Twinkie
Member
- Μηνύματα
- 1.142
- Likes
- 327
- Επόμενο Ταξίδι
- Με το νου
- Ταξίδι-Όνειρο
- Στα πέντε σημεία της Γης
«Εσύ δεξιά, εγώ αριστερά…εσύ κάτσε εδώ που κάθεσαι και ονειρέψου βιτρίνες, δεν σε βλέπω πρόθυμη». Μιλάμε για ολόκληρη εκστρατεία, όχι αστεία. Ξεχυνόμαστε λοιπόν περιμετρικά του γηπέδου, όπου εγώ του έριξα και μια δυο ματιές παραπάνω- τουλάχιστον να το δω απ’ έξω - και αναζητούσαμε ποιος να θέλει αυτό το πολυπόθητο πάσο για το εσωτερικό του Palacio de los Deportes.
Κάποια στιγμή το μάτι «έπιασε» ένα περιπολικό της αστυνομίας και δυο ένστολους να κόβουν βόλτες στο γήπεδο με αβέβαιο βλέμμα και σίγουρα αβέβαιες προθέσεις. Τσακίζομαι και γυρνάω πίσω στην Ε. που εκείνη τη στιγμή φωτογράφιζε τις τεράστιες κούκλες- μπαλόνια της Ταού και είχε πιάσει κουβεντολόι με Ισπανούς.
«Αστυνομία» της ψιθυρίζω και της γλιστράει η μηχανή κάτω.
«Που είναι η άλλη; Που βόσκει;»
«Πήγε προς τη πλευρά των Ελλήνων, να ρωτήσει τι παίζει και πως θα γίνει το deal»
«Ποιο deal καλέ; Ναρκωτικά θα πουλήσεις; Απλά δεν λέει να τα δώσουμε τώρα, τι θες να παίξουμε με τη τύχη μας; Ομολογώ θα είναι πρωτόγνωρη εμπειρία σε ισπανικές φυλακές».
Ο φορέας της διοργάνωσης, φυσικά όπως κάθε χρονιά, είχε βγάλει ανακοίνωση περί απαγόρευσης μεταπώλησης των εισιτηρίων και δη σε τιμή παραπάνω από αυτήν που αναγράφεται στο κάθε εισιτήριο. Φυσικά, δεν το τηρεί κανένας αυτό, αλλά κι εμείς ήμασταν στο στόμα του λύκου. Και έξω από το γήπεδο, και μπροστά στα μάτια τους. Η Barbu γυρνάει περιχαρής στη συντροφιά μας και λέει με χαμόγελο θριάμβου πως τα «παιδιά απλά σήμερα θα κόψουν κίνηση και θα τα πουλήσουν πριν τον τελικό, αφού θα έχει μεγαλύτερη ζήτηση και σε μεγαλύτερη τιμή φυσικά, χαχα».
«Γέλα εσύ και η τύχη μας δουλεύει. Βλέπεις αυτούς τους μορφονιούς που δεν σε χαιρετάνε, αλλά κοιτάνε; Polizia κούκλα μου».
Τα μαντάτα της έκοψαν το γέλιο. Ξάφνου, βρεθήκαμε στο δίλημμα να περιμένουμε άλλες δυο μέρες ως τον τελικό και να ρισκάρουμε να μην βρούμε κανένα πρόθυμο, αφού οι ενδιαφερόμενοι θα είχαν πάρει από τους ημιτελικούς τα μαγικά χαρτάκια, ή να αναζητήσουμε εκτός περιβάλλοντα χώρου γηπέδου τους υποψηφίους.
Υπερίσχυσε- για πρώτη φορά σε αυτό το ταξίδι- η λογική και αποφασίσαμε να την κάνουμε με ελαφρά, αφού πρώτα πέσαμε μούρη με μούρη με τον Κωστή, Αθηναίο Παναθηναϊκό που είχε έρθει για τους ίδιους λόγους εκείνη την μέρα στο γήπεδο.
«Δέκα εισιτήρια έχω, μου τα έδωσαν να τα μοσχοπουλήσω, δεν ήθελαν καν να κάνουν το ταξίδι και ανέλαβα εγώ τη «χαρά» αφού ήθελα να δω τη Μαδρίτη».
Υπάρχουν και χειρότερα από εμάς, σκέφτηκα, που θα βρει δέκα άτομα να δώσει εισιτήρια, κι όχι τίποτα άλλο, ο φίλος μας είχε προμηθευτεί και τα ακριβά.
«Έχω πλάνο, δεν παίζει να τα δώσω στη τιμή τους. Το ’96 στο Παρίσι, οι Ισραηλινοί μας τα έδωσαν πενταπλάσια τιμή για να μπούμε μέσα. Ε, ήταν και η πρώτη φορά και ενδώσαμε. Τώρα αν περάσουν τελικό, θα με παρακαλάνε. Απλά θέλει λίγο προσοχή με τους αστυνομικούς αν και σιγά γυναίκες πράγμα δεν σας πειράζουν».
Καθίστε ρε παιδιά, σκέφτομαι, θα παρακαλάνε τον Κωστή κι εμάς όχι; Διπλάσια τιμή θα τα δώσουμε κι εμείς αποφάσισα και για δυο στιγμές οι ένστολοι και η αστυνομία έγιναν delete από τον εγκέφαλο. Θα επιστρέφαμε στον τόπο του εγκλήματος σε δυο μέρες όπου σίγουρα θα είχε περισσότερο κόσμο και αφού χανόμασταν μέσα στο πλήθος- αόρατες δηλαδή στην αστυνομία- θα κάναμε τη δουλειά μας.
Η πρώτη μέρα της μαύρης αγοράς είχε ολοκληρωθεί ανεπιτυχώς ως προς την πώληση, αλλά επιτυχώς ως προς τις πληροφορίες κι έτσι φύγαμε για μια ήσυχη βόλτα και φαγητό με τους Χανιώτες που περίμεναν στην Paseo del Prado και την αρχή για μια ανάσα πράσινου καθώς από εκείνο το σημείο έως και το Parque del Retiroη όψη της πόλης αλλάζει.
Η φημισμένη για τα μουσεία τέχνης πρωτεύουσα της Ισπανίας, έχει την τύχη και τη χαρά να φιλοξενεί στην διάσημη οδό της, φοβερά κτίρια και μουσεία που –οποία τύχη φυσικά!- ήταν κλειστά λόγω της ημέρας αλλά την επόμενη(και τη μεθεπόμενη). Ένα από αυτά είναι όπως σηματοδοτεί και το όνομα του δρόμου, το Prado που φιλοξενεί πίνακες από γνωστούς Ισπανούς και όχι μόνο ζωγράφους ενώ στο Reina Sofia Museum πιο πίσω, βρίσκεται η Guernica του Pablo Picasso.
Η περατζάδα στην Paseo del Prado θυμίζει άνοιξη από παιδικά χρόνια… Όμορφα κτίρια, χαμογελαστοί άνθρωποι, λουλούδια, πράσινο, μυρωδιές από καφέ και φαγητό και μια περίεργη ησυχία. Το νοητό τετράγωνο από την Paseo del Prado έως και την παράλληλή της Calle de Alfonso «κλείνει» μέσα της τον Βασιλικό Βοτανικό Κήπο, με ιδιαίτερα προσεγμένα «κουρέματα» ενώ η περιπλάνηση οφείλει να ολοκληρωθεί στο Parque del Retiro, την μεγάλη πράσινη όαση μέσα στη πόλη, με την τεχνητή της λίμνη, τις βαρκάδες, τα τριαντάφυλλα, τα ψηλά δέντρα και τους θάμνους αλλά και τα ομοιώματα του βασιλικού ζεύγους της Ισπανίας.
Ξεχάσαμε και την αγωνία και τα εισιτήρια, ακόμα και τον αρχικό λόγο που βρεθήκαμε στην Μαδρίτη όταν περάσαμε σχεδόν όλο το μεσημέρι και το απόγευμα περπατώντας στο πάρκο και καταβροχθίζοντας τάπας και απίστευτο χαμόν λίγο αργότερα με τους νέους μας φίλους που είχαν προλάβει όσο μας περίμεναν, να κάνουν και την απαραίτητη βαρκάδα στην λίμνη του Retiro.
Αφού θα ήταν ουσιαστικά η πρώτη «καθαρή» βραδιά στην πόλη, η παρέα αποφάσισε να βρει παράσταση για flamengo και ίσως και κάποιο μπαράκι με όμορφα ακούσματα…
Κάποια στιγμή το μάτι «έπιασε» ένα περιπολικό της αστυνομίας και δυο ένστολους να κόβουν βόλτες στο γήπεδο με αβέβαιο βλέμμα και σίγουρα αβέβαιες προθέσεις. Τσακίζομαι και γυρνάω πίσω στην Ε. που εκείνη τη στιγμή φωτογράφιζε τις τεράστιες κούκλες- μπαλόνια της Ταού και είχε πιάσει κουβεντολόι με Ισπανούς.
«Αστυνομία» της ψιθυρίζω και της γλιστράει η μηχανή κάτω.
«Που είναι η άλλη; Που βόσκει;»
«Πήγε προς τη πλευρά των Ελλήνων, να ρωτήσει τι παίζει και πως θα γίνει το deal»
«Ποιο deal καλέ; Ναρκωτικά θα πουλήσεις; Απλά δεν λέει να τα δώσουμε τώρα, τι θες να παίξουμε με τη τύχη μας; Ομολογώ θα είναι πρωτόγνωρη εμπειρία σε ισπανικές φυλακές».
Ο φορέας της διοργάνωσης, φυσικά όπως κάθε χρονιά, είχε βγάλει ανακοίνωση περί απαγόρευσης μεταπώλησης των εισιτηρίων και δη σε τιμή παραπάνω από αυτήν που αναγράφεται στο κάθε εισιτήριο. Φυσικά, δεν το τηρεί κανένας αυτό, αλλά κι εμείς ήμασταν στο στόμα του λύκου. Και έξω από το γήπεδο, και μπροστά στα μάτια τους. Η Barbu γυρνάει περιχαρής στη συντροφιά μας και λέει με χαμόγελο θριάμβου πως τα «παιδιά απλά σήμερα θα κόψουν κίνηση και θα τα πουλήσουν πριν τον τελικό, αφού θα έχει μεγαλύτερη ζήτηση και σε μεγαλύτερη τιμή φυσικά, χαχα».
«Γέλα εσύ και η τύχη μας δουλεύει. Βλέπεις αυτούς τους μορφονιούς που δεν σε χαιρετάνε, αλλά κοιτάνε; Polizia κούκλα μου».
Τα μαντάτα της έκοψαν το γέλιο. Ξάφνου, βρεθήκαμε στο δίλημμα να περιμένουμε άλλες δυο μέρες ως τον τελικό και να ρισκάρουμε να μην βρούμε κανένα πρόθυμο, αφού οι ενδιαφερόμενοι θα είχαν πάρει από τους ημιτελικούς τα μαγικά χαρτάκια, ή να αναζητήσουμε εκτός περιβάλλοντα χώρου γηπέδου τους υποψηφίους.
Υπερίσχυσε- για πρώτη φορά σε αυτό το ταξίδι- η λογική και αποφασίσαμε να την κάνουμε με ελαφρά, αφού πρώτα πέσαμε μούρη με μούρη με τον Κωστή, Αθηναίο Παναθηναϊκό που είχε έρθει για τους ίδιους λόγους εκείνη την μέρα στο γήπεδο.
«Δέκα εισιτήρια έχω, μου τα έδωσαν να τα μοσχοπουλήσω, δεν ήθελαν καν να κάνουν το ταξίδι και ανέλαβα εγώ τη «χαρά» αφού ήθελα να δω τη Μαδρίτη».
Υπάρχουν και χειρότερα από εμάς, σκέφτηκα, που θα βρει δέκα άτομα να δώσει εισιτήρια, κι όχι τίποτα άλλο, ο φίλος μας είχε προμηθευτεί και τα ακριβά.
«Έχω πλάνο, δεν παίζει να τα δώσω στη τιμή τους. Το ’96 στο Παρίσι, οι Ισραηλινοί μας τα έδωσαν πενταπλάσια τιμή για να μπούμε μέσα. Ε, ήταν και η πρώτη φορά και ενδώσαμε. Τώρα αν περάσουν τελικό, θα με παρακαλάνε. Απλά θέλει λίγο προσοχή με τους αστυνομικούς αν και σιγά γυναίκες πράγμα δεν σας πειράζουν».
Καθίστε ρε παιδιά, σκέφτομαι, θα παρακαλάνε τον Κωστή κι εμάς όχι; Διπλάσια τιμή θα τα δώσουμε κι εμείς αποφάσισα και για δυο στιγμές οι ένστολοι και η αστυνομία έγιναν delete από τον εγκέφαλο. Θα επιστρέφαμε στον τόπο του εγκλήματος σε δυο μέρες όπου σίγουρα θα είχε περισσότερο κόσμο και αφού χανόμασταν μέσα στο πλήθος- αόρατες δηλαδή στην αστυνομία- θα κάναμε τη δουλειά μας.
Η πρώτη μέρα της μαύρης αγοράς είχε ολοκληρωθεί ανεπιτυχώς ως προς την πώληση, αλλά επιτυχώς ως προς τις πληροφορίες κι έτσι φύγαμε για μια ήσυχη βόλτα και φαγητό με τους Χανιώτες που περίμεναν στην Paseo del Prado και την αρχή για μια ανάσα πράσινου καθώς από εκείνο το σημείο έως και το Parque del Retiroη όψη της πόλης αλλάζει.
Η φημισμένη για τα μουσεία τέχνης πρωτεύουσα της Ισπανίας, έχει την τύχη και τη χαρά να φιλοξενεί στην διάσημη οδό της, φοβερά κτίρια και μουσεία που –οποία τύχη φυσικά!- ήταν κλειστά λόγω της ημέρας αλλά την επόμενη(και τη μεθεπόμενη). Ένα από αυτά είναι όπως σηματοδοτεί και το όνομα του δρόμου, το Prado που φιλοξενεί πίνακες από γνωστούς Ισπανούς και όχι μόνο ζωγράφους ενώ στο Reina Sofia Museum πιο πίσω, βρίσκεται η Guernica του Pablo Picasso.
Η περατζάδα στην Paseo del Prado θυμίζει άνοιξη από παιδικά χρόνια… Όμορφα κτίρια, χαμογελαστοί άνθρωποι, λουλούδια, πράσινο, μυρωδιές από καφέ και φαγητό και μια περίεργη ησυχία. Το νοητό τετράγωνο από την Paseo del Prado έως και την παράλληλή της Calle de Alfonso «κλείνει» μέσα της τον Βασιλικό Βοτανικό Κήπο, με ιδιαίτερα προσεγμένα «κουρέματα» ενώ η περιπλάνηση οφείλει να ολοκληρωθεί στο Parque del Retiro, την μεγάλη πράσινη όαση μέσα στη πόλη, με την τεχνητή της λίμνη, τις βαρκάδες, τα τριαντάφυλλα, τα ψηλά δέντρα και τους θάμνους αλλά και τα ομοιώματα του βασιλικού ζεύγους της Ισπανίας.
Ξεχάσαμε και την αγωνία και τα εισιτήρια, ακόμα και τον αρχικό λόγο που βρεθήκαμε στην Μαδρίτη όταν περάσαμε σχεδόν όλο το μεσημέρι και το απόγευμα περπατώντας στο πάρκο και καταβροχθίζοντας τάπας και απίστευτο χαμόν λίγο αργότερα με τους νέους μας φίλους που είχαν προλάβει όσο μας περίμεναν, να κάνουν και την απαραίτητη βαρκάδα στην λίμνη του Retiro.
Αφού θα ήταν ουσιαστικά η πρώτη «καθαρή» βραδιά στην πόλη, η παρέα αποφάσισε να βρει παράσταση για flamengo και ίσως και κάποιο μπαράκι με όμορφα ακούσματα…
