travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.968
- Likes
- 17.262
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Βίντεο 3η ημέρα
- Κεφάλαιο 5
- Κεφάλαιο 6
- Κεφάλαιο 7
- Κεφάλαιο 8
- Βίντεο δυο τελευταίες μέρες στη Γεωργία
- Κεφάλαιο 9
- Κεφάλαιο 10
- Κεφάλαιο 11
- Κεφάλαιο 12
- Κεφάλαιο 13
- Βίντεο από Ερεβάν
- Κεφάλαιο 14
- Βίντεο από Αζερμπαϊτζάν
- Κεφάλαιο 15
- Κεφάλαιο 16
- Βίντεο από Nagorno Karabakh
- Κεφάλαιο 17
- Χάρτες διαδρομών
- Βίντεο από το Ushguli μέχρι τη Vardzia
Επίσκεψη στο Ναγκόρνο Καραμπάχ.
Τετάρτη βράδυ και βρισκόμαστε στο Ναγκόρνο Καραμπάχ και συγκεκριμένα στην πρωτεύουσά του, το Στεπανακέρτ.
Αυτό ήταν μία ανέλπιστη επιτυχία του ταξιδιού μας και οφείλεται στον Αρτούρ στο Ερεβάν.
Η σημερινή μέρα ήταν πολύ γεμάτη και πολύ ενδιαφέρουσα, από τις πιο ωραίες μέρες του ταξιδιού μας. Φύγαμε το πρωί από το Jermuk και πήραμε πορεία προς το Νότο. Ο δρόμος ήταν σχετικά καλός και έτσι η πορεία μας πραγματοποιήθηκε γρήγορα σχετικά. Όλη τη σημερινή ημέρα διάφορα προβλήματα με το GPS τα διόρθωνα με το Google maps. Είμαστε συνηθισμένοι πλέον σε αυτά.
Σύμφωνα με επιγραφή που υπήρχε εκεί, βρισκόμασταν στο δρόμο του μεταξιού.
Κάπου 70 χιλιόμετρα μετά την αναχώρησή μας κάναμε την πρώτη στάση σε μία περιοχή που έχει διάφορα ονόματα μεταξύ των οποίων και το Karahunj (Sisian). Αυτό με τα ονόματα στην Αρμενία και λιγότερο στη Γεωργία, είναι ένα θέμα. Ολόκληρες περιοχές μετονομάζονται από το όνομα ενός μοναστηριού, αλλά τους μένει και το παλιότερο. Ας είναι. Στο Karahunj είναι μία περιοχή η οποία έχει πάρα πολλές στημένες όρθιες πέτρες, βράχους θα έλεγα καλύτερα, πολλές εκ των οποίων έχουν κάποιες τρύπες διαμέτρου 5-6 εκατοστών και ορισμένες άλλες έχουν βραχογλυφικά. Βρίσκονται σε μία σχετικά μεγάλη έκταση και ακόμα δεν έχει γίνει γνωστό ο λόγος για τον οποίο έχουν κατασκευαστεί και τοποθετηθεί εκεί στο μακρινό παρελθόν. Μάλιστα σε ένα σημείο ήταν 12 με 13 τέτοιες πέτρες σχετικά μεγάλες, που ήταν τοποθετημένες κυκλικά σε μία διάμετρο περίπου 10-12 μέτρων και θύμιζε την περιοχή της Αγγλίας, το Stonehenge. Μας άρεσε πάρα πολύ και ευτυχώς δεν είχε ακόμα αρχίσει να μαζεύεται ο κόσμος και έτσι ευχαριστηθήκαμε την βόλτα μας εκεί.
Όποιος βρεθεί στην Αρμενία και δεν το δει, χάνει:
Η επόμενη στάση θα ήταν στην περιοχή του Tatev και στο εκεί ομώνυμο μοναστήρι. Είχαμε αποφασίσει να μην πάμε στο μοναστήρι αυτό με το αυτοκίνητο αλλά με ένα τελεφερίκ, το οποίο θεωρείται το μεγαλύτερο του κόσμου, χωρίς πολλά στηρίγματα. Βασικά είναι μερικές μικρές καμπίνες (20-25 ατόμων περίπου) οι οποίες σε μεταφέρουν σε μία τεράστια απόσταση, νομίζω κοντά στα 6 χιλιόμετρα πάνω από χωριά και από φαράγγια, μέχρι το Μοναστήρι, το οποίο όμως όταν το δεις από εκείνο το σημείο που σε πάει το μηχάνημα δεν το ευχαριστιέσαι, γιατί δεν έχεις πολύ καλή θέα. Θεωρώ ότι αν πηγαίναμε οδικώς θα είχαμε καλύτερη ορατότητα του μοναστηριού, όμως μπορεί να χρειαζόμασταν και μία ώρα οδήγηση, μόνο για να πάμε και άλλη τόση για να γυρίσουμε. Η θέση του μοναστηριού νομίζω είναι υπέροχη. Απλά εμείς δεν μπορούσαμε να ευχαριστηθούμε την θέα από μακριά, (αφού βρισκόμασταν κοντά) γιατί δεν μπορούσαμε να απομακρυνθούμε από αυτό και ταυτόχρονα να έχουμε και την οπτική επαφή μας. Βρισκόταν στην άκρη ενός βράχου, σαν γκρεμός που ήταν, και έτσι δεν μπορούσαμε να πάμε να το δούμε από το πλάι. Με το τελεφερίκ φαινόταν λίγο όταν πλησιάζεις ή απομακρύνεσαι όμως η υπόλοιπη θέα από ψηλά όσο μας πήγαινε η καμπίνα ήταν καταπληκτική. Και το κόστος δεν ήταν και τόσο μεγάλο: για κάθε άτομο ήταν περίπου 10 ευρώ.
Εικόνα από την τηλεκαμπίνα:
Η περιοχή αυτή του μοναστηριού ήταν γεμάτη με πράσινο, είτε δάση, είτε χωράφια φυτεμένα με καρποφόρα δέντρα. Το λέω αυτό, διότι στις υπόλοιπες περιοχές της νότιας Αρμενίας οι λόφοι είναι κυρίως γεμάτοι από χορτάρια και άλλα χόρτα σπαρμένη (στάρια κλπ.) με αποτέλεσμα αυτή την εποχή να είναι κατακίτρινοι. Μόνο τα χωριά ξεχωρίζουν με το πράσινο που έχουν από τα δέντρα που είναι φυτεμένα μέσα σε αυτά. Πάντως νερά υπάρχουν γιατί πολύ συχνά συναντάμε στην άκρη του δρόμου βρύσες οι οποίες τρέχουν συνέχεια δροσερό νερό, από το οποίο εμείς πίνουμε και γεμίζουμε τα μπουκάλια μας. Όσον αφορά όμως το νερό σε γενικές γραμμές δεν αγοράζουμε αλλά πίνουμε είτε από τις βρύσες των ξενοδοχείων είτε των δρόμων. Δεν ξέρω αν είναι τόσο καλό αλλά δεν έχουμε μέχρι τώρα ιδιαίτερα προβλήματα ή τα προβλήματα που έχουμε τα αποδίδουμε σε άλλες αιτίες.
Από τη διαδρομή μας:
Η επόμενη στάση που ήταν στο πρόγραμμά μας είχε αρκετό ενδιαφέρον για διάφορους λόγους. Πρώτον ήταν σε μία πολύ όμορφη περιοχή, ανεξάρτητα από τις λεπτομέρειες. Δηλαδή είχε φαράγγια, είχε πράσινο, είχε χωριά μέχρι να φτάσουμε. Δεύτερον είχε μία τεράστια γέφυρα που κρεμόταν ουσιαστικά στον αέρα με κάτι συρματόσχοινα και είχε μήκος πιστεύω πάνω από 100 μέτρα. Πέρναγες από το ένα άκρο στο άλλο κρατώντας γερά τα συρματόσχοινα, και έφτανες εκεί που ήταν το τρίτο ενδιαφέρον του μέρους αυτού: οι σπηλιές που ήταν σκαμμένες ή φυσικές και έτσι δημιουργούνταν το παλιό χωριό που πλέον δεν κατοικείται. Λίγο πιο πάνω υπάρχει το σημερινό υπέροχο, όπως είδαμε από μακριά, χωριό, το Khndzoresk. Τις σπηλιές αυτές τις χαρακτηρίζουν ως την Βάρτζια της Αρμενίας.
Για να κατέβεις μέχρι την αερογέφυρα αυτή κατεβαίνεις αρκετά ξύλινα σκαλοπάτια, αλλά είναι μέσα στα δέντρα και είναι πολύ όμορφα σε εκείνο το μέρος. Δεν καθίσαμε πολύ γιατί ήταν ήδη μεσημέρι και η ζέστη ήταν αρκετή, αλλά το κυριότερο ο ήλιος ήταν πολύ έντονος και για αυτό το λόγο στις σπηλιές δεν κάναμε πολλές βόλτες. Μέχρι τώρα όλα αυτά που είδαμε σήμερα βρίσκονται στην Αρμενία επισήμως.
Λίγο μετά όμως από εκεί περάσαμε το checkpoint για να μπούμε στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Η διαδικασία δεν ήταν και τόσο μεγάλη. Απλά πήραν τα διαβατήριά μας και το διαβατήριό του αυτοκινήτου, μία κάρτα δηλαδή, και σε πέντε-δέκα λεπτά μας τα επέστρεψαν και μας είπαν να φύγουμε. Οι αστυνομικοί που μας έλεγξαν ήταν αρμένιοι, που μάλλον δεν ήξεραν καθόλου αγγλικά. Γενικά σε όλη την αυτόνομη αυτή περιοχή δεν είδαμε καθόλου Αζέρους. Δεν έγινε κάποιος άλλος έλεγχος στα πράγματα. Εκεί στα «σύνορα» οι ντόπιοι σταματούσαν και εκείνοι, αλλά περνούσαν πολύ πιο γρήγορα από εμάς. Μέσα σε δύο λεπτά η διαδικασία γι αυτούς είχε τελειώσει.
Η κατεύθυνσή μας ήταν το Στεπανακέρτ, η πρωτεύουσα της περιοχής, όμως πριν από αυτό μία δεκαριά χιλιόμετρα υπήρχε η μικρή πόλη με το όνομα Σούσα ή Σούσι και μας είχαν πει ότι εκεί υπάρχει ένα πολύ ωραίο φαράγγι. Φυσικά δεν είχαμε χρόνο να το διασχίσουμε με τα πόδια, αλλά υπήρχε ένα σημείο στο οποίο πήγαινες με λίγο περπάτημα και από κει έβλεπες από κάτω το φαράγγι και το απολάμβανες όσο γινόταν. Δεν μας πήρε και τα μυαλά!
Κάπου στις 7:00 φτάσαμε στο Στεπανακέρτ και πήγαμε στο ξενοδοχείο που θα μέναμε, και μένουμε δηλαδή, το οποίο είναι πάρα πολύ ωραίο και μάλιστα δεν πληρώνουμε τίποτα, γιατί μας το προσφέρει ο Αρτούρ και το γραφείο του. Ίσως είναι καλύτερο και από το χθεσινό (στο Jermuk) στο οποίο σημειώνω ότι σήμερα το πρωί είχαμε ένα πολύ δυνατό πρωινό. Έτσι πιστεύω θα είναι και αύριο εδώ πέρα.
Το ξενοδοχείο μας:
Κατά τις 8:30 βγήκαμε να κάνουμε βόλτα για δύο ώρες. Το ξενοδοχείο μας είναι στο κέντρο της πόλης και είδαμε τους ανθρώπους και την κίνηση, που θύμιζε πάρα πολύ το Ερεβάν: πάρα πολύς κόσμος ήταν στους δρόμους και στα μαγαζιά, αλλά ο πιο πολύς έκανε βόλτες και καθόταν στα παγκάκια. Εμείς λόγω κούρασης δεν περπατήσαμε και τόσο πολύ. Προτιμήσαμε να περπατήσουμεκαι να καθίσουμε σε ένα παγκάκι και να παρατηρούμε τους ντόπιους. Οι ντόπιοι λοιπόν μας φαίνονται αρκετά πολιτισμένοι και ευκατάστατοι, αφού και το ντύσιμό τους είναι πολύ καλό αλλά και τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν είναι πολύ καλύτερα από το μέσο όρο των αυτοκινήτων στο Ερεβάν. Στο Στεπανακέρτ αυτή τη στιγμή γίνονται διάφορα έργα ώστε πιστεύω σε λίγα χρόνια θα γίνει μία πολύ όμορφη πόλη. Ελπίζω να μην γίνει πάλι κανένας πόλεμος και σκοτώνονται οι άνθρωποι και καταστρέφονται τα κτίρια.
Από την πόλη:
Τετάρτη βράδυ και βρισκόμαστε στο Ναγκόρνο Καραμπάχ και συγκεκριμένα στην πρωτεύουσά του, το Στεπανακέρτ.
Αυτό ήταν μία ανέλπιστη επιτυχία του ταξιδιού μας και οφείλεται στον Αρτούρ στο Ερεβάν.
Η σημερινή μέρα ήταν πολύ γεμάτη και πολύ ενδιαφέρουσα, από τις πιο ωραίες μέρες του ταξιδιού μας. Φύγαμε το πρωί από το Jermuk και πήραμε πορεία προς το Νότο. Ο δρόμος ήταν σχετικά καλός και έτσι η πορεία μας πραγματοποιήθηκε γρήγορα σχετικά. Όλη τη σημερινή ημέρα διάφορα προβλήματα με το GPS τα διόρθωνα με το Google maps. Είμαστε συνηθισμένοι πλέον σε αυτά.
Σύμφωνα με επιγραφή που υπήρχε εκεί, βρισκόμασταν στο δρόμο του μεταξιού.
Κάπου 70 χιλιόμετρα μετά την αναχώρησή μας κάναμε την πρώτη στάση σε μία περιοχή που έχει διάφορα ονόματα μεταξύ των οποίων και το Karahunj (Sisian). Αυτό με τα ονόματα στην Αρμενία και λιγότερο στη Γεωργία, είναι ένα θέμα. Ολόκληρες περιοχές μετονομάζονται από το όνομα ενός μοναστηριού, αλλά τους μένει και το παλιότερο. Ας είναι. Στο Karahunj είναι μία περιοχή η οποία έχει πάρα πολλές στημένες όρθιες πέτρες, βράχους θα έλεγα καλύτερα, πολλές εκ των οποίων έχουν κάποιες τρύπες διαμέτρου 5-6 εκατοστών και ορισμένες άλλες έχουν βραχογλυφικά. Βρίσκονται σε μία σχετικά μεγάλη έκταση και ακόμα δεν έχει γίνει γνωστό ο λόγος για τον οποίο έχουν κατασκευαστεί και τοποθετηθεί εκεί στο μακρινό παρελθόν. Μάλιστα σε ένα σημείο ήταν 12 με 13 τέτοιες πέτρες σχετικά μεγάλες, που ήταν τοποθετημένες κυκλικά σε μία διάμετρο περίπου 10-12 μέτρων και θύμιζε την περιοχή της Αγγλίας, το Stonehenge. Μας άρεσε πάρα πολύ και ευτυχώς δεν είχε ακόμα αρχίσει να μαζεύεται ο κόσμος και έτσι ευχαριστηθήκαμε την βόλτα μας εκεί.
Όποιος βρεθεί στην Αρμενία και δεν το δει, χάνει:
Η επόμενη στάση θα ήταν στην περιοχή του Tatev και στο εκεί ομώνυμο μοναστήρι. Είχαμε αποφασίσει να μην πάμε στο μοναστήρι αυτό με το αυτοκίνητο αλλά με ένα τελεφερίκ, το οποίο θεωρείται το μεγαλύτερο του κόσμου, χωρίς πολλά στηρίγματα. Βασικά είναι μερικές μικρές καμπίνες (20-25 ατόμων περίπου) οι οποίες σε μεταφέρουν σε μία τεράστια απόσταση, νομίζω κοντά στα 6 χιλιόμετρα πάνω από χωριά και από φαράγγια, μέχρι το Μοναστήρι, το οποίο όμως όταν το δεις από εκείνο το σημείο που σε πάει το μηχάνημα δεν το ευχαριστιέσαι, γιατί δεν έχεις πολύ καλή θέα. Θεωρώ ότι αν πηγαίναμε οδικώς θα είχαμε καλύτερη ορατότητα του μοναστηριού, όμως μπορεί να χρειαζόμασταν και μία ώρα οδήγηση, μόνο για να πάμε και άλλη τόση για να γυρίσουμε. Η θέση του μοναστηριού νομίζω είναι υπέροχη. Απλά εμείς δεν μπορούσαμε να ευχαριστηθούμε την θέα από μακριά, (αφού βρισκόμασταν κοντά) γιατί δεν μπορούσαμε να απομακρυνθούμε από αυτό και ταυτόχρονα να έχουμε και την οπτική επαφή μας. Βρισκόταν στην άκρη ενός βράχου, σαν γκρεμός που ήταν, και έτσι δεν μπορούσαμε να πάμε να το δούμε από το πλάι. Με το τελεφερίκ φαινόταν λίγο όταν πλησιάζεις ή απομακρύνεσαι όμως η υπόλοιπη θέα από ψηλά όσο μας πήγαινε η καμπίνα ήταν καταπληκτική. Και το κόστος δεν ήταν και τόσο μεγάλο: για κάθε άτομο ήταν περίπου 10 ευρώ.
Εικόνα από την τηλεκαμπίνα:
Η περιοχή αυτή του μοναστηριού ήταν γεμάτη με πράσινο, είτε δάση, είτε χωράφια φυτεμένα με καρποφόρα δέντρα. Το λέω αυτό, διότι στις υπόλοιπες περιοχές της νότιας Αρμενίας οι λόφοι είναι κυρίως γεμάτοι από χορτάρια και άλλα χόρτα σπαρμένη (στάρια κλπ.) με αποτέλεσμα αυτή την εποχή να είναι κατακίτρινοι. Μόνο τα χωριά ξεχωρίζουν με το πράσινο που έχουν από τα δέντρα που είναι φυτεμένα μέσα σε αυτά. Πάντως νερά υπάρχουν γιατί πολύ συχνά συναντάμε στην άκρη του δρόμου βρύσες οι οποίες τρέχουν συνέχεια δροσερό νερό, από το οποίο εμείς πίνουμε και γεμίζουμε τα μπουκάλια μας. Όσον αφορά όμως το νερό σε γενικές γραμμές δεν αγοράζουμε αλλά πίνουμε είτε από τις βρύσες των ξενοδοχείων είτε των δρόμων. Δεν ξέρω αν είναι τόσο καλό αλλά δεν έχουμε μέχρι τώρα ιδιαίτερα προβλήματα ή τα προβλήματα που έχουμε τα αποδίδουμε σε άλλες αιτίες.
Από τη διαδρομή μας:
Η επόμενη στάση που ήταν στο πρόγραμμά μας είχε αρκετό ενδιαφέρον για διάφορους λόγους. Πρώτον ήταν σε μία πολύ όμορφη περιοχή, ανεξάρτητα από τις λεπτομέρειες. Δηλαδή είχε φαράγγια, είχε πράσινο, είχε χωριά μέχρι να φτάσουμε. Δεύτερον είχε μία τεράστια γέφυρα που κρεμόταν ουσιαστικά στον αέρα με κάτι συρματόσχοινα και είχε μήκος πιστεύω πάνω από 100 μέτρα. Πέρναγες από το ένα άκρο στο άλλο κρατώντας γερά τα συρματόσχοινα, και έφτανες εκεί που ήταν το τρίτο ενδιαφέρον του μέρους αυτού: οι σπηλιές που ήταν σκαμμένες ή φυσικές και έτσι δημιουργούνταν το παλιό χωριό που πλέον δεν κατοικείται. Λίγο πιο πάνω υπάρχει το σημερινό υπέροχο, όπως είδαμε από μακριά, χωριό, το Khndzoresk. Τις σπηλιές αυτές τις χαρακτηρίζουν ως την Βάρτζια της Αρμενίας.
Για να κατέβεις μέχρι την αερογέφυρα αυτή κατεβαίνεις αρκετά ξύλινα σκαλοπάτια, αλλά είναι μέσα στα δέντρα και είναι πολύ όμορφα σε εκείνο το μέρος. Δεν καθίσαμε πολύ γιατί ήταν ήδη μεσημέρι και η ζέστη ήταν αρκετή, αλλά το κυριότερο ο ήλιος ήταν πολύ έντονος και για αυτό το λόγο στις σπηλιές δεν κάναμε πολλές βόλτες. Μέχρι τώρα όλα αυτά που είδαμε σήμερα βρίσκονται στην Αρμενία επισήμως.
Λίγο μετά όμως από εκεί περάσαμε το checkpoint για να μπούμε στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Η διαδικασία δεν ήταν και τόσο μεγάλη. Απλά πήραν τα διαβατήριά μας και το διαβατήριό του αυτοκινήτου, μία κάρτα δηλαδή, και σε πέντε-δέκα λεπτά μας τα επέστρεψαν και μας είπαν να φύγουμε. Οι αστυνομικοί που μας έλεγξαν ήταν αρμένιοι, που μάλλον δεν ήξεραν καθόλου αγγλικά. Γενικά σε όλη την αυτόνομη αυτή περιοχή δεν είδαμε καθόλου Αζέρους. Δεν έγινε κάποιος άλλος έλεγχος στα πράγματα. Εκεί στα «σύνορα» οι ντόπιοι σταματούσαν και εκείνοι, αλλά περνούσαν πολύ πιο γρήγορα από εμάς. Μέσα σε δύο λεπτά η διαδικασία γι αυτούς είχε τελειώσει.
Η κατεύθυνσή μας ήταν το Στεπανακέρτ, η πρωτεύουσα της περιοχής, όμως πριν από αυτό μία δεκαριά χιλιόμετρα υπήρχε η μικρή πόλη με το όνομα Σούσα ή Σούσι και μας είχαν πει ότι εκεί υπάρχει ένα πολύ ωραίο φαράγγι. Φυσικά δεν είχαμε χρόνο να το διασχίσουμε με τα πόδια, αλλά υπήρχε ένα σημείο στο οποίο πήγαινες με λίγο περπάτημα και από κει έβλεπες από κάτω το φαράγγι και το απολάμβανες όσο γινόταν. Δεν μας πήρε και τα μυαλά!
Κάπου στις 7:00 φτάσαμε στο Στεπανακέρτ και πήγαμε στο ξενοδοχείο που θα μέναμε, και μένουμε δηλαδή, το οποίο είναι πάρα πολύ ωραίο και μάλιστα δεν πληρώνουμε τίποτα, γιατί μας το προσφέρει ο Αρτούρ και το γραφείο του. Ίσως είναι καλύτερο και από το χθεσινό (στο Jermuk) στο οποίο σημειώνω ότι σήμερα το πρωί είχαμε ένα πολύ δυνατό πρωινό. Έτσι πιστεύω θα είναι και αύριο εδώ πέρα.
Το ξενοδοχείο μας:
Κατά τις 8:30 βγήκαμε να κάνουμε βόλτα για δύο ώρες. Το ξενοδοχείο μας είναι στο κέντρο της πόλης και είδαμε τους ανθρώπους και την κίνηση, που θύμιζε πάρα πολύ το Ερεβάν: πάρα πολύς κόσμος ήταν στους δρόμους και στα μαγαζιά, αλλά ο πιο πολύς έκανε βόλτες και καθόταν στα παγκάκια. Εμείς λόγω κούρασης δεν περπατήσαμε και τόσο πολύ. Προτιμήσαμε να περπατήσουμεκαι να καθίσουμε σε ένα παγκάκι και να παρατηρούμε τους ντόπιους. Οι ντόπιοι λοιπόν μας φαίνονται αρκετά πολιτισμένοι και ευκατάστατοι, αφού και το ντύσιμό τους είναι πολύ καλό αλλά και τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν είναι πολύ καλύτερα από το μέσο όρο των αυτοκινήτων στο Ερεβάν. Στο Στεπανακέρτ αυτή τη στιγμή γίνονται διάφορα έργα ώστε πιστεύω σε λίγα χρόνια θα γίνει μία πολύ όμορφη πόλη. Ελπίζω να μην γίνει πάλι κανένας πόλεμος και σκοτώνονται οι άνθρωποι και καταστρέφονται τα κτίρια.
Από την πόλη:
