FRIDA08
Member
- Μηνύματα
- 445
- Likes
- 1.301
- Επόμενο Ταξίδι
- ???Covid Era
- Ταξίδι-Όνειρο
- Διάστημα
Ημέρα 4η Paracas –Ica – Nazca
Χωρίς να συνειδητοποιεί ακριβώς τον τόπο και κυρίως τον χρόνο η Φ πάτησε «αναβολή» στο κινητό που χτυπούσε στις 02:30 το πρωί. Δεν είχαν όμως και πολλά περιθώρια, στις 03:00 τους περίμενε το ταξί στη Ρεσεψιόν που για 12 sl τους μετέφερε στον υπεραστικό σταθμό λεωφορείων της Cruz del Sur.
1ο πολιτισμικό σοκ (με την καλή έννοια): Στο σταθμό παρέδωσαν τις αποσκευές τους όπως στο αεροδρόμιο και τους έδωσαν το αντίστοιχο απόκομμα.
2ο πολιτισμικό σοκ: Στην είσοδο του λεωφορείου είχε κάμερα που κατέγραφε τους επιβάτες.
3ο πολιτισμικό σοκ: Το λεωφορείο είχε μέσα συνοδό που μοίραζε πεντακάθαρες κουβέρτες και μαξιλαράκια στους επιβάτες και από ένα σνακ, ένα νερό και φρόντιζε για τα αιτήματά τους (ζέστη, μουσική, φώτα).
4ο πολιτισμικό σοκ: Λίγο μετά την αναχώρηση προβλήθηκε ολιγόλεπτο βίντεο με οδηγίες ασφαλείας και οδηγίες χρήσης των ανέσεων του λεωφορείου.
Οι θέσεις που έκλεισαν οι νεόνυμφοι ήταν στο 2ο επίπεδο του διώροφου λεωφορείου. Στο 1ο τα καθίσματα γίνονταν κρεβάτι 180 μοιρών και στο 2ο ημικρεβάτι. Ξεκίνησαν στις 03:45 και αφού διένυσαν ένα κομμάτι της Pan-Americana, στις 07:30 σύμφωνα με το πρόγραμμα ήταν στο Paracas.
1ο πολιτισμικό σοκ (με την κακή έννοια): Ο «σταθμός» ήταν τύπου μεγάλο κιόσκι με παγκάκια ολόγυρα και επικρατούσε ο χαμός από κόσμο. Για τις βαλίτσες πάντως απαιτούσαν το απόκομμα.
Εκεί μέσα στο χαμό και τον συνωστισμό, οι φίλοι μας ρώτησαν έναν κύριο με γουρλωτά μάτια πού θα πρέπει να πάνε για να κάνουν μία εκδρομή στα νησιά Ballestas. “Don’t worry my friends! I’m your man”, τους είπε ο κύριος και άρχισε να τους εξηγεί: «θα έρθει ένα αυτοκίνητο να σας πάρει και θα πάτε στην προκυμαία από όπου θα πάρετε ταχύπλοο σκάφος για τα νησιά. Διάρκεια 2 ώρες, κόστος 40 sl + 5 ακόμα για την είσοδο στο εθνικό πάρκο»
Συμφώνησαν οι φίλοι μας γιατί είχαν κάνει την έρευνά τους στο Internet πριν φύγουν και οι τιμούλες μια χαρά τους ακούγονταν. Το πρόγραμμα κύλισε όπως τα είπε ο καλός κύριος.
Έκαναν βόλτα στα νησιά που ονομάζονται και Galapagos των φτωχών λόγω της μεγάλης τους βιοποικιλότητας. Και τι δεν έχει πάνω σε αυτά τα νησιά που απαγορεύεται η αποβίβαση. Φώκιες, γλάρους, θαλάσσιους ελέφαντες, πιγκουίνους, κάτι μικρά κόκκινα καβούρια και πολλά άλλα. Μα θα μου πείτε και δικαίως: « Κομμάτι ψηλά δεν είναι το Περού για πιγκουίνους;» «Ναι», θα σας απαντήσω, «Στο συγκεκριμένο γεωμετρικό πλάτος δεν συναντώνται αυτά τα είδη, αλλά στα νησιά φτάνει ένα ψυχρό θαλάσσιο ρεύμα από την ανταρκτική που οδηγεί στην προαναφερθείσα βιοποικιλότητα». «Τα λες ωραία», θα μου πείτε, «μας κάλυψες».
Έδεσε το ταχύπλοο και με το αυτοκίνητο πίσω στο σταθμό - κιόσκι. Στο πρόγραμμα, που είχε κάνει η Φ κάνοντας παράλληλα και το μυαλό της “πελτέ” από το διάβασμα, είχε σειρά η Ica και η έρημος Huacachina, πέρα από αυτό, όμως, δεν είχαν κανονίσει κάτι. Αφού ο κύριος με τα γουρλωτά μάτια είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη τους, απευθύνθηκαν και πάλι σε αυτόν. Μέσα σε 10 λεπτά είχαν κανονίσει το πρόγραμμα των 2 επόμενων ημερών. Ο κύριος μάλιστα είπε ότι δεν θα πλήρωναν τίποτα στον ίδιο, αλλά όταν έφταναν σε κάθε προορισμό ή δραστηριότητα. Αφού τους βοήθησε, λοιπόν, να βγάλουν τα εισιτήρια του λεωφορείου και κρατούσε και το λεωφορείο να τους περιμένει, τους έδωσε τα σχετικά voucher, τους χαιρέτησε με περισσή οικειότητα και συνέχισε να ασχολείται με τον κόσμο.
Γύρω στις 2 ώρες μετά οι φίλοι μας έφταναν στην Ica όπου τους περίμενε μια κοπέλα ονόματι Σοφία που τους πρότεινε ένα city tour μέχρι την ώρα που είχανε κανονίσει να κάνουν sand boarding. Συμφώνησαν ο Β και η Φ και πήγαν στην όαση Huacachina, μετά για φαγητό και μετά σε 2 αμπελώνες που παράγουν το εθνικό ποτό του Περού, το Pisco. Ο ένας ήταν παραδοσιακός και ο άλλος πιο βιομηχανοποιημένος.
Η ώρα πέρασε και πήγαν να πάρουν τον εξοπλισμό για το sand boarding. Ο Β καθότι αθλητής του snowboard ήταν, όπως θα λέγαμε λαϊκά «κατουρημένος από τη χαρά του» που θα δοκίμαζε αυτή την εμπειρία. Όταν είδε τον εξοπλισμό βέβαια του κόπηκε λίγο η φόρα. «Τι είναι αυτά;,» είπε στη Φ. «Πες τους θέλουμε κανονικά σανίδια και μπότες!». Αφού το κανόνισε η Φ με extra charge το χαμόγελο ξαναβρήκε τη θέση του στο πρόσωπο του Β από όπου δεν έφυγε μέχρι το τέλος της ημέρας.
Με το σιδερένιο κατασκεύασμα που εκεί ονομάζουν Buggie - δεν γνωρίζω αν είναι δόκιμος ο όρος - ανέβαιναν και κατέβαιναν στους λόφους και έκαναν καταβάσεις με τα σανίδια στην άμμο.
Και δωσ’ του φωτογραφίες και δωσ’ του καταβάσεις και στο τέλος προσπαθούσαν εις μάτην να βγάλουν την άμμο από σημεία ιδιαιτέρως απόκρυφα. Το καταευχαριστήθηκαν πάντως και γύρω στις 19:00 πήραν το λεωφορείο για Nazca.
Γύρω στις 22:00 που έφτασαν πίστευαν ότι δεν είχαν τίποτα κανονισμένο. Όχι όμως! Ο καλός κυριούλης – τον θυμάστε πιστεύω - είχε κάνει πάλι το θαύμα του. Μια κυρία – καλή και αυτή- περίμενε τους φίλους μας στο σταθμό του λεωφορείου (κάτι σαν μεγάλο δωμάτιο ήταν αυτός ο σταθμός) με τα ονόματά τους γραμμένα σε ένα χαρτί. Ήταν η κυρία που είχαν κανονίσει την πτήση για Nazca lines για την επομένη το πρωί. «Θέλετε να σας βοηθήσω να βρείτε ξενοδοχείο;», τους είπε. «Θέλουμε, γιατί να μην θέλουμε;»
Τους πήγε σε 3 - 4 ξενοδοχεία και κατέληξαν σε ένα με πολύ ωραίο κήπο και πισίνα. Κανόνισαν με την κυρία το ραντεβού για την επομένη το πρωί και νάνι.
Tips:
Χωρίς να συνειδητοποιεί ακριβώς τον τόπο και κυρίως τον χρόνο η Φ πάτησε «αναβολή» στο κινητό που χτυπούσε στις 02:30 το πρωί. Δεν είχαν όμως και πολλά περιθώρια, στις 03:00 τους περίμενε το ταξί στη Ρεσεψιόν που για 12 sl τους μετέφερε στον υπεραστικό σταθμό λεωφορείων της Cruz del Sur.
1ο πολιτισμικό σοκ (με την καλή έννοια): Στο σταθμό παρέδωσαν τις αποσκευές τους όπως στο αεροδρόμιο και τους έδωσαν το αντίστοιχο απόκομμα.
2ο πολιτισμικό σοκ: Στην είσοδο του λεωφορείου είχε κάμερα που κατέγραφε τους επιβάτες.
3ο πολιτισμικό σοκ: Το λεωφορείο είχε μέσα συνοδό που μοίραζε πεντακάθαρες κουβέρτες και μαξιλαράκια στους επιβάτες και από ένα σνακ, ένα νερό και φρόντιζε για τα αιτήματά τους (ζέστη, μουσική, φώτα).
4ο πολιτισμικό σοκ: Λίγο μετά την αναχώρηση προβλήθηκε ολιγόλεπτο βίντεο με οδηγίες ασφαλείας και οδηγίες χρήσης των ανέσεων του λεωφορείου.
Οι θέσεις που έκλεισαν οι νεόνυμφοι ήταν στο 2ο επίπεδο του διώροφου λεωφορείου. Στο 1ο τα καθίσματα γίνονταν κρεβάτι 180 μοιρών και στο 2ο ημικρεβάτι. Ξεκίνησαν στις 03:45 και αφού διένυσαν ένα κομμάτι της Pan-Americana, στις 07:30 σύμφωνα με το πρόγραμμα ήταν στο Paracas.
1ο πολιτισμικό σοκ (με την κακή έννοια): Ο «σταθμός» ήταν τύπου μεγάλο κιόσκι με παγκάκια ολόγυρα και επικρατούσε ο χαμός από κόσμο. Για τις βαλίτσες πάντως απαιτούσαν το απόκομμα.
Εκεί μέσα στο χαμό και τον συνωστισμό, οι φίλοι μας ρώτησαν έναν κύριο με γουρλωτά μάτια πού θα πρέπει να πάνε για να κάνουν μία εκδρομή στα νησιά Ballestas. “Don’t worry my friends! I’m your man”, τους είπε ο κύριος και άρχισε να τους εξηγεί: «θα έρθει ένα αυτοκίνητο να σας πάρει και θα πάτε στην προκυμαία από όπου θα πάρετε ταχύπλοο σκάφος για τα νησιά. Διάρκεια 2 ώρες, κόστος 40 sl + 5 ακόμα για την είσοδο στο εθνικό πάρκο»
Συμφώνησαν οι φίλοι μας γιατί είχαν κάνει την έρευνά τους στο Internet πριν φύγουν και οι τιμούλες μια χαρά τους ακούγονταν. Το πρόγραμμα κύλισε όπως τα είπε ο καλός κύριος.
Έκαναν βόλτα στα νησιά που ονομάζονται και Galapagos των φτωχών λόγω της μεγάλης τους βιοποικιλότητας. Και τι δεν έχει πάνω σε αυτά τα νησιά που απαγορεύεται η αποβίβαση. Φώκιες, γλάρους, θαλάσσιους ελέφαντες, πιγκουίνους, κάτι μικρά κόκκινα καβούρια και πολλά άλλα. Μα θα μου πείτε και δικαίως: « Κομμάτι ψηλά δεν είναι το Περού για πιγκουίνους;» «Ναι», θα σας απαντήσω, «Στο συγκεκριμένο γεωμετρικό πλάτος δεν συναντώνται αυτά τα είδη, αλλά στα νησιά φτάνει ένα ψυχρό θαλάσσιο ρεύμα από την ανταρκτική που οδηγεί στην προαναφερθείσα βιοποικιλότητα». «Τα λες ωραία», θα μου πείτε, «μας κάλυψες».
Έδεσε το ταχύπλοο και με το αυτοκίνητο πίσω στο σταθμό - κιόσκι. Στο πρόγραμμα, που είχε κάνει η Φ κάνοντας παράλληλα και το μυαλό της “πελτέ” από το διάβασμα, είχε σειρά η Ica και η έρημος Huacachina, πέρα από αυτό, όμως, δεν είχαν κανονίσει κάτι. Αφού ο κύριος με τα γουρλωτά μάτια είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη τους, απευθύνθηκαν και πάλι σε αυτόν. Μέσα σε 10 λεπτά είχαν κανονίσει το πρόγραμμα των 2 επόμενων ημερών. Ο κύριος μάλιστα είπε ότι δεν θα πλήρωναν τίποτα στον ίδιο, αλλά όταν έφταναν σε κάθε προορισμό ή δραστηριότητα. Αφού τους βοήθησε, λοιπόν, να βγάλουν τα εισιτήρια του λεωφορείου και κρατούσε και το λεωφορείο να τους περιμένει, τους έδωσε τα σχετικά voucher, τους χαιρέτησε με περισσή οικειότητα και συνέχισε να ασχολείται με τον κόσμο.
Γύρω στις 2 ώρες μετά οι φίλοι μας έφταναν στην Ica όπου τους περίμενε μια κοπέλα ονόματι Σοφία που τους πρότεινε ένα city tour μέχρι την ώρα που είχανε κανονίσει να κάνουν sand boarding. Συμφώνησαν ο Β και η Φ και πήγαν στην όαση Huacachina, μετά για φαγητό και μετά σε 2 αμπελώνες που παράγουν το εθνικό ποτό του Περού, το Pisco. Ο ένας ήταν παραδοσιακός και ο άλλος πιο βιομηχανοποιημένος.
Η ώρα πέρασε και πήγαν να πάρουν τον εξοπλισμό για το sand boarding. Ο Β καθότι αθλητής του snowboard ήταν, όπως θα λέγαμε λαϊκά «κατουρημένος από τη χαρά του» που θα δοκίμαζε αυτή την εμπειρία. Όταν είδε τον εξοπλισμό βέβαια του κόπηκε λίγο η φόρα. «Τι είναι αυτά;,» είπε στη Φ. «Πες τους θέλουμε κανονικά σανίδια και μπότες!». Αφού το κανόνισε η Φ με extra charge το χαμόγελο ξαναβρήκε τη θέση του στο πρόσωπο του Β από όπου δεν έφυγε μέχρι το τέλος της ημέρας.
Με το σιδερένιο κατασκεύασμα που εκεί ονομάζουν Buggie - δεν γνωρίζω αν είναι δόκιμος ο όρος - ανέβαιναν και κατέβαιναν στους λόφους και έκαναν καταβάσεις με τα σανίδια στην άμμο.
Και δωσ’ του φωτογραφίες και δωσ’ του καταβάσεις και στο τέλος προσπαθούσαν εις μάτην να βγάλουν την άμμο από σημεία ιδιαιτέρως απόκρυφα. Το καταευχαριστήθηκαν πάντως και γύρω στις 19:00 πήραν το λεωφορείο για Nazca.
Γύρω στις 22:00 που έφτασαν πίστευαν ότι δεν είχαν τίποτα κανονισμένο. Όχι όμως! Ο καλός κυριούλης – τον θυμάστε πιστεύω - είχε κάνει πάλι το θαύμα του. Μια κυρία – καλή και αυτή- περίμενε τους φίλους μας στο σταθμό του λεωφορείου (κάτι σαν μεγάλο δωμάτιο ήταν αυτός ο σταθμός) με τα ονόματά τους γραμμένα σε ένα χαρτί. Ήταν η κυρία που είχαν κανονίσει την πτήση για Nazca lines για την επομένη το πρωί. «Θέλετε να σας βοηθήσω να βρείτε ξενοδοχείο;», τους είπε. «Θέλουμε, γιατί να μην θέλουμε;»
Τους πήγε σε 3 - 4 ξενοδοχεία και κατέληξαν σε ένα με πολύ ωραίο κήπο και πισίνα. Κανόνισαν με την κυρία το ραντεβού για την επομένη το πρωί και νάνι.
Tips:
- Το λεωφορείο Lima - Paracas κόστισε 55 sl, το Paracas - Ica 20 sl και το Ica-Nazca 35 sl ανά άτομο.
- Το city tour στην Ica κόστισε 20 sl το άτομο και το sand boarding 50 sl. Η έξτρα χρέωση για τον εξοπλισμό ήταν 15 sl ανά άτομο.
- Το ξενοδοχείο ήταν το Don Agucho και κόστισε 120 sl. Το ίδιο ξενοδοχείο στο Internet το έβρισκα περίπου 200 sl. Είναι σύνηθες στο Περού στην πόρτα να δίνουν χαμηλότερη τιμή από ότι στο Internet. Booking.com: Hotel Don Agucho, Nazca, Per
Attachments
Last edited by a moderator:
