FRIDA08
Member
- Μηνύματα
- 445
- Likes
- 1.301
- Επόμενο Ταξίδι
- ???Covid Era
- Ταξίδι-Όνειρο
- Διάστημα
Ημέρα 16η Salar de Uyuni
Με τον χαμό που είχε προκληθεί από τον αποκλεισμό και όλο τον κόσμο να στρέφεται στα αεροπορικά, καθώς το αεροδρόμιο ήταν εντός της ζώνης αποκλεισμού, αυτή ήταν η πιο άμεση ημερομηνία που βρήκαν εισιτήριο για να πάνε στο Uyuni.
Το ταξί τους περίμενε πρωί πρωί έξω από το ξενοδοχείο τους και τους οδήγησε στο El Alto, (όνομα και πράμα, καθώς είναι το ψηλότερο διεθνές αεροδρόμιο στον κόσμο στα 4050 μέτρα). Το Bombardier CRJ 200 της εταιρείας Amaszonas απογειώθηκε και σε λιγότερο από μία ώρα με μάλλον φτωχό σέρβις, αλλά πολύ πολύ πλούσιες εικόνες πάνω από το Salar, προσγειωνόταν στο Uyuni.
Όσο πλησίαζαν προς το έδαφος διέκριναν καθαρά στον χώρο του αεροδρομίου μια εξέδρα και συγκεντρωμένο κόσμο. Το μόνο ασφαλτοστρωμένο κομμάτι του αεροδρομίου ήταν ο διάδρομος προσγείωσης και το αεροπλάνο αφού προσγειώθηκε, έστριψε αριστερά και ακινητοποιήθηκε στον χωματόδρομο. Δύο - τρία σκυλιά τους περίμενα γαβγίζοντας στο έδαφος πράγμα που τους έκανε να διαπιστώσουν ότι το αεροδρόμιο δεν είχε καν περίφραξη(!)
Βρίσκονταν σε απόσταση αναπνοής από το κτήριο του αεροδρομίου αλλά ο υπάλληλος τους υποχρέωσε να ανέβουν στο παμπάλαιο λεωφορείο της γραμμής για να τους πάει μέχρι εκεί. Αργότερα κατάλαβαν ότι αυτό συνέβη για να περάσουν από τον έλεγχο χειραποσκευών. Όταν αποβιβάστηκαν από το λεωφορείο, πριν καλά καλά κοντοσταθούν για να κοιτάξουν τον συγκεντρωμένο κόσμο, ένας υπάλληλος τους υποχρέωσε να περάσουν στο κτήριο του αεροδρομίου. Εκεί τους έλεγξαν εξονυχιστικά τις χειραποσκευές (και μόνες αποσκευές τους) και τους οδήγησαν σε έναν άλλο χώρο όπου είδαν τα ονόματά τους γραμμένα σε ένα χαρτί. Αφού τους καλωσόρισε η ευγενική κυρία, τη ρώτησαν ποιος μιλούσε και γιατί ήταν συγκεντρωμένος τόσος κόσμος.
-El Presidente, τους απάντησε
Η σκέψη να παν για λίγο να τον δουν δεν εκφράστηκε καν μια και η κυρία έσπευσε να τους ενημερώσει ότι η εκδρομή είχε ήδη αρχίσει και έπρεπε να βιαστούν για να προλάβουν τους υπόλοιπους. Βιάστηκαν, λοιπόν, κι αυτοί και αφού πέρασαν για λίγο από την πόλη του Uyuni για να πάρουν τα sleeping-bags που είχαν ζητήσει, πήγαν στο κοιμητήριο των τρένων για να συναντήσουν τους υπόλοιπους 4 που θα περνούσαν μαζί τις επόμενες 3 μέρες.
Η παρέα έδειχνε πολύ ενδιαφέρουσα και όπως αποδείχθηκε αργότερα ήταν κιόλας. Ήταν η Μ και ο J, ζευγάρι νεαρής ηλικίας από τη Βολιβία που έκαναν την εκδρομή για να γνωρίσουν τη χώρα τους και η V και ο Μ, αυτή από τη Βαρκελώνη και αυτός από τη Βολιβία. Είχαν παντρευτεί και πήγαν στην πατρίδα του Μ για να γνωρίσουν το σόι αλλά και τη χώρα. Επιβιβάστηκαν στο Land Cruiser μαζί με τον οδηγό και τη μαγείρισσα και ξεκίνησαν για το Salar.
Σε λιγότερο από 10 λεπτά ήταν εκεί. Στο Salar de Uyuni. Τη μεγαλύτερη αλυκή του πλανήτη και η Φ αν είχε ουρά θα την είχε ξεριζώσει από τη χαρά της. Φωτογραφίες, φωτογραφίες, πολλές φωτογραφίες και μετά πήγαν σε ένα κτίσμα φτιαγμένο από αλάτι, κάθισαν στις καρέκλες από αλάτι και έφαγαν στο φτιαγμένο από αλάτι τραπέζι τα (ω! τι ειρωνεία) ανάλατα φαγητά που είχε η μαγείρισσα μέσα σε ισοθερμικά σκεύη.
Ξανά στο τζιπ και διέσχιζαν με ταχύτητα 100 χιλιόμετρα/ώρα την απέραντη άσπρη έκταση μέχρι που έφτασαν στο Incahuasi. Στα Κέτσουα σημαίνει “το σπίτι των Ίνκας” και είναι ένα νησί (το Salar πριν ξεραθεί ήταν λίμνη) κατάφυτο από αιωνόβιους κάκτους. Το είδος των κάκτων που φυτρώνει στο νησί μεγαλώνει 1 cm κάθε χρόνο και υπάρχουν αρκετοί που ξεπερνούν τα 7 μέτρα. Σε μια πινακίδα κάτω από έναν κάκτο έγραφε ότι είναι 12 μέτρα. Το τοπίο μαγικό. Από αυτά που κλείνεις τα μάτια και το θυμάσαι για όλη σου τη ζωή.
Πίσω στο τζιπ. Διέσχισαν όλο το Salar και ακριβώς εκεί που τελειώνει έφτασαν λίγο πριν σουρουπώσει στο, φτιαγμένο από αλάτι, κατάλυμά τους. Αφού τακτοποιήθηκαν στα δωμάτια, βγήκαν στον μεγάλο χώρο με τα τραπέζια, όπου τους περίμενε ζεστό τσάι και καφές. Ο ήλιος έδυε, το κρύο γινόταν πια αρκετά αισθητό και η ζεστή πατατόσουπα που ακολούθησε ήταν ό,τι έπρεπε.
Τελείωσαν με το φαγητό και κάθισαν όλοι μαζί γύρω από το τραπέζι για μουχαμπέτι. Είπαν, είπαν, είπαν…. Για τη Βολιβία, για τη Ισπανία, για την Ελλάδα, την κρίση, τον Morales, τη μαγεία, για τα περίεργα περίπτερα στη Λα Παζ, τον ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών στη Ν. Αμερική, την οικονομία, την υγεία, τις συντάξεις (που δεν υπάρχουν στη Βολιβία), τη μέριμνα για τα ΑΜΕΑ, τη νόσο του υψομέτρου, για, για, για…….. Ώσπου τα φώτα έσβησαν γύρω στις 22:00 και με τη βοήθεια κεριών μοιράστηκαν στα δωμάτια, χώθηκαν μέσα στα sleeping-bags και παραδόθηκαν στην αγκαλιά του Μορφέα.
Tips:
Με τον χαμό που είχε προκληθεί από τον αποκλεισμό και όλο τον κόσμο να στρέφεται στα αεροπορικά, καθώς το αεροδρόμιο ήταν εντός της ζώνης αποκλεισμού, αυτή ήταν η πιο άμεση ημερομηνία που βρήκαν εισιτήριο για να πάνε στο Uyuni.
Το ταξί τους περίμενε πρωί πρωί έξω από το ξενοδοχείο τους και τους οδήγησε στο El Alto, (όνομα και πράμα, καθώς είναι το ψηλότερο διεθνές αεροδρόμιο στον κόσμο στα 4050 μέτρα). Το Bombardier CRJ 200 της εταιρείας Amaszonas απογειώθηκε και σε λιγότερο από μία ώρα με μάλλον φτωχό σέρβις, αλλά πολύ πολύ πλούσιες εικόνες πάνω από το Salar, προσγειωνόταν στο Uyuni.
Όσο πλησίαζαν προς το έδαφος διέκριναν καθαρά στον χώρο του αεροδρομίου μια εξέδρα και συγκεντρωμένο κόσμο. Το μόνο ασφαλτοστρωμένο κομμάτι του αεροδρομίου ήταν ο διάδρομος προσγείωσης και το αεροπλάνο αφού προσγειώθηκε, έστριψε αριστερά και ακινητοποιήθηκε στον χωματόδρομο. Δύο - τρία σκυλιά τους περίμενα γαβγίζοντας στο έδαφος πράγμα που τους έκανε να διαπιστώσουν ότι το αεροδρόμιο δεν είχε καν περίφραξη(!)
Βρίσκονταν σε απόσταση αναπνοής από το κτήριο του αεροδρομίου αλλά ο υπάλληλος τους υποχρέωσε να ανέβουν στο παμπάλαιο λεωφορείο της γραμμής για να τους πάει μέχρι εκεί. Αργότερα κατάλαβαν ότι αυτό συνέβη για να περάσουν από τον έλεγχο χειραποσκευών. Όταν αποβιβάστηκαν από το λεωφορείο, πριν καλά καλά κοντοσταθούν για να κοιτάξουν τον συγκεντρωμένο κόσμο, ένας υπάλληλος τους υποχρέωσε να περάσουν στο κτήριο του αεροδρομίου. Εκεί τους έλεγξαν εξονυχιστικά τις χειραποσκευές (και μόνες αποσκευές τους) και τους οδήγησαν σε έναν άλλο χώρο όπου είδαν τα ονόματά τους γραμμένα σε ένα χαρτί. Αφού τους καλωσόρισε η ευγενική κυρία, τη ρώτησαν ποιος μιλούσε και γιατί ήταν συγκεντρωμένος τόσος κόσμος.
-El Presidente, τους απάντησε
Η σκέψη να παν για λίγο να τον δουν δεν εκφράστηκε καν μια και η κυρία έσπευσε να τους ενημερώσει ότι η εκδρομή είχε ήδη αρχίσει και έπρεπε να βιαστούν για να προλάβουν τους υπόλοιπους. Βιάστηκαν, λοιπόν, κι αυτοί και αφού πέρασαν για λίγο από την πόλη του Uyuni για να πάρουν τα sleeping-bags που είχαν ζητήσει, πήγαν στο κοιμητήριο των τρένων για να συναντήσουν τους υπόλοιπους 4 που θα περνούσαν μαζί τις επόμενες 3 μέρες.
Η παρέα έδειχνε πολύ ενδιαφέρουσα και όπως αποδείχθηκε αργότερα ήταν κιόλας. Ήταν η Μ και ο J, ζευγάρι νεαρής ηλικίας από τη Βολιβία που έκαναν την εκδρομή για να γνωρίσουν τη χώρα τους και η V και ο Μ, αυτή από τη Βαρκελώνη και αυτός από τη Βολιβία. Είχαν παντρευτεί και πήγαν στην πατρίδα του Μ για να γνωρίσουν το σόι αλλά και τη χώρα. Επιβιβάστηκαν στο Land Cruiser μαζί με τον οδηγό και τη μαγείρισσα και ξεκίνησαν για το Salar.
Σε λιγότερο από 10 λεπτά ήταν εκεί. Στο Salar de Uyuni. Τη μεγαλύτερη αλυκή του πλανήτη και η Φ αν είχε ουρά θα την είχε ξεριζώσει από τη χαρά της. Φωτογραφίες, φωτογραφίες, πολλές φωτογραφίες και μετά πήγαν σε ένα κτίσμα φτιαγμένο από αλάτι, κάθισαν στις καρέκλες από αλάτι και έφαγαν στο φτιαγμένο από αλάτι τραπέζι τα (ω! τι ειρωνεία) ανάλατα φαγητά που είχε η μαγείρισσα μέσα σε ισοθερμικά σκεύη.
Ξανά στο τζιπ και διέσχιζαν με ταχύτητα 100 χιλιόμετρα/ώρα την απέραντη άσπρη έκταση μέχρι που έφτασαν στο Incahuasi. Στα Κέτσουα σημαίνει “το σπίτι των Ίνκας” και είναι ένα νησί (το Salar πριν ξεραθεί ήταν λίμνη) κατάφυτο από αιωνόβιους κάκτους. Το είδος των κάκτων που φυτρώνει στο νησί μεγαλώνει 1 cm κάθε χρόνο και υπάρχουν αρκετοί που ξεπερνούν τα 7 μέτρα. Σε μια πινακίδα κάτω από έναν κάκτο έγραφε ότι είναι 12 μέτρα. Το τοπίο μαγικό. Από αυτά που κλείνεις τα μάτια και το θυμάσαι για όλη σου τη ζωή.
Πίσω στο τζιπ. Διέσχισαν όλο το Salar και ακριβώς εκεί που τελειώνει έφτασαν λίγο πριν σουρουπώσει στο, φτιαγμένο από αλάτι, κατάλυμά τους. Αφού τακτοποιήθηκαν στα δωμάτια, βγήκαν στον μεγάλο χώρο με τα τραπέζια, όπου τους περίμενε ζεστό τσάι και καφές. Ο ήλιος έδυε, το κρύο γινόταν πια αρκετά αισθητό και η ζεστή πατατόσουπα που ακολούθησε ήταν ό,τι έπρεπε.
Τελείωσαν με το φαγητό και κάθισαν όλοι μαζί γύρω από το τραπέζι για μουχαμπέτι. Είπαν, είπαν, είπαν…. Για τη Βολιβία, για τη Ισπανία, για την Ελλάδα, την κρίση, τον Morales, τη μαγεία, για τα περίεργα περίπτερα στη Λα Παζ, τον ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών στη Ν. Αμερική, την οικονομία, την υγεία, τις συντάξεις (που δεν υπάρχουν στη Βολιβία), τη μέριμνα για τα ΑΜΕΑ, τη νόσο του υψομέτρου, για, για, για…….. Ώσπου τα φώτα έσβησαν γύρω στις 22:00 και με τη βοήθεια κεριών μοιράστηκαν στα δωμάτια, χώθηκαν μέσα στα sleeping-bags και παραδόθηκαν στην αγκαλιά του Μορφέα.
Tips:
- Το αεροπορικό La Paz - Uyuni με Amaszonas κόστισε 110 ευρώ. Κανονικά κοστίζει γύρω στα 90 - 100, αλλά λόγω του αποκλεισμού ανέβηκαν οι τιμές και δυσκολευτήκαν να βρουν θέσεις. Αν σκοπεύετε να κάνετε τη διαδρομή με αεροπλάνο, καλό είναι να κλείσετε εισιτήρια μέσω Internet πριν φτάσετε στη Βολιβία. Εναλλακτικά μπορείτε να το κάνετε με λεωφορείο. 11 ώρες, οι 6 σε χωματόδρομο. Δεν το έκαναν, όσοι το τόλμησαν τους είπαν ότι είναι πολύ κακή διαδρομή.
- Η εκδρομή στο Salar κόστισε 780Bs + 150Bsο καθένας για το ιδιωτικό μπάνιο που είχαν στο πρώτο κατάλυμα. Το έκλεισαν από το ίδιο πρακτορείο που έκλεισαν τα αεροπορικά στη Λα Παζ. Η τιμή περιλαμβάνει διαμονή, διατροφή και μετακινήσεις με το τζιπ.
- Η είσοδος στο Incahuasi ήταν 30Bs.
Attachments
Last edited by a moderator:
