Twinkie
Member
- Μηνύματα
- 1.142
- Likes
- 327
- Επόμενο Ταξίδι
- Με το νου
- Ταξίδι-Όνειρο
- Στα πέντε σημεία της Γης
Όταν ξυπνάς πρωί είναι δύσκολο, όταν ξυπνάς πρωί για να πας δουλειά πολύ δύσκολο. Επίσης όταν έχεις καταναλώσει το προηγούμενο βράδυ αλκόολ. Αρκετό. Όταν όμως ξυπνάς πρωί με hangoverγια την τελευταία μέρα του ταξιδιού είναι ανυπόφορο.
Το τελευταίο βράδυ στη Μαδρίτη, το περάσαμε στο «lemon της Μαδρίτης», όπως το ονομάσαμε, το μικρό μπαράκι που κρυβόταν πίσω από τον πεζόδρομο της Sol και μας θύμιζε το ιστορικό αγαπημένο για το πρώτο ποτό, μαγαζί της Ίου. Ε και ήπιαμε. Ήπιαμε να ξεχάσουμε πως φεύγουμε μάλλον. Γελάσαμε, χορέψαμε, καθίσαμε, παρατηρήσαμε το πλήθος. Δώσαμε και μια παραγγελιά στον τύπο που έβαζε τη μουσική να ακούσει και η Ε. το «Suavemente» της και φύγαμε αρκετή ώρα αργότερα για τον τελευταίο ύπνο στη Μαδρίτη.
Κάπως έτσι, ανυπόφορα, σηκωθήκαμε νωχελικά από τα κρεβάτια μας, μαζέψαμε τη πραγμάτια μας και με μεγάλους αναστεναγμούς, βγήκαμε στην για ακόμη μια ημέρα ηλιόλουστη Μαδρίτη με προορισμό του αεροδρόμιου του Μπαράχας. Το ταξίδι θα ξεκινούσε αρκετά νωρίς το πρωί από την ισπανική πρωτεύουσα και στην Αθήνα θα βρισκόμασταν βράδυ. Πως; Με την επτάωρη αναμονή στο Malpensa του Μιλάνου για την πτήση της Αιγαιοπελαγίτικης. Βαλίτσες με ροδάκια, πατατούκες ανά χείρας, τα γνωστά μας αθλητικά στο πόδι, η πόλη για μια ακόμα μέρα έβραζε σαν καζάνι Μάιο μήνα και η Barbu να προσπαθεί να συνετίσει την σπασμένη βαλίτσα της..
Η πτήση από τη Μαδρίτη στο Μιλάνο, έμοιαζε με μονό εσπρέσσο. Ούτε που την καταλάβαμε. Έτσι είναι. Όταν πας σου φαίνεται αιώνας, όταν γυρνάς όμως….μια στιγμή. Κούραση με την πραγματική έννοια της λέξης δεν υπήρχε ωστόσο μια μίνι ταλαιπωρία στο Μπαράχας την φάγαμε με καθυστέρηση στο check in και στην αναχώρηση, κάτι που έκανε την Ε. να ξεστομίσει την αλησμόνητη ατάκα «Θέλω το σπίτι μου» κι εγώ με γουρλωμένο μάτι να της λέω…. «Μη λες πολλά, θα παρακαλάς να ξαναπερπατήσεις χιλιόμετρα στη Goya» όπως κι έγινε αφού την επόμενη μέρα ήρθε σε όλων τα χείλη η γνωστή έκφραση «Γιατί γύρισα»;;;
Η κατακόρυφη πτώση της θερμοκρασίας άμα την άφιξή μας στο Malpensa, μας προσγείωσε λίγο στην πραγματικότητα της αντίστροφης μέτρησης για την επιστροφή μας στα πάτρια εδάφη. Μας είχαν άλλωστε ενημερώσει πως την ώρα που εμείς απολαμβάναμε τον ήλιο στη Μαδρίτη, η Αθήνα είχε συννεφιά και 5-6 βαθμούς λιγότερους. Και τώρα τι κάνουμε, είπαμε με μια φωνή όταν κοιτάξαμε ασυναίσθητα το ρολόι και συνειδητοποιήσαμε πως δεν θα αντέχαμε τόσες ώρες στο αεροδρόμιο, τη στιγμή που το Μιλάνο ήταν τόσο κοντά! Πήραμε λοιπόν το Malpensa Express από το Terminal 1 και σε σαράντα λεπτάκια με roundtripγύρω στα 15 ευρώ φτάσαμε στο κέντρο του Μιλάνου.
Μέσα σε τέσσερις ωρίτσες καταφέραμε να δούμε το επιβλητικό πανέμορφο- δεν έχω λόγια- Duomo με την τεραστίων διαστάσεων πλατεία του γεμάτη από κόσμο και τα υπέροχα πυργάκια του, τη Σκάλα του Μιλάνο, να περπατήσουμε και να μείνουμε με το στόμα ανοιχτό στην Galleria Vittorio Emmanouele, την υπέροχη στοά με τα ψηφιδωτά, μάρμαρα και μοναδικής ομορφιάς καταστήματα, πραγματικό στολίδι αλλά και να γευτούμε αυθεντικό στο πόδι εσπρεσσάκι παρέα με Panini και ένα παγωτό nocciola. Να δούμε βιαστικούς και καλοντυμένους Μιλανέζους να περπατούν γρήγορα στα πλακόστρωτα και στους δρόμους αλλά και να «θαυμάσουμε» την κίνηση στους δρόμους, κόντευε μεσημέρι, και μου θύμισε λίγο Αθήνα το μποτιλιάρισμα.
Σε μισή μέρα βρεθήκαμε από την Μαδρίτη στο Μιλάνο με τελικό προορισμό την Αθήνα και καθόλου δεν μας φάνηκε η πολύωρη αναμονή για την πτήση στην Ελλάδα.
Αποκόμματα από το Παλάτι της Μαδρίτης, παραστάσεις flamengo, χάρτες, κάρτες από ξενοδοχεία έως και εστιατόρια- καφέ και αρένες, αμέτρητες φωτογραφικές στιγμές, στοιβαγμένα με ψώνια, ρούχα και λιωμένα παπούτσια στριμώχνονταν στις βαλίτσες μας, τη στιγμή που αυτές «προσγειώθηκαν» στον ιμάντα του «Ελευθέριος Βενιζέλος» και σήμαναν την έναρξη της ρουτίνας και της καθημερινότητας.
Σκεφτόμουν τις στιγμές της «μαύρης αγοράς», του μπερδέματος, του λάθος προσανατολισμού, το χαμένο τρένο για το Τολέδο, τη fiesta της Ρεάλ, τα πάρκα και τους ποδαρόδρομους και χαμογελούσα. Η κατάληξη του ταξιδιού –εκεί όπου το περίμενα αγχώδες λόγω των εισιτηρίων, όπως και ίσως ελλιπές σε κάποια πράγματα- την βρήκα μοναδική.
Μου άρεσε που χαθήκαμε, μου άρεσε που τίποτα δεν πήγε όπως το «πρόγραμμα θα έλεγε», μην σας πω πως μου άρεσε και τελικά που δώσαμε τα εισιτήρια στη τιμή τους και τελικά ο απατεώνας κρύφτηκε καλά μέσα μου. Το διασκεδάσαμε, το γελάσαμε, είδαμε μια πανέμορφη πόλη, ζήσαμε κάποιες στιγμές που δεν τις περιμέναμε, γνωρίσαμε όμορφους ανθρώπους- όπως τα παιδιά από τα Χανιά και καταλάβαμε πως τελικά ακόμη κι αν ο Παναθηναϊκός δεν πήγε στο final four, μας «χάρισε» ένα μοναδικό ταξίδι εν αγνοία του…
Το τελευταίο βράδυ στη Μαδρίτη, το περάσαμε στο «lemon της Μαδρίτης», όπως το ονομάσαμε, το μικρό μπαράκι που κρυβόταν πίσω από τον πεζόδρομο της Sol και μας θύμιζε το ιστορικό αγαπημένο για το πρώτο ποτό, μαγαζί της Ίου. Ε και ήπιαμε. Ήπιαμε να ξεχάσουμε πως φεύγουμε μάλλον. Γελάσαμε, χορέψαμε, καθίσαμε, παρατηρήσαμε το πλήθος. Δώσαμε και μια παραγγελιά στον τύπο που έβαζε τη μουσική να ακούσει και η Ε. το «Suavemente» της και φύγαμε αρκετή ώρα αργότερα για τον τελευταίο ύπνο στη Μαδρίτη.
Κάπως έτσι, ανυπόφορα, σηκωθήκαμε νωχελικά από τα κρεβάτια μας, μαζέψαμε τη πραγμάτια μας και με μεγάλους αναστεναγμούς, βγήκαμε στην για ακόμη μια ημέρα ηλιόλουστη Μαδρίτη με προορισμό του αεροδρόμιου του Μπαράχας. Το ταξίδι θα ξεκινούσε αρκετά νωρίς το πρωί από την ισπανική πρωτεύουσα και στην Αθήνα θα βρισκόμασταν βράδυ. Πως; Με την επτάωρη αναμονή στο Malpensa του Μιλάνου για την πτήση της Αιγαιοπελαγίτικης. Βαλίτσες με ροδάκια, πατατούκες ανά χείρας, τα γνωστά μας αθλητικά στο πόδι, η πόλη για μια ακόμα μέρα έβραζε σαν καζάνι Μάιο μήνα και η Barbu να προσπαθεί να συνετίσει την σπασμένη βαλίτσα της..
Η πτήση από τη Μαδρίτη στο Μιλάνο, έμοιαζε με μονό εσπρέσσο. Ούτε που την καταλάβαμε. Έτσι είναι. Όταν πας σου φαίνεται αιώνας, όταν γυρνάς όμως….μια στιγμή. Κούραση με την πραγματική έννοια της λέξης δεν υπήρχε ωστόσο μια μίνι ταλαιπωρία στο Μπαράχας την φάγαμε με καθυστέρηση στο check in και στην αναχώρηση, κάτι που έκανε την Ε. να ξεστομίσει την αλησμόνητη ατάκα «Θέλω το σπίτι μου» κι εγώ με γουρλωμένο μάτι να της λέω…. «Μη λες πολλά, θα παρακαλάς να ξαναπερπατήσεις χιλιόμετρα στη Goya» όπως κι έγινε αφού την επόμενη μέρα ήρθε σε όλων τα χείλη η γνωστή έκφραση «Γιατί γύρισα»;;;
Η κατακόρυφη πτώση της θερμοκρασίας άμα την άφιξή μας στο Malpensa, μας προσγείωσε λίγο στην πραγματικότητα της αντίστροφης μέτρησης για την επιστροφή μας στα πάτρια εδάφη. Μας είχαν άλλωστε ενημερώσει πως την ώρα που εμείς απολαμβάναμε τον ήλιο στη Μαδρίτη, η Αθήνα είχε συννεφιά και 5-6 βαθμούς λιγότερους. Και τώρα τι κάνουμε, είπαμε με μια φωνή όταν κοιτάξαμε ασυναίσθητα το ρολόι και συνειδητοποιήσαμε πως δεν θα αντέχαμε τόσες ώρες στο αεροδρόμιο, τη στιγμή που το Μιλάνο ήταν τόσο κοντά! Πήραμε λοιπόν το Malpensa Express από το Terminal 1 και σε σαράντα λεπτάκια με roundtripγύρω στα 15 ευρώ φτάσαμε στο κέντρο του Μιλάνου.
Μέσα σε τέσσερις ωρίτσες καταφέραμε να δούμε το επιβλητικό πανέμορφο- δεν έχω λόγια- Duomo με την τεραστίων διαστάσεων πλατεία του γεμάτη από κόσμο και τα υπέροχα πυργάκια του, τη Σκάλα του Μιλάνο, να περπατήσουμε και να μείνουμε με το στόμα ανοιχτό στην Galleria Vittorio Emmanouele, την υπέροχη στοά με τα ψηφιδωτά, μάρμαρα και μοναδικής ομορφιάς καταστήματα, πραγματικό στολίδι αλλά και να γευτούμε αυθεντικό στο πόδι εσπρεσσάκι παρέα με Panini και ένα παγωτό nocciola. Να δούμε βιαστικούς και καλοντυμένους Μιλανέζους να περπατούν γρήγορα στα πλακόστρωτα και στους δρόμους αλλά και να «θαυμάσουμε» την κίνηση στους δρόμους, κόντευε μεσημέρι, και μου θύμισε λίγο Αθήνα το μποτιλιάρισμα.
Σε μισή μέρα βρεθήκαμε από την Μαδρίτη στο Μιλάνο με τελικό προορισμό την Αθήνα και καθόλου δεν μας φάνηκε η πολύωρη αναμονή για την πτήση στην Ελλάδα.
Αποκόμματα από το Παλάτι της Μαδρίτης, παραστάσεις flamengo, χάρτες, κάρτες από ξενοδοχεία έως και εστιατόρια- καφέ και αρένες, αμέτρητες φωτογραφικές στιγμές, στοιβαγμένα με ψώνια, ρούχα και λιωμένα παπούτσια στριμώχνονταν στις βαλίτσες μας, τη στιγμή που αυτές «προσγειώθηκαν» στον ιμάντα του «Ελευθέριος Βενιζέλος» και σήμαναν την έναρξη της ρουτίνας και της καθημερινότητας.
Σκεφτόμουν τις στιγμές της «μαύρης αγοράς», του μπερδέματος, του λάθος προσανατολισμού, το χαμένο τρένο για το Τολέδο, τη fiesta της Ρεάλ, τα πάρκα και τους ποδαρόδρομους και χαμογελούσα. Η κατάληξη του ταξιδιού –εκεί όπου το περίμενα αγχώδες λόγω των εισιτηρίων, όπως και ίσως ελλιπές σε κάποια πράγματα- την βρήκα μοναδική.
Μου άρεσε που χαθήκαμε, μου άρεσε που τίποτα δεν πήγε όπως το «πρόγραμμα θα έλεγε», μην σας πω πως μου άρεσε και τελικά που δώσαμε τα εισιτήρια στη τιμή τους και τελικά ο απατεώνας κρύφτηκε καλά μέσα μου. Το διασκεδάσαμε, το γελάσαμε, είδαμε μια πανέμορφη πόλη, ζήσαμε κάποιες στιγμές που δεν τις περιμέναμε, γνωρίσαμε όμορφους ανθρώπους- όπως τα παιδιά από τα Χανιά και καταλάβαμε πως τελικά ακόμη κι αν ο Παναθηναϊκός δεν πήγε στο final four, μας «χάρισε» ένα μοναδικό ταξίδι εν αγνοία του…
