Αζερμπαϊτζάν Αρμενία Γεωργία Καύκασος: Στην άκρη της Ευρώπης

[travelbreak]

Βάρτζια και Αρμενία

Κυριακή πρωί, 29/7/2018, και βρισκόμαστε στην πρωτεύουσα της Αρμενίας το Ερεβάν και στο ξενοδοχείο μας.

Λίγο πριν ξεκινήσουμε την σημερινή εκδρομή μας θα περιγράψω τη χθεσινή μέρα. Είχαμε μείνει προχθές το βράδυ στην περιοχή της Vardzia που βρίσκεται στην νότια Γεωργία και κοντά στα σύνορα με την Αρμενία. Όμως εκεί, χθες το πρωί όταν σηκώθηκα, διαπίστωσα ότι είχα πρόβλημα με τον δεξιό μηνίσκο στο πόδι μου. Με πιάνει μερικές φορές και έχω πρόβλημα στο περπάτημα. Δυστυχώς ήδη πέρασαν 24 ώρες και το πρόβλημα δε διορθώθηκε. Με πονάει αρκετά και περπατάω με δυσκολία. Πρέπει να δω τα μέρη που πηγαίνουμε όμως και προχωρώ, ενώ πονάω πάρα πολύ. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορώ να ισιώσω το πόδι μου χωρίς να πονάω. Έχει σπάσει από παλιά ο μηνίσκος σε κομμάτια (κανονικά έπρεπε να κάνω αρθροσκόπηση για να το διορθώσω, αλλά το αποφεύγω) και κάποιο από αυτά μπαίνει ανάμεσα στα κόκαλα και ενοχλεί την κίνηση. Μέχρι να φύγει αυτό το κομμάτι του μηνίσκου, έχω πρόβλημα. Φεύγει βέβαια, αλλά μετά από μερικά λεπτά ή ώρες ή και μέρες. Τέλος πάντων.

Ευτυχώς μπορώ και οδηγώ χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα. Έτσι φύγαμε από το ξενοδοχείο που μέναμε, το οποίο ήταν ένα πολύ όμορφο Gust House, με πέτρες χτισμένο. Βρισκόταν δίπλα σε μία πολύ μικρή αλλά ειδυλλιακή λιμνούλα. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να το απολαύσω το πρωινό που ήταν και πολύ όμορφο. Με κάθε δυσκολία κατάφερα και μάζεψα τα πράγματά μας για να ξεκινήσει η μέρα μας περίπου στις 8:00 το πρωί.

Το ξενοδοχείο μας:

Αρχικά πήγαμε και είδαμε ένα κάστρο (Khertvisi Fortress) που βρισκόταν λίγο πριν, όπως ερχόμασταν στο ξενοδοχείο μας και σε απόσταση 16 χιλιόμετρα από την Βάρτζια. Όμως ήταν νωρίς και ήταν κλειστά και η υπόλοιπη παρέα μου που ανέβηκε δεν μπόρεσε να το επισκεφτεί. Εγώ έμεινα κάτω λόγω του ποδιού μου και τράβηξα μερικές φωτογραφίας.

Φύγαμε από εκεί για να πάμε να δούμε τις σπηλιές της Βάρτζια. Γενικά πριν πάμε εκεί το ψάξαμε λίγο στην περιοχή και είδαμε ωραία φύση και ένα μικρό μοναστήρι γυναικών του οποίου το όνομα δεν θυμάμαι.

Επιστρέψαμε για να δούμε τις σπηλιές. Αυτές κατασκευάστηκαν επί σειρά ετών από το 1000 πΧ μέχρι το 1000 μΧ. Η ώρα ήταν λίγο πριν τις 10 αλλά έπρεπε να περιμένουμε ως τις 10 που άνοιγε ο χώρος αυτός. Πληρώσαμε ένα φθηνό εισιτήριο με τιμή στα 7 λάρι δηλαδή ούτε δυόμιση ευρώ και με ένα μικρό πουλμανάκι ανεβήκαμε μέχρι την είσοδο (ευτυχώς για μένα).

Μετά εγώ με χίλια βάσανα άρχισα να προχωρώ για να διασχίσω το χώρο εκεί και να δω τα πολύ ενδιαφέροντα κατασκευάσματα. Θέλω να πω ότι ήταν πολύ όμορφα γενικά η περιοχή και οι σπηλιές είχαν αρκετό ενδιαφέρον. Αν και γενικά ήταν σχεδόν όλες ίδιες, η περιήγηση κράτησε λίγο πάνω από μία ώρα γιατί ο χώρος είναι τεράστιος και στο περπάτημα με βοηθούσε και η Ντίνα. Ευτυχώς είχε κάποιες κουπαστές για να στηρίζομαι όταν είχε σκαλιά. Όμως όταν τελείωσε η βόλτα εκεί το πόδι μου είχε πρηστεί για τα καλά.

Μετά την επίσκεψή μας πήραμε το αυτοκίνητο για να βρούμε τα σύνορα με την Αρμενία. Όμως η περιοχή δεν έχει καλή σήμανση και έτσι κάναμε λίγα χιλιόμετρα παραπάνω μέχρι να βρούμε τον σωστό δρόμο. Ως συνήθως σε αυτή την περιοχή του κόσμου, πρόβλημα είχε και το GPS τόσο του Google όσο και εκείνο που έχει το κινητό μου. Τελικά ρωτήσαμε αστυνομικούς που βρήκαμε, αλλά ούτε και οι άνθρωποι αυτοί ήξεραν να μας βοηθήσουν. Χρησιμοποιήσαμε λίγο και την λογική και έτσι βρήκαμε το δρόμο μας.

Η διαδρομή μέχρι τα σύνορα ήταν πολύ καλή αλλά όχι τόσο καλός ο δρόμος (συνηθισμένο αυτό). Μάλιστα σε μία στροφή ένας οδηγός από απέναντι που έκανε προσπέραση σε ένα φορτηγό, λίγο έλειψε να έχουμε κάποιο ατύχημα. Αναγκάστηκα και μπήκα στο χωράφι δίπλα στο δρόμο. Ευτυχώς δεν υπήρχε κάποιο χαντάκι. Γενικά εδώ έχουμε πει ότι η οδήγηση είναι πολύ επικίνδυνη, γιατί οι οδηγοί είναι πολύ απρόσεκτοι και πιστεύουν ότι ο άλλος οδηγός θα κάνει στην άκρη ώστε να του δώσει προτεραιότητα, Αυτό κάνω και εγώ γιατί δεν γίνεται διαφορετικά.

Και εδώ μαζεύουν καβαλίνες για το χειμώνα:

Στα σύνορα που φτάσαμε το μεσημέρι, ίσως η ώρα ήταν μία, οι διατυπώσεις ήταν λίγο πολύπλοκες και χρονοβόρες, αλλά όχι τόσο δύσκολες για να καταφέρουμε να περάσουμε. Απλά δείξαμε πολλές φορές τα διαβατήριά μας και τα χαρτιά του αυτοκινήτου. Αναγκαστήκαμε και αγοράσαμε και μία μικρή ασφάλεια για το αυτοκίνητο, για τις μέρες που θα βρισκόμαστε στην Αρμενία. Ευτυχώς εδώ όλα είναι φθηνά και έτσι δεν είχαμε κάποιο πρόβλημα. Η όλη διαδικασία κράτησε λιγότερο από μία ώρα. Οι Αρμένιοι φάνηκαν λίγο ψίρες. Όταν μετά από μέρες μπαίναμε ξανά στην Γεωργία, τα πράγματα ήταν σαφώς καλύτερα και απλούστερα, και από τις δυο πλευρές.

Αυτές τις σωλήνες τις βλέπαμε συνέχεια, ιδιαίτερα στα χωριά. Περνά νερό ή φυσικό αέριο:

Από την στιγμή που μπήκαμε στην Αρμενία το τοπίο άλλαξε τελείως. Πρώτον, δεν υπήρχαν καθόλου δέντρα πλέον και η ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη σκόνη από το ερημικό τοπίο. Δεύτερον, τα χωριά ήταν πιο φτωχικά, όμως το καλό ήταν ότι οι δρόμοι ήταν καλύτεροι από της Γεωργίας. Στη διαδρομή μας επισκεφθήκαμε την μεγάλη πόλη Γκιουρμί (Gyurmi) για λίγη ώρα ώστε να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες, μόνο από την κεντρική πλατεία που είχε λίγο ενδιαφέρον. Συνεχίσαμε κατευθείαν για το Ερεβάν διότι αν και είχαμε σκοπό να επισκεφτούμε κάποια σημεία ακόμα πιο νοτιοδυτικά της Αρμενίας και κοντά στα σύνορα με την Τουρκία φοβηθήκαμε ότι ίσως μας έπαιρνε πολύ χρόνο και γι αυτό τα παραλείψαμε. Ήθελα να επισκεφτώ την περιοχή Kharkov και από εκεί να δω τις εκκλησιές της περιοχής Ani, που βρίσκονται στην Τουρκία. Ίσως καλύτερα που δεν πήγαμε γιατί έμαθα ότι η περιοχή είναι στρατιωτική και δεν μπαίνεις. Μου φαίνεται για να δω τις εκκλησιές του Ani πρέπει να κάνω όλο το ταξίδι μέχρι εκεί μέσω Τουρκίας.

Από τη διαδρομή προς το Ερεβάν:

Το ξενοδοχείο μας βρίσκεται στο κέντρο της πόλης του Ερεβάν, πιο κέντρο δεν γίνεται. Αλλά είναι πολύ μικρό, όμως πολύ καθαρό. Όταν φτάσαμε εδώ η ώρα ήταν επτά το απόγευμα και αφού μετά κόπων και βασάνων (λόγω του ποδιού μου) κουβάλησα κάποια πράγματα στο δωμάτιο και τα υπόλοιπα η Ντίνα. Ξεκουράστηκα λίγο και κάναμε και ένα μπάνιο.

Όπως στην Γεωργία έτσι και εδώ έχω αγοράσει μία κάρτα SIM με 5 ευρώ και έχω τηλέφωνα να κάνω και μέσα στη Γεωργία αλλά νομίζω και προς το εξωτερικό συν 2 Gigabyte internet. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μόνο στην Ελλάδα είναι τόσο δύσκολη η πρόσβαση στο internet και τόσο ακριβή. Εδώ βέβαια για να σου δώσουν την κάρτα sim τους δίνεις διαβατήριο το στέλνουν online σε κάποια υπηρεσία και παίρνουν το Okay για να σου δώσουν την κάρτα.

Τελικά στις 9 το βράδυ ξεκινήσαμε οι τέσσερις της παρέας για να κάνουμε τη βόλτα μας εδώ στο Ερεβάν. Το ξενοδοχείο μας βρίσκεται 100 μέτρα από την όπερα όπου πήγαμε και μετά προχωρήσαμε προς την πλατεία Δημοκρατίας.

Στο δρόμο βρήκαμε ένα εστιατόριο, που εκ των υστέρων αντιληφθήκαμε ότι ήταν γερμανικής κουζίνας, και παραγγείλαμε να φάμε. Εγώ έφαγα ένα κρεατικό όπως και οι άλλοι της παρέας, όμως ο Γιάννης επειδή το δικό του είχε λίγο πιπέρι δεν το δοκίμασε και άρχισε να γκρινιάζει. Θα έμενε νηστικός.

Όπως καθόμασταν και τρώγαμε δεν άργησε να έρθει στην παρέα μας ένας άντρας και μία κοπέλα. Αυτοί οι δύο είναι συνεργάτες της αδερφής του Γιάννη σε τουριστικά επαγγέλματα και ο Γιάννης του είχε τηλεφωνήσει νωρίτερα από το ξενοδοχείο και ο άνθρωπος ήρθε να μας συναντήσει. Έχουν τουριστικό γραφείο εδώ στην Αρμενία. Χθες το βράδυ αυτοί άρχισαν να μας λένε για τις υπόλοιπες μέρες μας στην Αρμενία που είναι 5-6 και να μας τις τροποποιούν ώστε να περάσουμε και καλύτερα και να δούμε πιο αξιόλογα πράγματα. Έτσι σήμερα κανόνισαν και θα πάμε με το πρακτορείο τους σε κάποια χωριά και μάλιστα με δικό τους αυτοκίνητο. Αύριο θα κάνουμε το ίδιο και κανόνισε να πάμε στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Εγώ βέβαια ακύρωσα ένα ξενοδοχείο και θα πρέπει να ακυρώσω άλλο ένα στη λίμνη Σεβάν.

Πιστεύω ότι έτσι η εκδρομή μας θα γίνει καλύτερη, αν και όταν ανακατεύεται το πρόγραμμα εμένα αυτό δεν μου αρέσει. Ο άνθρωπος χθες φάνηκε τόσο ευγενικός και μας πλήρωσε όλα τα έξοδα του φαγητού και φοβάμαι θα πληρώσει και όλα αυτά τα οποία θα κάνουμε μαζί από τώρα και στο εξής.

Τέλος πάντων θα ακολουθήσουμε το πρόγραμμα και ό,τι γίνει. Έτσι κι αλλιώς σίγουρα θα είναι καλύτερα, αν και δεν θα δούμε τόσο πολλά πράγματα όσα είχα προγραμματίσει. Το σίγουρο είναι ότι εμείς δεν θα πηγαίναμε στον θύλακα του Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Ενώ τώρα θα πάμε (ελπίζω) και αυτό είναι το σημαντικότερο.

Χθες στην βόλτα που κάναμε για φαγητό είδαμε ότι η πόλη εδώ (βέβαια ήταν Σάββατο) είναι πολύ ζωντανή και μέχρι τις 1:00 το βράδυ που γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, κόσμος πολύς τριγυρνούσε στους δρόμους και στις πλατείες. Σε λίγο θα πάμε για πρωινό εδώ στο ξενοδοχείο, όλα τα ξενοδοχεία στην Αρμενία έχουν πρωινό, και είναι και αρκετά φθηνά. Βέβαια ετούτο που μένουμε νομίζω είναι το ακριβότερο από όλα επειδή βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, αλλά το κόστος του δεν ξεπερνάει τα 36 ευρώ.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 11
• 12
• 13
• 14
• 15
• …

  Go to chapter

  Go
• 24

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 13 of 24

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[underwater]

Άλλη μια ιστορία για Καύκασο λίγες εβδομάδες πριν το ταξίδι μου σε εκείνα τα μέρη! Αναμένω με ενθουσιασμό τη συνέχεια!

 

[travelbreak]

Άλλη μια ιστορία για Καύκασο λίγες εβδομάδες πριν το ταξίδι μου σε εκείνα τα μέρη! Αναμένω με ενθουσιασμό τη συνέχεια!

Για τον Καύκασο κράτα μεγάλες κάρτες μνήμης για φωτογραφίες και βαριά ρούχα για το κρύο!

 

[travelbreak]

Και το ταξίδι ξεκινά:

Χθες πολύ πρωί φτάσαμε πολύ νωρίς στο αεροδρόμιο της Τιφλίδας και πήγαμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο. Μας περίμενε ένα ταξί του ξενοδοχείου στις αφίξεις. Ξεκουραστήκαμε τρεις ώρες περίπου, στα δωμάτιά μας, αφού είχαμε πληρώσει όλο το βράδυ, και μετά πήγαμε με ταξί στο γραφείο που θα νοικιάζαμε το αυτοκίνητο, που είχα κλείσει καιρό πριν. Ήταν ένα τοπικό γραφείο ενοικιάσεων πολύ φθηνότερο από τις γνωστές φίρμες. Αποδείχτηκε ότι ήταν αρκετά αξιόπιστο αλλά όχι τόσο όσο τα μεγάλα γραφεία. Όμως η τιμή τους ήταν αρκετά ελκυστική: 550 περίπου ευρώ για 16 ημέρες. Δώσαμε και κάποια ποσά ως εγγύηση, τα οποία μας επιστράφηκαν στο τέλος. Εκεί λοιπόν καθυστερήσαμε αρκετά μέχρι να τακτοποιήσουμε τα έγγραφα και η έκπληξη ήταν ότι ο Γιάννης επειδή είναι πάνω από 65 ετών δεν μπορεί να οδηγήσει στις χώρες αυτές. Έτσι ο μόνος οδηγός θα είμαι εγώ. Αυτό ήταν κτύπημα κάτω από τη μέση. Και για το Γιάννη και για μένα. Για εκείνον επειδή του χτύπησε το καμπανάκι για την ηλικία του. Αυτό ισχύει και για εμένα αφού σε 5-6 χρόνια θα υπάρχουν χώρες που δε θα μπορώ να οδηγήσω ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο. Για μένα επίσης διότι θα οδηγούσα πολλές ώρες και θα ήταν κουραστικό.

Όταν ο Γιάννης άκουσε ότι δεν θα οδηγεί φοβήθηκε, γιατί έχω τη φήμη του νυσταλέου στο τιμόνι. Και η αλήθεια είναι ότι νυστάζω εύκολα, όχι πάντα όμως. Εγώ τον καθησύχασα, αλλά εκείνος δεν ήταν σίγουρος. Τέλος πάντων τον έπεισα ότι όλα θα πάνε καλά, δεν είχαμε και άλλη επιλογή εκεί. Ελπίζω μετά από αυτό το ταξίδι να κατάλαβε ότι δεν έχω πρόβλημα να οδηγώ και δέκα ώρες την ημέρα.

Εννοείται ότι είχα ιντερνέτ σε αυτό το ταξίδι. Και στη Γεωργία και στην Αρμενία. Στην Τιφλίδα με την πρώτη βόλτα έβαλα μια τηλεφωνική κάρτα SIM με δυνατότητα τηλεφώνου στην χώρα και 6 GB δεδομένα. Ήταν πολύ χρήσιμη.

Όταν τελειώσαμε τις διαδικασίες με το αυτοκήντο, κάναμε βόλτα στην κεντρική πλατεία της δημοκρατίας.

Οι άλλοι τρεις της παρέας μου μπήκαν σε ένα πουλμανάκι που τους έκανε βόλτα στα αξιοθέατα της πόλης, ενώ εγώ που δεν μου άρεσε, έκανα βόλτα με τα πόδια μόνος μου. Πήγα στη υπέροχη παλιά πόλη. Τη μέρα φαίνεται πολύ όμορφη γιατί βλέπεις μια μικρή εγκατάλειψη, που εμένα μου άρεσε. Είδα παλιά σπίτια και εκκλησίες, όμως δεν είδα σχεδόν κανένα τουρίστα.

Προσέξτε τη μοτοσυκλέτα!

Μετά προχώρησα σε πιο τουριστικά μέρη, όπως η εκκλησία Sioni Cathedral, ο επιβλητικός Metekhi Rock με την εκκλησία και το άγαλμα του βασιλιά ιδρυτή της πόλης Γκοργασσάλι και μερικές νέες και παλιές γέφυρες στον ποταμό Mtkvari ή Kura που διασχίζει την πόλη.

Σε κάποια στάση που έκαναν οι υπόλοιποι της παρέας με το «πουλμανάκι της χαράς» όπως το λέμε, ήμουν κοντά και τους είδα και μιλήσαμε λίγο. Και αυτοί πέρασαν καλά και εγώ καλύτερα. Όταν τελείωσαν, μετά από δύο ώρες, συναντηθήκαμε και πήγαμε να πάρουμε το αυτοκίνητο για να πάμε στο ξενοδοχείο μας που βρίσκεται κάπου 12 χιλιόμετρα έξω από την πόλη. Η μεσημεριανή σιέστα ήταν απαραίτητη λόγω κούρασης και ζέστης. Ξεκουραστήκαμε περίπου δύο ώρες και μετά πήραμε το αυτοκίνητο να πάμε στην πόλη ξανά. Φυσικά δεν βρήκαμε να παρκάρουμε εκεί που θέλαμε, παρότι έχω το GPS και τελικά παρκάραμε κάπου μακριά και πήραμε ταξί για να πάμε στο κέντρο. Εκεί ανεβήκαμε πάνω στο φρούριο Narikala με τα πόδια και κάναμε βόλτα και ήταν όμορφα από ψηλά. Μπορείς να ανέβεις και με τελεφερίκ αλλά δεν το προτιμήσαμε.

Αυτό το άγαλμα από κοντά, μόνο προφίλ το τραβάς:

Όταν κατεβήκαμε κάναμε λίγη ακόμα βόλτα στην παλιά πόλη (την τουριστική) και στα μαγαζιά με φαγητό ή ποτό.

Σε ένα από αυτά μόλις βράδιασε καθίσαμε και φάγαμε. Το φαγητό ήταν αρκετά καλό (χοιρινό κεμπάπ και κοτόπουλο) με αρκετά μεγάλες μερίδες με κόστος περίπου 15 ευρώ το ζευγάρι. Μάλιστα ήπιαμε και μπύρες και λίγο κρασί. Φυσικά μετά το φαγητό πήγαμε για ξεκούραση και ύπνο στο ξενοδοχείο, γιατί η μέρα ήταν πολύ δύσκολη. Ήταν όμως και σχεδόν μεσάνυχτα.

Ερχόμαστε τώρα στην δεύτερη μέρα του προγράμματος, δηλαδή στη σημερινή. Το πρόγραμμα που είχα κάνει από το σπίτι είχε πάρα πολλά να κάνουμε και δεν τα κάναμε όλα. Γενικά εγώ βάζω αρκετά στα προγράμματα που κάνω και όσα προλάβουμε. Συνήθως χάνουμε λίγα.

Ξεκινήσαμε αρχικά για να πάμε στο Telavi, που είναι μία όμορφη πόλη με ένα ενδιαφέρον κάστρο σε απόσταση κάπου 100 χλμ από την Τιφλίδα. Κάναμε τις βόλτες μας και κάπου χάσαμε και τη Ντίνα που χώθηκε σε ένα μουσείο και τη βρήκαμε αφού έψαχνα μισή ώρα. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ήταν στο μουσείο εκείνο, αφού δεν κρατούσε χρήματα να πληρώσει την είσοδο. Πάντως εκείνη είχε τρυπώσει.

Έχουν φαντασία σε αυτές τις χώρες:

Μετά πήγαμε στο Sighnaghi, ένα χωριό που έχει και αυτό ένα μεγάλο φρούριο. Ήταν πολύ τουριστικό και είχε πάει μεσημέρι πια και είχαμε κουραστεί πάρα πολύ σε όλη τη διαδρομή που κάναμε. Δεν ήταν μεγάλη αλλά κάναμε συχνές παρακάμψεις και στάσεις. Επίσης οι δρόμοι και δεν ήταν και τόσο καλοί. Ούτε το οδόστρωμα, αλλά υπήρχαν και πολλές στροφές.

Το πρωί στην αρχή της μέρας, είχαμε πάει και σε 3-4 άλλα μοναστήρια ή εκκλησίες παρακάμπτοντας τον δρόμο μας. Γενικά είχαμε καλή διάθεση και σχεδόν όπου βλέπαμε ταμπέλα με το σχήμα της εκκλησίας στρίβαμε και πηγαίναμε. Είδαμε παλιά μοναστήρια κρυμμένα σε δάση και με ελάχιστους μοναχούς. Καθόλου τουριστικά και χωρίς καθόλου επισκέπτες ή μόνο λίγους ντόπιους.

Λίγες εικόνες και απλότητα:

Μετά από το Sighnaghi έπρεπε, σύμφωνα με το πρόγραμμα, να πάμε σε ένα μοναστήρι, το David Gareji ή St. David Lavra (το βρήκα με δυο ονόματα). Όμως και ο δρόμος ήταν κακός, και η απόσταση ήταν μεγάλη και αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω στο ξενοδοχείο. Τελικά αυτό το μοναστήρι δεν το είδαμε και πρέπει να ήταν καλό. Όμως μετά από τόσα που είδαμε σε αυτό το ταξίδι νομίζω ότι αξία θα είχε μόνο σαν δρόμος (το ταξίδι στην Ιθάκη που λέμε) παρά σαν κτίριο και αξιοθέατο.

Κατά τις εννιά το βράδυ είπαμε να πάμε για φαγητό και πήγαμε πολύ γρήγορα με το αυτοκίνητο, αφού πια είχαμε μάθει τους δρόμους της πόλης. Δεν είναι και τόσο εύκολη πόλη στην οδήγηση η Τιφλίδα και επειδή έχει επικίνδυνους οδηγούς αλλά και γιατί έχει στο κέντρο λίγο πολύπλοκους κόμβους. Όμως αν τους μάθεις, περνώντας δυο-τρεις φορές, όλα γίνονται απλούστερα. Την ώρα που ψάχναμε για να παρκάρουμε κάπου στο κέντρο, άρχισε μία πάρα πολύ δυνατή βροχή. Αναγκαστήκαμε και περιμέναμε μέσα στο αυτοκίνητο 15 λεπτά, αλλά δεν σταμάτησε και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο.

Ήθελα να πω για το ξενοδοχείο ότι είναι αρκετά συμπαθητικό, όμως βρίσκεται σε μία έρημη γειτονιά, μακριά από το κέντρο της πόλης. Βέβαια ο κεντρικός δρόμος είναι πολύ κοντά και έχει αρκετά μαγαζιά για να μπορέσουμε να αγοράσουμε κάτι. Αυτό το τελευταίο το διαπιστώσαμε μόνο σήμερα το βράδυ που ψάχναμε εναγωνίως για κάτι φαγώσιμο. Εδώ λοιπόν δεν μένει πολύς κόσμος και τα δωμάτια είναι τεράστια και είμαστε ευχαριστημένοι γιατί το κόστος είναι περίπου 27 ευρώ η βραδιά για το κάθε δίκλινο.

Αν εξαιρέσουμε την βραδινή βροχή σήμερα, ο καιρός εδώ είναι πολύ ζεστός και όλη τη μέρα στον ήλιο έχουμε πρόβλημα με τη ζέστη. Όμως έτσι είναι οι εκδρομές. Εννοείται ότι οδηγώ μονίμως εγώ και αύριο που έχουμε πάλι αρκετά χιλιόμετρα θα δούμε τι μπορούμε να κάνουμε. Ίσως αναγκαστούμε και περιορίσουμε το χρόνο οδήγησης εις βάρος των σημείων επίσκεψης. Έχουμε και πρόβλημα με τον κλιματισμό του οχήματος. Ενώ την πρώτη μέρα δούλεψε κουτσά στραβά σήμερα τίποτα. Θα δούμε.

Το αυτοκίνητο που έχουμε νοικιάσει είναι ένα τζιπ Honda CRV, το οποίο όμως έχει κάνει σχεδόν 200.000 χιλιόμετρα, με αποτέλεσμα να είναι λίγο παλιό και να μην έχει καλή απόδοση. Έχει και όργανα που μετράνε σε μίλια. Αυτό για μένα δεν είναι πρόβλημα αλλά για κάποιον που δεν ξέρει να κάνει τη μετατροπή θα ήταν. Το σπουδαιότερο δε θα ξέρει με πόση ταχύτητα τρέχει. Προς το παρόν δεν έχουμε κάποιο μηχανικό πρόβλημα αλλά μετά από αρκετές μέρες στο ταξίδι μας ίσως υπάρξει. Εν τω μεταξύ εκτός από το αιρκοντίσιον που δε δουλεύει δεν ανάβουν και τα φώτα μπροστά αριστερά. Ευτυχώς, γενικά δεν οδηγούμε τη νύχτα. Από το γραφείο επίσης δεν μου έχουν ετοιμάσει τα χαρτιά για την είσοδο στην Αρμενία που θα γίνει με αυτό το αυτοκίνητο. Μου είπαν ότι το ξέχασαν. Έτσι θα περάσω την επόμενη Τρίτη που θα επιστρέψουμε από το Αζερμπαϊτζάν και ελπίζω να είναι έτοιμα για να συνεχίσουμε ομαλά το ταξίδι μας.

Οι άνθρωποι εδώ μας φαίνονται αρκετά καλοί. Αν και στην Ελλάδα δεν έχουν καλή φήμη, όμως εδώ μας εξυπηρετούν όποτε έχουμε χρειαστεί κάτι και φαίνονται ευγενικοί. Επίσης η χώρα φαίνεται ότι έχει αρκετό τουρισμό, είναι πολύ καθαρή και στις πόλεις και στους δρόμους και βλέπεις παντού ανθρώπους να μαζεύουν σκουπίδια, όπως επίσης βλέπουμε παντού αστυνομία, είτε σε περιπολικά είτε αστυνομικούς με τα πόδια.

Μερικές εκκλησίες που είδαμε σήμερα, αλλά και χθες εδώ στην πόλη, είναι πολύ όμορφες. Και μεγάλης ιστορικής σημασίας αφού είναι πολύ παλιές. Επίσης έχουν λίγες σχετικά εικόνες αγίων αλλά πολλές από τις επιγραφές τους είναι στα ελληνικά.

 

[giannismits]

Αγαπάω χώρες Καυκάσου και εύχομαι κάποια στιγμή να τις γνωρίσω. Πάντα είχα απορία αν μπορείς σε ένα ταξίδι να δεις και τις τρείς χώρες, πιστεύοντας ότι θα υπήρχε πρόβλημα στα σύνορα και στα διαβατήρια γενικά εξαιτίας της σχέσης Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν. Δεν είχα σκεφτεί την δυνατότητα της αεροπορικής σύνδεσης Γεωργίας-Αζερμπαϊτζάν. Οπότε δεν υπήρχε θέμα μετά στην είσοδο σας στην Αρμενία σωστά? Στην περίπτωση όμως που θες να επισκεφτείς το Ναγκόρνο Καραμπάχ τι γίνεται?

Νομίζω αν δεν κάνω λάθος είναι η πρώτη ιστορία στο φόρουμ που σε ένα ταξίδι περιλαμβάνονται και οι τρείς χώρες του Καυκάσου. Παρακολουθώ με ενθουσιασμό και αναμένω τα επόμενα κεφάλαια.

 

[travelbreak]

Αγαπάω χώρες Καυκάσου και εύχομαι κάποια στιγμή να τις γνωρίσω. Πάντα είχα απορία αν μπορείς σε ένα ταξίδι να δεις και τις τρείς χώρες, πιστεύοντας ότι θα υπήρχε πρόβλημα στα σύνορα και στα διαβατήρια γενικά εξαιτίας της σχέσης Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν. Δεν είχα σκεφτεί την δυνατότητα της αεροπορικής σύνδεσης Γεωργίας-Αζερμπαϊτζάν. Οπότε δεν υπήρχε θέμα μετά στην είσοδο σας στην Αρμενία σωστά? Στην περίπτωση όμως που θες να επισκεφτείς το Ναγκόρνο Καραμπάχ τι γίνεται?

Νομίζω αν δεν κάνω λάθος είναι η πρώτη ιστορία στο φόρουμ που σε ένα ταξίδι περιλαμβάνονται και οι τρείς χώρες του Καυκάσου. Παρακολουθώ με ενθουσιασμό και αναμένω τα επόμενα κεφάλαια.

Δεν υπάρχει θέμα εισόδου στις χώρες. Μόνο από Γεωργία σε Αζερμπαϊτζάν και ανάποδα δεν μπορείς να πας. Για το ναγκόρνο-καραμπάχ επίσης υπάρχει κάποιο κόλπο. Αν δε βιάζεσαι θα το αναφέρω προς το τέλος του ταξιδιού.

 

[giannismits]

Μόνο από Γεωργία σε Αζερμπαϊτζάν και ανάποδα δεν μπορείς να πας.

Μήπως ήθελες να γράψεις από Αρμενία;

 

[travelbreak]

Μήπως ήθελες να γράψεις από Αρμενία;

Σωστά. Από Αρμενία πας μόνο Ναγκόρνο Καραμπάχ και επιστρέφεις. Από Γεωργία πας στο Αζερμπαϊτζάν και αεροπορικώς και οδικώς. Οδικώς όμως, όχι με νοικιασμένο αυτοκίνητο.

 

[travelbreak]

Κυριακή πρωί και είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση, πηγαίνοντας για το Μπακού του Αζερμπαϊτζάν.

Θα περιγράψω όμως τη χθεσινή μέρα, που ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες πιστεύω που θα έχουμε σε όλο το ταξίδι, αν και δεν ξεκίνησε με τόση αισιοδοξία, γιατί στο πρόγραμμα δεν φαινόταν κάτι το τρομερά ενδιαφέρον, εκτός από την επίσκεψη στα βουνά του Καυκάσου. Βασικά δεν είχε τόσο πολλά για να δούμε. Η ημέρα είχε επίσκεψη στην βόρεια Γεωργία και συγκεκριμένα στο χωριό Stepantsminda στην περιοχή Kazbegi.Αυτά. Αλλά ήταν κάπως μακριά και με κακό δρόμο. Το Google τη δίνει 154 χλμ και τρεις ώρες δρόμο.

Μέχρι να φτάσουμε στον Καύκασο όμως περάσαμε από ορισμένα πολύ όμορφα σημεία, όπως είναι το φρούριο στο Ananuri, η κατασκευή ενός μνημείου για την Γεωργιανή και ρωσική φιλία που ήταν σε ένα βουνό όπου είχες υπέροχη θέα στον Καύκασο. Επίσης σε όλη τη διαδρομή είχε μεγάλο ενδιαφέρον να βλέπουμε τα βουνά με τις υπέροχες βουνοκορφές και την βλάστηση.
Στις επόμενες φωτογραφίες αποτυπώνεται νομίζω η μαγεία του τοπίου:
Ανανούρι:

Αυτές οι γιαγιάδες!

Και τα παραδοσιακά σουτζούκια:

Και ο Καύκασος:

Σε πολλά σημεία ο δρόμος ήταν σκεπαστός, όπως φαίνεται στην επόμενη φωτογραφία, για προστασία από τα χιόνια, πιστεύω.

Να και το μνημείο Γεωργιανο-Ρωσικής φιλίας. Βέβαια όλοι οι Γεωργιανοί μισούν τους Ρώσους για τις περιοχές που τους έχουν αποσπάσει.

Και σε μια στροφή είδαμε αυτό το υπέροχο θέαμα:

Αυτή η θέση των χωριών με ενθουσίαζε. Ήταν πολλά τέτοια:

Σε όλη τη διαδρομή οι αγελάδες ήταν απαραίτητο συστατικό του υπέροχου τοπίου:

Είχαμε και μοναστήρια - εκκλησίες μπόνους στη διαδρομή:

Τώρα θα σημειώσω ότι σε ένα σημείο της διαδρομής ήθελα να φωτογραφήσω μερικά παλιά εγκαταλειμμένα κτίρια του Κομμουνιστικού καθεστώτος και σταματήσαμε κάπου στην άκρη ενός χωριού και τραβούσαμε φωτογραφίες. Ήρθε στο λεφτό μία γυναίκα (την οποία έκτοτε εμείς ονομάζαμε μπάμπουσκα) και με υποχρέωσε να σβήσω τις φωτογραφίες αυτών των παλιών κτιρίων. Λες και βγήκε από το σπίτι του Στάλιν να τον υπερασπιστεί. Αργότερα που φωτογραφίζαμε τέτοιου είδους κτίρια αστειευόμασταν λέγοντας να προσέχουμε μη μας δει καμιά μπάμπουσκα.

Έχοντας ξεκινήσει στις 7:00 το πρωί φτάσαμε στον τελικό μας προορισμό, στην Stepantsminda στις 12:30 το μεσημέρι, λόγω των πολλών στάσεων. Μόλις παρκάραμε το αυτοκίνητο, από εκεί δίπλα εμφανίστηκε ένας ντόπιος ο οποίος μας είπε να μας ανεβάσει με το δικό του 4x4 αυτοκίνητο σε μία εκκλησία που φαινόταν καταπληκτική, στην κορυφή ενός βουνού απέναντι. Είναι η διάσημη εκκλησία της Αγίας Τριάδας (Gergeti) σε υψόμετρο 2.170 μέτρα.

Έτσι φαίνεται αυτή η εκκλησία από το χωριό:

Από κάτω στο χωριό που στεκόμασταν όταν φτάσαμε, βλέπαμε αυτή την εκκλησία εκεί και δεν υπήρχε περίπτωση να αντισταθούμε και να μην την επισκεφτούμε. Χωρίς πολλή σκέψη η Ντίνα ήθελε οπωσδήποτε να πάμε, ενώ εμείς οι υπόλοιποι αναρωτιόμασταν μήπως το δικό μας τζιπ μπορούσε να κάνει τη διαδρομή. Όμως δεν έμενε πολύς χρόνος και τα χρήματα που ζητούσε ήταν λίγα, συγκεκριμένα 60 λάρι, που σημαίνει λιγότερο από 25 ευρώ για όλους μας. Και πήγαμε τελικά μαζί του. Εκ των υστέρων καταλάβαμε ότι ο τύπος αυτός μας πήρα αρκετά γι αυτούς χρήματα. Το μέρος εκεί ήταν γεμάτο με τουρίστες που πήγαιναν με τα πόδια ή είχαν πάει με άλογα ή άλλα αυτοκίνητα και η θέση της εκκλησίας είναι υπέροχη.

Η κλασική φωτογραφία:

Και από κοντά:

Και από την αντίθετη πλευρά:

Και το χωριό όπως φαίνεται από εκεί ψηλά:

Πράγματι ο δρόμος για να πας ήταν τόσο κακός που δεν μπορούσαμε να πάμε με το δικό μας αυτοκίνητο.

 

[underwater]

Τι όμορφα!

Πώς και πώς περιμένω να βρεθώ εκεί!

Εν τω μεταξύ έριξα πολύ γέλιο με την αυστηρή "μπάμπουσκα"!

 

[travelbreak]

Τι όμορφα!

Πώς και πώς περιμένω να βρεθώ εκεί!

Εν τω μεταξύ έριξα πολύ γέλιο με την αυστηρή "μπάμπουσκα"!

Δεν μπορείς να φανταστείς με αυτή την τύπισσα: Κατέβηκε από το σπίτι της και μου έβαλε τις φωνές παρότι εγώ φωτογράφιζα σε αντίθεση κατεύθυνση. Πάντως ήξερε από διαγραφή φωτογραφιών, γιατί μου έδειξε 3-4 και απέτησε να τις διαγράψω.
Με τις πληροφορίες της @malysa και πιθανόν και τις δικές μου, νομίζω θα έχεις ένα πλήρη οδηγό για εκείνα τα μέρη.

 

[travelbreak]

Συνεχίζω την τρίτη μέρα του ταξιδιού μας από τα βουνά του Κάζμπεκ στον Καύκασο.
Εκεί, αφού τελειώσαμε την επίσκεψή μας, o οδηγός προφανώς για να κερδίσει επί πλέον χρήματα, πρότεινε να πάμε σε μία άλλη περιοχή η οποία ονομάζεται Τruso Valley. Δεν την ξέραμε και ούτε ήταν στο πρόγραμμά μας, όμως ψάχνοντας επί τόπου στο ίντερνετ διαπίστωσα ότι άξιζε τον κόπο και τα λίγα χρήματα. Συμφώνησαν και οι υπόλοιποι. Συνολικά θα του δίναμε 200 λάρι για όλη την εκδρομή.

Δεν ήταν πολλά χρήματα για όλους μας και έτσι μετά την επίσκεψή μας στην εκκλησία, πήγαμε στην περιοχή εκείνη που ήταν μία κοιλάδα με πολύ όμορφη φύση αλλά και ορισμένα παλιά και εγκαταλειμμένα χωριά που είχαν ιδιαίτερη ομορφιά. Φυσικά μεγάλο μέρος του ενδιαφέροντος ανήκει στη διαδρομή. Φτάσαμε σχεδόν μέχρι τα σύνορα με τη Νότια Οσετία.

Ο τύπος που μας οδηγούσε δεν ήξερε τελικά πάνω από 20-30 αγγλικές λέξεις και όλες τις συνεννοήσεις τις κάναμε αφού φώναζε κάποιον ντόπιο που μιλούσε αγγλικά. Να σημειώσω ότι σε όλα τα τουριστικά μέρη υπάρχουν ταξί και γενικώς άνθρωποι που με λίγα χρήματα θα σε μεταφέρουν όπου θες. Εννοώ ότι χωρίς να έχεις κλείσει τίποτα πας ας πούμε στην Τιφλίδα, ή σε οποιαδήποτε τουριστική πόλη ή χωριό, και βλέπεις μπροστά σου διαφημιστικά ή σου μιλάνε μόνοι τους οι οδηγοί. Σου κλείνουν μονοήμερες ή διήμερες εκδρομές με συμβατικά ή 4x4 αυτοκίνητα. Αν ξανάκανα το ταξίδι και είχα χρόνο δε θα έκλεινα τίποτα από την Ελλάδα. Γιατί να ρισκάρω οδηγώντας σε δρόμους που δε γνωρίζω; Βέβαια πρέπει να βρεις και οδηγό που να εμπιστεύεσαι.

Εκεί στο Τruso είχε και διάφορα θειούχα νερά με πετρώματα σε κιτρινοκόκκινα χρώματα. Όμως το πιο ενδιαφέρον ήταν η διαδρομή μέσα από το φαράγγι για να φτάσουμε εκεί και τα παλιά χωριά. Ένιωθα υπέροχα που βρισκόμουν εκεί. Ο οδηγός δεν βιαζόταν και με λίγα λάρι παραπάνω μας πήγε και ακόμα πιο πέρα για να περπατήσουμε σε ένα παλιό χωριό και να το δούμε εξ επαφής. Καταπληκτικές εικόνες, εκτός προγράμματος, και εκτός των πλάνων των πρακτορείων. Ακόμα και το Lonely Planet αναφέρει ελάχιστα γι αυτό το μέρος.

Όσοι πάτε να το θυμόσαστε: κοιλάδα Τruso:

Χαίρομαι που μοιράζομαι μαζί σας αυτές τις εικόνες και το ταξίδι μας.

Το ίδιο σε πιο κοντινό:

Στο βάθος Οσετία:

Στην επιστροφή μέσα από το φαράγγι και το στενότατο δρόμο είδαμε μια απίστευτη σκηνή: σε μια διασταύρωση δυο αυτοκινήτων επειδή ο δρόμος ήταν στενός κόντεψαν να ακουμπήσουν το ένα με το άλλο. Φυσικά προχωρούσαν πολύ αργά αλλά τα πράγματα άρχισαν να γίνονται επικίνδυνα όταν το μεγάλο από τα δύο έγειρε λόγω της μεγάλης κλίσης του εδάφους, και ήταν έτοιμο να πλακώσει το άλλο. Οι επιβάτες του μικρού κατέβηκαν κάτω και οι καλόγεροι, που ήταν οι ιδιοκτήτες του μεγαλύτερου, με τρομερό κόπο και ιδέες κατάφεραν και προχώρησαν αργά-αργά χωρίς καμιά ζημιά. Εικόνες που θυμίζουν Θιβέτ!

Εδώ είναι πριν έρθουν πλάι-πλάι.

Τα κατάφεραν χωρίς ζημιές:

Η εκδρομή μας αυτή τέλειωσε στην Stepantsminda στις 17:30 και ουσιαστικά τελείωσε η μέρα μας, αφού προσπαθήσαμε να πάμε στο χωριό Juta, όμως δεν το κάναμε γιατί ο δρόμος ήταν πολύ κακός και επιστρέψαμε μετά από λίγα χιλιόμετρα. Η διαδρομή φαινόταν ιδιαιτέρως όμορφη αλλά και λίγο αργά ήταν και δε θέλαμε να ταλαιπωρηθούμε στο χωματόδρομο. Οι υπόλοιποι της παρέας δεν είχαν πρόβλημα αλλά εγώ ως οδηγός είχα. Έτσι χάσαμε τη Juta.

Stepantsminda:

Από τη διαδρομή για τη Juta της Γεωργίας, στην οποία όμως δεν φτάσαμε ποτέ:

Στην επιστροφή δεν κάναμε κάποια ιδιαίτερη στάση. Είχαμε φωτογραφήσει τον Καύκασο όταν ανεβαίναμε και τώρα απλά τον θαυμάζαμε. Ο δρόμος για εκεί ήταν σχετικά καλός αλλά με πολλή κίνηση, ιδιαίτερα με πολλές νταλίκες. Είναι ο δρόμος που συνδέει τη Γεωργία με τη Ρωσία. Δεν ξέρω βέβαια αν είναι ανοιχτά τα σύνορα των δυο χωρών αφού έχουν αρκετά προβλήματα λόγω της κατοχής της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας.

Σταματήσαμε λίγο πριν βραδιάσει σε ένα εστιατόριο 20 χιλιόμετρα πριν την Τιφλίδα όπου καθίσαμε και φάγαμε, αλλά το φαγητό δεν ήταν και τόσο καλό. Συν το ότι τα γκαρσόνια προσπάθησαν, και τελικά κατάφεραν, και μας έκλεψαν λίγα χρήματα στην τιμή που πληρώσαμε, παρότι διαμαρτυρηθήκαμε. Χρέωσαν παραπάνω ποσότητα στα ποτά που πήραμε και πιο ακριβά. Στη συζήτηση με αυτούς δεν βγάλαμε άκρη πέρα από μια μικρή μείωση του κόστους. Είχαμε παραγγείλει κάτι άσχετα πιάτα μόνο επειδή είδαμε τις όμορφες φωτογραφίες στον κατάλογο. Έλεγε και το περιεχόμενο, αλλά εγώ ως συνήθως είμαι παρορμητικός με το φαγητό. Ούτε πρόσεξα ότι το ένα πιάτο είχε εντόσθια. Και καλά εγώ που έφαγα και το μισό πιάτο. Η Μαρ όμως; Ακόμα και το άλλο μου πιάτο που ήταν λουκάνικα, η γέμιση ήταν συκωτάκια. Αυτό το έφαγα όλο. Η Ντίνα ήταν η καλύτερη, αφού παράγγειλε κάτι στο γκριλ. Ήταν αυτό που περίμενε.

Καλή όρεξη!

Όταν τελειώσαμε και αφού βρίσαμε την τύχη μας, πήραμε το δρόμο για το ξενοδοχείο. Η ώρα ήταν αργά και εμείς φύσει μη ξενύχτηδες όλοι, αποφασίσαμε να πάμε για ύπνο και όχι βόλτα στην πόλη.