FRIDA08
Member
- Μηνύματα
- 445
- Likes
- 1.301
- Επόμενο Ταξίδι
- ???Covid Era
- Ταξίδι-Όνειρο
- Διάστημα
Ημέρα 23η Cuzco - Aguas Calientes
Για ακόμη μια φορά βάρβαρο ξύπνημα και στις 7 παρά επιβιβαζόταν σε ένα ΙΧ μαζί με ένα ζευγάρι Καναδών. Σε 10 περίπου λεπτά ήταν στο σταθμό των τρένων του Porhoy. Ο οδηγός του ΙΧ τους έδωσε τα εισιτήρια του τρένου και τους χαιρέτησε.
Το σφύριγμα του τρένου στις 07:40 σήμανε την αναχώρησή του από τον σταθμό και το ξεκίνημα μιας πολύ όμορφης διαδρομής 90 περίπου χιλιομέτρων με διάρκεια 3 ώρες και κάτι. Το εξαιρετικά φροντισμένο τρένο της Peru Rail, με πολύ μικρή ταχύτητα κινούνταν πάνω στις ράγες δίπλα στον Ιερό ποταμό.
Από τη γυάλινη οροφή του βαγονιού, θαύμαζαν τα όμορφα τοπία της διαδρομής και στις 11:00 ο μηχανοδηγός τραβούσε το φρένο στο σταθμό του Aguas Calientes ή αλλιώς Machu Picchu pueblo.
Οι φίλοι μας έψαχναν εις μάτην να βρουν κάποιον να κρατάει ένα χαρτί με τα ονόματά τους, αλλά αφού δεν βρήκαν κανένα, πήραν των ομματιών τους, ρώτησαν για το Hostel Viajeros και σε 5 λεπτά ήταν εκεί.
-Συγνώμη, λάθος, νομίζαμε ότι θα φτάσετε το απόγευμα, τους είπαν τα παλικάρια εκεί με ψιλοβαριεστημένο ύφος και αφού τους άφησαν να περιμένουν κανένα μισάωρο, τους έδωσαν το κλειδί από ένα δωμάτιο.
Ανεβαίνοντας, στις σκάλες ήταν κολλημένο ένα αυτοκόλλητο από κατάστημα με είδη snowboard και skate της Θεσσαλονίκης. Πόσο μικρός είναι ο κόσμος!
Μπήκαν στο δωμάτιο και πριν καλά-καλά κλείσουν την πόρτα βγήκαν γιατί παραήταν βρώμικο για να το “αφήσουν να πάει”. Ζήτησαν ένα δωμάτιο με καθαρά σεντόνια και τουαλέτα και μ’ αυτά και μ’ αυτά είχε αρχίσει να σερβίρεται το γεύμα σε μπουφέ στο ισόγειο του hostel.
Το φαγητό δεν έλεγε και τίποτα, έφαγαν και βγήκαν να γνωρίσουν το χωριό. Η τουριστική επέλαση σε όλο της το μεγαλείο έχει κατακλείσει το χωριό που το χωρίζει ο ποταμός και το ενώνουν αρκετές γέφυρες.
Γενικά δεν έχει και τίποτα να πει. Το μόνο πολύ θετικό ήταν ότι μετά από πολλές μέρες βρισκόταν ξανά σε σχετικά χαμηλό υψόμετρο, στα 2000 μέτρα. Αυτό ήταν ιδιαίτερα ευεργετικό για τα σώματά τους και ψιλοσυνήλθαν.
Η ανάβαση μέχρι την πάνω άκρη του χωριού, όπου βρίσκονται τα θερμά λουτρά έγινε σε φυσιολογικούς ρυθμούς αυτή τη φορά, αλλά το θολό πρασινολαδί χρώμα του νερού στις μικρές πισίνες τους απέτρεψε από το να μπουν σε αυτές μαζί με τις ορδές των τουριστών που μπαινόβγαιναν σε αυτές δείχνοντας να αγνοούν το χρώμα του νερού.
Κατηφορίζοντας σταμάτησαν για καφέ και γλυκάκι στο ξενοδοχείο “El Mapi” και από εκεί στο κατάλυμά τους, όπου στις 19:30 θα σερβιριζόταν το δείπνο και θα γνώριζαν τον ξεναγό της επόμενης μέρας για να τους δώσει μερικές οδηγίες και λοιπά.
Η παράθεση του βραδινού μπουφέ και η γνωριμία με τον Ι, τον ξεναγό, τους έκανε να αναρωτιούνται τι από τα δύο ήταν πιο μέτριο από το άλλο.
-Hey! Champions!, τους είπε και προέτεινε το χέρι του για μια αμερικανικού τύπου χειραψία.
Η σαφώς Τεξανική προφορά του αρχικά τους έφερε γέλια, αλλά στη συνέχεια ανησυχία για το τι θα καταλάβαιναν στην επόμενη μέρα.
Πήγαν να πνίξουν τον καημό τους στο ξενοδοχείο “Simaq”, μια και επιτέλους το υψόμετρο και κατάστασή τους επέτρεπε λίγο αλκοόλ στο αίμα τους.
-Pisco sour, por favor.
Με την ξινή γεύση του Περουάνικου κοκτέιλ γύρισαν στο hostel για ύπνο. Το ξυπνητήρι ρυθμίστηκε στις 04:30 για να προλάβουν την ανατολή το Μ.Ρ.
Tips :
Για ακόμη μια φορά βάρβαρο ξύπνημα και στις 7 παρά επιβιβαζόταν σε ένα ΙΧ μαζί με ένα ζευγάρι Καναδών. Σε 10 περίπου λεπτά ήταν στο σταθμό των τρένων του Porhoy. Ο οδηγός του ΙΧ τους έδωσε τα εισιτήρια του τρένου και τους χαιρέτησε.
Το σφύριγμα του τρένου στις 07:40 σήμανε την αναχώρησή του από τον σταθμό και το ξεκίνημα μιας πολύ όμορφης διαδρομής 90 περίπου χιλιομέτρων με διάρκεια 3 ώρες και κάτι. Το εξαιρετικά φροντισμένο τρένο της Peru Rail, με πολύ μικρή ταχύτητα κινούνταν πάνω στις ράγες δίπλα στον Ιερό ποταμό.
Από τη γυάλινη οροφή του βαγονιού, θαύμαζαν τα όμορφα τοπία της διαδρομής και στις 11:00 ο μηχανοδηγός τραβούσε το φρένο στο σταθμό του Aguas Calientes ή αλλιώς Machu Picchu pueblo.
Οι φίλοι μας έψαχναν εις μάτην να βρουν κάποιον να κρατάει ένα χαρτί με τα ονόματά τους, αλλά αφού δεν βρήκαν κανένα, πήραν των ομματιών τους, ρώτησαν για το Hostel Viajeros και σε 5 λεπτά ήταν εκεί.
-Συγνώμη, λάθος, νομίζαμε ότι θα φτάσετε το απόγευμα, τους είπαν τα παλικάρια εκεί με ψιλοβαριεστημένο ύφος και αφού τους άφησαν να περιμένουν κανένα μισάωρο, τους έδωσαν το κλειδί από ένα δωμάτιο.
Ανεβαίνοντας, στις σκάλες ήταν κολλημένο ένα αυτοκόλλητο από κατάστημα με είδη snowboard και skate της Θεσσαλονίκης. Πόσο μικρός είναι ο κόσμος!
Μπήκαν στο δωμάτιο και πριν καλά-καλά κλείσουν την πόρτα βγήκαν γιατί παραήταν βρώμικο για να το “αφήσουν να πάει”. Ζήτησαν ένα δωμάτιο με καθαρά σεντόνια και τουαλέτα και μ’ αυτά και μ’ αυτά είχε αρχίσει να σερβίρεται το γεύμα σε μπουφέ στο ισόγειο του hostel.
Το φαγητό δεν έλεγε και τίποτα, έφαγαν και βγήκαν να γνωρίσουν το χωριό. Η τουριστική επέλαση σε όλο της το μεγαλείο έχει κατακλείσει το χωριό που το χωρίζει ο ποταμός και το ενώνουν αρκετές γέφυρες.
Γενικά δεν έχει και τίποτα να πει. Το μόνο πολύ θετικό ήταν ότι μετά από πολλές μέρες βρισκόταν ξανά σε σχετικά χαμηλό υψόμετρο, στα 2000 μέτρα. Αυτό ήταν ιδιαίτερα ευεργετικό για τα σώματά τους και ψιλοσυνήλθαν.
Η ανάβαση μέχρι την πάνω άκρη του χωριού, όπου βρίσκονται τα θερμά λουτρά έγινε σε φυσιολογικούς ρυθμούς αυτή τη φορά, αλλά το θολό πρασινολαδί χρώμα του νερού στις μικρές πισίνες τους απέτρεψε από το να μπουν σε αυτές μαζί με τις ορδές των τουριστών που μπαινόβγαιναν σε αυτές δείχνοντας να αγνοούν το χρώμα του νερού.
Κατηφορίζοντας σταμάτησαν για καφέ και γλυκάκι στο ξενοδοχείο “El Mapi” και από εκεί στο κατάλυμά τους, όπου στις 19:30 θα σερβιριζόταν το δείπνο και θα γνώριζαν τον ξεναγό της επόμενης μέρας για να τους δώσει μερικές οδηγίες και λοιπά.
Η παράθεση του βραδινού μπουφέ και η γνωριμία με τον Ι, τον ξεναγό, τους έκανε να αναρωτιούνται τι από τα δύο ήταν πιο μέτριο από το άλλο.
-Hey! Champions!, τους είπε και προέτεινε το χέρι του για μια αμερικανικού τύπου χειραψία.
Η σαφώς Τεξανική προφορά του αρχικά τους έφερε γέλια, αλλά στη συνέχεια ανησυχία για το τι θα καταλάβαιναν στην επόμενη μέρα.
Πήγαν να πνίξουν τον καημό τους στο ξενοδοχείο “Simaq”, μια και επιτέλους το υψόμετρο και κατάστασή τους επέτρεπε λίγο αλκοόλ στο αίμα τους.
-Pisco sour, por favor.
Με την ξινή γεύση του Περουάνικου κοκτέιλ γύρισαν στο hostel για ύπνο. Το ξυπνητήρι ρυθμίστηκε στις 04:30 για να προλάβουν την ανατολή το Μ.Ρ.
Tips :
- Στο τρένο περεχόταν ρόφημα, σνακ, ένας χάρτης με τη διαδρομή σε σουπλά και υπήρχε συνοδός σε κάθε βαγόνι, κ.ά.
Attachments
Last edited by a moderator:
