Twinkie
Member
- Μηνύματα
- 1.142
- Likes
- 327
- Επόμενο Ταξίδι
- Με το νου
- Ταξίδι-Όνειρο
- Στα πέντε σημεία της Γης
Η βραδινή μας βόλτα στην πόλη, ξεκίνησε από ένα συμπαθητικό μπαράκι το οποίο, εντελώς κατά τύχη, ήταν κάτω από το ξενοδοχείο μας κι αν και για τα δεδομένα μας ήταν νωρίς, αποδείχτηκε πως 11 το βράδυ ήταν αργά για τους υπόλοιπους θαμώνες. Πήραμε τις σαγκρίες μας, το κάπνισμα ευτυχώς επιτρεπόταν και πιάσαμε ελάχιστο κουβεντολόι με τον σερβιτόρο ρωτώντας τι παίζει βράδυ στη Μαδρίτη.
Οι δυνάμεις μετά από το ολοήμερο σχεδόν ταξίδι δεν ήταν και πολλές αλλά έναν περίπατο στο κέντρο τον κάναμε. Ξεκινήσαμε από την Calle Arenal και φτάσαμε ως την Plaza Mayor, όπου εκείνη την ώρα ο τεράστιος χώρος της φιλοξενούσε τους τελευταίους επισκέπτες που είτε έβγαζαν φωτογραφίες είτε απολάμβαναν το ποτό τους.
Η Μαδρίτη το βράδυ είναι όμορφη, είναι ζωντανή- στο κέντρο τουλάχιστον- Ισπανοί κάνουν την βόλτα τους στην Sol όπου ο πεζόδρομός της εκτός από εμπορικά καταστήματα κι αρκετά φαγάδικα, φιλοξενεί και πανέμορφα κτίρια. Γενικά όλη η πόλη έχει μια αρχιτεκτονική που στις περισσότερες γειτονιές της, την έχουν διατηρήσει από τα παλιά τα χρόνια, κάτι που μας γοήτευσε αφάνταστα.
Αποπνέει μια μεγαλοπρέπεια, μου άρεσε που στους τοίχους των όμορφων κτισμάτων, η επιγραφή του ονόματος της οδού ήταν μαρμάρινη και τα γράμματα σκαλιστά, μου άρεσε που εκείνη την ώρα περνούσε ο δήμος και μάζευε τα πάντα στο πέρασμά του ώστε να διατηρηθεί καθαρός ένας πεζόδρομος που μαζεύει πάρα μα πάρα πολύ κόσμο. Μου άρεσε επίσης που στα γύρω στενά ήταν χωμένα μικρά μαγαζάκια, σαν στέκια και ακουγόταν ευχάριστη μουσική.
Η τελευταία στάση πριν το κρεβάτι μας, ήταν στο 24ωρο φαγάδικο της Μαδρίτης πάνω στη Sol, για ανεφοδιασμό μιας και το στομάχι είχε φτάσει στην πλάτη τόσες ώρες. Πάω χαρωπή να ανοίξω την πόρτα, καθώς έβλεπα τα εδέσματα να με γλυκοκοιτούν κι ενώ είχε κόσμο μέσα, ήταν κλειδωμένα. Απέφυγα εντυπωσιακά τη σύγκρουση με το τζάμι και πριν γίνουμε εντελώς ρεζίλι, η υπάλληλος μας άνοιξε, αφήνοντας έξω 5-6 Ισπανούς που στη θέα του σεκιουριτά που υπήρχε διακριτικά στο μαγαζί, την έκαναν με ελαφρά. Μπορώ να πω, πως μας έκανε μια μικρή εντύπωση τόση ασφάλεια μιας και υπήρχε αρκετός κόσμος και ήμασταν σε κεντρικότατο σημείο αλλά είπαμε να ανακαλύψουμε το γιατί τις επόμενες μέρες.
Πριν κλείσω τα βλέφαρά μου εκείνο το βράδυ, σκεφτόμουν την επόμενη μέρα, της Πρωτομαγιάς, που εκτός των άλλων, έπρεπε να κάνουμε την «αναγκαστική» βόλτα στο Palacio de los Deportes όπου στις 2 του μήνα, θα άρχιζαν οι ημιτελικοί του final four, μήπως στεκόμασταν τυχερές και βρίσκαμε τα πρώτα θύματα για να αποτινάξουμε τον «ζυγό» των εισιτηρίων… Το πλάνο ήταν, πάμε, αφουγκραζόμαστε σφυγμούς- παλμούς, τι κόσμο έχει, ποιος έχει στα μάτια τον πανικό της μη κατοχής εισιτηρίων και αν καταστεί δυνατόν, πιάνουμε φιλίες έχοντας βλέμμα puppy που έχασε το κόκκαλό του.
Οι δυνάμεις μετά από το ολοήμερο σχεδόν ταξίδι δεν ήταν και πολλές αλλά έναν περίπατο στο κέντρο τον κάναμε. Ξεκινήσαμε από την Calle Arenal και φτάσαμε ως την Plaza Mayor, όπου εκείνη την ώρα ο τεράστιος χώρος της φιλοξενούσε τους τελευταίους επισκέπτες που είτε έβγαζαν φωτογραφίες είτε απολάμβαναν το ποτό τους.
Η Μαδρίτη το βράδυ είναι όμορφη, είναι ζωντανή- στο κέντρο τουλάχιστον- Ισπανοί κάνουν την βόλτα τους στην Sol όπου ο πεζόδρομός της εκτός από εμπορικά καταστήματα κι αρκετά φαγάδικα, φιλοξενεί και πανέμορφα κτίρια. Γενικά όλη η πόλη έχει μια αρχιτεκτονική που στις περισσότερες γειτονιές της, την έχουν διατηρήσει από τα παλιά τα χρόνια, κάτι που μας γοήτευσε αφάνταστα.
Αποπνέει μια μεγαλοπρέπεια, μου άρεσε που στους τοίχους των όμορφων κτισμάτων, η επιγραφή του ονόματος της οδού ήταν μαρμάρινη και τα γράμματα σκαλιστά, μου άρεσε που εκείνη την ώρα περνούσε ο δήμος και μάζευε τα πάντα στο πέρασμά του ώστε να διατηρηθεί καθαρός ένας πεζόδρομος που μαζεύει πάρα μα πάρα πολύ κόσμο. Μου άρεσε επίσης που στα γύρω στενά ήταν χωμένα μικρά μαγαζάκια, σαν στέκια και ακουγόταν ευχάριστη μουσική.
Η τελευταία στάση πριν το κρεβάτι μας, ήταν στο 24ωρο φαγάδικο της Μαδρίτης πάνω στη Sol, για ανεφοδιασμό μιας και το στομάχι είχε φτάσει στην πλάτη τόσες ώρες. Πάω χαρωπή να ανοίξω την πόρτα, καθώς έβλεπα τα εδέσματα να με γλυκοκοιτούν κι ενώ είχε κόσμο μέσα, ήταν κλειδωμένα. Απέφυγα εντυπωσιακά τη σύγκρουση με το τζάμι και πριν γίνουμε εντελώς ρεζίλι, η υπάλληλος μας άνοιξε, αφήνοντας έξω 5-6 Ισπανούς που στη θέα του σεκιουριτά που υπήρχε διακριτικά στο μαγαζί, την έκαναν με ελαφρά. Μπορώ να πω, πως μας έκανε μια μικρή εντύπωση τόση ασφάλεια μιας και υπήρχε αρκετός κόσμος και ήμασταν σε κεντρικότατο σημείο αλλά είπαμε να ανακαλύψουμε το γιατί τις επόμενες μέρες.
Πριν κλείσω τα βλέφαρά μου εκείνο το βράδυ, σκεφτόμουν την επόμενη μέρα, της Πρωτομαγιάς, που εκτός των άλλων, έπρεπε να κάνουμε την «αναγκαστική» βόλτα στο Palacio de los Deportes όπου στις 2 του μήνα, θα άρχιζαν οι ημιτελικοί του final four, μήπως στεκόμασταν τυχερές και βρίσκαμε τα πρώτα θύματα για να αποτινάξουμε τον «ζυγό» των εισιτηρίων… Το πλάνο ήταν, πάμε, αφουγκραζόμαστε σφυγμούς- παλμούς, τι κόσμο έχει, ποιος έχει στα μάτια τον πανικό της μη κατοχής εισιτηρίων και αν καταστεί δυνατόν, πιάνουμε φιλίες έχοντας βλέμμα puppy που έχασε το κόκκαλό του.
