Twinkie
Member
- Μηνύματα
- 1.142
- Likes
- 327
- Επόμενο Ταξίδι
- Με το νου
- Ταξίδι-Όνειρο
- Στα πέντε σημεία της Γης
Η διάθεση με την οποία ξυπνήσαμε την επόμενη το πρωί στο hostal οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στον καλοκαιρινό καιρό της Μαδρίτης, ασυνήθιστο για εκείνη την εποχή οι 30 βαθμοί, αλλά και στην χθεσινοβραδυνή fiesta της Ρεάλ που τελείωσε με κι άλλες μπύρες, κι άλλα γέλια και ένα μπαράκι στα σοκάκια της Gran Via, αυτή τη φορά στα γούστα μας και στα..πορτοφόλια μας.
Η πόλη λοιπόν, μετά από μια Πρωτομαγιά, μια Fiesta de la Comunidad, μια fiesta της Ρεάλ και εμάς να περιφερόμαστε άλλοτε σαν άδικες κατάρες κι άλλοτε με τεράστια χαμόγελα στις φάτσες μας, ήταν έτοιμη να ζήσει και τους τελικούς του γεγονότος για το οποίο αρχικώς είχαμε σχεδιάσει το ταξίδι. Απόψε θα γινόταν ο τελικός του final four της Euroleague και φυσικά ο χρόνος μας τελείωνε. Τα εισιτήρια έπρεπε να δοθούν και ει δυνατόν άμεσα και με το «καπέλο» τους αν ήταν εφικτό. Σε τέτοιες διοργανώσεις γνωρίζαμε πως ο κόσμος μαζεύεται από νωρίς στα περίχωρα του γηπέδου, γιορτάζοντας, κάνοντας πηγαδάκια να γνωριστούν μεταξύ τους, τραγουδώντας, πίνοντας και τρώγοντας έως ότου μπουν στο γήπεδο.
Οι επιλογές μας δεν ήταν πολλές. ΤΣΣΚΑ Μόσχας και Μακάμπι Τελ Αβίβ θα διεκδικούσαν το Κύπελλο και οι προσευχές μας πήγαιναν ή στους λίγους Ρώσους ή σε Ισραηλινούς που ψοφάνε να δουν την ομάδα τους και θέλουν τα εισιτήρια. Η αλήθεια είναι πως τον όγκο των φιλάθλων τον κάλυπτε αυτός των Ελλήνων που είχαν καπαρώσει αρκετά εισιτήρια αλλά κι αυτός των Ισραηλινών τελικά, καθώς από τις άλλες ομάδες και δη της ρωσικής, υπήρχαν ελάχιστοι φίλαθλοι. Τόσο στο γήπεδο όσο και στην πόλη μέσα, είδαμε περισσότερα διακριτικά με κίτρινο χρώμα, αυτό της Μακάμπι, παρά της ΤΣΣΚΑ, αν και ήταν αδιαφιλονίκητο φαβορί.
Ξεκινήσαμε αμήχανα στην αρχή και με περισσότερη σιγουριά στη συνέχεια τον δρόμο για το Palacio de los Deportes, σταματώντας με το μετρό στην γνωστή μας πια Goya, για ακόμη ένα ποδαράτο πλάι στα κλειστά καταστήματα αλλά τις γεμάτες οδούς. Κυριακή γαρ, ο καιρός σύμμαχος, οι Μαδριλένοι είχαν βγει παγανιά για όμορφες βόλτες και φαγητάκι στα αρκετά πάρκα της πρωτεύουσας.
Όταν φτάσαμε στον περιβάλλοντα χώρο του αθλητικού συγκροτήματος, είδαμε γνωστές φάτσες, μεταξύ των οποίων και ο Κωστής, ο αισιόδοξος Παναθηναϊκός με τα δέκα εισιτήρια προς πώληση….
-«Καλώς τες, βρήκατε άκρη τελικά ή τώρα θα κάνετε τη δουλειά;». Σοβαρά σας γράφω, νόμιζα πως έκανα το deal του αιώνα εκείνες τις μέρες. Ούτε η μαφία τέτοια ορολογία και μυστικοπάθεια. Η Barbunzel που είχε καλά φυλαγμένα τα τρία εισιτήρια στην τσάντα της, έβγαλε τον κλειστό φάκελο και δείχνοντάς τον στον Κωστή, αυτός κατάλαβε πως τελικώς δεν ήταν ο μόνος που περίμενε τελευταία στιγμή.
Κάναμε ένα τσιγάρο, δύο, τρία, έναν καφέ, κουβέντα στη κουβέντα, η ώρα είχε περάσει και η ιστορία επαναλαμβανόταν. Εμείς με το puppyβλέμμα, ο Κωστής τον χαβά του να μην αγχώνεται με τίποτα- «παλιός» στο επάγγελμα μάλλον- και κάποιοι που μας πλησίαζαν να θέλουν τα εισιτήρια κοψοχρονιά. Τρία τον αριθμό, δυο να πληρώσουν…
Κι εκεί που νόμιζα πως απλά η ιστορία επαναλαμβανόταν, τελικώς έπαθα και déjà vu ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα, καθώς αυτοί οι μορφονιοί της Polizia πάλι έκαναν τις βόλτες τους και έκοβαν κίνηση. Είχε δοθεί σύρμα, δεν εξηγούταν αλλιώς τόσο πολύ αστυνόμευση, πως κάποιοι(σφυρίζω αδιάφορα) είχαν άσχημες και σίγουρα παράνομες προθέσεις. Στο μυαλό όλων μας είχε ποτίσει η ιδέα από τις προάλλες πως θα πορευτούμε με τις ενδείξεις των υπολοίπων, όπερ και σήμαινε θα πουλήσουμε μεν τα εισιτήρια, αλλά θα βγάλουμε και το κατιτίς παραπάνω για τον κόπο μας(πάλι σφυρίζω αδιάφορα).
Ο κόσμος σύρρεε- τόση ώρα που είχε περάσει- στο Palacio de los Deportesκαι εμείς σταμπάραμε τους Μακαμπιανούς, Μακαμπαίους, πείτε τους όπως σας βολεύει. Τα ονόματα λίγη σημασία είχαν. Με την διακριτική παρουσία της αστυνομίας προσπαθούσαμε κι εμείς να είμαστε όσο δυνατόν πιο αδιάφορες γίνεται περπατώντας δήθεν από τουριστικό ενδιαφέρον στην περίμετρο του γηπέδου.
-«Έλα σας βρήκα αγοραστή», κάνει σε κάποια φάση η Barbu που είχε καρφώσει 3 Ισραηλινούς να κοντοζυγώνουν στο γήπεδο έχοντας στα μάτια την αναζήτηση.
-«Και τώρα δηλαδή τι κάνουμε; Πάμε εμείς εκεί; Έρχονται αυτοί προς τα εδώ; Τα δίνουμε όντως παραπάνω;»
-«Αν είχα όλες τις απαντήσεις, πίστεψέ με, θα τα είχαμε πουλήσει ως τώρα. Άντε πάμε και ο θεός βοηθός»
-«Γειά σας, μήπως θέλετε εισιτήρια;» είπα χωρίς να το πολυσκεφτώ στα αγγλικά.
-«Θέλουμε, η τιμή τους όμως ποια είναι. Είναι τα ακριβά;»
-«Όχι, τα πιο φτηνά είναι ρε φιλαράκι, αλλά θα μας δώκεις και κάτι παραπάνω»¨
-«No, nomadam. Και οι άλλοι από εκεί μου δίνουν 200 ευρώ το ένα. Αν ήταν έτσι θα τα είχα πάρει»
-«Έλα κορίτσια, πολύ το αργούμε το θέμα και μας βλέπω στο μπουντρούμι στα σίγουρα».
-«Εντάξει, πάρτα στη τιμή τους» λέει η Barbu και μόνο που δε με άκουσε όλη η πλατεία του γηπέδου.
-«Τι λες χριστιανή μου; Ποια τιμή τους; Τόσες μέρες δεν τα δώσαμε για να τα πάρουν τώρα στη τιμή τους; Δεν τον άκουσες τον άλλο με τα δέκα; Διπλάσια τιμή και βάλε θα τα δώσει» είπα κι εκείνη τη στιγμή ένιωσα τουλάχιστον απατεώνας. Το χτύπημα στη μέση από την Ε. που με λίγα λόγια μου έλεγε να σκάσω, με έκανε να βγω από τις σκέψεις μου, καθώς εκείνη την ώρα οι μορφονιοί βρίσκονταν στα 100 μέτρα από εμάς.
-«Όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται, δεν κοιτούν εμάς. Τόσος κόσμος εδώ πέρα, σε μας θα τη πέσουν;»
Το βιολί μου εγώ να μην κάνω πίσω με τίποτα. Το αποτέλεσμα; Είχαν πλησιάσει άλλοι επίδοξοι μνηστήρες τους Ισραηλινούς και την είχαν κάνει στη στιγμή.
-«Πάρτα. Να δω τώρα τι κατάλαβες; Ψάξε εσύ βρες άλλους τώρα μέσα στο χαμό».
Έφαγα τη μούντζα μου, έβαλα την ουρά κάτω απ’ τα σκέλια και το βούλωσα αναζητώντας μόνη μου πια άλλους επιτήδειους καθώς τα κορίτσια είχαν σηκώσει τα χέρια ψηλά.
Η ώρα είχε πλησιάσει, ο μικρός τελικός απείχε δυο ώρες για να αρχίσει και εμείς είχαμε φάει σχεδόν όλη τη μέρα μας εκεί δίχως αποτέλεσμα. Ταλαιπωρημένες με τον ήλιο να γλύφει τα πρόσωπά μας τόση ώρα, είχαν κοκκινίσει μύτες, μάγουλα, το μακό φαινόταν μπουφάν και το στομάχι διαμαρτυρόταν. Σαν από μηχανής θεός, έρχεται κάποια στιγμή ένας τύπος, Μακαμπιανός φυσικά να μας ρωτήσει κάτι εντελώς άσχετο με τον αγώνα.
«Μήπως ξέρετε από εδώ πώς μπορώ να πάω στην "Cuccineria”»;
Έλα μου; Πως το πες; Τι ν τούτο; Πείνασε το πουλάκι μου και ψάχνει μαμ; Δεν μπορούσα να φανταστώ τι άλλο θα μπορούσε να ήταν εκτός από ταβέρνα τύπου. Αφού είπαμε σε χορωδία ένα ξεψυχισμένο όχι ήθελε και άλλες ερωτήσεις. Μας νομίζει Ισπανίδες; Είπε με χαρά η Ε. που είχε σίγουρα ξεχάσει τον αρχικό λόγο ύπαρξής μας εκεί.
Άντε ρίχτο να δούμε τι θα καταλάβουμε….
-«Μήπως έχετε εισιτήρια για τους αγώνες;» Ε, πες το άνθρωπέ μου τόση ώρα, σε είχαμε παρεξηγήσει. Φυσικά, φυσικά, τρία μοσχομυριστά, ευωδιάζει η πλαστικούρα, τα φτηνιάρικα μωρέ. Πάρτα, πάρτα να πάνε στα κομμάτια!
Φωνάζει περιχαρής τους φίλους τους, ανοίγουν τα πορτοφόλια και τα μοβ και κίτρινα χαρτονομίσματα έκαναν παρέλαση!
Εκεί πια γνώριζα πως είχε έρθει η στιγμή να αυτομουντζωθώ. Πίστεψα πως ήταν η μοναδική μας ευκαιρία, του τα δώσαμε στην τιμή τους, ούτε ευρώ παραπάνω, ούτε έξοδα αποστολής, τίποτα κι αυτός απλά έβγαλε ένα από τα πολλά κίτρινα και κάτι ψιλά(100ευρω) να μας πληρώσει. Με είχε πιάσει η μεγαλομανία μου, το ομολογώ. :roll:
Θα μου πείτε βρήκες και εσύ ευκαιρία να βγάλεις κάτι παραπάνω. Φτου σου κι όλα τα συναφή. Θα το δεχτώ. Δεν το συνηθίζω, δεν μου έχει ξανατύχει άλλωστε, αλλά με είχε συνεπάρει η όλη ιστορία και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Φεύγουν οι τρεις φίλοι από το Ισραήλ και εμείς είχαμε μείνει με τα πόδια κολλημένα στο έδαφος να τους κοιτάμε κι αυτή τη φορά το puppyπου έχασε το κόκκαλό του, το ντυθήκαμε άψογα, αφού έτσι νιώθαμε.
-«Έλα εντάξει, δεν πειράζει, πάρτο από την καλή του πλευρά».
-«Γιατί, έχει και τέτοια;»
-«Τα ξεφορτωθήκαμε παιδί μου. Αυτό δεν θέλαμε; Ορίστε, ούτε γάτα, ούτε ζημιά, ούτε αστυνομία, τίποτα. Όλα καλά. Αύριο θα κάνουμε απόσβεση».
Δεν μπορούσα να κάνω και πολλά η αλήθεια είναι, οπότε ξεκινήσαμε για επιστροφή στο κέντρο. Μαύρη αγορά δεν κάναμε, τουλάχιστον όπως αυτή ορίζεται, ωστόσο αποτινάξαμε τον ζυγό των εισιτηρίων και πλέον είχαμε την ελευθερία να περνούσαμε άλλες σχεδόν δυο μέρες στη Μαδρίτη χωρίς σκέψεις για άλλες παρανομίες..
Η πόλη λοιπόν, μετά από μια Πρωτομαγιά, μια Fiesta de la Comunidad, μια fiesta της Ρεάλ και εμάς να περιφερόμαστε άλλοτε σαν άδικες κατάρες κι άλλοτε με τεράστια χαμόγελα στις φάτσες μας, ήταν έτοιμη να ζήσει και τους τελικούς του γεγονότος για το οποίο αρχικώς είχαμε σχεδιάσει το ταξίδι. Απόψε θα γινόταν ο τελικός του final four της Euroleague και φυσικά ο χρόνος μας τελείωνε. Τα εισιτήρια έπρεπε να δοθούν και ει δυνατόν άμεσα και με το «καπέλο» τους αν ήταν εφικτό. Σε τέτοιες διοργανώσεις γνωρίζαμε πως ο κόσμος μαζεύεται από νωρίς στα περίχωρα του γηπέδου, γιορτάζοντας, κάνοντας πηγαδάκια να γνωριστούν μεταξύ τους, τραγουδώντας, πίνοντας και τρώγοντας έως ότου μπουν στο γήπεδο.
Οι επιλογές μας δεν ήταν πολλές. ΤΣΣΚΑ Μόσχας και Μακάμπι Τελ Αβίβ θα διεκδικούσαν το Κύπελλο και οι προσευχές μας πήγαιναν ή στους λίγους Ρώσους ή σε Ισραηλινούς που ψοφάνε να δουν την ομάδα τους και θέλουν τα εισιτήρια. Η αλήθεια είναι πως τον όγκο των φιλάθλων τον κάλυπτε αυτός των Ελλήνων που είχαν καπαρώσει αρκετά εισιτήρια αλλά κι αυτός των Ισραηλινών τελικά, καθώς από τις άλλες ομάδες και δη της ρωσικής, υπήρχαν ελάχιστοι φίλαθλοι. Τόσο στο γήπεδο όσο και στην πόλη μέσα, είδαμε περισσότερα διακριτικά με κίτρινο χρώμα, αυτό της Μακάμπι, παρά της ΤΣΣΚΑ, αν και ήταν αδιαφιλονίκητο φαβορί.
Ξεκινήσαμε αμήχανα στην αρχή και με περισσότερη σιγουριά στη συνέχεια τον δρόμο για το Palacio de los Deportes, σταματώντας με το μετρό στην γνωστή μας πια Goya, για ακόμη ένα ποδαράτο πλάι στα κλειστά καταστήματα αλλά τις γεμάτες οδούς. Κυριακή γαρ, ο καιρός σύμμαχος, οι Μαδριλένοι είχαν βγει παγανιά για όμορφες βόλτες και φαγητάκι στα αρκετά πάρκα της πρωτεύουσας.
Όταν φτάσαμε στον περιβάλλοντα χώρο του αθλητικού συγκροτήματος, είδαμε γνωστές φάτσες, μεταξύ των οποίων και ο Κωστής, ο αισιόδοξος Παναθηναϊκός με τα δέκα εισιτήρια προς πώληση….
-«Καλώς τες, βρήκατε άκρη τελικά ή τώρα θα κάνετε τη δουλειά;». Σοβαρά σας γράφω, νόμιζα πως έκανα το deal του αιώνα εκείνες τις μέρες. Ούτε η μαφία τέτοια ορολογία και μυστικοπάθεια. Η Barbunzel που είχε καλά φυλαγμένα τα τρία εισιτήρια στην τσάντα της, έβγαλε τον κλειστό φάκελο και δείχνοντάς τον στον Κωστή, αυτός κατάλαβε πως τελικώς δεν ήταν ο μόνος που περίμενε τελευταία στιγμή.
Κάναμε ένα τσιγάρο, δύο, τρία, έναν καφέ, κουβέντα στη κουβέντα, η ώρα είχε περάσει και η ιστορία επαναλαμβανόταν. Εμείς με το puppyβλέμμα, ο Κωστής τον χαβά του να μην αγχώνεται με τίποτα- «παλιός» στο επάγγελμα μάλλον- και κάποιοι που μας πλησίαζαν να θέλουν τα εισιτήρια κοψοχρονιά. Τρία τον αριθμό, δυο να πληρώσουν…
Κι εκεί που νόμιζα πως απλά η ιστορία επαναλαμβανόταν, τελικώς έπαθα και déjà vu ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα, καθώς αυτοί οι μορφονιοί της Polizia πάλι έκαναν τις βόλτες τους και έκοβαν κίνηση. Είχε δοθεί σύρμα, δεν εξηγούταν αλλιώς τόσο πολύ αστυνόμευση, πως κάποιοι(σφυρίζω αδιάφορα) είχαν άσχημες και σίγουρα παράνομες προθέσεις. Στο μυαλό όλων μας είχε ποτίσει η ιδέα από τις προάλλες πως θα πορευτούμε με τις ενδείξεις των υπολοίπων, όπερ και σήμαινε θα πουλήσουμε μεν τα εισιτήρια, αλλά θα βγάλουμε και το κατιτίς παραπάνω για τον κόπο μας(πάλι σφυρίζω αδιάφορα).
Ο κόσμος σύρρεε- τόση ώρα που είχε περάσει- στο Palacio de los Deportesκαι εμείς σταμπάραμε τους Μακαμπιανούς, Μακαμπαίους, πείτε τους όπως σας βολεύει. Τα ονόματα λίγη σημασία είχαν. Με την διακριτική παρουσία της αστυνομίας προσπαθούσαμε κι εμείς να είμαστε όσο δυνατόν πιο αδιάφορες γίνεται περπατώντας δήθεν από τουριστικό ενδιαφέρον στην περίμετρο του γηπέδου.
-«Έλα σας βρήκα αγοραστή», κάνει σε κάποια φάση η Barbu που είχε καρφώσει 3 Ισραηλινούς να κοντοζυγώνουν στο γήπεδο έχοντας στα μάτια την αναζήτηση.
-«Και τώρα δηλαδή τι κάνουμε; Πάμε εμείς εκεί; Έρχονται αυτοί προς τα εδώ; Τα δίνουμε όντως παραπάνω;»
-«Αν είχα όλες τις απαντήσεις, πίστεψέ με, θα τα είχαμε πουλήσει ως τώρα. Άντε πάμε και ο θεός βοηθός»
-«Γειά σας, μήπως θέλετε εισιτήρια;» είπα χωρίς να το πολυσκεφτώ στα αγγλικά.
-«Θέλουμε, η τιμή τους όμως ποια είναι. Είναι τα ακριβά;»
-«Όχι, τα πιο φτηνά είναι ρε φιλαράκι, αλλά θα μας δώκεις και κάτι παραπάνω»¨
-«No, nomadam. Και οι άλλοι από εκεί μου δίνουν 200 ευρώ το ένα. Αν ήταν έτσι θα τα είχα πάρει»
-«Έλα κορίτσια, πολύ το αργούμε το θέμα και μας βλέπω στο μπουντρούμι στα σίγουρα».
-«Εντάξει, πάρτα στη τιμή τους» λέει η Barbu και μόνο που δε με άκουσε όλη η πλατεία του γηπέδου.
-«Τι λες χριστιανή μου; Ποια τιμή τους; Τόσες μέρες δεν τα δώσαμε για να τα πάρουν τώρα στη τιμή τους; Δεν τον άκουσες τον άλλο με τα δέκα; Διπλάσια τιμή και βάλε θα τα δώσει» είπα κι εκείνη τη στιγμή ένιωσα τουλάχιστον απατεώνας. Το χτύπημα στη μέση από την Ε. που με λίγα λόγια μου έλεγε να σκάσω, με έκανε να βγω από τις σκέψεις μου, καθώς εκείνη την ώρα οι μορφονιοί βρίσκονταν στα 100 μέτρα από εμάς.
-«Όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται, δεν κοιτούν εμάς. Τόσος κόσμος εδώ πέρα, σε μας θα τη πέσουν;»
Το βιολί μου εγώ να μην κάνω πίσω με τίποτα. Το αποτέλεσμα; Είχαν πλησιάσει άλλοι επίδοξοι μνηστήρες τους Ισραηλινούς και την είχαν κάνει στη στιγμή.
-«Πάρτα. Να δω τώρα τι κατάλαβες; Ψάξε εσύ βρες άλλους τώρα μέσα στο χαμό».
Έφαγα τη μούντζα μου, έβαλα την ουρά κάτω απ’ τα σκέλια και το βούλωσα αναζητώντας μόνη μου πια άλλους επιτήδειους καθώς τα κορίτσια είχαν σηκώσει τα χέρια ψηλά.
Η ώρα είχε πλησιάσει, ο μικρός τελικός απείχε δυο ώρες για να αρχίσει και εμείς είχαμε φάει σχεδόν όλη τη μέρα μας εκεί δίχως αποτέλεσμα. Ταλαιπωρημένες με τον ήλιο να γλύφει τα πρόσωπά μας τόση ώρα, είχαν κοκκινίσει μύτες, μάγουλα, το μακό φαινόταν μπουφάν και το στομάχι διαμαρτυρόταν. Σαν από μηχανής θεός, έρχεται κάποια στιγμή ένας τύπος, Μακαμπιανός φυσικά να μας ρωτήσει κάτι εντελώς άσχετο με τον αγώνα.
«Μήπως ξέρετε από εδώ πώς μπορώ να πάω στην "Cuccineria”»;
Έλα μου; Πως το πες; Τι ν τούτο; Πείνασε το πουλάκι μου και ψάχνει μαμ; Δεν μπορούσα να φανταστώ τι άλλο θα μπορούσε να ήταν εκτός από ταβέρνα τύπου. Αφού είπαμε σε χορωδία ένα ξεψυχισμένο όχι ήθελε και άλλες ερωτήσεις. Μας νομίζει Ισπανίδες; Είπε με χαρά η Ε. που είχε σίγουρα ξεχάσει τον αρχικό λόγο ύπαρξής μας εκεί.
Άντε ρίχτο να δούμε τι θα καταλάβουμε….
-«Μήπως έχετε εισιτήρια για τους αγώνες;» Ε, πες το άνθρωπέ μου τόση ώρα, σε είχαμε παρεξηγήσει. Φυσικά, φυσικά, τρία μοσχομυριστά, ευωδιάζει η πλαστικούρα, τα φτηνιάρικα μωρέ. Πάρτα, πάρτα να πάνε στα κομμάτια!
Φωνάζει περιχαρής τους φίλους τους, ανοίγουν τα πορτοφόλια και τα μοβ και κίτρινα χαρτονομίσματα έκαναν παρέλαση!
Εκεί πια γνώριζα πως είχε έρθει η στιγμή να αυτομουντζωθώ. Πίστεψα πως ήταν η μοναδική μας ευκαιρία, του τα δώσαμε στην τιμή τους, ούτε ευρώ παραπάνω, ούτε έξοδα αποστολής, τίποτα κι αυτός απλά έβγαλε ένα από τα πολλά κίτρινα και κάτι ψιλά(100ευρω) να μας πληρώσει. Με είχε πιάσει η μεγαλομανία μου, το ομολογώ. :roll:
Θα μου πείτε βρήκες και εσύ ευκαιρία να βγάλεις κάτι παραπάνω. Φτου σου κι όλα τα συναφή. Θα το δεχτώ. Δεν το συνηθίζω, δεν μου έχει ξανατύχει άλλωστε, αλλά με είχε συνεπάρει η όλη ιστορία και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Φεύγουν οι τρεις φίλοι από το Ισραήλ και εμείς είχαμε μείνει με τα πόδια κολλημένα στο έδαφος να τους κοιτάμε κι αυτή τη φορά το puppyπου έχασε το κόκκαλό του, το ντυθήκαμε άψογα, αφού έτσι νιώθαμε.
-«Έλα εντάξει, δεν πειράζει, πάρτο από την καλή του πλευρά».
-«Γιατί, έχει και τέτοια;»
-«Τα ξεφορτωθήκαμε παιδί μου. Αυτό δεν θέλαμε; Ορίστε, ούτε γάτα, ούτε ζημιά, ούτε αστυνομία, τίποτα. Όλα καλά. Αύριο θα κάνουμε απόσβεση».
Δεν μπορούσα να κάνω και πολλά η αλήθεια είναι, οπότε ξεκινήσαμε για επιστροφή στο κέντρο. Μαύρη αγορά δεν κάναμε, τουλάχιστον όπως αυτή ορίζεται, ωστόσο αποτινάξαμε τον ζυγό των εισιτηρίων και πλέον είχαμε την ελευθερία να περνούσαμε άλλες σχεδόν δυο μέρες στη Μαδρίτη χωρίς σκέψεις για άλλες παρανομίες..
