Twinkie
Member
- Μηνύματα
- 1.142
- Likes
- 327
- Επόμενο Ταξίδι
- Με το νου
- Ταξίδι-Όνειρο
- Στα πέντε σημεία της Γης
Ο σχεδόν ένας μήνας που μεσολάβησε μέχρι το ταξίδι, εκτυλίχθηκε κατά βάση σε πώληση των εισιτηρίων με κάθε δυνατό μέσο και σε κάθε δυνατό τρόπο. Μόνο ταμπέλα στο κούτελο δεν είχαμε βάλει, τι ελληνικά, τι ευρωπαϊκά site, τι πλευριάζαμε οπαδούς των άλλων τεσσάρων ομάδων να τα πάρουν. Τίποτα..Υπήρχαν δε άλλοι τόσοι Έλληνες που είχαν κάνει την ίδια «φανταστική» σκέψη με εμάς, οπότε ο ανταγωνισμός ολοένα και μεγάλωνε. «Πάρε το δικό μου εισιτήριο, το χω σε ζελατίνα, είναι στο φάκελο, δεν το έχω καν αγγίξει, αυτός θα σε βάλει να πληρώσεις μεταφορικά» κι άλλες τέτοιες παγαποντιές λέγαμε αλλά φως στο τούνελ δεν βλέπαμε…Φτάνουν και με το currier μια ωραία πρωία στα χέρια μου και δώστου ξανά άγχος.
Η 30η Απριλίου, μέρα της αναχώρησης, είχε φτάσει κι εκτός από τα απαραίτητα στις βαλίτσες είχαμε τελικά και τον φάκελο με τα τρία απούλητα εισιτήρια. «Τι να κάνουμε τώρα… Πάμε κι αν βρούμε απ’ έξω να τα πουλήσουμε, καλώς, αλλιώς πάμε να δούμε τη ΤΣΣΚΑ να σηκώνει κούπα» είπα και είδα τον τρόμο ζωγραφισμένο στα μάτια των συνταξιδιωτισσών μου χωρίς να μπορώ να καταλάβω αν τον προκάλεσε η μη πώληση των εισιτηρίων ή αυτό που είπα για τους Ρώσους.
Με όλα τα «όμορφα» που είχαν συμβεί η οργάνωση για το υπόλοιπο ταξίδι είχε πάει στην άκρη. Που μονοήμερη να πάω για σουβλάκια στα Καλύβια θα κάτσω να βρω το καλύτερο καφέ, το καλύτερο παγωτό, ε κι αν έχει και κάτι αξιομνημόνευτο στο 3ωρο που θα πάμε, να το κάνουμε…Το είχα πάρει απόφαση πως πάω αδιάβαστη σε μια πόλη που ήθελα τόοσο να επισκεφθώ που όχι πρόγραμμα, εκδρομές και μνημεία δεν είχα σκεφτεί να κλείσουμε, αλλά ούτε και να πληροφορηθούμε τουλάχιστον πως την περίοδο που πάμε, εκτός από τον αυξημένο τουρισμό λόγω final four και πρωτομαγιάς, οι αυτόχθονες μαδριλένοι επιστρέφουν στα πάτρια εδάφη για την Fiesta de la Comunidad στις 2 Μαΐου…
Και καλά πες όλα τα άλλα θα τα βρίσκαμε στην πορεία, το γεγονός ότι φύγαμε από Αθήνα με 15 βαθμούς, και λέμε, θα το κάνει το κρυάκι του, οροπέδιο γαρ, ας πάρουμε κανά μπουφανάκι μαζί και τελικώς καταλήξαμε να ψάχνουμε σαν μανιακές σαγιονάρες στη Μαδρίτη να ξεσκάσει το βασανισμένο από τα αθλητικά πόδι;
Άφιξη στο Μπαράχας, βραδάκι, ο καιρός ανοιξιάτικος, εμείς με τις πατατούκες ανά χείρας και η Barbunzel μετρούσε ήδη την πρώτη απώλεια επί ισπανικού εδάφους, μια σπασμένη βαλίτσα που κατέβηκε με τόσο πόνο από τον ιμάντα που θα μπορούσε να συγκριθεί με τον δικό μας… Η δε πρόσβαση στο hostal Hostal Las Fuentes Hostel Las Fuentes, Madrid, Spain ? Official Web Site αν και φαινόταν παιχνιδάκι εξαιτίας της εξαιρετικής του θέσης (Plaza Mayor, Puerta del Sol) αποδείχτηκε κομμάτι δύσκολο αφού κάτι είχαν πάθει τα μετροτρένα τους εκείνο το βράδυ(ε, βέβαια) και ήμασταν από το ένα στο άλλο με μόνιμη καθυστέρηση. Συν το γεγονός ότι ανεβοκατεβαίναμε σκάλες με έξτρα βάρος, τούνελ από εδώ, ανάβαση από εκεί, περικοκλάδα πιο δίπλα, το ομολογώ είχα αρχίσει να προβληματίζομαι έντονα με την τύχη μου…
Όταν επιτέλους μπήκαμε στον τελευταίο συρμό, φίσκα το βαγόνι, εμείς όρθιες να προσπαθούμε να κουλαντρίσουμε βαλίτσες και μπουφάν(είχαμε σκάσει) ανοίγει η πόρτα, μπαίνει μέσα ένα λεφούσι νεαρών, Έλληνες στη καταγωγή και εκεί επαναπροσδιόρισα τη γνωστή φράση «βρήκε ο γύφτος τη γενιά του κι αγαλλίασε η καρδιά του». 20 βαγόνια είχε η αμαξοστοιχία σε εμάς έπρεπε να πέσει ο κλασικός Ελληνάρας που φώναζε, αναστάτωνε τον κόσμο, κοιτούσε με περιέργεια τις τρεις κατακαημένες φίλες και ω! τι έκπληξη όταν η μια από αυτές κόντεψε να βρεθεί στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας να μη κουνήσει όχι χείρα, ούτε δάχτυλο βοηθείας στον συνάνθρωπο πατριώτη τη στιγμή που μια γιαγιά Ισπανίδα πρέπει να έβγαλε τον δεύτερο γοφό να την πιάσει..
Ε, λέμε, αφού δεν αυτοκτόνησε σήμερα στο μετρό της Μαδρίτης όλα καλά θα πάνε. Η συγκίνηση όταν φτάσαμε στο hostal ήταν τέτοια, που ξεχάσαμε το γεγονός πως η υπάλληλος δεν μιλούσε γρι αγγλικά και ευτυχήσαμε να συνεννοηθούμε σε σπασμένα ιταλικά και ελάχιστα ισπανικά αλλά και να δούμε την παράφραση του επίθετου της Barbunzel αφού κι αυτή είχε «επικίνδυνο» σύμφωνο γι αρχικό. Η «Θου» λοιπόν μαζί με τις δυο φίλες τακτοποιήθηκαν στα δωμάτια τους και παρά την κούραση της ημέρας και την υπερένταση από τους τρεις καφέδες στο Malpensa του Μιλάνου στην αναμονή της πτήσης, ξεχύθηκαν στους δρόμους να ανακαλύψουν τη νυχτερινή πρωτεύουσα της Ισπανίας. Μαδριλένοι φυλαχθείτε!
Η 30η Απριλίου, μέρα της αναχώρησης, είχε φτάσει κι εκτός από τα απαραίτητα στις βαλίτσες είχαμε τελικά και τον φάκελο με τα τρία απούλητα εισιτήρια. «Τι να κάνουμε τώρα… Πάμε κι αν βρούμε απ’ έξω να τα πουλήσουμε, καλώς, αλλιώς πάμε να δούμε τη ΤΣΣΚΑ να σηκώνει κούπα» είπα και είδα τον τρόμο ζωγραφισμένο στα μάτια των συνταξιδιωτισσών μου χωρίς να μπορώ να καταλάβω αν τον προκάλεσε η μη πώληση των εισιτηρίων ή αυτό που είπα για τους Ρώσους.
Με όλα τα «όμορφα» που είχαν συμβεί η οργάνωση για το υπόλοιπο ταξίδι είχε πάει στην άκρη. Που μονοήμερη να πάω για σουβλάκια στα Καλύβια θα κάτσω να βρω το καλύτερο καφέ, το καλύτερο παγωτό, ε κι αν έχει και κάτι αξιομνημόνευτο στο 3ωρο που θα πάμε, να το κάνουμε…Το είχα πάρει απόφαση πως πάω αδιάβαστη σε μια πόλη που ήθελα τόοσο να επισκεφθώ που όχι πρόγραμμα, εκδρομές και μνημεία δεν είχα σκεφτεί να κλείσουμε, αλλά ούτε και να πληροφορηθούμε τουλάχιστον πως την περίοδο που πάμε, εκτός από τον αυξημένο τουρισμό λόγω final four και πρωτομαγιάς, οι αυτόχθονες μαδριλένοι επιστρέφουν στα πάτρια εδάφη για την Fiesta de la Comunidad στις 2 Μαΐου…
Και καλά πες όλα τα άλλα θα τα βρίσκαμε στην πορεία, το γεγονός ότι φύγαμε από Αθήνα με 15 βαθμούς, και λέμε, θα το κάνει το κρυάκι του, οροπέδιο γαρ, ας πάρουμε κανά μπουφανάκι μαζί και τελικώς καταλήξαμε να ψάχνουμε σαν μανιακές σαγιονάρες στη Μαδρίτη να ξεσκάσει το βασανισμένο από τα αθλητικά πόδι;
Άφιξη στο Μπαράχας, βραδάκι, ο καιρός ανοιξιάτικος, εμείς με τις πατατούκες ανά χείρας και η Barbunzel μετρούσε ήδη την πρώτη απώλεια επί ισπανικού εδάφους, μια σπασμένη βαλίτσα που κατέβηκε με τόσο πόνο από τον ιμάντα που θα μπορούσε να συγκριθεί με τον δικό μας… Η δε πρόσβαση στο hostal Hostal Las Fuentes Hostel Las Fuentes, Madrid, Spain ? Official Web Site αν και φαινόταν παιχνιδάκι εξαιτίας της εξαιρετικής του θέσης (Plaza Mayor, Puerta del Sol) αποδείχτηκε κομμάτι δύσκολο αφού κάτι είχαν πάθει τα μετροτρένα τους εκείνο το βράδυ(ε, βέβαια) και ήμασταν από το ένα στο άλλο με μόνιμη καθυστέρηση. Συν το γεγονός ότι ανεβοκατεβαίναμε σκάλες με έξτρα βάρος, τούνελ από εδώ, ανάβαση από εκεί, περικοκλάδα πιο δίπλα, το ομολογώ είχα αρχίσει να προβληματίζομαι έντονα με την τύχη μου…
Όταν επιτέλους μπήκαμε στον τελευταίο συρμό, φίσκα το βαγόνι, εμείς όρθιες να προσπαθούμε να κουλαντρίσουμε βαλίτσες και μπουφάν(είχαμε σκάσει) ανοίγει η πόρτα, μπαίνει μέσα ένα λεφούσι νεαρών, Έλληνες στη καταγωγή και εκεί επαναπροσδιόρισα τη γνωστή φράση «βρήκε ο γύφτος τη γενιά του κι αγαλλίασε η καρδιά του». 20 βαγόνια είχε η αμαξοστοιχία σε εμάς έπρεπε να πέσει ο κλασικός Ελληνάρας που φώναζε, αναστάτωνε τον κόσμο, κοιτούσε με περιέργεια τις τρεις κατακαημένες φίλες και ω! τι έκπληξη όταν η μια από αυτές κόντεψε να βρεθεί στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας να μη κουνήσει όχι χείρα, ούτε δάχτυλο βοηθείας στον συνάνθρωπο πατριώτη τη στιγμή που μια γιαγιά Ισπανίδα πρέπει να έβγαλε τον δεύτερο γοφό να την πιάσει..
Ε, λέμε, αφού δεν αυτοκτόνησε σήμερα στο μετρό της Μαδρίτης όλα καλά θα πάνε. Η συγκίνηση όταν φτάσαμε στο hostal ήταν τέτοια, που ξεχάσαμε το γεγονός πως η υπάλληλος δεν μιλούσε γρι αγγλικά και ευτυχήσαμε να συνεννοηθούμε σε σπασμένα ιταλικά και ελάχιστα ισπανικά αλλά και να δούμε την παράφραση του επίθετου της Barbunzel αφού κι αυτή είχε «επικίνδυνο» σύμφωνο γι αρχικό. Η «Θου» λοιπόν μαζί με τις δυο φίλες τακτοποιήθηκαν στα δωμάτια τους και παρά την κούραση της ημέρας και την υπερένταση από τους τρεις καφέδες στο Malpensa του Μιλάνου στην αναμονή της πτήσης, ξεχύθηκαν στους δρόμους να ανακαλύψουν τη νυχτερινή πρωτεύουσα της Ισπανίας. Μαδριλένοι φυλαχθείτε!
