Twinkie
Member
- Μηνύματα
- 1.142
- Likes
- 327
- Επόμενο Ταξίδι
- Με το νου
- Ταξίδι-Όνειρο
- Στα πέντε σημεία της Γης
Ξύπνημα με απορριμματοφόρο έχω κάνει, με σεισμό επίσης, με φωνές και ξυπνητήρια καλά άπειρα, με εμβατήρια και τυμπανοκρουσίες ωστόσο ποτέ. Είναι τρομακτικό το ομολογώ. Νόμιζα πως είτε έβλεπα όνειρο- εφιάλτη καλύτερα- είτε είχε μπουκάρει η συμφωνική ορχήστρα της Μαδρίτης στο ταπεινό μας hostal. Κι όμως τίποτα τα δύο φυσικά δεν συνέβαινε, απλά οι εορτασμοί της πόλης για την Fiesta de la Comunidad είχαν μόλις ξεκινήσει κι εμείς οι άσχετες και αδιάβαστες Ελληνίδες, κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου(μεταφορικά και κυριολεκτικά).
Η 2α Μαίου λοιπόν, ημέρα γιορτής της πρωτεύουσας της Ισπανίας, βρήκε εμάς όπως και πολύ κόσμο σχεδόν στο επίκεντρο των εμβατηρίων και εκδηλώσεων της Μαδρίτης, κάτι που συμβαίνει σε αρκετές πλατείες της πόλης και σχεδόν όλη την ημέρα. Από την Puerta del Sol– όπου τελικώς καταλάβαμε για ποιόν λόγο στήνονταν επιμελώς οι εξέδρες και τα σταντ δυο μέρες νωρίτερα- έως και την Plaza del Mayo, την Plaza de Espagna και την Gran Via, γινόταν το αδιαχώρητο.
Η Πρωτομαγιά στη Μαδρίτη ωχριούσε μπροστά σε αυτό το «υπερθέαμα» που γινόταν την επομένη. Ακούγαμε τραγούδια, εμβατήρια, διάφορους πολιτικούς να μιλούν, τον Δήμαρχο να καλωσορίζει ντόπιους και τουρίστες στην περίφημη γιορτή της πόλης και περιπλανηθήκαμε στους δρόμους της να πιάσουμε την ατμόσφαιρα.
Η 2α Μαίου θεωρείται επίσημη αργία στην πόλη, κι έτσι όλα τα μουσεία, μαγαζιά και τουριστικού ενδιαφέροντος πράγματα ήταν κλειστά. Η μέρα είχε περπάτημα και μετακινήσεις με μετρό από την μια μαδριλένικη γειτονιά στην άλλη, όπου βλέπεις εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις μια πανομοιότυπη πρωτεύουσα που μπορεί να μην απολαμβάνει ολόκληρη τα αρχιτεκτονικά θαύματα στη γειτονιά του Prado ή του κέντρου, ωστόσο είναι ιδιαίτερα προσεγμένη.
Το κέντρο της Μαδρίτης έσφυζε από ζωή, ωστόσο και οι λίγο απομακρυσμένες περιοχές της, είχαν κόσμο που κατευθυνόταν σε slow motion απολαμβάνοντας την γενναιοδωρία του Ήλιου με τους 30 βαθμούς να υπενθυμίζουν στη δική μας παρέα πως είχαν στα δωμάτια αφημένα από δυο παλτό έκαστη…
Επόμενη στάση μας ήταν ο σιδηροδρομικός σταθμός Atocha όπου ο αρχικός σκοπός ήταν μια μονοήμερη στο Τολέδο. Την πόλη που έζησε και πέθανε ο Ελ Γκρέκο αλλά και το σύμπλεγμα πολιτισμών από τους Άραβες και τους Εβραίους έως τους Ρωμαίους. Είχα ακούσει τόσα και τόσα γι’ αυτήν την μοναδικής ομορφιάς πόλη τόσο κοντά στη Μαδρίτη που δεν διαπραγματευόμουν την επίσκεψή της, ωστόσο έχω γράψει εξ αρχής όταν κάνουμε σχέδια οι θεοί γελούν. Μόλις φτάσαμε, μας είπε ο ευγενέστατος κατ’ τα άλλα υπάλληλος στον γκισέ των εισιτηρίων πως μόλις είχε φύγει το τρένο και πως το επόμενο θα ήταν σε τρεις περίπου ώρες. Εδώ άλλα κι άλλα είχαν συμβεί σε αυτό θα κολλάγαμε; Φύγαμε για περιπλάνηση και θα επιστρέφαμε αργότερα για το ταξιδάκι μας στο «χωριό με τις φράουλες» όπως μας είχαν πληροφορήσει…
Οι φίλοι μας από την Κρήτη, μας είχαν ενημερώσει πως η δική τους μέρα θα περιστρεφόταν γύρω από το Retiro για άλλη μια φορά αλλά και στο Palacio Real ενώ ένας από την παρέα τους ήθελε να παρακολουθήσει ταυρομαχία.
Στο άκουσμα και μόνο η Barbunzel έβαλε τις φωνές από την αηδία ενώ εγώ πιο ψύχραιμη απλά είπα πως αν η πλειοψηφία θέλει, ας περάσουμε μια βόλτα. Η αλήθεια είναι πως περισσότερο ήθελα να δω την Plaza del Toros και το Las Ventas που λέγεται πως είναι από τα πιο όμορφα κτίρια –έστω γι’ αυτόν τον θλιβερό σκοπό της ταυρομαχίας, στην Ισπανία.
Το κτίσμα είναι όντως όμορφο, με κεραμιδί τοιχώματα ενώ εξωτερικά υψώνονται δύο επιβλητικά αγάλματα ταυρομάχων. Η ιστορία της Ισπανίας αποτυπώνεται παντού.
-«Κορίτσια τι θα γίνει, θα δούμε καμιά μερίδα;» είπε ο Κ., το παιδί που εξ αρχής ήθελε πιο πολύ από περιέργεια από ότι κατάλαβα στη συνέχεια να δει μια ταυρομαχία εφόσον βρισκόταν όπως είπε, στον τόπο τους. Οι δικοί του συμφώνησαν, εμείς είχαμε τις αμφιβολίες μας και τελικώς μας έβγαλαν εισιτήρια για να μπούμε στο εσωτερικό της Las Ventas και να δούμε μια αμφιθεατρική αρένα, με εξέδρες για τον απλό λαό και θεωρεία για τους αξιωματούχους της πόλης.
Το κοινό ήταν κυρίως μεσήλικες Ισπανοί όπου μου έκανε μεγάλη εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο πανηγύριζαν προτού καν βγει στην αρένα ο ταύρος και ο υποτίθεται δαμαστής του. Δίπλα μας καθόταν ένα ζευγάρι Ισπανών όπου ο κύριος μάλιστα έδινε εκείνη τη στιγμή τα στοιχήματά του στον από πάνω του. Όταν ανακοινώθηκε η έναρξη της ταυρομαχίας με έπιασε ένα σφίξιμο στο στομάχι γι’ αυτό που θα ακολουθούσε αν και ποτέ δεν είχα δει live μια «μερίδα».
Δεν άντεξα ούτε πέντε λεπτά. Άκουγα το πλήθος να ζητωκραυγάζει κάθε φορά που ο ταυρομάχος πλησίαζε τον ταύρο κουνώντας πέρα δώθε την φούξια μπέρτα του και με έπιανε θλίψη. Δεν ξέρω αν τα παιδιά είδαν την νίκη του ταυρομάχου ή όχι γιατί με το που κατάλαβα πως πλησίαζε εκείνη η στιγμή, σηκώθηκα και βγήκα έξω από την αρένα για να πάρω καθαρό αέρα.
Δεν θα πω σε κανένα μην πας γιατί πολύ απλά μπορεί να μην συμμεριζόμαστε όλοι την ίδια άποψη για αυτό το «εθνικό σπορ» των Ισπανών, ωστόσο το μόνο που μπορώ να μεταφέρω είναι πως το θέαμα είναι θλιβερό και περισσότερο ακόμα- όπως μου μετέφεραν τα παιδιά που έμειναν ως τέλους- όταν το κοινό σηκώνεται όρθιο τη στιγμή που ο ταύρος φεύγει αιμόφυρτος από την αρένα. Η πολιτιστική κληρονομιά μιας χώρας θέλω να πιστεύω πως δεν βασίζεται στη βάναυση μεταχείριση των ζώων, ωστόσο οι Ισπανοί όπως κατάλαβα μάλλον το βλέπουν όπως εμείς τον φραπέ Κυριακή μεσημέρι στην παραλία. Τόσο απλά, αλλά τόσο θλιβερά.
Μετά από αυτή την λάθος κατ’ εμέ επιλογή, που μου έδωσε ωστόσο μια γερή δόση εμπειρίας, χρειαζόμουν «οξυγόνο» κι έτσι πρότεινα να μπούμε σε κάποια πράσινη όαση ενός πάρκου ή έστω να περπατήσουμε μακριά από την Plaza del Toros.
Πήραμε το μετρό και κατεβήκαμε στην Opera για ακόμη έναν περίπατο, εκεί που βρίσκεται το Teatro Real, το Palacio Real αλλά και η Plaza de Oriente με το ομώνυμο καφέ, όπου ο καιρός ήταν ιδανικός για περατζάδα ενώ το μάτι μας έπεσε σε δυο έφιππους αστυνομικούς που έμοιαζαν λες και είχαν βγάλει τα άλογα για βόλτα. Οι δυο λυγερόκορμοι άνδρες ήταν από τη Βασιλική φρουρά κι έκοβαν βόλτες περιμετρικά του Παλατιού, το οποίο λόγω της αργίας δεν μπορούσε να φιλοξενήσει κόσμο εκείνη την μέρα.
Ξαφνικά θυμήθηκα πως η ώρα είχε πια περάσει και πως κάτι είχαμε πει να κάναμε εκείνο το απόγευμα. –«Καλέ, στο Τολέδο θα πάμε;;;» ξεστόμισα και μόλις είδα τις φάτσες των κοριτσιών κατάλαβα πως το παιχνίδι ήταν χαμένο. Μόνο με ελικόπτερο προλαβαίναμε το τρένο από την Atocha κι έτσι αφήσαμε γι άλλη μια φορά τη μέρα μας στα χέρια της πόλης και όχι στα δικά μας..
Η 2α Μαίου λοιπόν, ημέρα γιορτής της πρωτεύουσας της Ισπανίας, βρήκε εμάς όπως και πολύ κόσμο σχεδόν στο επίκεντρο των εμβατηρίων και εκδηλώσεων της Μαδρίτης, κάτι που συμβαίνει σε αρκετές πλατείες της πόλης και σχεδόν όλη την ημέρα. Από την Puerta del Sol– όπου τελικώς καταλάβαμε για ποιόν λόγο στήνονταν επιμελώς οι εξέδρες και τα σταντ δυο μέρες νωρίτερα- έως και την Plaza del Mayo, την Plaza de Espagna και την Gran Via, γινόταν το αδιαχώρητο.
Η Πρωτομαγιά στη Μαδρίτη ωχριούσε μπροστά σε αυτό το «υπερθέαμα» που γινόταν την επομένη. Ακούγαμε τραγούδια, εμβατήρια, διάφορους πολιτικούς να μιλούν, τον Δήμαρχο να καλωσορίζει ντόπιους και τουρίστες στην περίφημη γιορτή της πόλης και περιπλανηθήκαμε στους δρόμους της να πιάσουμε την ατμόσφαιρα.
Η 2α Μαίου θεωρείται επίσημη αργία στην πόλη, κι έτσι όλα τα μουσεία, μαγαζιά και τουριστικού ενδιαφέροντος πράγματα ήταν κλειστά. Η μέρα είχε περπάτημα και μετακινήσεις με μετρό από την μια μαδριλένικη γειτονιά στην άλλη, όπου βλέπεις εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις μια πανομοιότυπη πρωτεύουσα που μπορεί να μην απολαμβάνει ολόκληρη τα αρχιτεκτονικά θαύματα στη γειτονιά του Prado ή του κέντρου, ωστόσο είναι ιδιαίτερα προσεγμένη.
Το κέντρο της Μαδρίτης έσφυζε από ζωή, ωστόσο και οι λίγο απομακρυσμένες περιοχές της, είχαν κόσμο που κατευθυνόταν σε slow motion απολαμβάνοντας την γενναιοδωρία του Ήλιου με τους 30 βαθμούς να υπενθυμίζουν στη δική μας παρέα πως είχαν στα δωμάτια αφημένα από δυο παλτό έκαστη…
Επόμενη στάση μας ήταν ο σιδηροδρομικός σταθμός Atocha όπου ο αρχικός σκοπός ήταν μια μονοήμερη στο Τολέδο. Την πόλη που έζησε και πέθανε ο Ελ Γκρέκο αλλά και το σύμπλεγμα πολιτισμών από τους Άραβες και τους Εβραίους έως τους Ρωμαίους. Είχα ακούσει τόσα και τόσα γι’ αυτήν την μοναδικής ομορφιάς πόλη τόσο κοντά στη Μαδρίτη που δεν διαπραγματευόμουν την επίσκεψή της, ωστόσο έχω γράψει εξ αρχής όταν κάνουμε σχέδια οι θεοί γελούν. Μόλις φτάσαμε, μας είπε ο ευγενέστατος κατ’ τα άλλα υπάλληλος στον γκισέ των εισιτηρίων πως μόλις είχε φύγει το τρένο και πως το επόμενο θα ήταν σε τρεις περίπου ώρες. Εδώ άλλα κι άλλα είχαν συμβεί σε αυτό θα κολλάγαμε; Φύγαμε για περιπλάνηση και θα επιστρέφαμε αργότερα για το ταξιδάκι μας στο «χωριό με τις φράουλες» όπως μας είχαν πληροφορήσει…
Οι φίλοι μας από την Κρήτη, μας είχαν ενημερώσει πως η δική τους μέρα θα περιστρεφόταν γύρω από το Retiro για άλλη μια φορά αλλά και στο Palacio Real ενώ ένας από την παρέα τους ήθελε να παρακολουθήσει ταυρομαχία.
Στο άκουσμα και μόνο η Barbunzel έβαλε τις φωνές από την αηδία ενώ εγώ πιο ψύχραιμη απλά είπα πως αν η πλειοψηφία θέλει, ας περάσουμε μια βόλτα. Η αλήθεια είναι πως περισσότερο ήθελα να δω την Plaza del Toros και το Las Ventas που λέγεται πως είναι από τα πιο όμορφα κτίρια –έστω γι’ αυτόν τον θλιβερό σκοπό της ταυρομαχίας, στην Ισπανία.
Το κτίσμα είναι όντως όμορφο, με κεραμιδί τοιχώματα ενώ εξωτερικά υψώνονται δύο επιβλητικά αγάλματα ταυρομάχων. Η ιστορία της Ισπανίας αποτυπώνεται παντού.
-«Κορίτσια τι θα γίνει, θα δούμε καμιά μερίδα;» είπε ο Κ., το παιδί που εξ αρχής ήθελε πιο πολύ από περιέργεια από ότι κατάλαβα στη συνέχεια να δει μια ταυρομαχία εφόσον βρισκόταν όπως είπε, στον τόπο τους. Οι δικοί του συμφώνησαν, εμείς είχαμε τις αμφιβολίες μας και τελικώς μας έβγαλαν εισιτήρια για να μπούμε στο εσωτερικό της Las Ventas και να δούμε μια αμφιθεατρική αρένα, με εξέδρες για τον απλό λαό και θεωρεία για τους αξιωματούχους της πόλης.
Το κοινό ήταν κυρίως μεσήλικες Ισπανοί όπου μου έκανε μεγάλη εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο πανηγύριζαν προτού καν βγει στην αρένα ο ταύρος και ο υποτίθεται δαμαστής του. Δίπλα μας καθόταν ένα ζευγάρι Ισπανών όπου ο κύριος μάλιστα έδινε εκείνη τη στιγμή τα στοιχήματά του στον από πάνω του. Όταν ανακοινώθηκε η έναρξη της ταυρομαχίας με έπιασε ένα σφίξιμο στο στομάχι γι’ αυτό που θα ακολουθούσε αν και ποτέ δεν είχα δει live μια «μερίδα».
Δεν άντεξα ούτε πέντε λεπτά. Άκουγα το πλήθος να ζητωκραυγάζει κάθε φορά που ο ταυρομάχος πλησίαζε τον ταύρο κουνώντας πέρα δώθε την φούξια μπέρτα του και με έπιανε θλίψη. Δεν ξέρω αν τα παιδιά είδαν την νίκη του ταυρομάχου ή όχι γιατί με το που κατάλαβα πως πλησίαζε εκείνη η στιγμή, σηκώθηκα και βγήκα έξω από την αρένα για να πάρω καθαρό αέρα.
Δεν θα πω σε κανένα μην πας γιατί πολύ απλά μπορεί να μην συμμεριζόμαστε όλοι την ίδια άποψη για αυτό το «εθνικό σπορ» των Ισπανών, ωστόσο το μόνο που μπορώ να μεταφέρω είναι πως το θέαμα είναι θλιβερό και περισσότερο ακόμα- όπως μου μετέφεραν τα παιδιά που έμειναν ως τέλους- όταν το κοινό σηκώνεται όρθιο τη στιγμή που ο ταύρος φεύγει αιμόφυρτος από την αρένα. Η πολιτιστική κληρονομιά μιας χώρας θέλω να πιστεύω πως δεν βασίζεται στη βάναυση μεταχείριση των ζώων, ωστόσο οι Ισπανοί όπως κατάλαβα μάλλον το βλέπουν όπως εμείς τον φραπέ Κυριακή μεσημέρι στην παραλία. Τόσο απλά, αλλά τόσο θλιβερά.
Μετά από αυτή την λάθος κατ’ εμέ επιλογή, που μου έδωσε ωστόσο μια γερή δόση εμπειρίας, χρειαζόμουν «οξυγόνο» κι έτσι πρότεινα να μπούμε σε κάποια πράσινη όαση ενός πάρκου ή έστω να περπατήσουμε μακριά από την Plaza del Toros.
Πήραμε το μετρό και κατεβήκαμε στην Opera για ακόμη έναν περίπατο, εκεί που βρίσκεται το Teatro Real, το Palacio Real αλλά και η Plaza de Oriente με το ομώνυμο καφέ, όπου ο καιρός ήταν ιδανικός για περατζάδα ενώ το μάτι μας έπεσε σε δυο έφιππους αστυνομικούς που έμοιαζαν λες και είχαν βγάλει τα άλογα για βόλτα. Οι δυο λυγερόκορμοι άνδρες ήταν από τη Βασιλική φρουρά κι έκοβαν βόλτες περιμετρικά του Παλατιού, το οποίο λόγω της αργίας δεν μπορούσε να φιλοξενήσει κόσμο εκείνη την μέρα.
Ξαφνικά θυμήθηκα πως η ώρα είχε πια περάσει και πως κάτι είχαμε πει να κάναμε εκείνο το απόγευμα. –«Καλέ, στο Τολέδο θα πάμε;;;» ξεστόμισα και μόλις είδα τις φάτσες των κοριτσιών κατάλαβα πως το παιχνίδι ήταν χαμένο. Μόνο με ελικόπτερο προλαβαίναμε το τρένο από την Atocha κι έτσι αφήσαμε γι άλλη μια φορά τη μέρα μας στα χέρια της πόλης και όχι στα δικά μας..
