Twinkie
Member
- Μηνύματα
- 1.142
- Likes
- 327
- Επόμενο Ταξίδι
- Με το νου
- Ταξίδι-Όνειρο
- Στα πέντε σημεία της Γης
Το ρητό «ο ύπνος θρέφει τα παιδιά και ο ήλιος τα μοσχάρια» αντιστοιχούσε πλήρως στην περίπτωσή μας. Ένα καφέ είπαμε να πιούμε και η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε παρατηρώντας το πλήθος να πηγαινοέρχεται στην Calle de Preciados και στην Calle del Carmen, τους δυο παράλληλους που σφύζουν από ζωή και μαγαζιά ακόμα κι όταν αυτά είναι κλειστά. Η ηχώ των τραγουδιών που έρχονταν από την Puerta del Sol, ήταν τέτοια που παρά τον ηλιόλουστο καιρό σε παρέπεμπε σε εορταστικό χριστουγεννιάτικο κλίμα αλά Ελλάδα.
Αν θέλαμε όμως να βρούμε άκρη με τα εισιτήρια και τα χρήματα να γίνουν ψώνια- κυρίως- έπρεπε να βιαστούμε. Γνωρίζαμε πολύ καλά άλλωστε πως δεν ήμασταν οι μόνες με την φαεινή ιδέα να βρεθούμε στη Μαδρίτη ελέω Παναθηναϊκού και πως θα υπήρχαν κι άλλοι πολλοί μνηστήρες. Το βλέμμα puppyπου ανέφερα νωρίτερα, το κάναμε μάσκα με το που αποφασίσαμε επιτέλους να πάρουμε το μετρό και να κατεβούμε μετά από λίγες στάσεις στην Goya. Τόσο πολύ που είτε είχα τη μύγα και νόμιζα πως μας κοιτούσαν περίεργα οι Ισπανοί ή που όντως είχε πετύχει το κόλπο.
«Γυναίκες είμαστε, στη τιμή τους θα τα πουλήσουμε, τι άλλο θέλουν δηλαδή να τα πάρουν από εμάς;»
«Όποτε σε συμφέρει είσαι γυναίκα τώρα ε; Να μας χαρώ εγώ θηλυκά, που ξύπνησαν μια όμορφη μέρα και λογάριασαν χωρίς τον ξενοδόχο να έρθουν στο finalfour έχοντας κιόλας πρώτες κλείσει τα εισιτήρια»
«Εχμ, συγνώμη αλλά δική σου ήταν η ιδέα»
«Ναι κι εσύ συμφώνησες»
«Καλέ τι ωραία μαγαζιά έχει εδώ πέρα…Θα έρθουμε αύριο ε;», (τρία πουλάκια κάθονταν),ψέλλισε η Ε. που ναι, όπως πολύ σωστά κάποιος θα κατάλαβε, ήρθε περισσότερο για την παρέα αν και το τρίτο εισιτήριο ήταν δικό της.
Η περίφημη Calle de Goya μαζί με την Calle Alcala είναι δυο από τους κεντρικούς οδικούς άξονες της μαδριλένικης πρωτεύουσας που ωστόσο εκείνη την μέρα, πιθανότατα λόγω Πρωτομαγιάς, ήταν σχεδόν έρημοι. Περπατήσαμε από τη στάση του μετρό όλη την λεωφόρο μέχρι να βρούμε το γήπεδο και μας έκανε τρομερή εντύπωση ο καθαρός πλατύς δρόμος, η φοβερή σήμανση και φυσικά το γεγονός πως όλοι μα όλοι φυσικά σταματούσαν τουλάχιστον μισό μέτρο στο φανάρι πριν την σήμανση της διάβασης. Κάτι που δεν είχα συναντήσει ούτε στην Ιταλία- εκτός κάποιων περιπτώσεων- καλά για Κωνσταντινούπολη ούτε λόγος, παρά μόνο στην απολύτως «λογική» Ελβετία.
Δρόμο παίρναμε, δρόμο αφήναμε, γήπεδο πουθενά. Κάπου στα μισά της διαδρομής, όπως φάνηκε στο τέλος, το «ενδεδειγμένο» ντύσιμο πήγε στα κομμάτια. Εντάξει, το είχαμε καταλάβει πως οι πατατούκες ήταν υπερβολή, αλλά εδώ μιλάμε για λεπτό μακρυμάνικο μπλουζάκι που με τους 27 βαθμούς και τόσο περπάτημα έμοιαζε με κουβέρτα.
«Να ρωτήσω κάτι; Μήπως πάμε ανάποδα;»
«Μα γιατί το λες αυτό; Βγήκαμε από το μετρό, όλο ευθεία μας είπαν και το ίδιο μου λέει ο χάρτης»
«Ναι κουκλίτσα μου, αλλά βγήκες και πήγες από αριστέρα ντουγρού κάτω. Όχι δεξιά ντουγρού πάνω»
Το επεξεργάζομαι λίγο, και διαπιστώνω πως η λάτρης των βιτρινών Ε. παρά το χάζι που έκανε την ώρα που τσακωνόμουν με την Barbu για το ποιος συναίνεσε να πάρουμε εισιτήρια, είχε τελικώς δίκιο. Αναστροφή, πιρουέτα γύρω από τον εαυτό μας, φυσικά φωτογραφίες όπου κρινόταν απαραίτητο και πήραμε την ανάποδη φορά.
Τελικώς το περίφημο μπασκετικό στολίδι της Μαδρίτης, απείχε ελάχιστα από το μετρό, στην αρχή το προσπεράσαμε λίγο, καθώς βρισκόταν σε έναν κάθετο δρόμο που στο αδιέξοδό του- τύπου- ήταν μια πλατεία και το γήπεδο. Κόσμος και ντουνιάς απ’ έξω, ένα γκρουπ Ισπανών με τύμπανα, στολές, φανέλες της Ταού Κεράμικα να δίνουν τον ρυθμό, ελάχιστους οπαδούς της Μακάμπι Τελ Αβίβ κι ακόμα πιο λίγους της Σιένα και της ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Η τετράδα των ομάδων που συμπλήρωνε το final four δεν έφτανε στο ελάχιστο τον όγκο των φιλάθλων της ελληνικής ομάδας, που η άκρη του ματιού μας, τους πέτυχε μαζεμένους σε μια σκιά λίγο πιο μακριά από τον χαμό.
«Να και τα δικά μας τα φυντάνια.. Να δω τώρα που θα βρούμε αγοραστή». Το puppy βλέμμα εξαφανίστηκε από την αμηχανία και τον προβληματισμό μας, τη στιγμή που χτυπάει το κινητό της Barbu και στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν οι τρεις Κρητικοί που είχαν βρεθεί επίσης στη Μαδρίτη για τον ίδιο λόγο, και σε μια στιγμή απόγνωσης όταν ήμασταν στην Ελλάδα, είχαμε σμίξει τον καημό μας.
Μες στα μάτια την κοιτούσαμε να καταλάβουμε αν τα παλικάρια από τα Χανιά είχαν σταθεί τυχεροί στην πώληση των δικών τους εισιτηρίων και πιάσαμε παλμό πως τελικά ήμασταν οι μόνες που δεν είχαμε βρει αγοραστή…
«Έλα κορίτσα, πρέπει να συντονιστούμε λιγάκι. Στεκόμαστε εδώ και δεν κάνουμε τίποτα. Εμείς πρέπει να πάμε, αυτοί θα έρθουν;»
Η μαύρη αγορά έξω από το Palacio de los Deportes στη Μαδρίτη είχε μόλις αρχίσει…
Αν θέλαμε όμως να βρούμε άκρη με τα εισιτήρια και τα χρήματα να γίνουν ψώνια- κυρίως- έπρεπε να βιαστούμε. Γνωρίζαμε πολύ καλά άλλωστε πως δεν ήμασταν οι μόνες με την φαεινή ιδέα να βρεθούμε στη Μαδρίτη ελέω Παναθηναϊκού και πως θα υπήρχαν κι άλλοι πολλοί μνηστήρες. Το βλέμμα puppyπου ανέφερα νωρίτερα, το κάναμε μάσκα με το που αποφασίσαμε επιτέλους να πάρουμε το μετρό και να κατεβούμε μετά από λίγες στάσεις στην Goya. Τόσο πολύ που είτε είχα τη μύγα και νόμιζα πως μας κοιτούσαν περίεργα οι Ισπανοί ή που όντως είχε πετύχει το κόλπο.
«Γυναίκες είμαστε, στη τιμή τους θα τα πουλήσουμε, τι άλλο θέλουν δηλαδή να τα πάρουν από εμάς;»
«Όποτε σε συμφέρει είσαι γυναίκα τώρα ε; Να μας χαρώ εγώ θηλυκά, που ξύπνησαν μια όμορφη μέρα και λογάριασαν χωρίς τον ξενοδόχο να έρθουν στο finalfour έχοντας κιόλας πρώτες κλείσει τα εισιτήρια»
«Εχμ, συγνώμη αλλά δική σου ήταν η ιδέα»
«Ναι κι εσύ συμφώνησες»
«Καλέ τι ωραία μαγαζιά έχει εδώ πέρα…Θα έρθουμε αύριο ε;», (τρία πουλάκια κάθονταν),ψέλλισε η Ε. που ναι, όπως πολύ σωστά κάποιος θα κατάλαβε, ήρθε περισσότερο για την παρέα αν και το τρίτο εισιτήριο ήταν δικό της.
Η περίφημη Calle de Goya μαζί με την Calle Alcala είναι δυο από τους κεντρικούς οδικούς άξονες της μαδριλένικης πρωτεύουσας που ωστόσο εκείνη την μέρα, πιθανότατα λόγω Πρωτομαγιάς, ήταν σχεδόν έρημοι. Περπατήσαμε από τη στάση του μετρό όλη την λεωφόρο μέχρι να βρούμε το γήπεδο και μας έκανε τρομερή εντύπωση ο καθαρός πλατύς δρόμος, η φοβερή σήμανση και φυσικά το γεγονός πως όλοι μα όλοι φυσικά σταματούσαν τουλάχιστον μισό μέτρο στο φανάρι πριν την σήμανση της διάβασης. Κάτι που δεν είχα συναντήσει ούτε στην Ιταλία- εκτός κάποιων περιπτώσεων- καλά για Κωνσταντινούπολη ούτε λόγος, παρά μόνο στην απολύτως «λογική» Ελβετία.
Δρόμο παίρναμε, δρόμο αφήναμε, γήπεδο πουθενά. Κάπου στα μισά της διαδρομής, όπως φάνηκε στο τέλος, το «ενδεδειγμένο» ντύσιμο πήγε στα κομμάτια. Εντάξει, το είχαμε καταλάβει πως οι πατατούκες ήταν υπερβολή, αλλά εδώ μιλάμε για λεπτό μακρυμάνικο μπλουζάκι που με τους 27 βαθμούς και τόσο περπάτημα έμοιαζε με κουβέρτα.
«Να ρωτήσω κάτι; Μήπως πάμε ανάποδα;»
«Μα γιατί το λες αυτό; Βγήκαμε από το μετρό, όλο ευθεία μας είπαν και το ίδιο μου λέει ο χάρτης»
«Ναι κουκλίτσα μου, αλλά βγήκες και πήγες από αριστέρα ντουγρού κάτω. Όχι δεξιά ντουγρού πάνω»
Το επεξεργάζομαι λίγο, και διαπιστώνω πως η λάτρης των βιτρινών Ε. παρά το χάζι που έκανε την ώρα που τσακωνόμουν με την Barbu για το ποιος συναίνεσε να πάρουμε εισιτήρια, είχε τελικώς δίκιο. Αναστροφή, πιρουέτα γύρω από τον εαυτό μας, φυσικά φωτογραφίες όπου κρινόταν απαραίτητο και πήραμε την ανάποδη φορά.
Τελικώς το περίφημο μπασκετικό στολίδι της Μαδρίτης, απείχε ελάχιστα από το μετρό, στην αρχή το προσπεράσαμε λίγο, καθώς βρισκόταν σε έναν κάθετο δρόμο που στο αδιέξοδό του- τύπου- ήταν μια πλατεία και το γήπεδο. Κόσμος και ντουνιάς απ’ έξω, ένα γκρουπ Ισπανών με τύμπανα, στολές, φανέλες της Ταού Κεράμικα να δίνουν τον ρυθμό, ελάχιστους οπαδούς της Μακάμπι Τελ Αβίβ κι ακόμα πιο λίγους της Σιένα και της ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Η τετράδα των ομάδων που συμπλήρωνε το final four δεν έφτανε στο ελάχιστο τον όγκο των φιλάθλων της ελληνικής ομάδας, που η άκρη του ματιού μας, τους πέτυχε μαζεμένους σε μια σκιά λίγο πιο μακριά από τον χαμό.
«Να και τα δικά μας τα φυντάνια.. Να δω τώρα που θα βρούμε αγοραστή». Το puppy βλέμμα εξαφανίστηκε από την αμηχανία και τον προβληματισμό μας, τη στιγμή που χτυπάει το κινητό της Barbu και στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν οι τρεις Κρητικοί που είχαν βρεθεί επίσης στη Μαδρίτη για τον ίδιο λόγο, και σε μια στιγμή απόγνωσης όταν ήμασταν στην Ελλάδα, είχαμε σμίξει τον καημό μας.
Μες στα μάτια την κοιτούσαμε να καταλάβουμε αν τα παλικάρια από τα Χανιά είχαν σταθεί τυχεροί στην πώληση των δικών τους εισιτηρίων και πιάσαμε παλμό πως τελικά ήμασταν οι μόνες που δεν είχαμε βρει αγοραστή…
«Έλα κορίτσα, πρέπει να συντονιστούμε λιγάκι. Στεκόμαστε εδώ και δεν κάνουμε τίποτα. Εμείς πρέπει να πάμε, αυτοί θα έρθουν;»
Η μαύρη αγορά έξω από το Palacio de los Deportes στη Μαδρίτη είχε μόλις αρχίσει…
