Αζερμπαϊτζάν Αρμενία Γεωργία Καύκασος: Στην άκρη της Ευρώπης

[travelbreak]

Ερεβάν, ημέρα τρίτη.

Φυσικά όπως καταλαβαίνετε το πρόγραμμα της ημέρας άλλαξε τελείως γιατί ο Αρτούρ, έτσι λεγόταν ο τουριστικός πράκτορας στο Ερεβάν που μας καθοδηγούσε πλέον, μας είπε ότι πολλά από τα σημεία που ήθελα να επισκεφθώ και έξω από το Ερεβάν δεν αξίζουν τόσο πολύ. Μάλιστα Χθες το μεσημέρι που τρώγαμε μαζί αποφασίσαμε και αλλάξαμε οριστικά και αμετάκλητα το πρόγραμμα έτσι ώστε να πάμε στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Αυτό θα γίνει από αύριο και μετά που θα φύγουμε από το Ερεβάν και θα πάμε προς το Νότο. Εγώ νομίζω ότι εάν καταφέρουμε και πάμε στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, αξίζει περισσότερο από τα μέρη που είχα βάλει στο πρόγραμμα για να επισκεφτούμε. Θα το δούμε αυτό.

Μέχρι στιγμής ουσιαστικά δεν κάναμε κάτι λιγότερο λόγω του προβλήματος στο γόνατό μου. Το Ερεβάν έτσι όπως το είδαμε χθες το απόγευμα μας άρεσε αρκετά, γιατί είναι πολύ ζωντανό και έχει ωραίες πλατείες και πεζόδρομους. Βέβαια δεν έχει καμία σχέση με την ομορφιά της Τιφλίδας. Το Μπακού πάλι είναι τελείως διαφορετικό και πιο σύγχρονο. Ανάμεσα στις τρεις πόλεις νομίζω με διαφορά είναι καλύτερη η Τιφλίδα. Με αυτά και με αυτά χθες δεν μετακινήσαμε καθόλου το αυτοκίνητο που έχουμε νοικιάσει και δεν αποκλείεται να γίνει το ίδιο και σήμερα. Θα το δούμε.

Με το WiFi που έχουμε εδώ στο ξενοδοχείο αλλά και την κάρτα με το internet που αγόρασα στα σύνορα έχω συνεχή επαφή με Ελλάδα αλλά και με την πληροφόρηση γενικότερα. Μάλιστα με αυτό το τηλέφωνο μπορώ να κάνω και τηλεφώνημα στην Ελλάδα όπως έκανα χθες. (Τελικά με αυτό το τηλεφώνημα έφαγα όλα τα λεφτά που είχε για τηλέφωνα, οπότε δεν μπορούσα να επικοινωνήσω ούτε μέσα στην Αρμενία τις υπόλοιπες ημέρες.) Διαβάζω τα νέα από τις πυρκαγιές της περασμένης εβδομάδας και τα θύματα και λέω εδώ στην παρέα αυτά που μαθαίνω. Εννοώ την μεγάλη πυρκαγιά στο Μάτι της 27ης Ιουλίου που κόστισε τη ζωή σε 99 άτομα μέχρι σήμερα (21/9/2018). Πολλοί από τους ντόπιους εδώ που μιλάμε ή οι τουρίστες που γνωρίσαμε στην Γεωργία ρωτάνε και τους φαίνεται αδιανόητο πώς μπορεί να κάηκε τόσος κόσμος μέσα σε τόσο λίγη ώρα.

Είναι Τρίτη πρωί και βιαζόμαστε να αναχωρήσουμε για την Νότια Αρμενία.

Χθες το πρόγραμμα ήταν παρόμοιο με το προχθεσινό, αλλά με άλλους προορισμούς. Δηλαδή ήρθε από δω το ίδιο αυτοκίνητο, με άλλο όμως οδηγό, και την Λίλη ως ξεναγό για να μας πάει επίσκεψη σε ορισμένα μέρη της περιοχής κοντά στο Ερεβάν και προς τη Βόρεια κατεύθυνση. Ξεκινήσαμε αρχικά από τον χώρο που είναι φτιαγμένο το Αρμένικο Αλφάβητο με πέτρα. Είναι ένας χώρος ο οποίος δεν σε εμπνέει αλλά γι αυτούς είναι σημαντικό το ότι κατασκευάστηκε εκεί το πέτρινο αλφάβητο (τα γράμματα με ύψος ως και δυο μέτρα) και στο συγκεκριμένο υψόμετρο. Εκτός από τα γράμματα εκεί υπάρχουν και διάφορα άλλα αγάλματα. Θεωρώ αυτή την ιδέα πολύ ιδιαίτερη και μοναδική. Σε αυτό το ταξίδι πολλές φορές εντυπωσιαστήκαμε με τη φαντασία των ανθρώπων της περιοχής, σύγχρονων και παλιότερων. Ορισμένες φορές σου έδινε την εντύπωση πως ζεις στο ταξίδι σαν σε ένα παραμύθι διαρκείας και ολοζώντανο. Ας πούμε, προσπαθούσαμε να δούμε όλες τις μέρες το περίφημο Αραράτ, το οποίο όμως δε φαινόταν, χαμένο μέσα στη σκόνη και στην υγρασία. Αραράτ! Ένα βουνό-θρύλος, που το ακούμε από πέντε χρονών. Πιο θρυλικό και από το Έβερεστ ή τις Άλπεις! Άντε οι Άνδεις να σε εμπνέουν φτάνοντας λίγο κοντά στη μαγεία του Αραράτ.

Δεν είναι σουρεαλιστικό;

Να και κάτι ιδιαίτερο (για μένα):

Από κει προχωρήσαμε για επίσκεψη στο φρούριο και την εκκλησία με το όνομα Amberd. Εκεί ήταν αρκετά όμορφα αφού βρίσκεται σε υψόμετρο 2300 μέτρα στο όρος Aragats. Το φρούριο ήταν λίγο εγκαταλειμμένο, αφού χτίστηκε και τον 7ο αιώνα. Και ευτυχώς που πήγαμε πρωί και δεν είχε πολύ κόσμο.

Αν κάποιος θέλει φωτογραφίες από το εσωτερικό των εκκλησιών να μου το πει. Έχω.

Από κει συνεχίσαμε με το αυτοκίνητο την ανηφόρα και φτάσαμε μέχρι υψόμετρο 3.200 μέτρα σε μία κορυφή του όρους Αραγκατς, που έχει υψηλότερη κορφή στα 4095 μέτρα. Εκεί υπήρχε μία μικρή λίμνη και πάρα πολύς κόσμος που είτε πήγε για να δει το σημείο, και κάποιοι έκαναν κάμπινγκ. Επίσης υπάρχει και ένα μισό-εγκαταλειμμένο αστεροσκοπείο που σήμερα χρησιμοποιείται για έρευνες της κοσμικής ακτινοβολίας. Δεν είχαμε καλή ορατότητα ούτε από κει, όπως και γενικότερα αυτές τις ημέρες στην Αρμενία, γιατί είτε έχει πολύ σκόνη είτε έχει υγρασία και δεν καταφέραμε να δούμε το Αραράτ. Βέβαια να σημειώσω ότι το βουνό αυτό είναι ιερό για τους Αρμένιους και νιώθουν πολύ άσχημα που βρίσκεται στην περιοχή της Τουρκίας.

Σε όλες αυτές τις βόλτες η Λίλη μας εξηγούσε τα πάντα και τη ρωτούσαμε ό,τι θέλαμε, είτε για την χώρα είτε για τα μέρη που επισκεπτόμασταν. Μετά προχωρήσαμε στο κατέβασμα του βουνού αλλά εδώ θέλω να συμπληρώσω τις πολύ όμορφες εικόνες που βλέπαμε και από το βουνό αλλά ιδιαίτερα από τους νομάδες της φυλής Γιαζίντι, που ασχολούνται με την κτηνοτροφία και έχουν ανέβει στα βουνά για να βοσκήσουν τα πρόβατά τους. Κάθε τόσο βλέπαμε μεγάλα τσαντίρια, σαν τις γιούρτες στη Μογγολία, και άλλες κατασκευές για διαμονή ανθρώπων και ζώων.

Δεν ξέρω γιατί αυτές οι σκηνές μου άρεσαν ιδιαίτερα:

Επίσης πρέπει να πω το πολύ σημαντικό σε σχέση με το πόδι μου, ότι δηλαδή δεν είχε πλέον αυτή τη μέρα κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα. Δεν χρησιμοποίησα το μπαστούνι και ούτε πονούσα ιδιαίτερα, αν και μία ενόχληση την είχα όλη τη μέρα. Ήμουν, θεωρώ, μία χαρά και εγώ δεν το πίστευα αλλά ούτε και οι υπόλοιποι της παρέας.

Η επόμενη στάση μας ήταν στην Etchmiadzin. Εκεί το 303 χτίστηκε η πρώτη χριστιανική εκκλησία της Αρμενίας. Ο χώρος δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον αλλά για τους Αρμένιους είναι πολύ σημαντικός. Θεωρείται ότι για τους επισκέπτες είναι υποχρεωτική μια επίσκεψη εδώ. Για μας ήταν λίγο δύσκολο αφού ήταν καταμεσήμερο και η ζέστη μεγάλη. Ανακουφιστήκαμε όταν αποφασίσαμε να φύγουμε και να πάμε για φαγητό.

Ο καθεδρικός υπό ανακαίνιση:

Μέσα στην πόλη εκείνη, που τη βρήκα και με το όνομα Vagharshapat, πήγαμε σε ένα καταπληκτικό εστιατόριο και φάγαμε. Δεν έμαθα το όνομά του όμως ήταν πολύ γραφικό και το φαγητό ήταν αρκετά καλό. Και αυτό ήταν προσφορά του πρακτορείου Actitour του Αρτούρ. Γενικά αυτός ο άνθρωπός μας έχει υποχρεώσει με την εξυπηρέτηση που μας παρείχε στην επίσκεψή μας εδώ.

Η αυλή του εστιατορίου:

Και λίγο από το εσωτερικό του:

Φεύγοντας από το εστιατόριο επισκεφθήκαμε μία εκκλησία, πολύ παλιά, στην ίδια πόλη, όπου γινόταν ένας γάμος μες στο μεσημέρι και στους 40 περίπου βαθμούς Κελσίου. Βασικά τους πετύχαμε την ώρα που τέλειωνε ο ένας γάμος και άρχιζε ένας άλλος. Σα να έβλεπα γάμο στην Ελλάδα: καλοντυμένους όλους τους προσκεκλημένους, φωτογραφίες του ζευγαριού και βιντεοσκόπηση με drone.

Φύγαμε από κει με κατεύθυνση το Ερεβάν. Σταματήσαμε στην είσοδο της πόλης να δούμε ένα τεράστιο άγαλμα που δεσπόζει. Παριστάνει μια γυναίκα με ένα τεράστιο σπαθί στα χέρια, σαν έτοιμη να το δώσει σε ένα μαχητή και ονομάζεται Μνημείο της Μητέρας Αρμενίας. Βρίσκεται σε μία ψηλή κορυφή και αγναντεύει όλη την πόλη. Δεν μείναμε πολύ λόγω ζέστης και πήγαμε να δούμε ένα άλλο σημείο της πόλης κοντά στο ξενοδοχείο μας. Είναι μια τεράστια σκάλα με λουλούδια, μικρά κτήρια και αγάλματα που ανεβάζει σε ένα μικρό λόφο. Μετά φύγαμε για να πάμε να ξεκουραστούμε στο δωμάτιό μας. Άλλωστε το βράδυ είχαμε κανονίσει μέσω της Λίλη να πάμε σε ένα εστιατόριο με φολκλορικό πρόγραμμα.

Σήμερα είδαμε αρκετά αλλά στο δικό μου πρόγραμμα ήταν και άλλα που τα χάσαμε. Σύμφωνα με τον Αρτούρ είδαμε τα σημαντικότερα, αλλά εγώ ας πούμε ήθελα να δω και το μνημείο της νίκης των Αρμενίων κατά των Τούρκων και την πόλη Ταλίν. Ίσως πάλι αν ήμασταν μόνοι μας να μην τα προλαβαίναμε. Νιώθω πάντως γεμάτος από την επίσκεψή μας στο Ερεβάν.

Η πόλη έχει υπέροχα αγάλματα!

Επανέρχομαι στο βράδυ της ημέρας. Κατά τις 19:00 βρισκόμασταν σε ένα μαγαζί μεγάλο με πολλούς χώρους, κοντά στο ξενοδοχείο μας, και παρακολουθήσαμε μία παράσταση με τραγούδια και χορούς της Αρμενίας τρώγοντας πολύ νόστιμο φαγητό, κατά γενική ομολογία. Οι τιμές εδώ στα εστιατόρια είναι αρκετά χαμηλές. Βέβαια δεν τρώμε και τόσο πολύ όσο στην Ελλάδα αλλά ένα πιάτο φαγητό κάνει από 3 μέχρι 8 ευρώ και η μπύρα ανάλογα το εστιατόριο μπορεί να κάνει από ενάμιση ευρώ μέχρι και 3. Εμείς για παράδειγμα χθες στον πολύ ωραίο χώρο που φάγαμε και είδαμε τους χορούς πληρώσαμε κατά άτομο περίπου 12 ευρώ. Εκεί είχαν το ιδιαίτερο ότι το φαγητό ναι μεν ήταν φθηνό αλλά κάθε ένας πλήρωνε περίπου 4 ευρώ επειδή έβλεπε την παράσταση. Εκεί βρισκόταν και ένα τραπέζι με μια δεκαριά τουρίστες, αλλά και αρκετά τραπέζια με ντόπιους. Μάλιστα μου έκανε εντύπωση ότι ερχόταν οικογένειες με παιδιά, που χόρευαν και διασκέδαζαν παίρνοντας ταυτόχρονα και το φαγητό τους. Και ήταν μια καθημερινή και όχι σαββατοκύριακο. Εμείς καθίσαμε όσο θέλαμε και φεύγοντας αυτοί συνέχιζαν το πρόγραμμά τους για τους θαμώνες που ήταν εκεί ή συνέχισαν να προσέρχονται. Ίσως ήταν καλύτερα να πηγαίναμε λίγο αργότερα κι εμείς για να ξεκουραζόμασταν καλύτερα. Όμως όλα καλά, γιατί είχαμε χρόνο και για βραδινή βόλτα στην πόλη που ήταν ολοζώντανη.

Από το μαγαζί αυτό φύγαμε περίπου στις 9:30 και κατευθυνθήκαμε στην πλατεία Δημοκρατίας για να δούμε άλλη μία φορά το υπέροχο σιντριβάνι με τα νερά τα οποία με φωτισμό διαφόρων χρωμάτων χορεύουν στο ρυθμό της μουσικής που παίζει από τεράστια ηχεία. Μιλάμε για εκατοντάδες βρύσες οι οποίες στέλνουν το νερό προς τα πάνω ή πλαγίως. Η μουσική δεν είναι ίδια συνέχεια αλλά κάθε 3-4 λεπτά αλλάζει το κομμάτι. Εμείς καθίσαμε εκεί τουλάχιστον μισή ώρα και μας έκανε εντύπωση ότι ένα μουσικό κομμάτι που ακούστηκε ήταν το συρτάκι. Αυτή τη φορά απολαύσαμε τα νερά από κοντά ενώ προχθές όχι τόσο πολύ γιατί ήμασταν ψηλά στο μαγαζί και ναι μεν βλέπαμε τα νερά όμως δεν ακουγόταν η μουσική και αυτό ήταν μειονέκτημα.

Και φυσικά στους πεζόδρομους έχει βρύσες για να δροσίζεται ο κόσμος:

Και όποιος θέλει να πει σε όλους πόσο ερωτευμένος είναι, πάει βόλτα την αγάπη του με τούτο το αμάξι:

Επειδή το Σάββατο και την Κυριακή βλέπαμε πολύ κόσμο να κυκλοφορεί στις πολλές και μεγάλες πλατείες, λέγαμε: είναι αργίες και ο κόσμος πηγαίνει να διασκεδάσει. Όμως χθες που ήταν Δευτέρα ο κόσμος ήταν εξίσου πολύς και τα καταστήματα ήταν γεμάτα κόσμο, είτε για ποτό είτε για φαγητό. Αλλά ακόμα και πολλά εμπορικά ήταν ανοιχτά μέχρι αργά το βράδυ. Αυτό μας άρεσε πολύ στους Αρμένιους, που βγαίνουν δηλαδή και διασκεδάζουν.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 13
• 14
• 15
• 16
• 17
• …

  Go to chapter

  Go
• 24

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 15 of 24

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[underwater]

Άλλη μια ιστορία για Καύκασο λίγες εβδομάδες πριν το ταξίδι μου σε εκείνα τα μέρη! Αναμένω με ενθουσιασμό τη συνέχεια!

 

[travelbreak]

Άλλη μια ιστορία για Καύκασο λίγες εβδομάδες πριν το ταξίδι μου σε εκείνα τα μέρη! Αναμένω με ενθουσιασμό τη συνέχεια!

Για τον Καύκασο κράτα μεγάλες κάρτες μνήμης για φωτογραφίες και βαριά ρούχα για το κρύο!

 

[travelbreak]

Και το ταξίδι ξεκινά:

Χθες πολύ πρωί φτάσαμε πολύ νωρίς στο αεροδρόμιο της Τιφλίδας και πήγαμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο. Μας περίμενε ένα ταξί του ξενοδοχείου στις αφίξεις. Ξεκουραστήκαμε τρεις ώρες περίπου, στα δωμάτιά μας, αφού είχαμε πληρώσει όλο το βράδυ, και μετά πήγαμε με ταξί στο γραφείο που θα νοικιάζαμε το αυτοκίνητο, που είχα κλείσει καιρό πριν. Ήταν ένα τοπικό γραφείο ενοικιάσεων πολύ φθηνότερο από τις γνωστές φίρμες. Αποδείχτηκε ότι ήταν αρκετά αξιόπιστο αλλά όχι τόσο όσο τα μεγάλα γραφεία. Όμως η τιμή τους ήταν αρκετά ελκυστική: 550 περίπου ευρώ για 16 ημέρες. Δώσαμε και κάποια ποσά ως εγγύηση, τα οποία μας επιστράφηκαν στο τέλος. Εκεί λοιπόν καθυστερήσαμε αρκετά μέχρι να τακτοποιήσουμε τα έγγραφα και η έκπληξη ήταν ότι ο Γιάννης επειδή είναι πάνω από 65 ετών δεν μπορεί να οδηγήσει στις χώρες αυτές. Έτσι ο μόνος οδηγός θα είμαι εγώ. Αυτό ήταν κτύπημα κάτω από τη μέση. Και για το Γιάννη και για μένα. Για εκείνον επειδή του χτύπησε το καμπανάκι για την ηλικία του. Αυτό ισχύει και για εμένα αφού σε 5-6 χρόνια θα υπάρχουν χώρες που δε θα μπορώ να οδηγήσω ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο. Για μένα επίσης διότι θα οδηγούσα πολλές ώρες και θα ήταν κουραστικό.

Όταν ο Γιάννης άκουσε ότι δεν θα οδηγεί φοβήθηκε, γιατί έχω τη φήμη του νυσταλέου στο τιμόνι. Και η αλήθεια είναι ότι νυστάζω εύκολα, όχι πάντα όμως. Εγώ τον καθησύχασα, αλλά εκείνος δεν ήταν σίγουρος. Τέλος πάντων τον έπεισα ότι όλα θα πάνε καλά, δεν είχαμε και άλλη επιλογή εκεί. Ελπίζω μετά από αυτό το ταξίδι να κατάλαβε ότι δεν έχω πρόβλημα να οδηγώ και δέκα ώρες την ημέρα.

Εννοείται ότι είχα ιντερνέτ σε αυτό το ταξίδι. Και στη Γεωργία και στην Αρμενία. Στην Τιφλίδα με την πρώτη βόλτα έβαλα μια τηλεφωνική κάρτα SIM με δυνατότητα τηλεφώνου στην χώρα και 6 GB δεδομένα. Ήταν πολύ χρήσιμη.

Όταν τελειώσαμε τις διαδικασίες με το αυτοκήντο, κάναμε βόλτα στην κεντρική πλατεία της δημοκρατίας.

Οι άλλοι τρεις της παρέας μου μπήκαν σε ένα πουλμανάκι που τους έκανε βόλτα στα αξιοθέατα της πόλης, ενώ εγώ που δεν μου άρεσε, έκανα βόλτα με τα πόδια μόνος μου. Πήγα στη υπέροχη παλιά πόλη. Τη μέρα φαίνεται πολύ όμορφη γιατί βλέπεις μια μικρή εγκατάλειψη, που εμένα μου άρεσε. Είδα παλιά σπίτια και εκκλησίες, όμως δεν είδα σχεδόν κανένα τουρίστα.

Προσέξτε τη μοτοσυκλέτα!

Μετά προχώρησα σε πιο τουριστικά μέρη, όπως η εκκλησία Sioni Cathedral, ο επιβλητικός Metekhi Rock με την εκκλησία και το άγαλμα του βασιλιά ιδρυτή της πόλης Γκοργασσάλι και μερικές νέες και παλιές γέφυρες στον ποταμό Mtkvari ή Kura που διασχίζει την πόλη.

Σε κάποια στάση που έκαναν οι υπόλοιποι της παρέας με το «πουλμανάκι της χαράς» όπως το λέμε, ήμουν κοντά και τους είδα και μιλήσαμε λίγο. Και αυτοί πέρασαν καλά και εγώ καλύτερα. Όταν τελείωσαν, μετά από δύο ώρες, συναντηθήκαμε και πήγαμε να πάρουμε το αυτοκίνητο για να πάμε στο ξενοδοχείο μας που βρίσκεται κάπου 12 χιλιόμετρα έξω από την πόλη. Η μεσημεριανή σιέστα ήταν απαραίτητη λόγω κούρασης και ζέστης. Ξεκουραστήκαμε περίπου δύο ώρες και μετά πήραμε το αυτοκίνητο να πάμε στην πόλη ξανά. Φυσικά δεν βρήκαμε να παρκάρουμε εκεί που θέλαμε, παρότι έχω το GPS και τελικά παρκάραμε κάπου μακριά και πήραμε ταξί για να πάμε στο κέντρο. Εκεί ανεβήκαμε πάνω στο φρούριο Narikala με τα πόδια και κάναμε βόλτα και ήταν όμορφα από ψηλά. Μπορείς να ανέβεις και με τελεφερίκ αλλά δεν το προτιμήσαμε.

Αυτό το άγαλμα από κοντά, μόνο προφίλ το τραβάς:

Όταν κατεβήκαμε κάναμε λίγη ακόμα βόλτα στην παλιά πόλη (την τουριστική) και στα μαγαζιά με φαγητό ή ποτό.

Σε ένα από αυτά μόλις βράδιασε καθίσαμε και φάγαμε. Το φαγητό ήταν αρκετά καλό (χοιρινό κεμπάπ και κοτόπουλο) με αρκετά μεγάλες μερίδες με κόστος περίπου 15 ευρώ το ζευγάρι. Μάλιστα ήπιαμε και μπύρες και λίγο κρασί. Φυσικά μετά το φαγητό πήγαμε για ξεκούραση και ύπνο στο ξενοδοχείο, γιατί η μέρα ήταν πολύ δύσκολη. Ήταν όμως και σχεδόν μεσάνυχτα.

Ερχόμαστε τώρα στην δεύτερη μέρα του προγράμματος, δηλαδή στη σημερινή. Το πρόγραμμα που είχα κάνει από το σπίτι είχε πάρα πολλά να κάνουμε και δεν τα κάναμε όλα. Γενικά εγώ βάζω αρκετά στα προγράμματα που κάνω και όσα προλάβουμε. Συνήθως χάνουμε λίγα.

Ξεκινήσαμε αρχικά για να πάμε στο Telavi, που είναι μία όμορφη πόλη με ένα ενδιαφέρον κάστρο σε απόσταση κάπου 100 χλμ από την Τιφλίδα. Κάναμε τις βόλτες μας και κάπου χάσαμε και τη Ντίνα που χώθηκε σε ένα μουσείο και τη βρήκαμε αφού έψαχνα μισή ώρα. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ήταν στο μουσείο εκείνο, αφού δεν κρατούσε χρήματα να πληρώσει την είσοδο. Πάντως εκείνη είχε τρυπώσει.

Έχουν φαντασία σε αυτές τις χώρες:

Μετά πήγαμε στο Sighnaghi, ένα χωριό που έχει και αυτό ένα μεγάλο φρούριο. Ήταν πολύ τουριστικό και είχε πάει μεσημέρι πια και είχαμε κουραστεί πάρα πολύ σε όλη τη διαδρομή που κάναμε. Δεν ήταν μεγάλη αλλά κάναμε συχνές παρακάμψεις και στάσεις. Επίσης οι δρόμοι και δεν ήταν και τόσο καλοί. Ούτε το οδόστρωμα, αλλά υπήρχαν και πολλές στροφές.

Το πρωί στην αρχή της μέρας, είχαμε πάει και σε 3-4 άλλα μοναστήρια ή εκκλησίες παρακάμπτοντας τον δρόμο μας. Γενικά είχαμε καλή διάθεση και σχεδόν όπου βλέπαμε ταμπέλα με το σχήμα της εκκλησίας στρίβαμε και πηγαίναμε. Είδαμε παλιά μοναστήρια κρυμμένα σε δάση και με ελάχιστους μοναχούς. Καθόλου τουριστικά και χωρίς καθόλου επισκέπτες ή μόνο λίγους ντόπιους.

Λίγες εικόνες και απλότητα:

Μετά από το Sighnaghi έπρεπε, σύμφωνα με το πρόγραμμα, να πάμε σε ένα μοναστήρι, το David Gareji ή St. David Lavra (το βρήκα με δυο ονόματα). Όμως και ο δρόμος ήταν κακός, και η απόσταση ήταν μεγάλη και αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω στο ξενοδοχείο. Τελικά αυτό το μοναστήρι δεν το είδαμε και πρέπει να ήταν καλό. Όμως μετά από τόσα που είδαμε σε αυτό το ταξίδι νομίζω ότι αξία θα είχε μόνο σαν δρόμος (το ταξίδι στην Ιθάκη που λέμε) παρά σαν κτίριο και αξιοθέατο.

Κατά τις εννιά το βράδυ είπαμε να πάμε για φαγητό και πήγαμε πολύ γρήγορα με το αυτοκίνητο, αφού πια είχαμε μάθει τους δρόμους της πόλης. Δεν είναι και τόσο εύκολη πόλη στην οδήγηση η Τιφλίδα και επειδή έχει επικίνδυνους οδηγούς αλλά και γιατί έχει στο κέντρο λίγο πολύπλοκους κόμβους. Όμως αν τους μάθεις, περνώντας δυο-τρεις φορές, όλα γίνονται απλούστερα. Την ώρα που ψάχναμε για να παρκάρουμε κάπου στο κέντρο, άρχισε μία πάρα πολύ δυνατή βροχή. Αναγκαστήκαμε και περιμέναμε μέσα στο αυτοκίνητο 15 λεπτά, αλλά δεν σταμάτησε και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο.

Ήθελα να πω για το ξενοδοχείο ότι είναι αρκετά συμπαθητικό, όμως βρίσκεται σε μία έρημη γειτονιά, μακριά από το κέντρο της πόλης. Βέβαια ο κεντρικός δρόμος είναι πολύ κοντά και έχει αρκετά μαγαζιά για να μπορέσουμε να αγοράσουμε κάτι. Αυτό το τελευταίο το διαπιστώσαμε μόνο σήμερα το βράδυ που ψάχναμε εναγωνίως για κάτι φαγώσιμο. Εδώ λοιπόν δεν μένει πολύς κόσμος και τα δωμάτια είναι τεράστια και είμαστε ευχαριστημένοι γιατί το κόστος είναι περίπου 27 ευρώ η βραδιά για το κάθε δίκλινο.

Αν εξαιρέσουμε την βραδινή βροχή σήμερα, ο καιρός εδώ είναι πολύ ζεστός και όλη τη μέρα στον ήλιο έχουμε πρόβλημα με τη ζέστη. Όμως έτσι είναι οι εκδρομές. Εννοείται ότι οδηγώ μονίμως εγώ και αύριο που έχουμε πάλι αρκετά χιλιόμετρα θα δούμε τι μπορούμε να κάνουμε. Ίσως αναγκαστούμε και περιορίσουμε το χρόνο οδήγησης εις βάρος των σημείων επίσκεψης. Έχουμε και πρόβλημα με τον κλιματισμό του οχήματος. Ενώ την πρώτη μέρα δούλεψε κουτσά στραβά σήμερα τίποτα. Θα δούμε.

Το αυτοκίνητο που έχουμε νοικιάσει είναι ένα τζιπ Honda CRV, το οποίο όμως έχει κάνει σχεδόν 200.000 χιλιόμετρα, με αποτέλεσμα να είναι λίγο παλιό και να μην έχει καλή απόδοση. Έχει και όργανα που μετράνε σε μίλια. Αυτό για μένα δεν είναι πρόβλημα αλλά για κάποιον που δεν ξέρει να κάνει τη μετατροπή θα ήταν. Το σπουδαιότερο δε θα ξέρει με πόση ταχύτητα τρέχει. Προς το παρόν δεν έχουμε κάποιο μηχανικό πρόβλημα αλλά μετά από αρκετές μέρες στο ταξίδι μας ίσως υπάρξει. Εν τω μεταξύ εκτός από το αιρκοντίσιον που δε δουλεύει δεν ανάβουν και τα φώτα μπροστά αριστερά. Ευτυχώς, γενικά δεν οδηγούμε τη νύχτα. Από το γραφείο επίσης δεν μου έχουν ετοιμάσει τα χαρτιά για την είσοδο στην Αρμενία που θα γίνει με αυτό το αυτοκίνητο. Μου είπαν ότι το ξέχασαν. Έτσι θα περάσω την επόμενη Τρίτη που θα επιστρέψουμε από το Αζερμπαϊτζάν και ελπίζω να είναι έτοιμα για να συνεχίσουμε ομαλά το ταξίδι μας.

Οι άνθρωποι εδώ μας φαίνονται αρκετά καλοί. Αν και στην Ελλάδα δεν έχουν καλή φήμη, όμως εδώ μας εξυπηρετούν όποτε έχουμε χρειαστεί κάτι και φαίνονται ευγενικοί. Επίσης η χώρα φαίνεται ότι έχει αρκετό τουρισμό, είναι πολύ καθαρή και στις πόλεις και στους δρόμους και βλέπεις παντού ανθρώπους να μαζεύουν σκουπίδια, όπως επίσης βλέπουμε παντού αστυνομία, είτε σε περιπολικά είτε αστυνομικούς με τα πόδια.

Μερικές εκκλησίες που είδαμε σήμερα, αλλά και χθες εδώ στην πόλη, είναι πολύ όμορφες. Και μεγάλης ιστορικής σημασίας αφού είναι πολύ παλιές. Επίσης έχουν λίγες σχετικά εικόνες αγίων αλλά πολλές από τις επιγραφές τους είναι στα ελληνικά.

 

[giannismits]

Αγαπάω χώρες Καυκάσου και εύχομαι κάποια στιγμή να τις γνωρίσω. Πάντα είχα απορία αν μπορείς σε ένα ταξίδι να δεις και τις τρείς χώρες, πιστεύοντας ότι θα υπήρχε πρόβλημα στα σύνορα και στα διαβατήρια γενικά εξαιτίας της σχέσης Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν. Δεν είχα σκεφτεί την δυνατότητα της αεροπορικής σύνδεσης Γεωργίας-Αζερμπαϊτζάν. Οπότε δεν υπήρχε θέμα μετά στην είσοδο σας στην Αρμενία σωστά? Στην περίπτωση όμως που θες να επισκεφτείς το Ναγκόρνο Καραμπάχ τι γίνεται?

Νομίζω αν δεν κάνω λάθος είναι η πρώτη ιστορία στο φόρουμ που σε ένα ταξίδι περιλαμβάνονται και οι τρείς χώρες του Καυκάσου. Παρακολουθώ με ενθουσιασμό και αναμένω τα επόμενα κεφάλαια.

 

[travelbreak]

Αγαπάω χώρες Καυκάσου και εύχομαι κάποια στιγμή να τις γνωρίσω. Πάντα είχα απορία αν μπορείς σε ένα ταξίδι να δεις και τις τρείς χώρες, πιστεύοντας ότι θα υπήρχε πρόβλημα στα σύνορα και στα διαβατήρια γενικά εξαιτίας της σχέσης Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν. Δεν είχα σκεφτεί την δυνατότητα της αεροπορικής σύνδεσης Γεωργίας-Αζερμπαϊτζάν. Οπότε δεν υπήρχε θέμα μετά στην είσοδο σας στην Αρμενία σωστά? Στην περίπτωση όμως που θες να επισκεφτείς το Ναγκόρνο Καραμπάχ τι γίνεται?

Νομίζω αν δεν κάνω λάθος είναι η πρώτη ιστορία στο φόρουμ που σε ένα ταξίδι περιλαμβάνονται και οι τρείς χώρες του Καυκάσου. Παρακολουθώ με ενθουσιασμό και αναμένω τα επόμενα κεφάλαια.

Δεν υπάρχει θέμα εισόδου στις χώρες. Μόνο από Γεωργία σε Αζερμπαϊτζάν και ανάποδα δεν μπορείς να πας. Για το ναγκόρνο-καραμπάχ επίσης υπάρχει κάποιο κόλπο. Αν δε βιάζεσαι θα το αναφέρω προς το τέλος του ταξιδιού.

 

[giannismits]

Μόνο από Γεωργία σε Αζερμπαϊτζάν και ανάποδα δεν μπορείς να πας.

Μήπως ήθελες να γράψεις από Αρμενία;

 

[travelbreak]

Μήπως ήθελες να γράψεις από Αρμενία;

Σωστά. Από Αρμενία πας μόνο Ναγκόρνο Καραμπάχ και επιστρέφεις. Από Γεωργία πας στο Αζερμπαϊτζάν και αεροπορικώς και οδικώς. Οδικώς όμως, όχι με νοικιασμένο αυτοκίνητο.

 

[travelbreak]

Κυριακή πρωί και είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση, πηγαίνοντας για το Μπακού του Αζερμπαϊτζάν.

Θα περιγράψω όμως τη χθεσινή μέρα, που ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες πιστεύω που θα έχουμε σε όλο το ταξίδι, αν και δεν ξεκίνησε με τόση αισιοδοξία, γιατί στο πρόγραμμα δεν φαινόταν κάτι το τρομερά ενδιαφέρον, εκτός από την επίσκεψη στα βουνά του Καυκάσου. Βασικά δεν είχε τόσο πολλά για να δούμε. Η ημέρα είχε επίσκεψη στην βόρεια Γεωργία και συγκεκριμένα στο χωριό Stepantsminda στην περιοχή Kazbegi.Αυτά. Αλλά ήταν κάπως μακριά και με κακό δρόμο. Το Google τη δίνει 154 χλμ και τρεις ώρες δρόμο.

Μέχρι να φτάσουμε στον Καύκασο όμως περάσαμε από ορισμένα πολύ όμορφα σημεία, όπως είναι το φρούριο στο Ananuri, η κατασκευή ενός μνημείου για την Γεωργιανή και ρωσική φιλία που ήταν σε ένα βουνό όπου είχες υπέροχη θέα στον Καύκασο. Επίσης σε όλη τη διαδρομή είχε μεγάλο ενδιαφέρον να βλέπουμε τα βουνά με τις υπέροχες βουνοκορφές και την βλάστηση.
Στις επόμενες φωτογραφίες αποτυπώνεται νομίζω η μαγεία του τοπίου:
Ανανούρι:

Αυτές οι γιαγιάδες!

Και τα παραδοσιακά σουτζούκια:

Και ο Καύκασος:

Σε πολλά σημεία ο δρόμος ήταν σκεπαστός, όπως φαίνεται στην επόμενη φωτογραφία, για προστασία από τα χιόνια, πιστεύω.

Να και το μνημείο Γεωργιανο-Ρωσικής φιλίας. Βέβαια όλοι οι Γεωργιανοί μισούν τους Ρώσους για τις περιοχές που τους έχουν αποσπάσει.

Και σε μια στροφή είδαμε αυτό το υπέροχο θέαμα:

Αυτή η θέση των χωριών με ενθουσίαζε. Ήταν πολλά τέτοια:

Σε όλη τη διαδρομή οι αγελάδες ήταν απαραίτητο συστατικό του υπέροχου τοπίου:

Είχαμε και μοναστήρια - εκκλησίες μπόνους στη διαδρομή:

Τώρα θα σημειώσω ότι σε ένα σημείο της διαδρομής ήθελα να φωτογραφήσω μερικά παλιά εγκαταλειμμένα κτίρια του Κομμουνιστικού καθεστώτος και σταματήσαμε κάπου στην άκρη ενός χωριού και τραβούσαμε φωτογραφίες. Ήρθε στο λεφτό μία γυναίκα (την οποία έκτοτε εμείς ονομάζαμε μπάμπουσκα) και με υποχρέωσε να σβήσω τις φωτογραφίες αυτών των παλιών κτιρίων. Λες και βγήκε από το σπίτι του Στάλιν να τον υπερασπιστεί. Αργότερα που φωτογραφίζαμε τέτοιου είδους κτίρια αστειευόμασταν λέγοντας να προσέχουμε μη μας δει καμιά μπάμπουσκα.

Έχοντας ξεκινήσει στις 7:00 το πρωί φτάσαμε στον τελικό μας προορισμό, στην Stepantsminda στις 12:30 το μεσημέρι, λόγω των πολλών στάσεων. Μόλις παρκάραμε το αυτοκίνητο, από εκεί δίπλα εμφανίστηκε ένας ντόπιος ο οποίος μας είπε να μας ανεβάσει με το δικό του 4x4 αυτοκίνητο σε μία εκκλησία που φαινόταν καταπληκτική, στην κορυφή ενός βουνού απέναντι. Είναι η διάσημη εκκλησία της Αγίας Τριάδας (Gergeti) σε υψόμετρο 2.170 μέτρα.

Έτσι φαίνεται αυτή η εκκλησία από το χωριό:

Από κάτω στο χωριό που στεκόμασταν όταν φτάσαμε, βλέπαμε αυτή την εκκλησία εκεί και δεν υπήρχε περίπτωση να αντισταθούμε και να μην την επισκεφτούμε. Χωρίς πολλή σκέψη η Ντίνα ήθελε οπωσδήποτε να πάμε, ενώ εμείς οι υπόλοιποι αναρωτιόμασταν μήπως το δικό μας τζιπ μπορούσε να κάνει τη διαδρομή. Όμως δεν έμενε πολύς χρόνος και τα χρήματα που ζητούσε ήταν λίγα, συγκεκριμένα 60 λάρι, που σημαίνει λιγότερο από 25 ευρώ για όλους μας. Και πήγαμε τελικά μαζί του. Εκ των υστέρων καταλάβαμε ότι ο τύπος αυτός μας πήρα αρκετά γι αυτούς χρήματα. Το μέρος εκεί ήταν γεμάτο με τουρίστες που πήγαιναν με τα πόδια ή είχαν πάει με άλογα ή άλλα αυτοκίνητα και η θέση της εκκλησίας είναι υπέροχη.

Η κλασική φωτογραφία:

Και από κοντά:

Και από την αντίθετη πλευρά:

Και το χωριό όπως φαίνεται από εκεί ψηλά:

Πράγματι ο δρόμος για να πας ήταν τόσο κακός που δεν μπορούσαμε να πάμε με το δικό μας αυτοκίνητο.

 

[underwater]

Τι όμορφα!

Πώς και πώς περιμένω να βρεθώ εκεί!

Εν τω μεταξύ έριξα πολύ γέλιο με την αυστηρή "μπάμπουσκα"!

 

[travelbreak]

Τι όμορφα!

Πώς και πώς περιμένω να βρεθώ εκεί!

Εν τω μεταξύ έριξα πολύ γέλιο με την αυστηρή "μπάμπουσκα"!

Δεν μπορείς να φανταστείς με αυτή την τύπισσα: Κατέβηκε από το σπίτι της και μου έβαλε τις φωνές παρότι εγώ φωτογράφιζα σε αντίθεση κατεύθυνση. Πάντως ήξερε από διαγραφή φωτογραφιών, γιατί μου έδειξε 3-4 και απέτησε να τις διαγράψω.
Με τις πληροφορίες της @malysa και πιθανόν και τις δικές μου, νομίζω θα έχεις ένα πλήρη οδηγό για εκείνα τα μέρη.

 

[travelbreak]

Συνεχίζω την τρίτη μέρα του ταξιδιού μας από τα βουνά του Κάζμπεκ στον Καύκασο.
Εκεί, αφού τελειώσαμε την επίσκεψή μας, o οδηγός προφανώς για να κερδίσει επί πλέον χρήματα, πρότεινε να πάμε σε μία άλλη περιοχή η οποία ονομάζεται Τruso Valley. Δεν την ξέραμε και ούτε ήταν στο πρόγραμμά μας, όμως ψάχνοντας επί τόπου στο ίντερνετ διαπίστωσα ότι άξιζε τον κόπο και τα λίγα χρήματα. Συμφώνησαν και οι υπόλοιποι. Συνολικά θα του δίναμε 200 λάρι για όλη την εκδρομή.

Δεν ήταν πολλά χρήματα για όλους μας και έτσι μετά την επίσκεψή μας στην εκκλησία, πήγαμε στην περιοχή εκείνη που ήταν μία κοιλάδα με πολύ όμορφη φύση αλλά και ορισμένα παλιά και εγκαταλειμμένα χωριά που είχαν ιδιαίτερη ομορφιά. Φυσικά μεγάλο μέρος του ενδιαφέροντος ανήκει στη διαδρομή. Φτάσαμε σχεδόν μέχρι τα σύνορα με τη Νότια Οσετία.

Ο τύπος που μας οδηγούσε δεν ήξερε τελικά πάνω από 20-30 αγγλικές λέξεις και όλες τις συνεννοήσεις τις κάναμε αφού φώναζε κάποιον ντόπιο που μιλούσε αγγλικά. Να σημειώσω ότι σε όλα τα τουριστικά μέρη υπάρχουν ταξί και γενικώς άνθρωποι που με λίγα χρήματα θα σε μεταφέρουν όπου θες. Εννοώ ότι χωρίς να έχεις κλείσει τίποτα πας ας πούμε στην Τιφλίδα, ή σε οποιαδήποτε τουριστική πόλη ή χωριό, και βλέπεις μπροστά σου διαφημιστικά ή σου μιλάνε μόνοι τους οι οδηγοί. Σου κλείνουν μονοήμερες ή διήμερες εκδρομές με συμβατικά ή 4x4 αυτοκίνητα. Αν ξανάκανα το ταξίδι και είχα χρόνο δε θα έκλεινα τίποτα από την Ελλάδα. Γιατί να ρισκάρω οδηγώντας σε δρόμους που δε γνωρίζω; Βέβαια πρέπει να βρεις και οδηγό που να εμπιστεύεσαι.

Εκεί στο Τruso είχε και διάφορα θειούχα νερά με πετρώματα σε κιτρινοκόκκινα χρώματα. Όμως το πιο ενδιαφέρον ήταν η διαδρομή μέσα από το φαράγγι για να φτάσουμε εκεί και τα παλιά χωριά. Ένιωθα υπέροχα που βρισκόμουν εκεί. Ο οδηγός δεν βιαζόταν και με λίγα λάρι παραπάνω μας πήγε και ακόμα πιο πέρα για να περπατήσουμε σε ένα παλιό χωριό και να το δούμε εξ επαφής. Καταπληκτικές εικόνες, εκτός προγράμματος, και εκτός των πλάνων των πρακτορείων. Ακόμα και το Lonely Planet αναφέρει ελάχιστα γι αυτό το μέρος.

Όσοι πάτε να το θυμόσαστε: κοιλάδα Τruso:

Χαίρομαι που μοιράζομαι μαζί σας αυτές τις εικόνες και το ταξίδι μας.

Το ίδιο σε πιο κοντινό:

Στο βάθος Οσετία:

Στην επιστροφή μέσα από το φαράγγι και το στενότατο δρόμο είδαμε μια απίστευτη σκηνή: σε μια διασταύρωση δυο αυτοκινήτων επειδή ο δρόμος ήταν στενός κόντεψαν να ακουμπήσουν το ένα με το άλλο. Φυσικά προχωρούσαν πολύ αργά αλλά τα πράγματα άρχισαν να γίνονται επικίνδυνα όταν το μεγάλο από τα δύο έγειρε λόγω της μεγάλης κλίσης του εδάφους, και ήταν έτοιμο να πλακώσει το άλλο. Οι επιβάτες του μικρού κατέβηκαν κάτω και οι καλόγεροι, που ήταν οι ιδιοκτήτες του μεγαλύτερου, με τρομερό κόπο και ιδέες κατάφεραν και προχώρησαν αργά-αργά χωρίς καμιά ζημιά. Εικόνες που θυμίζουν Θιβέτ!

Εδώ είναι πριν έρθουν πλάι-πλάι.

Τα κατάφεραν χωρίς ζημιές:

Η εκδρομή μας αυτή τέλειωσε στην Stepantsminda στις 17:30 και ουσιαστικά τελείωσε η μέρα μας, αφού προσπαθήσαμε να πάμε στο χωριό Juta, όμως δεν το κάναμε γιατί ο δρόμος ήταν πολύ κακός και επιστρέψαμε μετά από λίγα χιλιόμετρα. Η διαδρομή φαινόταν ιδιαιτέρως όμορφη αλλά και λίγο αργά ήταν και δε θέλαμε να ταλαιπωρηθούμε στο χωματόδρομο. Οι υπόλοιποι της παρέας δεν είχαν πρόβλημα αλλά εγώ ως οδηγός είχα. Έτσι χάσαμε τη Juta.

Stepantsminda:

Από τη διαδρομή για τη Juta της Γεωργίας, στην οποία όμως δεν φτάσαμε ποτέ:

Στην επιστροφή δεν κάναμε κάποια ιδιαίτερη στάση. Είχαμε φωτογραφήσει τον Καύκασο όταν ανεβαίναμε και τώρα απλά τον θαυμάζαμε. Ο δρόμος για εκεί ήταν σχετικά καλός αλλά με πολλή κίνηση, ιδιαίτερα με πολλές νταλίκες. Είναι ο δρόμος που συνδέει τη Γεωργία με τη Ρωσία. Δεν ξέρω βέβαια αν είναι ανοιχτά τα σύνορα των δυο χωρών αφού έχουν αρκετά προβλήματα λόγω της κατοχής της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας.

Σταματήσαμε λίγο πριν βραδιάσει σε ένα εστιατόριο 20 χιλιόμετρα πριν την Τιφλίδα όπου καθίσαμε και φάγαμε, αλλά το φαγητό δεν ήταν και τόσο καλό. Συν το ότι τα γκαρσόνια προσπάθησαν, και τελικά κατάφεραν, και μας έκλεψαν λίγα χρήματα στην τιμή που πληρώσαμε, παρότι διαμαρτυρηθήκαμε. Χρέωσαν παραπάνω ποσότητα στα ποτά που πήραμε και πιο ακριβά. Στη συζήτηση με αυτούς δεν βγάλαμε άκρη πέρα από μια μικρή μείωση του κόστους. Είχαμε παραγγείλει κάτι άσχετα πιάτα μόνο επειδή είδαμε τις όμορφες φωτογραφίες στον κατάλογο. Έλεγε και το περιεχόμενο, αλλά εγώ ως συνήθως είμαι παρορμητικός με το φαγητό. Ούτε πρόσεξα ότι το ένα πιάτο είχε εντόσθια. Και καλά εγώ που έφαγα και το μισό πιάτο. Η Μαρ όμως; Ακόμα και το άλλο μου πιάτο που ήταν λουκάνικα, η γέμιση ήταν συκωτάκια. Αυτό το έφαγα όλο. Η Ντίνα ήταν η καλύτερη, αφού παράγγειλε κάτι στο γκριλ. Ήταν αυτό που περίμενε.

Καλή όρεξη!

Όταν τελειώσαμε και αφού βρίσαμε την τύχη μας, πήραμε το δρόμο για το ξενοδοχείο. Η ώρα ήταν αργά και εμείς φύσει μη ξενύχτηδες όλοι, αποφασίσαμε να πάμε για ύπνο και όχι βόλτα στην πόλη.