Twinkie
Member
- Μηνύματα
- 1.142
- Likes
- 327
- Επόμενο Ταξίδι
- Με το νου
- Ταξίδι-Όνειρο
- Στα πέντε σημεία της Γης
Κοιτώντας κάποιες μέρες αφού επέστρεψα από το ταξίδι, τα διάφορα αναμνηστικά που είχα μαζέψει από τη Μαδρίτη, βρίσκονταν στο σάκο και αρκετά από παραστάσεις flamenco σε θέατρα, μπαράκια, χοροθέατρα και γενικώς αμέτρητα μέρη που θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν τον παραδοσιακό χορό της Ισπανίας που κρατάει η ιστορία του κυρίως από τους τσιγγάνους της Ανδαλουσίας και της Μούρθια.
Καθ’ ότι πριν το ταξίδι δεν είχε γίνει καμία προσπάθεια κράτησης για καμία παράσταση ή οτιδήποτε άλλο πολιτιστικό, είχαμε αφήσει στη μοίρα του και το flamenco. Τελικώς τη μόνη παράσταση του εντυπωσιακού χορού που είδα, ήταν στις μπροσούρες των διαφημιστικών. Εκείνο το βράδυ λοιπόν, αναζητήσαμε και μάθαμε πως πέσαμε στον μήνα του flamenco καθώς στη Μαδρίτη γίνεται πολυήμερο φεστιβάλ κάθε χρόνο με διαφορετικές παραστάσεις σχεδόν κάθε μέρα. (Festival Suma Flamenco Madrid).
Όπως μπορεί εύκολα να καταλάβει κανείς, όλες οι παραστάσεις ήταν κλεισμένες και στους χώρους που μπορούσαμε να βρούμε θέση, δεν ήταν προσβάσιμοι. Η αλλαγή πλεύσης έλεγε έτσι πως εκείνο το βράδυ θα βολτάραμε στο κέντρο της πόλης, που έσφυζε από ζωή λόγω των ημερών και ενώ είχε πια βραδιάσει η Puerta Del Sol είχε ακόμα εργάτες που ετοίμαζαν αυτές τις κερκίδες από το πρωί και φυσικά οι άσχετες δεν είχαμε ακόμα μάθει τον λόγο ύπαρξής τους.
Με ένα παγωτό ανά χείρας, πήραμε όλη την Arenal και βγήκαμε άλλη μια φορά στην Plaza Mayor ,που δεν την χορταίνεις, με τα όμορφα κτίριά της, τα αναρίθμητα μαγαζάκια της, την πολυκοσμία της και το απέραντο πλάτος του πλακόστρωτου της πλατείας της.
Χαθήκαμε σε όλα τα γύρω στενά, είδαμε ωραίες εκκλησίες και μνημεία και σταμπάραμε την Casa Ciriaco, το μαγαζί που θα τρώγαμε την επόμενη, με παραδοσιακή μαδριλένικη κουζίνα. Το ποδαράτο δεν το φοβηθήκαμε- γενικώς στην Μαδρίτη εκείνες τις μέρες- αλλά ειδικώς το βράδυ και φτάσαμε ως την Gran Via που είναι ό,τι λέει το όνομά της. Μεγάλη. Όχι απόκοσμη, αλλά λαμπερή, φωταγωγημένη, σε κάποια σημεία της ίσως άσχημη- καθώς εκείνη την εποχή έκαναν κάποια έργα- αλλά γενικώς ένας ευχάριστος δρόμος όπου χωμένο μέσα σε ένα στενό ήταν το μπαράκι που μας είχαν πει.
Σε έναν πολυεπίπεδο χώρο λοιπόν, με δυο μουσκουλάδες στο εξωτερικό του για πόρτα, συρροή κόσμου να περιμένει έξω, απορήσαμε όταν φτάσαμε για τον αρχικό λόγο ύπαρξής μας εκεί. Ένα ποτό θέλαμε να πιούμε, όχι να γίνουμε ντίρλα από μπόμπες- τελικά- και να δούμε να φεύγουν από τη τσέπη 15 ευρουλάκια επειδή εκείνη τη βραδιά όπως αργότερα ανακαλύψαμε υπήρχε σόου στο μαγαζί- που ούτε το 5λεπτό του δεν είδαμε. Το τι σόου ήταν δεν κατάλαβα ποτέ. Η κοσμοσυρροή έξω, αστραπιαία διαλύθηκε στα τρία επίπεδα του μαγαζιού με αποτέλεσμα να βρεθούμε εμείς και άλλοι δέκα στο ένα από αυτά, πίνοντας κάτι σαν ποτό και ακούγοντας ίσως την πιο απαίσια μουσική που έχω αφουγκραστεί. Η άρνησή μου ήταν τέτοια, που το όνομα του μαγαζιού φυσικά δεν το συγκράτησα αφού δεν θα μου ξαναχρειαζόταν.
Απογοητευμένες από την επιλογή μας να ακούσουμε τον Ισπανό που μας πρότεινε το μέρος λες και μας έκοψε party girls ένα πράγμα, επιστρέψαμε από άλλη πλευρά περιμετρικά της Mayor και με μεγάλη έκπληξη έβλεπα το ένα μαγαζί να κλείνει πίσω από το άλλο. Μάλλον είχαν μάθει πως ερχόμαστε, αλλιώς δεν εξηγείται 12 η ώρα κάποια μπαράκια να βάζουν λουκέτο.
Ανάμεσα σε σιδεριές, λουκέτα και ελάχιστους περαστικούς λοιπόν κι έπειτα από μια ώρα σχεδόν πεζοπορίας στο πουθενά- που είχε τη γοητεία του δε μπορώ να πω- ήχησε στα αυτιά μας επιτέλους όμορφη μελωδία από ένα που ήθελε να γίνει μπαρ αλλά δεν ήταν. Μικρό το κακό, καθώς με το που μπήκαμε μέσα, αντικρίσαμε τρεις νεαρούς χορευτές και μια χορεύτρια να σηκώνουν τους ελάχιστους θαμώνες για έναν χορό μαζί τους. Το κλίμα ήταν οικογενειακό, ήμασταν οι μόνες τουρίστριες στο μαγαζί, το σέρβις γινόταν από έναν φίλο των παιδιών και οι μουσικές επιλογές ήταν από τη πλευρά των φιλοξενούμενων. Χορέψαμε σάλσα, μάμπο ενώ μια Ισπανίδα σηκώθηκε σε κάποια στιγμή και έκανε κάποια βήματα flamenco.
Παράσταση μπορεί να μην είδαμε, αλλά το αυθεντικό και απρόσμενο αυτό μαγαζί ήταν το καλύτερο κλείσιμο μετά από μια κουραστική μέρα με κάποιες λάθος επιλογές και αρκετό ποδαρόδρομο…
Καθ’ ότι πριν το ταξίδι δεν είχε γίνει καμία προσπάθεια κράτησης για καμία παράσταση ή οτιδήποτε άλλο πολιτιστικό, είχαμε αφήσει στη μοίρα του και το flamenco. Τελικώς τη μόνη παράσταση του εντυπωσιακού χορού που είδα, ήταν στις μπροσούρες των διαφημιστικών. Εκείνο το βράδυ λοιπόν, αναζητήσαμε και μάθαμε πως πέσαμε στον μήνα του flamenco καθώς στη Μαδρίτη γίνεται πολυήμερο φεστιβάλ κάθε χρόνο με διαφορετικές παραστάσεις σχεδόν κάθε μέρα. (Festival Suma Flamenco Madrid).
Όπως μπορεί εύκολα να καταλάβει κανείς, όλες οι παραστάσεις ήταν κλεισμένες και στους χώρους που μπορούσαμε να βρούμε θέση, δεν ήταν προσβάσιμοι. Η αλλαγή πλεύσης έλεγε έτσι πως εκείνο το βράδυ θα βολτάραμε στο κέντρο της πόλης, που έσφυζε από ζωή λόγω των ημερών και ενώ είχε πια βραδιάσει η Puerta Del Sol είχε ακόμα εργάτες που ετοίμαζαν αυτές τις κερκίδες από το πρωί και φυσικά οι άσχετες δεν είχαμε ακόμα μάθει τον λόγο ύπαρξής τους.
Με ένα παγωτό ανά χείρας, πήραμε όλη την Arenal και βγήκαμε άλλη μια φορά στην Plaza Mayor ,που δεν την χορταίνεις, με τα όμορφα κτίριά της, τα αναρίθμητα μαγαζάκια της, την πολυκοσμία της και το απέραντο πλάτος του πλακόστρωτου της πλατείας της.
Χαθήκαμε σε όλα τα γύρω στενά, είδαμε ωραίες εκκλησίες και μνημεία και σταμπάραμε την Casa Ciriaco, το μαγαζί που θα τρώγαμε την επόμενη, με παραδοσιακή μαδριλένικη κουζίνα. Το ποδαράτο δεν το φοβηθήκαμε- γενικώς στην Μαδρίτη εκείνες τις μέρες- αλλά ειδικώς το βράδυ και φτάσαμε ως την Gran Via που είναι ό,τι λέει το όνομά της. Μεγάλη. Όχι απόκοσμη, αλλά λαμπερή, φωταγωγημένη, σε κάποια σημεία της ίσως άσχημη- καθώς εκείνη την εποχή έκαναν κάποια έργα- αλλά γενικώς ένας ευχάριστος δρόμος όπου χωμένο μέσα σε ένα στενό ήταν το μπαράκι που μας είχαν πει.
Σε έναν πολυεπίπεδο χώρο λοιπόν, με δυο μουσκουλάδες στο εξωτερικό του για πόρτα, συρροή κόσμου να περιμένει έξω, απορήσαμε όταν φτάσαμε για τον αρχικό λόγο ύπαρξής μας εκεί. Ένα ποτό θέλαμε να πιούμε, όχι να γίνουμε ντίρλα από μπόμπες- τελικά- και να δούμε να φεύγουν από τη τσέπη 15 ευρουλάκια επειδή εκείνη τη βραδιά όπως αργότερα ανακαλύψαμε υπήρχε σόου στο μαγαζί- που ούτε το 5λεπτό του δεν είδαμε. Το τι σόου ήταν δεν κατάλαβα ποτέ. Η κοσμοσυρροή έξω, αστραπιαία διαλύθηκε στα τρία επίπεδα του μαγαζιού με αποτέλεσμα να βρεθούμε εμείς και άλλοι δέκα στο ένα από αυτά, πίνοντας κάτι σαν ποτό και ακούγοντας ίσως την πιο απαίσια μουσική που έχω αφουγκραστεί. Η άρνησή μου ήταν τέτοια, που το όνομα του μαγαζιού φυσικά δεν το συγκράτησα αφού δεν θα μου ξαναχρειαζόταν.
Απογοητευμένες από την επιλογή μας να ακούσουμε τον Ισπανό που μας πρότεινε το μέρος λες και μας έκοψε party girls ένα πράγμα, επιστρέψαμε από άλλη πλευρά περιμετρικά της Mayor και με μεγάλη έκπληξη έβλεπα το ένα μαγαζί να κλείνει πίσω από το άλλο. Μάλλον είχαν μάθει πως ερχόμαστε, αλλιώς δεν εξηγείται 12 η ώρα κάποια μπαράκια να βάζουν λουκέτο.
Ανάμεσα σε σιδεριές, λουκέτα και ελάχιστους περαστικούς λοιπόν κι έπειτα από μια ώρα σχεδόν πεζοπορίας στο πουθενά- που είχε τη γοητεία του δε μπορώ να πω- ήχησε στα αυτιά μας επιτέλους όμορφη μελωδία από ένα που ήθελε να γίνει μπαρ αλλά δεν ήταν. Μικρό το κακό, καθώς με το που μπήκαμε μέσα, αντικρίσαμε τρεις νεαρούς χορευτές και μια χορεύτρια να σηκώνουν τους ελάχιστους θαμώνες για έναν χορό μαζί τους. Το κλίμα ήταν οικογενειακό, ήμασταν οι μόνες τουρίστριες στο μαγαζί, το σέρβις γινόταν από έναν φίλο των παιδιών και οι μουσικές επιλογές ήταν από τη πλευρά των φιλοξενούμενων. Χορέψαμε σάλσα, μάμπο ενώ μια Ισπανίδα σηκώθηκε σε κάποια στιγμή και έκανε κάποια βήματα flamenco.
Παράσταση μπορεί να μην είδαμε, αλλά το αυθεντικό και απρόσμενο αυτό μαγαζί ήταν το καλύτερο κλείσιμο μετά από μια κουραστική μέρα με κάποιες λάθος επιλογές και αρκετό ποδαρόδρομο…
