FRIDA08
Member
- Μηνύματα
- 445
- Likes
- 1.301
- Επόμενο Ταξίδι
- ???Covid Era
- Ταξίδι-Όνειρο
- Διάστημα
Ημέρα 18η Γύρω από το Salar - Uyuni
Πριν το ρολόι δείξει 05:30 ο οδηγός χτύπησε την πόρτα τους και το ξύπνημα μέσα σε αυτή την παγωνιά ήταν βάρβαρο. Μισή ώρα αργότερα είχαν φορτώσει τα πράγματα στο τζιπ και άφηναν πίσω τους την Laguna Colorada, μερικά σημεία της οποίας ήταν τώρα παγωμένα.
Πριν καλά - καλά διανύσουν 500 μέτρα, από το καπό του αυτοκινήτου άρχισαν να βγαίνουν καπνοί και μετά ΜΠΑΜ! Και το παρμπρίζ γέμισε νερά.
Η Φ δεν είναι απαισιόδοξη γενικά, αλλά λίγο το άγριο ξύπνημα, λίγο το κρύο σκεφτόταν: Δεν ξεμπερδεύουμε εύκολα από εδώ. Αυτό που είχε συμβεί -μάλλον- ήταν ότι ζεστάθηκαν τα νερά του αυτοκινήτου και πέταξε την τάπα του ψυγείου.
Ο οδηγός μαζί με τους 3 γενναίους (όπως έχουμε ξαναπεί) άντρες βγήκαν στον δρόμο προς αναζήτηση της τάπας και οι τρεις γυναίκες με τη μαγείρισσα έκαναν τις ανήσυχες μέσα στο αυτοκίνητο. Τελικά, μετά από κανένα μισάωρο μάταιης αναζήτησης πέρασε ένα ίδιο αυτοκίνητο και τους έδωσε μία τάπα. Έδωσαν και ότι νερό είχαν και δεν είχαν για να συμπληρώσουν τα νερά στο ψυγείο και ξεκίνησαν.
Η πρώτη στάση έγινε περίπου 20 λεπτά αργότερα σε μια περιοχή με geyser. Δεν υπάρχει νερό που εκτινάσσεται, μόνο πολύ πυκνός ατμός. Η κυβέρνηση σκέφτεται να εκμεταλλευτεί τη γεωθερμία αλλά προς το παρόν δεν έχουν κάνει κάτι. Η μυρωδιά κλούβιου αυγού, πιθανότατα από το θειάφι δεν ήταν πολύ ευχάριστη, αλλά τουλάχιστον ζεστάθηκαν από τον ατμό.
Συνέχισαν για τα open air θερμά λουτρά στην όχθη μιας λίμνης. Στο οίκημα δίπλα στη λίμνη πήραν πρωινό και μετά πήγαν στην πισίνα με τους 29,5 βαθμούς. Πέρα από την πισίνα δεν υπήρχαν άλλες υποδομές (αποδυτήρια κ.ά.) και μια και οι φίλοι μας είχαν πρόσφατη την εμπειρία από το Colca Canyon, αρκέστηκαν να βουτήξουν μόνο τα πόδια τους στην πισίνα.
Η ώρα πέρασε και πήραν τον δρόμο της επιστροφής. Μετά από μια σύντομη στάση στη Laguna Colorada, συνέχισαν περνώντας από τα βράχια του Dali με πραγματικά σουρεαλιστικούς σχηματισμούς.
Συνέχισαν την πορεία τους διαγράφοντας ουσιαστικά έναν κύκλο στην περιοχή Lipez στο νοτιοδυτικό άκρο της Βολιβίας. Μετά από 2 μέρες χωρίς σήμα στα κινητά, τα κινητά χτύπησαν σχεδόν ταυτόχρονα αλλά το σήμα ήταν από τη Χιλή. Το τοπίο άλλαζε για ακόμα μια φορά με ρυάκια και χαμηλούς θάμνους να κυριαρχούν.
Άλλη μια στάση σε ένα χωριό, όπου τους σερβιρίστηκε το γεύμα και η τελευταία στάση στο χωριό San Cristobal που συντηρείται από τα ορυχεία της περιοχής, πριν φτάσουν γύρω στις 17:00 στο Uyuni.
Αφού αποχαιρέτησαν την ωραία παρέα, έψαξαν τρόπο να υλοποιήσουν τη σκέψη που είχαν κάνει εξ’ αρχής. Να ακυρώσουν τα αεροπορικά που είχαν κλείσει για την επόμενη το πρωί, να πάρουν το λεωφορείο που ξεκινούσε σε 2 ώρες και έφτανε στις 07:00 στη Λα Παζ. Έτσι κατάκοποι μεν, θα προλάβαιναν να κάνουν την εκδρομή στο Death Road δε.
Αφού πήγαν στο συνεργαζόμενο γραφείο με αυτό που έκλεισαν τα αεροπορικά, στη συνέχεια στα γραφεία της αεροπορικής, προσπάθησαν πολλές φορές να επικοινωνήσουν με τη Λα Παζ και δεν κατάφεραν τίποτα, μια και όλοι έλεγαν ότι δεν ήταν αρμόδιοι, αποφάσισαν να μην μπουν στο λεωφορείο για 11 ώρες, να χάσουν 100 ευρώ ο καθένας που είχαν δώσει για το αεροπορικό, να πληρώσουν άλλα 20 ευρώ για το λεωφορείο και να μην κάνουν κάτι που όλοι τους περιέγραφαν ως εφιαλτικό, δηλαδή να περάσουν τη νύχτα σε ένα παλιό λεωφορείο σε έναν χείριστο δρόμο και έτσι εγκατέλειψαν το πλάνο.
Βρήκαν ένα ξενοδοχείο να περάσουν τη βραδιά και έκαναν κράτηση στο Tonito’s για να δοκιμάσουν την καλύτερη (κατά πως λέγεται) πίτσα στη Βολιβία. Καλά εδώ που τα λέμε η Βολιβία δεν έχει και καμιά μακρά παράδοση στην πίτσα, η οποία ήταν απλώς καλή. Για να λέμε και την αλήθεια όμως η Φ δεν ήταν και πολύ καλά οπότε τίποτα δεν της πολυάρεσε. Ο Β όμως, που ήταν μια χαρά, τη βρήκε απλά καλή.
Κατά τις 03:00 η Φ πετάχτηκε από το κρεβάτι για λόγο που είχε να της συμβεί από όταν ήταν 13 και πέρασε το υπόλοιπο βράδυ αγκαλιά με την τουαλέτα. Το δωμάτιο το έλουζε το κόκκινο φως από το ψηφιακό θερμόμετρο ακριβώς απέναντι από το παράθυρό τους που στις 04:00 έδειχνε -12.
Πριν το ρολόι δείξει 05:30 ο οδηγός χτύπησε την πόρτα τους και το ξύπνημα μέσα σε αυτή την παγωνιά ήταν βάρβαρο. Μισή ώρα αργότερα είχαν φορτώσει τα πράγματα στο τζιπ και άφηναν πίσω τους την Laguna Colorada, μερικά σημεία της οποίας ήταν τώρα παγωμένα.
Πριν καλά - καλά διανύσουν 500 μέτρα, από το καπό του αυτοκινήτου άρχισαν να βγαίνουν καπνοί και μετά ΜΠΑΜ! Και το παρμπρίζ γέμισε νερά.
Η Φ δεν είναι απαισιόδοξη γενικά, αλλά λίγο το άγριο ξύπνημα, λίγο το κρύο σκεφτόταν: Δεν ξεμπερδεύουμε εύκολα από εδώ. Αυτό που είχε συμβεί -μάλλον- ήταν ότι ζεστάθηκαν τα νερά του αυτοκινήτου και πέταξε την τάπα του ψυγείου.
Ο οδηγός μαζί με τους 3 γενναίους (όπως έχουμε ξαναπεί) άντρες βγήκαν στον δρόμο προς αναζήτηση της τάπας και οι τρεις γυναίκες με τη μαγείρισσα έκαναν τις ανήσυχες μέσα στο αυτοκίνητο. Τελικά, μετά από κανένα μισάωρο μάταιης αναζήτησης πέρασε ένα ίδιο αυτοκίνητο και τους έδωσε μία τάπα. Έδωσαν και ότι νερό είχαν και δεν είχαν για να συμπληρώσουν τα νερά στο ψυγείο και ξεκίνησαν.
Η πρώτη στάση έγινε περίπου 20 λεπτά αργότερα σε μια περιοχή με geyser. Δεν υπάρχει νερό που εκτινάσσεται, μόνο πολύ πυκνός ατμός. Η κυβέρνηση σκέφτεται να εκμεταλλευτεί τη γεωθερμία αλλά προς το παρόν δεν έχουν κάνει κάτι. Η μυρωδιά κλούβιου αυγού, πιθανότατα από το θειάφι δεν ήταν πολύ ευχάριστη, αλλά τουλάχιστον ζεστάθηκαν από τον ατμό.
Συνέχισαν για τα open air θερμά λουτρά στην όχθη μιας λίμνης. Στο οίκημα δίπλα στη λίμνη πήραν πρωινό και μετά πήγαν στην πισίνα με τους 29,5 βαθμούς. Πέρα από την πισίνα δεν υπήρχαν άλλες υποδομές (αποδυτήρια κ.ά.) και μια και οι φίλοι μας είχαν πρόσφατη την εμπειρία από το Colca Canyon, αρκέστηκαν να βουτήξουν μόνο τα πόδια τους στην πισίνα.
Η ώρα πέρασε και πήραν τον δρόμο της επιστροφής. Μετά από μια σύντομη στάση στη Laguna Colorada, συνέχισαν περνώντας από τα βράχια του Dali με πραγματικά σουρεαλιστικούς σχηματισμούς.
Συνέχισαν την πορεία τους διαγράφοντας ουσιαστικά έναν κύκλο στην περιοχή Lipez στο νοτιοδυτικό άκρο της Βολιβίας. Μετά από 2 μέρες χωρίς σήμα στα κινητά, τα κινητά χτύπησαν σχεδόν ταυτόχρονα αλλά το σήμα ήταν από τη Χιλή. Το τοπίο άλλαζε για ακόμα μια φορά με ρυάκια και χαμηλούς θάμνους να κυριαρχούν.
Άλλη μια στάση σε ένα χωριό, όπου τους σερβιρίστηκε το γεύμα και η τελευταία στάση στο χωριό San Cristobal που συντηρείται από τα ορυχεία της περιοχής, πριν φτάσουν γύρω στις 17:00 στο Uyuni.
Αφού αποχαιρέτησαν την ωραία παρέα, έψαξαν τρόπο να υλοποιήσουν τη σκέψη που είχαν κάνει εξ’ αρχής. Να ακυρώσουν τα αεροπορικά που είχαν κλείσει για την επόμενη το πρωί, να πάρουν το λεωφορείο που ξεκινούσε σε 2 ώρες και έφτανε στις 07:00 στη Λα Παζ. Έτσι κατάκοποι μεν, θα προλάβαιναν να κάνουν την εκδρομή στο Death Road δε.
Αφού πήγαν στο συνεργαζόμενο γραφείο με αυτό που έκλεισαν τα αεροπορικά, στη συνέχεια στα γραφεία της αεροπορικής, προσπάθησαν πολλές φορές να επικοινωνήσουν με τη Λα Παζ και δεν κατάφεραν τίποτα, μια και όλοι έλεγαν ότι δεν ήταν αρμόδιοι, αποφάσισαν να μην μπουν στο λεωφορείο για 11 ώρες, να χάσουν 100 ευρώ ο καθένας που είχαν δώσει για το αεροπορικό, να πληρώσουν άλλα 20 ευρώ για το λεωφορείο και να μην κάνουν κάτι που όλοι τους περιέγραφαν ως εφιαλτικό, δηλαδή να περάσουν τη νύχτα σε ένα παλιό λεωφορείο σε έναν χείριστο δρόμο και έτσι εγκατέλειψαν το πλάνο.
Βρήκαν ένα ξενοδοχείο να περάσουν τη βραδιά και έκαναν κράτηση στο Tonito’s για να δοκιμάσουν την καλύτερη (κατά πως λέγεται) πίτσα στη Βολιβία. Καλά εδώ που τα λέμε η Βολιβία δεν έχει και καμιά μακρά παράδοση στην πίτσα, η οποία ήταν απλώς καλή. Για να λέμε και την αλήθεια όμως η Φ δεν ήταν και πολύ καλά οπότε τίποτα δεν της πολυάρεσε. Ο Β όμως, που ήταν μια χαρά, τη βρήκε απλά καλή.
Κατά τις 03:00 η Φ πετάχτηκε από το κρεβάτι για λόγο που είχε να της συμβεί από όταν ήταν 13 και πέρασε το υπόλοιπο βράδυ αγκαλιά με την τουαλέτα. Το δωμάτιο το έλουζε το κόκκινο φως από το ψηφιακό θερμόμετρο ακριβώς απέναντι από το παράθυρό τους που στις 04:00 έδειχνε -12.
Attachments
Last edited by a moderator:
