FRIDA08
Member
- Μηνύματα
- 445
- Likes
- 1.301
- Επόμενο Ταξίδι
- ???Covid Era
- Ταξίδι-Όνειρο
- Διάστημα
Ημέρα 12η Puno –La Paz
Το πρωί που ξύπνησαν ήταν αισθητά καλύτερα. Μάλλον επέδρασαν και οι βιταμίνες που αγόρασαν το προηγούμενο βράδυ από ένα φαρμακείο. Οι ευγενέστατοι υπάλληλοι του ξενοδοχείου, βγήκαν στο δρόμο, σταμάτησαν ένα ταξί και διαπραγματεύτηκαν το κόμιστρο στις 7 sl για τον σταθμό του λεωφορείου για La Paz.
Μια ειδική μνεία στο ταξί αξίζει τον κόπο, καθώς αισθητικά κάνει την τομή στις μεταφορές. Εξωτερικά είχε διάφορα αυτοκόλλητα με ζωάκια, καρδιές, φιγούρες γυναικών και χείλια και στο πίσω παρμπρίζ έγραφε με μεγάλα γράμματα σε έντονο κίτρινο φωσφοριζέ χρώμα : «Το όνομά μου μπορεί να το ξεχάσεις, όμως αυτά που “κάναμε” θα σου μείνουν αξέχαστα». Και Latin lover ο ταξιτζής, όχι ό,τι κι ό,τι. Εσωτερικά ο χώρος ήταν στολισμένος με χριστουγεννιάτικες γιρλάντες και είχε μια ευμεγέθη –για ταξί- οθόνη, στην οποία έπαιζε ένα Video clip μιας τοπικής σταρ, ονόματι Vanessa.
Δυστυχώς η έκδοση που παρακολούθησαν οι φίλοι μας δεν υπάρχει στο You tube. Ήταν όμως αισθητικά ανώτερη, με την πρωταγωνίστρια να αλλάζει συνεχώς κοστούμια και να κινείται με τον ίδιο πάντα τρόπο με φόντο διάφορους εξωτερικούς χώρους (βουνά, λαγκάδια, καταρράκτες, ραχούλες κ.α.)
Πήραν λοιπόν το λεωφορείο, έφτασαν στα σύνορα με τη Βολιβία, αποβιβαστήκαν, πέρασαν με τα πόδια τα σύνορα του Περού και στη συνέχεια της Βολιβίας και επιβιβάστηκαν και πάλι στο λεωφορείο που λίγη ώρα μετά έφτασε στην πόλη Copacabana.
Περίπου μία ώρα είχαν στην πόλη μέχρι να επιβιβαστούν στο άλλο λεωφορείο, που θα τους πήγαινε μέχρι την πρωτεύουσα της Βολιβίας, τη Λα Παζ. Λίγο μετά τα σύνορα μπήκαν σε μία παράκαμψη (μάλλον λόγω ζημιών στο οδόστρωμα) που δεν ήταν καν δρόμος! Ήταν ένα πεπλατυμένο μονοπάτι, σκεφτείτε, πάνω σε κάτι λόφους. Αφού βγήκαν και πάλι στο δημόσιο -που λέγανε και παλιά- ο Αργεντίνος που καθόταν δίπλα τους τους είπε ότι έπρεπε να κατέβουν. Κατέβηκαν, στάθηκαν σε μια ουρά και έναντι μικρού αντιτίμου (κάπου 1,5 Bs) μπήκαν στοιβαγμένοι σε κάτι βαρκάκια οι άνθρωποι και τα λεωφορεία σε σχεδίες για να περάσουν ένα μικρό κομμάτι της λίμνης Τιτικάκα.
Ξαναμπήκαν στο λεωφορείο και αφού διένυσαν ένα κομμάτι με στροφές, μπήκαν σε ένα εντελώς επίπεδο, αχανές τοπίο. Δρόμο παίρναν και δρόμο αφήναν και πάντα ισιάδι. Τα λέγαν στον δρόμο με τον Αργεντίνο και τη σύντροφό του, οι οποίοι ήταν ωραίοι άνθρωποι που είχαν γνωρίσει στη λίμνη Τιτικάκα και πέρασαν ωραία ένα απόγευμα μαζί. Ήταν φωτογράφος από την Ushuaia στην Παταγονία και η κοπέλα του έμεινε άνεργη, οπότε είπαν να το ρίξουν στα ταξίδια.
Άρχισαν να πυκνώνουν τα σπίτια και σιγά σιγά μπήκαν σε μια πόλη με πολύ κίνηση. Τα λεωφορεία (old school) με τις μεγάλες “μούρες”, πολλές φορές στολισμένα με πάμπολλα σημαιάκια, περνούσαν τα φανάρια με κόκκινο και μεγάλες πινακίδες πάνω στις σιδερένιες πεζογέφυρες, προέτρεπαν τους επιβάτες (μάλλον και τους οδηγούς) των λεωφορείων να χρησιμοποιούν τις στάσεις για την επιβίβαση και αποβίβασή τους σε αυτά. Κάτι που φυσικά δεν γινόταν.
Ο Αργεντίνος που πήγαινε για Τρίτη φορά στη Βολιβία, εκστασιασμένος σχεδόν από τις σκηνές της καθημερινότητας, είχε ανοίξει το παράθυρο και τραβούσε 10δες φωτογραφίες. Σε μια στιγμή γύρισε προς τη Φ και της είπε: “hey, Griega! Esa es Bolivia!” (Εϊ Ελληνίδα, αυτή είναι η Βολιβία!)
Κόλλησαν για καμιά ώρα στο σημείο αυτό λόγω κίνησης. Δεν ήταν ακόμα στη Λα Παζ αλλά στο El Alto. Τη νεότερη πόλη στη Βολιβία, η οποία είναι κυριολεκτικά ενωμένη με τη Λα Παζ και αριθμεί περί το ένα εκατομμύριο κατοίκους.
Γύρω στις 19:00 έφτασαν στη Λα Παζ και πήραν ταξί (έναντι 15 Bs) που τους οδήγησε στο ξενοδοχείο. O Bernard, που είναι ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου αλλά και του γαλλικού εστιατορίου κάτω από αυτό, τους βοήθησε να σετάρουν την εκδρομή για την επόμενη μέρα στο Death Road, πράγμα που αποδείχθηκε αρκετά δύσκολο καθ’ ότι ήταν Κυριακή.
Η ώρα είχε για τα καλά περάσει και οι μυρωδιές από την κουζίνα του εστιατορίου La Comedie τους έσπασαν τη μύτη. Τελικά, το τίμησαν αλλά τους φάνηκε πολύ “γαλλικό” για τα γούστα τους.
Tips:
Το πρωί που ξύπνησαν ήταν αισθητά καλύτερα. Μάλλον επέδρασαν και οι βιταμίνες που αγόρασαν το προηγούμενο βράδυ από ένα φαρμακείο. Οι ευγενέστατοι υπάλληλοι του ξενοδοχείου, βγήκαν στο δρόμο, σταμάτησαν ένα ταξί και διαπραγματεύτηκαν το κόμιστρο στις 7 sl για τον σταθμό του λεωφορείου για La Paz.
Μια ειδική μνεία στο ταξί αξίζει τον κόπο, καθώς αισθητικά κάνει την τομή στις μεταφορές. Εξωτερικά είχε διάφορα αυτοκόλλητα με ζωάκια, καρδιές, φιγούρες γυναικών και χείλια και στο πίσω παρμπρίζ έγραφε με μεγάλα γράμματα σε έντονο κίτρινο φωσφοριζέ χρώμα : «Το όνομά μου μπορεί να το ξεχάσεις, όμως αυτά που “κάναμε” θα σου μείνουν αξέχαστα». Και Latin lover ο ταξιτζής, όχι ό,τι κι ό,τι. Εσωτερικά ο χώρος ήταν στολισμένος με χριστουγεννιάτικες γιρλάντες και είχε μια ευμεγέθη –για ταξί- οθόνη, στην οποία έπαιζε ένα Video clip μιας τοπικής σταρ, ονόματι Vanessa.
Δυστυχώς η έκδοση που παρακολούθησαν οι φίλοι μας δεν υπάρχει στο You tube. Ήταν όμως αισθητικά ανώτερη, με την πρωταγωνίστρια να αλλάζει συνεχώς κοστούμια και να κινείται με τον ίδιο πάντα τρόπο με φόντο διάφορους εξωτερικούς χώρους (βουνά, λαγκάδια, καταρράκτες, ραχούλες κ.α.)
Πήραν λοιπόν το λεωφορείο, έφτασαν στα σύνορα με τη Βολιβία, αποβιβαστήκαν, πέρασαν με τα πόδια τα σύνορα του Περού και στη συνέχεια της Βολιβίας και επιβιβάστηκαν και πάλι στο λεωφορείο που λίγη ώρα μετά έφτασε στην πόλη Copacabana.
Περίπου μία ώρα είχαν στην πόλη μέχρι να επιβιβαστούν στο άλλο λεωφορείο, που θα τους πήγαινε μέχρι την πρωτεύουσα της Βολιβίας, τη Λα Παζ. Λίγο μετά τα σύνορα μπήκαν σε μία παράκαμψη (μάλλον λόγω ζημιών στο οδόστρωμα) που δεν ήταν καν δρόμος! Ήταν ένα πεπλατυμένο μονοπάτι, σκεφτείτε, πάνω σε κάτι λόφους. Αφού βγήκαν και πάλι στο δημόσιο -που λέγανε και παλιά- ο Αργεντίνος που καθόταν δίπλα τους τους είπε ότι έπρεπε να κατέβουν. Κατέβηκαν, στάθηκαν σε μια ουρά και έναντι μικρού αντιτίμου (κάπου 1,5 Bs) μπήκαν στοιβαγμένοι σε κάτι βαρκάκια οι άνθρωποι και τα λεωφορεία σε σχεδίες για να περάσουν ένα μικρό κομμάτι της λίμνης Τιτικάκα.
Ξαναμπήκαν στο λεωφορείο και αφού διένυσαν ένα κομμάτι με στροφές, μπήκαν σε ένα εντελώς επίπεδο, αχανές τοπίο. Δρόμο παίρναν και δρόμο αφήναν και πάντα ισιάδι. Τα λέγαν στον δρόμο με τον Αργεντίνο και τη σύντροφό του, οι οποίοι ήταν ωραίοι άνθρωποι που είχαν γνωρίσει στη λίμνη Τιτικάκα και πέρασαν ωραία ένα απόγευμα μαζί. Ήταν φωτογράφος από την Ushuaia στην Παταγονία και η κοπέλα του έμεινε άνεργη, οπότε είπαν να το ρίξουν στα ταξίδια.
Άρχισαν να πυκνώνουν τα σπίτια και σιγά σιγά μπήκαν σε μια πόλη με πολύ κίνηση. Τα λεωφορεία (old school) με τις μεγάλες “μούρες”, πολλές φορές στολισμένα με πάμπολλα σημαιάκια, περνούσαν τα φανάρια με κόκκινο και μεγάλες πινακίδες πάνω στις σιδερένιες πεζογέφυρες, προέτρεπαν τους επιβάτες (μάλλον και τους οδηγούς) των λεωφορείων να χρησιμοποιούν τις στάσεις για την επιβίβαση και αποβίβασή τους σε αυτά. Κάτι που φυσικά δεν γινόταν.
Ο Αργεντίνος που πήγαινε για Τρίτη φορά στη Βολιβία, εκστασιασμένος σχεδόν από τις σκηνές της καθημερινότητας, είχε ανοίξει το παράθυρο και τραβούσε 10δες φωτογραφίες. Σε μια στιγμή γύρισε προς τη Φ και της είπε: “hey, Griega! Esa es Bolivia!” (Εϊ Ελληνίδα, αυτή είναι η Βολιβία!)
Κόλλησαν για καμιά ώρα στο σημείο αυτό λόγω κίνησης. Δεν ήταν ακόμα στη Λα Παζ αλλά στο El Alto. Τη νεότερη πόλη στη Βολιβία, η οποία είναι κυριολεκτικά ενωμένη με τη Λα Παζ και αριθμεί περί το ένα εκατομμύριο κατοίκους.
Γύρω στις 19:00 έφτασαν στη Λα Παζ και πήραν ταξί (έναντι 15 Bs) που τους οδήγησε στο ξενοδοχείο. O Bernard, που είναι ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου αλλά και του γαλλικού εστιατορίου κάτω από αυτό, τους βοήθησε να σετάρουν την εκδρομή για την επόμενη μέρα στο Death Road, πράγμα που αποδείχθηκε αρκετά δύσκολο καθ’ ότι ήταν Κυριακή.
Η ώρα είχε για τα καλά περάσει και οι μυρωδιές από την κουζίνα του εστιατορίου La Comedie τους έσπασαν τη μύτη. Τελικά, το τίμησαν αλλά τους φάνηκε πολύ “γαλλικό” για τα γούστα τους.
Tips:
- Το ξενοδοχείο είναι το “La Loge”. Είναι ανεξάρτητα διαμερίσματα με σαλόνι, κουζίνα, ηλεκτρονικό υπολογιστή, δωρεάν υπηρεσία πλυντηρίου και σιδερώματος για όσα ρούχα και αν δώσεις και πρωινό με φρέσκο ψωμάκι που κρεμάν κάθε μέρα στην πόρτα. Είναι σε μία από τις ωραιότερες περιοχές της Λα Παζ και κοστίζει 58 ευρώ τη βραδιά.
- Το φαγητό κόστισε 23 ευρώ (2 κοκτέιλ, 1 ποτήρι κρασί, 1 αναψυκτικό, 1 σαλάτα, 2 κυρίως)
- Αν οι Κυριακές στο πρόγραμμά σας πέφτουν σε μέρες που σκοπεύετε να κανονίσετε δραστηριότητες, εισιτήρια κτλ, δεν θα είναι εύκολο.
Attachments
Last edited by a moderator:
