FRIDA08
Member
- Μηνύματα
- 445
- Likes
- 1.298
- Επόμενο Ταξίδι
- ???Covid Era
- Ταξίδι-Όνειρο
- Διάστημα
Ημέρα 24η Machu Picchu
Ο υπάλληλος του hostel χτύπησε την πόρτα του δωματίου πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι και οι φίλοι μας είχαν ξυπνήσει από μόνοι τους πριν από όλα τα παραπάνω.
Πήραν πρωινό, ετοιμάστηκαν και στις 05:30 στήθηκαν στην ουρά με τον κόσμο για να πάρουν το λεωφορείο για το ΜΡ. Ο κόσμος ήταν πολύς και χρειάστηκε να περιμένουν περίπου 20 λεπτά. Άλλη μισή ώρα χρειάστηκε το λεωφορείο για να σκαρφαλώσει από τον στενό δρόμο σε ζικ-ζακ μέχρι την είσοδο του 1ου σε επισκεψιμότητα μνημείου στη Ν. Αμερική.
Με το διαβατήριο και το εισιτήριο ανά χείρας πέρασαν από την είσοδο και, αφού προχώρησαν λίγα μέτρα, αποκαλύφθηκε μπροστά τους η άλλοτε χρυσή πόλη των Ίνκας που σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις στέγαζε κατά την περίοδο της ακμής της μέχρι και 5000 άτομα.
Η μάλλον αποτυχημένη ξενάγηση του Ι κράτησε 2,5 ώρες. Η Τεξανική προφορά του, λες και έβοσκε γελάδια, αλλά και το κακόγουστο χιούμορ του κυριαρχούσαν όσων έλεγε. Πέρασαν από τον Ναό του Ήλιου, την κατοικία του βασιλιά, τον τομέα με τα σπίτια των κοινών θνητών, τον ναό όπου γίνονταν οι τελετές και οι ανθρωποθυσίες (κατά κάποιους), συνέχισαν με το χοροστάσιο και τελείωσαν την ξενάγηση στον Ναό του Κόνδορα.
Όταν είχαν κάνει κράτηση για την εκδρομή είχαν ζητήσει να τους κλείσουν εισιτήριο για το γκρουπ των 10:00 για το Huiana Picchu. (υπάρχουν 2 γκρουπ: στις 07:00 και στις 10:00 και είναι αυστηρά για 200 άτομα κάθε φορά)
Στις 09:40 που πήγαν στην είσοδο η ουρά ήταν ήδη μεγάλη. Η διαδικασία ήταν αρκετά χρονοβόρα μια και ο κάθε εισερχόμενος έπρεπε να αναγράψει σε ένα μεγάλο βιβλίο το ονοματεπώνυμό του, τον αριθμό διαβατηρίου του, τη χώρα προέλευσης και την ώρα εισόδου του.
Η πόρτα άνοιξε ακριβώς στις 10:00 και η ώρα που έγραψαν δίπλα στα ονόματά τους ήταν 10:32. Η ανάβαση αποδείχτηκε αρκετά μεγάλη πρόκληση. Στην αρχή μπέρδεψαν τη σήμανση και πήραν λάθος μονοπάτι. Ευτυχώς το κατάλαβαν γρήγορα κι η παράκαμψη ήταν μόνο 20 λεπτά. Σε κάποια σημεία το μονοπάτι ήταν ιδιαίτερα απότομο και στο πλάι υπήρχαν συρματόσχοινα για βοήθεια (να πιαστείς για να ανέβεις).
Τα σκαλοπάτια άλλοτε ήταν ψηλά και απότομα και άλλοτε κοντά και πολύ πολύ στενά. Ο βαθμός δυσκολίας όμως της ανάβασης και μετέπειτα της κατάβασης δεν έγκειται σε όλα τα παραπάνω, αλλά κυρίως στο γεγονός ότι ακριβώς δίπλα στο μονοπάτι και χωρίς κανένα προστατευτικό ανοιγόταν το χάος της χαράδρας 1000 περίπου μέτρων.
Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή της που η Φ ανακάλυπτε ότι είχε ακροφοβία. Το βάθος ήταν τόσο μεγάλο που με το που κοίταζε κάτω άρχιζε να ζαλίζεται.
Στον δρόμο για την κορυφή του Huiana Picchu συνάντησαν πολλές αλλαγές στον καιρό. Το κλίμα με τους υπόλοιπους αναβάτες ήταν παραπάνω από καλό. Ο ένας έδινε κουράγιο στον άλλο, έβγαιναν φωτογραφίες, σχολίαζαν τη διαδρομή, ρωτούσαν διάφορες πληροφορίες για τη χώρα προέλευσης του καθενός και άλλα.
Γενικότερη διαπίστωση ήταν μία: Οι Ίνκας πρέπει να ήταν “ψυχάκιδες”. Αυτά τα σκαλοπάτια ήταν δύσκολο να τα ανέβεις, πόσο μάλλον να τα λαξεύσεις και να τα χτίσεις στο χείλος του γκρεμού και πολλές φορές πέρα από αυτό. Οι φίλοι μας χωρίς να έχουν στοιχεία γι αυτό, πιστεύουν ότι πρέπει να χάθηκαν αρκετές ζωές μέχρι να ολοκληρωθεί το Huiana Picchu.
Λίγο πριν την κορυφή οι Ίνκας περνάν το μονοπάτι μέσα από έναν βράχο, σχηματίζοντας στην ουσία ένα πολύ στενό τούνελ (αν είστε εύσωμοι μην το επιχειρήσετε, θα κολλήσετε).
Όταν έφτασαν στην κορυφή είχε ομίχλη αλλά κατά διαστήματα άνοιγε ο καιρός και μπορούσαν να δουν κάτω το ΜΡ.
Ο δρόμος για την κατάβαση δεν περνάει από το τούνελ. Κύρια στοιχεία είναι τα πολύ μικρά, στενά και απότομα σκαλοπάτια που η Φ, για λόγους που αναφέρθηκαν, σε πολλά σημεία τα κατέβαινε με τον ποπό και ο Β την κορόιδευε.
Περίπου ένα τέταρτο αφού άρχισαν να κατεβαίνουν άρχισε να ψιχαλίζει. Έβγαλαν τα αδιάβροχα από το backpack και συνέχισαν με περισσότερη προσοχή αφού τα σκαλοπάτια ήταν τώρα και γλιστερά.
Αρκετά κουρασμένοι όταν υπέγραφαν για την έξοδό τους, η ώρα που σημείωσαν στο βιβλίο ήταν 13:00 και ήταν και πάλι στο ΜΡ.
Δεν αναφερθήκαμε όμως καθόλου στο θέμα της ενέργειας που λέγεται ότι έχει το ΜΡ.
Ο Β και η Φ δεν είναι τίποτα παράξενοι, αλλά κανονικά κυρίως με την ξενάγηση του Ι, αλλά και με την όλη κούραση ένα μικρό ξενέρωμα, κάποια στιγμή θα το έβγαζαν. Εκείνη τη μέρα, σε εκείνο το μέρος αυτό δεν ίσχυε. Δεν ένιωθαν καμία επίδραση από τίποτε αρνητικό γύρω τους. Ένα αίσθημα ότι ήταν ένα με την συμπαντική ενέργεια. Όποιο κρύο αστείο και να έλεγε ο Ι, όσο και να έσκουζαν μια ομάδα νεαρών Άγγλων (τι άλλο
,απλά δεν τους επηρέαζε).
Η Φ βρήκε λίγο χρόνο για τον διαλογισμό που είχε υποσχεθεί στον εαυτό της και η εμπειρία την αντάμειψε με το παραπάνω. Αν ασχολείστε με το όλο θέμα, ακόμη και σε αρχικό στάδιο, επιχειρήστε το και θα με θυμηθείτε.
Ο Β σουλατσάριζε στα ερείπια και λίγο αργότερα συναντήθηκαν για να συνεχίσουν με ανάβαση προς την καλύβα του επιστάτη. Το σημείο τους χάρισε εξαιρετικές λήψεις και την εικόνα του ΜΡ που θα κουβαλάν για πάντα στο μυαλό και την καρδιά τους μέχρι ίσως μια μέρα να επιστρέψουν.
Η ώρα είχε περάσει χωρίς να το καταλάβουν. Πήραν το λεωφορείο και ήταν πίσω στο Aguas Callientes λίγο πριν τις 3. Πέρασαν γρήγορα από το hostelγια να πάρουν τα εισιτήρια του τρένου και πήγαν στο γνωστό από χτες ξενοδοχείο ElMapi, όπου είχε εξαιρετικό μεσημεριανό μπουφέ (42sl/άτομο)
Έφαγαν πολύ ωραία, αλλά γρήγορα γιατί έπρεπε να περάσουν από το hostel να πάρουν τα πράγματά τους και στις 16:20 να είναι στο σταθμό γιατί το τρένο αναχωρούσε στις 16:42.
Το δρομολόγιο αυτή τη φορά έγινε με την εταιρεία Machu Picchu Train. Το φαγητό ήταν σίγουρα καλύτερο, αλλά το βαγόνι σίγουρα χειρότερο. Για να είμαι ακριβής όλο το τρένο ήταν ένα βαγόνι, στο οποίο περιλαμβανόταν και η μηχανή. Κάτι σαν φαρδύ λεωφορείο σκεφτείτε. Με τα όλα του όμως. Η διαδρομή δεν είχε τα χαρακτηριστικά του τρένου με την ομαλότητα και την ηρεμία της κίνησης. Το βαγόνι-τρένο-λεωφορείο μούγκριζε στα ανηφορικά κομμάτια καθώς γκάζωνε και φρέναρε απότομα στις κατηφόρες.
Το τέλος της διαδρομής αυτή τη φορά ήταν στο Ollataytambo, όπου τους περίμενε λεωφορείο που τους μετέφερε στο Cuzco. Όταν έφταναν στην Plaza de San Francisco το ρολόι έδειχνε 20:30.
Ο Β που έχει λόξα και ασχολείται και με τον μηχανοκίνητο αθλητισμό, είχε από μέρες δει αφίσες για ένα Ράλι που θα γινόταν στο Περού και στη συνέχεια στη Βολιβία. Το πρόγραμμα του ράλι ήταν σχεδόν ίδιο με το δικό τους αλλά σε διαφορετικές ημερομηνίες. (συνήθως το έχαναν για μία μέρα). Τη μέρα αυτή τα αυτοκίνητα είχαν πανηγυρική είσοδο στην Plaza de Armas στο Cuzco στις 17:00 και μετά θα πήγαιναν να “ξεκουραστούν” όπως έγραφε στο πρόγραμμα στο Parque Cerrado.
Με την ελπίδα ότι θα μπορούσαν να δουν τα αυτοκίνητα των συμμετεχόντων, πήραν ένα ταξί και τους οδήγησε εκεί. Τελικά το ParqueCerrado δεν ήταν πάρκο αλλά ένα μικρό στρατόπεδο που φυλασσόταν σαν κόρη οφθαλμού από πολλούς φαντάρους.
Όταν οι φίλοι μας πλησίασαν στην είσοδο ένας φαντάρος με βλοσυρό ύφος μπήκε μπροστά τους και τους έκοψε απότομα τον δρόμο. Δεν χρειάστηκε να πει τίποτα.
-Δεν μπορούμε να μπούμε; ρώτησε η Φ.
-Όχι, απαγορεύεται.
-Ούτε αν μας συνοδέψει κάποιος από εσάς για λίγα λεπτά;
-Όχι, όχι. Λυπάμαι.
-Ευχαριστούμε πολύ, είπαν και γύρισαν την πλάτη για να φύγουν.
-Από πού είστε; ακούστηκε η φωνή του φαντάρου και τους έκανε να πιστεύουν ότι τον έψησαν.
-Από την Ελλάδα.
-Α! τόσο μακριά! Και μετά τίποτα. Ούτε «άντε μόνο για λίγα λεπτά», ούτε «κατ’ εξαίρεση», ούτε τίποτα. Απλώς ο φαντάρος ήταν περίεργος να μάθει από πού ήταν αυτοί που έφτασαν ως την άκρη της πόλης βραδιάτικα για να δουν τα αυτοκίνητα.
Πήραν το ταξί και πήγαν στο ξενοδοχείο τους που αυτή τη φορά ήταν το Niños 2.
Tips :
Ο υπάλληλος του hostel χτύπησε την πόρτα του δωματίου πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι και οι φίλοι μας είχαν ξυπνήσει από μόνοι τους πριν από όλα τα παραπάνω.
Πήραν πρωινό, ετοιμάστηκαν και στις 05:30 στήθηκαν στην ουρά με τον κόσμο για να πάρουν το λεωφορείο για το ΜΡ. Ο κόσμος ήταν πολύς και χρειάστηκε να περιμένουν περίπου 20 λεπτά. Άλλη μισή ώρα χρειάστηκε το λεωφορείο για να σκαρφαλώσει από τον στενό δρόμο σε ζικ-ζακ μέχρι την είσοδο του 1ου σε επισκεψιμότητα μνημείου στη Ν. Αμερική.
Με το διαβατήριο και το εισιτήριο ανά χείρας πέρασαν από την είσοδο και, αφού προχώρησαν λίγα μέτρα, αποκαλύφθηκε μπροστά τους η άλλοτε χρυσή πόλη των Ίνκας που σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις στέγαζε κατά την περίοδο της ακμής της μέχρι και 5000 άτομα.
Η μάλλον αποτυχημένη ξενάγηση του Ι κράτησε 2,5 ώρες. Η Τεξανική προφορά του, λες και έβοσκε γελάδια, αλλά και το κακόγουστο χιούμορ του κυριαρχούσαν όσων έλεγε. Πέρασαν από τον Ναό του Ήλιου, την κατοικία του βασιλιά, τον τομέα με τα σπίτια των κοινών θνητών, τον ναό όπου γίνονταν οι τελετές και οι ανθρωποθυσίες (κατά κάποιους), συνέχισαν με το χοροστάσιο και τελείωσαν την ξενάγηση στον Ναό του Κόνδορα.
Όταν είχαν κάνει κράτηση για την εκδρομή είχαν ζητήσει να τους κλείσουν εισιτήριο για το γκρουπ των 10:00 για το Huiana Picchu. (υπάρχουν 2 γκρουπ: στις 07:00 και στις 10:00 και είναι αυστηρά για 200 άτομα κάθε φορά)
Στις 09:40 που πήγαν στην είσοδο η ουρά ήταν ήδη μεγάλη. Η διαδικασία ήταν αρκετά χρονοβόρα μια και ο κάθε εισερχόμενος έπρεπε να αναγράψει σε ένα μεγάλο βιβλίο το ονοματεπώνυμό του, τον αριθμό διαβατηρίου του, τη χώρα προέλευσης και την ώρα εισόδου του.
Η πόρτα άνοιξε ακριβώς στις 10:00 και η ώρα που έγραψαν δίπλα στα ονόματά τους ήταν 10:32. Η ανάβαση αποδείχτηκε αρκετά μεγάλη πρόκληση. Στην αρχή μπέρδεψαν τη σήμανση και πήραν λάθος μονοπάτι. Ευτυχώς το κατάλαβαν γρήγορα κι η παράκαμψη ήταν μόνο 20 λεπτά. Σε κάποια σημεία το μονοπάτι ήταν ιδιαίτερα απότομο και στο πλάι υπήρχαν συρματόσχοινα για βοήθεια (να πιαστείς για να ανέβεις).
Τα σκαλοπάτια άλλοτε ήταν ψηλά και απότομα και άλλοτε κοντά και πολύ πολύ στενά. Ο βαθμός δυσκολίας όμως της ανάβασης και μετέπειτα της κατάβασης δεν έγκειται σε όλα τα παραπάνω, αλλά κυρίως στο γεγονός ότι ακριβώς δίπλα στο μονοπάτι και χωρίς κανένα προστατευτικό ανοιγόταν το χάος της χαράδρας 1000 περίπου μέτρων.
Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή της που η Φ ανακάλυπτε ότι είχε ακροφοβία. Το βάθος ήταν τόσο μεγάλο που με το που κοίταζε κάτω άρχιζε να ζαλίζεται.
Στον δρόμο για την κορυφή του Huiana Picchu συνάντησαν πολλές αλλαγές στον καιρό. Το κλίμα με τους υπόλοιπους αναβάτες ήταν παραπάνω από καλό. Ο ένας έδινε κουράγιο στον άλλο, έβγαιναν φωτογραφίες, σχολίαζαν τη διαδρομή, ρωτούσαν διάφορες πληροφορίες για τη χώρα προέλευσης του καθενός και άλλα.
Γενικότερη διαπίστωση ήταν μία: Οι Ίνκας πρέπει να ήταν “ψυχάκιδες”. Αυτά τα σκαλοπάτια ήταν δύσκολο να τα ανέβεις, πόσο μάλλον να τα λαξεύσεις και να τα χτίσεις στο χείλος του γκρεμού και πολλές φορές πέρα από αυτό. Οι φίλοι μας χωρίς να έχουν στοιχεία γι αυτό, πιστεύουν ότι πρέπει να χάθηκαν αρκετές ζωές μέχρι να ολοκληρωθεί το Huiana Picchu.
Λίγο πριν την κορυφή οι Ίνκας περνάν το μονοπάτι μέσα από έναν βράχο, σχηματίζοντας στην ουσία ένα πολύ στενό τούνελ (αν είστε εύσωμοι μην το επιχειρήσετε, θα κολλήσετε).
Όταν έφτασαν στην κορυφή είχε ομίχλη αλλά κατά διαστήματα άνοιγε ο καιρός και μπορούσαν να δουν κάτω το ΜΡ.
Ο δρόμος για την κατάβαση δεν περνάει από το τούνελ. Κύρια στοιχεία είναι τα πολύ μικρά, στενά και απότομα σκαλοπάτια που η Φ, για λόγους που αναφέρθηκαν, σε πολλά σημεία τα κατέβαινε με τον ποπό και ο Β την κορόιδευε.
Περίπου ένα τέταρτο αφού άρχισαν να κατεβαίνουν άρχισε να ψιχαλίζει. Έβγαλαν τα αδιάβροχα από το backpack και συνέχισαν με περισσότερη προσοχή αφού τα σκαλοπάτια ήταν τώρα και γλιστερά.
Αρκετά κουρασμένοι όταν υπέγραφαν για την έξοδό τους, η ώρα που σημείωσαν στο βιβλίο ήταν 13:00 και ήταν και πάλι στο ΜΡ.
Δεν αναφερθήκαμε όμως καθόλου στο θέμα της ενέργειας που λέγεται ότι έχει το ΜΡ.
Ο Β και η Φ δεν είναι τίποτα παράξενοι, αλλά κανονικά κυρίως με την ξενάγηση του Ι, αλλά και με την όλη κούραση ένα μικρό ξενέρωμα, κάποια στιγμή θα το έβγαζαν. Εκείνη τη μέρα, σε εκείνο το μέρος αυτό δεν ίσχυε. Δεν ένιωθαν καμία επίδραση από τίποτε αρνητικό γύρω τους. Ένα αίσθημα ότι ήταν ένα με την συμπαντική ενέργεια. Όποιο κρύο αστείο και να έλεγε ο Ι, όσο και να έσκουζαν μια ομάδα νεαρών Άγγλων (τι άλλο
,απλά δεν τους επηρέαζε).Η Φ βρήκε λίγο χρόνο για τον διαλογισμό που είχε υποσχεθεί στον εαυτό της και η εμπειρία την αντάμειψε με το παραπάνω. Αν ασχολείστε με το όλο θέμα, ακόμη και σε αρχικό στάδιο, επιχειρήστε το και θα με θυμηθείτε.
Ο Β σουλατσάριζε στα ερείπια και λίγο αργότερα συναντήθηκαν για να συνεχίσουν με ανάβαση προς την καλύβα του επιστάτη. Το σημείο τους χάρισε εξαιρετικές λήψεις και την εικόνα του ΜΡ που θα κουβαλάν για πάντα στο μυαλό και την καρδιά τους μέχρι ίσως μια μέρα να επιστρέψουν.
Η ώρα είχε περάσει χωρίς να το καταλάβουν. Πήραν το λεωφορείο και ήταν πίσω στο Aguas Callientes λίγο πριν τις 3. Πέρασαν γρήγορα από το hostelγια να πάρουν τα εισιτήρια του τρένου και πήγαν στο γνωστό από χτες ξενοδοχείο ElMapi, όπου είχε εξαιρετικό μεσημεριανό μπουφέ (42sl/άτομο)
Έφαγαν πολύ ωραία, αλλά γρήγορα γιατί έπρεπε να περάσουν από το hostel να πάρουν τα πράγματά τους και στις 16:20 να είναι στο σταθμό γιατί το τρένο αναχωρούσε στις 16:42.
Το δρομολόγιο αυτή τη φορά έγινε με την εταιρεία Machu Picchu Train. Το φαγητό ήταν σίγουρα καλύτερο, αλλά το βαγόνι σίγουρα χειρότερο. Για να είμαι ακριβής όλο το τρένο ήταν ένα βαγόνι, στο οποίο περιλαμβανόταν και η μηχανή. Κάτι σαν φαρδύ λεωφορείο σκεφτείτε. Με τα όλα του όμως. Η διαδρομή δεν είχε τα χαρακτηριστικά του τρένου με την ομαλότητα και την ηρεμία της κίνησης. Το βαγόνι-τρένο-λεωφορείο μούγκριζε στα ανηφορικά κομμάτια καθώς γκάζωνε και φρέναρε απότομα στις κατηφόρες.
Το τέλος της διαδρομής αυτή τη φορά ήταν στο Ollataytambo, όπου τους περίμενε λεωφορείο που τους μετέφερε στο Cuzco. Όταν έφταναν στην Plaza de San Francisco το ρολόι έδειχνε 20:30.
Ο Β που έχει λόξα και ασχολείται και με τον μηχανοκίνητο αθλητισμό, είχε από μέρες δει αφίσες για ένα Ράλι που θα γινόταν στο Περού και στη συνέχεια στη Βολιβία. Το πρόγραμμα του ράλι ήταν σχεδόν ίδιο με το δικό τους αλλά σε διαφορετικές ημερομηνίες. (συνήθως το έχαναν για μία μέρα). Τη μέρα αυτή τα αυτοκίνητα είχαν πανηγυρική είσοδο στην Plaza de Armas στο Cuzco στις 17:00 και μετά θα πήγαιναν να “ξεκουραστούν” όπως έγραφε στο πρόγραμμα στο Parque Cerrado.
Με την ελπίδα ότι θα μπορούσαν να δουν τα αυτοκίνητα των συμμετεχόντων, πήραν ένα ταξί και τους οδήγησε εκεί. Τελικά το ParqueCerrado δεν ήταν πάρκο αλλά ένα μικρό στρατόπεδο που φυλασσόταν σαν κόρη οφθαλμού από πολλούς φαντάρους.
Όταν οι φίλοι μας πλησίασαν στην είσοδο ένας φαντάρος με βλοσυρό ύφος μπήκε μπροστά τους και τους έκοψε απότομα τον δρόμο. Δεν χρειάστηκε να πει τίποτα.
-Δεν μπορούμε να μπούμε; ρώτησε η Φ.
-Όχι, απαγορεύεται.
-Ούτε αν μας συνοδέψει κάποιος από εσάς για λίγα λεπτά;
-Όχι, όχι. Λυπάμαι.
-Ευχαριστούμε πολύ, είπαν και γύρισαν την πλάτη για να φύγουν.
-Από πού είστε; ακούστηκε η φωνή του φαντάρου και τους έκανε να πιστεύουν ότι τον έψησαν.
-Από την Ελλάδα.
-Α! τόσο μακριά! Και μετά τίποτα. Ούτε «άντε μόνο για λίγα λεπτά», ούτε «κατ’ εξαίρεση», ούτε τίποτα. Απλώς ο φαντάρος ήταν περίεργος να μάθει από πού ήταν αυτοί που έφτασαν ως την άκρη της πόλης βραδιάτικα για να δουν τα αυτοκίνητα.
Πήραν το ταξί και πήγαν στο ξενοδοχείο τους που αυτή τη φορά ήταν το Niños 2.
Tips :
- Την εκδρομή την έκαναν με το Sas Travel. 320$/άτομο. Περιλαμβάνει μεταφορές, διαμονή, εισόδους σε μνημεία, διατροφή εκτός από το γεύμα της 2ης μέρας και ξενάγηση στο ΜΡ. Μάλλον δεν συνιστάται.
- Η καλύτερη εκδοχή (αν καταφέρετε να βγάλετε άκρη με την ιστοσελίδα που είναι πολύ κακή) είναι να αγοράσετε τα εισιτήρια για το ΜΡ ηλεκτρονικά ή αν βρείτε κάποιον άνθρωπο από το Cuzco που να μπορεί να το κάνει για εσάς, να κλείσετε τρένο, ξενοδοχείο και αν θέλετε ξεναγό(έχει αρκετούς στην είσοδο του ΜΡ).
- Αν σας αρέσει το trekking και είστε αρκετά σίγουροι ότι θα την παλέψετε με το υψόμετρο, υπάρχει και η εκδοχή του Inca Trail. Τα περισσότερα προγράμματα διαρκούν 5 ημέρες/4 νύχτες και είναι υποχρεωτικό να πας οργανωμένα. Ο βαθμός δυσκολίας έγκειται κυρίως στο υψόμετρο που στο Dead woman pass φτάνει τα 4215 μέτρα.
- Αν σκοπεύετε να επιλέξετε το Niños hotel για διαμονή, αν βρείτε δωμάτιο να διαλέξετε το Niños 1. Καλύτερο location, πιο παλιό και όμορφο κτήριο και πιο περιποιημένο.
Attachments
Last edited by a moderator:
