αυτές. Έτσι ο μόνος οδηγός θα είμαι εγώ. Αυτό ήταν κτύπημα κάτω από τη μέση. Και για το Γιάννη και για μένα. Για εκείνον επειδή του χτύπησε το καμπανάκι για την ηλικία του. Αυτό ισχύει και για εμένα αφού σε 5-6 χρόνια θα υπάρχουν χώρες που δε θα μπορώ να οδηγήσω ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο. Για μένα επίσης διότι θα οδηγούσα πολλές ώρες και θα ήταν κουραστικό.

Όταν ο Γιάννης άκουσε ότι δεν θα οδηγεί φοβήθηκε, γιατί έχω τη φήμη του νυσταλέου στο τιμόνι. Και η αλήθεια είναι ότι νυστάζω εύκολα, όχι πάντα όμως. Εγώ τον καθησύχασα, αλλά εκείνος δεν ήταν σίγουρος. Τέλος πάντων τον έπεισα ότι όλα θα πάνε καλά, δεν είχαμε και άλλη επιλογή εκεί. Ελπίζω μετά από αυτό το ταξίδι να κατάλαβε ότι δεν έχω πρόβλημα να οδηγώ και δέκα ώρες την ημέρα.

Εννοείται ότι είχα ιντερνέτ σε αυτό το ταξίδι. Και στη Γεωργία και στην Αρμενία. Στην Τιφλίδα με την πρώτη βόλτα έβαλα μια τηλεφωνική κάρτα SIM με δυνατότητα τηλεφώνου στην χώρα και 6 GB δεδομένα. Ήταν πολύ χρήσιμη.

Όταν τελειώσαμε τις διαδικασίες με το αυτοκήντο, κάναμε βόλτα στην κεντρική πλατεία της δημοκρατίας.

Οι άλλοι τρεις της παρέας μου μπήκαν σε ένα πουλμανάκι που τους έκανε βόλτα στα αξιοθέατα της πόλης, ενώ εγώ που δεν μου άρεσε, έκανα βόλτα με τα πόδια μόνος μου. Πήγα στη υπέροχη παλιά πόλη. Τη μέρα φαίνεται πολύ όμορφη γιατί βλέπεις μια μικρή εγκατάλειψη, που εμένα μου άρεσε. Είδα παλιά σπίτια και εκκλησίες, όμως δεν είδα σχεδόν κανένα τουρίστα.

Προσέξτε τη μοτοσυκλέτα!

Μετά προχώρησα σε πιο τουριστικά μέρη, όπως η εκκλησία Sioni Cathedral, ο επιβλητικός Metekhi Rock με την εκκλησία και το άγαλμα του βασιλιά ιδρυτή της πόλης Γκοργασσάλι και μερικές νέες και παλιές γέφυρες στον ποταμό Mtkvari ή Kura που διασχίζει την πόλη.

Σε κάποια στάση που έκαναν οι υπόλοιποι της παρέας με το «πουλμανάκι της χαράς» όπως το λέμε, ήμουν κοντά και τους είδα και μιλήσαμε λίγο. Και αυτοί πέρασαν καλά και εγώ καλύτερα. Όταν τελείωσαν, μετά από δύο ώρες, συναντηθήκαμε και πήγαμε να πάρουμε το αυτοκίνητο για να πάμε στο ξενοδοχείο μας που βρίσκεται κάπου 12 χιλιόμετρα έξω από την πόλη. Η μεσημεριανή σιέστα ήταν απαραίτητη λόγω κούρασης και ζέστης. Ξεκουραστήκαμε περίπου δύο ώρες και μετά πήραμε το αυτοκίνητο να πάμε στην πόλη ξανά. Φυσικά δεν βρήκαμε να παρκάρουμε εκεί που θέλαμε, παρότι έχω το GPS και τελικά παρκάραμε κάπου μακριά και πήραμε ταξί για να πάμε στο κέντρο. Εκεί ανεβήκαμε πάνω στο φρούριο Narikala με τα πόδια και κάναμε βόλτα και ήταν όμορφα από ψηλά. Μπορείς να ανέβεις και με τελεφερίκ αλλά δεν το προτιμήσαμε.

Αυτό το άγαλμα από κοντά, μόνο προφίλ το τραβάς:

Όταν κατεβήκαμε κάναμε λίγη ακόμα βόλτα στην παλιά πόλη (την τουριστική) και στα μαγαζιά με φαγητό ή ποτό.

Σε ένα από αυτά μόλις βράδιασε καθίσαμε και φάγαμε. Το φαγητό ήταν αρκετά καλό (χοιρινό κεμπάπ και κοτόπουλο) με αρκετά μεγάλες μερίδες με κόστος περίπου 15 ευρώ το ζευγάρι. Μάλιστα ήπιαμε και μπύρες και λίγο κρασί. Φυσικά μετά το φαγητό πήγαμε για ξεκούραση και ύπνο στο ξενοδοχείο, γιατί η μέρα ήταν πολύ δύσκολη. Ήταν όμως και σχεδόν μεσάνυχτα.

Ερχόμαστε τώρα στην δεύτερη μέρα του προγράμματος, δηλαδή στη σημερινή. Το πρόγραμμα που είχα κάνει από το σπίτι είχε πάρα πολλά να κάνουμε και δεν τα κάναμε όλα. Γενικά εγώ βάζω αρκετά στα προγράμματα που κάνω και όσα προλάβουμε. Συνήθως χάνουμε λίγα.

Ξεκινήσαμε αρχικά για να πάμε στο Telavi, που είναι μία όμορφη πόλη με ένα ενδιαφέρον κάστρο σε απόσταση κάπου 100 χλμ από την Τιφλίδα. Κάναμε τις βόλτες μας και κάπου χάσαμε και τη Ντίνα που χώθηκε σε ένα μουσείο και τη βρήκαμε αφού έψαχνα μισή ώρα. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ήταν στο μουσείο εκείνο, αφού δεν κρατούσε χρήματα να πληρώσει την είσοδο. Πάντως εκείνη είχε τρυπώσει.

Έχουν φαντασία σε αυτές τις χώρες:

Μετά πήγαμε στο Sighnaghi, ένα χωριό που έχει και αυτό ένα μεγάλο φρούριο. Ήταν πολύ τουριστικό και είχε πάει μεσημέρι πια και είχαμε κουραστεί πάρα πολύ σε όλη τη διαδρομή που κάναμε. Δεν ήταν μεγάλη αλλά κάναμε συχνές παρακάμψεις και στάσεις. Επίσης οι δρόμοι και δεν ήταν και τόσο καλοί. Ούτε το οδόστρωμα, αλλά υπήρχαν και πολλές στροφές.

Το πρωί στην αρχή της μέρας, είχαμε πάει και σε 3-4 άλλα μοναστήρια ή εκκλησίες παρακάμπτοντας τον δρόμο μας. Γενικά είχαμε καλή διάθεση και σχεδόν όπου βλέπαμε ταμπέλα με το σχήμα της εκκλησίας στρίβαμε και πηγαίναμε. Είδαμε παλιά μοναστήρια κρυμμένα σε δάση και με ελάχιστους μοναχούς. Καθόλου τουριστικά και χωρίς καθόλου επισκέπτες ή μόνο λίγους ντόπιους.

Λίγες εικόνες και απλότητα:

Μετά από το Sighnaghi έπρεπε, σύμφωνα με το πρόγραμμα, να πάμε σε ένα μοναστήρι, το David Gareji ή St. David Lavra (το βρήκα με δυο ονόματα). Όμως και ο δρόμος ήταν κακός, και η απόσταση ήταν μεγάλη και αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω στο ξενοδοχείο. Τελικά αυτό το μοναστήρι δεν το είδαμε και πρέπει να ήταν καλό. Όμως μετά από τόσα που είδαμε σε αυτό το ταξίδι νομίζω ότι αξία θα είχε μόνο σαν δρόμος (το ταξίδι στην Ιθάκη που λέμε) παρά σαν κτίριο και αξιοθέατο.

Κατά τις εννιά το βράδυ είπαμε να πάμε για φαγητό και πήγαμε πολύ γρήγορα με το αυτοκίνητο, αφού πια είχαμε μάθει τους δρόμους της πόλης. Δεν είναι και τόσο εύκολη πόλη στην οδήγηση η Τιφλίδα και επειδή έχει επικίνδυνους οδηγούς αλλά και γιατί έχει στο κέντρο λίγο πολύπλοκους κόμβους. Όμως αν τους μάθεις, περνώντας δυο-τρεις φορές, όλα γίνονται απλούστερα. Την ώρα που ψάχναμε για να παρκάρουμε κάπου στο κέντρο, άρχισε μία πάρα πολύ δυνατή βροχή. Αναγκαστήκαμε και περιμέναμε μέσα στο αυτοκίνητο 15 λεπτά, αλλά δεν σταμάτησε και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο.

Ήθελα να πω για το ξενοδοχείο ότι είναι αρκετά συμπαθητικό, όμως βρίσκεται σε μία έρημη γειτονιά, μακριά από το κέντρο της πόλης. Βέβαια ο κεντρικός δρόμος είναι πολύ κοντά και έχει αρκετά μαγαζιά για να μπορέσουμε να αγοράσουμε κάτι. Αυτό το τελευταίο το διαπιστώσαμε μόνο σήμερα το βράδυ που ψάχναμε εναγωνίως για κάτι φαγώσιμο. Εδώ λοιπόν δεν μένει πολύς κόσμος και τα δωμάτια είναι τεράστια και είμαστε ευχαριστημένοι γιατί το κόστος είναι περίπου 27 ευρώ η βραδιά για το κάθε δίκλινο.

Αν εξαιρέσουμε την βραδινή βροχή σήμερα, ο καιρός εδώ είναι πολύ ζεστός και όλη τη μέρα στον ήλιο έχουμε πρόβλημα με τη ζέστη. Όμως έτσι είναι οι εκδρομές. Εννοείται ότι οδηγώ μονίμως εγώ και αύριο που έχουμε πάλι αρκετά χιλιόμετρα θα δούμε τι μπορούμε να κάνουμε. Ίσως αναγκαστούμε και περιορίσουμε το χρόνο οδήγησης εις βάρος των σημείων επίσκεψης. Έχουμε και πρόβλημα με τον κλιματισμό του οχήματος. Ενώ την πρώτη μέρα δούλεψε κουτσά στραβά σήμερα τίποτα. Θα δούμε.

Το αυτοκίνητο που έχουμε νοικιάσει είναι ένα τζιπ Honda CRV, το οποίο όμως έχει κάνει σχεδόν 200.000 χιλιόμετρα, με αποτέλεσμα να είναι λίγο παλιό και να μην έχει καλή απόδοση. Έχει και όργανα που μετράνε σε μίλια. Αυτό για μένα δεν είναι πρόβλημα αλλά για κάποιον που δεν ξέρει να κάνει τη μετατροπή θα ήταν. Το σπουδαιότερο δε θα ξέρει με πόση ταχύτητα τρέχει. Προς το παρόν δεν έχουμε κάποιο μηχανικό πρόβλημα αλλά μετά από αρκετές μέρες στο ταξίδι μας ίσως υπάρξει. Εν τω μεταξύ εκτός από το αιρκοντίσιον που δε δουλεύει δεν ανάβουν και τα φώτα μπροστά αριστερά. Ευτυχώς, γενικά δεν οδηγούμε τη νύχτα. Από το γραφείο επίσης δεν μου έχουν ετοιμάσει τα χαρτιά για την είσοδο στην Αρμενία που θα γίνει με αυτό το αυτοκίνητο. Μου είπαν ότι το ξέχασαν. Έτσι θα περάσω την επόμενη Τρίτη που θα επιστρέψουμε από το Αζερμπαϊτζάν και ελπίζω να είναι έτοιμα για να συνεχίσουμε ομαλά το ταξίδι μας.

Οι άνθρωποι εδώ μας φαίνονται αρκετά καλοί. Αν και στην Ελλάδα δεν έχουν καλή φήμη, όμως εδώ μας εξυπηρετούν όποτε έχουμε χρειαστεί κάτι και φαίνονται ευγενικοί. Επίσης η χώρα φαίνεται ότι έχει αρκετό τουρισμό, είναι πολύ καθαρή και στις πόλεις και στους δρόμους και βλέπεις παντού ανθρώπους να μαζεύουν σκουπίδια, όπως επίσης βλέπουμε παντού αστυνομία, είτε σε περιπολικά είτε αστυνομικούς με τα πόδια.

Μερικές εκκλησίες που είδαμε σήμερα, αλλά και χθες εδώ στην πόλη, είναι πολύ όμορφες. Και μεγάλης ιστορικής σημασίας αφού είναι πολύ παλιές. Επίσης έχουν λίγες σχετικά εικόνες αγίων αλλά πολλές από τις επιγραφές τους είναι στα ελληνικά.

 

[giannismits]

Αγαπάω χώρες Καυκάσου και εύχομαι κάποια στιγμή να τις γνωρίσω. Πάντα είχα απορία αν μπορείς σε ένα ταξίδι να δεις και τις τρείς χώρες, πιστεύοντας ότι θα υπήρχε πρόβλημα στα σύνορα και στα διαβατήρια γενικά εξαιτίας της σχέσης Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν. Δεν είχα σκεφτεί την δυνατότητα της αεροπορικής σύνδεσης Γεωργίας-Αζερμπαϊτζάν. Οπότε δεν υπήρχε θέμα μετά στην είσοδο σας στην Αρμενία σωστά? Στην περίπτωση όμως που θες να επισκεφτείς το Ναγκόρνο Καραμπάχ τι γίνεται?

Νομίζω αν δεν κάνω λάθος είναι η πρώτη ιστορία στο φόρουμ που σε ένα ταξίδι περιλαμβάνονται και οι τρείς χώρες του Καυκάσου. Παρακολουθώ με ενθουσιασμό και αναμένω τα επόμενα κεφάλαια.

 

[travelbreak]

Αγαπάω χώρες Καυκάσου και εύχομαι κάποια στιγμή να τις γνωρίσω. Πάντα είχα απορία αν μπορείς σε ένα ταξίδι να δεις και τις τρείς χώρες, πιστεύοντας ότι θα υπήρχε πρόβλημα στα σύνορα και στα διαβατήρια γενικά εξαιτίας της σχέσης Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν. Δεν είχα σκεφτεί την δυνατότητα της αεροπορικής σύνδεσης Γεωργίας-Αζερμπαϊτζάν. Οπότε δεν υπήρχε θέμα μετά στην είσοδο σας στην Αρμενία σωστά? Στην περίπτωση όμως που θες να επισκεφτείς το Ναγκόρνο Καραμπάχ τι γίνεται?

Νομίζω αν δεν κάνω λάθος είναι η πρώτη ιστορία στο φόρουμ που σε ένα ταξίδι περιλαμβάνονται και οι τρείς χώρες του Καυκάσου. Παρακολουθώ με ενθουσιασμό και αναμένω τα επόμενα κεφάλαια.

Δεν υπάρχει θέμα εισόδου στις χώρες. Μόνο από Γεωργία σε Αζερμπαϊτζάν και ανάποδα δεν μπορείς να πας. Για το ναγκόρνο-καραμπάχ επίσης υπάρχει κάποιο κόλπο. Αν δε βιάζεσαι θα το αναφέρω προς το τέλος του ταξιδιού.

 

[giannismits]

Μόνο από Γεωργία σε Αζερμπαϊτζάν και ανάποδα δεν μπορείς να πας.

Μήπως ήθελες να γράψεις από Αρμενία;

 

[travelbreak]

Μήπως ήθελες να γράψεις από Αρμενία;

Σωστά. Από Αρμενία πας μόνο Ναγκόρνο Καραμπάχ και επιστρέφεις. Από Γεωργία πας στο Αζερμπαϊτζάν και αεροπορικώς και οδικώς. Οδικώς όμως, όχι με νοικιασμένο αυτοκίνητο.

 

[travelbreak]

Κυριακή πρωί και είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση, πηγαίνοντας για το Μπακού του Αζερμπαϊτζάν.

Θα περιγράψω όμως τη χθεσινή μέρα, που ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες πιστεύω που θα έχουμε σε όλο το ταξίδι, αν και δεν ξεκίνησε με τόση αισιοδοξία, γιατί στο πρόγραμμα δεν φαινόταν κάτι το τρομερά ενδιαφέρον, εκτός από την επίσκεψη στα βουνά του Καυκάσου. Βασικά δεν είχε τόσο πολλά για να δούμε. Η ημέρα είχε επίσκεψη στην βόρεια Γεωργία και συγκεκριμένα στο χωριό Stepantsminda στην περιοχή Kazbegi.Αυτά. Αλλά ήταν κάπως μακριά και με κακό δρόμο. Το Google τη δίνει 154 χλμ και τρεις ώρες δρόμο.

Μέχρι να φτάσουμε στον Καύκασο όμως περάσαμε από ορισμένα πολύ όμορφα σημεία, όπως είναι το φρούριο στο Ananuri, η κατασκευή ενός μνημείου για την Γεωργιανή και ρωσική φιλία που ήταν σε ένα βουνό όπου είχες υπέροχη θέα στον Καύκασο. Επίσης σε όλη τη διαδρομή είχε μεγάλο ενδιαφέρον να βλέπουμε τα βουνά με τις υπέροχες βουνοκορφές και την βλάστηση.
Στις επόμενες φωτογραφίες αποτυπώνεται νομίζω η μαγεία του τοπίου:
Ανανούρι:

Αυτές οι γιαγιάδες!

Και τα παραδοσιακά σουτζούκια:

Και ο Καύκασος:

Σε πολλά σημεία ο δρόμος ήταν σκεπαστός, όπως φαίνεται στην επόμενη φωτογραφία, για προστασία από τα χιόνια, πιστεύω.

Να και το μνημείο Γεωργιανο-Ρωσικής φιλίας. Βέβαια όλοι οι Γεωργιανοί μισούν τους Ρώσους για τις περιοχές που τους έχουν αποσπάσει.

Και σε μια στροφή είδαμε αυτό το υπέροχο θέαμα:

Αυτή η θέση των χωριών με ενθουσίαζε. Ήταν πολλά τέτοια:

Σε όλη τη διαδρομή οι αγελάδες ήταν απαραίτητο συστατικό του υπέροχου τοπίου:

Είχαμε και μοναστήρια - εκκλησίες μπόνους στη διαδρομή:

Τώρα θα σημειώσω ότι σε ένα σημείο της διαδρομής ήθελα να φωτογραφήσω μερικά παλιά εγκαταλειμμένα κτίρια του Κομμουνιστικού καθεστώτος και σταματήσαμε κάπου στην άκρη ενός χωριού και τραβούσαμε φωτογραφίες. Ήρθε στο λεφτό μία γυναίκα (την οποία έκτοτε εμείς ονομάζαμε μπάμπουσκα) και με υποχρέωσε να σβήσω τις φωτογραφίες αυτών των παλιών κτιρίων. Λες και βγήκε από το σπίτι του Στάλιν να τον υπερασπιστεί. Αργότερα που φωτογραφίζαμε τέτοιου είδους κτίρια αστειευόμασταν λέγοντας να προσέχουμε μη μας δει καμιά μπάμπουσκα.

Έχοντας ξεκινήσει στις 7:00 το πρωί φτάσαμε στον τελικό μας προορισμό, στην Stepantsminda στις 12:30 το μεσημέρι, λόγω των πολλών στάσεων. Μόλις παρκάραμε το αυτοκίνητο, από εκεί δίπλα εμφανίστηκε ένας ντόπιος ο οποίος μας είπε να μας ανεβάσει με το δικό του 4x4 αυτοκίνητο σε μία εκκλησία που φαινόταν καταπληκτική, στην κορυφή ενός βουνού απέναντι. Είναι η διάσημη εκκλησία της Αγίας Τριάδας (Gergeti) σε υψόμετρο 2.170 μέτρα.

Έτσι φαίνεται αυτή η εκκλησία από το χωριό:

Από κάτω στο χωριό που στεκόμασταν όταν φτάσαμε, βλέπαμε αυτή την εκκλησία εκεί και δεν υπήρχε περίπτωση να αντισταθούμε και να μην την επισκεφτούμε. Χωρίς πολλή σκέψη η Ντίνα ήθελε οπωσδήποτε να πάμε, ενώ εμείς οι υπόλοιποι αναρωτιόμασταν μήπως το δικό μας τζιπ μπορούσε να κάνει τη διαδρομή. Όμως δεν έμενε πολύς χρόνος και τα χρήματα που ζητούσε ήταν λίγα, συγκεκριμένα 60 λάρι, που σημαίνει λιγότερο από 25 ευρώ για όλους μας. Και πήγαμε τελικά μαζί του. Εκ των υστέρων καταλάβαμε ότι ο τύπος αυτός μας πήρα αρκετά γι αυτούς χρήματα. Το μέρος εκεί ήταν γεμάτο με τουρίστες που πήγαιναν με τα πόδια ή είχαν πάει με άλογα ή άλλα αυτοκίνητα και η θέση της εκκλησίας είναι υπέροχη.

Η κλασική φωτογραφία:

Και από κοντά:

Και από την αντίθετη πλευρά:

Και το χωριό όπως φαίνεται από εκεί ψηλά:

Πράγματι ο δρόμος για να πας ήταν τόσο κακός που δεν μπορούσαμε να πάμε με το δικό μας αυτοκίνητο.

 

[underwater]

Τι όμορφα!

Πώς και πώς περιμένω να βρεθώ εκεί!

Εν τω μεταξύ έριξα πολύ γέλιο με την αυστηρή "μπάμπουσκα"!

 

[travelbreak]

Τι όμορφα!

Πώς και πώς περιμένω να βρεθώ εκεί!

Εν τω μεταξύ έριξα πολύ γέλιο με την αυστηρή "μπάμπουσκα"!

Δεν μπορείς να φανταστείς με αυτή την τύπισσα: Κατέβηκε από το σπίτι της και μου έβαλε τις φωνές παρότι εγώ φωτογράφιζα σε αντίθεση κατεύθυνση. Πάντως ήξερε από διαγραφή φωτογραφιών, γιατί μου έδειξε 3-4 και απέτησε να τις διαγράψω.
Με τις πληροφορίες της @malysa και πιθανόν και τις δικές μου, νομίζω θα έχεις ένα πλήρη οδηγό για εκείνα τα μέρη.

 

[travelbreak]

Συνεχίζω την τρίτη μέρα του ταξιδιού μας από τα βουνά του Κάζμπεκ στον Καύκασο.
Εκεί, αφού τελειώσαμε την επίσκεψή μας, o οδηγός προφανώς για να κερδίσει επί πλέον χρήματα, πρότεινε να πάμε σε μία άλλη περιοχή η οποία ονομάζεται Τruso Valley. Δεν την ξέραμε και ούτε ήταν στο πρόγραμμά μας, όμως ψάχνοντας επί τόπου στο ίντερνετ διαπίστωσα ότι άξιζε τον κόπο και τα λίγα χρήματα. Συμφώνησαν και οι υπόλοιποι. Συνολικά θα του δίναμε 200 λάρι για όλη την εκδρομή.

Δεν ήταν πολλά χρήματα για όλους μας και έτσι μετά την επίσκεψή μας στην εκκλησία, πήγαμε στην περιοχή εκείνη που ήταν μία κοιλάδα με πολύ όμορφη φύση αλλά και ορισμένα παλιά και εγκαταλειμμένα χωριά που είχαν ιδιαίτερη ομορφιά. Φυσικά μεγάλο μέρος του ενδιαφέροντος ανήκει στη διαδρομή. Φτάσαμε σχεδόν μέχρι τα σύνορα με τη Νότια Οσετία.

Ο τύπος που μας οδηγούσε δεν ήξερε τελικά πάνω από 20-30 αγγλικές λέξεις και όλες τις συνεννοήσεις τις κάναμε αφού φώναζε κάποιον ντόπιο που μιλούσε αγγλικά. Να σημειώσω ότι σε όλα τα τουριστικά μέρη υπάρχουν ταξί και γενικώς άνθρωποι που με λίγα χρήματα θα σε μεταφέρουν όπου θες. Εννοώ ότι χωρίς να έχεις κλείσει τίποτα πας ας πούμε στην Τιφλίδα, ή σε οποιαδήποτε τουριστική πόλη ή χωριό, και βλέπεις μπροστά σου διαφημιστικά ή σου μιλάνε μόνοι τους οι οδηγοί. Σου κλείνουν μονοήμερες ή διήμερες εκδρομές με συμβατικά ή 4x4 αυτοκίνητα. Αν ξανάκανα το ταξίδι και είχα χρόνο δε θα έκλεινα τίποτα από την Ελλάδα. Γιατί να ρισκάρω οδηγώντας σε δρόμους που δε γνωρίζω; Βέβαια πρέπει να βρεις και οδηγό που να εμπιστεύεσαι.

Εκεί στο Τruso είχε και διάφορα θειούχα νερά με πετρώματα σε κιτρινοκόκκινα χρώματα. Όμως το πιο ενδιαφέρον ήταν η διαδρομή μέσα από το φαράγγι για να φτάσουμε εκεί και τα παλιά χωριά. Ένιωθα υπέροχα που βρισκόμουν εκεί. Ο οδηγός δεν βιαζόταν και με λίγα λάρι παραπάνω μας πήγε και ακόμα πιο πέρα για να περπατήσουμε σε ένα παλιό χωριό και να το δούμε εξ επαφής. Καταπληκτικές εικόνες, εκτός προγράμματος, και εκτός των πλάνων των πρακτορείων. Ακόμα και το Lonely Planet αναφέρει ελάχιστα γι αυτό το μέρος.

Όσοι πάτε να το θυμόσαστε: κοιλάδα Τruso:

Χαίρομαι που μοιράζομαι μαζί σας αυτές τις εικόνες και το ταξίδι μας.

Το ίδιο σε πιο κοντινό:

Στο βάθος Οσετία:

Στην επιστροφή μέσα από το φαράγγι και το στενότατο δρόμο είδαμε μια απίστευτη σκηνή: σε μια διασταύρωση δυο αυτοκινήτων επειδή ο δρόμος ήταν στενός κόντεψαν να ακουμπήσουν το ένα με το άλλο. Φυσικά προχωρούσαν πολύ αργά αλλά τα πράγματα άρχισαν να γίνονται επικίνδυνα όταν το μεγάλο από τα δύο έγειρε λόγω της μεγάλης κλίσης του εδάφους, και ήταν έτοιμο να πλακώσει το άλλο. Οι επιβάτες του μικρού κατέβηκαν κάτω και οι καλόγεροι, που ήταν οι ιδιοκτήτες του μεγαλύτερου, με τρομερό κόπο και ιδέες κατάφεραν και προχώρησαν αργά-αργά χωρίς καμιά ζημιά. Εικόνες που θυμίζουν Θιβέτ!

Εδώ είναι πριν έρθουν πλάι-πλάι.

Τα κατάφεραν χωρίς ζημιές:

Η εκδρομή μας αυτή τέλειωσε στην Stepantsminda στις 17:30 και ουσιαστικά τελείωσε η μέρα μας, αφού προσπαθήσαμε να πάμε στο χωριό Juta, όμως δεν το κάναμε γιατί ο δρόμος ήταν πολύ κακός και επιστρέψαμε μετά από λίγα χιλιόμετρα. Η διαδρομή φαινόταν ιδιαιτέρως όμορφη αλλά και λίγο αργά ήταν και δε θέλαμε να ταλαιπωρηθούμε στο χωματόδρομο. Οι υπόλοιποι της παρέας δεν είχαν πρόβλημα αλλά εγώ ως οδηγός είχα. Έτσι χάσαμε τη Juta.

Stepantsminda:

Από τη διαδρομή για τη Juta της Γεωργίας, στην οποία όμως δεν φτάσαμε ποτέ:

Στην επιστροφή δεν κάναμε κάποια ιδιαίτερη στάση. Είχαμε φωτογραφήσει τον Καύκασο όταν ανεβαίναμε και τώρα απλά τον θαυμάζαμε. Ο δρόμος για εκεί ήταν σχετικά καλός αλλά με πολλή κίνηση, ιδιαίτερα με πολλές νταλίκες. Είναι ο δρόμος που συνδέει τη Γεωργία με τη Ρωσία. Δεν ξέρω βέβαια αν είναι ανοιχτά τα σύνορα των δυο χωρών αφού έχουν αρκετά προβλήματα λόγω της κατοχής της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας.

Σταματήσαμε λίγο πριν βραδιάσει σε ένα εστιατόριο 20 χιλιόμετρα πριν την Τιφλίδα όπου καθίσαμε και φάγαμε, αλλά το φαγητό δεν ήταν και τόσο καλό. Συν το ότι τα γκαρσόνια προσπάθησαν, και τελικά κατάφεραν, και μας έκλεψαν λίγα χρήματα στην τιμή που πληρώσαμε, παρότι διαμαρτυρηθήκαμε. Χρέωσαν παραπάνω ποσότητα στα ποτά που πήραμε και πιο ακριβά. Στη συζήτηση με αυτούς δεν βγάλαμε άκρη πέρα από μια μικρή μείωση του κόστους. Είχαμε παραγγείλει κάτι άσχετα πιάτα μόνο επειδή είδαμε τις όμορφες φωτογραφίες στον κατάλογο. Έλεγε και το περιεχόμενο, αλλά εγώ ως συνήθως είμαι παρορμητικός με το φαγητό. Ούτε πρόσεξα ότι το ένα πιάτο είχε εντόσθια. Και καλά εγώ που έφαγα και το μισό πιάτο. Η Μαρ όμως; Ακόμα και το άλλο μου πιάτο που ήταν λουκάνικα, η γέμιση ήταν συκωτάκια. Αυτό το έφαγα όλο. Η Ντίνα ήταν η καλύτερη, αφού παράγγειλε κάτι στο γκριλ. Ήταν αυτό που περίμενε.

Καλή όρεξη!

Όταν τελειώσαμε και αφού βρίσαμε την τύχη μας, πήραμε το δρόμο για το ξενοδοχείο. Η ώρα ήταν αργά και εμείς φύσει μη ξενύχτηδες όλοι, αποφασίσαμε να πάμε για ύπνο και όχι βόλτα στην πόλη.